Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap niet leuk vinden.
zaterdag 3 december 2011 om 00:02
Ik heb lang getwijfeld of ik dit zal posten. Besloten om het anoniem te doen.
Ik ben nu op de helft van mijn zwangerschap en om eerlijk te zijn vind ik er geen hol aan. Ik vind het verschrikkelijk zelfs.
Natuurlijk heeft het zijn ups en downs maar ik heb nog geen moment gehad dat ik echt dat: nou leuk.
Vanmorgen naar de vk geweest, liet ze me het hartje horen. Vervolgens keek ze me aan en wachtte op mijn reactie. Ik voelde me verplicht om te lachen. Maar echt leuk vond ik het niet.
Daarnaast heeft de hele zwangerschap me tot nu toe alleen maar dingen gekost. Mijn contract is onlangs niet verlengd vanwege mijn zwangerschap. Ik moest met een slappe reden weg en de dag dat mijn baas hoorde dat ik zwanger was is hij gaan zeuren op mijn functioneren.
Daarnaast heb ik onwijs veel last van mijn bekken en nu ik dikker word haat ik mijn lichaam helemaal. Nog een aantal dingen maar die laat ik achterwege omdat ik graag anoniem wil blijven.
Eigenlijk zie ik alleen maar minpunten en zie de toekomst ook somber in.
Ik voel me hier zo onwijs schuldig over. Omdat ik weet dat sommige meiden graag kinderen willen en waarbij het niet lukt.
Dit kindje is ongepland overigens.
Ik schaam me gewoon dat ik het zo voel. En stiekem denk ik bij mezelf dat als dit kindje er niet was mijn leven gewoon normaal was gebleven. Het gooit alles overhoop.
Ik loop nu ook bij de psychiatrie om hier over te praten. Maar ik voel me echt een slecht mens omdat ik mijn zwangerschap zo ervaar. En ik vroeg me af of meer dames hier hun zwangerschap ook niet zo leuk vonden.
Ik ben nu op de helft van mijn zwangerschap en om eerlijk te zijn vind ik er geen hol aan. Ik vind het verschrikkelijk zelfs.
Natuurlijk heeft het zijn ups en downs maar ik heb nog geen moment gehad dat ik echt dat: nou leuk.
Vanmorgen naar de vk geweest, liet ze me het hartje horen. Vervolgens keek ze me aan en wachtte op mijn reactie. Ik voelde me verplicht om te lachen. Maar echt leuk vond ik het niet.
Daarnaast heeft de hele zwangerschap me tot nu toe alleen maar dingen gekost. Mijn contract is onlangs niet verlengd vanwege mijn zwangerschap. Ik moest met een slappe reden weg en de dag dat mijn baas hoorde dat ik zwanger was is hij gaan zeuren op mijn functioneren.
Daarnaast heb ik onwijs veel last van mijn bekken en nu ik dikker word haat ik mijn lichaam helemaal. Nog een aantal dingen maar die laat ik achterwege omdat ik graag anoniem wil blijven.
Eigenlijk zie ik alleen maar minpunten en zie de toekomst ook somber in.
Ik voel me hier zo onwijs schuldig over. Omdat ik weet dat sommige meiden graag kinderen willen en waarbij het niet lukt.
Dit kindje is ongepland overigens.
Ik schaam me gewoon dat ik het zo voel. En stiekem denk ik bij mezelf dat als dit kindje er niet was mijn leven gewoon normaal was gebleven. Het gooit alles overhoop.
Ik loop nu ook bij de psychiatrie om hier over te praten. Maar ik voel me echt een slecht mens omdat ik mijn zwangerschap zo ervaar. En ik vroeg me af of meer dames hier hun zwangerschap ook niet zo leuk vonden.
zaterdag 3 december 2011 om 08:49
Natuurlijk zijn er meer moeders die zwanger zijn helemaal niet leuk vonden maar vaak wordt dat niet gezegd inderdaad.
Ik vond 't ook totaal niet leuk, vreselijk zelfs. Ik kon niet omgaan met de hormonen, lag nachten wakker en mijn lichaam vond ik vreselijk. Ook 't gegeven dat er iemand in mijn buik zat vond ik heel eng.
Maar inderdaad als ik dat zei snapte mijn omgeving daar helemaal niets van en hoorde ik op een roze wolk.
Toen ik bevallen was was dat gevoel helaas nog niet meteen weg. Ik heb echt moeten wennen aan 't hebben van een baby en de verantwoordelijkheid. Zelf voeden was geweldig en een ultieme liefde volgens iedereen, dus dat deed ik maar, en ik vond 't vreselijk!
