Actueel
alle pijlers
Hoe gaan we de obesitasepidemie stoppen ?
zaterdag 7 december 2024 om 20:57
Eigenlijk ben jij best wel lief.MrsM schreef: ↑07-12-2024 20:56Nou ja dat dus. Ik vind dat we altijd voorzichtig moeten zijn met praten over problemen die jij zelf niet hebt. Op welk vlak dan ook.
Je mening geven is prima maar luister ook naar elkaar en zorg dat je je mening op een vriendelijke en open manier geeft.
En ook ik heb me daar weleens schuldig aan gemaakt hoor, dat ik mijn mening omtrent een burnout of een uitkering bijvoorbeeld ongenuanceerd bracht vanuit mijn onderbuikgevoel maar daarmee kwets je wel diegenen die daarmee te maken hebben. En als i kan daarop gewezen wordt ga ik wel even nadenken over hoe ik dingen breng, en of ik mijn manier van communiceren niet aan moet passen.
Want ik lees niet dat mensen niet in gesprek willen gaan, ik lees alleen dat de toon sommige mensen kwetst. En daar mag je echt wel even naar luisteren en iets mee doen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 7 december 2024 om 20:58
Gaat het niet over wij-zij?Nana_Mouskouri schreef: ↑07-12-2024 20:57Zo verwarrend, al die persoonlijke verhalen hier.
GAAT HET DAN WEL OVER JULLIE?
'Jullie' verwart mij.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 7 december 2024 om 21:00
Ja bij mij wel. Mijn gewicht, gebrek aan borstvorming, mijn manier van lopen, mijn holle rug, mijn lange vingers, dat ik een bril had, dat ik een beugel had, zelfs de manier waarop ik lachte was niet goed of om te lachen.
En dat heeft wel iets gedaan met mijn zelfbeeld waardoor ik tot op de dag van vandaag niet tevreden ben met mijn uiterlijk en toch al wel verschillende ingrepen heb ondergaan.
Maar goed ik ben dan weer niet obese en werk fulltime dus niemand ziet iets aan mij aan de buitenkant. Oh sorry dit is natuurlijk iets voor het andere topic.
zaterdag 7 december 2024 om 21:05
Ik ben ook enorm gepest. Dat heeft idd volgens mij een blijvende invloed. Kutkoters.MrsM schreef: ↑07-12-2024 21:00Ja bij mij wel. Mijn gewicht, gebrek aan borstvorming, mijn manier van lopen, mijn holle rug, mijn lange vingers, dat ik een bril had, dat ik een beugel had, zelfs de manier waarop ik lachte was niet goed of om te lachen.
En dat heeft wel iets gedaan met mijn zelfbeeld waardoor ik tot op de dag van vandaag niet tevreden ben met mijn uiterlijk en toch al wel verschillende ingrepen heb ondergaan.
Maar goed ik ben dan weer niet obese en werk fulltime dus niemand ziet iets aan mij aan de buitenkant. Oh sorry dit is natuurlijk iets voor het andere topic.
Ow, wacht....
Ik was zelf soms ook een kutkoter.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 7 december 2024 om 21:10
Marianneke schreef: ↑07-12-2024 20:52En jij bent ongeveer van mijn leeftijd, weet ik. Bizar. Wat ben ik blij met mijn dorpsbubbel waarin dit echt geen issue was.
Een vriendin van me kreeg als kind vaak van haar moeder te horen dat ze moest uitkijken niet te dik te worden, en dat ze te zwaar was. Nu, 40 jaar later, heeft ze nog een verstoorde relatie met eten.
Daar moeten we dus beginnen. Bij kinderen. Niet alleen moeten lijnende moeders hun mond houden tegen hun dochters over eten waar je dik van wordt, en stoppen met kinderen op dieet zetten. Maar ook moeten we er als volwassenen overal, op scholen, op sportclubs, in familiesfeer, niet meer spreken over wat iemand weegt en wat wel een goed gewicht zou zijn.
Eet gezond, beweeg genoeg, leef het goed voor. Maar hou je commentaar voor je.
Ja dat is helemaal waar! Gewicht moet niet belangrijk zijn. Als moeders op hun eten letten prima maar benoem niet dat de reden gewicht is maar gezondheid. Nou ja enz enz enz
zaterdag 7 december 2024 om 21:12
Naar zeg. Wat bezielde die mensen?Lieveheersbeestje schreef: ↑07-12-2024 20:55Mijn moeder werd als kind steevast op verjaardagen, terwijl iedereen toekeek, op de weegschaal gezet samen met haar veel kleiner en fijner gebouwde nichtje.
