Actueel
alle pijlers
Geld krijgen van ouders??
dinsdag 22 juli 2008 om 16:56
Ik vraag me wel af in hoeverre deze 'zekerheden' je afhankelijk maken. Als dat zo is, is er natuurlijk van alles mis mee.
Ik heb nooit extraatjes gekregen, omdat mijn moeder het zich niet kon veroorloven. Ik heb dus ook altijd en van jongs af aan mijn eigen centen verdiend en ik heb daar absoluut profijt van. Ik kan toveren met weinig geld (ik kan ook nergens op terugvallen en dan denk je toch echt tien keer na, voordat je uitgaven doet) en dat zie ik enkele leeftijdsgenoten (waarvan ik weet dat ma en pa geregeld strooien met geld en elke zondag het huis komen poetsen *puke*) nog niet doen...
Ik heb nooit extraatjes gekregen, omdat mijn moeder het zich niet kon veroorloven. Ik heb dus ook altijd en van jongs af aan mijn eigen centen verdiend en ik heb daar absoluut profijt van. Ik kan toveren met weinig geld (ik kan ook nergens op terugvallen en dan denk je toch echt tien keer na, voordat je uitgaven doet) en dat zie ik enkele leeftijdsgenoten (waarvan ik weet dat ma en pa geregeld strooien met geld en elke zondag het huis komen poetsen *puke*) nog niet doen...
dinsdag 22 juli 2008 om 17:49
Ik vind dat sommige mensen een rare, krampachtige houding hebben als het om geldstromen gaat. Voor mij is geld een middel, niet meer en niet minder. Nodig om te leven en onszelf te onderhouden, fijn om wat leuks mee te doen, helemaal geweldig als je genoeg hebt om je dierbaren ook nog eens te kunnen verwennen.
Ik heb, puur praktisch bekeken, geen geld of hulp van mijn ouders of een ander nodig. Maar ik sta daar eigenlijk helemaal niet bij stil. Het voelt voor mij niet als 'ik en mijn gezin' en daarbuiten heb je nog andere entiteiten. Mijn familie (en andere dierbaren trouwens) hoort bij mij, bij ons, en andersom horen wij bij hen.
Eigenlijk zou ik me doodschamen als ik een gift van mijn ouders of andere familieleden zou weigeren, omdat ik zo nodig zelfstandig zou moeten zijn. Ik zou me totaal ondankbaar voelen, dat ik zo'n natuurlijk en liefdevol gebaar zou weigeren. En andersom zou ik ook raar staan te kijken als familieleden of andere dierbaren van mij een gift, in welke vorm dan ook, zouden afwijzen om een dergelijke reden.
Nee, geld is geen liefde. Net zomin als een praktisch cadeau liefde is, of een letterlijk helpende hand, of een omhelzing an sich, om precies te zijn. Maar de gedachte erachter, het gevoel erachter, daar zit de liefde in. En dat afwijzen, of weigeren te geven... nee. Daar kan ik me niets bij voorstellen.
Ik heb, puur praktisch bekeken, geen geld of hulp van mijn ouders of een ander nodig. Maar ik sta daar eigenlijk helemaal niet bij stil. Het voelt voor mij niet als 'ik en mijn gezin' en daarbuiten heb je nog andere entiteiten. Mijn familie (en andere dierbaren trouwens) hoort bij mij, bij ons, en andersom horen wij bij hen.
Eigenlijk zou ik me doodschamen als ik een gift van mijn ouders of andere familieleden zou weigeren, omdat ik zo nodig zelfstandig zou moeten zijn. Ik zou me totaal ondankbaar voelen, dat ik zo'n natuurlijk en liefdevol gebaar zou weigeren. En andersom zou ik ook raar staan te kijken als familieleden of andere dierbaren van mij een gift, in welke vorm dan ook, zouden afwijzen om een dergelijke reden.
