Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 om 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
donderdag 9 april 2020 om 17:00
Bedankt voor de tip. Ik zit langzaamaan ook te denken om foto's te laten maken.Merel7 schreef: ↑09-04-2020 13:56Wat erg dit.
Misschien is het voor later fijn om na de bevalling foto’s te (laten) maken van jullie kindje. Ook met een hand of voetafdruk heb je later nog iets tastbaars.
Ik ken iemand die hier heel veel steun aan heeft gehad.
Ze hebben ook hun kindje in een mandje mee naar huis genomen en daar rustig afscheid genomen.
https://makeamemory.nl/
Heel veel sterkte
donderdag 9 april 2020 om 17:02
In de folder die ik mee kreeg heb ik inderdaad over de water methode gelezen. Geen idee nog of wij dat gaan doen.Pergamon schreef: ↑09-04-2020 14:05Na de geboorte kan je je kindje nog een tijdje bij jullie houden d.m.v. de 'water methode'. Wellicht vinden jullie dit fijn en op deze manier kan dat heel goed. Stichting Make a Memory is al genoemd. Tastbare herinneringen (foto's, voetafdruk, handafdruk, etc.) kunnen fijn zijn om te hebben, ook al denk je nu van niet. Je kan het altijd nu laten maken. Wellicht vind je het over een tijd wel heel fijn om te zien/hebben en dan is het er. Als je het niet doet, dan kan je het later immers nooit meer maken. Terwijl als het er is, je er wel voor kan kiezen om het niet te bekijken.
Heel, heel veel sterkte.
https://www.watermethode.nl/Ouders/
Foto's en afdrukken wil ik misschien toch wel graag hebben. Dan hebben we het in ieder geval.
donderdag 9 april 2020 om 17:04
Dat wil ik nu vooral; herkenning. Bedankt voor de tip en je berichtje. Verschrikkelijk ook voor jullie. Ik voel het verdrietJayLee schreef: ↑09-04-2020 14:24Twee jaar geleden zaten wij in een zelfde situatie als jullie. Heel veel sterkte, want het is zo verdrietig wat jullie mee maken. Ik heb veel gehad aan de stichting czb na de bevalling en nog steeds mail ik met deze groep vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik heb er veel herkenning en steun uit kunnen halen.
Een trauma: dat kan, hoeft niet. Je maakt deze keuze uit liefde voor je kind. Ik ben 3 maanden na de bevalling wel ingestort. De combinatie van hormomen en verdriet, ik dacht dat ik gek werd. Gelukkig heb ik direct hulp gezocht en algauw kon ik dingen plaatsen. De reactie op wat er gebeurt was en de hormomen die mee speelden.
Ik hoop dat je hier samen met je man goed door heen komt. Wij hebben veel steun aan elkaar gehad.
Lieve oreo, heel veel sterkte!
donderdag 9 april 2020 om 17:11
Ik zal je topic eens opzoeken. Verschrikkelijk om mee te makenIkeakrukje schreef: ↑09-04-2020 15:11Lieve Oreo, wat vreselijk schrikken. Ik heb geen ervaring met het zelf moeten beslissen of je de zwangerschap wil voortzetten. Wel ben ik onlangs bevallen van een overleden kindje. Ik heb hierover een topic gemaakt, daar lees je heel veel tips terug.
Wat mij erg heeft geholpen is me vooraf een goed beeld te vormen wat me te wachten stond en welke keuzes ik had. Ik ben daar erg bij geholpen door de verloskundigen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Ook hebben we heel veel gehad aan de uitvaart begeleidster. Zij was gespecialiseerd in doodgeboren baby's.
Belangrijkste dingen zijn denk ik of je de baby een paar dagen mee naar huis wil nemen, hoe je dat wil (er zijn verschillende methodes) en of je een begrafenis/crematie wil (bij jouw termijn hoeft dat niet) en hoe je wil dat dat eruitziet. Voor mij was het verder belangrijk hoe ik er met de kinderen mee om wilde gaan. Zij hadden erg uitgekeken naar de komst van een zusje. Hier hebben we ook hulp gehad van een maatschappelijk werkster.
