Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 om 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
donderdag 16 april 2020 om 18:05
Door de corona staat het sociale leven toch al stil. Daarom zie ik de meeste mensen niet persoonlijk en heb ik nog niet veel reacties gehad, buiten mijn eigen familie/vrienden. Op werk ben ik sinds de slechte 20 weken echo, ook niet meer geweest. Wat lief dat er toch nog zoveel lieve mensen zijn en inderdaad, de nare reacties zullen ook nog wel komen.
Ik herken dat wel, de verschillende versies van jezelf, want het leven van mijn zoontje gaat ook gewoon door. Ik zal moeten leren omgaan met deze nieuwe versie van mezelf, want veranderd, dat ben ik nu al.
Ik zal de mentale hulp van het ziekenhuis aannemen. Voor mijn man hoeft dit niet. Ieder zijn verwerking.
Voor jou Ikeakrukje is het allemaal ook nog pril. Jij zit ook nog midden in je verwerking en misschien nog steeds zoekende. Ik wil je dan ook veel liefde wensen en een dikke knuffel
Ik heb je nog even een privé berichtje gestuurd.
Ik herken dat wel, de verschillende versies van jezelf, want het leven van mijn zoontje gaat ook gewoon door. Ik zal moeten leren omgaan met deze nieuwe versie van mezelf, want veranderd, dat ben ik nu al.
Ik zal de mentale hulp van het ziekenhuis aannemen. Voor mijn man hoeft dit niet. Ieder zijn verwerking.
Voor jou Ikeakrukje is het allemaal ook nog pril. Jij zit ook nog midden in je verwerking en misschien nog steeds zoekende. Ik wil je dan ook veel liefde wensen en een dikke knuffel
Ik heb je nog even een privé berichtje gestuurd.
vrijdag 17 april 2020 om 11:50
Lieve Oreo,
Gefeliciteerd met jullie 2e zoontje, wat mooi dat je zoveel in hem kon herkennen en wat fijn dat zijn grote broer er ook bij kon zijn.
Ik heb veel aan je gedacht. Ik herken ook wat Mama30037 schrijft, het verdriet komt weer boven. Wat dat betreft krijgt het inderdaad niet echt ‘een plekje’, of misschien heeft het dat wel, maar er is maar iets kleins nodig om ineens terug te gaan naar het moment van het slechte nieuws, het moment van de bevalling, de periode erna.. En vaak juist op de momenten dat je het niet verwacht.
Zo zag ik laatst opeens de dokter van de bevalling voorbij komen bij boer zoekt vrouw (ja echt), en toen heb ik daarna best wel een tijd wakkergelegen en kwam alles van die nacht weer boven. Of gisteren, toen m’n man jam op z’n brood smeerde en ik dacht ‘oja, dat had ik gekocht toen ik zo misselijk was en ’s nachts steeds crackers met jam moest eten. Toen dacht ik nog ‘het moet nu echt niet meer mis gaan, dat kan ik echt niet aan’. Toen dacht ik nog dat alles goed zou komen als ik eenmaal de 12 weken voorbij was’. En dan kan ik opeens weer zo hard moeten huilen.
Ik zeg inderdaad ook bijna nooit ‘sterkte!’ meer. Ik kon daar niet zoveel mee, want soms wil je helemaal niet sterk zijn. Ook ‘gecondoleerd met dit enorme verlies’ vond ik lastig. Want inderdaad, er is een enorm verlies. Maar er kan geen enorm verlies zijn zonder dat je eerst iets enorm moois hebt gekregen. En waarom feliciteert niemand ons daarmee? We zijn papa en mama geworden! Toen ik dat aan mijn ouders vertelde stuurden ze ons een paar dagen later een kaart met vlinders en ‘Gefeliciteerd!’ erop. Heel lief. Vriendinnetjes vonden het ook mooi toen ik het ze uitlegde. Ze zeiden dan bijvoorbeeld ‘wat fijn dat je dit uitlegt, ik had me dit helemaal niet gerealiseerd. Toen ik het hoorde dacht ik alleen maar ‘wat verschrikkelijk’, en daar ligt de focus dan op. Terwijl het natuurlijk eigenlijk heel logisch is dat je naast verdrietig ook blij en trots bent, je bent ook moeder geworden’.
Ik vond het trouwens verder niet erg dat mensen woorden kozen die ik zelf anders voelde, zoals sterkte, gecondoleerd, of ‘hopelijk krijgt het een plekje’. Het is ook eigenlijk onmogelijk om de juiste woorden te vinden. Ik vond het wel een mooi en ontroerend idee, dat het zo lastig was om de juiste woorden te vinden en dat mensen dan toch nog hun best hadden gedaan om iets tegen me te zeggen of een kaartje te vinden. Sommige vrienden vertelden me dat ze heel lang bij het kaartenrek hadden gestaan en niks hadden gevonden en daarom geen kaart hadden gestuurd. Sommige mensen stuurden met een groepje een kaart, omdat ze dan samen konden bedenken wat ze erop moesten zetten. Anderen stuurden een kaart met alleen hun naam erop, weer anderen een hele brief. Hartverwarmend en mooi om te zien hoe iedereen zo z’n best deed om iets te verzinnen om tegen ons te zeggen.
Van m’n beste vriendinnetje kreeg ik het invulboek waar Mama30037 ook naar verwijst (Mama voor altijd, van bureau Sophia). Een prachtig boek, echt een aanrader.
Wat me verder hielp is om niet teveel vooruit te kijken om te zien hoe een lange weg ik nog heb te gaan. Ik probeer meer terug te kijken om te zien wat een stappen ik al heb gezet. Het gaat met pieken en dalen, maar over het algemeen ga ik met kleine stapjes vooruit. Tim Hofman beschrijft het mooi in een van z’n podcasts: de dalen blijven diep, maar de pieken worden hoger en langer.
Ook dat schuldgevoel herken ik. Dat is er nog steeds weleens. Rationeel weet ik dat ik er niets aan kon doen en dat ik er niets aan heb, maar zo werkt je gevoel nu eenmaal niet altijd. Vaak denk ik nog ‘wat als…’, had ik iets kunnen doen om dit te kunnen voorkomen, wat heb ik verkeerd gedaan, waar ging het mis... Ik zal moeten leren dat dit nu mijn leven is, dat ze niet meer terugkomen en dat ik daar helemaal niets aan kan veranderen. Maar ook dat gaat met vallen en opstaan, pieken en dalen.
Gefeliciteerd met jullie 2e zoontje, wat mooi dat je zoveel in hem kon herkennen en wat fijn dat zijn grote broer er ook bij kon zijn.
Ik heb veel aan je gedacht. Ik herken ook wat Mama30037 schrijft, het verdriet komt weer boven. Wat dat betreft krijgt het inderdaad niet echt ‘een plekje’, of misschien heeft het dat wel, maar er is maar iets kleins nodig om ineens terug te gaan naar het moment van het slechte nieuws, het moment van de bevalling, de periode erna.. En vaak juist op de momenten dat je het niet verwacht.
