Zwanger
alle pijlers
Zwanger zonder roze wolk
vrijdag 8 juni 2012 om 12:01
Ik heb zojuist positief getest! POSITIEF! Ben waarschijnlijk net een paar weken zwanger. Pfoe... Ik zit te huilen en te lachen tegelijk. Ik tril op mijn benen, gedachten gaan als een razende door mijn hoofd...
Ik denk voortdurend aan ons lieve kleine meisje, die eind vorig jaar na zeven maanden onverwacht geboren werd en enkele dagen later even onverwacht weer moest gaan... Ze leek zo gezond, ze was al zo groot en sterk. Tot dat moment was alles goed, en ineens stortte onze wereld in. Onze eerste, enige dochter, overleden...
En dus een tweede kans! Maar ik maak mezelf nu al gek met vragen, angst en onzekerheid. Wat als het niet goed is? Als het buitenbaarmoederlijk is? Weet ik veel, alles kan mis gaan... Wat als ik een miskraam krijg? Wat als ik weer hartproblemen krijg, net als vorig jaar? Wat als mijn tweede kindje weer te vroeg gehaald moet worden?
Dus ik probeer het hier een beetje van me af te schrijven. Ook vraag ik me af of er nog meer mama's zijn die zwanger zijn zonder ook maar een glimpje van een roze wolk, om wat voor reden dan ook. Misschien kunnen we samen op zoek naar een roze wolk met donkere randjes?
Ik denk voortdurend aan ons lieve kleine meisje, die eind vorig jaar na zeven maanden onverwacht geboren werd en enkele dagen later even onverwacht weer moest gaan... Ze leek zo gezond, ze was al zo groot en sterk. Tot dat moment was alles goed, en ineens stortte onze wereld in. Onze eerste, enige dochter, overleden...
En dus een tweede kans! Maar ik maak mezelf nu al gek met vragen, angst en onzekerheid. Wat als het niet goed is? Als het buitenbaarmoederlijk is? Weet ik veel, alles kan mis gaan... Wat als ik een miskraam krijg? Wat als ik weer hartproblemen krijg, net als vorig jaar? Wat als mijn tweede kindje weer te vroeg gehaald moet worden?
Dus ik probeer het hier een beetje van me af te schrijven. Ook vraag ik me af of er nog meer mama's zijn die zwanger zijn zonder ook maar een glimpje van een roze wolk, om wat voor reden dan ook. Misschien kunnen we samen op zoek naar een roze wolk met donkere randjes?
vrijdag 8 juni 2012 om 12:12
Oh lieve Frahim, weet helaas precies wat je door maakt. 2 jr geleden ook een zoontje verloren en voelde me tijdens mijn nieuwe zwangerschap precies zo. De lol van zwanger zijn is echt verloren. Kop op, de negen maanden gaan echt voorbij! Maak het je zo makkelijk mogelijk, zorg voor een goed vangnet en probeer veel te praten over je zorgen.
Dit schrijf ik met een brok in mijn keel en een gezonde prachtige baby op schoot.
Dit schrijf ik met een brok in mijn keel en een gezonde prachtige baby op schoot.
vrijdag 8 juni 2012 om 12:13
pfff, heftige voorgeschiedenis TO en heel begrijpelijk dat je je zorgen maakt... Ik denk dat je dat wel blijft houden, het echte onbezorgde is weg natuurlijk! Ik wil je van harte feliciteren met de zwangerschap en ik hoop met je mee dat de zwangerschap een gezonde baby als eindresultaat heeft!
life ain't a perfect story, write it while you live it
vrijdag 8 juni 2012 om 12:23
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en probeer echt zo min mogelijk aan nare dingen te denken . Zelf heb ik 1 kind. En ik durf geen 2 e meer aan omdat ik 9 maand dood ziek ben geweest. Gelukkig heb ik geen ervaring met het afscheid nemen van een baby maar wel met een roze wolkenloze zwangerschap en ik kan daar tot de dag van vandaag nog steeds verdrietig van worden.
vrijdag 8 juni 2012 om 12:31
Dank voor de lieve woorden allemaal! Mijn OP klonk wellicht wat paniekerig, maar zo voel ik me gelukkig niet. Wel bezorgd, angstig en onzeker, maar vooralsnog alles wel onder de duim.quote:domesticgoddess schreef op 08 juni 2012 @ 12:10:
Gefeliciteerd! Bbespreek je zorgen met vk/gyn. Die kunnen mogelijk wat zorgen wegnemen en afspraken maken over eventuele extra controles tegen het einde van je zwangerschap.
Ik moet inderdaad direct bij de gynaecoloog beginnen. Er komen regelmatig controles én ik moet ook elke paar weken langs de cardioloog. Bovendien word ik rond de zeven maanden uit voorzorg opgenomen op de Hartbewaking, dus er ligt al een behandelplan klaar. Maar dan moet ik wel eerst bij de zeven maanden komen...
quote:fiema schreef op 08 juni 2012 @ 12:12:
Oh lieve Frahim, weet helaas precies wat je door maakt. 2 jr geleden ook een zoontje verloren en voelde me tijdens mijn nieuwe zwangerschap precies zo. De lol van zwanger zijn is echt verloren. Kop op, de negen maanden gaan echt voorbij! Maak het je zo makkelijk mogelijk, zorg voor een goed vangnet en probeer veel te praten over je zorgen.