Gelukkig ben ik er wel ingegroeid en voel ik mij absoluut een moeder van mijn kinderen, nu 2. Maar een roze wolk heb ik echt niet gezien.
Ik denk da,t doordat jij geadopteerd bent, 't voor jou nu nog moeilijker is. Komen er teveel emoties naar boven. Ik hoop dat je hier uit gaat komen, denk 't wel hoor.
Goed dat je er al met iemand, die je kan helpen, over praat. En jij bent echt geen slecht mens hoor omdat je je nu zo voelt. Het is ook niet niets al die veranderingen, geef jezelf de tijd om hier in te groeien / te wennen.
Ik vond 't ook totaal niet leuk, vreselijk zelfs. Ik kon niet omgaan met de hormonen, lag nachten wakker en mijn lichaam vond ik vreselijk. Ook 't gegeven dat er iemand in mijn buik zat vond ik heel eng.
Maar inderdaad als ik dat zei snapte mijn omgeving daar helemaal niets van en hoorde ik op een roze wolk.
Toen ik bevallen was was dat gevoel helaas nog niet meteen weg. Ik heb echt moeten wennen aan 't hebben van een baby en de verantwoordelijkheid. Zelf voeden was geweldig en een ultieme liefde volgens iedereen, dus dat deed ik maar, en ik vond 't vreselijk!
Gelukkig ben ik er wel ingegroeid en voel ik mij absoluut een moeder van mijn kinderen, nu 2. Maar een roze wolk heb ik echt niet gezien.
Ik denk da,t doordat jij geadopteerd bent, 't voor jou nu nog moeilijker is. Komen er teveel emoties naar boven. Ik hoop dat je hier uit gaat komen, denk 't wel hoor.
Goed dat je er al met iemand, die je kan helpen, over praat. En jij bent echt geen slecht mens hoor omdat je je nu zo voelt. Het is ook niet niets al die veranderingen, geef jezelf de tijd om hier in te groeien / te wennen.
Misschien klopt het niet allemaal, maar het is wel waar
zaterdag 3 december 2011 om 08:54
zaterdag 3 december 2011 om 09:03
http://mobiel.viva.nl/for ... xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Lees dit topic even door, je bent echt niet de enige! Ik heb een zwangerschap from hell meegemaakt, 9 maanden lang kotsen. En hoewel gepland, vond er niks aan.
En ik denk dat in het geval van een eerste kind er heel veel vrouwen zijn die bloedonzeker zijn. Doe ik het straks wel goed, kan ik wel opvoeden, laat ik hem niet vallen enz. En weet je, vaak komt dat helemaal goed. De natuur is een mooi ding, je groeit vanzelf zo in je nieuwe rol.
Neemt niet weg dat je nu misschien angstig bent, goed dat je therapie hebt.
Ik wens je veel sterkte en geluk en hoop dat jij ook zo in die rol zit als je bevallen bent.
Lees dit topic even door, je bent echt niet de enige! Ik heb een zwangerschap from hell meegemaakt, 9 maanden lang kotsen. En hoewel gepland, vond er niks aan.
En ik denk dat in het geval van een eerste kind er heel veel vrouwen zijn die bloedonzeker zijn. Doe ik het straks wel goed, kan ik wel opvoeden, laat ik hem niet vallen enz. En weet je, vaak komt dat helemaal goed. De natuur is een mooi ding, je groeit vanzelf zo in je nieuwe rol.
Neemt niet weg dat je nu misschien angstig bent, goed dat je therapie hebt.
Ik wens je veel sterkte en geluk en hoop dat jij ook zo in die rol zit als je bevallen bent.
zaterdag 3 december 2011 om 09:23
Ook ik kwam er vorig jaar achter dat ik zwanger was.
Na veel gesprekken met vriend, hebben we besloten het kindje te houden.
Vanaf dat ik een maand of 5 zwanger was begonnen voor mij de problemen.
Ik zat niet meer lekker in mijn vel.
Ik vond het hele leven kut.
Moest overal om janken.
Was bang dat vriend mij zou gaan verlaten, bang dat we het niet aan zouden kunnen etc.
En dat terwijl ik normaal onwijs nuchter ben, en totaal niet emotioneel.
Naar mate mijn zwangerschap vorderde schoot mijn bloeddruk omhoog zodat ik om de twee dagen aan de CTG scan lag in het ziekenhuis.