Ik weet nog -via mijn moeder, want heb het zelf niet gehoord- dat de zus van mijn vader opmerkingen maakte over de kinderen van mijn moeder (waaronder ik) en dat we te dik waren en ze ons op dieet moest zetten. Ik ben als kind altijd het stevige meisje van de klas geweest. Altijd en ik ben ook als volwassene de wat steviger vrouw in mijn overwegend sportieve bubbel.
Maar waar de dunne kinderen van mijn tante toen het lichtend voorbeeld moesten zijn voor mijn moeder, ben ik overwegend gelijk gebleven in postuur. Dus steviger, maar niet zwaar. Deze nichtjes daarentegen zijn zonder uitzondering obees. Ik zie of spreek ze nooit, want die familiekant zie ik niet. Alleen foto's via mijn vader.
Ik vraag me soms wel eens af of hun opvoeding en focus op gewicht van mijn tante daar mede debet aan is geweest. Mijn moeder heeft nl. nooit in haar leven ook maar 1 dieet geprobeerd, was -net als ik- die iets vollere maar verder gezonde lange vrouw, en heeft kinderen die als volwassenen een redelijk prima en stabiel gewicht hebben. Ik ben mijn moeder wat dat betreft dankbaar dat ze zich nooit de kop gek heeft laten maken en haar vrouwen postuur nooit als probleem heeft gezien (waarbij ik vrouwen postuur wil definiëren naar een maat 42). Dat vond men toen dus een volle vrouw. En wat mijn moeder niet deed, deed mijn vader wel (gescheiden ouders). Altijd commentaar op mijn gewicht. Waar mijn moeder mij leerde om wat dat betreft trots te zijn op je lijf.
Ik heb bij het opvoeden van mijn kinderen dan ook heel bewust aandacht gegeven aan gezondheid (wat is goede voeding en wat is zorg dragen voor je lichaam) en niet aan gewicht. Al is dat ook meer geluk dan wijsheid, want ik weet niet of ik mijn mond had kunnen houden als ik een van mijn kinderen richting een eetstoornis had zien ontwikkelen. Ik weet ook niet of het wenselijk is om dit te negeren en te doen alsof je het niet ziet. Dat zie ik wat dat betreft niet heel anders dan welke stoornis of verslaving dan ook. Want die zijn per definitie schadelijk en daar probeer je óók het gesprek over aan te gaan.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 07-12-2024 21:22
0.40% gewijzigd
zaterdag 7 december 2024 om 21:19
Dit is toch een topic over een epidemie?Nana_Mouskouri schreef: ↑07-12-2024 20:57Zo verwarrend, al die persoonlijke verhalen hier.
GAAT HET DAN WEL OVER JULLIE?
Daar kun je best eigen ervaringen tegenaf zetten, maar het gesprek blijft 'probleem maatschappij'. 60% overgewicht in 2040. Epidemie in Nederland. Dan heeft het weinig zin om te praten over hoe JIJ je aangesproken voelt en hoe jouw persoonlijke leven daar niet bij past. Maar dat is nu juist niet het gesprek hoe jij persoonlijk afwijkt of wel past. Of hoe ik persoonlijk afwijk of wel pas. Dat is nu juist NIET het gesprek. Het gaat er niet om hoe jij of ik wel of niet pas. Het gaat om de ontwikkeling in Nederland.
zaterdag 7 december 2024 om 21:21
Dat denk ik wel. Ik heb een zus die qua postuur wat steviger was dan de rest van de kinderen, daar zei m’n moeder altijd tegen dat ‘ze echt moest oppassen hoor’. Drie keer raden wie er later inderdaad te zwaar geworden is..NomenNesci0 schreef: ↑07-12-2024 21:12Naar zeg. Wat bezielde die mensen?
Ik weet nog -via mijn moeder, want heb het zelf niet gehoord- dat de zus van mijn vader opmerkingen maakte over de kinderen van mijn moeder (waaronder ik) en dat we te dik waren en ze ons op dieet moest zetten.
Ik vraag me soms wel eens af of hun opvoeding en focus op gewicht van mijn tante daar mede debet aan is geweest.