Dit schrijf ik met een brok in mijn keel en een gezonde prachtige baby op schoot. Gelukkig is er hoop! Ik mail met meer moeders die een kindje zijn verloren en ook zij heb vaak een tweede gekregen. Daar put ik (wat) moed uit.
Gefeliciteerd! Bbespreek je zorgen met vk/gyn. Die kunnen mogelijk wat zorgen wegnemen en afspraken maken over eventuele extra controles tegen het einde van je zwangerschap.
Ik moet inderdaad direct bij de gynaecoloog beginnen. Er komen regelmatig controles én ik moet ook elke paar weken langs de cardioloog. Bovendien word ik rond de zeven maanden uit voorzorg opgenomen op de Hartbewaking, dus er ligt al een behandelplan klaar. Maar dan moet ik wel eerst bij de zeven maanden komen...
quote:fiema schreef op 08 juni 2012 @ 12:12:
Oh lieve Frahim, weet helaas precies wat je door maakt. 2 jr geleden ook een zoontje verloren en voelde me tijdens mijn nieuwe zwangerschap precies zo. De lol van zwanger zijn is echt verloren. Kop op, de negen maanden gaan echt voorbij! Maak het je zo makkelijk mogelijk, zorg voor een goed vangnet en probeer veel te praten over je zorgen.
Dit schrijf ik met een brok in mijn keel en een gezonde prachtige baby op schoot. Gelukkig is er hoop! Ik mail met meer moeders die een kindje zijn verloren en ook zij heb vaak een tweede gekregen. Daar put ik (wat) moed uit.
vrijdag 8 juni 2012 om 12:34
Frahim ,
(voorzichtig)gefeliciteerd en veel sterkte met het verwerken van alle gedachten die nu in je hoofd omspringen ,en blijf hier lekker van je afschrijven!
Ik wens je een hele fijne en zorgeloze zwangerschap en een prachtige gezonde baby .
(jullie prachtige dochter* wordt een grote zus!)
*Dat de roze wolk mag doorschemeren*
(voorzichtig)gefeliciteerd en veel sterkte met het verwerken van alle gedachten die nu in je hoofd omspringen ,en blijf hier lekker van je afschrijven!
Ik wens je een hele fijne en zorgeloze zwangerschap en een prachtige gezonde baby .
(jullie prachtige dochter* wordt een grote zus!)
*Dat de roze wolk mag doorschemeren*
vrijdag 8 juni 2012 om 12:41
quote:Frahim schreef op 08 juni 2012 @ 12:01:
Ik heb zojuist positief getest! POSITIEF! Ben waarschijnlijk net een paar weken zwanger. Pfoe... Ik zit te huilen en te lachen tegelijk. Ik tril op mijn benen, gedachten gaan als een razende door mijn hoofd...
Ik denk voortdurend aan ons lieve kleine meisje, die eind vorig jaar na 34 weken onverwacht geboren werd en enkele dagen later even onverwacht weer moest gaan... Ze leek zo gezond, ze was al zo groot en sterk. Tot dat moment was alles goed, en ineens stortte onze wereld in. Onze eerste, enige dochter, overleden...
En dus een tweede kans! Maar ik maak mezelf nu al gek met vragen, angst en onzekerheid. Wat als het niet goed is? Als het buitenbaarmoederlijk is? Weet ik veel, alles kan mis gaan... Wat als ik een miskraam krijg? Wat als ik weer hartproblemen krijg, net als vorig jaar? Wat als mijn tweede kindje weer te vroeg gehaald moet worden?
Dus ik probeer het hier een beetje van me af te schrijven. Ook vraag ik me af of er nog meer mama's zijn die zwanger zijn zonder ook maar een glimpje van een roze wolk, om wat voor reden dan ook. Misschien kunnen we samen op zoek naar een roze wolk met donkere randjes?
Mijn situatie is net een beetje anders dan de jouwe, maar kent zeker overeenkomsten. Ik wil ook best met je meeschrijven en corresponderen. Ben alleen geen mama, maar een papa...
Hoop niet dat dit een bezwaar is voor je.
Ik hoop dat je toch kunt genieten en wens je sterkte met je angsten en onzekerheden!
Ik heb zojuist positief getest! POSITIEF! Ben waarschijnlijk net een paar weken zwanger. Pfoe... Ik zit te huilen en te lachen tegelijk. Ik tril op mijn benen, gedachten gaan als een razende door mijn hoofd...
Ik denk voortdurend aan ons lieve kleine meisje, die eind vorig jaar na 34 weken onverwacht geboren werd en enkele dagen later even onverwacht weer moest gaan... Ze leek zo gezond, ze was al zo groot en sterk. Tot dat moment was alles goed, en ineens stortte onze wereld in. Onze eerste, enige dochter, overleden...
En dus een tweede kans! Maar ik maak mezelf nu al gek met vragen, angst en onzekerheid. Wat als het niet goed is? Als het buitenbaarmoederlijk is? Weet ik veel, alles kan mis gaan... Wat als ik een miskraam krijg? Wat als ik weer hartproblemen krijg, net als vorig jaar? Wat als mijn tweede kindje weer te vroeg gehaald moet worden?