Tegen de bevalling zag ik in eerste instantie enorm op. Het leek me onmenselijk om dit van een zwangere vrouw te verlangen. In eerste instantie wilde ik zo snel mogelijk een keizersnede en alles achter de rug. Dat doen ze echter niet en gelukkig maar. Door de gesprekken in het ziekenhuis ben ik uit gaan kijken naar de balling. Hoe gek dat ook klinkt. Het is de eerste ontmoeting met je kindje en het enige dat ik nog echt voor haar kon doen. En het kindje heeft in eerste instantie nog jouw lichaamstemperatuur en daarmee zijn het ook de enige momenten samen die je anders ook met je kindje gehad zou hebben. Ondanks ons verdriet waren we na de bevalling met zo trots als op onze andere dochters en al met al kijk ik vol trots terug naar de bevalling. Je eigen kindje is altijd prachtig en je bent zelf een heldin als je dit gedaan hebt.
Wat voor mij nog heel belangrijk was, was om te doen wat ik goed vond. Dat ik geen spijt zou hebben dat ik iets wel of niet gedaan had. Of het gevoel van 'had ik maar'. Volg dus je eigen hart en gevoel. Jij moet deze ervaring met je meedragen dus doe het op jouw manier.
Hou je taai meid.
Wij hebben besloten om ons kindje na de geboorte te laten onderzoeken, om meer duidelijkheid te krijgen. Hierna word hij gecremeerd door het ziekenhuis.
Ik vind het fijn om te lezen dat je ook vooral trots was. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik hou me nu vooral bezig met het bevallen van 'een' overleden kindje, maar het is wel ONS kind. Waar wij zo naar uit hebben gekeken, wat zo gewenst was. Onze zoon. Een naam heeft hij. Een broertje.
donderdag 9 april 2020 om 17:15
Dankjewel. Ik hoop dat jouw echo goed is! Daar moet je uiteraard ook van uit gaan. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen gewoon goed. Ook al snap ik je zorgen als je al eerder een heftige zwangerschap/bevalling hebt meegemaakt.lindybopophelia schreef: ↑09-04-2020 15:14Poeh wat heftig! Ikzelf ben zaterdag 20 weken en 15 april de echo en nu ik dit lees zit ik gewoon te janken op de bank
Ikzelf heb 5 jaar geleden bijna mijn kindje verloren aan het einde van de zwangerschap en ik heb toen weinig steun vanuit het ziekenhuis gehad. Wel aan de stichting lieve engeltjes. Misschien heb je daar iets aan?
Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen met dit grote verlies
donderdag 9 april 2020 om 17:18
Wij laten het kindje na de geboorte onderzoeken, want wij willen toch graag meer weten over de afwijking. Ook met het oog op de toekomst.hamerhaai schreef: ↑09-04-2020 15:20Wat verdrietig nieuws.
Natuurlijk komt het uiteindelijk "goed", niet zoals het geweest is. Wel anders.
Of er verder nog onderzoeken gedaan worden, dat moet je bespreken met de gynaecoloog. Die zal de opties met jullie bespreken. Je bent trouwens niet verplicht om mee te doen aan de onderzoeken.
Afhankelijke wat de uitkomst is, zal dit effect hebben op een eventueel volgende zwangerschap.
Je kan nu natuurlijk absoluut niet overzien wat er allemaal op je af komt en wat er gaat gebeuren. Blijf in het hier en nu, wees verdrietig, wees boos, wees kwaad, voel alle emoties.
Vergeet ook niet om trots en blij te zijn met je kindje. Maak foto's, neem afscheid en neem je tijd ervoor. In de meeste ziekenhuizen krijg je daar echt alle tijd en ruimte voor.
