Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap afbreken 20 weken
donderdag 9 april 2020 om 13:15
Ik moet het even kwijt in de hoop dat iemand (helaas) ervaring heeft en weet wat ik voel.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger. Helaas was de 20 weken echo niet goed en na extra onderzoeken in het ziekenhuis, blijkt ons kindje een ernstige afwijking te hebben. Zo ernstig, dat de zwangerschap wordt afgebroken. Volgende week beval ik, met bijna 21 weken. We hebben gelukkig al een gezonde zoon, maar de pijn is immens. Ook ben ik ontzettend bang voor wat gaat komen. Bang dat ik met een trauma achter blijf. Wie wilt er nu zelf beslissen om het leven van haar ongeboren kind te beëindigen? En dan te bevallen van een dood kindje. Ik ben gewoon bang. Voor wat gaat gebeuren en vooral voor de nasleep. Wat komt er ook uit de onderzoeken? Misschien heeft dit wel een groot effect op een eventuele volgende zwangerschap en was onze gezonde zoon een 'gelukje'. Wat hij uiteraard ook is. Het blijft zo'n wonder, een baby.
donderdag 30 april 2020 om 10:13
Lieve Orea, ik lees je verhaal steeds mee. Onze zoon is vlak voor de bevalling overleden, dus mijn verhaal is net iets anders. Wij hadden geen keuze.
Heb je Topdokters gezien deze week? Een van de onderwerpen was een stel met een baby met een zware hartafwijking, en of dat ze de zwangerschap wel of niet door moeten gaan. Het was heel mooi in beeld gebracht, maar voor mij (ook na 13 jaar) wel emotioneel.
Een van de opmerkingen van de man was; Met mij gaat het goed, maar af en toe gaat het niet goed. Met mijn vrouw gaat het niet goed met af en toe goede periodes. Of iets dergelijks. Dit was voor mij ook heel herkenbaar.
Heb je Topdokters gezien deze week? Een van de onderwerpen was een stel met een baby met een zware hartafwijking, en of dat ze de zwangerschap wel of niet door moeten gaan. Het was heel mooi in beeld gebracht, maar voor mij (ook na 13 jaar) wel emotioneel.
Een van de opmerkingen van de man was; Met mij gaat het goed, maar af en toe gaat het niet goed. Met mijn vrouw gaat het niet goed met af en toe goede periodes. Of iets dergelijks. Dit was voor mij ook heel herkenbaar.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 5 mei 2020 om 22:05
Wat een verlies Hamerhaai 
Bij toeval heb ik het gezien. Ik had nog nooit een aflevering gezien en nu stond het toevallig op, op de achtergrond. Dat dit onderwerp precies nu voorbij kwam, raakte me wel. Ik ging het ook vergelijken met mijn situatie. Ik vond de keus van dit stel nog moeilijker. Wij hadden geen optie om ons kindje te laten opereren, dus er was zoiezo geen hoop.
Ook voor mij was het herkenbaar en het stukje waar jij het over hebt, is ook bij mij blijven hangen;
'Ik heb dagen dat het slecht gaat en zij heeft dagen dat het goed gaat'.
Misschien toch ook het verschil tussen mannen en vrouwen.
Bij toeval heb ik het gezien. Ik had nog nooit een aflevering gezien en nu stond het toevallig op, op de achtergrond. Dat dit onderwerp precies nu voorbij kwam, raakte me wel. Ik ging het ook vergelijken met mijn situatie. Ik vond de keus van dit stel nog moeilijker. Wij hadden geen optie om ons kindje te laten opereren, dus er was zoiezo geen hoop.
Ook voor mij was het herkenbaar en het stukje waar jij het over hebt, is ook bij mij blijven hangen;
'Ik heb dagen dat het slecht gaat en zij heeft dagen dat het goed gaat'.
Misschien toch ook het verschil tussen mannen en vrouwen.
donderdag 2 juli 2020 om 10:03
Lieve Oreo,
Hoe gaat het nu met jullie?
Destijds heb ik je topic gelezen, wat vond ik het verschrikkelijk voor jullie.
Nooit gedacht dat ik nu in hetzelfde schuitje zou zitten.