Nee, geld is geen liefde. Net zomin als een praktisch cadeau liefde is, of een letterlijk helpende hand, of een omhelzing an sich, om precies te zijn. Maar de gedachte erachter, het gevoel erachter, daar zit de liefde in. En dat afwijzen, of weigeren te geven... nee. Daar kan ik me niets bij voorstellen.
dinsdag 22 juli 2008 om 17:56
Hier overigens geen jaloezie, hoor. Ik smijt zelf ook graag met geld als ik het heb en ben de laatste die op een cent kijkt. Ik vind het geweldig om met mensen een leuke tijd te beleven.
Het is alleen zo sneu als je ziet dat er mensen rondlopen die rekenen op dat 'extraatje' en er niet meer zonder kunnen. Lijkt me erg ongezond...
Het is alleen zo sneu als je ziet dat er mensen rondlopen die rekenen op dat 'extraatje' en er niet meer zonder kunnen. Lijkt me erg ongezond...
dinsdag 22 juli 2008 om 19:15
Ik ben redelijk zelfstandig qua geld. Ik betaal mijn eigen collegegeld, schoolboeken, kleding e.d. Mijn verzekering betaalt mijn moeder (woon ook nog thuis en studeer nog) en krijg soms iets extra's. Rijbewijzen, auto' s e.d. heb ik nooit gehad, omdat mijn moeder dat niet kan betalen, maar ik vind dat verder ook niet erg.
Als ik andere extra's wil zoals een nieuwe laptop of iPod, moet ik er gewoon voor werken.
Als ik op mezelf ga wonen, wil ik gewoon financieel onafhankelijk zijn, maar wel terug kunnen vallen als er echt iets is. Maar andersom vind ik dat mijn moeder ook geld van mij moeten kunnen lenen als er iets is.
Vroeger had ik trouwens een gigantisch gat in mijn hand, maar dat heb ik behoorlijk goed kunnen dichten en ik kan nu redelijk goed met geld omgaan. Ik kan nu sparen, geef niet alles in 1 keer uit enzo :D
Als ik andere extra's wil zoals een nieuwe laptop of iPod, moet ik er gewoon voor werken.
Als ik op mezelf ga wonen, wil ik gewoon financieel onafhankelijk zijn, maar wel terug kunnen vallen als er echt iets is. Maar andersom vind ik dat mijn moeder ook geld van mij moeten kunnen lenen als er iets is.
Vroeger had ik trouwens een gigantisch gat in mijn hand, maar dat heb ik behoorlijk goed kunnen dichten en ik kan nu redelijk goed met geld omgaan. Ik kan nu sparen, geef niet alles in 1 keer uit enzo :D
'I like to have powerful enemies. Makes me feel important.'
dinsdag 22 juli 2008 om 20:09
Al sta ik dat (nu)niet toe, want vriend kan prima werken. Nu dan. Wat er in de toekomst gebeurt, weet ik niet natuurlijk,
dinsdag 22 juli 2008 om 20:37
Ik zorg al sinds mijn 17e financieel voor mezelf.
In het begin kostte mij dat ontzettend veel moeite, want op die leeftijd verdiende ik erg weinig en had ik tegelijkertijd wel torenhoge lasten (want ik was helaas genoodzaakt om in de vrije sector te huren door woningtekort en wachtlijsten bij de sociale woningbouw).
Ik heb toen besloten dat ik zo niet altijd wilde leven en heb vervolgens jarenlang keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben. En inmiddels mag ik wel zeggen dat ik het erg goed heb.
Ik ben trots op hoe ik het nu financieel voor elkaar heb, omdat ik weet dat ik het zelf heb gedaan. De moeilijke tijd is nu een waardevolle ervaring en een goede leerschool geworden. Het heeft mij de waarde van geld en financiele onafhankelijkheid geleerd en daar kan ik nu nog elke dag enorm van genieten.
