Kinderen en topsport

hekate schreef op 09 augustus 2008 @ 10:10:

[...]



Dit zou voor mij de reden zijn om geen topsport toe te staan. Daar zou ik dus geen zin in hebben. Ik zou een gewoon gezinsleven prefereren met kinderen die op normale tijden naar school gaan enz.

Maar het zal wel schelen dat ik sport een vervelende bezigheid vind, ik kan mij voorstellen dat in sportievere gezinnen de lat anders ligt.

als er iemand niet sportief is dan ben ik het wel!

hekate schreef op 09 augustus 2008 @ 10:10:

[...]



Dit zou voor mij de reden zijn om geen topsport toe te staan. Daar zou ik dus geen zin in hebben. Ik zou een gewoon gezinsleven prefereren met kinderen die op normale tijden naar school gaan enz.

Maar het zal wel schelen dat ik sport een vervelende bezigheid vind, ik kan mij voorstellen dat in sportievere gezinnen de lat anders ligt.

Vind ik nogal egoistisch. Je zou je kinderen hun droom en hun kansen dus ontnemen/verbieden omdat het niet in jouw straatje past...

Ik ben (vroegah ) op mijn 6e begonnen met wedstrijdzwemmen. Ik heb dit gedaan tot ik 13 was. Dat betekende (in elk geval vanaf mijn 9e) smorgens om 5 uur opstaan, half 6 in het water liggen tot 7 uur, douchen, naar huis, brood eten, naar school.

Ik miste dus niet allerlei dingen, op die leeftijd is dat natuurlijk ook nog niet zo. Mijn ouders hebben mij overigens nooit gepushed, mijn pa voetbalde en mijn moeder deed aan waterpolo. Dus mijn broer ging op voetbal en ik op zwemmen.

Toen ik 12 was kregen we een nieuwe trainer, iemand die helemaal van het drillen was. Niet mijn type, we konden dus ook ab-so-luut niet overweg met elkaar. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar de lol is er erg snel afgegaan. Dus besloot ik om te stoppen. Ik behoorde tot de nederlandse (jeugd)top toen ik stopte. Overigens speelt mijn broer nu bij de nederlandse waterpolo-top



Kortom; ik vind het geen mishandeling zolang er niet gepushed wordt door ouders, zolang kinderen zichzelf niks ontzeggen en zolang ze er plezier aan hebben.

elninjoo schreef op 09 augustus 2008 @ 10:55:

[...]



Vind ik nogal egoistisch. Je zou je kinderen hun droom en hun kansen dus ontnemen/verbieden omdat het niet in jouw straatje past...

Kans zou klein zijn dat een kind van mij en Hekaman sportief was en deze droom zou hebben, maar goed. Verder ambieer ik geen kinderen al dan niet sportief.

ModuleX schreef op 09 augustus 2008 @ 10:13:

[...]





als er iemand niet sportief is dan ben ik het wel!

Wat apart ModuleX! Hebben ze dat van mijnheer X of is het een spontane mutatie?

Wel knap van je dat je er dan zo veel voor over hebt!

Nee, ik vind niet dat topsport schade toebrengt mits de trainers weten waar ze mee bezig zijn. Onze zoon doet al vanaf zijn vierde aan (top)sport maar de trainingsarbeid was toen natuurlijk (nog) niet hoog. Toen maar twee keer per week anderhalf uur. Later vanaf een jaar of negen drie keer per week. Pas op zijn twaalfde begonnen met krachttraining en op zijn veertiende heeft hij voor gekozen om naar het buitenland te gaan. Daar traint hij nu twee keer per dag, in het weekend twee wedstrijden en veel reistijd (vaak 6 uur in de bus om een wedstrijd te spelen). Hij is daar in een voormalig Oost-Duits sportinternaat. Maar hij heeft het er graag voor over. Dit jaar wil hij proberen op een nog hoger niveau te komen zodat hij de sprong naar Canada/Noord-Amerika kan maken waar zijn sport de volkssport is en de competitie groot. Het heeft ons als gezin veel gekost aan tijd en geld en dat doet het nog. We hebben het er graag voor over omdat voor hem gezien zijn leercapaciteiten het een van de weinige manieren is om straks een boterham met meer dan boter erop te verdienen. We zien het dus als de opleiding naar een beroep. Of hij dat haalt kan niemand zeggen maar voorlopig zit hij nog precies op koers en gaan we door zolang hij daar ook nog achter staat.



Groetjes,



zwarte raaf

hekate schreef op 09 augustus 2008 @ 10:10:

[...]



Dit zou voor mij de reden zijn om geen topsport toe te staan. Daar zou ik dus geen zin in hebben. Ik zou een gewoon gezinsleven prefereren met kinderen die op normale tijden naar school gaan enz.

