Actueel
alle pijlers
Ella Vogelaar (69) heeft een eind aan haar leven gemaakt
woensdag 9 oktober 2019 om 00:36
Hier schrik ik van. Wat heftig.
https://nos.nl/l/2305311
Edit: Super triest. Jeetje. Geen idee waarom ik weer zo schrik, maar ik had dat toen ook bij Joost Zwagerman. Toen ook een topic over geopend. Sindsdien weet ik wel een stuk meer over wat een depressie is. Een naïeve hoop: dat iedereen die zo depressief is hulp kan vinden en krijgen, en dat degene die ons al verlaten hebben, de rust hebben gevonden. Sterkte voor iedereen die sterkte kan gebruiken.
https://nos.nl/l/2305311
Edit: Super triest. Jeetje. Geen idee waarom ik weer zo schrik, maar ik had dat toen ook bij Joost Zwagerman. Toen ook een topic over geopend. Sindsdien weet ik wel een stuk meer over wat een depressie is. Een naïeve hoop: dat iedereen die zo depressief is hulp kan vinden en krijgen, en dat degene die ons al verlaten hebben, de rust hebben gevonden. Sterkte voor iedereen die sterkte kan gebruiken.
anoniem_63c7b2baa592d wijzigde dit bericht op 09-10-2019 00:56
87.37% gewijzigd
donderdag 10 oktober 2019 om 15:00
Mensen willen graag betrokken zijn bij hun naasten.Chienandalou schreef: ↑10-10-2019 14:55Natuurlijk! Dat weet ik. En dat ligt ook bij mezelf. Maar waarom zou ik mijn naasten en hulpverleners belasten met mijn gedachten als ik weet dat zij machteloos staan?
Machteloos zijn ze sowieso, want ze zien jou heus wel worstelen.
Maar ik zou het vooral moeilijk te verteren vinden dat ik word buitengesloten.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 oktober 2019 om 15:03
Er vanuit gaan dat hulpverleners machteloos staan gaat je niet verder helpen. Je weet dat helemaal niet als je het niet probeert.Chienandalou schreef: ↑10-10-2019 14:55Natuurlijk! Dat weet ik. En dat ligt ook bij mezelf. Maar waarom zou ik mijn naasten en hulpverleners belasten met mijn gedachten als ik weet dat zij machteloos staan?
En mijn partner wil het weten van mij, zodat hij ervoor me kan zijn, me probeert te helpen en ik me gezien voel.
anoniem_370063 wijzigde dit bericht op 10-10-2019 15:15
16.24% gewijzigd
donderdag 10 oktober 2019 om 15:05
Ik vond na de zelfmoord van goede-vriend het juist zo intens rot, dat hij zo eenzaam in dit proces moet zijn geweest
Het met niemand durfde te delen
donderdag 10 oktober 2019 om 15:10
Wat aan het systeem werkt voor jou precies remmend?Chienandalou schreef: ↑10-10-2019 14:42Ik snap wat je wil zeggen, maar ik ga nog steeds uit van de goede wil van de hulpverleners die ik tegenover me heb.
Alleen doordat ik weet hoe het systeem werkt, heeft dat wel een remmende factor. Ik laat zelfs bij hulpverleners niet het achterste van mijn tong zien. Met dit systeem wordt er alleen gewerkt met short term ‘oplossingen’ en is er geen ruimte voor deze dialoog.
Ik begrijp je overigens wel hoor.
Ik werd ook steeds voorzichtiger in mijn uitspraken, ik ben achteraf vaak geschrokken van de verkeerde interpretatie of voorbarige conclusies die ik in mijn dossier tegenkwam, los van de hoeveelheid fouten die er in stonden en zaken die helemaal niet tegen mij benoemd waren.
En helaas achtervolgd een dossier je lang, ik kwam zelfs een zeer foutieve diagnose tegen in een verwijsbrief van de huisarts naar de fysio.
Een diagnose die mij nog nooit was verteld en ook totaal niet aan de orde was.
Het is overigens niet overal zo, maar ik heb slechts op 1 plek de ervaring gehad dat men zeer zorgvuldig en controlerend met de informatie om ging.
