Actueel
alle pijlers
Kids, eigen verantwoordelijkheid/zelfredzaamheid tot hoever?
zaterdag 7 maart 2009 om 12:48
Nav het 'Elkaar helpen' topic op de horrorpijler. Waarin Sunshine aangeeft dat zij er echt niet elke ochtend op let dat haar kind (die met het OV reist) zijn portomonnee en/of mobiel bij zich heeft voor geval van nood.
Argument: de huidige maatschappij is overbezorgd wat kids betreft, zo leren ze niet zelfstandig na te denken.
Ik heb geen kids. Ik vind dat kids moeten leren om zelfstandig te zijn en dat ze in bepaalde gevallen 'maar moeten voelen'. Maar in hoeverre kunnen kinderen die verantwoordelijkheid aan?
Zijn ouders te betuttelend?
Argument: de huidige maatschappij is overbezorgd wat kids betreft, zo leren ze niet zelfstandig na te denken.
Ik heb geen kids. Ik vind dat kids moeten leren om zelfstandig te zijn en dat ze in bepaalde gevallen 'maar moeten voelen'. Maar in hoeverre kunnen kinderen die verantwoordelijkheid aan?
Zijn ouders te betuttelend?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 7 maart 2009 om 12:53
Ligt ook aan het kind: ene kind is al snel verantwoordelijk en vergeet niet veel, andere kind vergeet alles en moet je dus aan alles herinneren. (laat ik nou zo'n kind hebben )
Ik zou zeggen: tot op zekere hoogte (of leeftijd) helpen en daarna moeten ze het toch echt zelf doen. En tuurlijk help je ze dan nog wel eens, maar het moet niet de overhand hebben.
En ja, sommige ouders zijn absoluut te betuttelend.
Ik zou zeggen: tot op zekere hoogte (of leeftijd) helpen en daarna moeten ze het toch echt zelf doen. En tuurlijk help je ze dan nog wel eens, maar het moet niet de overhand hebben.
En ja, sommige ouders zijn absoluut te betuttelend.
zaterdag 7 maart 2009 om 12:59
zaterdag 7 maart 2009 om 13:11
De moeilijkheid ligt in niet het een of het ander. Ouders (ik ook) hebben de neiging om of de hele verantwoordelijkheid van het kind over te nemen (laat mama maar even, ik breng je met de auto naar school anders ben je te laat, etc.) of het kind helemaal los te laten (dan doe het maar zelf / zoek het maar uit / je komt er vanzelf wel achter) vaak met enige irritatie.
De kunst is natuurlijk om je kind te leren hoe het zelfstandig kan zijn. Stapje voor stapje, en met de nodige uitleg over het hoe en waarom van planning en structuur etc.. En dan het liefst met de mogelijkheid voor het kind om dingen anders te doen dan jijzelf. Maar wel met de basisvaardigheden om beslissingen te kunnen maken.
Hoe je dat als ouder doet is voor mij wel een constante zoektocht. En het veranderd ook steeds naarmate je kind ouder wordt.
De kunst is natuurlijk om je kind te leren hoe het zelfstandig kan zijn. Stapje voor stapje, en met de nodige uitleg over het hoe en waarom van planning en structuur etc.. En dan het liefst met de mogelijkheid voor het kind om dingen anders te doen dan jijzelf. Maar wel met de basisvaardigheden om beslissingen te kunnen maken.
Hoe je dat als ouder doet is voor mij wel een constante zoektocht. En het veranderd ook steeds naarmate je kind ouder wordt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 7 maart 2009 om 13:39
Ik las laatst dat het deel van de hersens waar je mee vooruit denkt pas helemaal uitontwikkeld is na de puberteit. Daardoor denken ze nog niet aan consequenties. In dat licht vind ik het niet raar om je kind tig keer te roepen (of een emmer water over 'm geen te gooien )
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 7 maart 2009 om 13:50
zaterdag 7 maart 2009 om 13:51
Het is in het voordeel van het kind zo snel mogelijk zelfstandig te zijn en zijn verantwoording te leren kennen.
Een overkill aan hulp en waarschuwing werkt averechts.
En van fouten leer je heel snel.
Sommige ouders zijn te betuttelend, een ouder die een 8ste groeper nog tot aan de klas brengt en zijn broodje uit de tas haalt, krijg ik spontaan jeuk van.
Een overkill aan hulp en waarschuwing werkt averechts.
En van fouten leer je heel snel.
