Actueel
alle pijlers
Hoe gaat het met ons?
donderdag 19 mei 2011 om 11:38
Dit haal ik net uit de Volkskrant.
Ongeveer vier keer per week pleegt iemand in Nederland zelfmoord op het spoor. Psychiater Cornelis van Houwelingen deed hier onderzoek naar en ontdekte dat er in grote steden en in de buurt van instellingen voor geestelijke gezondheidszorg een groter risico is dat iemand zich van het leven berooft op het spoor.
Van Houwelingen heeft zestig risicolocaties aangewezen. Spoorbeheerder ProRail pakt momenteel de toegankelijkheid aan van die zestig locaties. Volgend jaar moeten ze allemaal aangepast zijn. Met hekwerken, camera's en schriklichten wil de spoorbeheerder mensen met zelfmoordplannen zo veel mogelijk afschrikken.
'Uit mijn onderzoek blijkt dat minstens twee derde van de mensen die zelfmoord plegen op het spoor, psychiatrische problemen heeft. Het zijn mensen die erg ziek zijn en impulsief handelen. Het is belangrijk om die impulsen te stoppen', aldus Van Houwelingen.
Treinsuïcide
Om treinsuïcide, zoals Van Houwelingen het noemt, terug te dringen, is het belangrijk het mensen moeilijk te maken zelfmoord te plegen op het spoor, maar ook om het gehele suïcidegetal in Nederland terug te dringen. 'Want hoe minder mensen zichzelf van het leven beroven, hoe minder gevallen van treinsuïcide zich voordoen', aldus Van Houwelingen. Zo'n 12 procent van alle mensen die zelfmoord plegen in Nederland, doet dat op het spoor.
Het zelfmoordcijfer terugdringen kan op verschillende manieren. 'Door psychologische hulp goed toegankelijk te maken, zowel via de kanalen van de geestelijke gezondheidszorg als online, kan je al heel wat bereiken', aldus van Houwelingen. Op verschillende locaties langs het spoor zijn borden geplaatst met daarop de boodschap 'Ik luister' en het telefoonnummer van 113online, een telefonische hulplijn voor mensen met zelfmoordgedachten.
Trauma's
Zelfmoord op het spoor zorgt voor trauma's voor treinpersoneel, reizigers en omstanders. Na een zelfmoord is het spoor gemiddeld 2,5 uur niet beschikbaar. Dat treft elke keer duizenden reizigers.
Van Houwelingen promoveert donderdag op zijn bevindingen.
Ruim 2050 mensen plegen per jaar zelfmoord in Nederland.
Zo'n miljoen mensen slikken anti depressiva
Zo'n 240.000 mensen slikken antipsychotica.
Elk jaar overwegen zo'n 400.000 mensen zelfmoord te plegen
Waar ligt dit toch aan?
Wat kan er verbeterd worden aan de Nederlandse samenleving, zodat meer mensen zich prettig in hun vel voelen?
Als er gevraagd wordt naar het geluksgevoel , dan is het gemiddelde cijfer een 7. Klopt dit wel met de realiteit en is men niet een stuk gelukkiger tegenover de onderzoekers , dan in het hoofd en hart?
Wat vinden jullie hier van?
Ongeveer vier keer per week pleegt iemand in Nederland zelfmoord op het spoor. Psychiater Cornelis van Houwelingen deed hier onderzoek naar en ontdekte dat er in grote steden en in de buurt van instellingen voor geestelijke gezondheidszorg een groter risico is dat iemand zich van het leven berooft op het spoor.
Van Houwelingen heeft zestig risicolocaties aangewezen. Spoorbeheerder ProRail pakt momenteel de toegankelijkheid aan van die zestig locaties. Volgend jaar moeten ze allemaal aangepast zijn. Met hekwerken, camera's en schriklichten wil de spoorbeheerder mensen met zelfmoordplannen zo veel mogelijk afschrikken.
'Uit mijn onderzoek blijkt dat minstens twee derde van de mensen die zelfmoord plegen op het spoor, psychiatrische problemen heeft. Het zijn mensen die erg ziek zijn en impulsief handelen. Het is belangrijk om die impulsen te stoppen', aldus Van Houwelingen.
