Actueel
alle pijlers
Kinderen en topsport
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:25
Nav het topic over de Olympische Spelen vond ik diverse artikelen over kinderen en topsport. Ik schrok me wild.
Ik dacht dat landen als China en Rusland een patent hadden op het drillen van kids ihkv sport. Niet dus.
Er bestaat in de westerse sportwereld zoiets als een 10.000 uren norm. 'Een kind moet tien jaar lang elke dag drie uur trainen, pas dan kan het aansluiten bij de top van de sport. Zeggen de experts. Maar er is heel weinig onderzoek gedaan naar wat dat met kinderen op de lange termijn doet.’
Ik vind het aan mishandeling grenzen, zelfs als je een goede coach hebt die het kind ook mentaal coached. Tien jaar lang, 3 uur per dag! Wanneer kan zo'n kind spelen? Huiswerk maken? Niksen?
Wat doet dat met je lijf? Dat kan toch nooit goed zijn? En wat doet het met je psyche?
Ik zal straks nog wat artikelen plakken, hier alvast de vragen:
Stel je kind kan uitzonderlijk goed sporten, maakt niet uit wat. Zou jij een kind van een jaar of 10 (of jonger al tegenwoordig) dagelijks 3 uur per dag laten sporten? Waarom wel / niet?
Kan een kind van die leeftijd wel zelf die keuze maken?
Ik dacht dat landen als China en Rusland een patent hadden op het drillen van kids ihkv sport. Niet dus.
Er bestaat in de westerse sportwereld zoiets als een 10.000 uren norm. 'Een kind moet tien jaar lang elke dag drie uur trainen, pas dan kan het aansluiten bij de top van de sport. Zeggen de experts. Maar er is heel weinig onderzoek gedaan naar wat dat met kinderen op de lange termijn doet.’
Ik vind het aan mishandeling grenzen, zelfs als je een goede coach hebt die het kind ook mentaal coached. Tien jaar lang, 3 uur per dag! Wanneer kan zo'n kind spelen? Huiswerk maken? Niksen?
Wat doet dat met je lijf? Dat kan toch nooit goed zijn? En wat doet het met je psyche?
Ik zal straks nog wat artikelen plakken, hier alvast de vragen:
Stel je kind kan uitzonderlijk goed sporten, maakt niet uit wat. Zou jij een kind van een jaar of 10 (of jonger al tegenwoordig) dagelijks 3 uur per dag laten sporten? Waarom wel / niet?
Kan een kind van die leeftijd wel zelf die keuze maken?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:25
Gymnastics on Trial
Reviewed by Anne E. Stein
CONSUMER HEALTH INTERACTIVE
Little Girls in Pretty Boxes: The Making and Breaking of Elite Gymnasts and Figure Skaters
By Joan Ryan
Warner Books
268 pp $13.95
The US gymnastics landscape changed dramatically with the arrival of Romanian coach Bela Karolyi more than 20 years ago. Since 1982, American women have won 13 individual and two team medals at the Olympics, and in 1984 Karolyi-coached Mary Lou Retton became the first American to win the all-around gold.
But Olympic glory has come at tremendous cost. Karolyi and other coaches produced winners through excessive training and, writes San Francisco Chronicle columnist Joan Ryan, gave rise to "a new generation of American coaches who screamed, taunted, and demanded absolute subservience."
It all peaked in 1992 at the Summer Olympics in Barcelona, where the taped limbs and blank stares of female American gymnasts prompted a call from New York Times columnist Dave Anderson to ban the sport from the Olympics.
But it's Ryan's book that has proven to be the sharpest thorn in the side of the USA Gymnastics Federation, which only recently acknowledged the serious physical and mental health issues faced by gymnasts. In 1992, Ryan spent three months researching the effects of training on elite female gymnasts. She received two national awards for her article, then took a year's leave to expand the story into a book, Little Girls in Pretty Boxes: The Making and Breaking of Elite Gymnasts and Figure Skaters.
The strain of training
It's an extremely readable and well-researched volume that quickly strips the glamorous veneer off gymnastics and figure skating. Through extensive interviews with athletes, coaches, parents, and officials, Ryan's book -- which has been updated to include both progress and lack of it in recent years -- has brought the likes of a 60 Minutes crew to observe and analyze competitions and has been cited by several physician groups calling for an end to coaching abuses.
The heart of the problem is that gymnastics and figure skating have become sports performed by children. In 1976, US Olympic gymnasts averaged 5 feet, 3.5 inches, 106 pounds, and were typically 17-years-old. By 1992, they averaged 4 feet, 9 inches tall, weighed 83 pounds, and were 16-years-old.
To stay in the sport, writes Ryan, the girls starve themselves, often in response to their coaches' belittling insults about their bodies. "Starving shuts down the menstrual cycle and blocks the onset of puberty. It's a dangerous strategy to save a career," she says.
The medical community agrees. In July 1996, an article in the New England Journal of Medicine said, "At its worst, the sport [gymnastics] can result in serious, life-endangering physical and emotional disabilities," says Dr. Barri Katz Stryer, one of the article's authors, "We are doing [girl gymnasts] a disservice. In some ways, we are abusing them." And in the July 2000 issue of Pediatrics, the American Academy of Pediatrics states that children should be discouraged from concentrating on a single sport before adolescence to avoid physical and psychological damage. Dr. Steven Anderson, chairman of the academy's committee on sports medicine and fitness, says the new policy was prompted in part by Ryan's book.
Coaching abuses
Whether you're a sports fan or not, Ryan's book is fascinating. She reveals the frailties of these superstar girls and the sometimes-abusive personalities of their coaches and parents -- often in their own words, a tremendous testament to Ryan's reporting skills. The book is divided by the factors that cause damage, from injuries and eating disorders to pressure, parents, and coaches, and readers can't help but come away with grim perceptions.
Ryan documents the fact that gymnast Betty Okino, then 17, competed in the 1992 Olympics with stress fractures in her back and elbow and a screw clamping a tendon to her shin. Kristie Phillips, a 14-year-old touted as the "new Mary Lou Retton" popped 12 Advils and six prescription anti-inflammatory pills each day while training with a broken wrist. When pain from a stress fracture in her ankle flared at the 1988 Olympics, gymnast Kelly Garrison, 21, pounded the ankle until it was numb -- so she could compete.
The light shines heavily on elite coaches Karolyi, Rick Newman, and Steve Nunno. Says one mother, describing Newman: "He could be so cruel to the children, calling them 'fat' and 'you idiot.' She was always trying to please this abusive man. It's disgusting, all these men with their huge egos dealing with little girls."
The physical training is also abusive: The average elite gymnast trains 35 to 45 hours per week. And while the muscles of children can develop like those of adults, writes Ryan, their bones can't keep pace: "Unlike their male counterparts, most female gymnasts reach their peak when they are still children, so the pounding on their still-forming skeletal structures can have long-term consequences. Some permanently damage their joints and backs. Some don't grow to full height."
Parents are the girls' last defense, but often they tolerate the mistreatment because they're caught up in Olympic fantasy and don't want their daughters to be kicked out of the gym. Ryan devotes less space to figure skaters, though the stories are similar: Girls are pressured to stay thin, and disordered eating abounds.
Ryan's final chapter examines changes since Little Girls was first published, and the picture is both promising and disturbing. In 1995, a former gymnast was hired to study the sport's health risks, and in 1999, she and the sport's governing body produced The Athlete Wellness Book.
In addition, the 1996 women's Olympic team was a little older (17.6) and 10 pounds heavier (92.3 pounds) than the 1992 team. But just as the US was making progress, the international rules changed. The minimum age for Olympic competition was raised from 15 -- meaning that older girls needed to be just as tiny and thin to perform tricks. But because the skill requirements were raised, they had to perform more difficult tricks to continue getting high scores.
Still, despite these efforts, the abusive coaching style thrives unregulated, and girls still go to torturous lengths to compete. In the end, writes Ryan, there's a lot of work left to be done.
-- Anne E. Stein is the former managing editor for Inside Triathlon magazine. A cyclist herself, she has written for Sports Illustrated for Women, Bicycling Magazine, and the Chicago Tribune.
--------------------------------------------------------------------------------
Reviewed by C.E. McLaughlin, MD, a professor of sports medicine at the University of California at Berkeley.
Our reviewers are members of Consumer Health Interactive's medical advisory board.
To learn more about our writers and editors, click here.
First published January 19, 2001
Last updated June 18, 2007
Copyright © 2001 Consumer Health Interactive
Reviewed by Anne E. Stein
CONSUMER HEALTH INTERACTIVE
Little Girls in Pretty Boxes: The Making and Breaking of Elite Gymnasts and Figure Skaters
By Joan Ryan
Warner Books
268 pp $13.95
The US gymnastics landscape changed dramatically with the arrival of Romanian coach Bela Karolyi more than 20 years ago. Since 1982, American women have won 13 individual and two team medals at the Olympics, and in 1984 Karolyi-coached Mary Lou Retton became the first American to win the all-around gold.
But Olympic glory has come at tremendous cost. Karolyi and other coaches produced winners through excessive training and, writes San Francisco Chronicle columnist Joan Ryan, gave rise to "a new generation of American coaches who screamed, taunted, and demanded absolute subservience."
It all peaked in 1992 at the Summer Olympics in Barcelona, where the taped limbs and blank stares of female American gymnasts prompted a call from New York Times columnist Dave Anderson to ban the sport from the Olympics.
But it's Ryan's book that has proven to be the sharpest thorn in the side of the USA Gymnastics Federation, which only recently acknowledged the serious physical and mental health issues faced by gymnasts. In 1992, Ryan spent three months researching the effects of training on elite female gymnasts. She received two national awards for her article, then took a year's leave to expand the story into a book, Little Girls in Pretty Boxes: The Making and Breaking of Elite Gymnasts and Figure Skaters.
The strain of training
It's an extremely readable and well-researched volume that quickly strips the glamorous veneer off gymnastics and figure skating. Through extensive interviews with athletes, coaches, parents, and officials, Ryan's book -- which has been updated to include both progress and lack of it in recent years -- has brought the likes of a 60 Minutes crew to observe and analyze competitions and has been cited by several physician groups calling for an end to coaching abuses.