Sommige ouders zijn te betuttelend, een ouder die een 8ste groeper nog tot aan de klas brengt en zijn broodje uit de tas haalt, krijg ik spontaan jeuk van.
zaterdag 7 maart 2009 om 13:52
Ik denk dat je wel moet kijken naar wat je kind aan kan. Geloof dat het hele verhaal ook begint met je oudste.
Ik meende in een onbesuisd moment dat hij best de hele stad door kon met 1 bus om naar schaatsles te gaan, hij wordt in april 10. Maar had even geen rekening gehouden met zijn leeftijd, zijn chaotische aard, evt. angsten.
Hij is wel 1 keer gegaan en dat is goed gegaan. Toen zich nog eens een gelegenheid voordeed bedankte hij vriendelijk voor de eer. Zelf keek ik al die andere keren dat we samen zijn gegaan nog na of hij zijn schaatsen mee uit de bus had genomen (ja) en blijf ik het gevoel hebben dat ik nog eens iets heel duurs verlies omdat hij op een gegeven moment zorgeloos wordt met zijn spullen.
Bijvoorbeeld een nieuwe fiets waarvan hij vergeet de sleutel uit het slot te halen.
Kan dan best wel zeggen (en doe ik ook): dit is je eigen verantwoordelijkheid, als je de fiets kwijt bent heb je alleen nog een ouwe, en dat dan voor heel veel jaar, maar het zal ook bij mij wel heel erg pijn doen, zo'n materieel verlies.
Dit kind meen ik te moeten begeleiden in structuur, en in het verzorgen van zijn spullen. Zelfstandigheid, ben ik nu achter, leer ik hem wel in zijn directe omgeving. Hij heeft nog niet eens behoefte om in de wijk te spelen, alleen als er iemand anders bij is doet hij dit.
Wat betreft je vraag: ik denk dat ik naar het kind wil kijken voordat ik hem zijn verantwoordelijkheid geef. Heeft hij voldoende zelfvertrouwen, is hij voldoende op de hoogte van zijn valkuilen? Op het moment dat er een nee is op 1 van die criteria heb ik er geen enkele behoefte aan hem maar 'te laten voelen' en denk ik dat hij nog tijd genoeg heeft om volwassen te worden en dus volledige verantwoordelijkheid te dragen.
Ik ben dus ook zo'n ouder die het huiswerk nog lange tijd in de gaten zal houden (voor zover mogelijk) omdat zolang hij pubert zijn toekomst mijn verantwoordelijkheid is, mijns inziens.
Binnenshuis wijs ik hem wel op zijn verantwoordelijkheden, maar ik ga er niet vanuit dat hij ze ook al zelf neemt.
Ik meende in een onbesuisd moment dat hij best de hele stad door kon met 1 bus om naar schaatsles te gaan, hij wordt in april 10. Maar had even geen rekening gehouden met zijn leeftijd, zijn chaotische aard, evt. angsten.
Hij is wel 1 keer gegaan en dat is goed gegaan. Toen zich nog eens een gelegenheid voordeed bedankte hij vriendelijk voor de eer. Zelf keek ik al die andere keren dat we samen zijn gegaan nog na of hij zijn schaatsen mee uit de bus had genomen (ja) en blijf ik het gevoel hebben dat ik nog eens iets heel duurs verlies omdat hij op een gegeven moment zorgeloos wordt met zijn spullen.
Bijvoorbeeld een nieuwe fiets waarvan hij vergeet de sleutel uit het slot te halen.
Kan dan best wel zeggen (en doe ik ook): dit is je eigen verantwoordelijkheid, als je de fiets kwijt bent heb je alleen nog een ouwe, en dat dan voor heel veel jaar, maar het zal ook bij mij wel heel erg pijn doen, zo'n materieel verlies.
Dit kind meen ik te moeten begeleiden in structuur, en in het verzorgen van zijn spullen. Zelfstandigheid, ben ik nu achter, leer ik hem wel in zijn directe omgeving. Hij heeft nog niet eens behoefte om in de wijk te spelen, alleen als er iemand anders bij is doet hij dit.
Wat betreft je vraag: ik denk dat ik naar het kind wil kijken voordat ik hem zijn verantwoordelijkheid geef. Heeft hij voldoende zelfvertrouwen, is hij voldoende op de hoogte van zijn valkuilen? Op het moment dat er een nee is op 1 van die criteria heb ik er geen enkele behoefte aan hem maar 'te laten voelen' en denk ik dat hij nog tijd genoeg heeft om volwassen te worden en dus volledige verantwoordelijkheid te dragen.