Zo zag ik laatst opeens de dokter van de bevalling voorbij komen bij boer zoekt vrouw (ja echt), en toen heb ik daarna best wel een tijd wakkergelegen en kwam alles van die nacht weer boven. Of gisteren, toen m’n man jam op z’n brood smeerde en ik dacht ‘oja, dat had ik gekocht toen ik zo misselijk was en ’s nachts steeds crackers met jam moest eten. Toen dacht ik nog ‘het moet nu echt niet meer mis gaan, dat kan ik echt niet aan’. Toen dacht ik nog dat alles goed zou komen als ik eenmaal de 12 weken voorbij was’. En dan kan ik opeens weer zo hard moeten huilen.
Ik zeg inderdaad ook bijna nooit ‘sterkte!’ meer. Ik kon daar niet zoveel mee, want soms wil je helemaal niet sterk zijn. Ook ‘gecondoleerd met dit enorme verlies’ vond ik lastig. Want inderdaad, er is een enorm verlies. Maar er kan geen enorm verlies zijn zonder dat je eerst iets enorm moois hebt gekregen. En waarom feliciteert niemand ons daarmee? We zijn papa en mama geworden! Toen ik dat aan mijn ouders vertelde stuurden ze ons een paar dagen later een kaart met vlinders en ‘Gefeliciteerd!’ erop. Heel lief. Vriendinnetjes vonden het ook mooi toen ik het ze uitlegde. Ze zeiden dan bijvoorbeeld ‘wat fijn dat je dit uitlegt, ik had me dit helemaal niet gerealiseerd. Toen ik het hoorde dacht ik alleen maar ‘wat verschrikkelijk’, en daar ligt de focus dan op. Terwijl het natuurlijk eigenlijk heel logisch is dat je naast verdrietig ook blij en trots bent, je bent ook moeder geworden’.
Ik vond het trouwens verder niet erg dat mensen woorden kozen die ik zelf anders voelde, zoals sterkte, gecondoleerd, of ‘hopelijk krijgt het een plekje’. Het is ook eigenlijk onmogelijk om de juiste woorden te vinden. Ik vond het wel een mooi en ontroerend idee, dat het zo lastig was om de juiste woorden te vinden en dat mensen dan toch nog hun best hadden gedaan om iets tegen me te zeggen of een kaartje te vinden. Sommige vrienden vertelden me dat ze heel lang bij het kaartenrek hadden gestaan en niks hadden gevonden en daarom geen kaart hadden gestuurd. Sommige mensen stuurden met een groepje een kaart, omdat ze dan samen konden bedenken wat ze erop moesten zetten. Anderen stuurden een kaart met alleen hun naam erop, weer anderen een hele brief. Hartverwarmend en mooi om te zien hoe iedereen zo z’n best deed om iets te verzinnen om tegen ons te zeggen.
Van m’n beste vriendinnetje kreeg ik het invulboek waar Mama30037 ook naar verwijst (Mama voor altijd, van bureau Sophia). Een prachtig boek, echt een aanrader.
Wat me verder hielp is om niet teveel vooruit te kijken om te zien hoe een lange weg ik nog heb te gaan. Ik probeer meer terug te kijken om te zien wat een stappen ik al heb gezet. Het gaat met pieken en dalen, maar over het algemeen ga ik met kleine stapjes vooruit. Tim Hofman beschrijft het mooi in een van z’n podcasts: de dalen blijven diep, maar de pieken worden hoger en langer.
Ook dat schuldgevoel herken ik. Dat is er nog steeds weleens. Rationeel weet ik dat ik er niets aan kon doen en dat ik er niets aan heb, maar zo werkt je gevoel nu eenmaal niet altijd. Vaak denk ik nog ‘wat als…’, had ik iets kunnen doen om dit te kunnen voorkomen, wat heb ik verkeerd gedaan, waar ging het mis... Ik zal moeten leren dat dit nu mijn leven is, dat ze niet meer terugkomen en dat ik daar helemaal niets aan kan veranderen. Maar ook dat gaat met vallen en opstaan, pieken en dalen.
vrijdag 17 april 2020 om 14:51
Hai lieve AV,
Dankjewel voor je felicitaties. Je bent oprecht de 1e. Zoals ik al zei snap ik ook heel goed de 1e reactie van mensen. Pas als je het omdraait komt er begrip en voelt de opmerking niet misplaatst. Ik word er ook niet boos om, maar soms kan iets net gevoelig vallen. Helaas begrijp je het pas echt, als je hetzelfde hebt meegemaakt. Het verlies van een oude oma of opa kun je er niet mee vergelijken. Daar zit vaak ook nog het gevoel van rust bij. Je hebt er vrede mee. Accepteert het. Met dit verlies heb ik dat allemaal niet.
Ik wil het ook graag uitleggen aan mensen. Ik heb nu ook een geboorte berichtje de deur uit gedaan; onze mooie zoon en broertje is geboren!
Ik denk eraan om voor mezelf een geboortekaartje te maken.
Ik denk dat ik/wij moeten accepteren dat het verdriet nou eenmaal nooit weggaat. Dat het rauw blijft, maar wel dragelijk. Dat er ook met liefde op terug gekeken kan worden. Ik denk nu ook vaak terug op de bevalling. Hoe het is verlopen, wat ik misschien toch anders wilde, hoe lief de verpleging was. Ik wilde bijna even terug naar dat moment. Zodat ik nog even mijn mannetje in mijn buik had, ik lief verzorgd werd en ik hem bijna ging ontmoeten. Daarom wil ik het ook zo graag opschrijven allemaal, samen met alle foto's en dingetjes.
Ik heb al wat boeken besteld om te lezen en ook wat in te schrijven. Ik merk dat ik behoefte heb aan houvast en vooral herkenning. Daarom waardeer ik jullie verhalen ook zo. Ik weet niet hoe de weg gaat zijn en dat vind ik ook een soort eng. Dat ik echt even geen uitweg hierin zie.
Vandaag voelde ik me even sterk. Mijn man was aan het spelen met onze zoon en ineens voelde ik zoveel liefde en kracht. Ik dacht echt; hier gaan wij samen doorheen.
Ik wil de hulp vanuit het ziekenhuis accepteren. Mijn man heeft hier geen behoefte aan. Die verwerkt het zoiezo op een andere manier, maar samen blijven we praten. Ik misschien wat meer![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
hoe is dit bij jullie gegaan? Hebben jullie hulp gezocht?
Volgende week moeten we voor de 1e controle naar het ziekenhuis en ik kijk er gek gezegd naar uit. Ik wil antwoorden op van alles en nog wat. Al zal ik die nog niet direct allemaal krijgen.
Vandaag weer een dag voorbij. Alweer een week geleden sinds onze 1e afspraak in het ziekenhuis. De tijd vliegt nu al voorbij, maar vergeten doen we nooit.
Dankjewel voor je felicitaties. Je bent oprecht de 1e. Zoals ik al zei snap ik ook heel goed de 1e reactie van mensen. Pas als je het omdraait komt er begrip en voelt de opmerking niet misplaatst. Ik word er ook niet boos om, maar soms kan iets net gevoelig vallen. Helaas begrijp je het pas echt, als je hetzelfde hebt meegemaakt. Het verlies van een oude oma of opa kun je er niet mee vergelijken. Daar zit vaak ook nog het gevoel van rust bij. Je hebt er vrede mee. Accepteert het. Met dit verlies heb ik dat allemaal niet.
Ik wil het ook graag uitleggen aan mensen. Ik heb nu ook een geboorte berichtje de deur uit gedaan; onze mooie zoon en broertje is geboren!