Na een verder zorgeloze zwangerschap ineens een hele slechte 20-weken echo en in plaats van het uitzoeken van de babykamer, zijn we aan het kijken naar hoe we afscheid willen gaan nemen. We zijn zo verdrietig en soms overzie ik het niet en slaat pure paniek toe. Op andere momenten lukt het wel weer heel goed om er over te praten.
Ik ben bang, voor alles wat komen gaat. En ik hoop zo dat het met jullie nu weer iets beter gaat, en dat wij ook weer een lichtpuntje krijgen in deze zwarte nachtmerrie.
Hoe gaat het nu met jullie?
Destijds heb ik je topic gelezen, wat vond ik het verschrikkelijk voor jullie.
Nooit gedacht dat ik nu in hetzelfde schuitje zou zitten.
Na een verder zorgeloze zwangerschap ineens een hele slechte 20-weken echo en in plaats van het uitzoeken van de babykamer, zijn we aan het kijken naar hoe we afscheid willen gaan nemen. We zijn zo verdrietig en soms overzie ik het niet en slaat pure paniek toe. Op andere momenten lukt het wel weer heel goed om er over te praten.
Ik ben bang, voor alles wat komen gaat. En ik hoop zo dat het met jullie nu weer iets beter gaat, en dat wij ook weer een lichtpuntje krijgen in deze zwarte nachtmerrie.
donderdag 2 juli 2020 om 10:41
Een YouTuber die ik volg heeft een tijdje terug hetzelfde meegemaakt op ongeveer dezelfde termijn.
Zij heeft hier een uitgebreide video over gemaakt, misschien heb je er wat aan.
https://youtu.be/ks95ib4ONjM
Zij heeft hier een uitgebreide video over gemaakt, misschien heb je er wat aan.
https://youtu.be/ks95ib4ONjM
donderdag 2 juli 2020 om 16:55
Wat droevig gember
Iets ander verhaal, wel bevallen met bijna 21 wkn, eind 2018. Onze kleine man altijd bij ons. Het is zwaarste wat ik ooit heb doorstaan, bevallen terwijl je weet dat het leven dan stopt. Toch ging bevallen wel soepel, want mijn oer nam het echt over.
En tegelijkertijd zoveel liefde en trots, ik wist niet dat ik zoveel kon voelen.
Als je wilt weten hoe wij hebben gedaan, pb gerust.
Het is van minuut naar minuut, dan wordt het uur na uur, dag na dag. Letterlijk stap voor stap.
Heel veel sterkte met dit verlies en heel veel liefde met jullie kindje en voor elkaar
Iets ander verhaal, wel bevallen met bijna 21 wkn, eind 2018. Onze kleine man altijd bij ons. Het is zwaarste wat ik ooit heb doorstaan, bevallen terwijl je weet dat het leven dan stopt. Toch ging bevallen wel soepel, want mijn oer nam het echt over.
En tegelijkertijd zoveel liefde en trots, ik wist niet dat ik zoveel kon voelen.
Als je wilt weten hoe wij hebben gedaan, pb gerust.
Het is van minuut naar minuut, dan wordt het uur na uur, dag na dag. Letterlijk stap voor stap.
Heel veel sterkte met dit verlies en heel veel liefde met jullie kindje en voor elkaar
vrijdag 3 juli 2020 om 17:04
Dankjewel! De vlog heb ik gezien, heftig dat het bij haar zoveel pijn deed. Dit is ons eerste kindje dus ik heb geen idee hoe een wee normaal voelt.
OkkiePetite wat heftig dat jij het ook hebt meegemaakt. Dat stapje voor stapje houden wij ook aan, en ik ga de bevalling ook maar zo aanvliegen, alles gaat voorbij... En heb me wel voorgenomen dat ik niet onnodig veel pijn ga hebben, als ik pijnstilling nodig heb dan neem ik dat. Ben zo zenuwachtig.
Ik merk dat het me rust geeft om mooie herinneringen te maken en probeer vast na te denken over wat tastbaars voor het afscheid. Bloemetjes in huis, nog mooie foto's gemaakt. Het is zo heftig en ik ga de baby zo missen, hoort al helemaal bij ons.
Ik ben ook wel bang hoe de baby eruit ziet maar heb veel gehoord over de water methode dus dat hebben we ook besteld. We kunnen alles gelukkig nog aanpassen of later beslissen na de bevalling.
