Actueel
alle pijlers
Ik kom de laatste tijd zoveel onverschilligheid tegen
dinsdag 13 mei 2008 om 17:19
De laatste tijd heb ik wat dingetjes meegemaakt waarbij ik denk: 'wat is dat onverschillig, dat zou ik zelf anders doen'.
Zo heb ik maanden energie gestoken in een lange sollicitatieprocedure en heel veel geduld opgebracht daarvoor. Uiteindelijk tot de laatste selectie doorgedrongen maar helaas net niet geworden. Ik heb een van de contactpersonen naar aanleiding van een test die ik niet voldoende gemaakt zou hebben een mailtje gestuurd omdat ik toch graag wat nadere uitleg zou ontvangen. Al waren het maar een paar regeltjes. He-le-maal niks op gehoord. Dat is toch een kleine moeite? Ik begrijp er niets van.
Ander voorbeeld: mijn jongens hebben een tijdje terug gespeeld bij een kindje dat bij hen op het dagverblijf zat toen ze daar nog naartoe gingen. Jochie uitgenodigd voor de verjaardag van mijn jongste, hij wilde heel graag komen. De ouders hadden iets anders maar zouden regelen dat hij toch kon komen. En anders een andere keer. We hebben er nog over gemaild. Maar daarna nooit meer iets van gehoord. (en kind is dus niet op verjaardag geweest)
En zo zijn er nog wel wat dingetjes.
Het zijn geen halszaken, maar het irriteert me. Zelf help ik graag een ander op weg. Is dit nu die vervlakking van de maatschappij en de ik-ik-ik-cultuur? Of ben ik te veeleisend?
Hoe ervaren anderen dat?
xx lisa.
Zo heb ik maanden energie gestoken in een lange sollicitatieprocedure en heel veel geduld opgebracht daarvoor. Uiteindelijk tot de laatste selectie doorgedrongen maar helaas net niet geworden. Ik heb een van de contactpersonen naar aanleiding van een test die ik niet voldoende gemaakt zou hebben een mailtje gestuurd omdat ik toch graag wat nadere uitleg zou ontvangen. Al waren het maar een paar regeltjes. He-le-maal niks op gehoord. Dat is toch een kleine moeite? Ik begrijp er niets van.
Ander voorbeeld: mijn jongens hebben een tijdje terug gespeeld bij een kindje dat bij hen op het dagverblijf zat toen ze daar nog naartoe gingen. Jochie uitgenodigd voor de verjaardag van mijn jongste, hij wilde heel graag komen. De ouders hadden iets anders maar zouden regelen dat hij toch kon komen. En anders een andere keer. We hebben er nog over gemaild. Maar daarna nooit meer iets van gehoord. (en kind is dus niet op verjaardag geweest)
En zo zijn er nog wel wat dingetjes.
Het zijn geen halszaken, maar het irriteert me. Zelf help ik graag een ander op weg. Is dit nu die vervlakking van de maatschappij en de ik-ik-ik-cultuur? Of ben ik te veeleisend?
Hoe ervaren anderen dat?
xx lisa.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
.
woensdag 14 mei 2008 om 12:42
Voor de dames die vinden dat ik schrijvers/ cabaret kwaliteiten in huis heb, deze enorme vlijerij doet mij enorm goed.
Ik moet nu werken, maar een ding: wat ik hier schrijf, schrijf ik niet op een date site. Ik spreek de waarheid tegen jullie, maar ik vertel het op een leuke manier. Als ik zo bot eerlijk ben op een datesite maak ik geen vrienden, dat snapt zelfs een kind.
Ik moet nu werken, maar een ding: wat ik hier schrijf, schrijf ik niet op een date site. Ik spreek de waarheid tegen jullie, maar ik vertel het op een leuke manier. Als ik zo bot eerlijk ben op een datesite maak ik geen vrienden, dat snapt zelfs een kind.
woensdag 14 mei 2008 om 12:43
Ik kan begrijpen dat je gefrustreerd raakt, maar probeer het als incidenten te zien. Bij een verre sollicitatieprocedure is dat erg slordig en die afspraak van je zoontje ook, vooral als hij erg teleurgesteld is daar mogen ze rekening mee houden. Je moet er gewoon iets van zeggen dan krijg je meer duidelijkheid.