Ik denk eraan om voor mezelf een geboortekaartje te maken.
Ik denk dat ik/wij moeten accepteren dat het verdriet nou eenmaal nooit weggaat. Dat het rauw blijft, maar wel dragelijk. Dat er ook met liefde op terug gekeken kan worden. Ik denk nu ook vaak terug op de bevalling. Hoe het is verlopen, wat ik misschien toch anders wilde, hoe lief de verpleging was. Ik wilde bijna even terug naar dat moment. Zodat ik nog even mijn mannetje in mijn buik had, ik lief verzorgd werd en ik hem bijna ging ontmoeten. Daarom wil ik het ook zo graag opschrijven allemaal, samen met alle foto's en dingetjes.
Ik heb al wat boeken besteld om te lezen en ook wat in te schrijven. Ik merk dat ik behoefte heb aan houvast en vooral herkenning. Daarom waardeer ik jullie verhalen ook zo. Ik weet niet hoe de weg gaat zijn en dat vind ik ook een soort eng. Dat ik echt even geen uitweg hierin zie.
Vandaag voelde ik me even sterk. Mijn man was aan het spelen met onze zoon en ineens voelde ik zoveel liefde en kracht. Ik dacht echt; hier gaan wij samen doorheen.
Ik wil de hulp vanuit het ziekenhuis accepteren. Mijn man heeft hier geen behoefte aan. Die verwerkt het zoiezo op een andere manier, maar samen blijven we praten. Ik misschien wat meer
hoe is dit bij jullie gegaan? Hebben jullie hulp gezocht?Volgende week moeten we voor de 1e controle naar het ziekenhuis en ik kijk er gek gezegd naar uit. Ik wil antwoorden op van alles en nog wat. Al zal ik die nog niet direct allemaal krijgen.
Vandaag weer een dag voorbij. Alweer een week geleden sinds onze 1e afspraak in het ziekenhuis. De tijd vliegt nu al voorbij, maar vergeten doen we nooit.
maandag 20 april 2020 om 20:49
Oreo_ schreef: ↑16-04-2020 13:44Natuurlijk weet ik in mijn hoofd dat schuldgevoel niet hoeft, maar in mijn hart voelt het niet zo. Ik krijg het vervelende gevoel of we wel de juiste keuze hebben gemaakt. Of de afwijking echt levensbedreigend was. Ik wil heel graag antwoorden van de onderzoeken. Het zal bij het proces horen waar ik doorheen moet.
Dankje voor de tip Mama. Ik snap heel goed dat mijn verhaal vervelende gevoelens naar boven haalt ❤
Ons kindje willen we heel graag registreren/erkennen. Met zijn mooie naam. Helaas is dit nu nog niet mogeljjk bij onze gemeente, vanwege de corona.
Vandaag begon redelijk, maar voel me nu weer zo ellendig. Misschien komt het ook doordat ik iedereen nu op de hoogte aan het stellen ben. Iets waar ik eigenlijk geen zin in heb. Ikeakrukje zei het al; wat een klote woord is gecondoleerd toch. Ik snap heel goed de reactie, maar ik ben ook trots. Onze zoon is geboren, ik wil hem laten zien. Ik hoor er liever achteraan; gefeliciteerd. Maar snap goed dat dit misplaatst voelt.
De 1e stomme opmerking heb ik ook al gehoord (wellicht niet slecht bedoelt); hoe het gaat. Beter dan gisteren toch. Een keer moet je er toch overheen komen. Nee, het gaat niet morgen beter, ook niet volgende week of volgende maand. Ik denk dat sommige mensen het echt niet begrijpen (en gelukkig maar), dat je je kind hebt verloren. Ook al heeft het nooit geleefd. Een bevalling hebt meegemaakt.
Vandaag halen we zoon weer op bij mijn ouders. Hij zal ook voor afleiding zorgen en zal hem weer lekker kunnen knuffelen.
Lieve Oreo, ik lees dit topic mee. De tranen hebben al een paar keer over mijn wangen gestroomd. Het is afschuwelijk wat jij mee moet maken.
Toch wil ik je nu wel wat meegeven. Als het niet goed overkomt, bied ik je mijn welgemeende excuses aan. De intenties zijn heel goed, ik hoop dat je er met de tijd nog eens aan terugdenkt en hopelijk rust kunt vinden in je besluit...
Ik heb een dochter gekregen met ernstige beperkingen. Dit was niet te zien op echos, niet te meten met een nipttest. Maar dat maakt haar problemen niet minder groot. Ze is fysiek gezond. Haar levensverwachting is niet laag. Ik hou ontzettend veel van haar. Ik zal alles voor haar doen om haar gelukkig te maken, om te zorgen dat zij alles krijgt wat zij nodig heeft. Maar weet dat ook als jouw kindje wel geboren was en zou zijn blijven leven, je waarschijnlijk een soortgelijk leven had gehad als ik nu. Als ik het vooraf had geweten, weet ik niet wat ik toen had gedaan. Ik weet wel dat met de kennis van nu, ondanks de liefde die ik nu voel, ik wel weet dat ik hier niet voor gekozen zou hebben. Dat is een snoeiharde uitspraak, dat weet ik. En ik weet dat jij nu niets liever zou willen dan je kindje in je armen houden, ongeacht wat. Maar er is jullie en ook je kindje waarschijnlijk ook jarenlang veel leed en strijd en zorgen bespaard nu. Ik hoop dat het je helpt als ik, als moeder van een kind met beperkingen, tegen je zeg dat ik denk dat dat een goede keuze is. Ook voor je andere kind vooral...
dinsdag 21 april 2020 om 21:20
Lieve snoepzak, ik weet even niet goed wat te zeggen. Ik vind je post heel eerlijk en vat het zeker niet slecht op. Ik vind het heel wat om nu de andere kant te horen. Jouw ervaring. Wat een schok moet dat zijn geweest, maar natuurlijk houdt je veel van je kind. Direct. Daar zit ik ook mee, had ik het niet 'gewoon' moeten laten en het dan bij de geboorte afwachten. Al was het de vraag of hij de geboorte ging halen. Het blijft een moeilijke gedachte. Jouw woorden zetten mij toch aan het denken.snoepzak schreef: ↑20-04-2020 20:49Lieve Oreo, ik lees dit topic mee. De tranen hebben al een paar keer over mijn wangen gestroomd. Het is afschuwelijk wat jij mee moet maken.
Toch wil ik je nu wel wat meegeven. Als het niet goed overkomt, bied ik je mijn welgemeende excuses aan. De intenties zijn heel goed, ik hoop dat je er met de tijd nog eens aan terugdenkt en hopelijk rust kunt vinden in je besluit...