The heart of the problem is that gymnastics and figure skating have become sports performed by children. In 1976, US Olympic gymnasts averaged 5 feet, 3.5 inches, 106 pounds, and were typically 17-years-old. By 1992, they averaged 4 feet, 9 inches tall, weighed 83 pounds, and were 16-years-old.
To stay in the sport, writes Ryan, the girls starve themselves, often in response to their coaches' belittling insults about their bodies. "Starving shuts down the menstrual cycle and blocks the onset of puberty. It's a dangerous strategy to save a career," she says.
The medical community agrees. In July 1996, an article in the New England Journal of Medicine said, "At its worst, the sport [gymnastics] can result in serious, life-endangering physical and emotional disabilities," says Dr. Barri Katz Stryer, one of the article's authors, "We are doing [girl gymnasts] a disservice. In some ways, we are abusing them." And in the July 2000 issue of Pediatrics, the American Academy of Pediatrics states that children should be discouraged from concentrating on a single sport before adolescence to avoid physical and psychological damage. Dr. Steven Anderson, chairman of the academy's committee on sports medicine and fitness, says the new policy was prompted in part by Ryan's book.
Coaching abuses
Whether you're a sports fan or not, Ryan's book is fascinating. She reveals the frailties of these superstar girls and the sometimes-abusive personalities of their coaches and parents -- often in their own words, a tremendous testament to Ryan's reporting skills. The book is divided by the factors that cause damage, from injuries and eating disorders to pressure, parents, and coaches, and readers can't help but come away with grim perceptions.
Ryan documents the fact that gymnast Betty Okino, then 17, competed in the 1992 Olympics with stress fractures in her back and elbow and a screw clamping a tendon to her shin. Kristie Phillips, a 14-year-old touted as the "new Mary Lou Retton" popped 12 Advils and six prescription anti-inflammatory pills each day while training with a broken wrist. When pain from a stress fracture in her ankle flared at the 1988 Olympics, gymnast Kelly Garrison, 21, pounded the ankle until it was numb -- so she could compete.
The light shines heavily on elite coaches Karolyi, Rick Newman, and Steve Nunno. Says one mother, describing Newman: "He could be so cruel to the children, calling them 'fat' and 'you idiot.' She was always trying to please this abusive man. It's disgusting, all these men with their huge egos dealing with little girls."
The physical training is also abusive: The average elite gymnast trains 35 to 45 hours per week. And while the muscles of children can develop like those of adults, writes Ryan, their bones can't keep pace: "Unlike their male counterparts, most female gymnasts reach their peak when they are still children, so the pounding on their still-forming skeletal structures can have long-term consequences. Some permanently damage their joints and backs. Some don't grow to full height."
Parents are the girls' last defense, but often they tolerate the mistreatment because they're caught up in Olympic fantasy and don't want their daughters to be kicked out of the gym. Ryan devotes less space to figure skaters, though the stories are similar: Girls are pressured to stay thin, and disordered eating abounds.
Ryan's final chapter examines changes since Little Girls was first published, and the picture is both promising and disturbing. In 1995, a former gymnast was hired to study the sport's health risks, and in 1999, she and the sport's governing body produced The Athlete Wellness Book.
In addition, the 1996 women's Olympic team was a little older (17.6) and 10 pounds heavier (92.3 pounds) than the 1992 team. But just as the US was making progress, the international rules changed. The minimum age for Olympic competition was raised from 15 -- meaning that older girls needed to be just as tiny and thin to perform tricks. But because the skill requirements were raised, they had to perform more difficult tricks to continue getting high scores.
Still, despite these efforts, the abusive coaching style thrives unregulated, and girls still go to torturous lengths to compete. In the end, writes Ryan, there's a lot of work left to be done.
-- Anne E. Stein is the former managing editor for Inside Triathlon magazine. A cyclist herself, she has written for Sports Illustrated for Women, Bicycling Magazine, and the Chicago Tribune.
--------------------------------------------------------------------------------
Reviewed by C.E. McLaughlin, MD, a professor of sports medicine at the University of California at Berkeley.
Our reviewers are members of Consumer Health Interactive's medical advisory board.
To learn more about our writers and editors, click here.
First published January 19, 2001
Last updated June 18, 2007
Copyright © 2001 Consumer Health Interactive
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:26
Kind vaak slachtoffer in de topsport
REPORTAGE, Van onze verslaggever John Volkers
gepubliceerd op 03 november 2007 02:46, bijgewerkt op 02:46
reykjavik - Er wordt steeds jonger en langer getraind. Wat dat met kinderen op lange termijn doet, is echter heel weinig onderzocht.
In de week dat de 13-jarige Nederlandse turnster Imke Glas een dwarslaesie opliep bij een training op het pegases-paard, sprak de Britse professor Richard Bailey bij de sportconferentie Play The Game van zijn zorgen over de ‘10.000 uren norm’ en de positie van het kind in de topsport. ‘Kinderen zijn het slachtoffer van het huidige proces in de topsport.’
De pedagoog aan de universiteit van Roehampton, die in 2004 voorzitter was van de IOC-commissie Sport & Opvoeding, zegt zich al jaren te storen aan de lichtzinnigheid, waarmee kinderen door ouders en trainers in de topsport worden gestort. ‘Want topsport is iets voor volwassenen. Maar velen zien kinderen blijkbaar als minivolwassenen.’
Alle betogen dat de zware inspanningen bij grote talenten leiden tot de vorming van een sterk karakter, verwerpt Bailey op zijn Brits. ‘Wat nu karaktervormend, sport kan zelfs een misdadig karakter vormen.’
In zijn ogen is de huidige praktijk, vooral aangehangen in de sporten turnen en kunstrijden, om steeds jonger steeds langer, harder en intensiever te trainen er een om meer dan kritisch te beschouwen.
‘Het jonge lichaam wordt te zwaar gebruikt. Trainers zien dat kinderen overtraind zijn, maar ze ontkennen het, ze miskennen het.
‘De sportwereld is in de greep van de 10.000 uren norm. Een kind moet tien jaar lang elke dag drie uur trainen, pas dan kan het aansluiten bij de top van de sport. Zeggen de experts. Maar er is heel weinig onderzoek gedaan naar wat dat met kinderen op de lange termijn doet.’
Bailey kwam met voorbeelden uit het boek van Joan Ryan, Little Girls in Pretty Boxes, over de door de Roemeense hardliner Karolyi geïnspireerde Amerikaanse trainingsmethoden met jonge sportkinderen. De auteur noemde turnen en kunstrijden ‘legaal, zelfs geprezen kindermisbruik. Er was veel druk op eetgedrag, ouders keken weg bij de brute aanpak van de trainers. Er werd zelfs geslagen en aan de haren getrokken, maar ze noemen het in die sporten discipline.’
Bailey: ‘We laten 7-jarigen deze keuze voor topsport maken. Want ze zouden het zo leuk vinden. Waarom doen we dit deze kinderen aan?’
Bewegen is goed en sporten is van belang, maar professor Bailey is niet langer een streng gelovige in het goede van de sport. ‘Sport is niet alleen maar een universeel goed’, was zijn analyse voor zijn IJslandse gehoor.
Hij had even tevoren in de zaal gezeten bij de voordracht van dr Giselher Spitzer, een Berlijnse onderzoeker van het Oost-Duitse dopingschandaal uit de jaren zeventig en tachtig. Spitzer vertelde van de blauwe pillen, de Oral-Turinabol steroïden, die – gemiddeld – veertienjarige kinderen kregen voorgeschreven. Spitzer: ‘De helft was nog jonger. De jongste die Turinabol kreeg was tien jaar.’
De 60 onderzochten uit het ‘sportleger’, eentiende van alle bekende slachtoffers, hadden veelal halfzware tot zware lichamelijke schade. Niemand had lichte afwijkingen. De helft van de ex-atleten kon niet lang staan. Ook tillen en wandelen waren onmogelijk geworden.
Van de groep van 60 had 25 procent kanker gekregen, 38 procent had zelfverminking en zelfmoordpogingen achter de rug en 10 vrouwen uit de groep waren man geworden. De kinderen van die gekwelde DDR-sportkinderen waren er ernstig aan toe. Ook waren er 15 miskramen en 3 doodgeboren baby’s in de onderzoeksgroep.
Dat was toen, ‘maar de aanwezigheid van kinderen in competitiesport is en blijft een reden tot zorg’, zei Bailey nog eens hardop. Hij haalde aan dat elk van de 36 artikelen in de VN-verklaring over de Rechten van het Kind volgens een onderzoek uit 2005 in de sport wordt overtreden. ‘En dat allemaal als gevolg van een schadelijke behandeling in de naam van de sport.’
Hij maakte zich ook boos over IOC-voorzitter Jacques Rogge, een medicus die in 2005 werd geconfronteerd met uitwassen van de harde aanpak van Chinese sportkinderen. De extremiteiten in dat land, volgend jaar bij de Spelen gastheer van de olympische familie, staan bekend als ongeëvenaard.
‘Rogge zei dat het geen marteling was. Laten we de zaak niet opblazen, zei hij, want ze binden die kinderen geen elektrische draden op het lijf.’
REPORTAGE, Van onze verslaggever John Volkers
gepubliceerd op 03 november 2007 02:46, bijgewerkt op 02:46
reykjavik - Er wordt steeds jonger en langer getraind. Wat dat met kinderen op lange termijn doet, is echter heel weinig onderzocht.
In de week dat de 13-jarige Nederlandse turnster Imke Glas een dwarslaesie opliep bij een training op het pegases-paard, sprak de Britse professor Richard Bailey bij de sportconferentie Play The Game van zijn zorgen over de ‘10.000 uren norm’ en de positie van het kind in de topsport. ‘Kinderen zijn het slachtoffer van het huidige proces in de topsport.’
De pedagoog aan de universiteit van Roehampton, die in 2004 voorzitter was van de IOC-commissie Sport & Opvoeding, zegt zich al jaren te storen aan de lichtzinnigheid, waarmee kinderen door ouders en trainers in de topsport worden gestort. ‘Want topsport is iets voor volwassenen. Maar velen zien kinderen blijkbaar als minivolwassenen.’
Alle betogen dat de zware inspanningen bij grote talenten leiden tot de vorming van een sterk karakter, verwerpt Bailey op zijn Brits. ‘Wat nu karaktervormend, sport kan zelfs een misdadig karakter vormen.’