Treinsuïcide
Om treinsuïcide, zoals Van Houwelingen het noemt, terug te dringen, is het belangrijk het mensen moeilijk te maken zelfmoord te plegen op het spoor, maar ook om het gehele suïcidegetal in Nederland terug te dringen. 'Want hoe minder mensen zichzelf van het leven beroven, hoe minder gevallen van treinsuïcide zich voordoen', aldus Van Houwelingen. Zo'n 12 procent van alle mensen die zelfmoord plegen in Nederland, doet dat op het spoor.
Het zelfmoordcijfer terugdringen kan op verschillende manieren. 'Door psychologische hulp goed toegankelijk te maken, zowel via de kanalen van de geestelijke gezondheidszorg als online, kan je al heel wat bereiken', aldus van Houwelingen. Op verschillende locaties langs het spoor zijn borden geplaatst met daarop de boodschap 'Ik luister' en het telefoonnummer van 113online, een telefonische hulplijn voor mensen met zelfmoordgedachten.
Trauma's
Zelfmoord op het spoor zorgt voor trauma's voor treinpersoneel, reizigers en omstanders. Na een zelfmoord is het spoor gemiddeld 2,5 uur niet beschikbaar. Dat treft elke keer duizenden reizigers.
Van Houwelingen promoveert donderdag op zijn bevindingen.
Ruim 2050 mensen plegen per jaar zelfmoord in Nederland.
Zo'n miljoen mensen slikken anti depressiva
Zo'n 240.000 mensen slikken antipsychotica.
Elk jaar overwegen zo'n 400.000 mensen zelfmoord te plegen
Waar ligt dit toch aan?
Wat kan er verbeterd worden aan de Nederlandse samenleving, zodat meer mensen zich prettig in hun vel voelen?
Als er gevraagd wordt naar het geluksgevoel , dan is het gemiddelde cijfer een 7. Klopt dit wel met de realiteit en is men niet een stuk gelukkiger tegenover de onderzoekers , dan in het hoofd en hart?
Wat vinden jullie hier van?
donderdag 19 mei 2011 om 13:17
quote:_yellowlove_ schreef op 19 mei 2011 @ 12:23:
Nou ja sorry voor de tirade Maar ik doelde erop dat ik denk dat het dus ook misgaat in de behandeling van mensen met geestelijke problematiek, die zo wanhopig worden van hun pijn en verdriet (en het in cellen gekwakt worden en idd totaal niet serieus genomen worden) dat ze dan in hun wanhoop voor een trein springen.
Daarnaast zijn er ook nog mensen die echt niet meer verder willen, dankzij of ondanks hun problematiek. Die mensen hebben het ook heel erg zwaar met hun wens om niet meer te leven, en waarbij niemand ze wil helpen.Is dit gebeurd in de ggz in Nederland?
Nou ja sorry voor de tirade Maar ik doelde erop dat ik denk dat het dus ook misgaat in de behandeling van mensen met geestelijke problematiek, die zo wanhopig worden van hun pijn en verdriet (en het in cellen gekwakt worden en idd totaal niet serieus genomen worden) dat ze dan in hun wanhoop voor een trein springen.
Daarnaast zijn er ook nog mensen die echt niet meer verder willen, dankzij of ondanks hun problematiek. Die mensen hebben het ook heel erg zwaar met hun wens om niet meer te leven, en waarbij niemand ze wil helpen.Is dit gebeurd in de ggz in Nederland?
donderdag 19 mei 2011 om 13:25
quote:werkverbod schreef op 19 mei 2011 @ 11:50:
Als de ultieme wens is om er een einde aan te maken, kan niemand dat niet verhinderen. Sommige mensen hebben daar een goede reden voor. Dat kan door pijn, verdriet maar zelfs door een constante fluittoon in je hoofd zijn.
Ik ben het eigenlijk nooit met je eens werkverbod,maar hierin heb je helaas 100% gelijk..
7 jaar geleden is mijn neef uit het leven gestapt door zich op te hangen..