Ik ben dus ook zo'n ouder die het huiswerk nog lange tijd in de gaten zal houden (voor zover mogelijk) omdat zolang hij pubert zijn toekomst mijn verantwoordelijkheid is, mijns inziens.
Binnenshuis wijs ik hem wel op zijn verantwoordelijkheden, maar ik ga er niet vanuit dat hij ze ook al zelf neemt.
zaterdag 7 maart 2009 om 14:13
Als alleenstaande ouder sta ik bij dit soort vragen en bijbehorende technieken niet eens stil.
Maar ja, kinderen van alleenstsaande ouders zijn dan ook niet voor niks sneller groot/zelfstandig(er).
Waar zijn klasgenootjes tussendemiddag thuis eten, maakt hij 's ochtends zelf zijn brood klaar.
Waar ze met de auto vanuit huis naar sport worden gebracht, gaat hij alleen en lopend van NSO naar sport en weer terug.
Dat soort.
Hoort erbij, is niet anders.
Maar ja, kinderen van alleenstsaande ouders zijn dan ook niet voor niks sneller groot/zelfstandig(er).
Waar zijn klasgenootjes tussendemiddag thuis eten, maakt hij 's ochtends zelf zijn brood klaar.
Waar ze met de auto vanuit huis naar sport worden gebracht, gaat hij alleen en lopend van NSO naar sport en weer terug.
Dat soort.
Hoort erbij, is niet anders.
zaterdag 7 maart 2009 om 14:36
Ik ben die moeder die vindt dat haar kind het allemaal maar zelf uit moet zoeken van het andere topic.
Maar even serieus, het ging er dus om dat hij een maandkaart van 65 Euro was kwijtgeraakt en geen reservegeld bij zich had. Hij is een jongen die heel plichtsgetrouw zijn tas inpakt, alles heeft een vaste plek, de Nintendo DS gaat zeker altijd mee. Ik roep hem inderdaad 's ochtends 3 keer om hem uit bed te krijgen. Vraag als hij weggaat heel vaak of hij zijn maandkaart bij zich heeft en dit is ook altijd zo. Hier denkt hij allemaal zelf om.
Ik moet zeggen dat ik best behoorlijk baalde dat hij die kaart kwijt was, maar goed ik raak zelf ook wel eens iets kwijt. Alleen dat hij dan op dat moment geen geld bij zich heeft vind ik deels ook zijn eigen verantwoordelijkheid en iets waar hij wat van leert. Dus het is niet zo dat hij alles zelf maar moet uitzoeken, maar ik vind ook niet dat ik bij wijze van spreken een ontaarde moeder ben omdat ik het arme jochie geen geld had meegegeven.
Hij belde mij op dat hij met zijn vriendje had besloten om bij diens moeder op het werk langs te gaan, wat op 5 minuten loopafstand was. Leek mij een goede en praktische oplossing, omdat ik haar nummer niet zo snel had ging ik er vanuit dat bij eventuele onduidelijkheden ze mij wel zou bellen, mijn zoon heeft immers mijn nummer, ik had er niet bij stilgestaan dat het een probleem zou kunnen zijn.
Ik heb ook tegen haar gezegd dat ik het een goede oplossing vond van mijn zoon, maar kreeg later te horen dat het helemaal niet de oplossing van mijn zoon was, maar die van haar zoon... Ik heb absoluut niet mijn verantwoordelijkheid af willen wentelen op een ander, maar vind gewoon dat mijn zoon ook moet leren zichzelf te redden en eventueel met behulp van een vriendje of anderen moet leren om zich zelf uit een bepaalde situatie te redden.
Als hij me had gebeld en er was echt geen andere oplossing had ik hem wel opgehaald natuurlijk, ik had niet van hem verwacht dat hij dan zijn geld bij elkaar zou bedelen ofzo.
Maar toen hij thuis kwam heeft hij meteen gezorgd dat er geld in zijn tas zat voor noodgevallen... Helemaal zelf!
Maar even serieus, het ging er dus om dat hij een maandkaart van 65 Euro was kwijtgeraakt en geen reservegeld bij zich had. Hij is een jongen die heel plichtsgetrouw zijn tas inpakt, alles heeft een vaste plek, de Nintendo DS gaat zeker altijd mee. Ik roep hem inderdaad 's ochtends 3 keer om hem uit bed te krijgen. Vraag als hij weggaat heel vaak of hij zijn maandkaart bij zich heeft en dit is ook altijd zo. Hier denkt hij allemaal zelf om.
