Actueel
alle pijlers
21 jarige jongen omgekomen in Afghanistan
vrijdag 20 april 2007 om 15:25
Nederlandse militair gesneuveld in Afghanistan Uitgegeven: 20 april 2007 11:43 Laatst gewijzigd: 20 april 2007 14:38 DEN HAAG - Een 21-jarige Nederlandse militair is vrijdagochtend vroeg omgekomen in de Zuid-Afghaanse provincie Helmand. Hij was op slag dood. Het is voor het eerst dat een Nederlander in Afghanistan sneuvelt als gevolg van oorlogsgeweld. Het explosief is "zeer waarschijnlijk" een bermbom, heeft minister Eimert van Middelkoop (Defensie) vrijdag gezegd, na afloop van de ministerraad. Eerder op de dag liet zijn ministerie de aard van het explosief nog in het midden. Het had ook een oude Russische mijn kunnen zijn. Dat de minister spreekt van een bermbom suggereert dat de militair door een bewuste actie van vijandige strijders om het leven is gekomen. Korporaal Het slachtoffer, een korporaal van de Luchtmobiele Brigade, kwam tijdens een voetpatrouille om het leven, twee kilometer ten zuiden van de plaats Sangin. Dat maakte de Commandant der Strijdkrachten, Dick Berlijn, tijdens een persconferentie bekend. Achilles De militair maakte deel uit van het elfde bataljon van de Luchtmobiele Brigade. Dat nam sinds begin februari deel aan de operatie Achilles, die is opgezet om de Taliban te verdrijven uit de Sangin-vallei in de provincie Helmand. De Taliban proberen de elektriciteitscentrale bij de Kajakidam in de vallei te saboteren, die twee miljoen Afghanen van stroom voorziet, onder meer in de provinciehoofdstadstad Kandahar. Moedige kameraad De familie van het slachtoffer is geïnformeerd. Het stoffelijk overschot van de militair wordt zo snel mogelijk overgevlogen naar Kandahar, waarna het naar Nederland zal worden gevlogen. Berlijn sprak van "een slag voor de Defensieorganisatie". De omgekomen korporaal zal volgens hem herinnerd worden als "een moedige en dierbare kameraad". Nederland is sinds maart vorig jaar actief in Afghanistan. Sindsdien zijn er in totaal zes militairen omgekomen. Een van hen pleegde zelfmoord, de anderen verongelukten. Risico Kolonel Nico Geerts, vanaf augustus de nieuwe commandant van de Nederlandse missie in Uruzgan, is geschrokken van het bericht dat in Afghanistan een Nederlandse militair is gesneuveld. "Je traint, weet dat het kan gebeuren, maar je denkt er liever niet aan. Maar het is het risico van het vak", zei hij vrijdag. Het slachtoffer is een 21-jarige korporaal van het elfde bataljon van de Luchtmobiele Brigade in Schaarsbergen, waarvan Geerts plaatsvervangend commandant is. "Het is uiterst droevig voor z'n ouders en de andere familie", zei hij. Het toont volgens de kolonel nog eens de ernst van de situatie in Afghanistan aan. "Het is een gevaarlijke missie met veel risico's." Den Haag Politiek Den Haag leeft mee met de familie, vrienden en collega's van de gesneuvelde korporaal. Het nieuws heeft echter geen gevolgen de steun in de Kamer voor de deelname van de Nederlanders aan de NAVO-missie in Afghanistan, bleek vrijdag. Het is "dramatisch", "vreselijk" en "schokkend" vinden ChristenUnie, CDA, VVD, SP en PvdA. Maar deze partijen gaven ook aan dat de politiek en de militairen zelf zich er ter dege van bewust zijn dat dit risico verbonden is aan de missie.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 22 april 2007 om 13:05
zondag 22 april 2007 om 13:08
Om te voorkomen dat nog meer Nederlanders het leven laten tijdens deze geldslurpende en nutteloze missie vind ik dat Nederland zijn troepen zo snel mogelijk terug moet trekken. Onze jongens zijn het niet waard te sterven in en voor een land dat toch nooit wat zal worden. Geweld en oorlog zit in die cultuur ingebakken. Een land krijgt het systeem waar het zelf om vraagt, dat is niet af te dwingen.