Als de ultieme wens is om er een einde aan te maken, kan niemand dat niet verhinderen. Sommige mensen hebben daar een goede reden voor. Dat kan door pijn, verdriet maar zelfs door een constante fluittoon in je hoofd zijn.
Ik ben het eigenlijk nooit met je eens werkverbod,maar hierin heb je helaas 100% gelijk..
7 jaar geleden is mijn neef uit het leven gestapt door zich op te hangen..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 19 mei 2011 om 13:31
quote:_yellowlove_ schreef op 19 mei 2011 @ 12:56:
Ik pleit er voor dat mensen eerst hulp aangeboden krijgen , en niet dat wat ze nu aanbieden onder de noemer hulp, want echt ik schaam me dat ik zolang geleefd heb in de veronderstelling dat men hulp kon krijgen in Nederland, na wat ik gezien heb..
Ho ho. Er zijn ook instellingen waar mensen wel gewoon goed geholpen worden hoor. Ik ken meerdere psychiatrische gevallen die met hulp van dergelijke instellingen inmiddels weer prima functioneren. Ook mensen met depressies. Heck, mijn man is zelf hulpverlener en hij kan mensen echt helpen.
Dat jij een andere ervaring hebt wil niet zeggen dat mensen en masse geen hulp krijgen hoor.
Ik pleit er voor dat mensen eerst hulp aangeboden krijgen , en niet dat wat ze nu aanbieden onder de noemer hulp, want echt ik schaam me dat ik zolang geleefd heb in de veronderstelling dat men hulp kon krijgen in Nederland, na wat ik gezien heb..
Ho ho. Er zijn ook instellingen waar mensen wel gewoon goed geholpen worden hoor. Ik ken meerdere psychiatrische gevallen die met hulp van dergelijke instellingen inmiddels weer prima functioneren. Ook mensen met depressies. Heck, mijn man is zelf hulpverlener en hij kan mensen echt helpen.
Dat jij een andere ervaring hebt wil niet zeggen dat mensen en masse geen hulp krijgen hoor.
donderdag 19 mei 2011 om 13:31
quote:werkverbod schreef op 19 mei 2011 @ 12:38:
[...]
Medicijnen zijn niet altijd de oplossing. Het roer moet om, we zullen de mens eens op een andere manier moeten bekijken.
Op dit moment is er alleen een materliastische visie op de mens.
Eens.
Volgens mij gaat het helemaal niet zo goed met "ons".
We doen, in mijn ogen, alsof het goed gaat omdat het blijkbaar zo hoort. Want.. we "hebben" toch alles?
[...]
Medicijnen zijn niet altijd de oplossing. Het roer moet om, we zullen de mens eens op een andere manier moeten bekijken.
Op dit moment is er alleen een materliastische visie op de mens.
Eens.
Volgens mij gaat het helemaal niet zo goed met "ons".
We doen, in mijn ogen, alsof het goed gaat omdat het blijkbaar zo hoort. Want.. we "hebben" toch alles?
donderdag 19 mei 2011 om 13:35
Helemaal eens met Cateautje!
Een direct familielid van mij heeft zware paranoide schizofrenie, en heeft geen toekomst. Haar leven is al vanaf haar pubertijd een worsteling. Ze leeft constant in enorme angst en als ze gaat slapen, heeft ze altijd de meest vreselijke nachtmerries. Zij zou heel graag uit het leven stappen, en wij, de directe familie, staan hier met pijn in ons hart achter. Helaas is er geen humane manier. Ze heeft 4 jaar geleden een poging (250 paracetamol tabletten en opgespaarde medicatie weggespoeld met 1,5 liter wodka) ondernomen, maar uren later werd ze gewoon weer wakker. Omdat ze geen andere mensen met een trauma wil opzadelen, en omdat ze graag humaan aan haar einde wil komen, heeft ze nu al haar hoop gevestigd op haar zware medicatie. Ze hoopt dat dit voor haar 40ste haar lever en nieren dusdanig beschadigd, dat ze hierdoor zal overlijden. Naast dit familielid heb ik ook nog een oma van 88, die hele dagen in haar stoel zit te wachten op haar dood (geestelijk goed, lichamelijk helemaal op, heel veel pijn, zelfs met (te) lichte dosis morfine). Zij zou heel graag de pil van Drion willen, want zoals zij zegt, ze denkt dat God haar vergeten is. Kan hier nog pagina's over uitweiden (over mogelijkheid tot zelfdoding in NL). Kort samengevat, ik hoop dat er ooit in ruimdenkend NL medicatie voor zelfdoding komt.