Ik moet zeggen dat ik best behoorlijk baalde dat hij die kaart kwijt was, maar goed ik raak zelf ook wel eens iets kwijt. Alleen dat hij dan op dat moment geen geld bij zich heeft vind ik deels ook zijn eigen verantwoordelijkheid en iets waar hij wat van leert. Dus het is niet zo dat hij alles zelf maar moet uitzoeken, maar ik vind ook niet dat ik bij wijze van spreken een ontaarde moeder ben omdat ik het arme jochie geen geld had meegegeven.
Hij belde mij op dat hij met zijn vriendje had besloten om bij diens moeder op het werk langs te gaan, wat op 5 minuten loopafstand was. Leek mij een goede en praktische oplossing, omdat ik haar nummer niet zo snel had ging ik er vanuit dat bij eventuele onduidelijkheden ze mij wel zou bellen, mijn zoon heeft immers mijn nummer, ik had er niet bij stilgestaan dat het een probleem zou kunnen zijn.
Ik heb ook tegen haar gezegd dat ik het een goede oplossing vond van mijn zoon, maar kreeg later te horen dat het helemaal niet de oplossing van mijn zoon was, maar die van haar zoon... Ik heb absoluut niet mijn verantwoordelijkheid af willen wentelen op een ander, maar vind gewoon dat mijn zoon ook moet leren zichzelf te redden en eventueel met behulp van een vriendje of anderen moet leren om zich zelf uit een bepaalde situatie te redden.
Als hij me had gebeld en er was echt geen andere oplossing had ik hem wel opgehaald natuurlijk, ik had niet van hem verwacht dat hij dan zijn geld bij elkaar zou bedelen ofzo.
Maar toen hij thuis kwam heeft hij meteen gezorgd dat er geld in zijn tas zat voor noodgevallen... Helemaal zelf!
zaterdag 7 maart 2009 om 14:36
Ik ben trouwens ook een alleenstaande moeder...
Dat maakt denk ik inderdaad wel iets uit. Ik werk 32 uur en als de kinderen bij mij zijn sta ik er echt alleen voor. Ik heb simpelweg niet de energie om voor 3 personen alles te moeten regelen, dus zijn er dingen die ze zelf moeten doen en als het misgaat, dan ervaren ze daar zelf de consequenties van en leren ze de volgende keer beter op te letten. Zolang het niet om levensbedreigende situaties gaat vind ik daar helemaal niets mis mee.
Dat maakt denk ik inderdaad wel iets uit. Ik werk 32 uur en als de kinderen bij mij zijn sta ik er echt alleen voor. Ik heb simpelweg niet de energie om voor 3 personen alles te moeten regelen, dus zijn er dingen die ze zelf moeten doen en als het misgaat, dan ervaren ze daar zelf de consequenties van en leren ze de volgende keer beter op te letten. Zolang het niet om levensbedreigende situaties gaat vind ik daar helemaal niets mis mee.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:20
Alleenstaande ouder ben ik zelf ook. En inderdaad betekent dat dat mijn kinderen dus sneller zelfstandig zijn dan andere kinderen (ze blijven bijvoorbeeld met zijn tweeen thuis als ik er 1 naar een sportclubje breng, wel altijd met de bijna tienjarige erbij).
Hoe oud is jouw zoon eigenlijk, Sunshine? En tot jouw topic ter sprake kwam, was het geen moment in me opgekomen om mijn kinderen van noodgeld te voorzien. Heb ik zelf als kind/jongere ook nooit gehad. Ben wel blij met de mobiele telefoon, dat stelt (in de toekomst) kinderen in staat ruggespraak te houden met me als ze ergens tegenaan lopen.
Het klopt dat er dan ook een stukje zelfstandigheid/eigen verantwoordelijkheid verloren gaat.
Hoe oud is jouw zoon eigenlijk, Sunshine? En tot jouw topic ter sprake kwam, was het geen moment in me opgekomen om mijn kinderen van noodgeld te voorzien. Heb ik zelf als kind/jongere ook nooit gehad. Ben wel blij met de mobiele telefoon, dat stelt (in de toekomst) kinderen in staat ruggespraak te houden met me als ze ergens tegenaan lopen.
