Anne Faber, rust in vrede... (deel 2)

Lachattenoir schreef: ↑

25-10-2017 14:46

Die arme, arme Anne. Niet voor te stellen wat zij de laatste momenten van haar veels te korte leven mee heeft moeten maken.

Overigens lijkt het me voor de moeder van de Michael P. ook een rouwproces. Na 9 maanden zwangerschap eindelijk je zoontje in je armen houden. Hartstikke blij dat je een gezond kind in je armen hebt. Groeit hij op tot verkrachter en moordenaar. Vreselijk.

Nieuwlid schreef: ↑

25-10-2017 14:12

Ooit heb ik een reportage gezien uit rusland, over moordenaars en verkrachters in de gevangenis.
levenslang
2 x per jaar bezoek
geen hoger beroep
geen hekken gevangenis ligt temidden van 250km bos
reistijd met bus vanuit moskou 24 uur

wat een prachtig land is het toch.

‘Dit nooit meer’: een jaar na Anne nog geen garanties

Dit nooit meer, riep Nederland een jaar geleden in koor. Toen duidelijk werd dat de veroordeelde zedendelinquent Michael P. vanuit een kliniek in Den Dolder in staat bleek een jonge vrouw, Anne Faber, te verkrachten en vermoorden, ontstond grote maatschappelijke onrust. Hoe kon iemand met een dergelijke veroordeling al die vrijheden genieten in deze kliniek?

De moord op Anne Faber heeft veel losgemaakt en ook een jaar later is die discussie nog niet verstomd.

Bij Altrecht Aventurijn (dat inmiddels FPA Utrecht heet) was de paniek in de dagen na de bekentenis van Michael P. groot. Had niemand zien aankomen dat Michael P. tot deze daad in staat was? Verschillende behandelaars waren juist tevreden over de progressie die P. maakte, maar andere patiënten in de kliniek wisten wel beter. Die wisten dat hij veel drugs gebruikte en regelmatig een verwarde indruk maakte. Verschillende andere cliënten, die net als Michael P. het stempel van ‘zwaar geval’ waard zijn, werden na de moord razendsnel overgeplaatst naar andere instellingen, met een hoger beveiligingsniveau. Duidelijk was dat de kliniek haar zaken niet op orde had.

Een door minister Blok verordonneerd onderzoek bevestigde dat schokkende beeld. De Inspectie stelde vast dat de beveiliging rondom de kliniek te wensen overliet. De kostbare eigen beveiligingsdienst was in 2016 bij wijze van bezuiniging vervangen door ‘buurtcoaches’.

Gevoelens van onveiligheid werden aangewakkerd door drugsproblemen in de kliniek; het bleek vrij gemakkelijk om in de omgeving aan drugs te komen. Daarnaast was er ‘onvoldoende gekwalificeerd personeel’. Er kwam al snel een verbeterplan, maar echte verbeteringen zijn tot op heden niet zichtbaar. Komende maandag moet de kliniek een nieuwe voortgangsrapportage bij de Inspectie indienen.

Dat de veroordeelde Michael P. überhaupt in een kliniek als die in Den Dolder terecht kon komen, wekte zo nodig nóg meer woede. In 2010 verkrachtte P. in Nijkerk twee minderjarige meisjes terwijl hij ze met een nepvuurwapen onder schot hield. Ook pleegde hij gewapende straatovervallen. Tijdens de rechtszaak bleek dat P. ‘trots en blij’ was na deze daden. Reden genoeg voor een behandeling in een tbs-kliniek, zo op het eerste gezicht.

Maar niets bleek minder waar: P. weigerde medewerking aan een onderzoek, waardoor de rechtbank dacht geen tbs te kúnnen opleggen. De rechtbank oordeelde wel dat hij ‘bruut en mensonterend’ had gehandeld en gaf 16 jaar celstraf. In hoger beroep werd zijn aanvankelijke straf verlaagd naar 12 jaar. Massaal ondertekenende petities spraken over een ‘falend rechtssysteem’.

De discussie over tbs-weigeraars is inmiddels in volle gang. Onlangs rapporteerde onderzoekscentrum WODC nog dat een kwart van de verdachten die tbs-onderzoek weigeren, alsnog tbs krijgen. Een speciale afdeling van het Pieter Baan Centrum voor deze weigerachtige verdachten lijkt resultaat te boeken. Deskundigen wisten ondanks de weigering tot medewerking in de helft van de gevallen tóch iets zeggen over een eventuele stoornis. Daardoor zijn rechters in staat een oordeel te vellen over deze verdachten. Dat is winst.

Daarnaast is de Onderzoeksraad voor de Veiligheid een onderzoek gestart naar de re-integratie van tbs’ers en gedetineerden met een ernstige psychiatrische ziekte. De raad wil weten of daarbij voldoende rekening wordt gehouden met de veiligheid van de samenleving.

Burgemeester Koos Janssen van Zeist, die in zijn maag zat met de kliniek in Den Dolder, is blij met dat onderzoek. In de regio was veel onrust ontstaan na de moord op Anne Faber. In Den Dolder lijkt de rust inmiddels teruggekeerd. Maar garanties dat ‘dit nooit meer gebeurt’ zijn er ook een jaar na de moord Anne allerminst.