Zwanger
alle pijlers
zwanger worden na gecompliceerde zwangerschap
woensdag 16 mei 2012 om 10:31
Beste Dames,
Vriendje en ik willen heel graag en al heel lang een tweede kleintje. De reden dat we het krijgen van tweede hebben uitgesteld ligt aan het feit dat de zwangerschap en bevalling van ons eerste kleintje nogal traumatisch was en dat kleintje nogal wat gezondheidsproblemen heeft. Het lijkt alsof we nu in rustiger vaarwater zijn gekomen we zijn nu dan ook druk aan het "klussen".
Nu ben ik best wel bang dat we tegen de zelfde problemen en moeilijkheden aan zullen lopen als bij ons eerste kleintje. Herkent iemand deze angsten of is er iemand die het zelfde heeft meegemaakt?
In het kort even de zwangerschap en bevalling van kleintje:
Ons kleintje bleek al vroeg een raar groeitempo te hebben (dan lag hij weer voor, dan weer een groei achterstand) en met de 20 weken echo kwam naar voren dat hij cystes in de hersenen had en dat de nieren vergroot waren.
In het academisch ziekenhuis vermoedde ze Down en werd een vruchtwater punctie aangeraden (opgedrongen). De uitslag was goed en we hebben dat dan ook lekker gevierd.
Twee weken na de uitslag werden we gebeld door het MC Groningen (waar we helemaal niet onder behandeling waren) dat ze een chromosomale afwijking hadden gevonden en of we ons meteen konden melden voor verder onderzoek. Uit onderzoek bleek dat vriend en ik allebei geen drager waren van dezelfde afwijking en dat het dus een delingsfout is.
Toen werd ons verteld dat dit soort zwangerschappen eigenlijk altijd eindigen in een miskraam en dat we serieus moesten nadenken over het afbreken van de zwangerschap. daar hadden we alleen nog maar dagen voor want ik was al 22+6 weken zwanger.
Uiteindelijk hebben we de zwangerschap niet laten afbreken omdat we het gewoon niet konden. Een van de mogelijkheden was dat het kindje in mijn buik zou overlijden en ik zag daarom de meerwaarde er niet van in om dan nu de zwangerschap af te breken. De bevalling zou worden ingeleid zodat alle artsen en ander medisch personeel paraat zou staan.
De bevalling was een drama ondanks alle artsen. Ik was zo bang dat ik een ziek kindje zou baren dat zelfs met het weeenopwekker infuus op max ik geen weeen kreeg/voelde. Vervolgens lag kleintje niet goed voor de opening en was hij veel te groot. Kleinte bleef met zijn schouders hangen en heeft daarbij mijn baarmoeder mond en vagina(van binnen) kapot gescheurd. Dat is niet op tijd opgemerkt en ik ben ruim drie liter bloed verloren.
Kleintje bleek tien vingers en tien tenen te hebben en vanaf dat moment begon het grote afwachten. Omdat het een onbekend syndroom is weet niemand wat het gaat doen. Kleintje heeft een (onderzocht en onderbouwd) verminderde weerstand, reflux (tot 16 maanden) koemelkallergie, astma, een verkeerd aangelegd KNO-gebied (al twee keer geopereerd) en is extreem vaak, heel erg ziek. Nu hij ruim 2,5 is lijkt met de hulp van artsen en medicijnen de toestand stabiel en durven we vooruit te kijken.
We hebben er nooit spijt van gehad dat we kleintje hebben laten komen, ook niet toen mensen in onze omgeving ons vertelde dat ze "het" hadden laten weghalen. Maar nu willen we zo graag een tweede maar zijn we ook zo bang voor een herhaling.
Kortom: iemand ervaring of advies?