Dus ik probeer het hier een beetje van me af te schrijven. Ook vraag ik me af of er nog meer mama's zijn die zwanger zijn zonder ook maar een glimpje van een roze wolk, om wat voor reden dan ook. Misschien kunnen we samen op zoek naar een roze wolk met donkere randjes?
Mijn situatie is net een beetje anders dan de jouwe, maar kent zeker overeenkomsten. Ik wil ook best met je meeschrijven en corresponderen. Ben alleen geen mama, maar een papa...
Hoop niet dat dit een bezwaar is voor je.
Ik hoop dat je toch kunt genieten en wens je sterkte met je angsten en onzekerheden!
vrijdag 8 juni 2012 om 12:45
vrijdag 8 juni 2012 om 13:16
gefeliciteerd! Ook wij zijn weer zwanger na vorig jaar een kindje te hebben verloren. Wij zijn in stille verwachting; iedereen weet het, maar we wachten af en kijken van onderzoek naar onderzoek. Langzaam komt het besef dat het echt zo is en waarschijnlijk goed zal gaan!
Dus veel s6, en je mag OOK blij zijn hoor!
Dus veel s6, en je mag OOK blij zijn hoor!
vrijdag 8 juni 2012 om 13:20
quote:elliebrie schreef op 08 juni 2012 @ 13:16:
gefeliciteerd! Ook wij zijn weer zwanger na vorig jaar een kindje te hebben verloren. Wij zijn in stille verwachting; iedereen weet het, maar we wachten af en kijken van onderzoek naar onderzoek. Langzaam komt het besef dat het echt zo is en waarschijnlijk goed zal gaan!
Dus veel s6, en je mag OOK blij zijn hoor!
Jij ook gefeliciteerd dan! Maar ik begrijp dat je al een stuk verder bent dan ik? Krijg je veel hulp, hoe gaat het met de begeleiding?
Het zijn nog zóveel dagen... Ik ben al een enorme zwartkijker van mezelf, dus dit wordt alleen maar erger... Ergens ben ik ook wel blij, maar de rest overheerst zo. En ik ben zo aan het letten op mijn lichaam, da's niet gezond. Ik had al een afspraak staan met een psycholoog binnenkort, ik hoop dat zij me wat weer ontspannen en rust kan brengen misschien...
gefeliciteerd! Ook wij zijn weer zwanger na vorig jaar een kindje te hebben verloren. Wij zijn in stille verwachting; iedereen weet het, maar we wachten af en kijken van onderzoek naar onderzoek. Langzaam komt het besef dat het echt zo is en waarschijnlijk goed zal gaan!
Dus veel s6, en je mag OOK blij zijn hoor!
Jij ook gefeliciteerd dan! Maar ik begrijp dat je al een stuk verder bent dan ik? Krijg je veel hulp, hoe gaat het met de begeleiding?
Het zijn nog zóveel dagen... Ik ben al een enorme zwartkijker van mezelf, dus dit wordt alleen maar erger... Ergens ben ik ook wel blij, maar de rest overheerst zo. En ik ben zo aan het letten op mijn lichaam, da's niet gezond. Ik had al een afspraak staan met een psycholoog binnenkort, ik hoop dat zij me wat weer ontspannen en rust kan brengen misschien...
vrijdag 8 juni 2012 om 13:22
quote:dvdl1 schreef op 08 juni 2012 @ 12:41:
[...]
Mijn situatie is net een beetje anders dan de jouwe, maar kent zeker overeenkomsten. Ik wil ook best met je meeschrijven en corresponderen. Ben alleen geen mama, maar een papa...
Hoop niet dat dit een bezwaar is voor je.
Ik hoop dat je toch kunt genieten en wens je sterkte met je angsten en onzekerheden!Natuurlijk, schrijf (of lees) mee! De groep van lotgenoten is (gelukkig) niet zo heel groot, maar dat maakt het delen van dit soort gevoelens wel lastig soms. Ben je ook je eerste kindje verloren, of een later kindje? Is je vriendin/vrouw ook weer zwanger?
[...]
Mijn situatie is net een beetje anders dan de jouwe, maar kent zeker overeenkomsten. Ik wil ook best met je meeschrijven en corresponderen. Ben alleen geen mama, maar een papa...
Hoop niet dat dit een bezwaar is voor je.
Ik hoop dat je toch kunt genieten en wens je sterkte met je angsten en onzekerheden!Natuurlijk, schrijf (of lees) mee! De groep van lotgenoten is (gelukkig) niet zo heel groot, maar dat maakt het delen van dit soort gevoelens wel lastig soms. Ben je ook je eerste kindje verloren, of een later kindje? Is je vriendin/vrouw ook weer zwanger?
vrijdag 8 juni 2012 om 14:01
Hoi Frahim,
Als eerste van harte gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap!
Wat een raar moment om weer met een positieve test in je handen te staan, hè. Allerlei gedachtes schieten door je hoofd; blijdschap, angst, onzekerheid.