Ik heb een dochter gekregen met ernstige beperkingen. Dit was niet te zien op echos, niet te meten met een nipttest. Maar dat maakt haar problemen niet minder groot. Ze is fysiek gezond. Haar levensverwachting is niet laag. Ik hou ontzettend veel van haar. Ik zal alles voor haar doen om haar gelukkig te maken, om te zorgen dat zij alles krijgt wat zij nodig heeft. Maar weet dat ook als jouw kindje wel geboren was en zou zijn blijven leven, je waarschijnlijk een soortgelijk leven had gehad als ik nu. Als ik het vooraf had geweten, weet ik niet wat ik toen had gedaan. Ik weet wel dat met de kennis van nu, ondanks de liefde die ik nu voel, ik wel weet dat ik hier niet voor gekozen zou hebben. Dat is een snoeiharde uitspraak, dat weet ik. En ik weet dat jij nu niets liever zou willen dan je kindje in je armen houden, ongeacht wat. Maar er is jullie en ook je kindje waarschijnlijk ook jarenlang veel leed en strijd en zorgen bespaard nu. Ik hoop dat het je helpt als ik, als moeder van een kind met beperkingen, tegen je zeg dat ik denk dat dat een goede keuze is. Ook voor je andere kind vooral...
Bedankt voor je reactie en vooral eerlijke post! Ik wens je veel geluk samen met je dochter/gezin. Respect
dinsdag 21 april 2020 om 21:32
Lief dat jullie het vragen.
Het gaat nog steeds met ups en downs. Eergister een hele slechte dag gehad bijvoorbeeld. Vandaag voelde ik me weer kalm.
Mijn zoontje is geen moment uit mijn gedachte. Gisteren was het een week geleden dat hij geboren is en dat vond ik wel heel moeilijk. Ik heb een kaarsje voor hem gebrand en heel erg gehoopt dat hij weet hoe veel ik van hem hou en hoe erg ik hem mis.
Vrijdag moeten we voor de 1e controle naar het ziekenhuis. Ik ben heel benieuwd of ze dan al wat kunnen zeggen. Ik wil heel graag antwoorden. Ook zit ik nog met wat nare gevoelens die ik graag wil bespreken. Zoiezo hulp wil ik ook aannemen.
Vandaag ook gebeld door de bedrijfsarts. Ik heb aangegeven dat ik nog wel een maand thuis blijf en dan wil starten met halve dagen. Ik vind zoiets zo moeilijk. Ik zie mezelf ook niet maanden thuis zitten. Pfff het gewone leven moet dalijk weer doorgaan.
Deze week is mijn man ook nog thuis en ik vind het heel fijn om samen als gezin thuis te zijn. Ik heb totaal geen behoefte aan bezoek of goed bedoelde berichten (bedoel ik niet jullie mee hoor). Ik voel me voor nu veilig en fijn in onze cocon.
Het gaat nog steeds met ups en downs. Eergister een hele slechte dag gehad bijvoorbeeld. Vandaag voelde ik me weer kalm.
Mijn zoontje is geen moment uit mijn gedachte. Gisteren was het een week geleden dat hij geboren is en dat vond ik wel heel moeilijk. Ik heb een kaarsje voor hem gebrand en heel erg gehoopt dat hij weet hoe veel ik van hem hou en hoe erg ik hem mis.
Vrijdag moeten we voor de 1e controle naar het ziekenhuis. Ik ben heel benieuwd of ze dan al wat kunnen zeggen. Ik wil heel graag antwoorden. Ook zit ik nog met wat nare gevoelens die ik graag wil bespreken. Zoiezo hulp wil ik ook aannemen.
Vandaag ook gebeld door de bedrijfsarts. Ik heb aangegeven dat ik nog wel een maand thuis blijf en dan wil starten met halve dagen. Ik vind zoiets zo moeilijk. Ik zie mezelf ook niet maanden thuis zitten. Pfff het gewone leven moet dalijk weer doorgaan.
Deze week is mijn man ook nog thuis en ik vind het heel fijn om samen als gezin thuis te zijn. Ik heb totaal geen behoefte aan bezoek of goed bedoelde berichten (bedoel ik niet jullie mee hoor). Ik voel me voor nu veilig en fijn in onze cocon.
woensdag 22 april 2020 om 10:22
Lieve Oreo,
Ik hoop van harte dat de uitkomst van de onderzoeken je helpt bij de verwerking. Dat de uitkomst je er nogmaals van kan overtuigen dat je de enige juiste beslissing hebt genomen. Een beslissing waarin je niet aan jezelf, maar uitsluitend aan het welzijn van je zoon hebt gedacht.
@Snoepzak, Diep respect voor je eerlijkheid.
Ik hoop van harte dat de uitkomst van de onderzoeken je helpt bij de verwerking. Dat de uitkomst je er nogmaals van kan overtuigen dat je de enige juiste beslissing hebt genomen. Een beslissing waarin je niet aan jezelf, maar uitsluitend aan het welzijn van je zoon hebt gedacht.
@Snoepzak, Diep respect voor je eerlijkheid.
woensdag 22 april 2020 om 10:41
Lieve Oreo,
Ik zelf heb na de geboorte van mijn kereltje ook een pathologisch onderzoek laten doen. Ze hebben toen van elke orgaan en bloed en de navelstreng en de placenta hapjes genomen om te onderzoeken. Dat zou in eerste instantie 6 weken duren en ik zou daarover gebeld worden over de uitslag. Maar op de datum dat ik het zou horen werd ik gebeld dat de uitslagen nog wel even gingen duren dus ik moest nog eens 4 weken wachten. Toen mocht ik naar het ziekenhuis om de uitslag persoonlijk te mogen horen. Hou er rekening mee dat het voor jou misschien ook nog wat later is voordat je alle uitslagen hebt.
Ik hoop van harte voor jou dat de uitslagen jouw rust geven en een soort van houvast. Bij mij kwamen er alleen maar meer vragen. Woede en heel veel onrust. Ik hoop dat jij wel hulp vanuit het ziekenhuis krijgt om dit verlies te verwerken. Ik heb helemaal niks gehad en heb het zelf moeten doen. Ook zonder partner. Nu ikzelf weer zwanger ben komen de gevoelens van toen ook weer terug. Nu gaat het nog maar als ik tegen het eind aan loop... Toen is het met mijn jochie verkeerd gegaan. Ik heb nu gelukkig de allerliefste partner en ik kan bij hem terecht.
Lieve Oreo, doe wat voor jou het beste is op dit moment. Als je wil huilen, schreeuwen of wat dan ook, doe dat dan! Het geeft heel veel opluchting. Niet alleen voor het moment zelf maar ook voor later. Zorg goed voor jezelf
Ik zelf heb na de geboorte van mijn kereltje ook een pathologisch onderzoek laten doen. Ze hebben toen van elke orgaan en bloed en de navelstreng en de placenta hapjes genomen om te onderzoeken. Dat zou in eerste instantie 6 weken duren en ik zou daarover gebeld worden over de uitslag. Maar op de datum dat ik het zou horen werd ik gebeld dat de uitslagen nog wel even gingen duren dus ik moest nog eens 4 weken wachten. Toen mocht ik naar het ziekenhuis om de uitslag persoonlijk te mogen horen. Hou er rekening mee dat het voor jou misschien ook nog wat later is voordat je alle uitslagen hebt.
Ik hoop van harte voor jou dat de uitslagen jouw rust geven en een soort van houvast. Bij mij kwamen er alleen maar meer vragen. Woede en heel veel onrust. Ik hoop dat jij wel hulp vanuit het ziekenhuis krijgt om dit verlies te verwerken. Ik heb helemaal niks gehad en heb het zelf moeten doen. Ook zonder partner. Nu ikzelf weer zwanger ben komen de gevoelens van toen ook weer terug. Nu gaat het nog maar als ik tegen het eind aan loop... Toen is het met mijn jochie verkeerd gegaan. Ik heb nu gelukkig de allerliefste partner en ik kan bij hem terecht.