Maar het zal wel schelen dat ik sport een vervelende bezigheid vind, ik kan mij voorstellen dat in sportievere gezinnen de lat anders ligt.

Maar zou je het wel overhebben voor bijvoorbeeld muziek?

Toevallig (?) waren er afgelopen maand een aantal tijdschriften, met artikelen over wonderkinderen. Het leek er sterk op dat deze kinderen zélf de drive hebben, om al die uren te trainen en te oefenen. En juist die drive, die uit zichzelf (moet) komt (komen) maakt hen tot goed, beter, best in hun discipline, denk ik.



Ik heb geen idee of ik dit over zou hebben voor m'n kinderen. Ik denk dat je het op een gegeven moment 'gewoon' doet. Je kijkt het een tijdje aan, kijkt hoever het gaat...

Mijn zoontje voetbalt leuk en als je ziet hoeveel plezier hij hierin heeft, dan wil je hem hierin wel tegemoet komen. Of ik uit het goede hout gesneden ben om moeder van een topsporter te zijn... als hij graag wil heb ikdenk ik weinig keus.

Ik ben wel heel benieuwd welke topsporten de kinderen van jullie doen, trouwens.



Over dat timmeren en opleiden naar timmerman: ik denk dat kinderen, die graag timmeren, ook hierin geholpen/gestimuleerd worden, doordat je gereedschap en materiaal aanschaft. En zo kan een kind hiervoor dus in zekere zin ook al kiezen.

dreamer schreef op 09 augustus 2008 @ 15:10:

[...]





Maar zou je het wel overhebben voor bijvoorbeeld muziek?

Toevallig (?) waren er afgelopen maand een aantal tijdschriften, met artikelen over wonderkinderen. Het leek er sterk op dat deze kinderen zélf de drive hebben, om al die uren te trainen en te oefenen. En juist die drive, die uit zichzelf (moet) komt (komen) maakt hen tot goed, beter, best in hun discipline, denk ik.



Ik heb geen idee of ik dit over zou hebben voor m'n kinderen. Ik denk dat je het op een gegeven moment 'gewoon' doet. Je kijkt het een tijdje aan, kijkt hoever het gaat...

Mijn zoontje voetbalt leuk en als je ziet hoeveel plezier hij hierin heeft, dan wil je hem hierin wel tegemoet komen. Of ik uit het goede hout gesneden ben om moeder van een topsporter te zijn... als hij graag wil heb ikdenk ik weinig keus.

Goede vraag. Ik denk dat ik voor muziek meer over zou hebben, omdat ik daar meer achter zou staan. Maar eigenlijk zou ik denk ik het liefst stimuleren dat kinderen een 'gewone' jeugd hebben.

Maar het is makkelijk praten zonder (toptalent)kinderen. Als je echt een heel talentvol kind hebt, weet ik niet hoe het zou gaan. Ik zou er niet heel blij mee zijn, want het leven van een top-wat-dan-ook is i.m.o. geen leuk afwisselend leven. Ik ben niet zo van dat monomane, misschien is dat het wel.

Voor HoiPipiLangkous



Natuurlijk wil ik reageren op jouw-trouwens terechte-vragen.

Die hebben wij ons zelf namelijk ook gesteld.



Maar nu probeer ik ze te beantwoorden. Nee, wij zijn niet bij de trainingen en zien dus niet met eigen ogen hoe alles te werk gaat. Wel horen we natuurlijk van onze zoon wat er allemaal gebeurt en krijgen we ook trainingsschema's te zien. Die leggen we dan voor aan de trainer die hem zo ver gebracht heeft en die algemeen in Nederland erkend wordt als een zoniet de beste trainer. We krijgen ook uitslagen van fitnesstesten en medische keuringen. Op het sportinternaat waar hij zit (in Berlijn) hebben ze goede aandacht voor de gezondheid van een ieder. In de twee jaar dat hij er nu is hebben we in ieder geval nog niets meegemaakt wat ons een onderbuik gevoel geeft. Als we in Berlijn zijn vragen we altijd een gesprek aan met de trainer/met school om te weten hoe het er voor staat. Ook maken we gebruik van een sportcentrum in onze vorige woonplaats (we zijn voor hem naar Duitland verhuisd) als we vragen hebben. Ook hem naar trainingskampen in Finland, Tsjechië en Toronto sturen helpt mee. Dan hoort en ziet hij weer andere trainers en technieken waarover hij kan vertellen. Ook krijg je vaak een beoordeling mee over zijn capaciteiten en waar het nog aan schort. Dit kun je dan weer bespreken met zijn huidige trainer. Aan de manier waarop de trainer daar weer mee omgaat (wijst hij het af, doet hij er wat mee, staat hij wel of niet open voor opmerkingen) kun je ook veel aflezen.