OkkiePetite wat heftig dat jij het ook hebt meegemaakt. Dat stapje voor stapje houden wij ook aan, en ik ga de bevalling ook maar zo aanvliegen, alles gaat voorbij... En heb me wel voorgenomen dat ik niet onnodig veel pijn ga hebben, als ik pijnstilling nodig heb dan neem ik dat. Ben zo zenuwachtig.
Ik merk dat het me rust geeft om mooie herinneringen te maken en probeer vast na te denken over wat tastbaars voor het afscheid. Bloemetjes in huis, nog mooie foto's gemaakt. Het is zo heftig en ik ga de baby zo missen, hoort al helemaal bij ons.
Ik ben ook wel bang hoe de baby eruit ziet maar heb veel gehoord over de water methode dus dat hebben we ook besteld. We kunnen alles gelukkig nog aanpassen of later beslissen na de bevalling.
vrijdag 3 juli 2020 om 18:45
Lieve gember, wat een & €#@ nieuws voor jou. Ook ik heb iets dergelijks meegemaakt. Vooraf dacht ik echt, hoe ga je dat in godsnaam doen zo'n bevalling. Dat kun je niet van een mens vragen. Maar gaandeweg en ook door de begeleiding in het ziekenhuis is mijn beleving toch veranderd. Een eerste ontmoeting met je kindje. De enige uren samen die lijken op hoe het 'normaal' ook zou zijn. En de bevalling was voor mij ook een fysieke daad die ik nog voor mijn dochter kon verrichten. Je kindje ziet er prachtig uit en je bent gewoon hartstikke trots en vol liefde. Maar daarnaast is er ook dat enorme verdriet en dat blijkt dus hand in hand te kunnen gaan. Mijn enige advies is, doe het op jouw manier. Zodat je achteraf niet hoeft te denken had ik maar dit of had ik maar zo. Zodat er ruimte is voor verdriet. Ik heb er destijds ook een topic over geopend. Daar zijn ook veel praktische tips te vinden. Sterkte meid 
woensdag 8 juli 2020 om 09:20
Hij is geboren! En hij is zo perfect mooi, het voelt zo oneerlijk.
Bevalling was heftig, je lichaam is er echt niet klaar voor en dat merk je aan alles.
Emotioneel kon ik wel redelijk uitschakelen omdat het fysiek zo'n zeer deed moest alle aandacht daar heen. Toen hij geboren werd, leefde hij zelfs nog eventjes en is op mijn buik overleden. We hebben nog vanalles tegen hem gezegd, meest heftige maar ook echt mooiste moment uit mijn leven. Zo intens.
Nu samen thuis, we hebben gekozen voor de wateropbaring en dat is echt prachtig. In het begin vond ik het heel vreemd toen ik dat las, maar hij blijft zo mooi en veel familie en vrienden die hem ook graag willen zien. We plannen bezoekjes kort en zijn zelf heel veel bij hem. Slapen lukt eigenlijk niet echt, maar ja dat komt wel weer.
Ik merk enorme stemmingswisselingen, soms kan ik er goed over praten maar ook echt hysterische huilbuien waarbij ik het gevoel heb dat het nooit meer goed komt. Hij is zo perfect mooi, dus ik kan niet snappen waarom dit zo is gebeurd. Zijn afwijking is overigens wel heel duidelijk zichtbaar, dat is ergens wel 'fijn' om bevestigd te zien. Ik zou zo graag willen dat hij gezond bij ons kon blijven, bizar hoeveel zo'n klein mensje al in je los kan maken qua liefde.
Bevalling was heftig, je lichaam is er echt niet klaar voor en dat merk je aan alles.
Emotioneel kon ik wel redelijk uitschakelen omdat het fysiek zo'n zeer deed moest alle aandacht daar heen. Toen hij geboren werd, leefde hij zelfs nog eventjes en is op mijn buik overleden. We hebben nog vanalles tegen hem gezegd, meest heftige maar ook echt mooiste moment uit mijn leven. Zo intens.
