Actueel
alle pijlers
Dure depressies
woensdag 13 juni 2007 om 19:15
AMERSFOORT - Mensen die depressief zijn kosten de maatschappij per jaar ongeveer 1,3 miljard euro. Dat bedrag kan omlaag als de overheid meer geld beschikbaar stelt voor het voorkomen van depressie. Dat heeft directeur Jos de Beer van GGZ Nederland woensdag gezegd in een oproep aan het kabinet om preventie hoog op de politieke agenda te plaatsen. De laatste jaren zijn veel programma's ontwikkeld die depressieve mensen helpen hun probleem onder controle te krijgen. Diverse studies tonen aan dat depressiviteit kan worden verholpen en zelfs voorkomen. In Nederland hebben driekwart miljoen mensen last van depressies. Van alle volwassen Nederlanders heeft een op de vijf ooit een depressie gehad. Welke studies? Waar kun je die vinden? Hoe kan het verholpen en zelfs voorkomen worden? Waarom staat dat er niet bij?Weet iemand dat?
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 16 juni 2007 om 12:00
Muis, inderdaad laten gaan, die weet niet waar ze het over heeft.
Mijn depressie destijds was zo ernstig, dat ik niet eens kleuren meer zag. Alles was grijs. Ik kwam niet meer uit bed, mijn ex man moest me in bad stoppen enzo. Vreselijk, wil ik NOOIT meer meemaken. Seks was er absoluut niet bij.
Poez, ben blij dat je hebt uitgelegd het verschil tussen depressie en gedeprimeerd zijn. Ik was/ben door alle gebeurtenissen erg gedeprimeerd, maar het leek in niks op een depressie, gelukkig.
En nog probeerden mensen mij aan te praten dat ik depressief zou zijn en naar en shrink moest en AD's moest slikken.
Neen, ik was gewoon gedeprimeerd als gevolg van omstandigheden. Ik ken het verschil maar al te goed! En tegen gedeprimeerd zijn helpt seks wel! :D
Mijn depressie destijds was zo ernstig, dat ik niet eens kleuren meer zag. Alles was grijs. Ik kwam niet meer uit bed, mijn ex man moest me in bad stoppen enzo. Vreselijk, wil ik NOOIT meer meemaken. Seks was er absoluut niet bij.
Poez, ben blij dat je hebt uitgelegd het verschil tussen depressie en gedeprimeerd zijn. Ik was/ben door alle gebeurtenissen erg gedeprimeerd, maar het leek in niks op een depressie, gelukkig.
En nog probeerden mensen mij aan te praten dat ik depressief zou zijn en naar en shrink moest en AD's moest slikken.
Neen, ik was gewoon gedeprimeerd als gevolg van omstandigheden. Ik ken het verschil maar al te goed! En tegen gedeprimeerd zijn helpt seks wel! :D
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 16 juni 2007 om 13:21
Depressie is evengoed een ziekte zoals kanker dat is en geen aanstellerij. Er is zelfs vaak een lichamelijke oorzaak voor.
En zoals de een bij problemen hoofdpijn of nekklachten krijgt kan een ander depressief worden van tegenslag. Of een maagzweer krijgen. Als jij denkt dat iemand met ruggegraat geen depressieve gevoelens kan krijgen ben je gewoon slecht geinformeerd en bevooroordeeld.
Maar jij bent een flinke meid, jou zal dat niet overkomen...:o
zaterdag 16 juni 2007 om 13:30
Ha, ha Complicated, ik ben ook heel lief hoor (niet altijd)!
Yasmijn, wat vreselijk zo'n depressie! Zo erg was het bij mij gelukkig
niet. En helemaal niet je bed uitkomen, wat dat betreft had ik het
tegenovergestelde, ik had zo'n onrustig gevoel dat ik de hele dag bezig
was en ik was zelfs bang voor mijn bed omdat ik niet meer sliep. 's
Nachts lag ik dus altijd op de bank. Gelukkig ben je er nu vanaf. En
het is inderdaad niet hetzelfde als een tijdelijke sombere stemming
hebben vanwege omstandigheden, een depressie is eigenlijk alle controle
over je gevoelens kwijt zijn.