Cateautje, vreselijk voor je om je moeder zo te verliezen. Hopelijk weet je en snap je waarom ze het heeft gedaan. Maakt het verdriet en gemis niet minder, maar als het te begrijpen is, kan je er misschien iets makkelijker meeleven als dat haar zelfmoord een raadsel is.
Een direct familielid van mij heeft zware paranoide schizofrenie, en heeft geen toekomst. Haar leven is al vanaf haar pubertijd een worsteling. Ze leeft constant in enorme angst en als ze gaat slapen, heeft ze altijd de meest vreselijke nachtmerries. Zij zou heel graag uit het leven stappen, en wij, de directe familie, staan hier met pijn in ons hart achter. Helaas is er geen humane manier. Ze heeft 4 jaar geleden een poging (250 paracetamol tabletten en opgespaarde medicatie weggespoeld met 1,5 liter wodka) ondernomen, maar uren later werd ze gewoon weer wakker. Omdat ze geen andere mensen met een trauma wil opzadelen, en omdat ze graag humaan aan haar einde wil komen, heeft ze nu al haar hoop gevestigd op haar zware medicatie. Ze hoopt dat dit voor haar 40ste haar lever en nieren dusdanig beschadigd, dat ze hierdoor zal overlijden. Naast dit familielid heb ik ook nog een oma van 88, die hele dagen in haar stoel zit te wachten op haar dood (geestelijk goed, lichamelijk helemaal op, heel veel pijn, zelfs met (te) lichte dosis morfine). Zij zou heel graag de pil van Drion willen, want zoals zij zegt, ze denkt dat God haar vergeten is. Kan hier nog pagina's over uitweiden (over mogelijkheid tot zelfdoding in NL). Kort samengevat, ik hoop dat er ooit in ruimdenkend NL medicatie voor zelfdoding komt.
Cateautje, vreselijk voor je om je moeder zo te verliezen. Hopelijk weet je en snap je waarom ze het heeft gedaan. Maakt het verdriet en gemis niet minder, maar als het te begrijpen is, kan je er misschien iets makkelijker meeleven als dat haar zelfmoord een raadsel is.
donderdag 19 mei 2011 om 13:41
Hoewel ik me voor mezelf niet kan voorstellen wat het is om dood te willen en sterker, de drempel naar de dood voor mij nog steeds gigantisch hoog is, kan ik me juist daardoor voorstellen hoe ver je moet zijn om het wel heel graag te willen en dan lijkt het me echt een hel om verder te moeten, omdat Nederland te hypocriet is om dit soort gevallen serieus te nemen.
Mijn hart gaat uit naar die twee vrouwen Vlinder.
Mijn hart gaat uit naar die twee vrouwen Vlinder.
donderdag 19 mei 2011 om 14:07
quote:Cateautje schreef op 19 mei 2011 @ 12:15:
[...]
Maar die manieren zijn er dus niet (meer). Een ieder wordt geacht het leven zaligmakend te vinden en zelfmoord dient ten alle tijden worden voorkomen. Dat is de teneur in Nederland.
Maar nogmaals: waar trek je die grens? Jij vindt dat iedereen voor zichzelf moet kunnen bepalen of ie nog verder wilt of niet. Dat ben ik niet met je eens. Ik kan me niet voorstellen dat een jong en gezond persoon in Zwitserland als ie het even niet zit zitten zo een pilletje in kan nemen.
Wat voor voorgeschiedenis moet iemand hebben? Ik heb het ook wel eens even niet zien zitten, als die pilletjes er waren was ik er misschien dan nu niet meer en achteraf gezien zou dat dus zonde zijn. Dus nogmaals: waar is de grens?
[...]
Maar die manieren zijn er dus niet (meer). Een ieder wordt geacht het leven zaligmakend te vinden en zelfmoord dient ten alle tijden worden voorkomen. Dat is de teneur in Nederland.