Vriendje en ik willen heel graag en al heel lang een tweede kleintje. De reden dat we het krijgen van tweede hebben uitgesteld ligt aan het feit dat de zwangerschap en bevalling van ons eerste kleintje nogal traumatisch was en dat kleintje nogal wat gezondheidsproblemen heeft. Het lijkt alsof we nu in rustiger vaarwater zijn gekomen we zijn nu dan ook druk aan het "klussen".
Nu ben ik best wel bang dat we tegen de zelfde problemen en moeilijkheden aan zullen lopen als bij ons eerste kleintje. Herkent iemand deze angsten of is er iemand die het zelfde heeft meegemaakt?
In het kort even de zwangerschap en bevalling van kleintje:
Ons kleintje bleek al vroeg een raar groeitempo te hebben (dan lag hij weer voor, dan weer een groei achterstand) en met de 20 weken echo kwam naar voren dat hij cystes in de hersenen had en dat de nieren vergroot waren.
In het academisch ziekenhuis vermoedde ze Down en werd een vruchtwater punctie aangeraden (opgedrongen). De uitslag was goed en we hebben dat dan ook lekker gevierd.
Twee weken na de uitslag werden we gebeld door het MC Groningen (waar we helemaal niet onder behandeling waren) dat ze een chromosomale afwijking hadden gevonden en of we ons meteen konden melden voor verder onderzoek. Uit onderzoek bleek dat vriend en ik allebei geen drager waren van dezelfde afwijking en dat het dus een delingsfout is.
Toen werd ons verteld dat dit soort zwangerschappen eigenlijk altijd eindigen in een miskraam en dat we serieus moesten nadenken over het afbreken van de zwangerschap. daar hadden we alleen nog maar dagen voor want ik was al 22+6 weken zwanger.
Uiteindelijk hebben we de zwangerschap niet laten afbreken omdat we het gewoon niet konden. Een van de mogelijkheden was dat het kindje in mijn buik zou overlijden en ik zag daarom de meerwaarde er niet van in om dan nu de zwangerschap af te breken. De bevalling zou worden ingeleid zodat alle artsen en ander medisch personeel paraat zou staan.
De bevalling was een drama ondanks alle artsen. Ik was zo bang dat ik een ziek kindje zou baren dat zelfs met het weeenopwekker infuus op max ik geen weeen kreeg/voelde. Vervolgens lag kleintje niet goed voor de opening en was hij veel te groot. Kleinte bleef met zijn schouders hangen en heeft daarbij mijn baarmoeder mond en vagina(van binnen) kapot gescheurd. Dat is niet op tijd opgemerkt en ik ben ruim drie liter bloed verloren.
Kleintje bleek tien vingers en tien tenen te hebben en vanaf dat moment begon het grote afwachten. Omdat het een onbekend syndroom is weet niemand wat het gaat doen. Kleintje heeft een (onderzocht en onderbouwd) verminderde weerstand, reflux (tot 16 maanden) koemelkallergie, astma, een verkeerd aangelegd KNO-gebied (al twee keer geopereerd) en is extreem vaak, heel erg ziek. Nu hij ruim 2,5 is lijkt met de hulp van artsen en medicijnen de toestand stabiel en durven we vooruit te kijken.
We hebben er nooit spijt van gehad dat we kleintje hebben laten komen, ook niet toen mensen in onze omgeving ons vertelde dat ze "het" hadden laten weghalen. Maar nu willen we zo graag een tweede maar zijn we ook zo bang voor een herhaling.
Kortom: iemand ervaring of advies?
woensdag 16 mei 2012 om 10:41
Lieve Eefje,
Jeetje wat heb jij veel mee gemaakt met kleintje. Is je baarmoedermond wel weer goed geheeld, kan / mag je weer zwanger worden.
Het eerste wat na jouw verhaal bij me opkomt is, zouden jullie niet eerst wat rust nemen nu dingen langzaam in een stabieler vaarwater komen? Tijd voor jezelf, tijd voor elkaar?