Nu samen thuis, we hebben gekozen voor de wateropbaring en dat is echt prachtig. In het begin vond ik het heel vreemd toen ik dat las, maar hij blijft zo mooi en veel familie en vrienden die hem ook graag willen zien. We plannen bezoekjes kort en zijn zelf heel veel bij hem. Slapen lukt eigenlijk niet echt, maar ja dat komt wel weer.
Ik merk enorme stemmingswisselingen, soms kan ik er goed over praten maar ook echt hysterische huilbuien waarbij ik het gevoel heb dat het nooit meer goed komt. Hij is zo perfect mooi, dus ik kan niet snappen waarom dit zo is gebeurd. Zijn afwijking is overigens wel heel duidelijk zichtbaar, dat is ergens wel 'fijn' om bevestigd te zien. Ik zou zo graag willen dat hij gezond bij ons kon blijven, bizar hoeveel zo'n klein mensje al in je los kan maken qua liefde.
woensdag 8 juli 2020 om 09:29
Och ik herken ieder woord dat je schrijft. Dat huilen is zo intens, met alles in je lijf. Maar net als al die liefde ook met alles in je lijf! En die liefde dat blijft !
Vonden hier ook echt fijn watermethode, vooraf ook gek idee.
Lieve Gember binnenkort zal het lijfelijke afscheid zijn, heel veel kracht voor dat moment en al die momenten daarna ik hoop dat jullie met elkaar een liefdevolle invulling aan mogen geven. Liefs
Veel later Toegevoegd: ik weet niet of je fijn vindt, zo wel gefeliciteerd met geboorte van jullie zoon
Vonden hier ook echt fijn watermethode, vooraf ook gek idee.
Lieve Gember binnenkort zal het lijfelijke afscheid zijn, heel veel kracht voor dat moment en al die momenten daarna
ik hoop dat jullie met elkaar een liefdevolle invulling aan mogen geven. LiefsVeel later Toegevoegd: ik weet niet of je fijn vindt, zo wel gefeliciteerd met geboorte van jullie zoon
okkiepetite wijzigde dit bericht op 08-07-2020 20:00
11.45% gewijzigd
woensdag 8 juli 2020 om 13:40
Lieve Gember, je intense liefde voor jullie zoontje beschrijf je prachtig. Ik zit hier echt met een enorme brok in mijn keel.
Wat mooi dat jullie hem nog zo aan dierbaren kunnen laten zien! Jullie blijven trotse ouders natuurlijk, in dat opzicht ook gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie jongetje.
Ik wens jullie een prachtig afscheid, dat verdienen jullie alle 3. Veel liefde gewenst, ook voor de toekomst. Ik hoop dat hij ooit grote broer mag worden.
Wat mooi dat jullie hem nog zo aan dierbaren kunnen laten zien! Jullie blijven trotse ouders natuurlijk, in dat opzicht ook gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie jongetje.
Ik wens jullie een prachtig afscheid, dat verdienen jullie alle 3. Veel liefde gewenst, ook voor de toekomst. Ik hoop dat hij ooit grote broer mag worden.
zaterdag 11 juli 2020 om 21:10
Lieve Gember, gefeliciteerd met je prachtige zoon. Verdriet, trots en liefde blijken dan ineenshand in hand te kunnen gaan. Hoe gaat het nu met je? Dat intense huilen herken ik. Uit je tenen komt het, een soort oergevoel. Hopelijk hebbje tijd en ruimte die tranen te laten gaan. Voor mij was het verdriet ook een uiting van liefde. En die intense tranen veranderen in de loop der tijd wel gelukkig. Sterkte meid.
zondag 12 juli 2020 om 21:01
Dankjewel voor jullie berichtjes, ook voor de felicitaties want ja, we zijn ook gewoon hele trotse ouders geworden! Hebben ook beschuit met muisjes in huis gehaald.
Hoe het nu gaat, tja weet ik eigenlijk niet. Alles is zo leeg, kamertje, mijn buik, onze agenda's (want alles gebaseerd op komst van baby). Zo raar. Afscheid was echt prachtig, moeilijk, heftig, verdrietig en mooi. Alles is zo dubbel. Nu is het vooral beetje wisselvallig qua stemmingswisselingen, we kijken nog steeds per dag(deel) wat we willen doen of zin in hebben. Huilen soms inderdaad echt hysterisch, en het volgende moment weer 'neutraal'. We kijken wel terug op dat we het afscheid en de week dat hij thuis was goed hebben geluisterd naar wat wij wilden en mooi vonden, dat is fijn.