Het klopt dat er dan ook een stukje zelfstandigheid/eigen verantwoordelijkheid verloren gaat.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:44
Mijn zoon is een brugklasser. Die mobiele telefoon is wel handig inderdaad, al kan natuurlijk zomaar het beltegoed op zijn, maar ik heb al met hem besproken wat hij dan zou doen en gezegd dat hij altijd nog kan vragen bij het busstation of hij even kan bellen. Het is wel goed om bepaalde scenario's te bespreken van tevoren.
Mijn jongste is bijna 12, dus ik vind het prima kunnen om ze alleen te laten af en toe. 's Avonds doe ik dat nog niet, hooguit als ik bijv. een 10 minuten gesprek heb op school, daar ga ik geen oppas meer voor regelen. Ik ben vaak ook wel thuis als ze uit school komen, dus ze zijn niet echt veel alleen.
Toen ik op een sport wilde als kind moest ik zelf zorgen dat ik er kwam, dat was 11 km van mijn woonplaatst, dus ik fietste gewoon. Dat had je er voor over. Mijn jongste gaat ook zelf naar de sportclub. Het is rond etenstijd, dus als ik moet halen/ brengen is dat gewoon erg lastig en het is ook niet zo ver. Ik zorg ook altijd dat de fietsverlichting het doet, in het najaar repareer ik de boel als het nodig is.
Ik smeer wel altijd doordeweeks hun brood 's ochtends (ontbijt en voor mee naar school). In het weekend moeten ze hun eigen ontbijt verzorgen, ze kunnen zelf tosti's maken en ei bakken, dus dat is geen punt.
Mijn jongste is bijna 12, dus ik vind het prima kunnen om ze alleen te laten af en toe. 's Avonds doe ik dat nog niet, hooguit als ik bijv. een 10 minuten gesprek heb op school, daar ga ik geen oppas meer voor regelen. Ik ben vaak ook wel thuis als ze uit school komen, dus ze zijn niet echt veel alleen.
Toen ik op een sport wilde als kind moest ik zelf zorgen dat ik er kwam, dat was 11 km van mijn woonplaatst, dus ik fietste gewoon. Dat had je er voor over. Mijn jongste gaat ook zelf naar de sportclub. Het is rond etenstijd, dus als ik moet halen/ brengen is dat gewoon erg lastig en het is ook niet zo ver. Ik zorg ook altijd dat de fietsverlichting het doet, in het najaar repareer ik de boel als het nodig is.
Ik smeer wel altijd doordeweeks hun brood 's ochtends (ontbijt en voor mee naar school). In het weekend moeten ze hun eigen ontbijt verzorgen, ze kunnen zelf tosti's maken en ei bakken, dus dat is geen punt.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:51
Goh al die dingen die jullie noemen moest ik ook. Ik moest altijd wel geld bij me hebben voor het geval dat. Dat geld verdiende ik overigens deels zelf, vanaf m'n 12e.
Er werd niet gevraagd of je je gymspullen bij je had, wel of je 'alles' bij je had.
Ik was vanaf de 5e klas tussen de middag alleen thuis enw e werden niet naar school gebracht.
Gelukkig zijn het niet alleen de kids uit 1oudergezinnen die snel zelfstandig zijn.
Maar ik zou m'n kind niet zonder geld en mobiel de deur uit laten gaan naar school of sportclub. Je weet nooit, en dan denk ik echt niet aan lekke band.
Er werd niet gevraagd of je je gymspullen bij je had, wel of je 'alles' bij je had.
Ik was vanaf de 5e klas tussen de middag alleen thuis enw e werden niet naar school gebracht.
Gelukkig zijn het niet alleen de kids uit 1oudergezinnen die snel zelfstandig zijn.
Maar ik zou m'n kind niet zonder geld en mobiel de deur uit laten gaan naar school of sportclub. Je weet nooit, en dan denk ik echt niet aan lekke band.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:52
Hmz ja en nee. Ik vraag mijn oudste ook tig keer of ie alles heeft, of ie zn gymspullen niet vergeet, doe het licht aan op je fiets en kijk uit met oversteken.
Geloof dat het echter geen moer uitmaakt of ik het al dan niet vraag, hij moet het toch zelf doen uiteindelijk.
Ik ga echt geen schooltasjes meer inpakken, broodjes smeren en schoenen strikken, die fase hebben we gehad.
Wel moet ik stiekum toegeven dat ik mijn zoon toch wel met de auto wegbreng als ie weggaat naar een vriendje wat een eindje uit de buurt woont terwijl ik vroegah gewoon door weer en wind zonder mobieltje op pad was. Ik heb het ook overleefd, en ik gok dat mijn kids dit ook zullen doen maar dan wel in bezit van de mobieltjes, de luxe van autoritjes en moeders die de hele dag helpt herinneren.