Daar kwam niets in het dossier te staan voordat er bij mij gecheckt werd of ik dit vond kloppen en ik kon bevestigen of we elkaar goed hadden begrepen.
donderdag 10 oktober 2019 om 15:14
Consuela, dat begrijp ik wel. Als je in je dossiers andere dingen leest dat je dan voorzichtiger wordt. Ik vertelde in het begin ook niet alles, maar ben daarvan teruggekomen. Ik wil hulp en nu krijg ik de juiste naar mijn idee omdat ik steeds meer durf te zeggen en zij daar ook me mee proberen te helpen. Ze proberen het en ik weet ook dat ze geen toverstaf hebben om iedereen beter te kunnen maken.
donderdag 10 oktober 2019 om 15:22
Hulp ontvangen begint idd altijd bij jezelf.Coconuts12 schreef: ↑10-10-2019 15:14Consuela, dat begrijp ik wel. Als je in je dossiers andere dingen leest dat je dan voorzichtiger wordt. Ik vertelde in het begin ook niet alles, maar ben daarvan teruggekomen. Ik wil hulp en nu krijg ik de juiste naar mijn idee omdat ik steeds meer durf te zeggen en zij daar ook me mee proberen te helpen. Ze proberen het en ik weet ook dat ze geen toverstaf hebben om iedereen beter te kunnen maken.
En nee, er is helaas geen toverstaf ter beschikking. Was het maar zo
Het kost van jezelf eigenlijk net zoveel inzet en inspanning om jezelf er uit te vechten en zoeken naar de juiste balans.
Maarja, doe dat maar als je het gevoel hebt dat je totaal leeggezogen bent.
Het is gewoon heel complex , voor zowel hulpverlener, instantie en cliënt. Vooral om de juiste samenwerking tot stand te zien krijgen.
Iedereen moet eigenlijk heel flexibel kunnen zijn en bij ieder individu moet steeds opnieuw afgestemd worden wat passend is.
Alleen flexibel in een kostenplaatje wurmen is vaak niet haalbaar.
Ja , ik vind het altijd weer een treurig gegeven hoe ingewikkeld het allemaal is en daardoor mensen er tussendoor glippen.
donderdag 10 oktober 2019 om 15:36
Dat snap ik en in een ideale wereld zou dit ook zo moeten zijn.
To be honest: als jij mijn partner was met jouw instelling zou ik daar ook geen moeite mee hebben.
Dat is eigenlijk ook wat ik wil zeggen: het taboe, de misvattingen, het systeem en voooral de complexiteit van deze aandoeningen maakt dat mensen soms zich dus niet veilig genoeg voelen om dit soort dingen te uiten.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 10 oktober 2019 om 15:40
Snap ik gedeeltelijk, ik ben ook enkele malen die ‘ machteloze naaste’ geweest en dacht precies wat jij nu zegt.
Maar als je zelf in die donkere wolk zit, zie je dat anders. Voor mij is de begrijpende blik, de schouder die wordt aangeboden etc juist een extra bevestiging van een gevoel van falen en van dat gevoel blijf ik graag weg.
Twisted? Jazeker! Dat maakt het juist zo moeilijk om naasten bij je proces te betrekken. Je wil niet falen en zéker je naasten geen verdriet doen
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 10 oktober 2019 om 15:45
wat zou voor jou wel helpen?Chienandalou schreef: ↑10-10-2019 15:40Snap ik gedeeltelijk, ik ben ook enkele malen die ‘ machteloze naaste’ geweest en dacht precies wat jij nu zegt.
Maar als je zelf in die donkere wolk zit, zie je dat anders. Voor mij is de begrijpende blik, de schouder die wordt aangeboden etc juist een extra bevestiging van een gevoel van falen en van dat gevoel blijf ik graag weg.
Twisted? Jazeker! Dat maakt het juist zo moeilijk om naasten bij je proces te betrekken. Je wil niet falen en zéker je naasten geen verdriet doen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 10 oktober 2019 om 15:58
Het begrip dat het leven soms kut is (excuzes le mot) en de berusting dat uit het leven kunnen stappen óók een optie kan zijn. Maar dan wel op een humane manier en niet ten laste van de machinist, naasten die denken dat ze gefaald hebben, hulpverleners etc.
Ik kies ervoor om het niet te doen. Mede door bovenstaande redenen, maar ook dat is dus juiat geredeneerd uit schuldgevoel. En dus laat ik niet merken hoe het écht met me gaat, ben ik te veel bezig met mijn omgeving en blijft de vizieuze cirkel in stand.
En weet je, ik denk echt dat deze bewustwording van vooral naasten en hulpverlening juist zelfdoding kan verminderen en mensen meer tot de kern en elkaar kán brengen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 10 oktober 2019 om 16:11
donderdag 10 oktober 2019 om 17:11
ik snap je, het onderwerp is nu zo beladen en zo moeilijk voor veel mensen dat je eigenlijk niet eerlijk kunt zijn over je gevoelens. Beetje hetzelfde als wat straks zei over dat de mogelijkheid om er uit te stappen al voor wat ruimte kan zorgen? Of begrijp ik je dan verkeerd?Chienandalou schreef: ↑10-10-2019 15:58Het begrip dat het leven soms kut is (excuzes le mot) en de berusting dat uit het leven kunnen stappen óók een optie kan zijn. Maar dan wel op een humane manier en niet ten laste van de machinist, naasten die denken dat ze gefaald hebben, hulpverleners etc.
