Zwanger worden na een miskraam 2022

Oh Bailey.. Wat had ik je anders gegund.. Wat ongelofelijk verdrietig en teleurstellend en kut. Waren er zoveel embryos aangetast, of hadden ze niet gedeeld? Ik denk aan je.
Pimpelmees, fijn om iets van je te lezen. Zo te horen gaat het lichamelijk oke. Is het mentaal een beetje ingedaald? Voorheen leek er nog niet zoveel ruimte te zijn voor verdriet, of las ik dat verkeerd?
Aventurijn, hoe gaat het met jou? Ik hoop dat de 'over het algemeen goed' zich voortzet bij je. Heb je al meer nagedacht over hoe verder, nu het tussen jou en man weer beter verloopt?
Ik denk aan jullie.

Dank jullie voor de felicitaties. Ik ben 34 geworden, voelt ook voor t eerst als een ding, die leeftijd. Hier de knoop doorgehakt.. Begin augustus gaan we het proberen voor kindje nr 5. (Niet quoten aub). Ik sta er volledig achter en het voelt als de goede keuze, maar sinds de keuze gemaakt is merk ik ook dat ik instabieler ben. Ik vind het een beetje lastig om er hier over te schrijven merk ik, omdat ik in het verleden makkelijk zwanger ben geraakt. Ik gun het jullie allemaal ook zo. (Al heb je helemaal niks aan een zwangerschap als het niet resulteert in een (gezond) levend kind, zoals jullie zelf allemaal ook hebben moeten meemaken.)

Bailey26 schreef: ↑

25-06-2025 16:59

Ik heb vorige week donderdag de punctie gehad. Er zijn 16 eicellen gevonden. Vandaag de uitslag en we hebben precies 0 embryo's.
Ik ben zo intens verdrietig..

Ik las dit bericht vanochtend, en vond dit heel erg voor je. Gisteren had ik ook een punctie en tijdens het wachten had ik een gesprek met een dame die bij haar eerste punctie exact hetzelfde heeft meegemaakt. 16 eicellen en 0 bevruchtingen. Zij kwam nu voor haar tweede poging. Vandaag heb ik zelf exact hetzelfde telefoontje gekregen. Uit 4 eicellen 0 bevruchtingen. Ik ben er helemaal niet goed van en weet niet wat nu de volgende stappen gaan zijn.
Hoeveelste poging was dit voor jou? Bij mij was het de 4de al

Uiteindelijk waren er maar 4 bevrucht en deze zijn niet goed gedeeld.
Dit was voor ons punctie 2. Dinsdag hebben we een belafspraak over of we ingepland willen worden voor de laatste punctie.
Daar moeten we even heel hard over nadenken.

Bailey26 schreef: ↑

27-06-2025 07:05

Uiteindelijk waren er maar 4 bevrucht en deze zijn niet goed gedeeld.
Dit was voor ons punctie 2. Dinsdag hebben we een belafspraak over of we ingepland willen worden voor de laatste punctie.
Daar moeten we even heel hard over nadenken.

Echt rot nieuws. Maar als ik jullie was, zou ik het toch nog eens proberen. Anders ga je misschien blijven zitten met het idee van "wat als...". Jullie hadden wel een prachtige opbrengst qua aantal eicellen.
Persoonlijk wil ik alles geprobeerd hebben, om met zo weinig mogelijk twijfels achter te blijven.
Maat het blijft moeilijk natuurlijk... Heb je ook een deftig overleg gepland met de artsen? Over de telefoon lijkt me dat niet eenvoudig.

Lieve Bailey, wat een teleurstellend nieuws dat de weinige bevruchte follikels niet goed zijn doorgedeeld. Dan ben je al zo lang bezig met stimuleren, en blijf je met niks achter. Het is zo oneerlijk en ik had jullie zoveel meer gegund. Fijn dat jullie dinsdag al even kunnen overleggen met de arts, hopelijk kan die iets meer duiden wat achterliggende oorzaken zijn en een nieuw perspectief schetsen. Ik kan me voorstellen dat je na een pittige stimulatieronde niet meteen zin hebt aan een volgende poging. Daar zou ik ook even heel hard over moeten nadenken. Heb je tijd om even pauze te nemen? Of zegt je onderbuikgevoel misschien nu al meer?

Hey Volta, wat verdrietig dat het bij jou ook zo is gelopen. Een vierde punctie lijkt me ook ongelooflijk zwaar. Kan en zou je nog voor een nieuwe punctie willen gaan? Ik lees je verdriet, strijd en frustratie tussen je zinnen door. Hopelijk kan je ook de tijd nemen om dit even te laten bezinken, om de hormonen even te laten zakken, en vanuit daar weer verder te kijken.

En niet om het een of ander; je geeft nu ongevraagd advies aan Bailey. Mijn ervaring is dat als je verdrietig bent over slecht nieuws, dat je niet zit te wachten op ongevraagd advies. Bailey kan prima haar eigen pad bewandelen en vraagt advies als ze dat nodig heeft. Projecteer je eigen proces niet op een ander. En wat bedoel je met een 'deftig gesprek'? Op hoge poten naar het ziekenhuis omdat je poging niet is gelukt? Dat is niet de schuld van de arts.