In zijn ogen is de huidige praktijk, vooral aangehangen in de sporten turnen en kunstrijden, om steeds jonger steeds langer, harder en intensiever te trainen er een om meer dan kritisch te beschouwen.
‘Het jonge lichaam wordt te zwaar gebruikt. Trainers zien dat kinderen overtraind zijn, maar ze ontkennen het, ze miskennen het.
‘De sportwereld is in de greep van de 10.000 uren norm. Een kind moet tien jaar lang elke dag drie uur trainen, pas dan kan het aansluiten bij de top van de sport. Zeggen de experts. Maar er is heel weinig onderzoek gedaan naar wat dat met kinderen op de lange termijn doet.’
Bailey kwam met voorbeelden uit het boek van Joan Ryan, Little Girls in Pretty Boxes, over de door de Roemeense hardliner Karolyi geïnspireerde Amerikaanse trainingsmethoden met jonge sportkinderen. De auteur noemde turnen en kunstrijden ‘legaal, zelfs geprezen kindermisbruik. Er was veel druk op eetgedrag, ouders keken weg bij de brute aanpak van de trainers. Er werd zelfs geslagen en aan de haren getrokken, maar ze noemen het in die sporten discipline.’
Bailey: ‘We laten 7-jarigen deze keuze voor topsport maken. Want ze zouden het zo leuk vinden. Waarom doen we dit deze kinderen aan?’
Bewegen is goed en sporten is van belang, maar professor Bailey is niet langer een streng gelovige in het goede van de sport. ‘Sport is niet alleen maar een universeel goed’, was zijn analyse voor zijn IJslandse gehoor.
Hij had even tevoren in de zaal gezeten bij de voordracht van dr Giselher Spitzer, een Berlijnse onderzoeker van het Oost-Duitse dopingschandaal uit de jaren zeventig en tachtig. Spitzer vertelde van de blauwe pillen, de Oral-Turinabol steroïden, die – gemiddeld – veertienjarige kinderen kregen voorgeschreven. Spitzer: ‘De helft was nog jonger. De jongste die Turinabol kreeg was tien jaar.’
De 60 onderzochten uit het ‘sportleger’, eentiende van alle bekende slachtoffers, hadden veelal halfzware tot zware lichamelijke schade. Niemand had lichte afwijkingen. De helft van de ex-atleten kon niet lang staan. Ook tillen en wandelen waren onmogelijk geworden.
Van de groep van 60 had 25 procent kanker gekregen, 38 procent had zelfverminking en zelfmoordpogingen achter de rug en 10 vrouwen uit de groep waren man geworden. De kinderen van die gekwelde DDR-sportkinderen waren er ernstig aan toe. Ook waren er 15 miskramen en 3 doodgeboren baby’s in de onderzoeksgroep.
Dat was toen, ‘maar de aanwezigheid van kinderen in competitiesport is en blijft een reden tot zorg’, zei Bailey nog eens hardop. Hij haalde aan dat elk van de 36 artikelen in de VN-verklaring over de Rechten van het Kind volgens een onderzoek uit 2005 in de sport wordt overtreden. ‘En dat allemaal als gevolg van een schadelijke behandeling in de naam van de sport.’
Hij maakte zich ook boos over IOC-voorzitter Jacques Rogge, een medicus die in 2005 werd geconfronteerd met uitwassen van de harde aanpak van Chinese sportkinderen. De extremiteiten in dat land, volgend jaar bij de Spelen gastheer van de olympische familie, staan bekend als ongeëvenaard.
‘Rogge zei dat het geen marteling was. Laten we de zaak niet opblazen, zei hij, want ze binden die kinderen geen elektrische draden op het lijf.’
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:28
Kinderen van de Volksrepubliek
door Robert-Jan Friele foto David van Dam/GPD. zaterdag 02 augustus 2008 | 10:50 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 02 augustus 2008 | 11:03
Tekstgrootte
Hoewel er 24 jaren voorbij zijn gegaan, herinnert Li Jiao zich het moment dat er een einde kwam aan haar jeugd als de dag van gisteren.
Zij, dochter van een leraar Chinees en geschiedenis en een fabrieksmedewerkster, werd op haar elfde uitverkoren: ze had voldoende talent voor tafeltennis om naar het sportinternaat van de provincie Shandong te mogen. "Het bed stond klaar, we hoefden alleen nog wat spullen mee te nemen.
Het was zo'n acht uur reizen en we gingen met de trein. Zes meisjes en een vader die bij het spoor werkte en daarom gratis mee kon. De andere ouders stonden op het perron te huilen. Wij zeiden 'doei', en waren blij dat we gingen. Daarna maakten we snel het eten open dat we hadden meegekregen, om het onderling te vergelijken.
"Ik kan het leefritme van het internaat nog dromen. Tussen 6 en 7 uur 's ochtends conditietraining, buiten. Van 7 tot kwart over 8 eten. Trainen tot kwart voor 11. Daarna was het pauze, lunch, slapen. Van kwart voor 3 tot 5 trainen. Eten. Als er geen huiswerk gemaakt moest worden, konden we 's avonds rusten.
"Het eerste jaar was alleen tafeltennis, het tweede jaar ging ik twee ochtenden per week naar school. Op zondag waren we vrij, maar we moesten op het internaat blijven. Ik mocht twee weken per jaar naar huis. Omdat je niet kon bellen, schreven mijn ouders en ik elkaar brieven."
Tien jaar lang leefde Li volgens ongeveer hetzelfde stramien, net als duizenden andere kinderen. China telde halverwege de jaren tachtig nog zo'n 3.200 sportinternaten, waar ongeveer een half miljoen kinderen werden opgeleid. De Chinese superster, basketballer Yao Ming, leerde zijn sport op een internaat in Sjanghai. De olympisch kampioen 110 meter horden, Liu Xiang, eveneens. Zhang Ning, de olympisch badmintonkampioene, woonde vanaf haar elfde op het internaat van de stad Jingzhou.
Honderden namen, tientallen sporten, één route naar de top: die van vele uren training en een leven dat volledig in het teken staat van het bereiken van de top.
De Nederlandse roeicoach Diederik de Boorder werkte een jaar op een roei-internaat in de provincie Henan en beschreef zijn ervaringen twee jaar geleden in deze krant.
'De eerste keer dacht ik: ik ben in de DDR. Om half 5 's ochtends het eerste fluitje, ten teken dat ze moeten opstaan en zich moeten aankleden. Vijf minuten daarna twee keer fluiten: de trap af en aantreden'.
Het is de atleten verboden relaties te hebben. De coach is de almachtige figuur in hun leven, die alles bepaalt. Lotgenoten om moeilijke momenten mee te delen, zijn er genoeg. Maar elke teamgenoot is ook een concurrent: iedereen vecht voor een plek in het nationale team.
Naarmate de treinverbinding tussen Li's geboortestad Qingdao en het internaat beter werd en haar ouders iets meer geld hadden, kwam haar moeder vaker
langs. "Ik was altijd blij haar te zien. Ze kwam één keer per drie maanden, enkele dagen. Mijn moeder vond het erg dat ik naar het internaat ging, maar het is ook een toekomst voor je kind. Het doel van je leven staat vast."
Omdat alles erop wijst dat talenten worden gedwongen tot het bedrijven van hun sport, krijgt China regelmatig kritiek vanuit het Westen, waar sport doorgaans als onschuldige vrijetijdsbesteding geldt.
Maar voor kinderen van het platteland kan de gang naar het internaat de redding betekenen uit armoede en honger, vertelt Li.
En, er is soms geen andere keuze, zegt ze. "Ik dacht wel eens aan andere dingen, zoals studeren. Maar heimwee heb ik nooit gehad. We zijn gekozen om topsporter te worden. Wij vragen ons niet af waarom er zoveel van ons geëist wordt. Je wilt beter worden. Dat moet op die manier, heel simpel. In Nederland hebben kinderen veel keuzes. Ze vinden sport leuk, maar andere dingen ook. Ik vond alleen tafeltennis leuk. Als je dan geselecteerd wordt, ben je eigenlijk alleen maar blij."
Nu ze 35 is, vraagt Li zich soms af of ze wel geschikt was voor het Chinese systeem. Vanaf haar zestiende raakte ze langzaam uitgekeken op de sport. Op haar 21ste verliet Li het internaat, ze raakte vijf jaar geen batje aan. In 1999 tekende ze een contract in Nederland en negen jaar later mag ze alsnog op het hoogste podium, de Olympische Spelen, haar sport beoefenen.
Li: "Misschien paste ik niet helemaal bij dat systeem, daar ben ik nog niet uit. Maar ik moest me aanpassen. Ik woonde in China, koos voor tafeltennis en het systeem stond er. Dat zou niet voor mij buigen."
Spijt heeft Li, voor zover dat mogelijk is, niet. "Ik heb een ander leven gehad dan de meeste kinderen en ben daar blij mee."
De Boorder zei evenmin spijt te hebben gehad van het werken in zo'n onbarmhartig sportsysteem. Maar zijn blik op Chinese sporters zal nooit meer dezelfde zijn. Twee weken na zijn terugkeer naar Nederland zag hij op Studio Sport een Chinese badmintonster. Meteen was daar het besef: "Ik dacht: jij dus ook."
door Robert-Jan Friele foto David van Dam/GPD. zaterdag 02 augustus 2008 | 10:50 | Laatst bijgewerkt op: zaterdag 02 augustus 2008 | 11:03
Tekstgrootte
Hoewel er 24 jaren voorbij zijn gegaan, herinnert Li Jiao zich het moment dat er een einde kwam aan haar jeugd als de dag van gisteren.
Zij, dochter van een leraar Chinees en geschiedenis en een fabrieksmedewerkster, werd op haar elfde uitverkoren: ze had voldoende talent voor tafeltennis om naar het sportinternaat van de provincie Shandong te mogen. "Het bed stond klaar, we hoefden alleen nog wat spullen mee te nemen.
Het was zo'n acht uur reizen en we gingen met de trein. Zes meisjes en een vader die bij het spoor werkte en daarom gratis mee kon. De andere ouders stonden op het perron te huilen. Wij zeiden 'doei', en waren blij dat we gingen. Daarna maakten we snel het eten open dat we hadden meegekregen, om het onderling te vergelijken.