Maar nogmaals: waar trek je die grens? Jij vindt dat iedereen voor zichzelf moet kunnen bepalen of ie nog verder wilt of niet. Dat ben ik niet met je eens. Ik kan me niet voorstellen dat een jong en gezond persoon in Zwitserland als ie het even niet zit zitten zo een pilletje in kan nemen.
Wat voor voorgeschiedenis moet iemand hebben? Ik heb het ook wel eens even niet zien zitten, als die pilletjes er waren was ik er misschien dan nu niet meer en achteraf gezien zou dat dus zonde zijn. Dus nogmaals: waar is de grens?
donderdag 19 mei 2011 om 14:07
quote:Cateautje schreef op 19 mei 2011 @ 12:15:
[...]
Maar die manieren zijn er dus niet (meer). Een ieder wordt geacht het leven zaligmakend te vinden en zelfmoord dient ten alle tijden worden voorkomen. Dat is de teneur in Nederland.
Maar nogmaals: waar trek je die grens? Jij vindt dat iedereen voor zichzelf moet kunnen bepalen of ie nog verder wilt of niet. Dat ben ik niet met je eens. Ik kan me niet voorstellen dat een jong en gezond persoon in Zwitserland als ie het even niet zit zitten zo een pilletje in kan nemen.
Wat voor voorgeschiedenis moet iemand hebben? Ik heb het ook wel eens even niet zien zitten, als die pilletjes er waren was ik er misschien dan nu niet meer en achteraf gezien zou dat dus zonde zijn. Dus nogmaals: waar is de grens?
[...]
Maar die manieren zijn er dus niet (meer). Een ieder wordt geacht het leven zaligmakend te vinden en zelfmoord dient ten alle tijden worden voorkomen. Dat is de teneur in Nederland.
Maar nogmaals: waar trek je die grens? Jij vindt dat iedereen voor zichzelf moet kunnen bepalen of ie nog verder wilt of niet. Dat ben ik niet met je eens. Ik kan me niet voorstellen dat een jong en gezond persoon in Zwitserland als ie het even niet zit zitten zo een pilletje in kan nemen.
Wat voor voorgeschiedenis moet iemand hebben? Ik heb het ook wel eens even niet zien zitten, als die pilletjes er waren was ik er misschien dan nu niet meer en achteraf gezien zou dat dus zonde zijn. Dus nogmaals: waar is de grens?
donderdag 19 mei 2011 om 14:37
quote:nessemeisje schreef op 19 mei 2011 @ 13:31:
[...]
Ho ho. Er zijn ook instellingen waar mensen wel gewoon goed geholpen worden hoor. Ik ken meerdere psychiatrische gevallen die met hulp van dergelijke instellingen inmiddels weer prima functioneren. Ook mensen met depressies. Heck, mijn man is zelf hulpverlener en hij kan mensen echt helpen.
Dat jij een andere ervaring hebt wil niet zeggen dat mensen en masse geen hulp krijgen hoor.Klopt, ik spreek vanuit mijn eigen ervaringen. Wel heb ik duidelijk vermeld dat ik niet denk dat het aan de hulpverleners ligt, maar aan het feit dat er 1 verpleegster voor 12 patienten moet zorgen, dat gaat niet, dan kun je niet genoeg tijd hebben voor iedereen. Waar die artsen zich ophielden was mij verder ook onduidelijk.
[...]
Ho ho. Er zijn ook instellingen waar mensen wel gewoon goed geholpen worden hoor. Ik ken meerdere psychiatrische gevallen die met hulp van dergelijke instellingen inmiddels weer prima functioneren. Ook mensen met depressies. Heck, mijn man is zelf hulpverlener en hij kan mensen echt helpen.
Dat jij een andere ervaring hebt wil niet zeggen dat mensen en masse geen hulp krijgen hoor.Klopt, ik spreek vanuit mijn eigen ervaringen. Wel heb ik duidelijk vermeld dat ik niet denk dat het aan de hulpverleners ligt, maar aan het feit dat er 1 verpleegster voor 12 patienten moet zorgen, dat gaat niet, dan kun je niet genoeg tijd hebben voor iedereen. Waar die artsen zich ophielden was mij verder ook onduidelijk.
donderdag 19 mei 2011 om 16:11
[quote]Beauke schreef op 19 mei 2011 @ 14:07:
[...]