Liefs, Muis
Yasmijn, wat vreselijk zo'n depressie! Zo erg was het bij mij gelukkig
niet. En helemaal niet je bed uitkomen, wat dat betreft had ik het
tegenovergestelde, ik had zo'n onrustig gevoel dat ik de hele dag bezig
was en ik was zelfs bang voor mijn bed omdat ik niet meer sliep. 's
Nachts lag ik dus altijd op de bank. Gelukkig ben je er nu vanaf. En
het is inderdaad niet hetzelfde als een tijdelijke sombere stemming
hebben vanwege omstandigheden, een depressie is eigenlijk alle controle
over je gevoelens kwijt zijn.
Liefs, Muis
zaterdag 16 juni 2007 om 13:40
Het is al 10 jaar geleden, maar het heugt me nog erg, goeiedag! En als er nog aanleiding toe was, helemaal niks, alles liep perfect. Letterlijk van de ene minuut op de andere.
Dus daarom weet ik het verschil tussen een depressie en gedeprimeerd zijn donders goed.
Dus daarom weet ik het verschil tussen een depressie en gedeprimeerd zijn donders goed.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 16 juni 2007 om 13:59
Veel mensen voelen zich meer aangesproken tot de nieuwe therapieen zoals mindfullness trainingen, die op een boeddhistische leest geschoeid zijn.
Het probleem van cognitieve therapie is dat het je alleen aanspreekt op rationivo. Als die zou veranderen zouden je gevoelens mee veranderen, maar die gedachte is achterhaald. Je moet therapie hebben die je aanspreekt op gevoelsnivo (daarmee bedoel ik eerder iets als intuitie/ervaring dan emoties). De mindfullness training leert je gedachten stop te zetten en je te richten op de ervaring.
Kenmerk van depressieve mensen is dat hun gedachten vaak in kringetjes ronddraaien. Dat moet je zien te doorbreken. Bij cognitieve therapie houden mensen soms het gevoel over: Ik weet nu dat het irrationeel is, maar toch voel ik me nog steeds kut. Je gevoel en ratio zijn nu eenmaal ook in de hersenen onlosmakelijk verbonden, en het ratio (neocortex) kan het alleen achteraf corrigeren (wat ik nu denk is irrationeel), maar je moet het hele proces zelf veranderen. Door medicatie, sporten, mediteren, enz.
Over die ruggegraat: maar wat als je zonder ruggegraat geboren bent? Dat heet 'erfelijke aanleg'. Ruggegraat is niets meer dan het in staat zijn jezelf een schop onder de kont geven. Juist datgene verdwijnt bij een depressie. Je wil en 'drive' wordt als het ware aangetast. Je levenslust. De wens dingen aan te pakken. Te handelen. Actief te zijn.
Overigens is die ruggegraat ook zwaar overgewaardeerd. Mensen die dat wel hebben hebben vaak de neiging te lang door te gaan, waardoor ze in een burn-out komen met weer kans op de depressie. Mssch heb je wel juist meer kans op een depressie met ruggegraat, omdat je dan sneller je eigen grenzen overschrijdt.
Balans is het toverwoord.
Het probleem van cognitieve therapie is dat het je alleen aanspreekt op rationivo. Als die zou veranderen zouden je gevoelens mee veranderen, maar die gedachte is achterhaald. Je moet therapie hebben die je aanspreekt op gevoelsnivo (daarmee bedoel ik eerder iets als intuitie/ervaring dan emoties). De mindfullness training leert je gedachten stop te zetten en je te richten op de ervaring.
Kenmerk van depressieve mensen is dat hun gedachten vaak in kringetjes ronddraaien. Dat moet je zien te doorbreken. Bij cognitieve therapie houden mensen soms het gevoel over: Ik weet nu dat het irrationeel is, maar toch voel ik me nog steeds kut. Je gevoel en ratio zijn nu eenmaal ook in de hersenen onlosmakelijk verbonden, en het ratio (neocortex) kan het alleen achteraf corrigeren (wat ik nu denk is irrationeel), maar je moet het hele proces zelf veranderen. Door medicatie, sporten, mediteren, enz.