Om antwoord te geven op je vraag, ik had een pittige bevalling en ben de eerste maanden na de geboorte gehandicapt geweest. Met de tweede ging de geboorte prima en daarna ook. En hoewel ik dacht alles heel goed verwerkt te hebben merk ik dat het me nu heel goed doet om het zo leuk en ongecompliceerd nog een keer mee te maken.
Jeetje wat heb jij veel mee gemaakt met kleintje. Is je baarmoedermond wel weer goed geheeld, kan / mag je weer zwanger worden.
Het eerste wat na jouw verhaal bij me opkomt is, zouden jullie niet eerst wat rust nemen nu dingen langzaam in een stabieler vaarwater komen? Tijd voor jezelf, tijd voor elkaar?
Om antwoord te geven op je vraag, ik had een pittige bevalling en ben de eerste maanden na de geboorte gehandicapt geweest. Met de tweede ging de geboorte prima en daarna ook. En hoewel ik dacht alles heel goed verwerkt te hebben merk ik dat het me nu heel goed doet om het zo leuk en ongecompliceerd nog een keer mee te maken.
woensdag 16 mei 2012 om 10:48
Dank je wel voor je reactie blijftgewoondametje! Ben blij om te lezen dat de eerste bevalling geen maatstaf is voor latere bevallingen. Wat vreselijk overigens om gehandicapt te zijn terwijl je net een babytje hebt!
Wat betreft zwanger worden... ik mag het gaan proberen maar er is geen garantie dat het ook gaat lukken. Door alle wat er is gebeurd zijn vriend en ik nog zoveel hechter geworden en we hebben altijd gewild dat onze kinderen niet te veel in leeftijd zouden verschillen. Het is voor ons juist heel belangrijk dat die wens niet ook nog voor ons wordt weg genomen.
Het verwerken van alles heeft zeker tijd nodig. Na de bevalling heb ik een postnatale depressie gehad maar met behulp van de juiste hulptroepen is dat weer goed gekomen. Ik merk wel dat we nu weer zwanger proberen te worden de angst me af en toe om het hart slaat. Vandaar ook dit topic.
Wat betreft zwanger worden... ik mag het gaan proberen maar er is geen garantie dat het ook gaat lukken. Door alle wat er is gebeurd zijn vriend en ik nog zoveel hechter geworden en we hebben altijd gewild dat onze kinderen niet te veel in leeftijd zouden verschillen. Het is voor ons juist heel belangrijk dat die wens niet ook nog voor ons wordt weg genomen.
Het verwerken van alles heeft zeker tijd nodig. Na de bevalling heb ik een postnatale depressie gehad maar met behulp van de juiste hulptroepen is dat weer goed gekomen. Ik merk wel dat we nu weer zwanger proberen te worden de angst me af en toe om het hart slaat. Vandaar ook dit topic.
woensdag 16 mei 2012 om 10:54
Hier bij oudste een goede 20-wekenecho, bij geboorte bleek het nodige niet goed. Inmiddels is hij 6, en gaat het op zich goed.
Na 1,5 jaar bewust gegaan voor nr. 2. Wel spannend, nu wel extra onderzoeken gehad ivm de geschiedenis van oudste. Met 30 weken een extra echo, de arts vond toen dat de onderkaak wat verder naar achteren stond, en dat herkende hij niet bij man en mij (en oudste die toen mee was). Hier heb ik me 10 weken en de bevalling lang druk om gemaakt, maar ik heb dit niet uitgesproken. Ik denk wel dat dit de bevalling pittiger gemaakt heeft, dat ik het onbewust geremd heb. Na de bevalling veel bloedverlies, controle op de ok, uiteindelijk alles goed en een dag later naar huis.
Inmiddels is er ook een nr. 3. Die zwangerschap verliep behoorlijk probleemloos op wat bekkenklachten na. Bevalling ging ook soepel, n.a.v. de eerdere bevallingen zijn er vantevoren afspraken gemaakt met de verloskundige waardoor ik er wel vertrouwen in had. Uiteindelijk overgedragen naar de gyn ivm minder activiteit voelen en minder vruchtwater, en was de afspraak om in te leiden al gemaakt. Op het laatst toch nog gestript, waarna de bevalling op gang gekomen is.