Uit eindelijk werden er ook eiwitten in mijn urine gevonden.
Ik ben toen vaak opgenomen geweest in het ziekenhuis met totale bedrust.
Ik mocht helemaal niks meer!
Oh wat voelde ik me ellendig zeg.
Was dit nou dat geweldige zwanger zijn?
Met 37 weken ben ik ingeleid en dat eindigde in een spoed keizersnede.
Met mij ging het verre van goed, en ook mijn zoon was erg ziek.
Hij heeft in totaal 3 weken op de afdeling IC neonatologie gelegen.
Wat was dat moeilijk zeg.
Mijn zoon was geboren maar hij had het zo zwaar.
Dagen lang hebben wij naast zijn bedje gezeten en gehuild.
Toen kwam de dag dat hij mee naar huis mocht.
We waren ontzettend blij, en dachten dat vanaf die dag alles beter zou gaan.
Maar thuis kwam de klap.
Ik voelde me beroerd van de keizersnede ( ik was namelijk de dag na de snede al uit bed om bij mijn zoon te kunnen zijn ) En onze zoon begon met huilen. Hele dagen en nachten heb ik met hem rond gelopen. Hem geprobeerd te troosten, maar niets hielp.
Ik sliep niet meer. Gunde mezelf geen tijd om te eten, douchen.
Ik was kapot.
Ik huilde uit eindelijk de hele dag mee.
Hoe zou ik dit ooit overleven.
Vond ik mijn zoon wel leuk?
Natuurlijk hield ik direct ontzettend veel van hem! Maar was dat wel genoeg? Hij hield blijkbaar niet van mij.
Hij huilde alleen maar.
Ik heb er echt helemaal doorheen gezeten. Ik was zo boos en verdrietig. Net op het moment dat mijn vriend vond dat ik hulp moest zoeken ging het beter.
Mijn zoon is nu een heerlijk ventje.
Hij lacht en brabbelt ontzettend veel.
Hij huilt alleen nog maar als hij honger heeft, moe is, of een pijntje heeft.
Ik zie dat hij van mij houd.
En ik hou van hem!
Eindelijk kan ik zeggen dat ik gelukkig ben.
( Hij slaapt nog steeds ontzettend slecht, maar dat neem ik voor lief! Hij wil gewoon graag aandacht en bij ons zijn! )
Dit heeft zich allemaal afgespeeld tot een maand geleden. Dus het is nog allemaal zo vers, maar in zo'n korte tijd is het een wereld van verschil.
Ik dacht ook nooit meer gelukkig te worden, maar ben nu gelukkiger dan ooit te voren!
Na veel gesprekken met vriend, hebben we besloten het kindje te houden.
Vanaf dat ik een maand of 5 zwanger was begonnen voor mij de problemen.
Ik zat niet meer lekker in mijn vel.
Ik vond het hele leven kut.
Moest overal om janken.
Was bang dat vriend mij zou gaan verlaten, bang dat we het niet aan zouden kunnen etc.
En dat terwijl ik normaal onwijs nuchter ben, en totaal niet emotioneel.
Naar mate mijn zwangerschap vorderde schoot mijn bloeddruk omhoog zodat ik om de twee dagen aan de CTG scan lag in het ziekenhuis.
Uit eindelijk werden er ook eiwitten in mijn urine gevonden.
Ik ben toen vaak opgenomen geweest in het ziekenhuis met totale bedrust.
Ik mocht helemaal niks meer!
Oh wat voelde ik me ellendig zeg.
Was dit nou dat geweldige zwanger zijn?
Met 37 weken ben ik ingeleid en dat eindigde in een spoed keizersnede.
Met mij ging het verre van goed, en ook mijn zoon was erg ziek.
Hij heeft in totaal 3 weken op de afdeling IC neonatologie gelegen.
Wat was dat moeilijk zeg.
Mijn zoon was geboren maar hij had het zo zwaar.
Dagen lang hebben wij naast zijn bedje gezeten en gehuild.
Toen kwam de dag dat hij mee naar huis mocht.
We waren ontzettend blij, en dachten dat vanaf die dag alles beter zou gaan.
Maar thuis kwam de klap.
Ik voelde me beroerd van de keizersnede ( ik was namelijk de dag na de snede al uit bed om bij mijn zoon te kunnen zijn ) En onze zoon begon met huilen. Hele dagen en nachten heb ik met hem rond gelopen. Hem geprobeerd te troosten, maar niets hielp.
Ik sliep niet meer. Gunde mezelf geen tijd om te eten, douchen.