Over die ruggegraat: maar wat als je zonder ruggegraat geboren bent? Dat heet 'erfelijke aanleg'. Ruggegraat is niets meer dan het in staat zijn jezelf een schop onder de kont geven. Juist datgene verdwijnt bij een depressie. Je wil en 'drive' wordt als het ware aangetast. Je levenslust. De wens dingen aan te pakken. Te handelen. Actief te zijn.
Overigens is die ruggegraat ook zwaar overgewaardeerd. Mensen die dat wel hebben hebben vaak de neiging te lang door te gaan, waardoor ze in een burn-out komen met weer kans op de depressie. Mssch heb je wel juist meer kans op een depressie met ruggegraat, omdat je dan sneller je eigen grenzen overschrijdt.
Balans is het toverwoord.
zaterdag 16 juni 2007 om 15:45
En dat is het probleem, de meeste mensen leven onbewust. Luisteren niet naar hun gevoel, weten niet eens meer hoe dat moet. Gaan maar door en door..........je lichaam zegt dan op een gegeven moment stop.Het is vreselijk om als kind depressieve ouders te hebben, ik weet er alles van. Het is erfelijk en ik heb het ook in mij maar weet het tegen te houden.
zaterdag 16 juni 2007 om 16:01
Prachtig voor jou, werkelijk waar! Maar niemand, ik herhaal; niemand heeft de garantie dat hij/zij nooit een depressie zal doormaken, ongeacht hoe graag je die buiten de deur zou willen houden. Opmerkingen over gebrek aan ruggegraat wijt ik dan ook maar aan onbenul. If you knew better, you'ld do better. Om uit een depressie te kunnen komen is ondermeer het hebben van een ruggegraat nodig, maar het doormaken/hebben doorgemaakt van een depressie staat bepaald niet gelijk aan het hebben van geen ruggegraat.
Of ben ik zogenaamd echt zo veel "beter" als iemand zoals Yas die op het eerste oog vanuit het niets een depressie doormaakt, alleen maar omdat ik voor mijn depressie een jaartje of 4 in een levensveranderende achtbaan heb gezeten? Welnee, dat zegt geen drol over mijn ruggegraat noch over die van Yas.
Ik heb overigens een te flexibele ruggegraat, wat zegt dat dan weer in verhouding tot ik en depressie?
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 16 juni 2007 om 16:10
Roosvrouw, jij hebt dan een meegaande persoonlijkheid. Je kunt namelijk iemands karakter afleiden aan zijn/haar ruggegraat, of wist je dat soms niet?
Doofus, onzin wat je daar zegt. Je kunt een depressie niet tegenhouden. Er zijn mensen die alles goed doen (dus veel sporten, dingen doen die ze leuk vinden, enzvoorts) en tóch een depressie krijgen. Het leven zit namelijk vól onvoorziene dingen.
Naar je gevoel luisteren vind ik ook zo'n vage term. Zeer overgewaardeerd ook. Een mens is geen berg emoties, maar een berg hormonen/neurotransmitters/genen. Er hoeft maar iets mis te gaan in de samenwerking et voila, u heeft uw depressie te pakken.
Yas, ik herken je verhaal. Zo was het bij mij ook. Ik poetste niet eens mijn tanden meer. Waarom, dacht ik. Bij elke onderneming dacht ik: waarom zou ik dat doen? Het is toch zinloos. In eerste instantie dacht ik aan zelfmoord, en zelfs dát riep bij mij de kwestie op: waarom. Totale onverschilligheid en leegte. Dat wens je je ergste vijand niet toe. Niet dood zijn, niet levend zijn.
Poez, terechte opmerking. Een depressie moet voldoen aan een aantal kenmerken. Er zijn verschillende stoornissen met dezelfde symtomen als een (major) depressie, maar zijn het nét niet. Als je graag dood zou willen (en echt he, niet om de aandacht te trekken) en dat ongeveer het enige is wat er in je omgaat, dan kun je wel voorzichtig aan een depressie gaan denken. Gedeprimeerd ben ik vaak genoeg, ook nu. Ik kijk naar de toekomst en zie een enge grijze wolk. Ik wil mij niet ophangen aan de boom die ik voor mijn raam heb staan, dus vind ik mijzelf niet depressief. Ook poets ik mijn tanden weer;)
Doofus, onzin wat je daar zegt. Je kunt een depressie niet tegenhouden. Er zijn mensen die alles goed doen (dus veel sporten, dingen doen die ze leuk vinden, enzvoorts) en tóch een depressie krijgen. Het leven zit namelijk vól onvoorziene dingen.