Mijn moeder is sowieso erg gefocust op uiterlijk en vooral postuur/gewicht. Dat heeft dan weer te maken met hoe er tegen haar als kind gedaan is denk ik.
zaterdag 7 december 2024 om 21:26
Lieveheersbeestje schreef: ↑07-12-2024 20:55Mijn moeder werd als kind steevast op verjaardagen, terwijl iedereen toekeek, op de weegschaal gezet samen met haar veel kleiner en fijner gebouwde nichtje.
hier als puber een keer met hele familie erbij bijna gedwongen om op de weegschaal te staan. Ik heb uiteraard geweigerd maar wat een lol hadden ze erom 
Voor iedereen een groene tuin
zaterdag 7 december 2024 om 21:41
Wij hadden op school, dus in ons schoolgebouw, eens per (half?) jaar een school-tandarts en een schooldokter en bij die laatste werd je op een weegschaal gezet, dus daar hoorden wij voor het eerst hoeveel wij wogen (thuis had denk ik niemand een weegschaal, wij sowieso niet) en zo werd het automatisch een gespreksonderwerp: en, en… hoeveel weeg jij?!! Niet om te oordelen dus, wisten wij veel, maar kinderen hebben wel de neiging om te vergelijken en op basis daarvan ontstaat er dan een competitieve sfeer. Over niks, in dit geval.Marianneke schreef: ↑07-12-2024 20:36Ik weet niet wat ik lees, ben echt stomverbaasd dat je op je tiende wist wat je gewicht was, wist wat het gewicht van je vriendinnetjes was, en dat je nu nog steeds weet wat het gewicht toen was.
In mijn jeugd speelde dat absoluut geen rol. Ja natuurlijk waren er kinderen met verschillende posturen in de klas. Maar dat was gewoon een feit. Niemand van ons was op de lagere school aan het vergelijken wat de weegschaal aangaf.
zaterdag 7 december 2024 om 21:50
Ah, dus dat jij wel succesvol blijvend bent afgevallen doet er ook niet toe.NomenNesci0 schreef: ↑07-12-2024 21:19Dit is toch een topic over een epidemie?
Daar kun je best eigen ervaringen tegenaf zetten, maar het gesprek blijft 'probleem maatschappij'. 60% overgewicht in 2040. Epidemie in Nederland. Dan heeft het weinig zin om te praten over hoe JIJ je aangesproken voelt en hoe jouw persoonlijke leven daar niet bij past. Maar dat is nu juist niet het gesprek hoe jij persoonlijk afwijkt of wel past. Of hoe ik persoonlijk afwijk of wel pas. Dat is nu juist NIET het gesprek. Het gaat er niet om hoe jij of ik wel of niet pas. Het gaat om de ontwikkeling in Nederland.
Waarom heb je dat dan diverse malen vermeld?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 7 december 2024 om 23:42
Ik vind het verwarrend. Kennelijk moeten we van sommige reageerders:
- obesitas als ‘ziekte’ zien (lijkt mij terecht)
- maar mogen we het niet een epidemie noemen als een groter aantal dan normaal aan die ziekte lijdt (definitie van epidemie)
- en mogen we er niet over praten hoe de ziekte opgelost kan worden, want we mogen het niet als probleem zien. Terwijl de ziekte in verband wordt gebracht, gemiddeld in de populatie, met talloze andere nare gezondheidseffecten.
- Maar dat mogen we niet proberen op te lossen, want het is geen probleem. Maar het is wel een ziekte. Snapt u het nog?
Met ‘we’ bedoel ik de maatschappij, niet het vivaforum in haar eentje.
Ik denk dat het goed is om de ziekte los te zien van de mens. Iedereen mag bestaan, iedereen is welkom, iedereen mag meedoen, iedereen is waardevol. Ongeacht staat van hun gezondheid of hoe ze tot die staat zijn gekomen.
En tegelijkertijd mag je je hard maken om een ziekte uit te roeien.
Ik zat te denken dat het misschien te vergelijken is met HIV/AIDS. Dat is ook een ziekte, waarbij er veel stigma zit. Dus mensen die AIDS hebben (en vooral ook hadden) krijgen te maken met allerlei beschuldigingen enzo. Dus dat is echt niet ok. Voor niemand niet.
