Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 om 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
maandag 13 april 2020 om 12:12
Lieve Oreo,
Vandaag dan naar het ziekenhuis. Ik hoop dat je de liefste verpleging om je heen hebt die er bestaat. Voor mij zijn het engelen geweest en dat heeft me enorm gesteund.
Ik hoop dat de bevalling snel op gang komt. Er val inderdaad weinig over te zeggen, het is bij iedereen anders. Hopelijk wordt het een ervaring die je op een mooie manier met je mee kan dragen.
Voor wat betreft je aan je zoontje verteld. Wij hebben gewoon gezegd dat de baby dood was. Dat klinkt heel hard, maar vergeet niet dat die kinderkopjes heel anders werken dan die van ons. We hebben niks gezegd over de oorzaak. De kinderen hebben daar ook niet naar gevraagd. Voor een kind is dat ook niet relevant. Je hebt leven en je hebt dood en dat is voldoende. We hebben ook niet gezegd dat het kindje nu een sterretje aan de hemel is ofzo. Ik vond dat alleen maar verwarrend. De baby is dood en is er niet meer. Als er vervolgvragen komen dan vertellen we wat meer. Zo bepalen de kinderen zelf wat ze horen willen. We proberen daar zo eerlijk mogelijk over te zijn passend bij hun kinderwereld.
Sterkte vandaag. Vergeet niet dat alle vrouwen een enorme leeuwinnenkracht in zich hebben. Die zul je vandaag voelen.
Ik denk aan jullie.
Vandaag dan naar het ziekenhuis. Ik hoop dat je de liefste verpleging om je heen hebt die er bestaat. Voor mij zijn het engelen geweest en dat heeft me enorm gesteund.
Ik hoop dat de bevalling snel op gang komt. Er val inderdaad weinig over te zeggen, het is bij iedereen anders. Hopelijk wordt het een ervaring die je op een mooie manier met je mee kan dragen.
Voor wat betreft je aan je zoontje verteld. Wij hebben gewoon gezegd dat de baby dood was. Dat klinkt heel hard, maar vergeet niet dat die kinderkopjes heel anders werken dan die van ons. We hebben niks gezegd over de oorzaak. De kinderen hebben daar ook niet naar gevraagd. Voor een kind is dat ook niet relevant. Je hebt leven en je hebt dood en dat is voldoende. We hebben ook niet gezegd dat het kindje nu een sterretje aan de hemel is ofzo. Ik vond dat alleen maar verwarrend. De baby is dood en is er niet meer. Als er vervolgvragen komen dan vertellen we wat meer. Zo bepalen de kinderen zelf wat ze horen willen. We proberen daar zo eerlijk mogelijk over te zijn passend bij hun kinderwereld.
Sterkte vandaag. Vergeet niet dat alle vrouwen een enorme leeuwinnenkracht in zich hebben. Die zul je vandaag voelen.
Ik denk aan jullie.
maandag 13 april 2020 om 19:08
Lieve Oreo,
Vandaag is het dan allemaal begonnen. Ik hoop dat de verpleging jou en je man goed begeleiden en verzorgen en jullie nu rustig kunnen uitkijken naar de ontmoeting met jullie kleintje. Ik hoop dat de bevalling snel op gang komt en jullie dit mooie maar verdrietige moment voor altijd met liefde zullen koesteren.
Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie en een dikke knuffel.
Vandaag is het dan allemaal begonnen. Ik hoop dat de verpleging jou en je man goed begeleiden en verzorgen en jullie nu rustig kunnen uitkijken naar de ontmoeting met jullie kleintje. Ik hoop dat de bevalling snel op gang komt en jullie dit mooie maar verdrietige moment voor altijd met liefde zullen koesteren.
Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie en een dikke knuffel.
maandag 13 april 2020 om 19:57
Toch even een update. Je zit hier toch de minuten weg te tellen.
Ten 1e, bedankt voor al jullie lieve woorden!
Inmiddels 2 keer een dosis tabletten gehad. De 3e dosis krijg ik over een uurtje. Ik heb een infuus gekregen met morfine, maar nog niet hoeven gebruiken. Na de 1e dosis voelde ik toch al snel wat. Buikpijn, rugpijn en een vervelende harde buik. De 2e dosis viel een beetje tegen. Ik heb nu vooral buikpijn.