Naar je gevoel luisteren vind ik ook zo'n vage term. Zeer overgewaardeerd ook. Een mens is geen berg emoties, maar een berg hormonen/neurotransmitters/genen. Er hoeft maar iets mis te gaan in de samenwerking et voila, u heeft uw depressie te pakken.
Yas, ik herken je verhaal. Zo was het bij mij ook. Ik poetste niet eens mijn tanden meer. Waarom, dacht ik. Bij elke onderneming dacht ik: waarom zou ik dat doen? Het is toch zinloos. In eerste instantie dacht ik aan zelfmoord, en zelfs dát riep bij mij de kwestie op: waarom. Totale onverschilligheid en leegte. Dat wens je je ergste vijand niet toe. Niet dood zijn, niet levend zijn.
Poez, terechte opmerking. Een depressie moet voldoen aan een aantal kenmerken. Er zijn verschillende stoornissen met dezelfde symtomen als een (major) depressie, maar zijn het nét niet. Als je graag dood zou willen (en echt he, niet om de aandacht te trekken) en dat ongeveer het enige is wat er in je omgaat, dan kun je wel voorzichtig aan een depressie gaan denken. Gedeprimeerd ben ik vaak genoeg, ook nu. Ik kijk naar de toekomst en zie een enge grijze wolk. Ik wil mij niet ophangen aan de boom die ik voor mijn raam heb staan, dus vind ik mijzelf niet depressief. Ook poets ik mijn tanden weer;)
zaterdag 16 juni 2007 om 17:09
Ach Doofus, zo dachten heel wat mensen er ooit over. Wat er aan hun mening veranderd is? De depressie klopte bij hen op de deur. Ze hebben hem de toegang geweigerd en zaten in hun stoel te gloeien van trots; kijk mij eens ruggegraat hebben! Wisten zij veel dat het raam open stond en de depressie heel stiekempjes zo maar binnen kwam sluipen toen ze lagen te slapen.
Pers, een meegaande persoonlijkheid. Is dat zo'n gevalletje waait-met-elke-wind-mee-mening? Dan moet ik toch eens een ernstig gesprek met mijn ruggengraat gaan voeren, hij gedraagt zich niet zoals de rest van mij is. Foei, stoute ruggengraat!
Pers, een meegaande persoonlijkheid. Is dat zo'n gevalletje waait-met-elke-wind-mee-mening? Dan moet ik toch eens een ernstig gesprek met mijn ruggengraat gaan voeren, hij gedraagt zich niet zoals de rest van mij is. Foei, stoute ruggengraat!
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 16 juni 2007 om 21:54
quote: persephone83 reageerde
Ik denk wel dat het vaker voorkomt in Westerse landen omdat men hier bezig is met leven ipv óverleven. Een depressie moet je, kortzichtig gesteld, de tíjd voor hebben.
Dat ben ik ten dele met je eens. Ik heb beide kanten gezien, bij anderen overigens niet bij mezelf. Zowel de mensen die écht depressief zijn, en dat is verschrikkelijk, als de mensen die heel snel niet meer depressief zouden zijn zodra ze geen uitkering meer zouden ontvangen en wel van die bank af zouden moeten komen.
Zoals een kennis van mij, die had het niet leuk op haar werk en zat weer eens in de ziektewet (ja, weer...) wegens een depressie. Nadat ik mijn mening daar eens overheen liet gaan, op mij eigen charmante manier, gaf ze idd toe dat die depressie haar best goed uitkwam. Zonder enige schaamte trouwens. Ze had het niet leuk op haar werk, ging maar weer eens naar de dokter en vertelde dat haar depressie terug was. Huppa in de ziektewet en ondertussen verder solliciteren. Tja...
Mijn ex-schoonmoeder beet haar zoon een keer toe: Depressies? Daar hadden wij vroeger helemaal geen tijd voor, werken moesten we! Dat was de enige keer dat ik het met haar eens was, aangezien mijn ex gewoon een luie zeikerd was die geen zin had om te werken.