"Ik kan het leefritme van het internaat nog dromen. Tussen 6 en 7 uur 's ochtends conditietraining, buiten. Van 7 tot kwart over 8 eten. Trainen tot kwart voor 11. Daarna was het pauze, lunch, slapen. Van kwart voor 3 tot 5 trainen. Eten. Als er geen huiswerk gemaakt moest worden, konden we 's avonds rusten.
"Het eerste jaar was alleen tafeltennis, het tweede jaar ging ik twee ochtenden per week naar school. Op zondag waren we vrij, maar we moesten op het internaat blijven. Ik mocht twee weken per jaar naar huis. Omdat je niet kon bellen, schreven mijn ouders en ik elkaar brieven."
Tien jaar lang leefde Li volgens ongeveer hetzelfde stramien, net als duizenden andere kinderen. China telde halverwege de jaren tachtig nog zo'n 3.200 sportinternaten, waar ongeveer een half miljoen kinderen werden opgeleid. De Chinese superster, basketballer Yao Ming, leerde zijn sport op een internaat in Sjanghai. De olympisch kampioen 110 meter horden, Liu Xiang, eveneens. Zhang Ning, de olympisch badmintonkampioene, woonde vanaf haar elfde op het internaat van de stad Jingzhou.
Honderden namen, tientallen sporten, één route naar de top: die van vele uren training en een leven dat volledig in het teken staat van het bereiken van de top.
De Nederlandse roeicoach Diederik de Boorder werkte een jaar op een roei-internaat in de provincie Henan en beschreef zijn ervaringen twee jaar geleden in deze krant.
'De eerste keer dacht ik: ik ben in de DDR. Om half 5 's ochtends het eerste fluitje, ten teken dat ze moeten opstaan en zich moeten aankleden. Vijf minuten daarna twee keer fluiten: de trap af en aantreden'.
Het is de atleten verboden relaties te hebben. De coach is de almachtige figuur in hun leven, die alles bepaalt. Lotgenoten om moeilijke momenten mee te delen, zijn er genoeg. Maar elke teamgenoot is ook een concurrent: iedereen vecht voor een plek in het nationale team.
Naarmate de treinverbinding tussen Li's geboortestad Qingdao en het internaat beter werd en haar ouders iets meer geld hadden, kwam haar moeder vaker
langs. "Ik was altijd blij haar te zien. Ze kwam één keer per drie maanden, enkele dagen. Mijn moeder vond het erg dat ik naar het internaat ging, maar het is ook een toekomst voor je kind. Het doel van je leven staat vast."
Omdat alles erop wijst dat talenten worden gedwongen tot het bedrijven van hun sport, krijgt China regelmatig kritiek vanuit het Westen, waar sport doorgaans als onschuldige vrijetijdsbesteding geldt.
Maar voor kinderen van het platteland kan de gang naar het internaat de redding betekenen uit armoede en honger, vertelt Li.
En, er is soms geen andere keuze, zegt ze. "Ik dacht wel eens aan andere dingen, zoals studeren. Maar heimwee heb ik nooit gehad. We zijn gekozen om topsporter te worden. Wij vragen ons niet af waarom er zoveel van ons geëist wordt. Je wilt beter worden. Dat moet op die manier, heel simpel. In Nederland hebben kinderen veel keuzes. Ze vinden sport leuk, maar andere dingen ook. Ik vond alleen tafeltennis leuk. Als je dan geselecteerd wordt, ben je eigenlijk alleen maar blij."
Nu ze 35 is, vraagt Li zich soms af of ze wel geschikt was voor het Chinese systeem. Vanaf haar zestiende raakte ze langzaam uitgekeken op de sport. Op haar 21ste verliet Li het internaat, ze raakte vijf jaar geen batje aan. In 1999 tekende ze een contract in Nederland en negen jaar later mag ze alsnog op het hoogste podium, de Olympische Spelen, haar sport beoefenen.
Li: "Misschien paste ik niet helemaal bij dat systeem, daar ben ik nog niet uit. Maar ik moest me aanpassen. Ik woonde in China, koos voor tafeltennis en het systeem stond er. Dat zou niet voor mij buigen."
Spijt heeft Li, voor zover dat mogelijk is, niet. "Ik heb een ander leven gehad dan de meeste kinderen en ben daar blij mee."
De Boorder zei evenmin spijt te hebben gehad van het werken in zo'n onbarmhartig sportsysteem. Maar zijn blik op Chinese sporters zal nooit meer dezelfde zijn. Twee weken na zijn terugkeer naar Nederland zag hij op Studio Sport een Chinese badmintonster. Meteen was daar het besef: "Ik dacht: jij dus ook."
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:33
Ook een positief artikel
Pubers & topsport. ‘Je weet niet waar je aan begint’
Tekst: Sigrid Starremans
J/M Pubers januari 2007
Geen feestjes, geen ijs en patat en een overvol weekprogramma. Een paar duizend pubers in ons land doen aan topsport en moeten daar veel voor doen en laten. Wat drijft deze jongeren? En hoe is het voor de ouders om een topsporter in het gezin te hebben?
Topturnster Anne Tritten haalde als klein kind al graag capriolen uit op het gras. ‘Jullie moeten haar op turnen doen,’ adviseerde een buurvrouw haar ouders een keer, ‘ze is zo lenig.’ Binnen twee jaar trainde Anne drie keer per week. Op haar achtste deed ze voor de eerste keer mee aan de Nederlandse Kampioenschappen. Een ontwikkeling die haar ouders volkomen verraste. ‘Wij zijn zelf helemaal niet sportief,’ vertelt moeder Yvonne. ‘Ook Anne’s tweelingzusje en onze oudste dochter zijn niet echt geïnteresseerd in sport. Sommigen denken dat kinderen die aan topsport doen, door de ouders worden gedwongen. Nou dat is echt niet zo! Anne traint achtentwintig uur per week. Dat houd je echt niet vol als je het zelf niet wilt. Wij hoeven haar ook nooit te herinneren aan de dingen die ze moet doen en laten. Ze gaat uit zichzelf een uur eerder naar bed dan haar tweelingzusje. En als ze een ijsje eet, kiest ze zelf voor een waterijsje in plaats van voor een magnum.’
Yvonne en haar man Ben hebben meer hun handen vol aan hun andere twee kinderen dan aan Anne, zo vertellen ze. ‘Die zitten met echte puberproblemen. Dat is veel lastiger. Anne is alleen maar met sport bezig.’ Ook het dagelijks op en neer rijden naar de speciale LOOT-school in Nijmegen, is geen belasting. Yvonne staat om kwart over zes op om haar te brengen, Ben komt haar ’s avonds om zes uur daar weer ophalen. ‘Daar stel je je op in, al is dat vele rijden wel duur,’ vertelt Ben. ‘Topsport kost vooral veel geld. Ook de contributie van de club waar Anne traint, is veel hoger dan die van een gewone turnvereniging. Ik ben wel blij dat niet alle drie onze kinderen aan topsport doen.’
Trainen op zondag
Dat is wel het geval bij de familie Hulsebos. Niet alleen dochter Silke volleybalt, ook haar broer en haar vader bedrijven de sport op hoog niveau. ‘Het is leuk als je hoort dat je kind talent heeft, maar je weet nooit precies waar je aan begint,’ lacht moeder Marga. ‘Onze zoon gaat nu zelf, maar wij hebben jarenlang allebei de kinderen naar de trainingen moeten brengen. Op zondag stonden we om zeven uur op. Mijn man bracht onze zoon weg en ik bracht Silke met een geleende auto. Nu doen we het om de beurt voor Silke. De training op zondag is meer dan een half uur rijden. We blijven daar dan van half negen tot half twee op haar wachten. Als ouders moet je er wel behoorlijk achter staan, anders redden ze het niet. Maar je wilt je kind dat plezier niet ontnemen.’
Hebben ze niet het idee dat hun kinderen een echte pubertijd missen omdat ze zich veel gewone puberzaken, als uitgaan en vriendjes, moeten ontzeggen? ‘Dat speelt wel eens door je hoofd,’ bekent Marga. ‘Maar ik zie bij onze oudste dat dat toch wel losloopt. Ik houd het wel in de gaten bij Silke. Gelukkig is ze een heel sociaal meisje met veel vrienden. En ze maken toch ook hun eigen keus hierin.’
Door al die verschillende trainingstijden lopen de leden van het gezin Hulsebos elkaar nogal eens mis. Tijd om samen te eten is er meestal niet. ‘Toch zien we elkaar genoeg, al zou ik wel eens meer willen,’ zegt vader Jos. ‘En de zondagavond reserveert iedereen voor het gezin. Dan wordt er uitgebreid gekookt, we dekken de tafel mooi en nemen echt de tijd voor elkaar.’
Sport en school
Ook in het gezin Pennartz wordt heel wat afgereden en is het op zondag altijd vroeg opstaan. ‘Toen Joep jonger was, moesten we er zelfs wel eens om vijf of zes uur uit als hij in Heerenveen of Groningen moest schaatsen,’ vertelt moeder Marga. ‘Als ze wat ouder zijn en in de selectie zitten, trainen ze gelukkig op wat christelijkere tijden.’ Vervelend vinden ze dat vroege opstaan niet. Vader Jos: ‘Je doet het gewoon. Andere ouders moeten hun kind om drie uur ’s nachts in de disco gaan ophalen. Nou, dan ga ik liever om zes uur ’s morgens met ze naar een ijsbaan.’
Joep doet het goed op school. Als dat niet zo was, zou het een reden zijn om de vele tijd die in het trainen zit, ter discussie te stellen, zo melden zijn ouders.
‘We stimuleren hem om zich niet alleen op het schaatsen te richten,’ zegt Magda. ‘Al moet je er als topsporter wel honderd procent voor gaan,’ vindt Jos. ‘Ik ben tandarts, zo’n studie is niet te combineren met topsport. Maar een minder intensieve studie als psychologie of rechten wellicht wel.’
Joep traint veel en dat zal de komende jaren alleen nog maar meer worden. Lijdt zijn sociale leven daar niet onder? Jos: ‘Ze hebben ook een sociaal leven op de vereniging. Andere kinderen hangen de hele tijd voor de televisie of drinken te veel alcohol. Dan kunnen ze beter veel met sport bezig zijn. Mijn wens is dat Joep een gelukkige jongen wordt. Ik hoop dat hij niet een van die sporters wordt die er veel voor moet laten, tegen de top aanzit, het net niet haalt en dan gedesillusioneerd afhaakt.’