Ook ik heb ervaring en herken je gevoel helemaal. We hebben bijna 2 jaar geleden ons zoontje verloren en waren daarna snel weer zwanger van onze dochter.
Ik heb geen roze wolk gezien, alhoewel ik achteraf wel kan zeggen dat echt heb genoten van de beweging in mijn buik en van de laatste 2 weken van de zwangerschap waarin ik dan eindelijk kon pronken met mijn buik.
Het panische gevoel dat je controle wilt houden op je lichaam herken ik ook en dat vond ik het meest vermoeiende van de zwangerschap. Werkelijk 24 uur per dag was ik bezig met wat ik voelde en of dat alles wel goed ging.
37 weken lang iedere toiletbezoek bang om iets te zien wat niet hoort, bij ieder krampje bang dat ik ging bevallen.
De 9 maanden zullen voorbij kruipen, maar ze gaan wel voorbij en als hij of zij er dan eenmaal is kun je gaan genieten, maar ook dan zul je nog vaak aan de spannende tijden denken.
Mijn tips zijn: vraag om extra controles als je daar behoefte aan hebt. Je krijgt al vaker controles, maar mocht je tussendoor toch onzeker zijn, schroom dan niet om te bellen.
Mij hielp het ook om naar een bepaald termijn af te tellen. Bij mij was dat 30 weken en ik had een zakje dropjes naast mijn bed liggen en ieder dropje stond voor 1 dag. Van tevoren precies genoeg dropjes erin gedaan en iedere ochtend kon ik weer een dag aftellen door een dropje te eten.
Dat zakje leger zien worden voelde goed voor mij.
Ik wens je een goede zwangerschap en uiteindelijk een gezond kindje!
Als eerste van harte gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap!
Wat een raar moment om weer met een positieve test in je handen te staan, hè. Allerlei gedachtes schieten door je hoofd; blijdschap, angst, onzekerheid.
Ook ik heb ervaring en herken je gevoel helemaal. We hebben bijna 2 jaar geleden ons zoontje verloren en waren daarna snel weer zwanger van onze dochter.
Ik heb geen roze wolk gezien, alhoewel ik achteraf wel kan zeggen dat echt heb genoten van de beweging in mijn buik en van de laatste 2 weken van de zwangerschap waarin ik dan eindelijk kon pronken met mijn buik.
Het panische gevoel dat je controle wilt houden op je lichaam herken ik ook en dat vond ik het meest vermoeiende van de zwangerschap. Werkelijk 24 uur per dag was ik bezig met wat ik voelde en of dat alles wel goed ging.
37 weken lang iedere toiletbezoek bang om iets te zien wat niet hoort, bij ieder krampje bang dat ik ging bevallen.
De 9 maanden zullen voorbij kruipen, maar ze gaan wel voorbij en als hij of zij er dan eenmaal is kun je gaan genieten, maar ook dan zul je nog vaak aan de spannende tijden denken.
Mijn tips zijn: vraag om extra controles als je daar behoefte aan hebt. Je krijgt al vaker controles, maar mocht je tussendoor toch onzeker zijn, schroom dan niet om te bellen.
Mij hielp het ook om naar een bepaald termijn af te tellen. Bij mij was dat 30 weken en ik had een zakje dropjes naast mijn bed liggen en ieder dropje stond voor 1 dag. Van tevoren precies genoeg dropjes erin gedaan en iedere ochtend kon ik weer een dag aftellen door een dropje te eten.
Dat zakje leger zien worden voelde goed voor mij.
Ik wens je een goede zwangerschap en uiteindelijk een gezond kindje!
vrijdag 8 juni 2012 om 14:50
quote:Frahim schreef op 08 juni 2012 @ 13:22:
[...]
Natuurlijk, schrijf (of lees) mee! De groep van lotgenoten is (gelukkig) niet zo heel groot, maar dat maakt het delen van dit soort gevoelens wel lastig soms. Ben je ook je eerste kindje verloren, of een later kindje? Is je vriendin/vrouw ook weer zwanger?
Dank je wel. Ik vond het moeilijk om te reageren, want soms zien vrouwen dit toch als iets intiems..
Ik heb in juli 2008 samen met mijn toenmalige partner moeten besluiten de zwangerschap van ons tweede kindje te beeindigen.
Dit was natuurlijk heel heftig. Het was rond de 22 weken dat dit gebeurde.
Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin. Zij kreeg enkele maanden geleden een miskraam en is nu opnieuw zwanger.
Hoewel ik enerzijds de gelukkigste man op aarde ben met deze zwangerschap, heb ik ook continue het gevoel van angst en haal ik me alle doemscenario's in mijn hoofd. Het lukt gewoon niet om me over te geven aan dat roze wolk-gevoel waar jij over spreekt. Ik herken je woorden helemaal.
Toentertijd, in 2008, gebeurde het in juli en kwamen we er tijdens het EK achter dat het mis was. Nu is er weer een EK en komt de bewuste datum weer in de buurt. Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
In 2008 verloor ook voetballer Khalid Boulahrouz een kindje tijdens de zwangerschap. Ik volg het voetbal en heb er deels mijn werk in en heb toen wel wat kracht geput uit zijn situatie...