Hiermee bedoel ik absoluut niet dat depressie onzin is, zeker niet. Maar in sommige gevallen....
Ik denk wel dat het vaker voorkomt in Westerse landen omdat men hier bezig is met leven ipv óverleven. Een depressie moet je, kortzichtig gesteld, de tíjd voor hebben.
Dat ben ik ten dele met je eens. Ik heb beide kanten gezien, bij anderen overigens niet bij mezelf. Zowel de mensen die écht depressief zijn, en dat is verschrikkelijk, als de mensen die heel snel niet meer depressief zouden zijn zodra ze geen uitkering meer zouden ontvangen en wel van die bank af zouden moeten komen.
Zoals een kennis van mij, die had het niet leuk op haar werk en zat weer eens in de ziektewet (ja, weer...) wegens een depressie. Nadat ik mijn mening daar eens overheen liet gaan, op mij eigen charmante manier, gaf ze idd toe dat die depressie haar best goed uitkwam. Zonder enige schaamte trouwens. Ze had het niet leuk op haar werk, ging maar weer eens naar de dokter en vertelde dat haar depressie terug was. Huppa in de ziektewet en ondertussen verder solliciteren. Tja...
Mijn ex-schoonmoeder beet haar zoon een keer toe: Depressies? Daar hadden wij vroeger helemaal geen tijd voor, werken moesten we! Dat was de enige keer dat ik het met haar eens was, aangezien mijn ex gewoon een luie zeikerd was die geen zin had om te werken.
Hiermee bedoel ik absoluut niet dat depressie onzin is, zeker niet. Maar in sommige gevallen....
zaterdag 16 juni 2007 om 22:01
Min, sommige mensen grijpen zulke dingen aan als excuus. In mijn eigen geval vond ik het vreselijk dat ik niet kon studeren. Werken ging nog wel, omdat zoals je weet ik daar een rol in speel. Eventjes weg uit mijn depressieve gedachten. Ik denk dat veel mensen dénken dat ze depressief zijn, terwijl ze in het echt een dip doormaken. Geeft niet, maar een ernstige depressie is een zware ziekte die op korte termijn dodelijk kan zijn.
Ik denk dat het fenomeen is ontstaan door teveel tijd om na te denken, en het daardoor ook erfelijk is geworden. Half Amrika zit aan de prozac, maar je kunt mij niet wijsmaken dat dat allemaal ernstige depressies zijn. Net als ADHD tegenwoordig te snel wordt gesteld, is dat geloof ik ook met depressie zo.
Als je echt depressief bent, denk je denk ik niet meer aan de voordelen zoals niet te hoeven werken. Maar dat ben ik dan he.
Ik denk dat het fenomeen is ontstaan door teveel tijd om na te denken, en het daardoor ook erfelijk is geworden. Half Amrika zit aan de prozac, maar je kunt mij niet wijsmaken dat dat allemaal ernstige depressies zijn. Net als ADHD tegenwoordig te snel wordt gesteld, is dat geloof ik ook met depressie zo.
Als je echt depressief bent, denk je denk ik niet meer aan de voordelen zoals niet te hoeven werken. Maar dat ben ik dan he.
zaterdag 16 juni 2007 om 22:09
Nee precies, dat is ook mijn punt. Tegenwoordig denken veel mensen dat als ze niet tevreden zijn met hun leven, dat ze dan depressief zijn. Maar je even k*t voelen is iets anders dan een depressie. Ga een andere baan zoeken, beëindig je relatie, verhuis, doe een andere studie...doe íets! Maar ga niet zwelgen... Bovendien, ik heb 'm tegenwoordig bij de hand, beroep ik me weer op mijn favoriete uitsrpaak:
De wereld is niet ingericht op jouw persoonlijk comfort.
En dat bedoel ik in het algemeen. De dingen gaan soms niet zoals je wilt, leer er mee leven of doe er iets aan. Dan heb ik het over de dingen des levens, niet over echt nare dingen die mensen kunnen overkomen.