Anne Tritten (14), turnster selectie Nederland: ‘Het liefst zou ik veertig uur per week turnen’
‘Ik ben niet zo lenig, maar heb wel veel sprongkracht. Een dubbele salto op de vloer met een schroef erachteraan, dat soort dingen kan ik goed. Maar de balk is het leukste. Hij blijft toch altijd heel smal, dat is eng maar ook juist leuk. Als je een flik-flak of een salto doet, moet je niet gaat wiebelen. Ik ben er wel eens hard vanaf gevallen, mijn hele gezicht was geschaafd.
Door de week train ik ’s morgens van acht tot tien. Daarna volg ik de lessen op school. Van drie tot zes ga ik weer turnen. Op zondag train ik ook drie uur. Alleen op zaterdag heb ik vrij. Dan lig ik ook meestal op de bank of speel ik wat op de computer.
Omdat ik ver weg woon, zie ik mijn klasgenootjes niet buiten school. Dat vind ik niet erg. De meisjes in mijn turngroep zijn mijn beste vriendinnen. We gaan ook wel eens naar de film. En dan praten we niet alleen over turnen. We hebben het ook wel eens over jongens en zo. Al heb ik helemaal geen tijd voor vriendjes.
Vorig jaar heb ik een dip gehad. Ik had een knieblessure die maar niet overging. Ik dacht: als het zo moet, dan wil ik niet meer. Mijn vader zei dat ik er eerst goed over moest nadenken. Ik heb gehuild, ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb ook met mijn trainer gepraat. Uiteindelijk ben ik toch doorgegaan en toen werd het ook weer leuk.
In april 2006 zijn we op het EK in Grieken-land geweest. Dat was geweldig! Als je dan naar die Roemeense en Russische turnsters kijkt, die zijn zo goed. Maar die doen ook niets anders dan turnen. Ze gaan niet naar school. Dat zou ik ook wel willen. Ik houd niet zo van school. Het liefst zou ik veertig uur per week turnen.’
Joep Pennartz (16), schaatsen: ‘Lekker trainen vind ik eigenlijk net zo leuk als uitgaan’
‘Het schaatsseizoen loopt van half oktober tot begin maart. ’s Zomer hardlopen, skeeleren en wielrennen we. Ik mis het schaatsen dan wel. Als je schaatst en het gaat goed, dan glijd je zo lekker vanzelf. En tijdens wedstrijden is het heerlijk om te voelen dat je moe bent, maar toch door kunt gaan.
De 1500 meter is mijn specialiteit. Soms ben ik moe daarna, maar ik zit nooit moe in de klas. Ik kan school makkelijk met het schaatsen combineren. Ik zit op het atheneum, maar ik hoef er niet veel voor te doen. Het is gewoon een kwestie van goed plannen.
Ik train nu vier keer in de week anderhalf uur. Tijdens het schaatsseizoen heb ik op zaterdag nog een wedstrijd. Ook in mijn vrije tijd train ik wel eens. Maar dat mag ik niet te vaak doen. Ik ben nog jong, dat zou te veel van mijn krachten vergen. Als ik ouder, sterker en groter ben, ga ik meer trainen. De profs trainen twee keer per dag. Het liefst word ik ook profschaatser, al zijn er maar een paar die er echt goed geld mee kunnen verdienen. Ik houd er rekening mee dat ik ook iets anders zal moeten doen om rond te komen.
Ik volg geen dieet, maar mag geen te vette dingen. Dat is niet erg, die lust ik sowieso niet. Op de training moet ik een logboek invullen. Daarin schrijf ik hoe ik me voel, hoe ik heb geslapen en wat ik heb gegeten. Op het schoolkamp heb ik twee biertjes gedronken. Ik heb dat wel gemeld en het kan zijn dat ik daar nog iets van hoor. Mijn vader zei me ook dat ik daar geen gewoonte van moet maken.
‘Soms denk ik wel eens: iedereen gaat uit en ik niet. Gelukkig heb ik vrienden die ook allemaal fanatiek met sport bezig zijn en die ook niet uitgaan. En lekker trainen, vind ik eigenlijk net zo leuk.’
Silke Hulsebos (15), volleybal: ‘Voor vriendjes heb ik geen tijd’
‘Met volleybal kan ik me lekker uitleven, ook als ik boos ben. De bal over het net smashen is mijn specialiteit. Keihard op die bal slaan zodat degene die aan de andere kant staat hem niet houdt, dat geeft me een kick. Ik volleybal al vanaf mijn zevende.
Op mijn elfde mocht ik op zondag ook bij de Nederlandse Volleybalschool trainen. Op mijn dertiende speelde ik bij mijn eigen vereniging al bij de volwassen dames. Het niveau van mijn leeftijdsgenoten was te laag.
Ik train nu vijftien uur in de week. En op zaterdag is er altijd een wedstrijd. Het komt maar zelden voor dat ik niet met plezier naar de training ga. Omdat ik ook in het weekend speel, kan ik nooit uitgaan op vrijdag- en zaterdagavond. Ik vind dat niet erg, het staat me zelfs tegen. Mijn vrienden begrijpen het meestal wel, maar soms zeggen ze: “Kun je echt niet een keer mee?” Ook mijn vriendinnen op school vragen dat wel eens. Die houden bijvoorbeeld iedere week patatdag. Daar doe ik ook nooit aan mee, want ik moet op mijn voeding letten.
Ik zit op de havo. Op school heb ik een topsportregeling. Ik hoef maar één keer in de drie weken mee te doen met gym, zodat ik meer tijd heb voor andere vakken. En als ik voorzie dat ik het niet red met mijn huiswerk, kan ik vrijstelling aanvragen. Ik maak daar overigens maar weinig gebruik van. Ik weet dat ik goed moet plannen. Voor vriendjes heb ik ook geen tijd. Nou ja, ik heb vorig jaar wel een vriendje gehad maar dat is mede stuk gegaan door het volleybal. Toch heb ik er nooit over gedacht om minder te gaan trainen. Volleybal speelt een te grote rol in mijn leven.’
Wat doet Nederland voor (jeugdige) topsporters?
In 1991 zijn de eerste LOOT-scholen opgericht (Landelijk Overleg Onderwijs en Topsport). Op deze scholen kunnen middelbare scholieren die aan topsport doen, een aangepast programma volgen. Het lesrooster is bijvoorbeeld flexibel zodat er genoeg ruimte overblijft voor trainingen en wedstrijden. Ook kunnen de leerlingen vrijstelling van bepaalde vakken krijgen of vermindering van huiswerk. Momenteel zijn er twintig LOOT-scholen in ons land. Sommige andere middelbare scholen noemen zichzelf topsportvriendelijk en houden rekening met de sportieve ambities van hun leerlingen.
VWS stelde onlangs meer geld ter beschikking voor topsport en talent-ontwikkeling. Dit geld komt vooral bij de sportbonden terecht die het gebruiken voor betere trainingsprogramma’s, coaching en goede faciliteiten. Rechtstreekse financiële ondersteuning van talenten is er niet. Andere voorzieningen die door sportfederatie NOC*NSF ter beschikking worden gesteld, zoals een Studiekostenregeling, gelden voor sporters vanaf 18 jaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen wordt een jeugdstipendium aan 16/17-jarigen uitgekeerd.
Pubers & topsport. ‘Je weet niet waar je aan begint’
Tekst: Sigrid Starremans
J/M Pubers januari 2007
Geen feestjes, geen ijs en patat en een overvol weekprogramma. Een paar duizend pubers in ons land doen aan topsport en moeten daar veel voor doen en laten. Wat drijft deze jongeren? En hoe is het voor de ouders om een topsporter in het gezin te hebben?
Topturnster Anne Tritten haalde als klein kind al graag capriolen uit op het gras. ‘Jullie moeten haar op turnen doen,’ adviseerde een buurvrouw haar ouders een keer, ‘ze is zo lenig.’ Binnen twee jaar trainde Anne drie keer per week. Op haar achtste deed ze voor de eerste keer mee aan de Nederlandse Kampioenschappen. Een ontwikkeling die haar ouders volkomen verraste. ‘Wij zijn zelf helemaal niet sportief,’ vertelt moeder Yvonne. ‘Ook Anne’s tweelingzusje en onze oudste dochter zijn niet echt geïnteresseerd in sport. Sommigen denken dat kinderen die aan topsport doen, door de ouders worden gedwongen. Nou dat is echt niet zo! Anne traint achtentwintig uur per week. Dat houd je echt niet vol als je het zelf niet wilt. Wij hoeven haar ook nooit te herinneren aan de dingen die ze moet doen en laten. Ze gaat uit zichzelf een uur eerder naar bed dan haar tweelingzusje. En als ze een ijsje eet, kiest ze zelf voor een waterijsje in plaats van voor een magnum.’
Yvonne en haar man Ben hebben meer hun handen vol aan hun andere twee kinderen dan aan Anne, zo vertellen ze. ‘Die zitten met echte puberproblemen. Dat is veel lastiger. Anne is alleen maar met sport bezig.’ Ook het dagelijks op en neer rijden naar de speciale LOOT-school in Nijmegen, is geen belasting. Yvonne staat om kwart over zes op om haar te brengen, Ben komt haar ’s avonds om zes uur daar weer ophalen. ‘Daar stel je je op in, al is dat vele rijden wel duur,’ vertelt Ben. ‘Topsport kost vooral veel geld. Ook de contributie van de club waar Anne traint, is veel hoger dan die van een gewone turnvereniging. Ik ben wel blij dat niet alle drie onze kinderen aan topsport doen.’
Trainen op zondag
Dat is wel het geval bij de familie Hulsebos. Niet alleen dochter Silke volleybalt, ook haar broer en haar vader bedrijven de sport op hoog niveau. ‘Het is leuk als je hoort dat je kind talent heeft, maar je weet nooit precies waar je aan begint,’ lacht moeder Marga. ‘Onze zoon gaat nu zelf, maar wij hebben jarenlang allebei de kinderen naar de trainingen moeten brengen. Op zondag stonden we om zeven uur op. Mijn man bracht onze zoon weg en ik bracht Silke met een geleende auto. Nu doen we het om de beurt voor Silke. De training op zondag is meer dan een half uur rijden. We blijven daar dan van half negen tot half twee op haar wachten. Als ouders moet je er wel behoorlijk achter staan, anders redden ze het niet. Maar je wilt je kind dat plezier niet ontnemen.’