Tegelijkertijd is het goed om te praten over hoe de ziekte kan ontstaan: op individueel en maatschappelijk niveau. Zonder dat de redenen individueel niveau worden bestempeld (of geïnterpreteerd) als ‘eigen schuld dikke bult’ of ‘luiheid’ of dat soort dingen. Dus als je zegt ‘een condoom kan helpen tegen HIV’, betekent dat NIET ‘het is je eigen schuld’. Maar is het wel een opstap naar kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat meer jonge mensen condooms gaan gebruiken, om het verspreiden van de ziekte te voorkomen. Terwijl we ook zoeken naar geneesmiddelen. Maar daarover praten zegt dus niks over de waarde van mensen met HIV, alleen maar over het fenomeen zelf.
En daarvoor is het zeker nodig om met ervaringsdeskundigen te praten. Maar hopelijk ook op een manier dat zij niet bij oorzaken als ‘condooms helpen tegen HIV’ boos worden/facepalmen/uitlachen etc. Maar dan meedenken over redenen waarom condooms niet worden gebruikt, wat zou helpen om dat wel te laten gebruiken.
Het is maar een vergelijking hè, maar vooral bedoeld om te helpen laten zien dat je de mens kan waarderen en de ziekte willen uitroeien.
- obesitas als ‘ziekte’ zien (lijkt mij terecht)
- maar mogen we het niet een epidemie noemen als een groter aantal dan normaal aan die ziekte lijdt (definitie van epidemie)
- en mogen we er niet over praten hoe de ziekte opgelost kan worden, want we mogen het niet als probleem zien. Terwijl de ziekte in verband wordt gebracht, gemiddeld in de populatie, met talloze andere nare gezondheidseffecten.
- Maar dat mogen we niet proberen op te lossen, want het is geen probleem. Maar het is wel een ziekte. Snapt u het nog?
Met ‘we’ bedoel ik de maatschappij, niet het vivaforum in haar eentje.
Ik denk dat het goed is om de ziekte los te zien van de mens. Iedereen mag bestaan, iedereen is welkom, iedereen mag meedoen, iedereen is waardevol. Ongeacht staat van hun gezondheid of hoe ze tot die staat zijn gekomen.
En tegelijkertijd mag je je hard maken om een ziekte uit te roeien.
Ik zat te denken dat het misschien te vergelijken is met HIV/AIDS. Dat is ook een ziekte, waarbij er veel stigma zit. Dus mensen die AIDS hebben (en vooral ook hadden) krijgen te maken met allerlei beschuldigingen enzo. Dus dat is echt niet ok. Voor niemand niet.
Tegelijkertijd is het goed om te praten over hoe de ziekte kan ontstaan: op individueel en maatschappelijk niveau. Zonder dat de redenen individueel niveau worden bestempeld (of geïnterpreteerd) als ‘eigen schuld dikke bult’ of ‘luiheid’ of dat soort dingen. Dus als je zegt ‘een condoom kan helpen tegen HIV’, betekent dat NIET ‘het is je eigen schuld’. Maar is het wel een opstap naar kijken hoe we ervoor kunnen zorgen dat meer jonge mensen condooms gaan gebruiken, om het verspreiden van de ziekte te voorkomen. Terwijl we ook zoeken naar geneesmiddelen. Maar daarover praten zegt dus niks over de waarde van mensen met HIV, alleen maar over het fenomeen zelf.
En daarvoor is het zeker nodig om met ervaringsdeskundigen te praten. Maar hopelijk ook op een manier dat zij niet bij oorzaken als ‘condooms helpen tegen HIV’ boos worden/facepalmen/uitlachen etc. Maar dan meedenken over redenen waarom condooms niet worden gebruikt, wat zou helpen om dat wel te laten gebruiken.
Het is maar een vergelijking hè, maar vooral bedoeld om te helpen laten zien dat je de mens kan waarderen en de ziekte willen uitroeien.
tavistock wijzigde dit bericht op 08-12-2024 00:16
0.02% gewijzigd
zaterdag 7 december 2024 om 23:57
Heb hier ook een deel van mijn persoonlijk verhaal verteld. Hoe anderen mij als kind wezen op mijn gewicht met veel gelach en belachelijk maken. Hoe ik me toen bewust werd van mijn lichaam en dat dat dus niet goed was. Ik was brugklas VWO 1.60 en 59 kilo. Stevig maar terugkijkend niet heel dik. Vanaf toen, 13 jaar dus lijnen tot flauwvallen aan toe.
Ik ben er toen heel erg ongelukkig door geworden en ben zelfs gedwongen opgenomen geweest omdat ik als dikke puber het niet meer zag zitten en in mijn vieze vette lijf ging snijden. Ik wilde het vet eraf snijden. Elke avond blauwe plekken in mijn te dikke buik knijpen.