Hebben jullie contact gehad met een klinisch geneticus over de herhalingskans? Is er een verhoogde kans op herhaling, of is deze net zo groot als bij ieder ander stel, en is het gewoon pech?
Hebben jullie enig idee hoe het verder gaat in de toekomst met je zoontje? Ik merk dat ik, toen oudste net 1 was en ik weer zwanger raakte, het allemaal wel soepel vond gaan. Maar inmiddels zijn we een aantal jaar verder, en loopt het met oudste wat minder soepel. Dat had ik 5 jaar geleden niet voorzien toen we voor nr. 2 gingen.
Na 1,5 jaar bewust gegaan voor nr. 2. Wel spannend, nu wel extra onderzoeken gehad ivm de geschiedenis van oudste. Met 30 weken een extra echo, de arts vond toen dat de onderkaak wat verder naar achteren stond, en dat herkende hij niet bij man en mij (en oudste die toen mee was). Hier heb ik me 10 weken en de bevalling lang druk om gemaakt, maar ik heb dit niet uitgesproken. Ik denk wel dat dit de bevalling pittiger gemaakt heeft, dat ik het onbewust geremd heb. Na de bevalling veel bloedverlies, controle op de ok, uiteindelijk alles goed en een dag later naar huis.
Inmiddels is er ook een nr. 3. Die zwangerschap verliep behoorlijk probleemloos op wat bekkenklachten na. Bevalling ging ook soepel, n.a.v. de eerdere bevallingen zijn er vantevoren afspraken gemaakt met de verloskundige waardoor ik er wel vertrouwen in had. Uiteindelijk overgedragen naar de gyn ivm minder activiteit voelen en minder vruchtwater, en was de afspraak om in te leiden al gemaakt. Op het laatst toch nog gestript, waarna de bevalling op gang gekomen is.
Hebben jullie contact gehad met een klinisch geneticus over de herhalingskans? Is er een verhoogde kans op herhaling, of is deze net zo groot als bij ieder ander stel, en is het gewoon pech?
Hebben jullie enig idee hoe het verder gaat in de toekomst met je zoontje? Ik merk dat ik, toen oudste net 1 was en ik weer zwanger raakte, het allemaal wel soepel vond gaan. Maar inmiddels zijn we een aantal jaar verder, en loopt het met oudste wat minder soepel. Dat had ik 5 jaar geleden niet voorzien toen we voor nr. 2 gingen.
woensdag 16 mei 2012 om 11:03
Tieger: jij ook bedankt voor je reactie. Het valt me op dat arsten wel vaak iets roepen zonder daarvan de consequenties van in te zien. De kans op een kind met een chromosonale afwijking is groter als je al een kind hebt gekregen met een afwijking maar dit hoeft niet dezelfde afwijking te zijn. Kan dus ook down zijn.
Ik denk dat wij na de eerste anderhalf jaar waarbij we echt elke week wel bij een arts/in het ziekenhuis waren en we geen nacht doorsliepen we de toekomst ook wel aan kunnen. Op dit moment is kleintje een hele (voor het oog) normale peuter die zich mentaal goed ontwikkeld. We zijn onder controle nu in het AMC en die zijn het ook positief in aangezien hij goed reageert op zijn medicijnen en nu ook goed op gewicht blijft.
Even een persoonlijke vraag maar als je kijkt naar je zoon nu, had je dan een andere keuze gemaakt mbt tot een meer kinderen?
Ik denk dat wij na de eerste anderhalf jaar waarbij we echt elke week wel bij een arts/in het ziekenhuis waren en we geen nacht doorsliepen we de toekomst ook wel aan kunnen. Op dit moment is kleintje een hele (voor het oog) normale peuter die zich mentaal goed ontwikkeld. We zijn onder controle nu in het AMC en die zijn het ook positief in aangezien hij goed reageert op zijn medicijnen en nu ook goed op gewicht blijft.