Ik heb gelukkig lieve verpleging en het belangrijkste; mijn zoontje mag gelukkig bij het afscheid zijn
Dat vond ik een super opluchting.
Ik voel me nog steeds vreemd kalm. Niet hoeven huilen, zelfs even gelachen met man. Ik voel me bijna afgestompt.
Ten 1e, bedankt voor al jullie lieve woorden!
Inmiddels 2 keer een dosis tabletten gehad. De 3e dosis krijg ik over een uurtje. Ik heb een infuus gekregen met morfine, maar nog niet hoeven gebruiken. Na de 1e dosis voelde ik toch al snel wat. Buikpijn, rugpijn en een vervelende harde buik. De 2e dosis viel een beetje tegen. Ik heb nu vooral buikpijn.
Ik heb gelukkig lieve verpleging en het belangrijkste; mijn zoontje mag gelukkig bij het afscheid zijn
Dat vond ik een super opluchting. Ik voel me nog steeds vreemd kalm. Niet hoeven huilen, zelfs even gelachen met man. Ik voel me bijna afgestompt.
maandag 13 april 2020 om 20:29
Dat gekke gelaten gevoel herken ik wel. Ook wij hebben gewoon gelachen en het ook over stomme dingen gehad. De tranen komen soms ineens en soms niet. En het gevoel dat ik tijdens de bevalling echt aan de slag kon voor mijn meisje maakte ook dat mijn gedachten niet alleen bij mijn verdriet waren. Heel veel sterkte lieve vrouw!
maandag 13 april 2020 om 22:22
Dat gekke gevoel ken ik wel. Ook wij hebben gelachen. Omdat m'n man alle mandarijnen uit onze fruitmand thuis had meegenomen en in de vensterbank van het ziekenhuis had uitgestald. Om de bijwerkingen van de medicatie (ik trilde als een rietje en kreeg die lepel met fruityoghurt niet meer goed naar m'n mond), om het feit dat manlief veel te lang was voor het uitklapbed, omdat ik steeds m'n infuuspaal met morfinepomp bijna uit het stopcontact trok als ik naar het toilet liep. Zelfs tijdens het wegpuffen van de weeën heb ik nog gelachen, toen m'n man heel lief en onhandig de instructies van de verpleegkundige zo goed mogelijk probeerde op te volgen en zei 'tsja, we hadden niet meer echt de tijd voor zo'n pufcursus'.
Het voelde raar om te lachen. De dagen en weken daarna ook. En nu vaak nog steeds. Want 'hoe kun je in godsnaam nog lachen als je net je kindjes bent verloren'. En écht vrolijk ben ik ook nog niet echt geweest sindsdien. Maar er zijn wel mooie en blije momenten, steeds vaker en ze duren steeds langer. En ik probeer maar zo te denken, we laten onze tweeling zien dat ze echt een leuke papa en mama hebben. Die er het beste van gaan maken hier op aarde.
Zet hem op Oreo. Iemand schreef hier volgens mij iets over een 'gewonde leeuwin' en oerkracht. Dat vond ik mooi verwoord. Want jeetje, ik wist niet dat ik zó sterk kon zijn terwijl ik kapot ging van binnen. En ik weet zeker dat jij die oerkracht ook in je hebt. Want we zijn mama's en die kunnen dit <3
Het voelde raar om te lachen. De dagen en weken daarna ook. En nu vaak nog steeds. Want 'hoe kun je in godsnaam nog lachen als je net je kindjes bent verloren'. En écht vrolijk ben ik ook nog niet echt geweest sindsdien. Maar er zijn wel mooie en blije momenten, steeds vaker en ze duren steeds langer. En ik probeer maar zo te denken, we laten onze tweeling zien dat ze echt een leuke papa en mama hebben. Die er het beste van gaan maken hier op aarde.