In mijn volwassen leven gingen de opmerkingen door en ik was dus niet bezig met leven maar met in het plaatje passen. Ik had maat 42 in mijn twintiger jaren. Verder lijnen tot ziekenhuisopname aan toe en daar ontdekking baarmoederhals kanker. Pas toen is de knop bij mij omgegaan en gestopt met lijnen en in het plaatje passen. Heel soms vliegt het me nog aan hoe vet ik ben met mijn maat 48 nu.
Ik hoef geen voorlichting over gezond eten, ergo ik lust het zelfs graag en etiketten lezen kan ik ook prima. Toch heb ik met tegenslagen en ongelukkig voelen de neiging om me vol te vreten aan vette dingen, het geeft een soortement van troost.
Dit wil niet zeggen dat ik ook vind dat er goede voorlichting moet komen over een gezond eetpatroon en bewegen, dat ouders hier over leren. Alleen bij mij niet meer en dat is waarom ik me zo aangevallen voel NomenNescio, want je hebt gelijk dat ik dan geen argumenten meer wil horen en de boel doodsla. Ik heb alles al gehoord en betrek het op mezelf omdat die dingen me nog steeds vreselijk pijn doen want eigen schuld dikke bult zit er bij mij echt wel in. Hoeft niemand me op te wijzen.
Ik kan op dit onderwerp dus niet zonder dat mijn verleden en bijpassende negatieve emoties meespelen meepraten en laat het over aan anderen.
Ik ben er toen heel erg ongelukkig door geworden en ben zelfs gedwongen opgenomen geweest omdat ik als dikke puber het niet meer zag zitten en in mijn vieze vette lijf ging snijden. Ik wilde het vet eraf snijden. Elke avond blauwe plekken in mijn te dikke buik knijpen.
In mijn volwassen leven gingen de opmerkingen door en ik was dus niet bezig met leven maar met in het plaatje passen. Ik had maat 42 in mijn twintiger jaren. Verder lijnen tot ziekenhuisopname aan toe en daar ontdekking baarmoederhals kanker. Pas toen is de knop bij mij omgegaan en gestopt met lijnen en in het plaatje passen. Heel soms vliegt het me nog aan hoe vet ik ben met mijn maat 48 nu.
Ik hoef geen voorlichting over gezond eten, ergo ik lust het zelfs graag en etiketten lezen kan ik ook prima. Toch heb ik met tegenslagen en ongelukkig voelen de neiging om me vol te vreten aan vette dingen, het geeft een soortement van troost.
Dit wil niet zeggen dat ik ook vind dat er goede voorlichting moet komen over een gezond eetpatroon en bewegen, dat ouders hier over leren. Alleen bij mij niet meer en dat is waarom ik me zo aangevallen voel NomenNescio, want je hebt gelijk dat ik dan geen argumenten meer wil horen en de boel doodsla. Ik heb alles al gehoord en betrek het op mezelf omdat die dingen me nog steeds vreselijk pijn doen want eigen schuld dikke bult zit er bij mij echt wel in. Hoeft niemand me op te wijzen.
Ik kan op dit onderwerp dus niet zonder dat mijn verleden en bijpassende negatieve emoties meespelen meepraten en laat het over aan anderen.
zondag 8 december 2024 om 00:41
Herkenbaar, niet dat mijn moeder zo bezig was met haar gewicht.Lieveheersbeestje schreef: ↑07-12-2024 21:21Dat denk ik wel. Ik heb een zus die qua postuur wat steviger was dan de rest van de kinderen, daar zei m’n moeder altijd tegen dat ‘ze echt moest oppassen hoor’. Drie keer raden wie er later inderdaad te zwaar geworden is..
Mijn moeder is sowieso erg gefocust op uiterlijk en vooral postuur/gewicht. Dat heeft dan weer te maken met hoe er tegen haar als kind gedaan is denk ik.
Maar ik herinner me nog zo goed dat mijn oma zo trots was op haar slanke lichaam, dus zo zal jouw moeder ook beïnvloed zijn.
En in mijn jeugd moest iedereen dun zijn, ik voelde me met 55 kilo nog veel te dik, hoe ziek is dat.
Dus ik vond het fijn dat er muziekclips te kwamen met vrouwen met een lekker lijf ( rondingen )
Het is inmiddels duidelijk dat sommige mensen geluk hebben, ik heb alleen maar gelijnd toen ik jong was.