Maar nogmaals: waar trek je die grens? quote]
Moeilijk. Persoonlijk zou ik de grens trekken bij geestelijk ondraaglijk lijden als iemand aan kan tonen dat hij/zij minimaal 10 jaar onder behandeling is en al minimaal 10 jaar medicatie gebruikt. Als er dan nog geen enkele vooruitgang is geboekt en die persoon nog steeds liever uit het leven wil stappen, zou diegene mijn zegen hebben.
Om nog even het voorbeeld van mijn oma aan te halen. Dit vind ik moeilijker. Misschien zou hierin voor mij de afweging zijn, wie wordt er gelukkiger van dat zij hele dagen in haar stoel moet slijten. Zij niet, haar familie ook niet, en ook zij heeft geen uitzicht op verbetering van haar situatie. Ik vind haar op deze hoge leeftijd meer dan capabel genoeg om een overwogen beslissing te maken om met het leven te stoppen. Niet dat iedere hoogbejaarde een doodswens heeft, mijn man heeft nog een opa van 96 die nog iedere dag in het verzorgingstehuis van zijn leven geniet. Hij geeft ook aan dat hij het nog prima naar z'n zin heeft, ondanks een paar lichamelijke gebreken.
[...]
Maar nogmaals: waar trek je die grens? quote]
Moeilijk. Persoonlijk zou ik de grens trekken bij geestelijk ondraaglijk lijden als iemand aan kan tonen dat hij/zij minimaal 10 jaar onder behandeling is en al minimaal 10 jaar medicatie gebruikt. Als er dan nog geen enkele vooruitgang is geboekt en die persoon nog steeds liever uit het leven wil stappen, zou diegene mijn zegen hebben.
Om nog even het voorbeeld van mijn oma aan te halen. Dit vind ik moeilijker. Misschien zou hierin voor mij de afweging zijn, wie wordt er gelukkiger van dat zij hele dagen in haar stoel moet slijten. Zij niet, haar familie ook niet, en ook zij heeft geen uitzicht op verbetering van haar situatie. Ik vind haar op deze hoge leeftijd meer dan capabel genoeg om een overwogen beslissing te maken om met het leven te stoppen. Niet dat iedere hoogbejaarde een doodswens heeft, mijn man heeft nog een opa van 96 die nog iedere dag in het verzorgingstehuis van zijn leven geniet. Hij geeft ook aan dat hij het nog prima naar z'n zin heeft, ondanks een paar lichamelijke gebreken.
donderdag 19 mei 2011 om 17:11
quote:rooibosch schreef op 19 mei 2011 @ 12:05:
@DS: vraag me af of de machinist de springer wel op tijd ziet om nog de airbag te activeren. Bovendien rijdt een trein zó hard, dat zelfs tegen de airbag aankomen al dodelijk is, denk ik.Tegelijkertijd aan de rem trekken. De trein zal niet tot stilstand komen omdat de remweg daarvoor te lang is, maar met iedere vermindering van de kracht waarmee de trein tegen die persoon botst is winst te halen.
@DS: vraag me af of de machinist de springer wel op tijd ziet om nog de airbag te activeren. Bovendien rijdt een trein zó hard, dat zelfs tegen de airbag aankomen al dodelijk is, denk ik.Tegelijkertijd aan de rem trekken. De trein zal niet tot stilstand komen omdat de remweg daarvoor te lang is, maar met iedere vermindering van de kracht waarmee de trein tegen die persoon botst is winst te halen.
donderdag 19 mei 2011 om 18:34
Het lijkt me voor een treinspringer een heel stuk minder "aantrekkelijk" om voor een trein te gaan staan die een airbag aktiveert waardoor je niet wordt platgereden maar weggeslingerd zonder dat je weet hoe dat afloopt. Je wilt tenslote dood, en niet invalide ofzo.
Dus hopelijk schrikt het springers af.
Dus hopelijk schrikt het springers af.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