zondag 22 april 2007 om 13:13
Wat mij het meeste verwonderd in deze discussie, is de onderliggende boodschap : Hij was militair, hij wist waar hij voor koos. Dàt is nu eenmaal het risico van het vak.
Tja... dat is hetgene waar ik de meeste moeite mee heb. Deze stelling komt op mij heel zwart-wit over, en geeft weinig ruimte voor de grijstinten.
Tevens vind ik het een enorme dooddoener.
Mensen maken keuze's op de informatie die voor hun beschikbaar is.
Defensie informeert ook zo goed mogelijk alle jonge mensen die in dienst willen.
Die mensen worden gekeurd, krijgen een opleiding, en gaan getraind worden op mogelijke ( oorlogs)situaties.
Dat is datgene wat er feitelijk gebeurd. Defensie schetst een beeld van een spannend leven, waarin de militair verschil kan maken als hij uitgezonden wordt, waarin de militair bijdraagt aan de situatie in de wereld.
En aangezien het "ons" leger is, zijn "onze" jongens automatisch "de goeden", en de mensen waartegen ze moeten vechten, zijn de "slechten".
De "helden in spe" kijken er op een bepaald moment ook naar uit, om ingezet te worden. Want dat is tenslotte datgene waar ze op getraind zijn, waar ze voor geleerd hebben. En dan is het ook niet meer als normaal dat je je vaardigheden een keer wil toetsen aan de praktijk.
En eenmaal in "de praktijk" aangekomen, is het alles wat van te voren verteld is, en ook nog zoveel meer....
Technisch kun je je "vak" dan nog zo goed beheersen, maar er is niemand die je van te voren verteld hoe jij als mens reageert, als jij de ziekenbroeder bent die vooruit moet, om te bepalen welke burgers "het waard" zijn om geholpen te worden, en welke burgers jij maar moet laten liggen, omdat ze te zwaar gewond zijn om nog te kunnen helpen.
En dan pak jij je stift, en je zet een zwart kruis op het voorhoofd, zodat de mensen achter je weten, dat die persoon daar maar moet doodgaan...
Er zijn geen trainingen die je op zo'n ervaring en belevenis kunnen voorbereiden. Je kunt als 21 jarige jezelf daar niet op voorbereiden, laat staan dat je kunt weten wat het met je doet.
En zo zijn er nog legio voorbeelden te verzinnen, waarin jij van te voren niet weet wat het met je doet. Het enige wat je weet, is dat jij de intentie en de bereidheid hebt om je aktief in te zetten voor je land, in de wetenschap dat je niet weet hoe je er uitkomt.
Als vrouw van een militair, zit je er dichter met je neus bovenop. Want de manier waarop je man functioneert, beinvloed ook direct jou welzijn.
En doordat je er dichter bovenop zit, raakt het je meer.
En ja, ook hier weer de opmerking, "je hebt er zelf voor gekozen". En ook hier geldt weer, dat dit een dooddoener is. Ja, ik heb zelf voor mijn man gekozen, maar wat dat uiteindelijk exact inhoud, hoe zijn uitzendingen jou leven beinvloeden, dat weet je niet. En dat kun je ook niet weten. Dat weet je pas, als het zover is... En dan zie je dat er vrouwen zijn, die "sterk" blijven, en dan zie je ook dat er vrouwen zijn die er helemaal aan onderdoor gaan, aan de onzekerheid. Aan het "niet weten" van wat er gebeurt, aan de onzekerheid van "komt mijn man weer heelhuids terug".