Maar oh, wat had ik het fijn gevonden alser destijds eens iemand was opgestaan om mij financieel uit de brand te helpen toen ik dat nog nodig had. En ook nu kan ik er nog wel eens over dagdromen hoe fijn het zou zijn als er iemand was die financieel voor me kon zorgen. Niet omdat ik het zelf niet kan, maar omdat er een hele zware last van mijn schouder zou vallen als ik het eens wat rustiger aan kon doen...
In het begin kostte mij dat ontzettend veel moeite, want op die leeftijd verdiende ik erg weinig en had ik tegelijkertijd wel torenhoge lasten (want ik was helaas genoodzaakt om in de vrije sector te huren door woningtekort en wachtlijsten bij de sociale woningbouw).
Ik heb toen besloten dat ik zo niet altijd wilde leven en heb vervolgens jarenlang keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben. En inmiddels mag ik wel zeggen dat ik het erg goed heb.
Ik ben trots op hoe ik het nu financieel voor elkaar heb, omdat ik weet dat ik het zelf heb gedaan. De moeilijke tijd is nu een waardevolle ervaring en een goede leerschool geworden. Het heeft mij de waarde van geld en financiele onafhankelijkheid geleerd en daar kan ik nu nog elke dag enorm van genieten.
Maar oh, wat had ik het fijn gevonden alser destijds eens iemand was opgestaan om mij financieel uit de brand te helpen toen ik dat nog nodig had. En ook nu kan ik er nog wel eens over dagdromen hoe fijn het zou zijn als er iemand was die financieel voor me kon zorgen. Niet omdat ik het zelf niet kan, maar omdat er een hele zware last van mijn schouder zou vallen als ik het eens wat rustiger aan kon doen...
dinsdag 22 juli 2008 om 21:03
Mijn ouders betalen mijn studie en af en toe geven ze iets extra's.
Een tijd geleden was het echt nodig i.v.m. financiele situatie/ziekte, nu is het niet meer nodig en geven ze soms iets omdat ze dat willen en kunnen.
Ik kan best zonder maar zie geen reden om het te weigeren! Voel me niet minder zelfstandig, weet dat ik prima kan overleven zonder hulp, maar waarom zou ik iets wat leuk /lief bedoelt is weigeren....
Een tijd geleden was het echt nodig i.v.m. financiele situatie/ziekte, nu is het niet meer nodig en geven ze soms iets omdat ze dat willen en kunnen.
Ik kan best zonder maar zie geen reden om het te weigeren! Voel me niet minder zelfstandig, weet dat ik prima kan overleven zonder hulp, maar waarom zou ik iets wat leuk /lief bedoelt is weigeren....
woensdag 23 juli 2008 om 12:44
Ik vind het wel grappig eigenlijk dat sommige mensen zichzelf graag wijsmaken dat ze "onafhankelijk" zijn en alles wat ze hebben toch echt zelf verdiend hebben.
Grappig, maar ook wat treurig, dat je je identiteit kan ophangen aan het waanidee dat je onafhankelijk zou zijn van andere mensen. Het zijn nu juist je relaties de je definieren. Geen mens is onafhankelijk. En geen mens kan beweren alles zelf gedaan/bereikt te hebben.
Wie beweert alles zonder hulp van de ouders gedaan te hebben, moet natuurlijk minimaal de kosten van opleiding, kost en inwoning, plus de waarde van de opvoeding terug betalen. Doe je dat niet, dan heb je al vele, vele tonnen van je ouders aangenomen (voor de hand liggende uitzonderingen daar gelaten, maar dan is er iemand anders dan je ouders)
Grappig, maar ook wat treurig, dat je je identiteit kan ophangen aan het waanidee dat je onafhankelijk zou zijn van andere mensen. Het zijn nu juist je relaties de je definieren. Geen mens is onafhankelijk. En geen mens kan beweren alles zelf gedaan/bereikt te hebben.