Ik hoop dat je, ondanks de angst, toch weet te genieten van de zwangerschap. Laten we samen aftellen...
Succes meid!
[...]
Natuurlijk, schrijf (of lees) mee! De groep van lotgenoten is (gelukkig) niet zo heel groot, maar dat maakt het delen van dit soort gevoelens wel lastig soms. Ben je ook je eerste kindje verloren, of een later kindje? Is je vriendin/vrouw ook weer zwanger?
Dank je wel. Ik vond het moeilijk om te reageren, want soms zien vrouwen dit toch als iets intiems..
Ik heb in juli 2008 samen met mijn toenmalige partner moeten besluiten de zwangerschap van ons tweede kindje te beeindigen.
Dit was natuurlijk heel heftig. Het was rond de 22 weken dat dit gebeurde.
Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin. Zij kreeg enkele maanden geleden een miskraam en is nu opnieuw zwanger.
Hoewel ik enerzijds de gelukkigste man op aarde ben met deze zwangerschap, heb ik ook continue het gevoel van angst en haal ik me alle doemscenario's in mijn hoofd. Het lukt gewoon niet om me over te geven aan dat roze wolk-gevoel waar jij over spreekt. Ik herken je woorden helemaal.
Toentertijd, in 2008, gebeurde het in juli en kwamen we er tijdens het EK achter dat het mis was. Nu is er weer een EK en komt de bewuste datum weer in de buurt. Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
In 2008 verloor ook voetballer Khalid Boulahrouz een kindje tijdens de zwangerschap. Ik volg het voetbal en heb er deels mijn werk in en heb toen wel wat kracht geput uit zijn situatie...
Ik hoop dat je, ondanks de angst, toch weet te genieten van de zwangerschap. Laten we samen aftellen...
Succes meid!
vrijdag 8 juni 2012 om 16:05
quote:nolleke schreef op 08 juni 2012 @ 14:01:
Het panische gevoel dat je controle wilt houden op je lichaam herken ik ook en dat vond ik het meest vermoeiende van de zwangerschap. Werkelijk 24 uur per dag was ik bezig met wat ik voelde en of dat alles wel goed ging.
37 weken lang iedere toiletbezoek bang om iets te zien wat niet hoort, bij ieder krampje bang dat ik ging bevallen.
...
Mijn tips zijn: vraag om extra controles als je daar behoefte aan hebt. Je krijgt al vaker controles, maar mocht je tussendoor toch onzeker zijn, schroom dan niet om te bellen.
Mij hielp het ook om naar een bepaald termijn af te tellen. Bij mij was dat 30 weken en ik had een zakje dropjes naast mijn bed liggen en ieder dropje stond voor 1 dag. Van tevoren precies genoeg dropjes erin gedaan en iedere ochtend kon ik weer een dag aftellen door een dropje te eten.
Dat zakje leger zien worden voelde goed voor mij.
Ik wens je een goede zwangerschap en uiteindelijk een gezond kindje!
Goede tip, van die dropjes! Ik ben inderdaad ook maar van plan deze zwangerschap één dag tegelijk te nemen. Alleen lust ik geen drop, dus daar zal ik nog iets anders voor moeten verzinnen...
Verder maak ik me ook ontzettend druk om mijn lichaam. Niet alleen vanwege de zwangerschap an sich, maar ook omdat mijn vorige zwangerschap eindigde in mysterieuze hartklachten die de artsen niet konden (of kunnen) verklaren en die na de bevalling direct verdwenen waren. Ik denk erover om een hartslagmeter te gaan dragen, zodat ik op tijd merk als mijn hart weer zo enorm op hol slaat als de vorige keer. Toen merkte ik het namelijk pas heel laat...
Het panische gevoel dat je controle wilt houden op je lichaam herken ik ook en dat vond ik het meest vermoeiende van de zwangerschap. Werkelijk 24 uur per dag was ik bezig met wat ik voelde en of dat alles wel goed ging.
37 weken lang iedere toiletbezoek bang om iets te zien wat niet hoort, bij ieder krampje bang dat ik ging bevallen.
...
Mijn tips zijn: vraag om extra controles als je daar behoefte aan hebt. Je krijgt al vaker controles, maar mocht je tussendoor toch onzeker zijn, schroom dan niet om te bellen.
Mij hielp het ook om naar een bepaald termijn af te tellen. Bij mij was dat 30 weken en ik had een zakje dropjes naast mijn bed liggen en ieder dropje stond voor 1 dag. Van tevoren precies genoeg dropjes erin gedaan en iedere ochtend kon ik weer een dag aftellen door een dropje te eten.
Dat zakje leger zien worden voelde goed voor mij.
Ik wens je een goede zwangerschap en uiteindelijk een gezond kindje!
Goede tip, van die dropjes! Ik ben inderdaad ook maar van plan deze zwangerschap één dag tegelijk te nemen. Alleen lust ik geen drop, dus daar zal ik nog iets anders voor moeten verzinnen...