Zet hem op Oreo. Iemand schreef hier volgens mij iets over een 'gewonde leeuwin' en oerkracht. Dat vond ik mooi verwoord. Want jeetje, ik wist niet dat ik zó sterk kon zijn terwijl ik kapot ging van binnen. En ik weet zeker dat jij die oerkracht ook in je hebt. Want we zijn mama's en die kunnen dit <3
dinsdag 14 april 2020 om 14:35
Dit inderdaad! Heel herkenbaar.Ikeakrukje schreef: ↑13-04-2020 20:29Dat gekke gelaten gevoel herken ik wel. Ook wij hebben gewoon gelachen en het ook over stomme dingen gehad. De tranen komen soms ineens en soms niet. En het gevoel dat ik tijdens de bevalling echt aan de slag kon voor mijn meisje maakte ook dat mijn gedachten niet alleen bij mijn verdriet waren. Heel veel sterkte lieve vrouw!
dinsdag 14 april 2020 om 14:37
dinsdag 14 april 2020 om 15:01
Ik weet eigenlijk niet goed wat te schrijven.. ik weet ook niet of dit het moment is om ervaringen van anderen te lezen,.. dit is jouw/jullie eigen proces en het zal zijn tijd in beslag nemen.
Gecondoleerd en heel erg veel sterkte.
Ik denk dat heel veel ouders hier, jou van harte willen steunen wanneer jij daar aan toe bent en er behoefte aan hebt.
Sterkte meis
Gecondoleerd en heel erg veel sterkte.
Ik denk dat heel veel ouders hier, jou van harte willen steunen wanneer jij daar aan toe bent en er behoefte aan hebt.
Sterkte meis
dinsdag 14 april 2020 om 18:36
Hallo lieve dames. Wat zijn jullie lief.
Ik zal mijn hele verhaal nog delen, maar wilde voor nu laten weten dat het lichamelijk ok gaat. Geen pijn en bloedverlies wordt al minder. Placenta is er gelukkig ook even na de bevalling uit gekomen. Daar was ik ook nerveus voor.
We zijn sinds vanmiddag thuis. Het voelt zo confronterend. Zeg me alsjeblieft dat dit intense verdriet minder word. Dat het een plek krijgt. Ik wil alleen maar huilen en gillen.
Ik zal mijn hele verhaal nog delen, maar wilde voor nu laten weten dat het lichamelijk ok gaat. Geen pijn en bloedverlies wordt al minder. Placenta is er gelukkig ook even na de bevalling uit gekomen. Daar was ik ook nerveus voor.
We zijn sinds vanmiddag thuis. Het voelt zo confronterend. Zeg me alsjeblieft dat dit intense verdriet minder word. Dat het een plek krijgt. Ik wil alleen maar huilen en gillen.
dinsdag 14 april 2020 om 19:11
Lieve Oreo,
Ik geloof dat ik nu na een half jaar kan zeggen, dat het verdriet dragelijk is. Ik ben met 3 maanden weer gaan werken, ga vooral niet te snel.
Zorg dat je hulp krijgt, iemand die met je praat en 100x je verhaal aanhoren wil als t nodig is.
Veel liefs.
Ik geloof dat ik nu na een half jaar kan zeggen, dat het verdriet dragelijk is. Ik ben met 3 maanden weer gaan werken, ga vooral niet te snel.
Zorg dat je hulp krijgt, iemand die met je praat en 100x je verhaal aanhoren wil als t nodig is.
Veel liefs.
De glimlach op mijn gezicht, betekent niet dat mijn leven perfect is. Het betekent dat ik waardeer wat er nu is.
dinsdag 14 april 2020 om 19:45
Lieve Oreo,
Het rauwe verdriet dat over je heenvalt en je opeet en alleen te dragen is door hartverscheurend te huilen wordt echt minder. Maar laat die tranen komen, geef je eraan over als dat lukt. Weet dat het tranen van liefde zijn. Je hebt alles gedaan wat je kunt, je bent zo'n dappere strijdster. Vertel je verhaal, 1x,3x 10x.
Het verdriet wordt anders, kleiner en stiller. Maar je ventje vindt een manier om bij jou te zijn. En jij vindt een manier om de gedachte aan hem op een mooie manier met je mee te nemen. Maar geef het de tijd. En de tranen die het nodig heeft.
Het rauwe verdriet dat over je heenvalt en je opeet en alleen te dragen is door hartverscheurend te huilen wordt echt minder. Maar laat die tranen komen, geef je eraan over als dat lukt. Weet dat het tranen van liefde zijn. Je hebt alles gedaan wat je kunt, je bent zo'n dappere strijdster. Vertel je verhaal, 1x,3x 10x.