Vergeet ook niet dat je behalve moeder bent van dit kind, je ook nog moeder bent van je eerste kind, partner bent, kind van, vriendin van, etc
Ik wil nu vooral deze dagen doorkomen en voor mijn gevoel kan ik na dit alles pas beginnen met verwerken.
donderdag 9 april 2020 om 17:27
Dankje voor je lieve berichtje en ook voor jou verschrikkelijk wat jullie hebben meegemaakt. Voor mij voelt het nog niet als de juiste keuze. Voelt een soort egoïstisch. Ik voel mijn kindje, zich van geen kwaad bewust.Barclay33 schreef: ↑09-04-2020 15:23Lieve Oreo,
Helaas weet ik wat je doormaakt. 5 maanden geleden hebben wij in dezelfde onmogelijke situatie gezeten. Wij blijven van mening dat we dit de beste optie was van 2 slechte keuzes en we onze dochter veel leed hebben bespaard. Weet dat het ziekenhuispersoneel hier vaker mee te maken krijgt en dat ze ontzettend hun best doen om alles zo goed mogelijk voor jullie te laten verlopen. Probeer voor jezelf ook te bepalen wat belangrijk is met dit afscheid en bespreek dit met het ziekenhuispersoneel. Wij kwamen ook in aanmerking voor een mandje van stichting floor de lis waar we haar in konden leggen. Hier kwam het ziekenhuis zelf mee, maar dat maakte het afscheid wel extra mooi. Ook kwam er een fotograaf van stichting stil en deze foto’s zijn mij zo enorm dierbaar. Het is echt een flinke klap, en het kan best zijn dat je op het moment helemaal verdoofd bent van alles wat er gebeurt. Dat was bij mij wel zo. Maar weet, zo’n verlies is voor iedereen anders en er is geen handleiding hoe er mee om te gaan. Doe het op jouw manier. Ik schrijf ook in een besloten groep van stichting lieve engeltjes. Hier zijn meer ouder die in dezelfe situatie zitten of hebben gezeten en daar haal ik wel steun uit. Ik hoop dat jij, zeker in deze corona tijd waarin knuffels niet mogen, voldoende steun krijgt van de mensen om je heen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en als je vragen hebt laat het dan vooral weten.
Ik zal het de tijd moeten geven. Jullie is het ook gelukt.
donderdag 9 april 2020 om 17:33
Een tweeling. Wat mooi! En verdrietig. Ik kan me jouw frustratie goed begrijpen. Wat is de natuur toch hard en ingewikkeld.AV1992 schreef: ↑09-04-2020 15:31Lieve Oreo,
Wat ontzettend verdrietig waar je nu doorheen moet. Zelf ben ik 1,5 maand geleden bij 17 weken zwangerschap bevallen van een tweeling, nadat op een echo bleek dat de hartjes plotseling niet meer klopten. Een enorme nachtmerrie, mede omdat het 4 jaar geduurd had voordat ik zwanger was. Ik heb dus geen ervaring met een zwangerschapsafbreking en bij onze tweeling kwam er juist niets uit alle onderzoeken (ook frustrerend en lastig te accepteren). Ik wilde je toch een berichtje sturen, in de hoop dat je er iets aan hebt.
Ik lees hier een paar keer de stichting ‘Make a memory’, zij fotograferen echter pas bij een zwangerschap vanaf 23 weken. Bij ons is een fotografe van Stichting Still langs geweest, zij heeft prachtige foto’s gemaakt (https://stichtingstill.nl/). De tweeling is ’s nachts geboren en de fotografe kon er die ochtend pas zijn, dus in de tussentijd hebben we de watermethode toegepast, dat zag ik hier ook voorbij komen. Het kindje gaat dan in een schaal met koud water dat om de paar uur wordt ververst, zodat het mooier blijft. De meeste ziekenhuizen zijn hier mee bekend.