Lieve Oreo, doe wat voor jou het beste is op dit moment. Als je wil huilen, schreeuwen of wat dan ook, doe dat dan! Het geeft heel veel opluchting. Niet alleen voor het moment zelf maar ook voor later. Zorg goed voor jezelf
donderdag 23 april 2020 om 00:17
Hoi lieve Lindy,
Ik ga uit van minimaal een maand, maar er is uitgelegd dat de afwijking best complex is om goed uit te zoeken, dus misschien moet ik mijn verwachting wat bijstellen. Ik hoop gewoon dat ze iets kunnen zeggen. Dat het gewoon 'domme pech' is.
Wat heftig dat je geen hulp kreeg. Waarom eigenlijk niet? Het spijt mij dat je hier alleen doorheen moest. Ik weet hoe pijn het doet..
Wat super dat je weer gelukkig bent (mag ik dat zo zeggen) en weer in verwachting bent! Ik denk er stiekem ook aan en wordt dan eigenlijk al misselijk bij het idee. De angst vooral, maar ook de herinnering aan je kindje. Jij geeft het al aan, alles komt omhoog.
Bedankt voor je lieve woorden. Ik wens je een super fijne zwangerschap wat een heerlijkheid om dat weer mee te mogen maken.
Ik ga uit van minimaal een maand, maar er is uitgelegd dat de afwijking best complex is om goed uit te zoeken, dus misschien moet ik mijn verwachting wat bijstellen. Ik hoop gewoon dat ze iets kunnen zeggen. Dat het gewoon 'domme pech' is.
Wat heftig dat je geen hulp kreeg. Waarom eigenlijk niet? Het spijt mij dat je hier alleen doorheen moest. Ik weet hoe pijn het doet..
Wat super dat je weer gelukkig bent (mag ik dat zo zeggen) en weer in verwachting bent! Ik denk er stiekem ook aan en wordt dan eigenlijk al misselijk bij het idee. De angst vooral, maar ook de herinnering aan je kindje. Jij geeft het al aan, alles komt omhoog.
Bedankt voor je lieve woorden. Ik wens je een super fijne zwangerschap
wat een heerlijkheid om dat weer mee te mogen maken.
donderdag 23 april 2020 om 00:26
Mijn gedachtes draaien op dit moment overuren. Ik beleef alles weer opnieuw en krijg ineens overal spijt van. Ik voel paniek. Ik twijfel ineens of we hem toch niet zelf hadden moeten laten cremeren, ipv door het ziekenhuis. Ik weet niet wanneer dit gebeurt of al gedaan is (Ik krijg pas later bericht wanneer dit gebeurt is) . Wat was ik op dat moment aan het doen? Terwijl mijn kind gecremeerd werd. Het voelt ineens allemaal zo onpersoonlijk. Ik heb hem achtergelaten in het ziekenhuis. Alleen gelaten. Ik had hem vaker moeten vasthouden. Ik heb geen kusjes gegeven! Ik lag te slapen na de bevalling en hij lag in een bak water.
Op dat moment voelde alles goed, voor zover dat kan. Ik had geen twijfels over de keuzes die wij gemaakt hebben, maar ineens komt het zo hard boven. Alsof ik nu pas helder kan nadenken.
Ik bereik er niets mee, het kan niet meer veranderd worden. Ik voel me ineens zo'n slechte moeder. Ik had mijn kind moeten beschermen, hem niet achter moeten laten.
Het voelt of ik aan het doordraaien ben.
Op dat moment voelde alles goed, voor zover dat kan. Ik had geen twijfels over de keuzes die wij gemaakt hebben, maar ineens komt het zo hard boven. Alsof ik nu pas helder kan nadenken.
Ik bereik er niets mee, het kan niet meer veranderd worden. Ik voel me ineens zo'n slechte moeder. Ik had mijn kind moeten beschermen, hem niet achter moeten laten.
Het voelt of ik aan het doordraaien ben.
donderdag 23 april 2020 om 00:41
Och lieve Oreo, ik lees je paniek. Is je man wakker? Ga alsjeblieft niet alleen liggen malen. Maak hem wakker en deel je gedachten. In dat kringetje in je hoofd maak je in je emotie soms ineens gekke gedachtensprongen. Je mist je zoontje, je wil hem bij je. Natuurlijk wil je dat. Soms 'denk' ik mijn dochter in mijn armen bij mij en dan voel ik het missen gewoon fysiek. Maar dat is wat anders dan dat je de verkeerde keuzes hebt gemaakt of dat je een slechte moeder bent. Integendeel, het zegt juist ALLES over hoeveel je van hem houdt. En dat is het enige dat je als moeder in deze omstandigheden hebt. De liefde voor je kind. En die heb je, dat lees ik in alles wat je geschreven hebt. Maak je man wakker. Praat over je zoon. Deel je angsten en gedachten. Doe het niet alleen lieverd. Dat hoeft niet. Ik hoop dat je een beetje rust vindt om goed te slapen, dan ziet de wereld er altijd weer een beetje anders uit. Een hele dikke knuffel van ver.
donderdag 23 april 2020 om 06:46
Lieve Oreo,
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen. Uit ervaring weet ik dat moeders die hun kind hebben verloren, eigenlijk altijd de goede keuzes maakten, vanuit hun hart. Later kwam dan altijd de fase waarin ze spijt hadden en dachten de dingen niet goed te hebben gedaan, en vervolgens realiseerden ze zich dat ze gewoon het juiste hadden gedaan.
Voor je zoontje Oreo
En ook voor jouw dochtertje Ikeakrukje, wat schrijf jij mooi
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen. Uit ervaring weet ik dat moeders die hun kind hebben verloren, eigenlijk altijd de goede keuzes maakten, vanuit hun hart. Later kwam dan altijd de fase waarin ze spijt hadden en dachten de dingen niet goed te hebben gedaan, en vervolgens realiseerden ze zich dat ze gewoon het juiste hadden gedaan.
Voor je zoontje Oreo
En ook voor jouw dochtertje Ikeakrukje, wat schrijf jij mooi
donderdag 23 april 2020 om 07:22
Lieve Oreo,
Alles wat er nu door je heen gaat: De twijfel, de radeloosheid,de schuldgevoelens en het gevoel hebben door te draaien, zijn allemaal dingen die op dit moment normaal zijn. Je hebt je kind verloren! Ik liep tegen de muren op. Ik ben van ellende twee weken later, na de bevalling weer aan het werk gegaan. Kon het niet maar ik wilde weg, vluchten. Totdat ik een telefoontje kreeg van het ziekenhuis en de kraamhulp. Ik was bevallen en ik had recht op kraamzorg. Ik wilde toen heel graag hulp maar ik kreeg het niet omdat ze niet wisten wat voor hulp ik nodig zou hebben. Het enigste wat eruit kwam was: Wat erg, wat sneu. En daarmee was mijn zaak voor hun klaar.