Ik was kapot.
Ik huilde uit eindelijk de hele dag mee.
Hoe zou ik dit ooit overleven.
Vond ik mijn zoon wel leuk?
Natuurlijk hield ik direct ontzettend veel van hem! Maar was dat wel genoeg? Hij hield blijkbaar niet van mij.
Hij huilde alleen maar.
Ik heb er echt helemaal doorheen gezeten. Ik was zo boos en verdrietig. Net op het moment dat mijn vriend vond dat ik hulp moest zoeken ging het beter.
Mijn zoon is nu een heerlijk ventje.
Hij lacht en brabbelt ontzettend veel.
Hij huilt alleen nog maar als hij honger heeft, moe is, of een pijntje heeft.
Ik zie dat hij van mij houd.
En ik hou van hem!
Eindelijk kan ik zeggen dat ik gelukkig ben.
( Hij slaapt nog steeds ontzettend slecht, maar dat neem ik voor lief! Hij wil gewoon graag aandacht en bij ons zijn! )
Dit heeft zich allemaal afgespeeld tot een maand geleden. Dus het is nog allemaal zo vers, maar in zo'n korte tijd is het een wereld van verschil.
Ik dacht ook nooit meer gelukkig te worden, maar ben nu gelukkiger dan ooit te voren!
zaterdag 3 december 2011 om 09:42
hoi TO
Ook ik herken er een stuk in. Bij mijn eerste kindje werd mijn contract ook niet verlengd. Vanaf het moment dat ik het woord zwanger uitsprak veranderde alles. Met 20 weken zat ik al thuis, zwanger te zijn. Ik vond het vreselijk. Ik had het idee dat iedereen daar een mening over had. Ik kwam heel veel aan en mijn modegevoel was ook opeens weg en nooit meer helemaal teruggekomen. Daarnaast was ik heel onzeker.
Maar het is ook niet niets! Je hebt onverwacht een kindje in je buik en die liefde moet groeien. Je lichaam verandert, je werk valt weg, het zijn gewoon een hoop veranderingen in een korte tijd. Ook was ik er niet van overtuigd dat ik een kind kon opvoeden, helemaal toen ons nichtje van vier kwam logeren, toen had ik helemaal zoiets van pffff, druk en wil ik dit wel?
Maar je krijgt niet gelijk een kind van vier, je groeit erin per dag en de liefde groeit mee. Ik ben nu zwanger van de derde en voor de derde keer op rij is er iets met mijn werk bij het zwanger zijn. Ik kan me er niet meer druk om maken. Ik weet nu wat ik er voor terug krijg. Het zwanger zijn vind ik overigens nog steeds niets aan.
Ook ik herken er een stuk in. Bij mijn eerste kindje werd mijn contract ook niet verlengd. Vanaf het moment dat ik het woord zwanger uitsprak veranderde alles. Met 20 weken zat ik al thuis, zwanger te zijn. Ik vond het vreselijk. Ik had het idee dat iedereen daar een mening over had. Ik kwam heel veel aan en mijn modegevoel was ook opeens weg en nooit meer helemaal teruggekomen. Daarnaast was ik heel onzeker.
Maar het is ook niet niets! Je hebt onverwacht een kindje in je buik en die liefde moet groeien. Je lichaam verandert, je werk valt weg, het zijn gewoon een hoop veranderingen in een korte tijd. Ook was ik er niet van overtuigd dat ik een kind kon opvoeden, helemaal toen ons nichtje van vier kwam logeren, toen had ik helemaal zoiets van pffff, druk en wil ik dit wel?
Maar je krijgt niet gelijk een kind van vier, je groeit erin per dag en de liefde groeit mee. Ik ben nu zwanger van de derde en voor de derde keer op rij is er iets met mijn werk bij het zwanger zijn. Ik kan me er niet meer druk om maken. Ik weet nu wat ik er voor terug krijg. Het zwanger zijn vind ik overigens nog steeds niets aan.
zaterdag 3 december 2011 om 09:51
quote:Anthonius schreef op 03 december 2011 @ 09:43:
@ TO
Waarom heb je de zwangerschap dan niet tijdig afgebroken??
Je kunt ook na de bevalling er een ander stel heel gelukkig mee maken!
Kun jij weer verder met je leven. Iedereen blij!
Omdat ze even niet lekker in haar vel zit?
Dat vind ik wel erg kort door de bocht.
Een adoptie is vreselijk zwaar.
Om maar niet te spreken over alle schuldgevoelens en spijt die kop op kunnen steken de rest van je leven.