Wie beweert alles zonder hulp van de ouders gedaan te hebben, moet natuurlijk minimaal de kosten van opleiding, kost en inwoning, plus de waarde van de opvoeding terug betalen. Doe je dat niet, dan heb je al vele, vele tonnen van je ouders aangenomen (voor de hand liggende uitzonderingen daar gelaten, maar dan is er iemand anders dan je ouders)
woensdag 23 juli 2008 om 16:13
Voor mij heeft onafhankelijk er niet zoveel me te maken of ik het zelf bereikt heb,maar meer met of ik het zelfstandig zou kunnen redden (mocht dat nodig zijn). In mijn omgeving heb ik een aantal voorbeelden gezien van vrouwen die 'vast zaten' in hun relatie omdat ze waren gestopt met werken of hun opleiding en zich hadden gestort op het huishouden. Het wordt dan na een jaar of 15 wel heel lastig om financieel zelfstandig te zijn na bijv. een scheiding. (zeker om de 'levensstandaard' te houden waar ze aan gewend zijn)
Verder denk ik dat je gelijk hebt: ik ben misschien nu wel 'financieel zelfstandig', maar heb zoveel andere dingen van mijn ouders meegekregen dat mijn leven er heel anders uit zou zien als zij en de rest van mijn omgeving er niet geweest waren.
Verder denk ik dat je gelijk hebt: ik ben misschien nu wel 'financieel zelfstandig', maar heb zoveel andere dingen van mijn ouders meegekregen dat mijn leven er heel anders uit zou zien als zij en de rest van mijn omgeving er niet geweest waren.
Dat zeg ik....
woensdag 23 juli 2008 om 16:24
Isa, ik vraag me bij sommige mensen dus wel af of ze het zelfstandig zouden kunnen redden (zonder hun ouders). Die kennis waar ik het eerder over had zou volgens mij niet weten wat haar overkwam als ze van haar eigen salaris ook haar hypotheek zou moeten betalen. Of als ze geen geld voor haar vakantie zou krijgen.
(en ik heb het over iemand met diploma op zak en een prima baan. Dan ben je in mijn ogen dus niet onafhankelijk of zelfstandig. Welke definitie je ook hanteert)
(en ik heb het over iemand met diploma op zak en een prima baan. Dan ben je in mijn ogen dus niet onafhankelijk of zelfstandig. Welke definitie je ook hanteert)
Dat zeg ik....
woensdag 23 juli 2008 om 16:49
Dat denk ik ook Websje. Die hebben hun hele bestaan opgebouwd op basis van de financiële bijdrage van hun ouders. Dat zou ik inderdaad niet meer zelfstandig of onafhankelijk willen noemen.
Wat mij stoort in deze discussie, is dat sommigen van mening lijken te zijn dat je per definitie niet zelfstandig en onafhankelijk bent als je geld of spullen of wat dan ook van je ouders accepteert. Als je zelf je eigen leven op orde hebt en je krijgt soms wat extra's van je ouders...who cares!
Wat mij stoort in deze discussie, is dat sommigen van mening lijken te zijn dat je per definitie niet zelfstandig en onafhankelijk bent als je geld of spullen of wat dan ook van je ouders accepteert. Als je zelf je eigen leven op orde hebt en je krijgt soms wat extra's van je ouders...who cares!
woensdag 23 juli 2008 om 16:56
Geen tijd/zin om de hele discussie door te lezen, dus excuses voor eventuele mosterd, maar de ontzettend calvinistische houding van sommigen hier valt me op.
En dan wordt tegen Barbarella (of zo) gezegd; 'goed dat je het eerlijk zegt!' Alsof het iets vies of onwettelijks is.
'Eigen boontjes doppen', 'geheel zelfstandig', 'keihard werken'....
Jeetje, het gaat toch maar om geld?
Is het niet net zo belangrijk dat je emotioneel zelfstandig bent, een eigen mening hebt, een persoonlijkheid bent? (jaja, dat zijn jullie óók, ik weet het!)
