Actueel
alle pijlers
Illegaal downloaden
vrijdag 5 oktober 2007 om 10:00
LOS ANGELES - Een 30-jarige Amerikaanse vrouw is donderdag veroordeeld tot een boete van 220.000 dollar voor het downloaden en verspreiden van 24 liedjes op internet.
'Iedereen doet het'... maar het mag niet. Kaza, Marktplaats, Limewire. Allemaal illegaal.
Tja, toegeven dat je het doet kan niet, op Internet, maar ohoh, het is zó aantrekkelijk: Een nieuwe CD of DVD, net uit in de schappen en kosten tegen de 30 Euro. Dan een kopietje via MP kopen, kost je met verzendkosten 8 Euro.
Aanpakken die hap? Of gedogen want 'iedereen doet het'?
'Iedereen doet het'... maar het mag niet. Kaza, Marktplaats, Limewire. Allemaal illegaal.
Tja, toegeven dat je het doet kan niet, op Internet, maar ohoh, het is zó aantrekkelijk: Een nieuwe CD of DVD, net uit in de schappen en kosten tegen de 30 Euro. Dan een kopietje via MP kopen, kost je met verzendkosten 8 Euro.
Aanpakken die hap? Of gedogen want 'iedereen doet het'?
zaterdag 13 oktober 2007 om 02:41
je mag een nummer in principe wel downloaden als je hem maar in je pc laat staan, maar je mag hem niet branden op een cd, ook niet voor eigen gebruik
Thuiskopie van muziek op dragers
Het is toegestaan om een thuiskopie te maken van een muziekwerk, bijvoorbeeld van CD naar MP3 op een harde schijf. Echter, als deze thuiskopie wordt gemaakt met behulp van een drager zoals een cassettebandje, een beschrijfbare compact disc, een DVD of een videoband, dan is een vergoeding verschuldigd. Dit wordt bepaald in artikel 16c. Omdat het echter nogal onpraktisch zou zijn om bij alle thuiskopieerders deze vergoeding te incasseren, zijn in plaats daarvan de fabrikanten van deze dragers verplicht te betalen.
Hoe wordt de vergoeding vastgesteld en betaald
De fabrikant betaalt een vast bedrag per drager die hij in Nederland op de markt brengt. De hoogte van dit bedrag wordt jaarlijks opnieuw vastgesteld in overleg met de Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding. De bedragen worden geïncasseerd door de Stichting de Thuiskopie. Deze verdeelt de ontvangen bedragen vervolgens onder de componisten, scenarioschrijvers, fotografen, muzikanten en andere artiesten.
Voor welke dragers de vergoeding verschuldigd is, wordt van jaar tot jaar bepaald. Als de kans dat er muziek op opgenomen wordt zeer klein is (denk aan bandjes voor een dictafoon), is er geen vergoeding verschuldigd. Ook bij bepaalde nieuwe opslagmedia, bijvoorbeeld flash-geheugens van draagbare MP3-spelers, is geen vergoeding verschuldigd. Dit kan in de toekomst veranderen, zoals dat bijvoorbeeld ook met de data CD is gebeurd.
Voor welke dragers is een vergoeding verschuldigd
Per 1 februari 2005 tot en met 31 januari 2006 gelden de volgende tarieven:
Blanco analoge videoband: EUR 0,33 per uur
Blanco analoge audioband (cassetteband): EUR 0,23 per uur
Blanco digitale MiniDisc: EUR 0,32 per uur
Blanco digitale audio CD-R/RW: EUR 0,42 per uur
Blanco digitale data CD-R/RW: EUR 0,14 per disc
Blanco DVD-R/RW: EUR 0,60 per 4,7 gigabyte
Blanco DVD+R/RW: EUR 0,40 per 4,7 gigabyte
Blanco DVD-RAM: is vrijgesteld
Het is niet mogelijk om een vrijstelling te krijgen voor bijvoorbeeld data CD-R/RW's op grond van het feit dat de gebruiker er geen muziek op zal bewaren. Voor professioneel gebruik zijn wel vrijstellingen te krijgen. Een drager die alleen voor professioneel gebruik toegepast wordt, valt niet onder de regeling. De professionele gebruiker moet in dat geval een vrijstelling vragen en een afkoopsom betalen aan de Stichting de Thuiskopie.
Thuiskopie van muziek op dragers
Het is toegestaan om een thuiskopie te maken van een muziekwerk, bijvoorbeeld van CD naar MP3 op een harde schijf. Echter, als deze thuiskopie wordt gemaakt met behulp van een drager zoals een cassettebandje, een beschrijfbare compact disc, een DVD of een videoband, dan is een vergoeding verschuldigd. Dit wordt bepaald in artikel 16c. Omdat het echter nogal onpraktisch zou zijn om bij alle thuiskopieerders deze vergoeding te incasseren, zijn in plaats daarvan de fabrikanten van deze dragers verplicht te betalen.
Hoe wordt de vergoeding vastgesteld en betaald
De fabrikant betaalt een vast bedrag per drager die hij in Nederland op de markt brengt. De hoogte van dit bedrag wordt jaarlijks opnieuw vastgesteld in overleg met de Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding. De bedragen worden geïncasseerd door de Stichting de Thuiskopie. Deze verdeelt de ontvangen bedragen vervolgens onder de componisten, scenarioschrijvers, fotografen, muzikanten en andere artiesten.