@ TO
Waarom heb je de zwangerschap dan niet tijdig afgebroken??
Je kunt ook na de bevalling er een ander stel heel gelukkig mee maken!
Kun jij weer verder met je leven. Iedereen blij!
Omdat ze even niet lekker in haar vel zit?
Dat vind ik wel erg kort door de bocht.
Een adoptie is vreselijk zwaar.
Om maar niet te spreken over alle schuldgevoelens en spijt die kop op kunnen steken de rest van je leven.
zaterdag 3 december 2011 om 09:58
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?
zaterdag 3 december 2011 om 10:05
Je kunt enorm last hebben van alle hormonen.
Ik vond het ook allemaal rete zwaar.
Er valt zoveel weg.
''Jou '' leven is niet meer.
Om heel eerlijk te zijn heb ik ook weleens aan adoptie gedacht.
Mijn vriend moest me toen altijd tot de orde roepen.
Wat ben ik blij dat hij er nog was om te relativeren.
Ik vond het ook allemaal rete zwaar.
Er valt zoveel weg.
''Jou '' leven is niet meer.
Om heel eerlijk te zijn heb ik ook weleens aan adoptie gedacht.
Mijn vriend moest me toen altijd tot de orde roepen.
Wat ben ik blij dat hij er nog was om te relativeren.
zaterdag 3 december 2011 om 10:33
quote:Anthonius schreef op 03 december 2011 @ 09:58:
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Waar zegt TO dit ? Je maakt aannames op basis van wat je leest.
Lijkt me niet echt n solide basis..
Om vervolgens vanuit jouw aannames een conclusie te trekken.
Dat
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens
je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er
in?En hier ga je pas vragen stellen, de omgekeerde wereld dus als ik je zo lees.
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Waar zegt TO dit ? Je maakt aannames op basis van wat je leest.
Lijkt me niet echt n solide basis..
Om vervolgens vanuit jouw aannames een conclusie te trekken.
Dat
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens
je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er
in?En hier ga je pas vragen stellen, de omgekeerde wereld dus als ik je zo lees.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 3 december 2011 om 10:55
Gek eigenlijk dat er toch nog zo'n taboe ligt op niet blij zwanger zijn. Dat is toch gewoon iets wat vrouwen elkaar aanpraten? Even mijn two-cents om dit taboe een beetje op te heffen:
Ik heb nog geen kinderen, maar wil ze wel graag (nu nog even niet) en denk dat ik een hele leuke, lieve moeder zou zijn eigenlijk Daarentegen vind ik het hele idee van zwanger zijn (en borstvoeding geven ook) echt weerzinwekkend, ook al verloopt alles soepel. Sigourney Weaver in Alien zeg maar.. en je mag dingen niet, en je moet vanalles... Stom! Misschien valt het mee, en wordt ik hormonaal "gered', maar vooralsnog lijkt het me gewoon iets waar je doorheen moet om een kind te krijgen (zwanger zijn dan, borstvoeding zal iemand me nog van moeten overtuigen). Bevallen lijkt me weer helemaal niet erg, dat zou namelijk weer het einde van die zwangerschap beteken.
Ik post dit om aan te geven dat het je je echt niet schuldig moet voelen als je je zwangerschap niet leuk vind, of omdat andere meiden niet zwanger zijn. En het betekent ook echt niet dat als dit je tegenvalt, je kind je ook tegen zal vallen.
Sterkte met je zwangerschap, het is maar tijdelijk!
Ik heb nog geen kinderen, maar wil ze wel graag (nu nog even niet) en denk dat ik een hele leuke, lieve moeder zou zijn eigenlijk Daarentegen vind ik het hele idee van zwanger zijn (en borstvoeding geven ook) echt weerzinwekkend, ook al verloopt alles soepel. Sigourney Weaver in Alien zeg maar.. en je mag dingen niet, en je moet vanalles... Stom! Misschien valt het mee, en wordt ik hormonaal "gered', maar vooralsnog lijkt het me gewoon iets waar je doorheen moet om een kind te krijgen (zwanger zijn dan, borstvoeding zal iemand me nog van moeten overtuigen). Bevallen lijkt me weer helemaal niet erg, dat zou namelijk weer het einde van die zwangerschap beteken.
Ik post dit om aan te geven dat het je je echt niet schuldig moet voelen als je je zwangerschap niet leuk vind, of omdat andere meiden niet zwanger zijn. En het betekent ook echt niet dat als dit je tegenvalt, je kind je ook tegen zal vallen.