Nu, naar 20 jaar geleefd te hebben met een militair, en een zoon hebbend van 19 jaar, gaat mijn hart het meeste uit naar de moeders van de militairen.
Want ondanks dat ik voor 23 jaar terug niet wist waar ik voor koos, heb ik al die jaren wel keuze momenten gehad. Heb ik mijn man wel kunnen steunen in zijn keuze's, en zijn er regelmatig overleg momenten geweest, of dit de manier was waarop wij ons leven wilden leiden. En of dit de manier was waarop IK mijn leven wilde leiden. ( scheiden is namelijk ook een optie)
Als moeder heb je nog minder invloed. Het is de keuze van een volwassen zoon om bij defensie te gaan, en om aktief ingezet te worden.
En jij hebt maar te volgen, want je kunt niet scheiden van je kind. En dus ondersteun je je kinderen zo goed en zo kwaad als het kan, met pijn in je hart, hopend en biddend dat ze heelhuids terug komen, en dat de geestelijke schade minimaal is.
En ja, waarom dit lange stuk? Omdat ik graag wat nuances aan wil brengen, omdat ik wil laten zien dat dingen vaak niet zo zwart-wit in elkaar zitten als dat ze in eerste instantie lijken.
Omdat ik persoonlijk moeite heb met de ~ in mijn ogen ~ laconieke manier van reageren.
En dit wilde ik even kwijt.
JOjanneke
Tja... dat is hetgene waar ik de meeste moeite mee heb. Deze stelling komt op mij heel zwart-wit over, en geeft weinig ruimte voor de grijstinten.
Tevens vind ik het een enorme dooddoener.
Mensen maken keuze's op de informatie die voor hun beschikbaar is.
Defensie informeert ook zo goed mogelijk alle jonge mensen die in dienst willen.
Die mensen worden gekeurd, krijgen een opleiding, en gaan getraind worden op mogelijke ( oorlogs)situaties.
Dat is datgene wat er feitelijk gebeurd. Defensie schetst een beeld van een spannend leven, waarin de militair verschil kan maken als hij uitgezonden wordt, waarin de militair bijdraagt aan de situatie in de wereld.
En aangezien het "ons" leger is, zijn "onze" jongens automatisch "de goeden", en de mensen waartegen ze moeten vechten, zijn de "slechten".
De "helden in spe" kijken er op een bepaald moment ook naar uit, om ingezet te worden. Want dat is tenslotte datgene waar ze op getraind zijn, waar ze voor geleerd hebben. En dan is het ook niet meer als normaal dat je je vaardigheden een keer wil toetsen aan de praktijk.
En eenmaal in "de praktijk" aangekomen, is het alles wat van te voren verteld is, en ook nog zoveel meer....
Technisch kun je je "vak" dan nog zo goed beheersen, maar er is niemand die je van te voren verteld hoe jij als mens reageert, als jij de ziekenbroeder bent die vooruit moet, om te bepalen welke burgers "het waard" zijn om geholpen te worden, en welke burgers jij maar moet laten liggen, omdat ze te zwaar gewond zijn om nog te kunnen helpen.
En dan pak jij je stift, en je zet een zwart kruis op het voorhoofd, zodat de mensen achter je weten, dat die persoon daar maar moet doodgaan...
Er zijn geen trainingen die je op zo'n ervaring en belevenis kunnen voorbereiden. Je kunt als 21 jarige jezelf daar niet op voorbereiden, laat staan dat je kunt weten wat het met je doet.
En zo zijn er nog legio voorbeelden te verzinnen, waarin jij van te voren niet weet wat het met je doet. Het enige wat je weet, is dat jij de intentie en de bereidheid hebt om je aktief in te zetten voor je land, in de wetenschap dat je niet weet hoe je er uitkomt.
Als vrouw van een militair, zit je er dichter met je neus bovenop. Want de manier waarop je man functioneert, beinvloed ook direct jou welzijn.