Het verdriet wordt anders, kleiner en stiller. Maar je ventje vindt een manier om bij jou te zijn. En jij vindt een manier om de gedachte aan hem op een mooie manier met je mee te nemen. Maar geef het de tijd. En de tranen die het nodig heeft.
woensdag 15 april 2020 om 00:51
Wees lief voor jezelf en neem de tijd om jullie zoon een plekje te geven in jullie leven. Logisch dat alles nu op zijn kop staat. Als je wilt of moet huilen, laat het gaan.
Je bent een goede moeder voor allebei je mannen.
Ik weet niet of je zo kunt slapen maar ik hoop dat je toch wat rust kunt pakken.
Je bent een goede moeder voor allebei je mannen.
Ik weet niet of je zo kunt slapen maar ik hoop dat je toch wat rust kunt pakken.
woensdag 15 april 2020 om 14:41
Lieve Oreo,
Goed om te horen dat je lichamelijk oké bent.
En nu verder, tja hoe gaat dat, waarschijnlijk met up’s en in het begin heel veel down’s.
Geef toe aan je verdriet, laat je troosten en wanneer je even niemand wilt zien, zeg dat dan gewoon. Niets is raar, neem je tijd.
Voor nu heel veel liefs
Goed om te horen dat je lichamelijk oké bent.
En nu verder, tja hoe gaat dat, waarschijnlijk met up’s en in het begin heel veel down’s.
Geef toe aan je verdriet, laat je troosten en wanneer je even niemand wilt zien, zeg dat dan gewoon. Niets is raar, neem je tijd.
Voor nu heel veel liefs
woensdag 15 april 2020 om 15:52
Lieve Oreo. Ja dat verdriet is zo intens. Een dikke knuffel voor jou. De scherpe randjes van die pijn worden echt minder. Maar het verdriet blijft. Je zal langzaam met de pijn leren te leven, maar weet ook dat dat niet gelijk hoeft. Neem alle tijd om te rouwen. Je gaat nu door zo’n enorme rollercoaster. Je hoeft nog niet verder te kijken hoe dit je verdere leven zal beïnvloeden. Kijk gewoon hoe je de dag door komt. Dat is genoeg.
woensdag 15 april 2020 om 17:35
De bevalling is alweer 2 dagen geleden. Ik zou willen dat hij nog veilig in mijn buik zat. We hebben hem mooi achtergelaten, maar vond het erg moeilijk om hem nu echt alleen te laten, hem te verlaten, want zo voelde het. Ik vind het fijn om zijn naam nu te noemen, het echt over hem te hebben als mijn zoon.
De bevalling viel me erg tegen, zeker het laatste stuk. Constant die pijn, die erger word, geen rust. Ik wilde eerst niet toegeven aan de morfine, want ik heb dit tenslotte toch al eerder gedaan. Ik hoor toch sterk te zijn.
Rond 15.00 is de 1e dosis opwekkers gegeven en voor middernacht is hij geboren. De pijn voordat hij geboren werd, vergeet ik niet meer. Dit wijd ik toch vooral aan het onnatuurlijke opwekken en vooral de geestelijke pijn. Ik durfde niet direct te kijken, vond het erg confronterend en definitief. Ik heb hem bij me gekregen in een doek en toen werd ik rustig. Ik heb hem goed bekeken en vond het zo bijzonder dat alles er al op en aan zat. Tot zijn wenkbrauwen en nageltjes aan toe. Ik vond hem direct lijken op mijn man en ook mijn zoontje zag ik erin. Zelfs de fotograaf zei dit achteraf. Echt ons kindje. Trots was ik.
Doodmoe was ik van alle emotie en vooral de morfine. Ik heb denk ik wel 2 dagen geslapen. Ook misselijk. Ik heb zoveel gekotst.
Eerst was het de vraag of de fotograaf wel zou kunnen komen, later was het toch mogelijk en hij was er zelfs, toen mijn zoontje er ook was. Mijn zoontje ging er erg goed mee om. Hij was erg verlegen en vond het denk ik maar vreemd dat de baby zo rustig was. Hij wilde hem eerst niet vast houden, maar later toch wel. Hij wilde de baby ook meenemen. Ik vond het erg fijn dat hij erbij was en ik heb er vandaag ook nog met hem over gepraat. Hij praat zo heerlijk onschuldig over hem en wijs. 'De baby kan niet zijn ogen open doen, maar ik wel'. Ook zijn naam zegt hij hardop, hij hoort echt bij ons gezin.