Hebben ze niet het idee dat hun kinderen een echte pubertijd missen omdat ze zich veel gewone puberzaken, als uitgaan en vriendjes, moeten ontzeggen? ‘Dat speelt wel eens door je hoofd,’ bekent Marga. ‘Maar ik zie bij onze oudste dat dat toch wel losloopt. Ik houd het wel in de gaten bij Silke. Gelukkig is ze een heel sociaal meisje met veel vrienden. En ze maken toch ook hun eigen keus hierin.’
Door al die verschillende trainingstijden lopen de leden van het gezin Hulsebos elkaar nogal eens mis. Tijd om samen te eten is er meestal niet. ‘Toch zien we elkaar genoeg, al zou ik wel eens meer willen,’ zegt vader Jos. ‘En de zondagavond reserveert iedereen voor het gezin. Dan wordt er uitgebreid gekookt, we dekken de tafel mooi en nemen echt de tijd voor elkaar.’
Sport en school
Ook in het gezin Pennartz wordt heel wat afgereden en is het op zondag altijd vroeg opstaan. ‘Toen Joep jonger was, moesten we er zelfs wel eens om vijf of zes uur uit als hij in Heerenveen of Groningen moest schaatsen,’ vertelt moeder Marga. ‘Als ze wat ouder zijn en in de selectie zitten, trainen ze gelukkig op wat christelijkere tijden.’ Vervelend vinden ze dat vroege opstaan niet. Vader Jos: ‘Je doet het gewoon. Andere ouders moeten hun kind om drie uur ’s nachts in de disco gaan ophalen. Nou, dan ga ik liever om zes uur ’s morgens met ze naar een ijsbaan.’
Joep doet het goed op school. Als dat niet zo was, zou het een reden zijn om de vele tijd die in het trainen zit, ter discussie te stellen, zo melden zijn ouders.
‘We stimuleren hem om zich niet alleen op het schaatsen te richten,’ zegt Magda. ‘Al moet je er als topsporter wel honderd procent voor gaan,’ vindt Jos. ‘Ik ben tandarts, zo’n studie is niet te combineren met topsport. Maar een minder intensieve studie als psychologie of rechten wellicht wel.’
Joep traint veel en dat zal de komende jaren alleen nog maar meer worden. Lijdt zijn sociale leven daar niet onder? Jos: ‘Ze hebben ook een sociaal leven op de vereniging. Andere kinderen hangen de hele tijd voor de televisie of drinken te veel alcohol. Dan kunnen ze beter veel met sport bezig zijn. Mijn wens is dat Joep een gelukkige jongen wordt. Ik hoop dat hij niet een van die sporters wordt die er veel voor moet laten, tegen de top aanzit, het net niet haalt en dan gedesillusioneerd afhaakt.’
Anne Tritten (14), turnster selectie Nederland: ‘Het liefst zou ik veertig uur per week turnen’
‘Ik ben niet zo lenig, maar heb wel veel sprongkracht. Een dubbele salto op de vloer met een schroef erachteraan, dat soort dingen kan ik goed. Maar de balk is het leukste. Hij blijft toch altijd heel smal, dat is eng maar ook juist leuk. Als je een flik-flak of een salto doet, moet je niet gaat wiebelen. Ik ben er wel eens hard vanaf gevallen, mijn hele gezicht was geschaafd.
Door de week train ik ’s morgens van acht tot tien. Daarna volg ik de lessen op school. Van drie tot zes ga ik weer turnen. Op zondag train ik ook drie uur. Alleen op zaterdag heb ik vrij. Dan lig ik ook meestal op de bank of speel ik wat op de computer.
Omdat ik ver weg woon, zie ik mijn klasgenootjes niet buiten school. Dat vind ik niet erg. De meisjes in mijn turngroep zijn mijn beste vriendinnen. We gaan ook wel eens naar de film. En dan praten we niet alleen over turnen. We hebben het ook wel eens over jongens en zo. Al heb ik helemaal geen tijd voor vriendjes.
Vorig jaar heb ik een dip gehad. Ik had een knieblessure die maar niet overging. Ik dacht: als het zo moet, dan wil ik niet meer. Mijn vader zei dat ik er eerst goed over moest nadenken. Ik heb gehuild, ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb ook met mijn trainer gepraat. Uiteindelijk ben ik toch doorgegaan en toen werd het ook weer leuk.
In april 2006 zijn we op het EK in Grieken-land geweest. Dat was geweldig! Als je dan naar die Roemeense en Russische turnsters kijkt, die zijn zo goed. Maar die doen ook niets anders dan turnen. Ze gaan niet naar school. Dat zou ik ook wel willen. Ik houd niet zo van school. Het liefst zou ik veertig uur per week turnen.’
Joep Pennartz (16), schaatsen: ‘Lekker trainen vind ik eigenlijk net zo leuk als uitgaan’
‘Het schaatsseizoen loopt van half oktober tot begin maart. ’s Zomer hardlopen, skeeleren en wielrennen we. Ik mis het schaatsen dan wel. Als je schaatst en het gaat goed, dan glijd je zo lekker vanzelf. En tijdens wedstrijden is het heerlijk om te voelen dat je moe bent, maar toch door kunt gaan.
De 1500 meter is mijn specialiteit. Soms ben ik moe daarna, maar ik zit nooit moe in de klas. Ik kan school makkelijk met het schaatsen combineren. Ik zit op het atheneum, maar ik hoef er niet veel voor te doen. Het is gewoon een kwestie van goed plannen.
Ik train nu vier keer in de week anderhalf uur. Tijdens het schaatsseizoen heb ik op zaterdag nog een wedstrijd. Ook in mijn vrije tijd train ik wel eens. Maar dat mag ik niet te vaak doen. Ik ben nog jong, dat zou te veel van mijn krachten vergen. Als ik ouder, sterker en groter ben, ga ik meer trainen. De profs trainen twee keer per dag. Het liefst word ik ook profschaatser, al zijn er maar een paar die er echt goed geld mee kunnen verdienen. Ik houd er rekening mee dat ik ook iets anders zal moeten doen om rond te komen.
Ik volg geen dieet, maar mag geen te vette dingen. Dat is niet erg, die lust ik sowieso niet. Op de training moet ik een logboek invullen. Daarin schrijf ik hoe ik me voel, hoe ik heb geslapen en wat ik heb gegeten. Op het schoolkamp heb ik twee biertjes gedronken. Ik heb dat wel gemeld en het kan zijn dat ik daar nog iets van hoor. Mijn vader zei me ook dat ik daar geen gewoonte van moet maken.
‘Soms denk ik wel eens: iedereen gaat uit en ik niet. Gelukkig heb ik vrienden die ook allemaal fanatiek met sport bezig zijn en die ook niet uitgaan. En lekker trainen, vind ik eigenlijk net zo leuk.’
Silke Hulsebos (15), volleybal: ‘Voor vriendjes heb ik geen tijd’
‘Met volleybal kan ik me lekker uitleven, ook als ik boos ben. De bal over het net smashen is mijn specialiteit. Keihard op die bal slaan zodat degene die aan de andere kant staat hem niet houdt, dat geeft me een kick. Ik volleybal al vanaf mijn zevende.
Op mijn elfde mocht ik op zondag ook bij de Nederlandse Volleybalschool trainen. Op mijn dertiende speelde ik bij mijn eigen vereniging al bij de volwassen dames. Het niveau van mijn leeftijdsgenoten was te laag.
Ik train nu vijftien uur in de week. En op zaterdag is er altijd een wedstrijd. Het komt maar zelden voor dat ik niet met plezier naar de training ga. Omdat ik ook in het weekend speel, kan ik nooit uitgaan op vrijdag- en zaterdagavond. Ik vind dat niet erg, het staat me zelfs tegen. Mijn vrienden begrijpen het meestal wel, maar soms zeggen ze: “Kun je echt niet een keer mee?” Ook mijn vriendinnen op school vragen dat wel eens. Die houden bijvoorbeeld iedere week patatdag. Daar doe ik ook nooit aan mee, want ik moet op mijn voeding letten.
Ik zit op de havo. Op school heb ik een topsportregeling. Ik hoef maar één keer in de drie weken mee te doen met gym, zodat ik meer tijd heb voor andere vakken. En als ik voorzie dat ik het niet red met mijn huiswerk, kan ik vrijstelling aanvragen. Ik maak daar overigens maar weinig gebruik van. Ik weet dat ik goed moet plannen. Voor vriendjes heb ik ook geen tijd. Nou ja, ik heb vorig jaar wel een vriendje gehad maar dat is mede stuk gegaan door het volleybal. Toch heb ik er nooit over gedacht om minder te gaan trainen. Volleybal speelt een te grote rol in mijn leven.’
Wat doet Nederland voor (jeugdige) topsporters?
In 1991 zijn de eerste LOOT-scholen opgericht (Landelijk Overleg Onderwijs en Topsport). Op deze scholen kunnen middelbare scholieren die aan topsport doen, een aangepast programma volgen. Het lesrooster is bijvoorbeeld flexibel zodat er genoeg ruimte overblijft voor trainingen en wedstrijden. Ook kunnen de leerlingen vrijstelling van bepaalde vakken krijgen of vermindering van huiswerk. Momenteel zijn er twintig LOOT-scholen in ons land. Sommige andere middelbare scholen noemen zichzelf topsportvriendelijk en houden rekening met de sportieve ambities van hun leerlingen.
VWS stelde onlangs meer geld ter beschikking voor topsport en talent-ontwikkeling. Dit geld komt vooral bij de sportbonden terecht die het gebruiken voor betere trainingsprogramma’s, coaching en goede faciliteiten. Rechtstreekse financiële ondersteuning van talenten is er niet. Andere voorzieningen die door sportfederatie NOC*NSF ter beschikking worden gesteld, zoals een Studiekostenregeling, gelden voor sporters vanaf 18 jaar. Alleen in uitzonderlijke gevallen wordt een jeugdstipendium aan 16/17-jarigen uitgekeerd.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:34
Olympische ambities niet ongevaarlijk
Nederland moet tijdens de Olympische Spelen van Beijing bij de beste tien landen horen. Het kabinet schaart zich in de sportnota Tijd voor Sport achter die ambitie. Sportethicus Paul Sollie vraagt aandacht voor de keerzijden van de topsport.