En doordat je er dichter bovenop zit, raakt het je meer.
En ja, ook hier weer de opmerking, "je hebt er zelf voor gekozen". En ook hier geldt weer, dat dit een dooddoener is. Ja, ik heb zelf voor mijn man gekozen, maar wat dat uiteindelijk exact inhoud, hoe zijn uitzendingen jou leven beinvloeden, dat weet je niet. En dat kun je ook niet weten. Dat weet je pas, als het zover is... En dan zie je dat er vrouwen zijn, die "sterk" blijven, en dan zie je ook dat er vrouwen zijn die er helemaal aan onderdoor gaan, aan de onzekerheid. Aan het "niet weten" van wat er gebeurt, aan de onzekerheid van "komt mijn man weer heelhuids terug".
Nu, naar 20 jaar geleefd te hebben met een militair, en een zoon hebbend van 19 jaar, gaat mijn hart het meeste uit naar de moeders van de militairen.
Want ondanks dat ik voor 23 jaar terug niet wist waar ik voor koos, heb ik al die jaren wel keuze momenten gehad. Heb ik mijn man wel kunnen steunen in zijn keuze's, en zijn er regelmatig overleg momenten geweest, of dit de manier was waarop wij ons leven wilden leiden. En of dit de manier was waarop IK mijn leven wilde leiden. ( scheiden is namelijk ook een optie)
Als moeder heb je nog minder invloed. Het is de keuze van een volwassen zoon om bij defensie te gaan, en om aktief ingezet te worden.
En jij hebt maar te volgen, want je kunt niet scheiden van je kind. En dus ondersteun je je kinderen zo goed en zo kwaad als het kan, met pijn in je hart, hopend en biddend dat ze heelhuids terug komen, en dat de geestelijke schade minimaal is.
En ja, waarom dit lange stuk? Omdat ik graag wat nuances aan wil brengen, omdat ik wil laten zien dat dingen vaak niet zo zwart-wit in elkaar zitten als dat ze in eerste instantie lijken.
Omdat ik persoonlijk moeite heb met de ~ in mijn ogen ~ laconieke manier van reageren.
En dit wilde ik even kwijt.
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 22 april 2007 om 13:19
"Als moeder heb je nog minder invloed. Het is de keuze van een volwassen zoon om bij defensie te gaan, en om aktief ingezet te worden.
En jij hebt maar te volgen, want je kunt niet scheiden van je kind. En dus ondersteun je je kinderen zo goed en zo kwaad als het kan, met pijn in je hart, hopend en biddend dat ze heelhuids terug komen, en dat de geestelijke schade minimaal is. "
Ow, wat raakt mij dat.
Mijn zoon gaat ook bij de 'pleisterplakkers'.
Dat leek mij nog het minst erge.
Nu zie ik dat ineens anders.
En jij hebt maar te volgen, want je kunt niet scheiden van je kind. En dus ondersteun je je kinderen zo goed en zo kwaad als het kan, met pijn in je hart, hopend en biddend dat ze heelhuids terug komen, en dat de geestelijke schade minimaal is. "
Ow, wat raakt mij dat.
Mijn zoon gaat ook bij de 'pleisterplakkers'.
Dat leek mij nog het minst erge.
Nu zie ik dat ineens anders.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 22 april 2007 om 14:06
Thanks.
Heeft jouw zoon de neiging om in zijn vaders voetsporen te treden?
Hoe vaak is je man uitgezonden geweest? Kan ie er mee omgaan?
Heb duizenden vragen, eigenlijk.
Laat ik beginnen bij mijn man. Mijn man werkt bij de marine, is dus zeevarend. De manier waarop zij ingezet worden is dus anders als bij de landmacht.
Hij is een golfveteraan, hij zat ten tijde dat de golfoorlog uitbrak ook aan boord van een van de schepen, en heeft de raketten over zien vliegen.