Hoe het nu gaat, tja weet ik eigenlijk niet. Alles is zo leeg, kamertje, mijn buik, onze agenda's (want alles gebaseerd op komst van baby). Zo raar. Afscheid was echt prachtig, moeilijk, heftig, verdrietig en mooi. Alles is zo dubbel. Nu is het vooral beetje wisselvallig qua stemmingswisselingen, we kijken nog steeds per dag(deel) wat we willen doen of zin in hebben. Huilen soms inderdaad echt hysterisch, en het volgende moment weer 'neutraal'. We kijken wel terug op dat we het afscheid en de week dat hij thuis was goed hebben geluisterd naar wat wij wilden en mooi vonden, dat is fijn.
dinsdag 14 juli 2020 om 16:16
Lieve Gember, wat vreselijk dat jullie dit mee moeten maken. Je wordt je pas bewust van het verdriet, als je het zelf meemaakt. Het raakt me dan ook altijd dubbel als ik de begraafplaats bezoek waar mijn zoontje is uitgestrooid en ik al die knuffeltjes en namen zie van kindjes. Je zou wensen dat het allemaal niet zo oneerlijk was.
Gefeliciteerd met jullie mooie zoon. Ik herken veel wat je schrijft. Ook ik was bang voor de bevalling en onze eerste ontmoeting, maar wat een gevoel van liefde en trots komt er over je heen, wanneer je kindje geboren word! Zo ontzettend dubbel. Wat bijzonder dat hij nog even geleefd heeft. Dat zullen hele mooie herinneringen zijn. Ontzettend fijn dat jullie hem ook een mooi afscheid konden geven. Achteraf heb ik daar op mijn manier spijt van en dat is zo zonde.
Met ons gaat het ok. Het leven gaat letterlijk verder. Ik heb er nog steeds veel moeite mee. Het intense verdriet die je vooral de 1e periode voelt en denkt; hoe overleef ik dit in godsnaam, wordt minder. Zoals iemand hier ook schreef; de scherpe kantjes gaan eraf.
Het is gisteren 3 maanden geleden en er gaat geen minuut voorbij dat ik er niet aan denk. Ik heb nog steeds slechte dagen en op de dagen dat het goed gaat, voel ik me nog niet gelukkig. Het accepteren dat je dit altijd met je meedraagt valt me zwaar. Het gemis blijft. Toch wil ik je meegeven dat er echt licht is aan het einde van die donkere tunnel. Je verdriet blijft altijd, maar dat betekent niet dat je niet gelukkig kunt zijn. Het is een lang proces, met soms 1 stap vooruit en 2 stappen terug. Neem (professionele) hulp aan wanneer dit aangeboden word en kijk niet te ver vooruit (mijn fout). Ik wens jou/jullie alle liefde en kracht toe. Wanneer je wilt, mag je mij ook altijd een pb sturen
Gefeliciteerd met jullie mooie zoon. Ik herken veel wat je schrijft. Ook ik was bang voor de bevalling en onze eerste ontmoeting, maar wat een gevoel van liefde en trots komt er over je heen, wanneer je kindje geboren word! Zo ontzettend dubbel. Wat bijzonder dat hij nog even geleefd heeft. Dat zullen hele mooie herinneringen zijn. Ontzettend fijn dat jullie hem ook een mooi afscheid konden geven. Achteraf heb ik daar op mijn manier spijt van en dat is zo zonde.
Met ons gaat het ok. Het leven gaat letterlijk verder. Ik heb er nog steeds veel moeite mee. Het intense verdriet die je vooral de 1e periode voelt en denkt; hoe overleef ik dit in godsnaam, wordt minder. Zoals iemand hier ook schreef; de scherpe kantjes gaan eraf.