Verder maak ik me ook ontzettend druk om mijn lichaam. Niet alleen vanwege de zwangerschap an sich, maar ook omdat mijn vorige zwangerschap eindigde in mysterieuze hartklachten die de artsen niet konden (of kunnen) verklaren en die na de bevalling direct verdwenen waren. Ik denk erover om een hartslagmeter te gaan dragen, zodat ik op tijd merk als mijn hart weer zo enorm op hol slaat als de vorige keer. Toen merkte ik het namelijk pas heel laat...
vrijdag 8 juni 2012 om 16:14
quote:dvdl1 schreef op 08 juni 2012 @ 14:50:
[...]
Dank je wel. Ik vond het moeilijk om te reageren, want soms zien vrouwen dit toch als iets intiems..
Ik heb in juli 2008 samen met mijn toenmalige partner moeten besluiten de zwangerschap van ons tweede kindje te beeindigen.
Dit was natuurlijk heel heftig. Het was rond de 22 weken dat dit gebeurde.
Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin. Zij kreeg enkele maanden geleden een miskraam en is nu opnieuw zwanger.
Hoewel ik enerzijds de gelukkigste man op aarde ben met deze zwangerschap, heb ik ook continue het gevoel van angst en haal ik me alle doemscenario's in mijn hoofd. Het lukt gewoon niet om me over te geven aan dat roze wolk-gevoel waar jij over spreekt. Ik herken je woorden helemaal.
Toentertijd, in 2008, gebeurde het in juli en kwamen we er tijdens het EK achter dat het mis was. Nu is er weer een EK en komt de bewuste datum weer in de buurt. Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
In 2008 verloor ook voetballer Khalid Boulahrouz een kindje tijdens de zwangerschap. Ik volg het voetbal en heb er deels mijn werk in en heb toen wel wat kracht geput uit zijn situatie...
Ik hoop dat je, ondanks de angst, toch weet te genieten van de zwangerschap. Laten we samen aftellen...
Succes meid!
Wat een moeilijke beslissing en wat een verdriet... Op een bepaalde manier is het 'soms fijn' dat de beslissing voor ons is gemaakt. Ons dochtertje heeft zo hard gevochten en de artsen vochten met haar mee, maar ze kon het gewoon niet redden. Dezelfde dag dat we hoorden dat het mis ging, overleed ze...
Een miskraam, daar ben ik nu ook heel bang voor. Dat ons prille geluk omslaat... Ik weet soms wat teveel van statistieken en het feit dat een behoorlijk percentage van de beginnende zwangerschappen eindigt in een miskraam vind ik heel beangstigend. Maar ik probeer er heel hard niet vanuit te gaan!
Wat betreft papa's en mama's; ik merk aan mijn eigen man dat hij anders omgaat met het verlies. We kunnen heel goed over onze dochter praten en het verlies heeft ons gelukkig dichter bij elkaar gebracht, maar hij staat er wel anders in. En het gebeurt niet in zijn lichaam. Of dat het minder eng maakt of juist enger, weet ik eigenlijk niet goed. Ik zal hem eens vragen. Misschien is het bijna nog wel enger, omdat hij niet voelt wat ik voel? Hoe ervaar jij dat?
Moeilijk, zo'n periode die je aan alle kanten herinnert aan het verdriet. Ik heb dat met barbecuen... De dag voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten hebben we nog lekker zitten barbecuen. Pas hebben we het voor het eerst weer gedaan, maar ik voelde me er heel dubbel onder...
[...]
Dank je wel. Ik vond het moeilijk om te reageren, want soms zien vrouwen dit toch als iets intiems..
Ik heb in juli 2008 samen met mijn toenmalige partner moeten besluiten de zwangerschap van ons tweede kindje te beeindigen.
Dit was natuurlijk heel heftig. Het was rond de 22 weken dat dit gebeurde.
Inmiddels heb ik een nieuwe vriendin. Zij kreeg enkele maanden geleden een miskraam en is nu opnieuw zwanger.
Hoewel ik enerzijds de gelukkigste man op aarde ben met deze zwangerschap, heb ik ook continue het gevoel van angst en haal ik me alle doemscenario's in mijn hoofd. Het lukt gewoon niet om me over te geven aan dat roze wolk-gevoel waar jij over spreekt. Ik herken je woorden helemaal.
Toentertijd, in 2008, gebeurde het in juli en kwamen we er tijdens het EK achter dat het mis was. Nu is er weer een EK en komt de bewuste datum weer in de buurt. Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
In 2008 verloor ook voetballer Khalid Boulahrouz een kindje tijdens de zwangerschap. Ik volg het voetbal en heb er deels mijn werk in en heb toen wel wat kracht geput uit zijn situatie...
Ik hoop dat je, ondanks de angst, toch weet te genieten van de zwangerschap. Laten we samen aftellen...
Succes meid!
Wat een moeilijke beslissing en wat een verdriet... Op een bepaalde manier is het 'soms fijn' dat de beslissing voor ons is gemaakt. Ons dochtertje heeft zo hard gevochten en de artsen vochten met haar mee, maar ze kon het gewoon niet redden. Dezelfde dag dat we hoorden dat het mis ging, overleed ze...
Een miskraam, daar ben ik nu ook heel bang voor. Dat ons prille geluk omslaat... Ik weet soms wat teveel van statistieken en het feit dat een behoorlijk percentage van de beginnende zwangerschappen eindigt in een miskraam vind ik heel beangstigend. Maar ik probeer er heel hard niet vanuit te gaan!