Mijn zoon heeft jaren geroepen dat hij naar het KIM wilde, en voor 2 jaar terug wilde hij bij de landmacht. Dat mocht hij van mij, mits hij eerst een gewone "burgeropleiding" volgde.
Persoonlijk ben ik van mening, dat als hij dan toch bij defensie wilde gaan, hij dat beter op 23 jarige leeftijd kan doen, als op 19 jarige...
En nadat hij naar een voorlichtingsmiddag was geweest van de landmacht ( begeleid door vaderlief) is het onderwerp werken voor defensie in de vergetelheid geraakt.
En om eerlijk te zijn... Ik herinner hem er niet aan...
Mijn man is in de afgelopen jaren regelmatig weggeweest. Zo vaak al, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. En om eerlijk te zijn, ik vind het tegenwoordig ook allemaal prima. Ik ben al lang blij dat hij nu "gewoon" een half jaar op drugpatroulles gaat, na de Golf ervaring.
Waar ik wel blij mee ben, is dat er binnen defensie toch behoorlijk wat veranderd is, t.a.v. de inzetten, en de nazorg van het personeel.
Dat beleid is zondermeer ten goede veranderd.
Voor 15 jaar geleden was het enige wat we te horen kregen bij thuiskomst het volgende "Eh... let goed op hem. Als er iets is, dan horen we het wel".
D'r werd alleen niet verteld waar we op moesten letten, waar de mannen last van konden hebben, en waar de opvang uit bestond.
Wat dat aangaat heeft defensie geleerd.
En kan mijn man er mee omgaan . Ik weet niet precies wat je daarmee bedoeld. Met de aktieve inzetten? ....Tja... Ik denk het wel. Maar je weet nooit voor de volle honderd procent wat er in een hoofd omgaat, en waar iemand op triggert.
En het kan ook 10, 20, 30, 100 keer goed gaan, en dan in-ene gebeurt er is, waardoor hij heviger geraakt wordt als dat "nodig" zou zijn.
Met het varen en regelmatig van huis zijn... Hij doet niets liever. Als het aan hem lag, zat hij altijd aan boord van een schip, en doet hij daar zijn dingen. Ik heb hem daar ook altijd in ondersteund, ook omdat ik liever een man 4 maanden thuis heb per jaar, die goed in zijn vel zit, en die de dingen doet die hij fijn vindt, als iemand die 12 maanden per jaar thuis zit, en ongelukkig is.
Ik denk ook niet, dat ik ALLES weet wat er tijdens de inzetten gebeurd is. Dat weet ik ook wel zeker. Als ik er 10% van weet, dan is het veel. Gewoon om het doodsimpele feit dat het leven binnen defensie heel anders is als het leven in de burgermaatschappij, en het heel moeilijk is om dat soort ervaringen te beschrijven, en om iemand anders duidelijk te maken met wat het doet met je als mens zijnde.
Het vormt je in iedergeval.
Hoe dan ook, wij hebben binnen ons gezin er een balans in gevonden. Een manier om onze levens samen te laten vallen, in de momenten dat dat mogelijk is. ( pff, dat klinkt vaag..... )
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 22 april 2007 om 15:29
@mirlo, omdat je als mens verandert, verandert er ook iets in de manier waarop je omgaat met de dood van je geliefden. Maar het maakt het afscheid niet minder pijnlijk en verdrietig. *;
@Jojanneke, helemaal eens met je verhaal. Je weet inderdaad niet wat een missie met je kan doen, hoe goed Defensie je ook probeert voor te bereiden, hoe vaak je ook op missie gaat.
Ik heb van heel dichtbij gezien welke impact een missie kan hebben en dan ging het in dit geval om iemand die op het kamp bleef, dus geen patrouilles etc. Maar wel elke dag raketaanslagen op het kamp. Blijf daar maar je ouwe vrolijke en vooral onschuldige zelf onder. De jongens worden sneller volwassen dan menigeen die hier laconiek zit te doen.