Sterkte met je zwangerschap, het is maar tijdelijk!
zaterdag 3 december 2011 om 11:05
Je hoeft een zwangerschap heus niet leuk te vinden. Helaas willen sommigen (en bijv. die verschrikkelijke tijdschriften) je wel anders laten geloven. Mijn eerste zwangerschap was er een met op de gebruikelijke kwaaltjes na, geen wolkje aan de lucht. Toch vond ik er geen reet aan. Ook de bijbehorende kwaaltjes kunnen erg hinderlijk zijn, je mag niets (naar mijn idee), je kunt niets, je past op een gegeven moment geen schoenen meer, en voor wat/wie?? Je hebt nog helemaal geen idee wie er straks uitkomt.
Dan krijg je ook nog van iedereen goed bedoelde opmerkingen, bijv. wanneer je vertelt dat je slecht slaapt krijg je te horen 'wen er maar aan, straks slaap je helemaal niet meer!!'. Is misschien wel zo, maar je hebt er niets aan.
Goed dat je in elk geval hulp hebt gezocht om erover te praten!!
Zelf heb ik tijdens mijn zwangerschap ook WW gehad, tijdens je verlof krijg je gewoon 100% doorbetaald. Misschien dat je via een uitzendbureau nog een leuke tijdelijke klus kunt vinden zodat je niet thuis hoeft te zitten?
Heel veel sterkte er mee, blijf in elk geval lekker van je af praten/schrijven!
Dan krijg je ook nog van iedereen goed bedoelde opmerkingen, bijv. wanneer je vertelt dat je slecht slaapt krijg je te horen 'wen er maar aan, straks slaap je helemaal niet meer!!'. Is misschien wel zo, maar je hebt er niets aan.
Goed dat je in elk geval hulp hebt gezocht om erover te praten!!
Zelf heb ik tijdens mijn zwangerschap ook WW gehad, tijdens je verlof krijg je gewoon 100% doorbetaald. Misschien dat je via een uitzendbureau nog een leuke tijdelijke klus kunt vinden zodat je niet thuis hoeft te zitten?
Heel veel sterkte er mee, blijf in elk geval lekker van je af praten/schrijven!
zaterdag 3 december 2011 om 11:13
quote:Anthonius schreef op 03 december 2011 @ 09:58:
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?
Situaties kunnen veranderen hoor. Nu geen baan wil niet zeggen dat die baan er over een jaar niet is. Nu rot voelen, wil niet zeggen dat dit na de bevalling ook zo is.
Zwanger zijn in zo'n situatie is gewoon niet fijn. Dan wil je meer dan anders gewoon zekerheid hebben. Maar ook daar groei je in.
Mijn contract werd tijdens zwangerschap ook niet verlengd, relatie heeft de zwangerschap niet overleefd. Ik vond zwanger zijn ook niet leuk. Zo abstract en voelde me erg rot, terwijl het een bewuste keuze was en ik heel graag een kind wilde. Ik snapte totaal niet wat er met me gebeurde.
Nu een jaar later ben ik dolblij met mijn zoon, houd zielsveel van hem, en heb weer een nieuwe baan, die leuker is dan de baan die ik had en met een uren aantal dat me nu beter uitkomt.
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?
Situaties kunnen veranderen hoor. Nu geen baan wil niet zeggen dat die baan er over een jaar niet is. Nu rot voelen, wil niet zeggen dat dit na de bevalling ook zo is.
Zwanger zijn in zo'n situatie is gewoon niet fijn. Dan wil je meer dan anders gewoon zekerheid hebben. Maar ook daar groei je in.
Mijn contract werd tijdens zwangerschap ook niet verlengd, relatie heeft de zwangerschap niet overleefd. Ik vond zwanger zijn ook niet leuk. Zo abstract en voelde me erg rot, terwijl het een bewuste keuze was en ik heel graag een kind wilde. Ik snapte totaal niet wat er met me gebeurde.
Nu een jaar later ben ik dolblij met mijn zoon, houd zielsveel van hem, en heb weer een nieuwe baan, die leuker is dan de baan die ik had en met een uren aantal dat me nu beter uitkomt.
zaterdag 3 december 2011 om 11:17
zaterdag 3 december 2011 om 11:19
quote:Anthonius schreef op 03 december 2011 @ 09:58:
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?Sterkte omdat je een kind krijgt??
Nou "even niet lekker in je vel" vind ik wel n understatement hoor..
Baan kwijt, t kind alleen moeten opvoeden en het uit schuldgevoel niet willen weghalen..