In de tussentijd hebben we zelf heel veel foto’s gemaakt. Ik zou je als tip willen meegeven om zoveel mogelijk foto’s te maken. Je kunt ze altijd nog verwijderen. Ik ben nu zo blij dat ik nog een laatste foto van m’n buik heb gemaakt, dat ik zelfs foto’s heb van het inpakken van m’n tas voordat we naar het ziekenhuis gingen. Met een mandje, een schaal en een knuffeltje, in plaats van met twee maxicosi’s. Foto’s van de opname in het ziekenhuis, de minidekentjes die we daar voor ze uit kozen en de bevalling. Van onszelf, zowel huilend als lachend. En natuurlijk eindeloos veel foto’s van onze dochtertjes. Het laat precies zien hoe het was en dat had ik echt nodig om daarna te verwerken wat er allemaal was gebeurd.
De bevalling hoeft geen trauma te zijn. Integendeel. Het was voor mij één van de mooiste dagen van mijn leven, dat had ik van tevoren helemaal niet verwacht. Het is namelijk ook de kennismaking met je kindje (dat zou je bijna vergeten door al het verdriet). Ik voelde zoveel liefde, voor de tweeling en voor mijn man. Het was een heel mooi moment en we waren gelukkig en trots, ondanks dat ze dood waren. In de periode daarna (ook nu nog) denk ik daar nog vaak aan terug. Dat gevoel helpt me om door het verschrikkelijke verdriet heen te komen. Het helpt mij ook om er veel over te praten met vrienden en vriendinnen en om alles op te schrijven.
Ik zou nog veel meer kunnen typen, maar ik denk dat je daar nu (nog) niet zoveel aan hebt en ik weet ook niet zo goed wat je wel of niet wilt weten. Je mag me altijd een berichtje sturen.
Veel sterkte met de bevalling en met alles wat gaat komen, maar ook alvast gefeliciteerd met jullie tweede kindje.
Veel liefs, AV
Bedankt voor de tip voor de stichting.
Ik had er inderdaad nog niet aan gedacht dat wij ook gewoon voor de 2e keer ouders gaan worden, want zo is het ook gewoon!
Bedankt voor je woorden.
donderdag 9 april 2020 om 17:36
Bedankt iedereen voor de lieve berichtjes en steun. Doet me goed. Gelukkig heb ik lieve familie en vrienden en mijn man en ik stoppen niet met praten. Hoe wij dit gaan verwerken, zal nog blijken.
Onmenselijk ja, zo voelt voor mij het idee om te moeten bevallen. Mijn 1e bevalling is zo fijn geweest en dan nu...het onnatuurlijke ook eraan. Het opwekken van iets wat er nog niet klaar voor is.
Hoe werkt het trouwens met zo'n stichting? Moet je hiervoor van te voren zelf contact mee opnemen? Ik denk toch wel graag dat ik dit wil. Dan heb ik in ieder geval niet het gevoel achteraf; had ik maar.
Onmenselijk ja, zo voelt voor mij het idee om te moeten bevallen. Mijn 1e bevalling is zo fijn geweest en dan nu...het onnatuurlijke ook eraan. Het opwekken van iets wat er nog niet klaar voor is.
Hoe werkt het trouwens met zo'n stichting? Moet je hiervoor van te voren zelf contact mee opnemen? Ik denk toch wel graag dat ik dit wil. Dan heb ik in ieder geval niet het gevoel achteraf; had ik maar.
donderdag 9 april 2020 om 17:40
Op de site waar ik naar linkte staan, als je dat wil, enkele foto's en verhalen. Dan kan je je misschien vast een beter beeld vormen.
donderdag 9 april 2020 om 17:49
Wij hebben ons kindje ook laten onderzoeken. Ook om later vragen van onze kinderen te kunnen beantwoorden mochten zij zwanger raken. Wij hebben het kindje ook niet mee naar huis genomen, ik vond dat een heel onaangenaam idee. Dat was wel tegen de stroom in, ik voelde me door zowel ziekenhuis als uitvaartbegeleidster gepusht daar wel mee naar huis te nemen.Oreo_ schreef: ↑09-04-2020 17:11Ik zal je topic eens opzoeken. Verschrikkelijk om mee te maken
Wij hebben besloten om ons kindje na de geboorte te laten onderzoeken, om meer duidelijkheid te krijgen. Hierna word hij gecremeerd door het ziekenhuis.