"In de nota lees ik dat het kabinet door middel van sport de samenleving gezonder wil maken en de maatschappelijke samenhang wil vergroten. Daar kan ik me wel in vinden. Meedoen aan sport heeft inderdaad positieve gevolgen voor de volksgezondheid en biedt ook mogelijkheden voor sociale integratie. Ik heb meer moeite met het voornemen de bijdrage aan topsport te verhogen om Nederland bij de beste tien sportlanden van de wereld te laten behoren. Bij topsport komen volgens mij enkele moreel problematische zaken om de hoek kijken. Ik vraag mij af: moeten we dit willen?"
Wat zijn uw bezwaren?
"Het kabinet noemt een goede talentherkenning en -ontwikkeling van belang voor een goed en effectief sportbeleid. Voor Pierre de Coubertin, de grondlegger van de moderne Olympische Spelen, was sport een instrument voor morele en lichamelijke opvoeding, maar studies wijzen uit dat bij jeugdtopsport allerlei excessen het positieve karakter van sport ondermijnen.
"Het altijd maar moeten presteren, kan bij kinderen leiden tot lichamelijke en psychische klachten en tot ongewenste uitingen als agressie en onsportiviteit. Het topsportbestaan van hard en specialistisch trainen in afzondering van leeftijdgenoten ontwricht bovendien de normale lichamelijke en psycho-sociale ontwikkeling van een kind. En dan hebben we het nog niet eens over de motieven van de ouders die hun kinderen aan topsport laten doen. Sport een kind wel vrijwillig? "
Topsport is niet gezond voor kinderen ...
"En ook niet voor volwassenen. De relatie tussen sport en welbevinden is bij een topsporter complexer dan bij een doorsnee sportbeoefenaar. Topsport kan leiden tot ernstige blessures en andere gezondheidsproblemen. We horen toch opmerkelijk vaak over voetballers die op het veld overlijden of wielrenners die kort na het beëindigen van hun loopbaan aan een sporthart bezwijken. Daarnaast hebben veel topsporters problemen met de geestelijke inspanning die voor nieuwe prestaties vereist is. De tennister Jennifer Capriati was op jonge leeftijd al zeer succesvol maar greep naar de drugs en alcohol.
"Ik vind het dan ook niet verwonderlijk dat topsporters aan doping gaan denken. Er is een enorme externe druk om te presteren, niet in de laatste plaats door de toegenomen commercie. De sporters worden bovendien steeds zwaarder belast. De voetbalkalender is overvol, de Tour de France moet steeds heroïscher worden. Dan kom je een keer op een punt dat het voor de gezondheid van de sporter beter kan zijn om doping te nemen."
Willen we dat niet met zijn allen; die sporters zo vaak en zo goed mogelijk zien presteren?
"Misschien wel. Ethici wordt wel vaker het opgeheven vingertje verweten. Maar ik zie het toch als mijn taak een kritisch tegengeluid te laten horen. In de eerste plaats omdat het verhogen van het topsportbudget dus nadelige gevolgen kan hebben voor kinderen en jongeren. Daarnaast vind ik dat je ook moet nadenken over de vraag wat dat soort ontwikkelingen voor de sport als sociale activiteit betekenen.
"In mijn sportvisie staat de strijd tussen sporters als herkenbare menselijke inspanning centraal. Sport gaat in essentie niet om records. Wie ziet het verschil tussen 9.85 en 9.90 op de 100 meter hardlopen? Wat interessant is, is de onderlinge strijd tussen sporters. Uiteindelijk vormt de humaniteit de basis voor sport. Sport is een uitdrukking van menselijke eigenschappen, vermogens en deugden. Mensen willen zich herkennen in atleten. Ze kunnen zich iets voorstellen bij de wedijver en relateren de prestaties aan de eigen prestaties. Uiteindelijk zie ik dat ook als beste argument tegen het gebruik van doping: doping maakt sport onmenselijk of inhumaan. In extremis zou de wedstrijd tussen twee atleten, de strijd worden tussen twee farmaceutische bedrijven, net zoals de winst in de formule 1 niet behaald wordt door de beste coureur, maar door de meest geavanceerde techniek. Uiteindelijk is dat funest voor de sport."
XB
Verschenen op 17-11-2005 in Ublad 10 (37).
Nederland moet tijdens de Olympische Spelen van Beijing bij de beste tien landen horen. Het kabinet schaart zich in de sportnota Tijd voor Sport achter die ambitie. Sportethicus Paul Sollie vraagt aandacht voor de keerzijden van de topsport.
"In de nota lees ik dat het kabinet door middel van sport de samenleving gezonder wil maken en de maatschappelijke samenhang wil vergroten. Daar kan ik me wel in vinden. Meedoen aan sport heeft inderdaad positieve gevolgen voor de volksgezondheid en biedt ook mogelijkheden voor sociale integratie. Ik heb meer moeite met het voornemen de bijdrage aan topsport te verhogen om Nederland bij de beste tien sportlanden van de wereld te laten behoren. Bij topsport komen volgens mij enkele moreel problematische zaken om de hoek kijken. Ik vraag mij af: moeten we dit willen?"
Wat zijn uw bezwaren?
"Het kabinet noemt een goede talentherkenning en -ontwikkeling van belang voor een goed en effectief sportbeleid. Voor Pierre de Coubertin, de grondlegger van de moderne Olympische Spelen, was sport een instrument voor morele en lichamelijke opvoeding, maar studies wijzen uit dat bij jeugdtopsport allerlei excessen het positieve karakter van sport ondermijnen.
"Het altijd maar moeten presteren, kan bij kinderen leiden tot lichamelijke en psychische klachten en tot ongewenste uitingen als agressie en onsportiviteit. Het topsportbestaan van hard en specialistisch trainen in afzondering van leeftijdgenoten ontwricht bovendien de normale lichamelijke en psycho-sociale ontwikkeling van een kind. En dan hebben we het nog niet eens over de motieven van de ouders die hun kinderen aan topsport laten doen. Sport een kind wel vrijwillig? "
Topsport is niet gezond voor kinderen ...
"En ook niet voor volwassenen. De relatie tussen sport en welbevinden is bij een topsporter complexer dan bij een doorsnee sportbeoefenaar. Topsport kan leiden tot ernstige blessures en andere gezondheidsproblemen. We horen toch opmerkelijk vaak over voetballers die op het veld overlijden of wielrenners die kort na het beëindigen van hun loopbaan aan een sporthart bezwijken. Daarnaast hebben veel topsporters problemen met de geestelijke inspanning die voor nieuwe prestaties vereist is. De tennister Jennifer Capriati was op jonge leeftijd al zeer succesvol maar greep naar de drugs en alcohol.
"Ik vind het dan ook niet verwonderlijk dat topsporters aan doping gaan denken. Er is een enorme externe druk om te presteren, niet in de laatste plaats door de toegenomen commercie. De sporters worden bovendien steeds zwaarder belast. De voetbalkalender is overvol, de Tour de France moet steeds heroïscher worden. Dan kom je een keer op een punt dat het voor de gezondheid van de sporter beter kan zijn om doping te nemen."
Willen we dat niet met zijn allen; die sporters zo vaak en zo goed mogelijk zien presteren?
"Misschien wel. Ethici wordt wel vaker het opgeheven vingertje verweten. Maar ik zie het toch als mijn taak een kritisch tegengeluid te laten horen. In de eerste plaats omdat het verhogen van het topsportbudget dus nadelige gevolgen kan hebben voor kinderen en jongeren. Daarnaast vind ik dat je ook moet nadenken over de vraag wat dat soort ontwikkelingen voor de sport als sociale activiteit betekenen.
"In mijn sportvisie staat de strijd tussen sporters als herkenbare menselijke inspanning centraal. Sport gaat in essentie niet om records. Wie ziet het verschil tussen 9.85 en 9.90 op de 100 meter hardlopen? Wat interessant is, is de onderlinge strijd tussen sporters. Uiteindelijk vormt de humaniteit de basis voor sport. Sport is een uitdrukking van menselijke eigenschappen, vermogens en deugden. Mensen willen zich herkennen in atleten. Ze kunnen zich iets voorstellen bij de wedijver en relateren de prestaties aan de eigen prestaties. Uiteindelijk zie ik dat ook als beste argument tegen het gebruik van doping: doping maakt sport onmenselijk of inhumaan. In extremis zou de wedstrijd tussen twee atleten, de strijd worden tussen twee farmaceutische bedrijven, net zoals de winst in de formule 1 niet behaald wordt door de beste coureur, maar door de meest geavanceerde techniek. Uiteindelijk is dat funest voor de sport."
XB
Verschenen op 17-11-2005 in Ublad 10 (37).
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:42
Als je topsport wilt bedrijven en tot de top wilt behoren moet je nou eenmaal op jonge leeftijd al beginnen .
Op de een of andere manier hebben de kinderen die goed kunnen sporten / toppers zouden kunnen worden vaak ook een ander karakter ; hard voor zichzelf , willen winnen , etc .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:44
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:44
vrijdag 8 augustus 2008 om 22:47
Maar dat is nu net de vraag BGB; kan een kind zelf die beslissing wel nemen? Je vraagt een uk van 7 toch ook niet zich alvast te binden aan het beroep van pak 'm beet timmerman? Want die beslissing kan hij niet maken, daar is ie veel te jong voor.
Waarom dan wel laten beslissen over iets als topsport? Dat niet alleen impact heeft op zijn leventje nu, maar op zijn hele leven. En die invloed is niet altijd positief zoals je in die artikelen kunt lezen. Blessures, een verstoorde sociale en emotionele ontwikkeling, ik vind het nogal wat.
Waarom dan wel laten beslissen over iets als topsport? Dat niet alleen impact heeft op zijn leventje nu, maar op zijn hele leven. En die invloed is niet altijd positief zoals je in die artikelen kunt lezen. Blessures, een verstoorde sociale en emotionele ontwikkeling, ik vind het nogal wat.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 9 augustus 2008 om 07:56
Module, zie mijn vragen die ik al gesteld heb.
Edit, ik plak ze wel ff voor je
Stel je kind kan uitzonderlijk goed sporten, maakt niet uit wat. Zou jij een kind van een jaar of 10 (of jonger al tegenwoordig) dagelijks 3 uur per dag laten sporten? Waarom wel / niet?