Lijkt me niet echt n solide basis..
Enne een kind is niet voor even hoor..
Je leven zal nooit, maar dan ook nooit meer t zelfde zijn.. Ik wens je alle sterkte Vd wereld TO.
TO: is er nog contact met de vader uberhaupt? Hoe staat hij er in?Sterkte omdat je een kind krijgt??
zaterdag 3 december 2011 om 11:21
quote:Anthonius schreef op 03 december 2011 @ 09:43:
@ TO
Waarom heb je de zwangerschap dan niet tijdig afgebroken??
Je kunt ook na de bevalling er een ander stel heel gelukkig mee maken!
Kun jij weer verder met je leven. Iedereen blij!Tuurlijk joh.....alsof er nooit een kind is geweest he?! Snap je nou werkelijk niet dat je leven hoe dan ook verandert als je zwanger bent? Wat je uiteindelijk ook beslist, abortus, adoptie of het kind houden: je leven zal niet meer hetzelfde zijn.
@ TO
Waarom heb je de zwangerschap dan niet tijdig afgebroken??
Je kunt ook na de bevalling er een ander stel heel gelukkig mee maken!
Kun jij weer verder met je leven. Iedereen blij!Tuurlijk joh.....alsof er nooit een kind is geweest he?! Snap je nou werkelijk niet dat je leven hoe dan ook verandert als je zwanger bent? Wat je uiteindelijk ook beslist, abortus, adoptie of het kind houden: je leven zal niet meer hetzelfde zijn.
zaterdag 3 december 2011 om 11:35
Ik woon samen met de vader en de relatie is gewoon goed. Maar ik vind het super moeilijk om te zeggen hoe ik me voel. Ik geloof ook niet dat hij me daarin begrijpt. Hij vind het helemaal geweldig allemaal, hij heeft naar mijn mening weinig aan de boodschap dat ik er geen hol aan vind. Hij steunt me overigens fantastisch maar voor mijn gevoel heeft hij alleen de lusten en niet de lasten. En dat neem ik hem ook niet kwalijk. Daarom heb ik ook besloten om hulp te zoeken en er over te praten.
Ik heb nooit overwogen de zwangerschap te beeindigen. Ik ben er zo zeker van dat ik na de bevalling ook zo weer een baan heb. Maar ik werk in de zorg sector en aangezien ik zwaar werk (bukken/tillen etc) steeds minder mag doen denk ik niet dat iemand me aanneemt. Een bedrijf heeft momenteel geen profijt van mij. Ik zou dan met een paar maanden met verlof gaan dus ik kost meer dan ik oplever.
Maar het is een onwijze domper dat mijn contract niet verlengd word. Helemaal omdat ik van de situatie baalde. Dan komt het er nog eens extra boven op.
Daarnaast heb ik een heel groot fijn vangnet. Mijn ouders staan dag en nacht voor me klaar en dat vind ik ook heel fijn. Maar ik vind het moeilijk om tegen hun te zeggen dat ik de zwangerschap niet leuk vind. Mede omdat mijn moeder geen kinderen kan krijgen en dan voel ik me lichtelijk 'ondankbaar'. Mijn moeder vind het namelijk heel bijzonder om nu een zwangerschap van dichtbij mee te maken. Dat is iets wat ze zelf altijd graag wilde maar niet heeft kunnen doen. Dus ik zal ook niet letterlijk tegen haar zeggen hoe ik me voel. Ze weet overigens wel dat ik totaal niet lekker in me vel zit.
Maar het lucht op om verhalen van andere moeders te lezen. Helemaal omdat die allemaal 'goed' aflopen.
Ik heb nooit overwogen de zwangerschap te beeindigen. Ik ben er zo zeker van dat ik na de bevalling ook zo weer een baan heb. Maar ik werk in de zorg sector en aangezien ik zwaar werk (bukken/tillen etc) steeds minder mag doen denk ik niet dat iemand me aanneemt. Een bedrijf heeft momenteel geen profijt van mij. Ik zou dan met een paar maanden met verlof gaan dus ik kost meer dan ik oplever.
Maar het is een onwijze domper dat mijn contract niet verlengd word. Helemaal omdat ik van de situatie baalde. Dan komt het er nog eens extra boven op.