@Jojanneke, helemaal eens met je verhaal. Je weet inderdaad niet wat een missie met je kan doen, hoe goed Defensie je ook probeert voor te bereiden, hoe vaak je ook op missie gaat.
Ik heb van heel dichtbij gezien welke impact een missie kan hebben en dan ging het in dit geval om iemand die op het kamp bleef, dus geen patrouilles etc. Maar wel elke dag raketaanslagen op het kamp. Blijf daar maar je ouwe vrolijke en vooral onschuldige zelf onder. De jongens worden sneller volwassen dan menigeen die hier laconiek zit te doen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 22 april 2007 om 15:41
Inderdaad,het kan je 100 keer verteld worden,en in jezelf kan je misschien denken,het zal mij niet overkomen..
Totdat het jou of iemand in je nabijheid in het echt overkomt,dan pas voelt die persoon het tot in zijn botten...het gevaar dat zijn beroep met zich meebrengt,het risico dat in het ergste geval de dood met zijn vak meebrengt....
zondag 22 april 2007 om 18:12
Ik denk dat het niet alleen over het mensenleven gaat van die jongen, maar dat het er ook om gaat om mensen bewust te maken van de risico's die zulke uitzendingen hebben. Willen we als samenleving wel onze jonge mannen naar hellholes als Afghanistan, Irak, Haiti, Congo, whatever? Ook daarom wordt er meer aandacht aan besteed neem ik aan.
zondag 22 april 2007 om 20:35
Yas, het is een dubbel gevoel he? Ik heb dat ook bij neef. Aan de ene kant doodongerust, aan de andere kant hartstikke trots. En niet vanwege het 'onze jongens blabla verhaal' maar omdat ie verantwoordelijkheidsgevoel combineert met een soort idealisme. Een werken aan een betere wereld, daar kun je toch alleen maar respect voor hebben?
(en jaja voor de azijnzeikerds tussen ons, dat kan ie ook op een andere manier doen. Klopt. Hij kiest voor deze manier. En da's nog altijd beter dan met je verwende dikke kont langs de zijlijn commentaar te hebben op hen die wel iets doen)
Ik merk trouwens wel dat ik bij dit soort berichten niet het 'o help dat kan neef ook overkomen' gevoel heb. Gelukkig maar, anders zou ik gillend gek worden.
(en jaja voor de azijnzeikerds tussen ons, dat kan ie ook op een andere manier doen. Klopt. Hij kiest voor deze manier. En da's nog altijd beter dan met je verwende dikke kont langs de zijlijn commentaar te hebben op hen die wel iets doen)
Ik merk trouwens wel dat ik bij dit soort berichten niet het 'o help dat kan neef ook overkomen' gevoel heb. Gelukkig maar, anders zou ik gillend gek worden.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 22 april 2007 om 20:54
Jojannek, wat ik me afvraag. Als jouw man thuiskomt van een missie moet ie dan ook zo wennen aan de manier waarop burgers met elkaar omgaan?
Dat hij zolang gewend is aan een bepaalde hierarchie, aan bepaald taalgebruik etc dat ie echt even tijd nodig heeft om om te schakelen?
Dat hij zolang gewend is aan een bepaalde hierarchie, aan bepaald taalgebruik etc dat ie echt even tijd nodig heeft om om te schakelen?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 22 april 2007 om 21:00
Je schat de gemiddelde intelligentie van je Nederlandse medemens nog lager in dan ik vlak na verkiezingstijd altijd pleeg te doen, lieve Margje. Want volgens jou is het dus noodzakelijk om mensen meer bewust te maken van de risico's die militairen in gevaarlijke oorlogsgebieden lopen. Hoe stel je je dat voor dan?
Geachte burgers, de militairen die wij uitzenden naar Afghanistan lopen een verhoogd risico op verwondingen en zelfs de dood.