Wat betreft papa's en mama's; ik merk aan mijn eigen man dat hij anders omgaat met het verlies. We kunnen heel goed over onze dochter praten en het verlies heeft ons gelukkig dichter bij elkaar gebracht, maar hij staat er wel anders in. En het gebeurt niet in zijn lichaam. Of dat het minder eng maakt of juist enger, weet ik eigenlijk niet goed. Ik zal hem eens vragen. Misschien is het bijna nog wel enger, omdat hij niet voelt wat ik voel? Hoe ervaar jij dat?
Moeilijk, zo'n periode die je aan alle kanten herinnert aan het verdriet. Ik heb dat met barbecuen... De dag voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten hebben we nog lekker zitten barbecuen. Pas hebben we het voor het eerst weer gedaan, maar ik voelde me er heel dubbel onder...
vrijdag 8 juni 2012 om 16:40
quote:Frahim schreef op 08 juni 2012 @ 16:14:
[...]
Wat een moeilijke beslissing en wat een verdriet... Op een bepaalde manier is het 'soms fijn' dat de beslissing voor ons is gemaakt. Ons dochtertje heeft zo hard gevochten en de artsen vochten met haar mee, maar ze kon het gewoon niet redden. Dezelfde dag dat we hoorden dat het mis ging, overleed ze...
Een miskraam, daar ben ik nu ook heel bang voor. Dat ons prille geluk omslaat... Ik weet soms wat teveel van statistieken en het feit dat een behoorlijk percentage van de beginnende zwangerschappen eindigt in een miskraam vind ik heel beangstigend. Maar ik probeer er heel hard niet vanuit te gaan!
Wat betreft papa's en mama's; ik merk aan mijn eigen man dat hij anders omgaat met het verlies. We kunnen heel goed over onze dochter praten en het verlies heeft ons gelukkig dichter bij elkaar gebracht, maar hij staat er wel anders in. En het gebeurt niet in zijn lichaam. Of dat het minder eng maakt of juist enger, weet ik eigenlijk niet goed. Ik zal hem eens vragen. Misschien is het bijna nog wel enger, omdat hij niet voelt wat ik voel? Hoe ervaar jij dat?
Moeilijk, zo'n periode die je aan alle kanten herinnert aan het verdriet. Ik heb dat met barbecuen... De dag voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten hebben we nog lekker zitten barbecuen. Pas hebben we het voor het eerst weer gedaan, maar ik voelde me er heel dubbel onder...
Bij mijn ex-partner en mij heeft het ons wel geschaadt. Denk dat we mede hierdoor uit elkaar gegaan zijn.
Ik weet niet of mijn angst groter is dan het jouwe. Ik kan het niet vergelijken, ben immers nog nooit zwanger geweest en zal het niet worden. Wel weet ik dat ik extra voorzichtig ben als het om mijn vriendin gaat. Als we bijvoorbeeld in een drukke straat lopen, ben ik meer alert. Maarja, vorige keer ging het ook mis zonder aanleiding...
Ik hoop toch zo dat het dit keer goed gaat en je een gezond kindje krijgt. Al is het maar om je angst wat weg te kunnen stoppen, want ik weet: je verdriet blijft.
[...]
Wat een moeilijke beslissing en wat een verdriet... Op een bepaalde manier is het 'soms fijn' dat de beslissing voor ons is gemaakt. Ons dochtertje heeft zo hard gevochten en de artsen vochten met haar mee, maar ze kon het gewoon niet redden. Dezelfde dag dat we hoorden dat het mis ging, overleed ze...
Een miskraam, daar ben ik nu ook heel bang voor. Dat ons prille geluk omslaat... Ik weet soms wat teveel van statistieken en het feit dat een behoorlijk percentage van de beginnende zwangerschappen eindigt in een miskraam vind ik heel beangstigend. Maar ik probeer er heel hard niet vanuit te gaan!
Wat betreft papa's en mama's; ik merk aan mijn eigen man dat hij anders omgaat met het verlies. We kunnen heel goed over onze dochter praten en het verlies heeft ons gelukkig dichter bij elkaar gebracht, maar hij staat er wel anders in. En het gebeurt niet in zijn lichaam. Of dat het minder eng maakt of juist enger, weet ik eigenlijk niet goed. Ik zal hem eens vragen. Misschien is het bijna nog wel enger, omdat hij niet voelt wat ik voel? Hoe ervaar jij dat?
Moeilijk, zo'n periode die je aan alle kanten herinnert aan het verdriet. Ik heb dat met barbecuen... De dag voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten hebben we nog lekker zitten barbecuen. Pas hebben we het voor het eerst weer gedaan, maar ik voelde me er heel dubbel onder...
Bij mijn ex-partner en mij heeft het ons wel geschaadt. Denk dat we mede hierdoor uit elkaar gegaan zijn.
Ik weet niet of mijn angst groter is dan het jouwe. Ik kan het niet vergelijken, ben immers nog nooit zwanger geweest en zal het niet worden. Wel weet ik dat ik extra voorzichtig ben als het om mijn vriendin gaat. Als we bijvoorbeeld in een drukke straat lopen, ben ik meer alert. Maarja, vorige keer ging het ook mis zonder aanleiding...