Heb geprobeerd om bij een vrouw te komen die gespecialiseerd is in rouwverwerking en kinderen. Maar zij had geen tijd voor mij. Ze was ook heel bot. Bij de verwekker van mijn zoon ( sorry ik kan hem niet anders zien. Hij heeft mij en onze zoon zoveel pijn gedaan ) kon ik en wilde ik niet terecht. De verwekker heeft gedaan alsof onze zoon niet bestond en heeft alle contacten met mij verbroken. Al voor de bevalling. Die heb ik ook alleen gedaan. Hij probeert nu contact te krijgen maar hij krijgt geen voet meer bij mij. Toen ik bij niemand mocht komen, heb ik heel veel bij mij zelf gezocht. Heb op internet heel veel gelezen en dit forum heeft immens geholpen. Hier kon en mocht ik mijn verhaal kwijt. Heb zelfs door mijn verhaal hier op dit forum mijn nu man leren kennen. Ook al heeft mijn man 2 kinderen en wilde hij eigenlijk niet meer kinderen,toch zag hij bij mij mijn kinderwens. Ik durfde niet meer. Maar mijn man zag het gewoon. Toen wij hier een gesprek over hadden zei hij: lieverd je bent niet meer alleen, je hoeft het niet meer alleen te doen. Wij zijn samen en samen staan wij sterk. Alles wat er gebeurt doen we samen.
Hoewel ik doodsbang ben en alles weer terug komt. Deze zwangerschap vind ik eng. Doodeng. Heb gelukkig mijn man waar ik zielsveel van hou en mij steunt.
Lieve Oreo, praat met je man. Zorg dat dit jullie sterker maakt. En begin nu nog niet aan een nieuw kindje. Wacht tot het goed voelt en de scherpste randjes er een beetje vanaf is. Ik heb langer gewacht dan dat. Mijn kereltje zou in Juli 5 jaar zijn geworden. En nu pas zwanger van mijn tweede omdat ik het eerst niet kon. Ik heb eerst gerouwd. Maar dat doe ik nog steeds. Elke dag. Geen dag gaat voorbij zonder de gedachte aan mijn jochie. Ik heb zelfs toen ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield gehuild en gedacht of mijn jochie dit wel goed vond. Maar zoals mijn man zei: tuurlijk vind hij dit goed. Hij krijgt een broertje!
Lieve Oreo, laat al deze gevoelens toe. Erken dat ze er zijn. Dat geeft al rust. En blijf goed voor jezelf zorgen. Ook al wil je dat niet. Jij komt hier boven. Het zal even duren maar jij komt er. Hoe dan ook. maar geef en neem je tijd.
Alles wat er nu door je heen gaat: De twijfel, de radeloosheid,de schuldgevoelens en het gevoel hebben door te draaien, zijn allemaal dingen die op dit moment normaal zijn. Je hebt je kind verloren! Ik liep tegen de muren op. Ik ben van ellende twee weken later, na de bevalling weer aan het werk gegaan. Kon het niet maar ik wilde weg, vluchten. Totdat ik een telefoontje kreeg van het ziekenhuis en de kraamhulp. Ik was bevallen en ik had recht op kraamzorg. Ik wilde toen heel graag hulp maar ik kreeg het niet omdat ze niet wisten wat voor hulp ik nodig zou hebben. Het enigste wat eruit kwam was: Wat erg, wat sneu. En daarmee was mijn zaak voor hun klaar.
Heb geprobeerd om bij een vrouw te komen die gespecialiseerd is in rouwverwerking en kinderen. Maar zij had geen tijd voor mij. Ze was ook heel bot. Bij de verwekker van mijn zoon ( sorry ik kan hem niet anders zien. Hij heeft mij en onze zoon zoveel pijn gedaan ) kon ik en wilde ik niet terecht. De verwekker heeft gedaan alsof onze zoon niet bestond en heeft alle contacten met mij verbroken. Al voor de bevalling. Die heb ik ook alleen gedaan. Hij probeert nu contact te krijgen maar hij krijgt geen voet meer bij mij. Toen ik bij niemand mocht komen, heb ik heel veel bij mij zelf gezocht. Heb op internet heel veel gelezen en dit forum heeft immens geholpen. Hier kon en mocht ik mijn verhaal kwijt. Heb zelfs door mijn verhaal hier op dit forum mijn nu man leren kennen. Ook al heeft mijn man 2 kinderen en wilde hij eigenlijk niet meer kinderen,toch zag hij bij mij mijn kinderwens. Ik durfde niet meer. Maar mijn man zag het gewoon. Toen wij hier een gesprek over hadden zei hij: lieverd je bent niet meer alleen, je hoeft het niet meer alleen te doen. Wij zijn samen en samen staan wij sterk. Alles wat er gebeurt doen we samen.
Hoewel ik doodsbang ben en alles weer terug komt. Deze zwangerschap vind ik eng. Doodeng. Heb gelukkig mijn man waar ik zielsveel van hou en mij steunt.
Lieve Oreo, praat met je man. Zorg dat dit jullie sterker maakt. En begin nu nog niet aan een nieuw kindje. Wacht tot het goed voelt en de scherpste randjes er een beetje vanaf is. Ik heb langer gewacht dan dat. Mijn kereltje zou in Juli 5 jaar zijn geworden. En nu pas zwanger van mijn tweede omdat ik het eerst niet kon. Ik heb eerst gerouwd. Maar dat doe ik nog steeds. Elke dag. Geen dag gaat voorbij zonder de gedachte aan mijn jochie. Ik heb zelfs toen ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield gehuild en gedacht of mijn jochie dit wel goed vond. Maar zoals mijn man zei: tuurlijk vind hij dit goed. Hij krijgt een broertje!
Lieve Oreo, laat al deze gevoelens toe. Erken dat ze er zijn. Dat geeft al rust. En blijf goed voor jezelf zorgen. Ook al wil je dat niet. Jij komt hier boven. Het zal even duren maar jij komt er. Hoe dan ook.
maar geef en neem je tijd.
vrijdag 24 april 2020 om 21:01
Lieve dames,
Ik heb veel aan jullie lieve woorden
Ik ben weer terug op aarde. Ik heb tijdens mijn paniek gepraat met mijn man, maar ik merkte dat hij er niet veel mee kon. Hij staat wel achter de keuze en wij hebben hier tenslotte samen voor gekozen. Dat weet ik in mijn hoofd ook. Op dat moment had ik geen twijfel, maar je zit in zo'n rollercoaster. Achteraf had ik daar betere begeleiding bij willen hebben. Dat moet gewoon voor iedereen. Maar goed, ik heb heel goed kunnen praten met mijn zus, waardoor ik weer rustig werd. Ook heb ik contact gezocht met het ziekenhuis, met de hoop dat de crematie nog niet geweest was. Hij is echter dinsdag al gecremeerd. Direct bedacht ik me wat ik die dag dan gedaan en gevoeld had. Ik weet dat ik had opgeschreven dat ik die dag kalm was. Niet gehuild had. Alsof zijn geest rust had, zo denk ik dan maar. Om toch nog een afscheid te hebben, ga ik zondag met ouders, zus, broer naar het uitstrooiveldje. Ik hoop dat dit voor mij afsluit dat het goed zo is.
Vandaag eerste gesprek in het ziekenhuis gehad. Duurde niet lang. Viel me ook mee. Alhoewel ik elke stap weer herbeleefde. Toen was ik nog zwanger.