Ik ben erg benieuwd naar de foto's. Ik heb zelf ook foto's gemaakt en deze bekijk ik erg vaak.
Mijn zoontje is nog steeds bij mijn ouders, maar we gaan wel langs. Ik kan nog niet zoveel en geeft ons nog even samen 1 dagje rust. Alhoewel ik hem ook mis en het huis zo leeg vind.
Die lege platte buik is ook vreselijk, geen kindje in het wiegje naast je.
Het doet zo'n pijn om hem niet mee te kunnen nemen, niet te verzorgen, niet die lieve handjes en voetjes te kussen, de broertjes samen te zien. Ik wil geen nieuw kind, ik wil HEM. Het gevoel van schuld komt nu op. Hij leefde nog in mijn buik, ik heb hem doodgedrukt tijdens het persen. Zo voelt het. Zijn moeder, die hem hoort te beschermen.
Sorry voor het wazige, lange verhaal.
ik lees al jullie lieve reacties!
De bevalling viel me erg tegen, zeker het laatste stuk. Constant die pijn, die erger word, geen rust. Ik wilde eerst niet toegeven aan de morfine, want ik heb dit tenslotte toch al eerder gedaan. Ik hoor toch sterk te zijn.
Rond 15.00 is de 1e dosis opwekkers gegeven en voor middernacht is hij geboren. De pijn voordat hij geboren werd, vergeet ik niet meer. Dit wijd ik toch vooral aan het onnatuurlijke opwekken en vooral de geestelijke pijn. Ik durfde niet direct te kijken, vond het erg confronterend en definitief. Ik heb hem bij me gekregen in een doek en toen werd ik rustig. Ik heb hem goed bekeken en vond het zo bijzonder dat alles er al op en aan zat. Tot zijn wenkbrauwen en nageltjes aan toe. Ik vond hem direct lijken op mijn man en ook mijn zoontje zag ik erin. Zelfs de fotograaf zei dit achteraf. Echt ons kindje. Trots was ik.
Doodmoe was ik van alle emotie en vooral de morfine. Ik heb denk ik wel 2 dagen geslapen. Ook misselijk. Ik heb zoveel gekotst.
Eerst was het de vraag of de fotograaf wel zou kunnen komen, later was het toch mogelijk en hij was er zelfs, toen mijn zoontje er ook was. Mijn zoontje ging er erg goed mee om. Hij was erg verlegen en vond het denk ik maar vreemd dat de baby zo rustig was. Hij wilde hem eerst niet vast houden, maar later toch wel. Hij wilde de baby ook meenemen. Ik vond het erg fijn dat hij erbij was en ik heb er vandaag ook nog met hem over gepraat. Hij praat zo heerlijk onschuldig over hem en wijs. 'De baby kan niet zijn ogen open doen, maar ik wel'. Ook zijn naam zegt hij hardop, hij hoort echt bij ons gezin.
Ik ben erg benieuwd naar de foto's. Ik heb zelf ook foto's gemaakt en deze bekijk ik erg vaak.
Mijn zoontje is nog steeds bij mijn ouders, maar we gaan wel langs. Ik kan nog niet zoveel en geeft ons nog even samen 1 dagje rust. Alhoewel ik hem ook mis en het huis zo leeg vind.
Die lege platte buik is ook vreselijk, geen kindje in het wiegje naast je.
Het doet zo'n pijn om hem niet mee te kunnen nemen, niet te verzorgen, niet die lieve handjes en voetjes te kussen, de broertjes samen te zien. Ik wil geen nieuw kind, ik wil HEM. Het gevoel van schuld komt nu op. Hij leefde nog in mijn buik, ik heb hem doodgedrukt tijdens het persen. Zo voelt het. Zijn moeder, die hem hoort te beschermen.
Sorry voor het wazige, lange verhaal.
ik lees al jullie lieve reacties!
ik vind je zo sterk!