En wat als je lichamelijk of geestelijk ziek of gehandicapt wordt en je 'eigen boontjes' niet meer kan doppen? Of je wordt ontslagen en kan absoluut geen baan vinden. Is het dan wel oké om afhankelijk te zijn? Of ben je dan ook 'sneu'?
Bovendien; het is toch familie. Heerlijk toch als je op vakantie kan omdat bijv. je ouders heb ruim hebben. Wie zegt dat je daardoor de waarde van geld niet meer weet?
En weiger je dan ook later de erfenis?
En dan wordt tegen Barbarella (of zo) gezegd; 'goed dat je het eerlijk zegt!' Alsof het iets vies of onwettelijks is.
'Eigen boontjes doppen', 'geheel zelfstandig', 'keihard werken'....
Jeetje, het gaat toch maar om geld?
Is het niet net zo belangrijk dat je emotioneel zelfstandig bent, een eigen mening hebt, een persoonlijkheid bent? (jaja, dat zijn jullie óók, ik weet het!)
En wat als je lichamelijk of geestelijk ziek of gehandicapt wordt en je 'eigen boontjes' niet meer kan doppen? Of je wordt ontslagen en kan absoluut geen baan vinden. Is het dan wel oké om afhankelijk te zijn? Of ben je dan ook 'sneu'?
Bovendien; het is toch familie. Heerlijk toch als je op vakantie kan omdat bijv. je ouders heb ruim hebben. Wie zegt dat je daardoor de waarde van geld niet meer weet?
En weiger je dan ook later de erfenis?
woensdag 23 juli 2008 om 17:03
Moravia: dat zeg ik niet. Ik reageerde op rider die schreef dat onafhankelijkheid niet alleen ging om de financiele steun van je ouders en dat het vreemd is daar je identiteit aan op te hangen.
Voor de duidelijkheid: daar was ik het mee eens!
Als iemand eind 20 is en zich rot zou schrikken van haar eigen rekeningen, dan vind ik dat niet zelfstandig of onafhankelijk. Ze is geen minder mens, het is ook niet vreselijk. In mijn ogen is ze alleen weinig zelfstandig.
Voor de duidelijkheid: daar was ik het mee eens!
Als iemand eind 20 is en zich rot zou schrikken van haar eigen rekeningen, dan vind ik dat niet zelfstandig of onafhankelijk. Ze is geen minder mens, het is ook niet vreselijk. In mijn ogen is ze alleen weinig zelfstandig.
Dat zeg ik....
woensdag 23 juli 2008 om 17:09
Aanvulling: ik schrijf wel dat ik dat niet vreselijk vind en dat vind ik bij een ander ook niet. Maar voor mezelf zou ik het wel heel vervelend vinden. Doordat ik weet dat ik mezelf financieel zou kunnen redden, voel ik me vrijer dan wanneer dat niet het geval zou zijn. Het lijkt mij heel vervelend om uit financiele motieven in een relatie te blijven of om (financieel) afhankelijk te zijn van mijn moeder of andere mensen.
Dat heeft voor mij dus ook niets te maken met een erfenis. Hoewel: ik heb afstand gedaan van het financiele deel van de erfenis van mijn vader toen ik het goed kon gebruiken (studeerde) omdat ik wist dat ik het minder nodig had dan andere erfgenamen en ik er geen problemen over wilde.
(En me gelukkig financieel voldoende kon redden om die beslissing te nemen
)
Dat heeft voor mij dus ook niets te maken met een erfenis. Hoewel: ik heb afstand gedaan van het financiele deel van de erfenis van mijn vader toen ik het goed kon gebruiken (studeerde) omdat ik wist dat ik het minder nodig had dan andere erfgenamen en ik er geen problemen over wilde.
(En me gelukkig financieel voldoende kon redden om die beslissing te nemen
)
Dat zeg ik....