Geloof dat het echter geen moer uitmaakt of ik het al dan niet vraag, hij moet het toch zelf doen uiteindelijk.
Ik ga echt geen schooltasjes meer inpakken, broodjes smeren en schoenen strikken, die fase hebben we gehad.
Wel moet ik stiekum toegeven dat ik mijn zoon toch wel met de auto wegbreng als ie weggaat naar een vriendje wat een eindje uit de buurt woont terwijl ik vroegah gewoon door weer en wind zonder mobieltje op pad was. Ik heb het ook overleefd, en ik gok dat mijn kids dit ook zullen doen maar dan wel in bezit van de mobieltjes, de luxe van autoritjes en moeders die de hele dag helpt herinneren.
zaterdag 7 maart 2009 om 15:58
Suus, achteraf besef ik pas hoe makkelijk je denkt als kind.
'Op de fiets door het donker naar een dorp verderop? Door de polder? Geen probleem. O, is daar laatst een meisje verkracht? Dus? Dat gebeurt mij niet hoor'
En het is veel meer geluk dan wijsheid dat je er zonder kleerscheuren doorheen mazzelt.
Achteraf gezien heb ik in genoeg penibele situaties gezeten waarin een mobieltje érg handig zou zijn geweest (en dan heb ik het niet over die keren dat je door de regen met een lekke band naar huis moest lopen)
'Op de fiets door het donker naar een dorp verderop? Door de polder? Geen probleem. O, is daar laatst een meisje verkracht? Dus? Dat gebeurt mij niet hoor'
En het is veel meer geluk dan wijsheid dat je er zonder kleerscheuren doorheen mazzelt.
Achteraf gezien heb ik in genoeg penibele situaties gezeten waarin een mobieltje érg handig zou zijn geweest (en dan heb ik het niet over die keren dat je door de regen met een lekke band naar huis moest lopen)
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 7 maart 2009 om 16:00
Ik weet niet wanneer je begint kinderen alleen naar de sportclub te laten gaan. Oudste ging wel alleen naar judo, vlakbij school, dat schaatsen en die bus.. daar heb ik geen enkele andere volwassene in mijn omgeving over horen zeggen dat dat best kon.
Middelste is nogal ondermaats, bovendien bang in het donker, dus die breng ik naar zijn muziekles.
Als ik de heren niet herinner aan het goed inpakken van hun schooltas, het maken van hun huiswerk, het meenemen van gymspullen, worden al deze zaken vergeten. Geloof me, ik heb die verantwoordelijkheden langere tijd bij hen gehouden (was zelf niet gewend aan die ritmes van gym en huiswerk). Ik vraag ze nu dus of er iets is waar ze aan moeten denken, en dat werkt.
Middelste is nogal ondermaats, bovendien bang in het donker, dus die breng ik naar zijn muziekles.
Als ik de heren niet herinner aan het goed inpakken van hun schooltas, het maken van hun huiswerk, het meenemen van gymspullen, worden al deze zaken vergeten. Geloof me, ik heb die verantwoordelijkheden langere tijd bij hen gehouden (was zelf niet gewend aan die ritmes van gym en huiswerk). Ik vraag ze nu dus of er iets is waar ze aan moeten denken, en dat werkt.
zaterdag 7 maart 2009 om 16:07
quote:HoiPippiLangkous schreef op 07 maart 2009 @ 12:48:
Ik heb geen kids. Ik vind dat kids moeten leren om zelfstandig te zijn en dat ze in bepaalde gevallen 'maar moeten voelen'. Maar in hoeverre kunnen kinderen die verantwoordelijkheid aan? Als er iets mis gaat en het kind in kwestie kan zelf de situatie redelijk overzien en heeft de mogelijkheden om e.e.a. op te lossen, dan kan het de verantwoordelijkheid aan. En dan krijgt het die dus ook
Ik heb geen kids. Ik vind dat kids moeten leren om zelfstandig te zijn en dat ze in bepaalde gevallen 'maar moeten voelen'. Maar in hoeverre kunnen kinderen die verantwoordelijkheid aan? Als er iets mis gaat en het kind in kwestie kan zelf de situatie redelijk overzien en heeft de mogelijkheden om e.e.a. op te lossen, dan kan het de verantwoordelijkheid aan. En dan krijgt het die dus ook