Ik kies ervoor om het niet te doen. Mede door bovenstaande redenen, maar ook dat is dus juiat geredeneerd uit schuldgevoel. En dus laat ik niet merken hoe het écht met me gaat, ben ik te veel bezig met mijn omgeving en blijft de vizieuze cirkel in stand.
En weet je, ik denk echt dat deze bewustwording van vooral naasten en hulpverlening juist zelfdoding kan verminderen en mensen meer tot de kern en elkaar kán brengen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 10 oktober 2019 om 17:38
Je begrijpt het juist goed, in ieder geval wat ik bedoel.rosanna08 schreef: ↑10-10-2019 17:11ik snap je, het onderwerp is nu zo beladen en zo moeilijk voor veel mensen dat je eigenlijk niet eerlijk kunt zijn over je gevoelens. Beetje hetzelfde als wat straks zei over dat de mogelijkheid om er uit te stappen al voor wat ruimte kan zorgen? Of begrijp ik je dan verkeerd?
Ik denk dat als die mogelijkheid er is, er meer openheid kan zijn. En dit kan er dus voor zorgen dat sommigen (zoals ik bv) zich veiliger voelen om zich te uiten. En dit kan daarna meer en prettiger opties voor ieder hebben.
Het kan leiden naar meer gerichter zorg. Om ‘terug’ te komen of juist een waardig afscheid te kunnen nemen. En dat beide opties goed zijn, maar met waardigheid en begeleiding.
En ook als zelfdoding de gekozen optie is er nazorg, uitleg en begrip is voor de nabestaanden.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
donderdag 10 oktober 2019 om 17:51
ik ben het volledig met je eens, dit zou zo goed zijnChienandalou schreef: ↑10-10-2019 17:38Je begrijpt het juist goed, in ieder geval wat ik bedoel.
Ik denk dat als die mogelijkheid er is, er meer openheid kan zijn. En dit kan er dus voor zorgen dat sommigen (zoals ik bv) zich veiliger voelen om zich te uiten. En dit kan daarna meer en prettiger opties voor ieder hebben.
Het kan leiden naar meer gerichter zorg. Om ‘terug’ te komen of juist een waardig afscheid te kunnen nemen. En dat beide opties goed zijn, maar met waardigheid en begeleiding.
En ook als zelfdoding de gekozen optie is er nazorg, uitleg en begrip is voor de nabestaanden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 10 oktober 2019 om 17:59
en zo hebben de meeste mensen datBimzarellio schreef: ↑10-10-2019 17:42Soms denk ik ook wel eens, laat alles maar gaan.... gelukkig doen andere gedachten, dromen, hoopvolle vooruitzichten, nuchterheid me toch weer snel op n pad van: ga ervoor en maak er iets van.
maar sommige zakken in een diepe zwartheid
donderdag 10 oktober 2019 om 18:54
Je eerste woord is wel de clou: Soms.Bimzarellio schreef: ↑10-10-2019 17:42Soms denk ik ook wel eens, laat alles maar gaan.... gelukkig doen andere gedachten, dromen, hoopvolle vooruitzichten, nuchterheid me toch weer snel op n pad van: ga ervoor en maak er iets van.
Er zijn mensen die dat dus (bijna) altijd hebben.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 oktober 2019 om 21:10
Zo'n post van Bimzarellio irriteert me dan ook mateloos, zeker die laatste woorden: 'ga ervoor en maak er iets van'.Coconuts12 schreef: ↑10-10-2019 20:17Sinds twee weken heb ik dat gevoel iets minder. Maar lange tijd is dat wel bijna dagelijks geweest.
Dat is namelijk nou net wat dan dus niet lukt.
Wel fijn dat het wat lichter lijkt nu.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 oktober 2019 om 21:17
Ging dat maar zo makkelijk ja. Lukt idd gewoon echt niet.
ja, dat is wel fijn. Maar ben er nog lang niet.
vrijdag 11 oktober 2019 om 10:15
Coco: Ik stuitte gister op dit topic en wilde je een virtuele knuffel geven. Wat ontzettend moeilijk lijkt mij jouw situatie en wat verdrietig dat je je soms zo voelt...
RIP Ella Vogelaar. Wat ontzettend triest dat haar de depressie is overkomen. Vaak een onbegrijpelijke beslising voor de omgeving wanneer een ander ''kiest'' om afscheid van het leven te nemen. Ik schrijf kiest bewust tussen haakjes, want ik weet niet of het een vrije keuze is. In ieder geval een ''keuze'' die is ingegeven door hetgeen iemand is overkomen en hoe die daar vervolgens mee om gaat.
