De 25 meest opmerkelijke dikkerds aller tijden.

Zit ik even lekker op de bank met mijn kopje koffie nadat ik de kindjes net op bed heb gelegd, val ik letterlijk en figuurlijk met mijn neus in de boter. Op sbs6 was weer eens een docu over dikke mensen. Nothing new, in die zin, dat dit soort prgramma's altijd eens in de zoveel tijd blijken terug te keren, en op de een of andere vage manier, ook altijd met dezelfde mensen. Maar wat mij toch telkens weer opvalt bij dit soort programma's is het volgende:

Ten eerste ben ik hoogst verbaasd over dit soort docu's die meer als aapjes kijken bedoeld zijn of om ons te schokeren, dan om te informeren. Maar ten tweede baar ik me oprecht zorgen. En dan niet in de eerste plaats om die dikkerds zelf, waar deze docu over ging, alswel om de zgn 'feeders' die in feite gewoon moordenaars zijn.

Want als je toch een persoon op een bed hebt liggen die zijn huis al 7 jaar niet uit is geweest, die over de 500 kilo weegt, zuurstofmaskers draagt, doorligplekken heeft waar je U tegen zegt, hoe haal je het dan in je botte hersenpan om zo iemand maar door te laten vreten?

Want iemand geeft deze mensen kilo's en kilo's voedsel per dag. Het is iig niet de dikkerd zelf die even opstaat, naar de buurtsuper hobbelt en te vreten haalt. Daarnaast verbaas ik me over de armoede waar deze personen in leven. Geen cent om hun kont te krabben, maar verdorie wel elke dag kilo's vlees, patat, brood, fastfood, donuts, chocolade, en god wat al niet meer naar binnen schuiven. Waar betalen deze werkeloze mensen al die tonnen aan voedsel van? Wie koopt het voor ze, en wie voert ze, en wie dus, jaagt deze mensen, moedwillig, de dood in?



Er was een moeder van een 7 jarig meisje, die haar man was verloren. Uit een soort van compensatie zat ze nu maar de hele dag haar dochter vol te proppen, nog even en het kind haalt haar 8-ste verjaardag niet. Maar ohoh wat houdt die moeder veel van haar dochter. Ze kan haar niets weigeren, want ze houdt ze veel van d'r! Een schop onder d'r kont moet ze hebben, en snel ook. Hoe nou ik hou zo veel van d'r! Lul toch niet uit je nek mens, als je van je kind zou houden, dan zou je d'r niet langzaam laten doodgaan! Houden van, betekend, zorgen voor. Zorgen voor gezond eten, lichaamsbeweging, regels, grenzen, etc etc.



Er waren 2 dikke kerels, getrouwd nota bene. Beide over de 500 kilo, en maar vreten, en maar vreten. De hele dag met hun dikke reed op een bedje voor de tv, en maar eten, en maar eten. Kleding droegen ze niet, maar niet zo vreemd, want hoe krijgen ze, als er al iets op maat voor ze gemaakt zou worden, een broek of trui over hun lijf, dat kost al een dag als het niet meer is. Nee sex hadden ze niet nee, maar er waren meerdere wegen die naar Rome leden. Okee, prima. Maar godsamme man, als vrouw van zo een dikkerd, grijp je toch in, of ben ik nou achterlijk? Hoe kan je, als je beweerd van je vent te houden, toestaan, of erger nog, medeplichtig zijn aan, het doodvreten van je wederhelft? Die vrouwen kopen het eten, maken het in grote getale voor ze klaar en schuiven het bij ze naar binnen.



Ik zal de laatste zijn, die ontkend, dat overgewicht, obesitas, morbide obesitas in dit geval, een ziekte is. Maar zeg, daar zijn ook grenzen aan. Als de persoon in kwestie het dan niet meer kan opbrengen, dan ben je als omgeving, vriend, of familie lid, toch verantwoordelijk of niet dan?

Dan laat je het zover toch niet komen?

Dan grijp je toch in?

Dan koop je toch niet zo veel rommel.

Dan weiger je toch, in hun voordeel, om kilo's patat te halen, dag in dag uit.

Of zie ik het nu te simpel?



Of zo'n arme onzekere vrouw. Leuk koppie als jonge meid, ja, wel wat dik. Maar viel nog mee.

Ze trouwde een vetliefhebber, die haar als zijn persoonlijke project bombadeerde, en als enige levensdoel had om haar tot de dikste vrouwe te wereld te 'feeden'. Dat lukte. Met verve. Alleen vergat ie voor het gemak er even bij, dat ze langzaam aan het doodgaan was. De schade onherstelbaar. Even waande ze zich de gelukkigste vrouw ter aarde. Eindelijk iemand die haar mooi vond. En van haar hield. Nou houden van haar had ie natuurlijk nooit gedaan. Hij wilde vooral geld met haar verdienen en zijn eigen twisted mind ombuigen tot iets zgn goeds ; ze heeft me nodig, ik ben de enige die haar ziet zoals ze echt is, en ook dikke mensen verdienen het dat er van ze gehouden wordt'. Dikke bullshit natuurlijk. Want toen zij ging afvallen, omdat ze op sterven na dood was, nam meneer de benen. Hij hield niet van mager ( de schat was nog steeds kleine 300 kilo maar soit). Mevr zei: als je echt van me houdt, is dat in voor en tegen spoed, door dik en dun. Je zegt altijd van me te houden zoals ik ben. En dat is dus niet zo. Nee zegt ie met een stalen bek. Ik hou van dik. Grenzeloos dik. Dik kan nimmer dik genoeg.



Bahbahbah.



Hou maar op, ik ken de eetziektes op mijn duimpje. Maar zo ergens rond de 4 a 500 kilo, hebben we het toch echt over een ander probleem. Nml het van doodslag met voorbedachte rade. En dan is de omgeving, de hulpverlening, en de familie, daar regelrecht schuld aan!



Ik ben echt wederom, ik heb dit soort docu's nu al tientalle keren voorbij zienkomen, in schok.

Waar ging het mis?

Vanaf wanneer denk je: what the hell, ik ben nu toch al dik, het boeit me allemaal geen drol meer!

En wat is in godsnaam de rol van de man-vrouw-vader-moeder-hulpverlening-etc hierin?

En wat zal jij doen, als je kind, man, moeder, buurvrouw, of weet ik veel wie je na staat, zichzelf dood aan vreten was. Zou je ingrijpen? Of zou je boodschappen gaan doen?



Zeg het maar....