De enige aanraking die ik heb gehad met een depressie is een pre-natale depressie tijdens beide zwangerschappen. Vooral de eerste keer was heel erg, ik heb mijzelf 6 maanden lang elke nacht in slaap gehuild, was geestelijk compleet uitgeput en zag geen uitweg meer. De dag dat mijn dochter geboren werd echter...was het meteen weer weg. Had er inderdaad geen tijd meer voor! (Was toen meteen al alleenstaande moeder).l Zij werd geboren en pats boem, weg depressie...was echt bizar... De tweede keer was minder heftig en was ook meteen na de geboorte weg.
De wereld is niet ingericht op jouw persoonlijk comfort.
En dat bedoel ik in het algemeen. De dingen gaan soms niet zoals je wilt, leer er mee leven of doe er iets aan. Dan heb ik het over de dingen des levens, niet over echt nare dingen die mensen kunnen overkomen.
De enige aanraking die ik heb gehad met een depressie is een pre-natale depressie tijdens beide zwangerschappen. Vooral de eerste keer was heel erg, ik heb mijzelf 6 maanden lang elke nacht in slaap gehuild, was geestelijk compleet uitgeput en zag geen uitweg meer. De dag dat mijn dochter geboren werd echter...was het meteen weer weg. Had er inderdaad geen tijd meer voor! (Was toen meteen al alleenstaande moeder).l Zij werd geboren en pats boem, weg depressie...was echt bizar... De tweede keer was minder heftig en was ook meteen na de geboorte weg.
zondag 17 juni 2007 om 10:45
Klopt Shahla, een chronische depressie valt onder depressiviteit. Een depressie is een periode waar je weer uit komt, met of zonder medicijnen, en hoeft zich in principe niet te herhalen. Bij een chronische depressie lukt dat niet.
Depressiviteit is een aaneenschakeling van depressieve periodes, of zoals jij aangeeft, een chronische depressie. Het lichaam mist bepaalde stofjes wat aan de ene kant de depressies (mede) veroorzaakt en aan de andere kant belemmert dat je lichaam zich kan herstellen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 17 juni 2007 om 13:31
Ik heb alle reacties snel doorgelezen, dus het kan zijn dat ik iets zeg wat al gezegd is. Ik geloof niet dat depressie een westerse ziekte is, het wordt alleen hier erkend. De mensen die vroeger door moesten werken en gaan, terwijl ze een depressie hadden zijn er denk ik niet gelukkiger van geworden, of ze zijn van de depressie genezen. Zoals meerdere forummers gezegd hebben is depressie een ziekte, hiervan kun je genezen op verschillende manieren zoals therapie etc. Het voorkomen van een depressie kun je als je keuzes maakt waar je achter staat, sporten en een gezond sexueel leven hebben. Maar er zijn altijd gebeurtenissen in je leven waar je geen invloed op hebt.
Ik denk dat de maatschappij de verantwoordelijk heeft om de mensen niet alleen te laten in hun depressie. Dat het idee weggaat dat het iets is waar je zelf invloed op hebt gehad, maar dat het gewoon een ziekte is. Op het werk zou je kunnen denken aan een bedrijfspsycholoog die laagdrempelig is, of zelfs nog een 'verplicht' gesprekje een keer in de zoveel tijd. Het meest erge aan depressie vind ik dat het in sommige gevallen voorkomen had kunnen worden en dat mensen zich er zó eenzaam in voelen. Dat ze het gevoel hebben dat hun buitenwereld iets had kunnen doen, maar dit niet hebben gedaan.
Groetjes Kikkerjet
Ik denk dat de maatschappij de verantwoordelijk heeft om de mensen niet alleen te laten in hun depressie. Dat het idee weggaat dat het iets is waar je zelf invloed op hebt gehad, maar dat het gewoon een ziekte is. Op het werk zou je kunnen denken aan een bedrijfspsycholoog die laagdrempelig is, of zelfs nog een 'verplicht' gesprekje een keer in de zoveel tijd. Het meest erge aan depressie vind ik dat het in sommige gevallen voorkomen had kunnen worden en dat mensen zich er zó eenzaam in voelen. Dat ze het gevoel hebben dat hun buitenwereld iets had kunnen doen, maar dit niet hebben gedaan.