Het is gisteren 3 maanden geleden en er gaat geen minuut voorbij dat ik er niet aan denk. Ik heb nog steeds slechte dagen en op de dagen dat het goed gaat, voel ik me nog niet gelukkig. Het accepteren dat je dit altijd met je meedraagt valt me zwaar. Het gemis blijft. Toch wil ik je meegeven dat er echt licht is aan het einde van die donkere tunnel. Je verdriet blijft altijd, maar dat betekent niet dat je niet gelukkig kunt zijn. Het is een lang proces, met soms 1 stap vooruit en 2 stappen terug. Neem (professionele) hulp aan wanneer dit aangeboden word en kijk niet te ver vooruit (mijn fout). Ik wens jou/jullie alle liefde en kracht toe. Wanneer je wilt, mag je mij ook altijd een pb sturen
dinsdag 14 juli 2020 om 18:55
zaterdag 25 juli 2020 om 09:13
Lieve Oreo en Okkie,
Dankjewel voor jullie berichtjes.
Inderdaad, we bekijken nog steeds per dag of soms uur wat fijn is om te doen. Niet te voorspellen hoe ik me vanavond voel, dus wat we plannen of afspreken met vrienden bijvoorbeeld is onder voorbehoud. En dat kan ook overal, dus super fijn die steun!
Ik merk dat de intense huilbuien wel afnemen, wel altijd een droevig gevoel. Het is alsof er een stukje van jezelf mist, en ik besef meer en meer dat dat stukje ook nooit meer terug komt. Als ik nadenk over ooit een tweede zwangerschap voel ik me schuldig, maar ik weet ook dat een tweede kindje en het gemis en verdriet naast elkaar kunnen bestaan. Het gaat ons eerste kindje nooit kunnen vervangen, dat blijft altijd.
Wat vervelend Oreo dat je een spijtgevoel hebt, ik merk dat ik veel rust krijg van zoveel mogelijk herinneringen of tastbare dingen van ons zoontje te maken. En we zijn er heel open in, dus praten er veel en gemakkelijk over met anderen. Daardoor merk ik dat zij het er ook makkelijker over hebben en daarmee leeft hij een soort van voort ook bij anderen. Ik heb ook moeite met het accepteren, of als mensen zeggen dat je het een plekje moet zien te geven. Dat vind ik stom, dit is zo oneerlijk dat kan je niet accepteren, je leert er mee leven maar inderdaad het gemis blijft. Heb jij professionele begeleiding? Wij via het ziekenhuis, ik merk dat ik daar veel aan heb, telkens na zo'n gesprek voel ik me een stuk beter en het helpt om zaken van een andere kant te bekijken. Ik denk dat je daar altijd nog om kan vragen, ook na enkele maanden. Liefs
Dankjewel voor jullie berichtjes.
Inderdaad, we bekijken nog steeds per dag of soms uur wat fijn is om te doen. Niet te voorspellen hoe ik me vanavond voel, dus wat we plannen of afspreken met vrienden bijvoorbeeld is onder voorbehoud. En dat kan ook overal, dus super fijn die steun!
Ik merk dat de intense huilbuien wel afnemen, wel altijd een droevig gevoel. Het is alsof er een stukje van jezelf mist, en ik besef meer en meer dat dat stukje ook nooit meer terug komt. Als ik nadenk over ooit een tweede zwangerschap voel ik me schuldig, maar ik weet ook dat een tweede kindje en het gemis en verdriet naast elkaar kunnen bestaan. Het gaat ons eerste kindje nooit kunnen vervangen, dat blijft altijd.
Wat vervelend Oreo dat je een spijtgevoel hebt, ik merk dat ik veel rust krijg van zoveel mogelijk herinneringen of tastbare dingen van ons zoontje te maken. En we zijn er heel open in, dus praten er veel en gemakkelijk over met anderen. Daardoor merk ik dat zij het er ook makkelijker over hebben en daarmee leeft hij een soort van voort ook bij anderen. Ik heb ook moeite met het accepteren, of als mensen zeggen dat je het een plekje moet zien te geven. Dat vind ik stom, dit is zo oneerlijk dat kan je niet accepteren, je leert er mee leven maar inderdaad het gemis blijft. Heb jij professionele begeleiding? Wij via het ziekenhuis, ik merk dat ik daar veel aan heb, telkens na zo'n gesprek voel ik me een stuk beter en het helpt om zaken van een andere kant te bekijken. Ik denk dat je daar altijd nog om kan vragen, ook na enkele maanden. Liefs
donderdag 27 augustus 2020 om 13:16
Dit is echt zo herkenbaar. Het gaat niet 'over', dat besef ik me zo goed. Waar ik de eerste weken bang was dat het naar de achtergrond zou verdwijnen en we het zouden vergeten, word ik nu verdrietig van dat het echt altijd zo gaat blijven en dat we het nooit kunnen vergeten. En dat wil ik ook niet, maar het besef valt dan ook weer zwaar, want ik wil heel graag weer gelukkiger zijn.Oreo_ schreef: ↑14-07-2020 16:16
Het is gisteren 3 maanden geleden en er gaat geen minuut voorbij dat ik er niet aan denk. Ik heb nog steeds slechte dagen en op de dagen dat het goed gaat, voel ik me nog niet gelukkig. Het accepteren dat je dit altijd met je meedraagt valt me zwaar. Het gemis blijft.