Zelf heb ik het zo ongelofelijk druk op mijn werk (Ik ben hier af en toe voor wat ontspanning tussendoor. Niet slim, moet eigenlijk een wandelingetje maken) dat ik ook van alles vergeet. Dit betekent niet dat ik onverschillig ben, het doet me veel. Als ik er op aangesproken wordt, probeer ik het goed te maken.
Zelf heb ik het zo ongelofelijk druk op mijn werk (Ik ben hier af en toe voor wat ontspanning tussendoor. Niet slim, moet eigenlijk een wandelingetje maken) dat ik ook van alles vergeet. Dit betekent niet dat ik onverschillig ben, het doet me veel. Als ik er op aangesproken wordt, probeer ik het goed te maken.
woensdag 14 mei 2008 om 13:29
woensdag 14 mei 2008 om 21:53
Ik merk dat echt de laatste tijd meer. Ik kan me niet herinneren dat ik me 'vroeger' aan de kant geschoven of genegeerd voelde bijvoorbeeld.
Maar mensen die hun hond overal laten schijten, tsja, die zullen er altijd wel geweest zijn want stront ligt er al jaren overal. En ik heb in mijn woonplaats in 40 jaar tijd nog maar één keer iemand poep van haar hond met een schepje zien opruimen. Dat is trouwens nog niet zo heel lang geleden, haha.
xx lisa.
Maar mensen die hun hond overal laten schijten, tsja, die zullen er altijd wel geweest zijn want stront ligt er al jaren overal. En ik heb in mijn woonplaats in 40 jaar tijd nog maar één keer iemand poep van haar hond met een schepje zien opruimen. Dat is trouwens nog niet zo heel lang geleden, haha.
xx lisa.
donderdag 15 mei 2008 om 09:36
De onverschilligheid zit diep. Die wordt er met de paplepel ingegoten tegenwoordig. Als er al compassie is, is het op basis van een 'media event'. Ook in deze discussie zie je meteen hoe het fenomeen op het individu wordt betrokken waar Antonio zich slachtoffer voelt, en gaat huilen over zijn lot.
Gecultiveerde oppervlakkigheid is inmiddels verheven tot verkoopargument, waar het AD reclame maakt voor zijn sportbijlage, omdat het voetbalnieuws belangrijker zou zijn dan de economie of de oorlogen die uit onze naam worden gevoerd. Het huwelijk van een ietwat simpele zanger krijgt meer aandacht dan 100.000 doden in Myanmar.
Als de actualiteit al aandacht krijgt, zijn het de 'kleine leugentjes' waar we massaal tegen te hoop lopen, terwijl de 'Grote Leugens' krampachtig buiten beeld worden gehouden.
Op het psychologische niveau is dit alles wel te verklaren, maar daarmee doorbreek je het patroon nog niet. En voorzover de frustratie gebaseerd is op individuele ervaringen als slachtoffer, terwijl de rol van 'dader' onderbelicht blijft, is de kans op een fundamentele ommekeer praktisch nihil. Daarbij moeten we niet vergeten dat uiteenlopende instanties en individuen baat hebben bij zo'n 'verdeel-en-heers' strategie, en het opkweken van de 'slachtoffer-beleving'.
Trauma en een hele reeks aandoeningen, waar er bijna dagelijks nog nieuwe bij komen, zijn een bron van inkomsten voor een snel groeiende groep 'zorgverleners', en in hun kielzog de populistische politici en de media. Tegen die commerciële druk is het collectief kennelijk niet bestand.
maandag 19 mei 2008 om 12:57
Ja, dat vind ik ook. En ik 'moet' dat dan ook doen, anders blijft het aan me knagen. Ik vind dat ik voor mezelf mag opkomen en me niet hoef te laten negeren. Toch heb ik hier wel wat negatieve reacties op gekregen de laatste tijd ook weer. Dat ik niet moet blijven hangen in dingen en me focussen op de toekomst, in die trant. Dus misschien ben ik te dwingend, ik weet het niet.
xx lisa.
xx lisa.