Even een persoonlijke vraag maar als je kijkt naar je zoon nu, had je dan een andere keuze gemaakt mbt tot een meer kinderen?
woensdag 16 mei 2012 om 11:18
quote:eefie_says_hi schreef op 16 mei 2012 @ 11:03:
Even een persoonlijke vraag maar als je kijkt naar je zoon nu, had je dan een andere keuze gemaakt mbt tot een meer kinderen?Nee, dat denk ik niet. Mentaal is hij goed gezond, gelukkig. Het probleem op dit moment ligt vooral bij mij (accepteren van). Daarnaast is oudste een binnenvetter (heeft hij niet van een vreemde ) en lijkt hij ongevoelig voor opmerkingen maar ook voor beloningen. Oudste is door zijn afwijkingen niet zindelijk, maar onderneemt ook geen actie om zichzelf te verschonen, hij negeert het. Belonen, stickersplakken, boos worden, negeren, het lijkt allemaal niet te helpen, en ik vind het dan heel lastig om hiermee om te gaan en het écht los te laten. Het vervelende is dat het een karaktereigenschap is/lijkt, dus we krijgen er vast nog wel vaker mee te maken, maar het staat nu direct in verband met zijn afwijkingen. Bij middelste weten we dat boos worden geen zin heeft, dat het een fase is. Bij oudste weten we niet óf het een fase is, maar wel dat we er íets mee moeten. Maar hoe, dat is dan weer de vraag. En dat frustreert me.
Even een persoonlijke vraag maar als je kijkt naar je zoon nu, had je dan een andere keuze gemaakt mbt tot een meer kinderen?Nee, dat denk ik niet. Mentaal is hij goed gezond, gelukkig. Het probleem op dit moment ligt vooral bij mij (accepteren van). Daarnaast is oudste een binnenvetter (heeft hij niet van een vreemde ) en lijkt hij ongevoelig voor opmerkingen maar ook voor beloningen. Oudste is door zijn afwijkingen niet zindelijk, maar onderneemt ook geen actie om zichzelf te verschonen, hij negeert het. Belonen, stickersplakken, boos worden, negeren, het lijkt allemaal niet te helpen, en ik vind het dan heel lastig om hiermee om te gaan en het écht los te laten. Het vervelende is dat het een karaktereigenschap is/lijkt, dus we krijgen er vast nog wel vaker mee te maken, maar het staat nu direct in verband met zijn afwijkingen. Bij middelste weten we dat boos worden geen zin heeft, dat het een fase is. Bij oudste weten we niet óf het een fase is, maar wel dat we er íets mee moeten. Maar hoe, dat is dan weer de vraag. En dat frustreert me.
woensdag 16 mei 2012 om 11:23
@tieger: Ik kan me zo goed voorstellen hoe frustrerend dat is! Wij hebben ook al vaak van getwijfeld of iets een fase is of blijvend en dat we dan ook niet wisten hoe of wat we moesten doen!
Loslaten is echt het moeilijkste wat een moeder moet dan en ik ben bang dat ik je daarbij ook geen advies kan geven. Kan het zelf ook niet zo goed namelijk!
Loslaten is echt het moeilijkste wat een moeder moet dan en ik ben bang dat ik je daarbij ook geen advies kan geven. Kan het zelf ook niet zo goed namelijk!
woensdag 16 mei 2012 om 11:31
Om herkenning te voorkomen, zal ik mijn persoonlijke verhaal niet plaatsen, maar mijn zwangerschap en bevalling waren ook traumatisch te noemen. En alsof dat nog niet genoeg was bleek ons kind ook een echt zorgenkindje met veel gezondheidsproblemen.