Kan een kind van die leeftijd wel zelf die keuze maken?
Je vraagt een uk van 7 toch ook niet zich alvast te binden aan het beroep van pak 'm beet timmerman? Want die beslissing kan hij niet maken, daar is ie veel te jong voor.
Waarom dan wel laten beslissen over iets als topsport? Dat niet alleen impact heeft op zijn leventje nu, maar op zijn hele leven. En die invloed is niet altijd positief zoals je in die artikelen kunt lezen. Blessures, een verstoorde sociale en emotionele ontwikkeling, ik vind het nogal wat.
Edit, ik plak ze wel ff voor je
Stel je kind kan uitzonderlijk goed sporten, maakt niet uit wat. Zou jij een kind van een jaar of 10 (of jonger al tegenwoordig) dagelijks 3 uur per dag laten sporten? Waarom wel / niet?
Kan een kind van die leeftijd wel zelf die keuze maken?
Je vraagt een uk van 7 toch ook niet zich alvast te binden aan het beroep van pak 'm beet timmerman? Want die beslissing kan hij niet maken, daar is ie veel te jong voor.
Waarom dan wel laten beslissen over iets als topsport? Dat niet alleen impact heeft op zijn leventje nu, maar op zijn hele leven. En die invloed is niet altijd positief zoals je in die artikelen kunt lezen. Blessures, een verstoorde sociale en emotionele ontwikkeling, ik vind het nogal wat.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:13
Ik heb op de middelsbare school in de klas gezeten met topzwemmers. En die wilden het echt echt echt zelf.
Nou is die middelbare school alweer even geleden en toen waren ze nog niet zo streng op gewicht en lengte als nu (zie artikel HPL ook) maar die zwemmers lagen wel 3 keer in de week voor school om 6 uur in het zwembad, na school weer, in het weekend weer, of wedstrijden. En dat al vanaf hun zevende ofzo.
Ik moet er niet aan denken. Maar ik kan me wel voorstellen dat je het als ouder toestaan, zeker nu er echt topsport-scholen zijn waar het lesprogramma zo is dat school er niet onder hoeft te lijden.
Hoe je dat als ouder toestaat: je doet je kind op een sport, en dat kind vindt dat helemaal geweldig, en is er goed in. Kind wil het vaker per week doen. Prima, dan schrap je muziekles (oid) en laat het kind 2 keer sporten. Kind wordt nog beter. Kind bedelt of het asjeblief niet met het biuurkindje moet spelen, maar naar sport mag, etc etc etc.
Het zijn hier geen amerikaanse praktijken zoals met turnen en kunstschaatsen. Tenminste, dat hoop ik heel hard. Ik denk ook dat je daar als ouder bij bent. Als Meisje-Klein ooit gaat sporten en ze wordt door een coach voor vetzak of idioot uitgemaakt, dan is die coach dus exit. Dan maar geen wereldtop. Zelfbeeld blijft langer hangen dan wereldfaam, lijkt me.
Nou is die middelbare school alweer even geleden en toen waren ze nog niet zo streng op gewicht en lengte als nu (zie artikel HPL ook) maar die zwemmers lagen wel 3 keer in de week voor school om 6 uur in het zwembad, na school weer, in het weekend weer, of wedstrijden. En dat al vanaf hun zevende ofzo.
Ik moet er niet aan denken. Maar ik kan me wel voorstellen dat je het als ouder toestaan, zeker nu er echt topsport-scholen zijn waar het lesprogramma zo is dat school er niet onder hoeft te lijden.
Hoe je dat als ouder toestaat: je doet je kind op een sport, en dat kind vindt dat helemaal geweldig, en is er goed in. Kind wil het vaker per week doen. Prima, dan schrap je muziekles (oid) en laat het kind 2 keer sporten. Kind wordt nog beter. Kind bedelt of het asjeblief niet met het biuurkindje moet spelen, maar naar sport mag, etc etc etc.
Het zijn hier geen amerikaanse praktijken zoals met turnen en kunstschaatsen. Tenminste, dat hoop ik heel hard. Ik denk ook dat je daar als ouder bij bent. Als Meisje-Klein ooit gaat sporten en ze wordt door een coach voor vetzak of idioot uitgemaakt, dan is die coach dus exit. Dan maar geen wereldtop. Zelfbeeld blijft langer hangen dan wereldfaam, lijkt me.
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:13
Hoi Pip,
Mijn kids zijn met 7 jaar begonnen met hun sport, tot hun 12/13 jaar in de breedtesport, daarna via selectie in de topsport gekomen.
3 Uur per dag trainen op een leeftijd van 7 jaar vind ik onverantwoord, ook kunnen ze dan zeker geen keuze maken, het is dan een keuze van de ouders!
Wij hebben onze kids laten kiezen, met een 'optie' voor 1 jaar. Het heeft nogal wat impact, als al je klasgenootjes van de basisschool naar de brugklas om de hoek gaan en jij moet elke dat om 7 uur de trein hebben om naar de LOOTschool te gaan.
Na het jaar nog een gesprek met ze gehad en beiden wilden graag doorgaan, want de sport doet het reizen en vroege opstaan vergeten en als pleistertje op de wonden mogen ze vrijstelling vragen voor de pretvakken.
Mijn jongens trainen 'maar' 8 uur per week en spelen 2 wedstrijden (ongeveer 4 uur) in een weekend. Op schooldagen gaan ze om half 7 de deur uit en komen om dezelfde tijd s avonds weer thuis, op zich al een vorm van topsport voor kinderen van 13 en 15 jaar. Voor het gezinsleven is het een grote belasting, want alles draait om de jongens en de sport (soms voel het wel eens alsof wij in dienst zijn van de heren).
Toch vinden ze nog tijd voor hun sociale contacten en hun vrienden weten ook dat ze weinig thuis zijn maar iedereen heeft er begrip voor.
Misschien is de sport die mijn kids doen wel niet zo zwaar als bijv. turnen en voldoen zij niet aan topsport zoals in jouw artikelen gesteld.
Groeten
X
Mijn kids zijn met 7 jaar begonnen met hun sport, tot hun 12/13 jaar in de breedtesport, daarna via selectie in de topsport gekomen.
3 Uur per dag trainen op een leeftijd van 7 jaar vind ik onverantwoord, ook kunnen ze dan zeker geen keuze maken, het is dan een keuze van de ouders!
Wij hebben onze kids laten kiezen, met een 'optie' voor 1 jaar. Het heeft nogal wat impact, als al je klasgenootjes van de basisschool naar de brugklas om de hoek gaan en jij moet elke dat om 7 uur de trein hebben om naar de LOOTschool te gaan.
Na het jaar nog een gesprek met ze gehad en beiden wilden graag doorgaan, want de sport doet het reizen en vroege opstaan vergeten en als pleistertje op de wonden mogen ze vrijstelling vragen voor de pretvakken.
Mijn jongens trainen 'maar' 8 uur per week en spelen 2 wedstrijden (ongeveer 4 uur) in een weekend. Op schooldagen gaan ze om half 7 de deur uit en komen om dezelfde tijd s avonds weer thuis, op zich al een vorm van topsport voor kinderen van 13 en 15 jaar. Voor het gezinsleven is het een grote belasting, want alles draait om de jongens en de sport (soms voel het wel eens alsof wij in dienst zijn van de heren).
Toch vinden ze nog tijd voor hun sociale contacten en hun vrienden weten ook dat ze weinig thuis zijn maar iedereen heeft er begrip voor.
Misschien is de sport die mijn kids doen wel niet zo zwaar als bijv. turnen en voldoen zij niet aan topsport zoals in jouw artikelen gesteld.
Groeten
X
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:17
:
Module, zie mijn vragen die ik al gesteld heb.
Edit, ik plak ze wel ff voor je
Stel je kind kan uitzonderlijk goed sporten, maakt niet uit wat. Zou jij een kind van een jaar of 10 (of jonger al tegenwoordig) dagelijks 3 uur per dag laten sporten? Waarom wel / niet?
Ja. Ik heb gevoetbald, was redelijk goed, en als ik niet trainde speelde ik ook wel buiten. En trapte ik ook wel een balletje. Als je kind zelf wilt en het lukt, dan mag dat.
Kan een kind van die leeftijd wel zelf die keuze maken?
Ja, de keuze voor op dat moment wel.
Je vraagt een uk van 7 toch ook niet zich alvast te binden aan het beroep van pak 'm beet timmerman? Want die beslissing kan hij niet maken, daar is ie veel te jong voor.
Klopt, maar die beslissing hoef je hier niet te maken, we zitten hier niet in china met een levenslang sportinternaat. Het is ook niet zo dat je met veel trainen je kansen op iets anders vergooit, het is 'maar' sport. Daar kan je elk moment mee stoppen (al zullen de kindjes moeten afbouwen, maar dat is de moeite niet) Het is niet zo dat als je het pad van de topsport ingaat, je nooit meer iets anders kan doen of zelfs nooit meer kunt stoppen met die topsport.
Waarom dan wel laten beslissen over iets als topsport? Dat niet alleen impact heeft op zijn leventje nu, maar op zijn hele leven. En die invloed is niet altijd positief zoals je in die artikelen kunt lezen. Blessures, een verstoorde sociale en emotionele ontwikkeling, ik vind het nogal wat.
Nogmaals: we zijn hier niet in china, rusland of amerika. Ik denk dat 'wij' nuchtere Nederlanders daar een stuk normaler mee omgaan. Juist omdat je in NL alle kanten opkan met studie, sport, werk, etc.
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:19
Ik reed als kind vrijwillig een paar uur paard per dag. Dus kinderen die de aanleg hebben om in hun sport de top te halen, daar de beste coach voor kunnen vinden en sponsors, zullen het waarschijnlijk met alle liefde en plezier doen. Vind het ook 'n stuk gezondere keus voor 'n kind om passie voor 'n sport te hebben dan voor de tv hangen.
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:20
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:26
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:10
Dit zou voor mij de reden zijn om geen topsport toe te staan. Daar zou ik dus geen zin in hebben. Ik zou een gewoon gezinsleven prefereren met kinderen die op normale tijden naar school gaan enz.
Maar het zal wel schelen dat ik sport een vervelende bezigheid vind, ik kan mij voorstellen dat in sportievere gezinnen de lat anders ligt.
Wees blij!