Ik vind het fijn om te lezen dat je ook vooral trots was. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik hou me nu vooral bezig met het bevallen van 'een' overleden kindje, maar het is wel ONS kind. Waar wij zo naar uit hebben gekeken, wat zo gewenst was. Onze zoon. Een naam heeft hij. Een broertje.
In mijn hoofd ging ik in eerste instantie ook bevallen van een dood kindje en die gedachte is loofzwaar. Gelukkig is dat gedraaid in mijn hoofd.
Wij hebben alle herinneringen laten maken die konden. Met de gedachte al stop ik het in een doos en doe ik die nooit meer open. Maar als ik het ooit wil, dan is het er. Zoals velen hier zeggen, de foto's zijn dierbaar. Dat zou ik in ieder geval doen.
donderdag 9 april 2020 om 20:36
Ik heb de foto's nu pas bekeken. Poeh dat kwam wel binnen. Toch wel heftig. Ik vind de methode trouwens wel super. Kindje word en blijft helemaal gaaf. Ik ga de methode toch in mijn achterhoofd houden nu. Ik las wel in de folder dat je zelf een bakje mee moest nemen? En ik denk nu ook over een doosje...om ons kindje toch ergens mooi in achter te laten. Dat word last minute nog wat zoeken dan.
donderdag 9 april 2020 om 20:38
Mee naar huis nemen lijkt me ook niet fijn. Ik denk dat dit voor mij anders zou zijn als het kindje al tegen het einde liep.Ikeakrukje schreef: ↑09-04-2020 17:49Wij hebben ons kindje ook laten onderzoeken. Ook om later vragen van onze kinderen te kunnen beantwoorden mochten zij zwanger raken. Wij hebben het kindje ook niet mee naar huis genomen, ik vond dat een heel onaangenaam idee. Dat was wel tegen de stroom in, ik voelde me door zowel ziekenhuis als uitvaartbegeleidster gepusht daar wel mee naar huis te nemen.
In mijn hoofd ging ik in eerste instantie ook bevallen van een dood kindje en die gedachte is loofzwaar. Gelukkig is dat gedraaid in mijn hoofd.
Wij hebben alle herinneringen laten maken die konden. Met de gedachte al stop ik het in een doos en doe ik die nooit meer open. Maar als ik het ooit wil, dan is het er. Zoals velen hier zeggen, de foto's zijn dierbaar. Dat zou ik in ieder geval doen.
Ik ga proberen zoveel mogelijk herinneringen te verzamelen en dit in een mooie doos te leggen. Ik wil het ook niet vergeten.
donderdag 9 april 2020 om 20:59
Natuurlijk wil (en ga) je jullie kindje niet vergeten! Dit zal voor altijd jullie kindje zijn! Die hoort er gewoon helemaal bij, voor altijd jullie tweede.
donderdag 9 april 2020 om 21:04
Hangt van de plek af. Sommige ziekenhuizen hebben ook bakjes. Maar misschien vind je het wel mooi of prettig om nu zelf wat uit te zoeken. Een mooie vaas of schaal, als een warme plek die jullie zelf kiezen voor jullie kindje.Oreo_ schreef: ↑09-04-2020 20:36Ik heb de foto's nu pas bekeken. Poeh dat kwam wel binnen. Toch wel heftig. Ik vind de methode trouwens wel super. Kindje word en blijft helemaal gaaf. Ik ga de methode toch in mijn achterhoofd houden nu. Ik las wel in de folder dat je zelf een bakje mee moest nemen? En ik denk nu ook over een doosje...om ons kindje toch ergens mooi in achter te laten. Dat word last minute nog wat zoeken dan.
Als je een doosje wil kan je misschien nadenken aan een mooie handgemaakte doos, bijvoorbeeld door een boekbinder, die in jullie smaak wordt gepersonaliseerd.