Er kon zelfs al wat gezegd worden over de obductie en de röntgenfoto's. We hebben een specifieke naam voor de afwijking. We weten nu zeker dat hij niet had kunnen leven bij geboorte of hij zou pijnlijk sterven. Vond het wel moeilijk om te horen dat mijn lieve mannetje dit had en geen kans had. Het geeft me wel iets rust. De uitslagen van het DNA enz volgt nog over een maand, bij het 2e gesprek.
Ik word ook nog gebeld voor een afspraak bij de psycholoog die hierin gespecialiseerd is. Voor nu ben ik tevreden.
Ik heb veel aan jullie lieve woorden
Ik ben weer terug op aarde. Ik heb tijdens mijn paniek gepraat met mijn man, maar ik merkte dat hij er niet veel mee kon. Hij staat wel achter de keuze en wij hebben hier tenslotte samen voor gekozen. Dat weet ik in mijn hoofd ook. Op dat moment had ik geen twijfel, maar je zit in zo'n rollercoaster. Achteraf had ik daar betere begeleiding bij willen hebben. Dat moet gewoon voor iedereen. Maar goed, ik heb heel goed kunnen praten met mijn zus, waardoor ik weer rustig werd. Ook heb ik contact gezocht met het ziekenhuis, met de hoop dat de crematie nog niet geweest was. Hij is echter dinsdag al gecremeerd. Direct bedacht ik me wat ik die dag dan gedaan en gevoeld had. Ik weet dat ik had opgeschreven dat ik die dag kalm was. Niet gehuild had. Alsof zijn geest rust had, zo denk ik dan maar. Om toch nog een afscheid te hebben, ga ik zondag met ouders, zus, broer naar het uitstrooiveldje. Ik hoop dat dit voor mij afsluit dat het goed zo is.
Vandaag eerste gesprek in het ziekenhuis gehad. Duurde niet lang. Viel me ook mee. Alhoewel ik elke stap weer herbeleefde. Toen was ik nog zwanger.
Er kon zelfs al wat gezegd worden over de obductie en de röntgenfoto's. We hebben een specifieke naam voor de afwijking. We weten nu zeker dat hij niet had kunnen leven bij geboorte of hij zou pijnlijk sterven. Vond het wel moeilijk om te horen dat mijn lieve mannetje dit had en geen kans had. Het geeft me wel iets rust. De uitslagen van het DNA enz volgt nog over een maand, bij het 2e gesprek.
Ik word ook nog gebeld voor een afspraak bij de psycholoog die hierin gespecialiseerd is. Voor nu ben ik tevreden.
vrijdag 24 april 2020 om 21:02
Ikeakrukje schreef: ↑23-04-2020 00:41Och lieve Oreo, ik lees je paniek. Is je man wakker? Ga alsjeblieft niet alleen liggen malen. Maak hem wakker en deel je gedachten. In dat kringetje in je hoofd maak je in je emotie soms ineens gekke gedachtensprongen. Je mist je zoontje, je wil hem bij je. Natuurlijk wil je dat. Soms 'denk' ik mijn dochter in mijn armen bij mij en dan voel ik het missen gewoon fysiek. Maar dat is wat anders dan dat je de verkeerde keuzes hebt gemaakt of dat je een slechte moeder bent. Integendeel, het zegt juist ALLES over hoeveel je van hem houdt. En dat is het enige dat je als moeder in deze omstandigheden hebt. De liefde voor je kind. En die heb je, dat lees ik in alles wat je geschreven hebt. Maak je man wakker. Praat over je zoon. Deel je angsten en gedachten. Doe het niet alleen lieverd. Dat hoeft niet. Ik hoop dat je een beetje rust vindt om goed te slapen, dan ziet de wereld er altijd weer een beetje anders uit. Een hele dikke knuffel van ver.
vrijdag 24 april 2020 om 21:04
Op dat moment voelde alles ook als de juiste keuze. Ik vond het juist een mooie gedachte dat hij samen met andere kindjes gecremeerd zou worden. Terwijl dat mij juist later ging tegenstaan. Zo onpersoonlijk vond ik het. Ik probeer er nu in te berusten en hopen dat hij mij hoort als ik zeg dat ik heel veel van 'm hou.Cookielover schreef: ↑23-04-2020 06:46Lieve Oreo,
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen. Uit ervaring weet ik dat moeders die hun kind hebben verloren, eigenlijk altijd de goede keuzes maakten, vanuit hun hart. Later kwam dan altijd de fase waarin ze spijt hadden en dachten de dingen niet goed te hebben gedaan, en vervolgens realiseerden ze zich dat ze gewoon het juiste hadden gedaan.
Voor je zoontje Oreo
En ook voor jouw dochtertje Ikeakrukje, wat schrijf jij mooi
vrijdag 24 april 2020 om 21:14
Jeetje Lindy, wat een verdriet om dit alleen mee te maken. Ik vind het zo erg en slecht dat je nooit de juiste hulp hebt gekregen en ik heb dan ook bewondering hoe je hier mee om weet te gaan. Je hebt mij ook zo geholpen met je woorden, ondanks je eigen verdriet. Het zit zo diep.lindybopophelia schreef: ↑23-04-2020 07:22Lieve Oreo,
Alles wat er nu door je heen gaat: De twijfel, de radeloosheid,de schuldgevoelens en het gevoel hebben door te draaien, zijn allemaal dingen die op dit moment normaal zijn. Je hebt je kind verloren! Ik liep tegen de muren op. Ik ben van ellende twee weken later, na de bevalling weer aan het werk gegaan. Kon het niet maar ik wilde weg, vluchten. Totdat ik een telefoontje kreeg van het ziekenhuis en de kraamhulp. Ik was bevallen en ik had recht op kraamzorg. Ik wilde toen heel graag hulp maar ik kreeg het niet omdat ze niet wisten wat voor hulp ik nodig zou hebben. Het enigste wat eruit kwam was: Wat erg, wat sneu. En daarmee was mijn zaak voor hun klaar.
Heb geprobeerd om bij een vrouw te komen die gespecialiseerd is in rouwverwerking en kinderen. Maar zij had geen tijd voor mij. Ze was ook heel bot. Bij de verwekker van mijn zoon ( sorry ik kan hem niet anders zien. Hij heeft mij en onze zoon zoveel pijn gedaan ) kon ik en wilde ik niet terecht. De verwekker heeft gedaan alsof onze zoon niet bestond en heeft alle contacten met mij verbroken. Al voor de bevalling. Die heb ik ook alleen gedaan. Hij probeert nu contact te krijgen maar hij krijgt geen voet meer bij mij. Toen ik bij niemand mocht komen, heb ik heel veel bij mij zelf gezocht. Heb op internet heel veel gelezen en dit forum heeft immens geholpen. Hier kon en mocht ik mijn verhaal kwijt. Heb zelfs door mijn verhaal hier op dit forum mijn nu man leren kennen. Ook al heeft mijn man 2 kinderen en wilde hij eigenlijk niet meer kinderen,toch zag hij bij mij mijn kinderwens. Ik durfde niet meer. Maar mijn man zag het gewoon. Toen wij hier een gesprek over hadden zei hij: lieverd je bent niet meer alleen, je hoeft het niet meer alleen te doen. Wij zijn samen en samen staan wij sterk. Alles wat er gebeurt doen we samen.