Voor welke dragers de vergoeding verschuldigd is, wordt van jaar tot jaar bepaald. Als de kans dat er muziek op opgenomen wordt zeer klein is (denk aan bandjes voor een dictafoon), is er geen vergoeding verschuldigd. Ook bij bepaalde nieuwe opslagmedia, bijvoorbeeld flash-geheugens van draagbare MP3-spelers, is geen vergoeding verschuldigd. Dit kan in de toekomst veranderen, zoals dat bijvoorbeeld ook met de data CD is gebeurd.
Voor welke dragers is een vergoeding verschuldigd
Per 1 februari 2005 tot en met 31 januari 2006 gelden de volgende tarieven:
Blanco analoge videoband: EUR 0,33 per uur
Blanco analoge audioband (cassetteband): EUR 0,23 per uur
Blanco digitale MiniDisc: EUR 0,32 per uur
Blanco digitale audio CD-R/RW: EUR 0,42 per uur
Blanco digitale data CD-R/RW: EUR 0,14 per disc
Blanco DVD-R/RW: EUR 0,60 per 4,7 gigabyte
Blanco DVD+R/RW: EUR 0,40 per 4,7 gigabyte
Blanco DVD-RAM: is vrijgesteld
Het is niet mogelijk om een vrijstelling te krijgen voor bijvoorbeeld data CD-R/RW's op grond van het feit dat de gebruiker er geen muziek op zal bewaren. Voor professioneel gebruik zijn wel vrijstellingen te krijgen. Een drager die alleen voor professioneel gebruik toegepast wordt, valt niet onder de regeling. De professionele gebruiker moet in dat geval een vrijstelling vragen en een afkoopsom betalen aan de Stichting de Thuiskopie.
zaterdag 13 oktober 2007 om 13:13
Meds' overzicht van de vergoedingen op dragers is correct. Om onder meer die reden zijn de CD's en DVD's van gerenommeerde merken (denk aan onze Koninklijke Eindhovense trots - mijn werkgever) een stuk duurder dan die van Aziatische Z-merken: de grote merken dragen de vergoedingen wél af en de meeste fabrikanten van Z-merken niet.
Wat niet helemaal klopt is de stelling dat vergoedingen niet verschuldigd zijn voor flashgeheugens van MP3-spelers: de meeste MP3-spelers van wederom gerenommeerde merken zijn duurder vanwege o.a. de vergoeding die wordt afgedragen, of waarvan verwacht wordt dat er een afdracht verplicht is. Dat gaat zelfs nog wat verder dan dat: als een fabrikant van bijvoorbeeld een USBstick of een externe harde schijf stelt dat er een x aantal liedjes op past, dan bestaat het risico dat dit electronische apparaat aangemerkt wordt als een geluidsdrager (zeg maar: een MP3-speler in disguise), en bestaat er ineens een afdrachtsverplichting.
Netje stelt de vraag waarom het allemaal niet moeilijker wordt gemaakt als het niet mag, en het antwoord daarop is: er wordt wel degelijk iets aan gedaan om eea moeilijker te maken, via DRM (Digital Rights Management). Kortweg is dat een ingewikkelde technologie die een content-provider (bijvoorbeeld de uitgever van muziek) in staat stelt de gebruiker van de content (degene die de muziek "aanschaft", de consument dus) restricties op te leggen tav de content. Bijvoorbeeld: een gedownload liedje kan wel op de eigen MP3-speler worden gezet, maar niet op de MP3-speler van je collega. Of: een liedje kan 60 keer worden beluisterd, daarna is de boel encrypted. Of: kan 3 keer op een CD worden gebrand, daarna niet meer.
DRM is zeer zeker niet ideaal en er zitten heel wat haken en ogen aan, maar er wordt dus wel degelijk iets aan gedaan om te zorgen dat iets wat niet mag, ook daadwerkelijk niet meer kan.
Wat niet helemaal klopt is de stelling dat vergoedingen niet verschuldigd zijn voor flashgeheugens van MP3-spelers: de meeste MP3-spelers van wederom gerenommeerde merken zijn duurder vanwege o.a. de vergoeding die wordt afgedragen, of waarvan verwacht wordt dat er een afdracht verplicht is. Dat gaat zelfs nog wat verder dan dat: als een fabrikant van bijvoorbeeld een USBstick of een externe harde schijf stelt dat er een x aantal liedjes op past, dan bestaat het risico dat dit electronische apparaat aangemerkt wordt als een geluidsdrager (zeg maar: een MP3-speler in disguise), en bestaat er ineens een afdrachtsverplichting.
Netje stelt de vraag waarom het allemaal niet moeilijker wordt gemaakt als het niet mag, en het antwoord daarop is: er wordt wel degelijk iets aan gedaan om eea moeilijker te maken, via DRM (Digital Rights Management). Kortweg is dat een ingewikkelde technologie die een content-provider (bijvoorbeeld de uitgever van muziek) in staat stelt de gebruiker van de content (degene die de muziek "aanschaft", de consument dus) restricties op te leggen tav de content. Bijvoorbeeld: een gedownload liedje kan wel op de eigen MP3-speler worden gezet, maar niet op de MP3-speler van je collega. Of: een liedje kan 60 keer worden beluisterd, daarna is de boel encrypted. Of: kan 3 keer op een CD worden gebrand, daarna niet meer.
DRM is zeer zeker niet ideaal en er zitten heel wat haken en ogen aan, maar er wordt dus wel degelijk iets aan gedaan om te zorgen dat iets wat niet mag, ook daadwerkelijk niet meer kan.
.