Edit: ik bedoel zoiets: https://www.papier-royaal.nl/fotos/dolf.jpg
donderdag 9 april 2020 om 21:16
Wat een verschrikkelijk nieuws... Ongelooflijk verdrietig dat jullie afscheid moet nemen van jullie 2e kindje. Een vriendin van me heeft nog steeds veel steun aan de prachtige foto's. Ik zie de tip hier vaker terugkomen en ik las ergens dat je er steeds meer over nadacht: echt doen, echt waar. Dit kindje is net zo speciaal. Jullie worden weer ouders en jullie zoon een grote broer. Heel veel sterkte lieve meid.
En AV1992: wat schrijf je dat prachtig en liefdevol. Dat kwam echt heel erg binnen. Wat een lieve moeder ben jij
En AV1992: wat schrijf je dat prachtig en liefdevol. Dat kwam echt heel erg binnen. Wat een lieve moeder ben jij
vrijdag 10 april 2020 om 01:10
Volgens mij kan je de meeste stichtingen zelf benaderen, maar als je dat wilt kan je ook anderen vragen dit te regelen. Bij mij werd alles door het ziekenhuispersoneel geregeld. Die hebben zo ontzettend veel voor ons gedaan en heb ik ook zo veel steun van gehad.Oreo_ schreef: ↑09-04-2020 17:36Bedankt iedereen voor de lieve berichtjes en steun. Doet me goed. Gelukkig heb ik lieve familie en vrienden en mijn man en ik stoppen niet met praten. Hoe wij dit gaan verwerken, zal nog blijken.
Onmenselijk ja, zo voelt voor mij het idee om te moeten bevallen. Mijn 1e bevalling is zo fijn geweest en dan nu...het onnatuurlijke ook eraan. Het opwekken van iets wat er nog niet klaar voor is.
Hoe werkt het trouwens met zo'n stichting? Moet je hiervoor van te voren zelf contact mee opnemen? Ik denk toch wel graag dat ik dit wil. Dan heb ik in ieder geval niet het gevoel achteraf; had ik maar.
En zeker is het onmenselijk en voelt het niet als de juiste keuze. Maar is er in dit scenario een juiste keuze? er is niemand die daar antwoord op kan geven. Wat ik wel weet, is dat als je kindje er is, je vooral heel veel liefde voelt. En die liefde is hetgeen wat je voornamelijk vasthoudt. Om die reden heb ik het ook niet erg traumatisch gevonden, maar juist heel mooi en sereen. En daarom zijn die foto’s ook zo belangrijk om dat vast te kunnen houden. Ik heb ons afscheid ook op de foto. Wij hebben onze dochter aan de wetenschap afgestaan zodat de artsen hopelijk heel veel over haar aandoening kunnen leren. Ik heb dus ook foto’s van het afsluiten van het mandje en het overhandigen aan de verpleging. Dat is mij zo dierbaar. Vandaar dat het belangrijk is dat je van tevoren bedenkt wat je op de foto’s wilt hebben. Dat klinkt heel praktisch, maar dat kan voor later wel belangrijk zijn. En denk niet dat dit iets is wat je snel een plekje hebt gegeven. Dit kindje zal je altijd in je hart meedragen. Ik heb nu 5 maanden later nog steeds mijn momenten dat ik het niet kan bevatten. Het gaat met ups en downs maar beide mogen er zijn.
vrijdag 10 april 2020 om 07:13
Ha Oreo,
Hoe gaat het vandaag? Heb je een beetje kunnen slapen? Ik moest er ineens aan denken dat ik de knuffel die ik met ons meisje heb meegegeven 's nachts bij me heb gehouden. Zodat er ook iets van mij bij haar was. En we hebben dezelfde knuffel voor onze meiden gekocht zodat zij ook een manier hebben om aan hun zusje te denken of er iets over te zeggen. Er stond ook een knuffeltje in haar wiegje in het ziekenhuis. Dat hebben we een plekje hier in huis gegeven zodat ze toch een beetje met ons meekijkt.
Ik heb zelf contact opgenomen met de stichtingen die relevant voor mij waren en gevraagd wat ik moest doen. De ene kan meteen wat doen en bij makeamemory gaven ze aan dat ik ze terug moest bellen na de geboorte. Bij mij hebben de verpleegsters dat overigens gedaan na de geboorte en al het contact geregeld. Dat was heel fijn.