Hoewel ik doodsbang ben en alles weer terug komt. Deze zwangerschap vind ik eng. Doodeng. Heb gelukkig mijn man waar ik zielsveel van hou en mij steunt.
Lieve Oreo, praat met je man. Zorg dat dit jullie sterker maakt. En begin nu nog niet aan een nieuw kindje. Wacht tot het goed voelt en de scherpste randjes er een beetje vanaf is. Ik heb langer gewacht dan dat. Mijn kereltje zou in Juli 5 jaar zijn geworden. En nu pas zwanger van mijn tweede omdat ik het eerst niet kon. Ik heb eerst gerouwd. Maar dat doe ik nog steeds. Elke dag. Geen dag gaat voorbij zonder de gedachte aan mijn jochie. Ik heb zelfs toen ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen hield gehuild en gedacht of mijn jochie dit wel goed vond. Maar zoals mijn man zei: tuurlijk vind hij dit goed. Hij krijgt een broertje!
Lieve Oreo, laat al deze gevoelens toe. Erken dat ze er zijn. Dat geeft al rust. En blijf goed voor jezelf zorgen. Ook al wil je dat niet. Jij komt hier boven. Het zal even duren maar jij komt er. Hoe dan ook.
Ik gun je zo'n fijne, voorspoedige zwangerschap met een prachtig kereltje dalijk in je armen. Hoe ver ben je?
Ook super fijn dat je nu een lieve man hebt. Hoe raar kan het lopen. Je bent van ver gekomen, maar kijk hoe mooi het nu is. Ik hoop ook ooit hierop terug te kijken, met de hoop dat ik dan sterker ben. Samen. Dat is het zeker. Mijn man en ik hadden even een moeilijk moment. Hij kan er nu namelijk nog niet goed over praten en ik dacht dat hij wel heel snel door ging. Hierop vielen verwijten en boosheid. De klassieke fouten. Nu ik dit weet, respecteer ik dat. Ik voel mezelf nu juist zo verbonden met mijn man. Een beetje sterker zelfs. Zolang je blijft communiceren, komt het goed.
Dikke knuffel voor jou
vrijdag 24 april 2020 om 21:17
Wat fijn je even te lezen Oreo 
. Wat knap voor het eerst weer terug naar het ziekenhuis. Dat is toch een heel emotionele tocht stiekem. Door alle herinneringen die eraan verknoopt zitten. Het zal wel gek zijn ineens een naam te hebben bij wat er mis was. En ook fijn, een houvast. En een bevestiging ook als ik je zo lees.
En goed dat je man er was, ook al staat hij er wat rationeler in. Dat doet mijn man ook en dat houdt ons in balans. Al voelt het voor mij soms oneerlijk, omdat mijn ratio soms ver te zoeken is. Wat fijn dat je toch een soort van afscheid gaat doen met je familie. Dan heb je ook een gezamenlijke herinnering aan je ventje, ik vind dat achteraf heel waardevol.
. Wat knap voor het eerst weer terug naar het ziekenhuis. Dat is toch een heel emotionele tocht stiekem. Door alle herinneringen die eraan verknoopt zitten. Het zal wel gek zijn ineens een naam te hebben bij wat er mis was. En ook fijn, een houvast. En een bevestiging ook als ik je zo lees.En goed dat je man er was, ook al staat hij er wat rationeler in. Dat doet mijn man ook en dat houdt ons in balans. Al voelt het voor mij soms oneerlijk, omdat mijn ratio soms ver te zoeken is. Wat fijn dat je toch een soort van afscheid gaat doen met je familie. Dan heb je ook een gezamenlijke herinnering aan je ventje, ik vind dat achteraf heel waardevol.
zondag 26 april 2020 om 21:39
Klopt helemaal krukje. Mijn man is vooral van het positieve en 'het komt goed'. Niet dat ik negatief ben, maar ik kijk ook heel erg naar de andere kant. Ik weet nog dat ik een dag voor de 20 weken echo zei tegen hem; ben je niet nerveus voor morgen? Jij denkt altijd maar dat alles goed is.
Woorden die nu steken. Toch bekijk ik het nu even anders, want ja, dat houdt ons ook in balans.
Vandaag het afscheid gehouden. Het was een mooie en rustige dag. We hebben echt ons eigen mini ceremonie gehad. Ik ben heel blij met mijn familie en de steun die ik krijg. Ze hebben er echt iets moois en persoonlijks van gemaakt. Het is tenslotte ook hun neefje/kleinkind. Ook hun hebben een verlies te verwerken. Het plekje waar hij is uitgestrooid is ook heel mooi. Ik heb het nu gezien en het is goed. De pijn blijft, omdat ik hem niet alleen wilde laten. Maar dat moest toch vroeg of laat. Het voelt zo onnatuurlijk. Hij hoort daar niet uitgestrooid te liggen!
Ook mooie foto's gemaakt. Ik wil echt herinneringen van hem maken, vooral omdat die er niet echt zijn, als iemand niet geleefd heeft.
Ik trek me voor nu even terug van alles. Ik voel me rustig, heb het gevoel dat ik het verdriet kan handelen. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor al jullie lieve woorden en steun. Ik heb er oprecht veel aan gehad
Ik hoop hier nog eens iets te laten horen, dat het positieve weer terug is in mijn leven. Ik wens jullie alle geluk.
Woorden die nu steken. Toch bekijk ik het nu even anders, want ja, dat houdt ons ook in balans.
Vandaag het afscheid gehouden. Het was een mooie en rustige dag. We hebben echt ons eigen mini ceremonie gehad. Ik ben heel blij met mijn familie en de steun die ik krijg. Ze hebben er echt iets moois en persoonlijks van gemaakt. Het is tenslotte ook hun neefje/kleinkind. Ook hun hebben een verlies te verwerken. Het plekje waar hij is uitgestrooid is ook heel mooi. Ik heb het nu gezien en het is goed. De pijn blijft, omdat ik hem niet alleen wilde laten. Maar dat moest toch vroeg of laat. Het voelt zo onnatuurlijk. Hij hoort daar niet uitgestrooid te liggen!
Ook mooie foto's gemaakt. Ik wil echt herinneringen van hem maken, vooral omdat die er niet echt zijn, als iemand niet geleefd heeft.
Ik trek me voor nu even terug van alles. Ik voel me rustig, heb het gevoel dat ik het verdriet kan handelen. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor al jullie lieve woorden en steun. Ik heb er oprecht veel aan gehad
Ik hoop hier nog eens iets te laten horen, dat het positieve weer terug is in mijn leven. Ik wens jullie alle geluk.
zondag 26 april 2020 om 23:05
woensdag 29 april 2020 om 12:18
Is voor mij juist heel fijn om te horen. Lief, dankje_Mathilde_ schreef: ↑26-04-2020 23:05Het klinkt wat dubbel, maar nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie bijzondere zoontje. Wat fijn dat het afscheid zo mooi was. Al zal het verdriet waarschijnlijk altijd blijven: ik wens jullie echt ál het geluk van de wereld toe voor de toekomst.
woensdag 29 april 2020 om 12:19
❤Cookielover schreef: ↑27-04-2020 09:59Lieve Oreo,
Ik hoop je over een tijdje hier weer te lezen, je mag ook altijd een PB sturen. Fijn dat je foto’s hebt en een mooi afscheid hebt gehad
Liefs, Cookie