Ik hoop toch zo dat het dit keer goed gaat en je een gezond kindje krijgt. Al is het maar om je angst wat weg te kunnen stoppen, want ik weet: je verdriet blijft.
donderdag 21 juni 2012 om 15:03
Dank je! Ik krijg vanwege alle spanning en medische indicatie een vroege echo, gepland voor aanstaande maandag... Ik ben nu al doodop van de zenuwen. Heb ook heel naar gedroomd over een inwendige echo met een gigantisch apparaat wat heel veel pijn deed, terwijl ik uit ervaring weet dat een inwendige echo helemaal niet vervelend is. Pfoe, kan me ook moeilijk concentreren op mijn werk. En dat na een paar weken al!
donderdag 21 juni 2012 om 15:22
Ik snap zo goed wat jij bedoeld , dat heb ik ook
Vorig jaar 9 Augustus ben ik bevallen van een gezonde dochter , ze was alleen aan de kleine kant , en op 30 Augustus op mn uitgerekende datum (werd ingeleid) is de bodem onder onze voeten vandaan getrokken .
Mijn vriend vond onze dochter levenloos in haar bedje , toen volgde daarna de verschikkelijke procedure , haar lichaam werd in beslag genomen , zo hard .
Nu ben ik ook zwanger van de 2e , rond de 6 weekjes ongeveer , en het was ook dubbel , ik en mijn vriend hebben alleen maar gestaart naar de test vol ongeloof , natuurlijk waren we blij maar het enige wat ons omarmde was angst .
Vriend naar zn werk gegaan , met zn baas erover gehad (haar is het ook eens overkomen) en ik heb thuis met mijn beste vriendin aan de telefoon gezeten .
Klinkt een beetje suf , maar 's avond hebben we de reactie van de positieve test overgedaan met veel blijdschap.
Ik weet als geen ander hoe je je voelt , en je angsten ,en ik weet dat het heel moeilijk is , maar probeer het los te laten.
Ik ben ook bang dat iedereen straks denkt dat ik mijn dochter wil vervangen , maar zolang ik van mezelf weet dat dat niet het geval is , kan ik met mezelf en mijn gezin door.
Probeer te genieten van je zwangerschap , dit is een nieuw leven en het is je gegund anders was je niet zwanger geweest, Het geeft mij troost dat mijn kleine meid bij ons is en op haar kleine broertje of zusje zal ''waken'' .
Maar het gemis zal nooit weggaan , iedereen zegt dat op een dag de scherpe kantjes eraf gaan dat slijt met de jaren.
Ik kan me dat nu niet voorstellen en ik denk jij ook niet.
Neem het zoals het is , probeer te genieten , en ik weet zeker dat waar jij ook gaat je kleine meid altijd bij je zal zijn!
Een hele dikke knuffel voor jou je vriend , en natuurlijk je familie , dit is zo'n zware tijd. En nogmaals probeer te genieten!!!
xx Patricia!
Vorig jaar 9 Augustus ben ik bevallen van een gezonde dochter , ze was alleen aan de kleine kant , en op 30 Augustus op mn uitgerekende datum (werd ingeleid) is de bodem onder onze voeten vandaan getrokken .
Mijn vriend vond onze dochter levenloos in haar bedje , toen volgde daarna de verschikkelijke procedure , haar lichaam werd in beslag genomen , zo hard .
Nu ben ik ook zwanger van de 2e , rond de 6 weekjes ongeveer , en het was ook dubbel , ik en mijn vriend hebben alleen maar gestaart naar de test vol ongeloof , natuurlijk waren we blij maar het enige wat ons omarmde was angst .
Vriend naar zn werk gegaan , met zn baas erover gehad (haar is het ook eens overkomen) en ik heb thuis met mijn beste vriendin aan de telefoon gezeten .
Klinkt een beetje suf , maar 's avond hebben we de reactie van de positieve test overgedaan met veel blijdschap.
Ik weet als geen ander hoe je je voelt , en je angsten ,en ik weet dat het heel moeilijk is , maar probeer het los te laten.
Ik ben ook bang dat iedereen straks denkt dat ik mijn dochter wil vervangen , maar zolang ik van mezelf weet dat dat niet het geval is , kan ik met mezelf en mijn gezin door.
Probeer te genieten van je zwangerschap , dit is een nieuw leven en het is je gegund anders was je niet zwanger geweest, Het geeft mij troost dat mijn kleine meid bij ons is en op haar kleine broertje of zusje zal ''waken'' .
Maar het gemis zal nooit weggaan , iedereen zegt dat op een dag de scherpe kantjes eraf gaan dat slijt met de jaren.
Ik kan me dat nu niet voorstellen en ik denk jij ook niet.
Neem het zoals het is , probeer te genieten , en ik weet zeker dat waar jij ook gaat je kleine meid altijd bij je zal zijn!
Een hele dikke knuffel voor jou je vriend , en natuurlijk je familie , dit is zo'n zware tijd. En nogmaals probeer te genieten!!!
xx Patricia!