Heb je al een datum voor de ziekenhuisopname? Of heb je eerst nog een gesprek? Zorg dat je alle vragen stelt die je maar hebt. Mij hielp het enorm een beeld te hebben van de bevalling en door goed alles te vragen en al mijn opties goed in beeld te hebben ook het gevoel zelf de regie in handen te hebben.
Hoe is het met je man? Gaan jullie goed samen op? Mag hij mee naar het ziekenhuis in deze gekke coronatijden? Ik hoop het voor je.
Sterkte weer deze dag. Je zit even in een sneltrein waar je niet uit kan. Maar je klinkt rustig, jij kunt dit!
Hoe gaat het vandaag? Heb je een beetje kunnen slapen? Ik moest er ineens aan denken dat ik de knuffel die ik met ons meisje heb meegegeven 's nachts bij me heb gehouden. Zodat er ook iets van mij bij haar was. En we hebben dezelfde knuffel voor onze meiden gekocht zodat zij ook een manier hebben om aan hun zusje te denken of er iets over te zeggen. Er stond ook een knuffeltje in haar wiegje in het ziekenhuis. Dat hebben we een plekje hier in huis gegeven zodat ze toch een beetje met ons meekijkt.
Ik heb zelf contact opgenomen met de stichtingen die relevant voor mij waren en gevraagd wat ik moest doen. De ene kan meteen wat doen en bij makeamemory gaven ze aan dat ik ze terug moest bellen na de geboorte. Bij mij hebben de verpleegsters dat overigens gedaan na de geboorte en al het contact geregeld. Dat was heel fijn.
Heb je al een datum voor de ziekenhuisopname? Of heb je eerst nog een gesprek? Zorg dat je alle vragen stelt die je maar hebt. Mij hielp het enorm een beeld te hebben van de bevalling en door goed alles te vragen en al mijn opties goed in beeld te hebben ook het gevoel zelf de regie in handen te hebben.
Hoe is het met je man? Gaan jullie goed samen op? Mag hij mee naar het ziekenhuis in deze gekke coronatijden? Ik hoop het voor je.
Sterkte weer deze dag. Je zit even in een sneltrein waar je niet uit kan. Maar je klinkt rustig, jij kunt dit!
vrijdag 10 april 2020 om 10:29
Je kindje laten gaan om het veel leed te besparen is verre van egoïstisch.Oreo_ schreef: ↑09-04-2020 17:27Dankje voor je lieve berichtje en ook voor jou verschrikkelijk wat jullie hebben meegemaakt. Voor mij voelt het nog niet als de juiste keuze. Voelt een soort egoïstisch. Ik voel mijn kindje, zich van geen kwaad bewust.
Ik zal het de tijd moeten geven. Jullie is het ook gelukt.
Het is in mijn ogen juist het grootste offer wat ouders uit liefde voor hun kind kunnen brengen.
vrijdag 10 april 2020 om 16:05
Het voelt allemaal best gehaast. Maandag is de dag al en dan zit Pasen er nog tussen en het hele corona gebeuren. Ik heb voor nu een plastic bakje gekocht, voor de water methode en ik heb een zachte doek voor de baby, die ik zelf nog had liggen. Ik wil nog een doek meenemen die van mijn zoontje is geweest en dan kom ik al een heel eind om een mooi afscheid te geven.Pergamon schreef: ↑09-04-2020 21:04Hangt van de plek af. Sommige ziekenhuizen hebben ook bakjes. Maar misschien vind je het wel mooi of prettig om nu zelf wat uit te zoeken. Een mooie vaas of schaal, als een warme plek die jullie zelf kiezen voor jullie kindje.
Als je een doosje wil kan je misschien nadenken aan een mooie handgemaakte doos, bijvoorbeeld door een boekbinder, die in jullie smaak wordt gepersonaliseerd.
Edit: ik bedoel zoiets: https://www.papier-royaal.nl/fotos/dolf.jpg