En ik kan niet eten als ik gestrest ben, dan val ik juist ontzettend af, dus daar begint de ongelijkheid al.
Sowieso een rare discussie, Nederland is een rijk land, de kosten zijn echt niet het probleem.
Ik zie trouwens bijna nooit mensen obese zijn.
Kijk naar wat mensen echt zijn, en ja dat kan ik omdat het gewicht van degene waar ik zoveel van hou er nooit te doet !
ik leef in een veilig universum
zondag 8 december 2024 om 00:49
Juist goed dat jij je verhaal hier hebt gedeeld !Renkya schreef: ↑07-12-2024 23:57Heb hier ook een deel van mijn persoonlijk verhaal verteld. Hoe anderen mij als kind wezen op mijn gewicht met veel gelach en belachelijk maken. Hoe ik me toen bewust werd van mijn lichaam en dat dat dus niet goed was. Ik was brugklas VWO 1.60 en 59 kilo. Stevig maar terugkijkend niet heel dik. Vanaf toen, 13 jaar dus lijnen tot flauwvallen aan toe.
Ik ben er toen heel erg ongelukkig door geworden en ben zelfs gedwongen opgenomen geweest omdat ik als dikke puber het niet meer zag zitten en in mijn vieze vette lijf ging snijden. Ik wilde het vet eraf snijden. Elke avond blauwe plekken in mijn te dikke buik knijpen.
In mijn volwassen leven gingen de opmerkingen door en ik was dus niet bezig met leven maar met in het plaatje passen. Ik had maat 42 in mijn twintiger jaren. Verder lijnen tot ziekenhuisopname aan toe en daar ontdekking baarmoederhals kanker. Pas toen is de knop bij mij omgegaan en gestopt met lijnen en in het plaatje passen. Heel soms vliegt het me nog aan hoe vet ik ben met mijn maat 48 nu.
Ik hoef geen voorlichting over gezond eten, ergo ik lust het zelfs graag en etiketten lezen kan ik ook prima. Toch heb ik met tegenslagen en ongelukkig voelen de neiging om me vol te vreten aan vette dingen, het geeft een soortement van troost.
Dit wil niet zeggen dat ik ook vind dat er goede voorlichting moet komen over een gezond eetpatroon en bewegen, dat ouders hier over leren. Alleen bij mij niet meer en dat is waarom ik me zo aangevallen voel NomenNescio, want je hebt gelijk dat ik dan geen argumenten meer wil horen en de boel doodsla. Ik heb alles al gehoord en betrek het op mezelf omdat die dingen me nog steeds vreselijk pijn doen want eigen schuld dikke bult zit er bij mij echt wel in. Hoeft niemand me op te wijzen.
Ik kan op dit onderwerp dus niet zonder dat mijn verleden en bijpassende negatieve emoties meespelen meepraten en laat het over aan anderen.
Het is toch gewoon te verdrietig dat je gevormd bent met iets wat niks over jou zegt <3 Behalve die pijn om er bij te horen, dikke knuffel voor jou, je verhaal raakt me <3
ik leef in een veilig universum
zondag 8 december 2024 om 00:55
"Ik heb alles al gehoord en betrek het op mezelf omdat die dingen me nog steeds vreselijk pijn doen want eigen schuld dikke bult zit er bij mij echt wel in. Hoeft niemand me op te wijzen"
Wat een mooie wereld zouden we hebben als jij niet je meer zo zou voelen en dat iedereen met zijn kwetsbaarheden zich niet schuldig laten voelen.
Wat een mooie wereld zouden we hebben als jij niet je meer zo zou voelen en dat iedereen met zijn kwetsbaarheden zich niet schuldig laten voelen.
tweeling wijzigde dit bericht op 08-12-2024 01:02
0.60% gewijzigd
ik leef in een veilig universum
zondag 8 december 2024 om 01:06
Ik denk van wel, dat is als kind al diepgeworteld. Maar soms denken mensen dat ze niet meer geraakt kunnen worden.Lorem_Ipsum schreef: ↑08-12-2024 01:01Iedereen is uiteindelijk kwetsbaar, maar zeker niet iedereen is bang voor afwijzing.
En ik snap dat.
tweeling wijzigde dit bericht op 08-12-2024 01:13
1.03% gewijzigd
ik leef in een veilig universum