In mijn omgeving heb ik drie mensen verloren aan zelfdoding - een van hen zou ik als vriend willen beschouwen, de andere twee als kennissen/oud studiegenoten. Voor de vriend gold dat deze al zo ontzettend lang kampte met depressies, deze zo grillig was en hij af en toe compleet egomaan overkwam. Ik vond het als buitenstaander ook heel moeilijk om met zijn grillen om te gaan. Om meedogenloze waan-mailtjes te krijgen op de meest vreemde tijdstippen en als vriendin, ondanks dat, onvoorwaardelijk klaar te blijven staan. Om soms door hem gezien te worden als zijn beste vriendin en op andere momenten als iemand met wie hij niets te maken wilde hebben... En, en dat is het absurde, voor de buitenwereld iemand die het goed voor elkaar had, voor een groot advocatenkantoor werkte, daar goed werk deed als zeer scherp jurist en op een blauwe maandag een Porsche onder zijn billen had zitten. Wat je aan de buitenkant ziet, zegt niet altijd iets over hoe iemand zich daadwerkelijk voelt. Ik heb na zijn dood geregeld interviews met Antonie Kamerling bekeken om het te proberen te begrijpen... En dat kan ik niet, moet ik misschien ook niet willen en ik word er alleen maar akelig verdrietig van. En zoals Lalinda zo mooi aan het begin van dit topic zei: ophouden met proberen te denken dat het voorkomen had kunnen worden. Een ieder heeft wel eens sombere gevoelens, maar de meeste mensen komen daar (gelukkig) uit en anderen helaas niet...
Eind September een bekende verloren aan zelfdoding (een klasgenoot van mijn broer en later studiegenoot van mij aan de universiteit). Voor zijn achterblijvende vader kan ik mij amper voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om zijn liefhebbende zoon te moeten missen en voor de zoon in kwestie kan ik mij amper voorstellen hoe het voor hem -tot voor kort- is geweest: om geen andere uitgweg meer te zien, totaal geen geluk te verwachten en het leven als uitzichtloos te ervaren...
Voor de zoon hoop ik dat hij ergens is waar het mooi is en waar zijn moeder reeds is. En vooral dat hij verlost is van de pijn die zo ontzettend zwaar op hem drukte...
RIP Ella Vogelaar. Wat ontzettend triest dat haar de depressie is overkomen. Vaak een onbegrijpelijke beslising voor de omgeving wanneer een ander ''kiest'' om afscheid van het leven te nemen. Ik schrijf kiest bewust tussen haakjes, want ik weet niet of het een vrije keuze is. In ieder geval een ''keuze'' die is ingegeven door hetgeen iemand is overkomen en hoe die daar vervolgens mee om gaat.
In mijn omgeving heb ik drie mensen verloren aan zelfdoding - een van hen zou ik als vriend willen beschouwen, de andere twee als kennissen/oud studiegenoten. Voor de vriend gold dat deze al zo ontzettend lang kampte met depressies, deze zo grillig was en hij af en toe compleet egomaan overkwam. Ik vond het als buitenstaander ook heel moeilijk om met zijn grillen om te gaan. Om meedogenloze waan-mailtjes te krijgen op de meest vreemde tijdstippen en als vriendin, ondanks dat, onvoorwaardelijk klaar te blijven staan. Om soms door hem gezien te worden als zijn beste vriendin en op andere momenten als iemand met wie hij niets te maken wilde hebben... En, en dat is het absurde, voor de buitenwereld iemand die het goed voor elkaar had, voor een groot advocatenkantoor werkte, daar goed werk deed als zeer scherp jurist en op een blauwe maandag een Porsche onder zijn billen had zitten. Wat je aan de buitenkant ziet, zegt niet altijd iets over hoe iemand zich daadwerkelijk voelt. Ik heb na zijn dood geregeld interviews met Antonie Kamerling bekeken om het te proberen te begrijpen... En dat kan ik niet, moet ik misschien ook niet willen en ik word er alleen maar akelig verdrietig van. En zoals Lalinda zo mooi aan het begin van dit topic zei: ophouden met proberen te denken dat het voorkomen had kunnen worden. Een ieder heeft wel eens sombere gevoelens, maar de meeste mensen komen daar (gelukkig) uit en anderen helaas niet...
Eind September een bekende verloren aan zelfdoding (een klasgenoot van mijn broer en later studiegenoot van mij aan de universiteit). Voor zijn achterblijvende vader kan ik mij amper voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om zijn liefhebbende zoon te moeten missen en voor de zoon in kwestie kan ik mij amper voorstellen hoe het voor hem -tot voor kort- is geweest: om geen andere uitgweg meer te zien, totaal geen geluk te verwachten en het leven als uitzichtloos te ervaren...
Voor de zoon hoop ik dat hij ergens is waar het mooi is en waar zijn moeder reeds is. En vooral dat hij verlost is van de pijn die zo ontzettend zwaar op hem drukte...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