O ja?
Ja-ha, want je hebt er namelijk allemaal plaatselijke idioten met geweren en messen en raketten enzo. En die gebruiken ze ook nog. Bovendien hebben die boeven hier en daar landmijnen neergelegd, heel stiekum, en je kan helemaal niet zien waar ze liggen enzo.
Echt waar?
Echt. We gaan jullie nu iets héél moeilijks uitleggen, dus let goed op: als je meevecht in een oorlog tussen verblinde dwazen met allerlei wapens, is het mogelijk dat er gewonden of doden vallen.
Sjezis! Dat wist ik niet!
Dan weet je het nu.
zondag 22 april 2007 om 21:17
Yep...LOL. En weetje, daarvoor hoeft hij nog niet eens "lang" weg te zijn....<<>>
Qua taalgebruik vind ik het altijd heel leuk om te zien hoe een taal "veranderd" als er een groep mensen voor een langere periode bij elkaar zijn, en hoe uitdrukkingen en uitspraken dan veranderen en groeien.
Als hij vertrekt, dan spreken we nog dezelfde taal, en gebruiken we dezelfde uitdrukkingen, en als hij thuis komt, dan zitten er uitdrukkingen bij die ik niet ken, en waar een heel "verhaal" achter zit.
Qua hierarchie? Mijn man kan inderdaad heel erg op zijn strepen staan, en zich enorm opwinden als de dingen "niet volgens de regeltjes" lopen.
Zo hadden wij voor 4 jaar geleden een conflict met de school waar mijn oudste op zat.
Het eerste wat hij doet, is het PTA ( programma voor toetsing en afsluiting )erbij pakken, kijken wat de regels zijn, en dan de telefoon pakken om "de school" wel eens "even' te vertellen hoe e.e.a. werkt, en hoe hij verwacht dat ze tot een oplossing komen.
Kortom, hij gaat op zijn strepen staan, en slaat ze met de voorschriften om de oren.
Negen van de tien keer weet ik dat soort "Ik sta op mijn strepen en heb gelijk" acties te voorkomen. Omdat het domweg niet werkt op die manier in de maatschappij, en je in het geval van de school van mijn zoon meer schade aanricht als dat je goed maakt.
Ook heeft hij na een varende periode toch wel de neiging om "commando's" te geven als hij iets wil in en om huis. Of als hij vindt dat er iets moet gebeuren.
En op dat soort momenten hoef ik hem tegenwoordig alleen nog maar even aan te kijken, en te informeren of hij vergeten is om zijn strepen bij de voordeur af te doen. En als hij dat vergeten is, of hij dat alsnog nog even wil doen...
Of ik informeer of hij zijn personeelsleden toevallig meegenomen heeft. Want die kan hij commanderen, maar mij toevallig niet...
Want thuis ben ik de commandant, en gebeurt het zoals ik het wil...LOL
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 22 april 2007 om 21:40
Het is vreselijk wat er is gebeurt met deze jongen en voel mee met de nabestaanden. Alleen probeer het eens te relativeren...ja ook ik zeg het is zijn werk met alle risico's van dien(en ik weet waar ik over praat,ik heb zelf famillie die bij defensie zit/zat). Klinkt mss heel kort door de bocht maar zo is het. En dan vooral alle ophef in de media hierover,dat snap ik echt niet,er gaan per dag/week zoveel jonge mensen dood,is dit dan vele malen erger? nee ik denk van niet.
maandag 23 april 2007 om 09:07
De Britse prins Harry (22) is in Irak, al weken voor zijn geplande militaire inzet, tot doelwit uitgeroepen. Rebellen hebben concrete plannen om de prins als gijzelaar te ontvoeren, zo meldt de Britse zondagskrant The Observer.
Verscheidene foto's van de kleinzoon van de Britse koningin werden door milities van het internet gedownload en verdeeld onder de rebellen. Sommige van de gevaarlijkste groepen in het zuiden van Irak zouden informanten in Britse kampen hebben die het doen en laten van prins Harry zouden gadeslaan.