Wij zitten ook heel erg tegen een tweede zwangerschap aan te hikken omdat ik bij mijn eerste 7 van de 9 maanden heel ziek ben geweest en ziekenhuis in, ziekenhuis uit moest. Dit was toen al erg zwaar, maar het wordt natuurlijk helemaal vervelend als je al een kind hebt waar je ook nog voor moet zorgen.
Sinds een jaar zijn we daarom van alles aan het uitzoeken: opvang voor ons kind mocht ik weer zo ziek worden, hulp in de huishouding, ziekteverzekering opgehoogd zodat we meer vergoeding krijgen voor alternatieve behandelingen. We hebben gesprekken gehad met de huisarts en gynaecoloog.
Kortom: alles wat we zouden kunnen doen ter voorbereiding, hebben we geregeld. Zodra ik daadwerkelijk zwanger raak, hoef ik alleen maar de gynaecoloog te bellen en start er een heel behandelingstraject. Alle afspraken zijn vastgelegd in mijn medisch dossier, dus ook als ik zelf niet meer in staat ben om mijn zegje te doen, dan kan er teruggegrepen worden naar de afspraken die op papier staan.
Hoewel ik nog steeds angstig tegenover een 2e zwangerschap sta, heb ik wel het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen om er het beste van te maken. Ook houd ik mezelf voor dat het nooit meer zo erg kan worden als hoe het was. Alle artsen die ik heb gesproken, hadden nog nooit zo'n verhaal gehoord als het mijne. Dat geeft hoop. Bij een volgende gaat het vast beter.
Ik raad je dus zeker aan om alles waar je tegenop ziet onder woorden te brengen en om uit te zoeken hoe je het eventueel aan kunt pakken/voorkomen. En misschien is psychische hulp voor het verwerken van je 'trauma' ook nog een optie?
Wij zitten ook heel erg tegen een tweede zwangerschap aan te hikken omdat ik bij mijn eerste 7 van de 9 maanden heel ziek ben geweest en ziekenhuis in, ziekenhuis uit moest. Dit was toen al erg zwaar, maar het wordt natuurlijk helemaal vervelend als je al een kind hebt waar je ook nog voor moet zorgen.
Sinds een jaar zijn we daarom van alles aan het uitzoeken: opvang voor ons kind mocht ik weer zo ziek worden, hulp in de huishouding, ziekteverzekering opgehoogd zodat we meer vergoeding krijgen voor alternatieve behandelingen. We hebben gesprekken gehad met de huisarts en gynaecoloog.
Kortom: alles wat we zouden kunnen doen ter voorbereiding, hebben we geregeld. Zodra ik daadwerkelijk zwanger raak, hoef ik alleen maar de gynaecoloog te bellen en start er een heel behandelingstraject. Alle afspraken zijn vastgelegd in mijn medisch dossier, dus ook als ik zelf niet meer in staat ben om mijn zegje te doen, dan kan er teruggegrepen worden naar de afspraken die op papier staan.
Hoewel ik nog steeds angstig tegenover een 2e zwangerschap sta, heb ik wel het gevoel dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen om er het beste van te maken. Ook houd ik mezelf voor dat het nooit meer zo erg kan worden als hoe het was. Alle artsen die ik heb gesproken, hadden nog nooit zo'n verhaal gehoord als het mijne. Dat geeft hoop. Bij een volgende gaat het vast beter.
Ik raad je dus zeker aan om alles waar je tegenop ziet onder woorden te brengen en om uit te zoeken hoe je het eventueel aan kunt pakken/voorkomen. En misschien is psychische hulp voor het verwerken van je 'trauma' ook nog een optie?
woensdag 16 mei 2012 om 11:36
Ha Eefie
Wat een verhaal zeg
Ik kan je niet helpen met ervaringen in zwangerschappen of bevallingen, maar kan je wel vertellen dat ik echt respect heb voor de beslissingen die jullie hebben genomen.