Groetjes Kikkerjet
zondag 17 juni 2007 om 13:37
Een gedeelte van die berg noemen we gevoel (zoogdierenbrein) en een gedeelte ratio (neocortex). Daarnaast heb je zoiets als intuitie/ervaring, wat zeg maar het grootste deel van je denken is: al die processen die zich onbewust afspelen. Als je alleen de ratio aanpakt (het corticale, bewuste denken) kom je niet bij dat onbewuste, daar binnen in die berg waar het dus allemaal foutloopt. Vandaar dat psychologen zich nu meer in de richting bewegen van aandachtstrainingen in plaats van cognitieve therapie.
zondag 17 juni 2007 om 13:51
dinsdag 19 juni 2007 om 17:33
'The Paradox of choice'
Why more is less / How the culture of abundance robs us of satisfaction
Barry Schwarz, professor 'Social Theory and Social Action' in de VS.
Kun je al die onzin op 'psycholoog.net' vergeten. Dat is allemaal
bedoeld om je ziek te maken, net als 'Dr. Phil' en 'Ophrah'. Een
variant op het 'induced memory syndrome', waarbij de paranoïa van de
therapeut voor valse 'herinneringen' zorgt, die vervolgens weer
consulten voor de therapeut opleveren. Geldklopperij.
(Warmee ik niet ontken dat er wel degelijk zoiets is als 'pathologische depressiviteit').
Why more is less / How the culture of abundance robs us of satisfaction
Barry Schwarz, professor 'Social Theory and Social Action' in de VS.
Kun je al die onzin op 'psycholoog.net' vergeten. Dat is allemaal
bedoeld om je ziek te maken, net als 'Dr. Phil' en 'Ophrah'. Een
variant op het 'induced memory syndrome', waarbij de paranoïa van de
therapeut voor valse 'herinneringen' zorgt, die vervolgens weer
consulten voor de therapeut opleveren. Geldklopperij.
(Warmee ik niet ontken dat er wel degelijk zoiets is als 'pathologische depressiviteit').
woensdag 20 juni 2007 om 06:44
Pathologische depressie???
Poez, jij zegt dus eigenlijk dat iemand met een chronische depressie, ook wel dhysthyme stoornis genoemd, weinig tot geen kans heeft daar nog vanaf te komen?
Ik had trouwens altijd begrepen dat als je een depressie hebt je die niet moet verwaarlozen omdat de kans dat het terug komt wordt vergroot en je kans hebt om op termijn een chronische depressie te ontwikkelen. Dus, heb je een depressie, laat het behandelen.
Overigens ben ikzelf daar het levend voorbeeld van. Depressie na depressie gehad. Nooit wat aan gedaan. Wist niet dat het een depressie was en dacht altijd dat ik maar wat harder mijn best moest doen het leven minder zwaar en leuker te vinden. Helaas was dat een verkeerde inschatting.
Poez, jij zegt dus eigenlijk dat iemand met een chronische depressie, ook wel dhysthyme stoornis genoemd, weinig tot geen kans heeft daar nog vanaf te komen?
Ik had trouwens altijd begrepen dat als je een depressie hebt je die niet moet verwaarlozen omdat de kans dat het terug komt wordt vergroot en je kans hebt om op termijn een chronische depressie te ontwikkelen. Dus, heb je een depressie, laat het behandelen.
Overigens ben ikzelf daar het levend voorbeeld van. Depressie na depressie gehad. Nooit wat aan gedaan. Wist niet dat het een depressie was en dacht altijd dat ik maar wat harder mijn best moest doen het leven minder zwaar en leuker te vinden. Helaas was dat een verkeerde inschatting.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 20 juni 2007 om 12:29
Wat een onzin. Dat psycholoog.net is eenvoudigweg een opsomming van waar er de afgelopen tijd door wetenschappelijke onderzoekers op het gebied van depressiviteit naar is gekeken. Eén enkel onderzoekje hoeft natuurlijk niet de absolute waarheid te prediken, maar om nou een paar jaar wereldwijd onderzoek tezamen aan de kant te schuiven omdat een of andere professor een boekje heeft geschreven?
Overigens: depressiviteit is heel wat anders dan ontevredenheid.