Pimpelmeesje87 schreef: ↑

27-06-2025 12:51

Lieve Bailey, wat een teleurstellend nieuws dat de weinige bevruchte follikels niet goed zijn doorgedeeld. Dan ben je al zo lang bezig met stimuleren, en blijf je met niks achter. Het is zo oneerlijk en ik had jullie zoveel meer gegund. Fijn dat jullie dinsdag al even kunnen overleggen met de arts, hopelijk kan die iets meer duiden wat achterliggende oorzaken zijn en een nieuw perspectief schetsen. Ik kan me voorstellen dat je na een pittige stimulatieronde niet meteen zin hebt aan een volgende poging. Daar zou ik ook even heel hard over moeten nadenken. Heb je tijd om even pauze te nemen? Of zegt je onderbuikgevoel misschien nu al meer?

Hey Volta, wat verdrietig dat het bij jou ook zo is gelopen. Een vierde punctie lijkt me ook ongelooflijk zwaar. Kan en zou je nog voor een nieuwe punctie willen gaan? Ik lees je verdriet, strijd en frustratie tussen je zinnen door. Hopelijk kan je ook de tijd nemen om dit even te laten bezinken, om de hormonen even te laten zakken, en vanuit daar weer verder te kijken.

En niet om het een of ander; je geeft nu ongevraagd advies aan Bailey. Mijn ervaring is dat als je verdrietig bent over slecht nieuws, dat je niet zit te wachten op ongevraagd advies. Bailey kan prima haar eigen pad bewandelen en vraagt advies als ze dat nodig heeft. Projecteer je eigen proces niet op een ander. En wat bedoel je met een 'deftig gesprek'? Op hoge poten naar het ziekenhuis omdat je poging niet is gelukt? Dat is niet de schuld van de arts.

Euhm... Ik herinner me weer waarom ik niet meer in dit topic gepost heb...
Ik spreek toch helemaal niet over op hoge poten naar het ziekenhuis gaan om daar te klagen? Dat zou ik nooit doen, want ik geloof ook dat de artsen het beste met iedereen voor hebben. Ik kan mij alleen voorstellen dat een face-to-face gesprek over zo'n moeilijk onderwerp handiger is dan via de telefoon.
Maar goed, mijn excuses aan Bailey als zij mijn bericht als negatief ervaart, dit is absoluut niet mijn bedoeling!

Fijn dat jullie de knoop hebben doorgehakt Zeeschelp . Maar nu de keus is genomen wil niet zeggen dat het mentaal makkelijk is.

Pimpelmeesje
Ik verwacht eigenlijk niet zo veel van het gesprek. Tot nu toe hebben wij vooral veel 'we weten het gewoon niet ' antwoorden gekregen. En ik snap het ergens ook wel, op papier zijn wij ook wel een complex dossier. Daarnaast was het de professor zelf die belde en niet de embryoloog (die normaal gesproken belt). Ik had aan haar de vraag ook al gestelt. En zij gaf dus ook aan dat ze het gewoon niet weten. Maar wel een derde poging willen aanbieden. Heb ook wel aan haar gevraagd of dat zinvol is. Ze gaf aan van wel maar heeft niet uitgelegd waarom dan. Ik hoop dat de arts daar dinsdag in ieder geval wat meer over kan vertellen.
Waarschijnlijk gaan we het wel doen, om het gedaan te hebben. Echt hoop hebben we niet meer. Want als we kijken naar de cijfers dan zijn die niet gunstig.
Zal sowieso minimaal pas september worden want eerst vakantie.

Maar voordat ik weer start met al die hormonen wil ik mentaal eerst weer beter zitten. Ik ben nu vooral nog heel boos en verdrietig en gefrustreerd.

Als ik het goed lees kom jij uit België Volta. In Nederland worden maar 3 pogingen vergoed. Wij hebben dus eventueel nog een betaalde poging.
Ik ben juist blij met de telefonische afspraak. 3 uur reistijd voor een gesprek die niet zo veel oplevert zie ik niet zitten.
Wat aantallen betreft daar zit ons probleem niet (hoera pcos). Maar het moet uiteindelijk wel embryo's opleveren. En niet alleen dat, de embryo's zelf moeten ook gezond zijn.
30 eicellen heeft ons 2 embryo's opgeleverd en 1 terugplaatsing. Enorm frustrerende cijfers dus.

Elke situatie is anders en ik snap dat jij er persoonlijk alles aan gedaan wil hebben. Ik wil dat niet. Niet omdat onze wens niet groot is want die is ontzettend groot. Maar omdat ik mijzelf goed genoeg ken om te weten dat ik heel erg ver, te ver zal gaan. En dat kan niet. Wij hebben al een geweldige zoon die de wereld verdient. En wij vinden dat we het naar hem toe ook verplicht zijn om te zorgen dat hij blij en gelukkig kan opgroeien. En dat kunnen wij hem niet bieden als wij ten koste van alles onze wens voor nog een kindje in vervulling willen laten gaan.
Als wij hem niet hadden gehad dan lag onze grens heel anders.
Dan hadden we er waarschijnlijk wel voor gekozen om na de vergoede pogingen door te gaan. Om het te proberen in Turkije, USA waar de pgt vaker wordt toegepast of misschien richting Polen waar de kosten lager liggen. Net zolang doorgaan totdat ons spaargeld op is.
Maar we doen het niet ter bescherming van ons zelf. En uit liefde voor ons kind.

Wat we misschien nog wel zelf willen proberen is om met behulp van Letrozol het nog 1 jaar zelf te proberen. En als we geen arts kunnen vinden binnen Nederland die dit voor ons wil uitschrijven om het recept in Turkije te halen.

Ik snap helemaal je onderbouwing van je keuzes, Bailey. En jullie zijn fantastische ouders dat jullie zoon zo op 1 zetten.

(‘Deftig’ is trouwens volgens mij Belgisch voor ‘officieel’, maar die kennis heb ik van Blind Gekocht dus pin me er niet op vast )