Daarnaast heb ik een heel groot fijn vangnet. Mijn ouders staan dag en nacht voor me klaar en dat vind ik ook heel fijn. Maar ik vind het moeilijk om tegen hun te zeggen dat ik de zwangerschap niet leuk vind. Mede omdat mijn moeder geen kinderen kan krijgen en dan voel ik me lichtelijk 'ondankbaar'. Mijn moeder vind het namelijk heel bijzonder om nu een zwangerschap van dichtbij mee te maken. Dat is iets wat ze zelf altijd graag wilde maar niet heeft kunnen doen. Dus ik zal ook niet letterlijk tegen haar zeggen hoe ik me voel. Ze weet overigens wel dat ik totaal niet lekker in me vel zit.
Maar het lucht op om verhalen van andere moeders te lezen. Helemaal omdat die allemaal 'goed' aflopen.
zaterdag 3 december 2011 om 13:21
Ach lieverd je zult je echt rot voelen. Echt, op termijn zal het heus goed komen, blij te lezen dat je een stabiele relatie en een goed vangnet hebt. Ik vroeg dat omdat, als straks jullie kindje geboren is en vooral als jij hopelijk weer werk hebt (of weer op zoek gaat) heel hard kunt gebruiken. Nu voel je je gewoon niet happy en het is heel logisch dat je dat onzeker maakt. Bij de ene vrouw zorgen de hormonen nu eenmaal voor een donkere wolk, ipv een roze. Je zult zidn dat zodra je kindje er is, je er zielsveel van zult houden. Dat komt echt wel goed!
Ik vind het ook heel lief hoe je over je moeder schrijft. Persoonlijk denk ik dat het niet heel verkeerd hoeft te zijn als je je gevoelens met haar kunt delen. Ook al heb jij niet in haar buik gezeten en had zij dat graag mee gemaakt, je bent altijd haar dochter. Altijd. Ik ken haar natuurlijk niet maar durf bijna met zekerheid te zeggen dat als jij vertelt dat je het er moeilijk mee hebt dat je niet van de zwangerschap lijkt te genieten (mss juist vanwege jullie geschiedenis!) zij jou alleen maar zal (proberen te) steunen.
Sterkte, lijkt me echt rot.
Ik vind het ook heel lief hoe je over je moeder schrijft. Persoonlijk denk ik dat het niet heel verkeerd hoeft te zijn als je je gevoelens met haar kunt delen. Ook al heb jij niet in haar buik gezeten en had zij dat graag mee gemaakt, je bent altijd haar dochter. Altijd. Ik ken haar natuurlijk niet maar durf bijna met zekerheid te zeggen dat als jij vertelt dat je het er moeilijk mee hebt dat je niet van de zwangerschap lijkt te genieten (mss juist vanwege jullie geschiedenis!) zij jou alleen maar zal (proberen te) steunen.
Sterkte, lijkt me echt rot.
Computer says nooooo
zaterdag 3 december 2011 om 13:21
Jade, het klopt niet dat je 'meer kost dan opbrengt' als je (snel) met zwangerschapsverlof gaat. Het bedrijf krijgt gewoon van het UWV een vergoeding doorbetaald (en jij je salaris via je bedrijf). Dat misverstand bestaat nog steeds dus ik wilde het even ophelderen
Verder heel veel sterkte, ben zelf ook 12 weken zwanger nu, en hoewel ik geen enkel kwaaltje heb, is het ook nog niet echt 'leuk'. En dat terwijl het bij mij allemaal voorspoedig gaat. Dus ik kan er echt wel inkomen dat je er in jouw geval geen hol aan vindt!
Verder heel veel sterkte, ben zelf ook 12 weken zwanger nu, en hoewel ik geen enkel kwaaltje heb, is het ook nog niet echt 'leuk'. En dat terwijl het bij mij allemaal voorspoedig gaat. Dus ik kan er echt wel inkomen dat je er in jouw geval geen hol aan vindt!
zondag 4 december 2011 om 21:12
Ha TO, volgens mij hoef je na al die posts niet meer te denken dat je de enige bent. En voor het geval je nog iemand nodig hebt om het te zeggen: ben nu 18 weken zwanger en ook ik vind er geen hol aan. Dit is mijn tweede kind en gek genoeg was ik bij de eerste wel op die roze wolk. Heb nu echter gewoon last van mijn hormonen en voel mezelf niet happy. Ben moe en moet de laatste tijd veel huilen. Ben ook prikkelbaar, wat mij niet leuk maakt voor man en zoontje. En hoewel ik mij kindje voel trappen, wat leuk is, geniet ik er niet zoveel van als bij de eerste. Ik houd mezelf maar voor dat dat nog wel komt. Die hormonen gaan op een keer weer weg.