Hoe gaat het met jullie dames?
Wanneer kregen jullie weer je cyclus terug? Daar wacht ik nog op en maakt me ook onrustig.
vrijdag 11 september 2020 om 10:40
Lieve gember En oreo , heel herkenbaar wat je schrijft het besef dat het altijd zo is. Ik omschrijf het vaak als ik kan weer gelukkig zijn voor 95%, 5% is voor altijd bij m’n zoon en dat komt niet meer terug. Het verlies gaat zoveel verder dan alleen het moment van daadwerkelijk verlies, verlies zit ook in al die dingen die je kindje had moeten meemaken en die je niet samen met hem/haar meemaakt. Rouw en trots en blijdschap het schuurt zo door elkaar heen.
al vond ook ik het eng om verder te gaan in tijd en verder van zoon af. Inmiddels voel ik hij is er altijd, al blijft het ingewikkeld, want zou er alles voor over hebben om nog 1 keer te kijken, te voelen, te ruiken aan hem.
Menstruatie: 6 wkn na bevalling, gut was ik kwaad op m’n lichaam, want dat kon m’n lijf blijkbaar wel..... en toen iedere 30-31 dgn cyclus.
Kan me ook voorstellen dat je juist onrustig van wordt, anders even echo laten maken om te zien of alles oké eruit ziet (al vond ik het ook heel heftig om een lege baarmoeder te zien en alles “kloppend” was, er was niets kloppends aan)
Hoe gaat met jullie?
al vond ook ik het eng om verder te gaan in tijd en verder van zoon af. Inmiddels voel ik hij is er altijd, al blijft het ingewikkeld, want zou er alles voor over hebben om nog 1 keer te kijken, te voelen, te ruiken aan hem.
Menstruatie: 6 wkn na bevalling, gut was ik kwaad op m’n lichaam, want dat kon m’n lijf blijkbaar wel..... en toen iedere 30-31 dgn cyclus.
Kan me ook voorstellen dat je juist onrustig van wordt, anders even echo laten maken om te zien of alles oké eruit ziet (al vond ik het ook heel heftig om een lege baarmoeder te zien en alles “kloppend” was, er was niets kloppends aan)
Hoe gaat met jullie?
zondag 13 september 2020 om 13:25
Hier gaat het op en af... Het blijft een rollercoaster en lijkt soms ook zo onwerkelijk dat dit echt allemaal gebeurt is. Als ik nu terugkijk naar een paar weken geleden zie ik wel een stijgende lijn, dus we gaan wel vooruit.
Het gemis lijkt groter te worden, alsof je inderdaad verder weg gaat, maar het verdriet wordt minder intens. Of minder vaak heel intens.
En wat zou ik ook zo graag terug gaan om nog heel eventjes te mogen zien, zelfs al zou ik dan weer onderaan die rollercoaster moeten beginnen en opnieuw door alle moeilijke momenten heen.
Cyclus inmiddels weer normaal, dus dat is wel fijn.
Hoe gaat het met jullie?
Het gemis lijkt groter te worden, alsof je inderdaad verder weg gaat, maar het verdriet wordt minder intens. Of minder vaak heel intens.
En wat zou ik ook zo graag terug gaan om nog heel eventjes te mogen zien, zelfs al zou ik dan weer onderaan die rollercoaster moeten beginnen en opnieuw door alle moeilijke momenten heen.
Cyclus inmiddels weer normaal, dus dat is wel fijn.
Hoe gaat het met jullie?