Een woordvoerder van Defensie zegt aan de krant dat ze niet verbergen dat de "bad guys" weten dat hij komt en dat aangenomen wordt dat de prins wordt beschouwd als een belangrijke "trofee".
Ondanks de gevaren wijzigt niets aan de plannen om Harry vanaf eind mei voor zes maand naar Irak te sturen. Hij trekt naar Irak met een eenheid van zijn eliteregiment "Blues and Royals".
Hoe dit af gaat lopen..........
Straks staan ze in engeland op hun achterste benen als Prins Harry in de handen van de Taliban komt maar ze konden het toch weten,ze zijn al gewaarschuwt en toch....
Bovendien vindt ik dat hierdoor ook de overige mannen extra in gevaar worden gebracht....
Verscheidene foto's van de kleinzoon van de Britse koningin werden door milities van het internet gedownload en verdeeld onder de rebellen. Sommige van de gevaarlijkste groepen in het zuiden van Irak zouden informanten in Britse kampen hebben die het doen en laten van prins Harry zouden gadeslaan.
Een woordvoerder van Defensie zegt aan de krant dat ze niet verbergen dat de "bad guys" weten dat hij komt en dat aangenomen wordt dat de prins wordt beschouwd als een belangrijke "trofee".
Ondanks de gevaren wijzigt niets aan de plannen om Harry vanaf eind mei voor zes maand naar Irak te sturen. Hij trekt naar Irak met een eenheid van zijn eliteregiment "Blues and Royals".
Hoe dit af gaat lopen..........
Straks staan ze in engeland op hun achterste benen als Prins Harry in de handen van de Taliban komt maar ze konden het toch weten,ze zijn al gewaarschuwt en toch....
Bovendien vindt ik dat hierdoor ook de overige mannen extra in gevaar worden gebracht....
maandag 23 april 2007 om 11:26
Nee hoor Compli ik vind dat niet. Ik maak ook geen kranten of tv programma's of journaals en ik beslis niet, wat er met allerlei ander (belangrijker? heftiger?) leed in de wereld gebeurt, en of dit leed wel of niet breed uigemeten hoeft te worden.
Ik ga er wel vanuit dat behalve kijkcijfers de media datgene brengen waarvan zij denken dat het relevant is. Dat ik 't daar lang niet altijd mee eens ben is een ander verhaal.
Waarom dit dan relevanter is dan mijn buurmeisje dat omgekomen is bij een auto ongeluk, tja dat lijkt me niet zo heel moeilijk te begrijpen toch? Daar hoef je niet voor naar de universiteit, om dat te verzinnen. Het gaat om een soldaat die godzijdank door eigen keus (je moet er toch niet aan denken dat de dienstplicht terugkomt zeg), maar ook zeker door onze keus in zo'n gevaarlijk gebied is, waar er een reeele kans is dat hij doodgaat. Dat met je hoofd weten, is wat anders dan echt je doden op kunnen halen (lijkt mij ook nogal makkelijk te snappen), en te zien wat voor impact dat heeft op de familie en vrienden bijvoorbeeld.
En dan kan je de boel eens herevalueren. Moeten 'onze jongens' daar wel naartoe gestuurd worden? Of is het juist goed omdat ook elke dag Afghanen zo doodgaan en dat eenzelfde impact heeft op familie en vrienden? Etc. etc. etc. En die vragen heb je niet als mien van de buren overlijdt. (die vragen heb je overigens wel wanneer er een groot aantal verkeersdoden is dat, mochten zij gordels gebruikt hebben, mochten er lantaarnpalen op de weg zijn, mochten de fietsers hun licht aan gehad hebben, etc. ze niet dood waren geweest).
Dus in zoverre vind ik 't een flauwe vergelijking.