Mijn jongste broertje heeft een chromosomale afwijking, ook heel zeldzaam, zijn in NL maar 2 of 3 mensen die dat hebben. Dokter zeiden van alles, hij zou niet groter worden dan een cm of 60 (groeiproblemen) hij zou zeker niet ouder worden dan een jaar of 6. Mijn broertje is nu een flinke knul van 17 jaar, torent boven mijn moeder (en die is rond de 1.65) uit en is de meest blije puber die ik ken Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, en ook alle gevallen zijn anders, maar zo zie je maar dat het ook heel anders kan uitpakken dan de dokters denken.
Wat betreft je tweede kindje: Als het een celdelingsfout was waardoor jullie eerste kindje een afwijking heeft, betekent dat dan dat de kans dat een eventueel tweede kindje het ook heeft veel kleiner is dan wanneer een van jullie drager of zo iets is? Als in: Is het erfelijk? Misschien heb je het al uitgelegd maar ik ben niet zo thuis in erfelijkheids theorieën en zo
Wat een verhaal zeg
Ik kan je niet helpen met ervaringen in zwangerschappen of bevallingen, maar kan je wel vertellen dat ik echt respect heb voor de beslissingen die jullie hebben genomen.
Mijn jongste broertje heeft een chromosomale afwijking, ook heel zeldzaam, zijn in NL maar 2 of 3 mensen die dat hebben. Dokter zeiden van alles, hij zou niet groter worden dan een cm of 60 (groeiproblemen) hij zou zeker niet ouder worden dan een jaar of 6. Mijn broertje is nu een flinke knul van 17 jaar, torent boven mijn moeder (en die is rond de 1.65) uit en is de meest blije puber die ik ken Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, en ook alle gevallen zijn anders, maar zo zie je maar dat het ook heel anders kan uitpakken dan de dokters denken.
Wat betreft je tweede kindje: Als het een celdelingsfout was waardoor jullie eerste kindje een afwijking heeft, betekent dat dan dat de kans dat een eventueel tweede kindje het ook heeft veel kleiner is dan wanneer een van jullie drager of zo iets is? Als in: Is het erfelijk? Misschien heb je het al uitgelegd maar ik ben niet zo thuis in erfelijkheids theorieën en zo
woensdag 16 mei 2012 om 11:42
Magz: bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen dat jouw broer (een beetje als ons kleintje) ook gewoon zijn eigen plan trekt en een leuk leven leidt!
Wat betreft onze chromosomen. Je hebt natuurlijke variaties die geen kwaad kunnen. Vriend en ik zijn hele normale volwassen zonder aangeboren problemen. Mocht nou blijken dat wij de zelfde afwijking zouden hebben als ons kleintje dan kan je er dus vanuit gaan dat die afwijking "goedaardig" is. De afwijking bij ons kleintje staat dus op zich zelf. Verkeerde delingen van cellen schijnen nu eenmaal bij het ene stel vaker voor te komen dan het andere stel. Omdat we dus al een kindje hebben met een afwijking is de kans groter dat we een tweede kindje krijgen met een celdelingsafwijking.
(ben er verder ook niet zo in thuis, behalve dan wat voor ons relevant is)
Wat betreft onze chromosomen. Je hebt natuurlijke variaties die geen kwaad kunnen. Vriend en ik zijn hele normale volwassen zonder aangeboren problemen. Mocht nou blijken dat wij de zelfde afwijking zouden hebben als ons kleintje dan kan je er dus vanuit gaan dat die afwijking "goedaardig" is. De afwijking bij ons kleintje staat dus op zich zelf. Verkeerde delingen van cellen schijnen nu eenmaal bij het ene stel vaker voor te komen dan het andere stel. Omdat we dus al een kindje hebben met een afwijking is de kans groter dat we een tweede kindje krijgen met een celdelingsafwijking.
(ben er verder ook niet zo in thuis, behalve dan wat voor ons relevant is)