Ja, op zich is hij kwetsbaar. Kwetsbaar door zijn naiviteit die hij soms heeft. Soms is wel duidelijk dat hij overzicht mist. Hij moet natuurlijk veel zelf regelen en in het begin was dat moeilijk. Ga maar na dat je zelf in een land gedompeld wordt waar je de taal niet van spreekt, niet leest. Maar hij werd en wordt goed opgevangen door zijn groepsgenoten die ook bijna allemaal daar wonen en op dezelfde gang. Ik laat hem ook rustig daar de stad in gaan want hij is altijd in een grote groep (10 tot 15 jongens). Alleen mag hij dat niet en daar krijgt hij ook geen toestemming voor van de internaatleiding. Hij dwingt nu respect af door zijn sportprestaties en dat weerhoudt toch de andere jongens ervan hem vaak in het ooitje te nemen.

Meer zorgen zal ik me maken mocht hij inderdaad de sprong gaat maken naar Canada of de VS. Dan wordt hij opgenomen in een gastgezin en dat moet maar klikken. Ook ben ik dan bang voor wat meer discriminatie -het is een donkere jongen. Van de andere kant: een gezin kan hem wellicht meer nestwarmte geven dan internaatsleiding,





Wat als het niet lukt. Hij heeft nu het laatste jaar school in Duitsland. Hij zal geen diploma halen wellicht een getuigschrift . Komend schooljaar moet er dus met school gekeken worden: wat nu. Want in Duitsland moet je na 10 jaar school werk zoeken. De opleiding voor een beroep gebeurt in een leerbedrijf. We zijn voor hem aan het kijken voor eventueel rijwielhersteller/bromfietsreparateur. Maar wellicht kan hij ook in opleiding voor coach bij zijn huidige club. In Duitsland moet je 3 diploma's hebben wil je als coach aan de slag kunnen.

Hij moet in ieder geval aan de slag in augustus 2009 of hij moet in Canada/VS terecht kunnen. Dan moeten we proberen daar weer het juiste onderwijs voor hem te vinden. Jammer genoeg is hij er nog niet bewust mee bezig wat hij nu eigenlijk wil worden. Voor hem is ijshockey nog steeds nr. 1.



Wat blessures betreft: ijshockey lijkt een ruwe, harde sport maar dat valt reuze mee. Hij heeft in al die jaren dat hij ijshockeyed slechts 1 keer een blessure gehad. Dat kwam door een ongelukkige val tegen de boarding. Ze worden goed beschermd door hun uitrusting. Blessures ontstaan vooral door vermoeidheid (te laat naar bed!!!) of door niet (meer) passende bescherming. Dat moet je dus controleren. IJshockey is vooral een technische, snelle sport die een groot beroep doet op samenwerking. Op TV wordt veelal de aandacht gericht op de vechtpartijen tussen spelers onderling. In menige competitie houden ze daar helemaal niet van. Daar willen ze mooie aanvalscombinaties zien, snel spel, mooie uitgespeelde kansen.



Groetjes,



Zwarteraaf

HoiPippiLangkous schreef op 09 augustus 2008 @ 11:17:

Elninjoo, een gezin dat volledig in het teken staat van de sport van één van de kids lijkt mij geen fijne omgeving om op te rgoeien.

Als alle kids nu zo talentvol zouden zijn dan is het wat anders.

Stel je voor dat je ouders continu bezig zijn met het van hot naar her rijden van je talentvolle zus, dat ze in de weekenden naar haar wedstrijden gaan, dat zij het ritme in het gezin bepaald, dat je door haar sport amper aan gezellig samen eten toekomt.

Dat is niet egoistisch?

Dat gebeurt ook als er in 't gezin een gehandicapt kind zit dat daar de gezonde onder komt te lijden en dan is er helemaal niemand die er wel bij vaart, bij 'n sportief kind wel. Overigens kunnen ze dus ook zelf naar de opleiding met openbaar vervoer of blijven intern.

hekate schreef op 09 augustus 2008 @ 14:47:

[...]





Wat apart ModuleX! Hebben ze dat van mijnheer X of is het een spontane mutatie?

Wel knap van je dat je er dan zo veel voor over hebt!

MisterX heeft deze sport altijd recreatief gespeeld dus er was een 'lichte' voorkeur voor honkbal.

De jongens zijn echter via een kennismakingsprogramma van de gemeente een keer gaan proberen of ze het leuk vonden en zijn blijven hangen.



Ik ben het helemaal met Dreamer eens dat je vanzelf enthousiast wordt als je ziet wat voor een plezier die jongens hebben bij het spelletje en daarbij vind ik het ook een heel leuk spel, maar daarover kunnen de meningen verdeeld zijn



@zwarte raaf: ik vind het heel knap dat je je kind zo los kunt laten. Op de vraag die ik vraag krijg waarom ze niet intern wonen ivm reis- en trainingstijd is mijn standaard antwoord altijd: ik heb ze niet gekregen om ze op deze leeftijd al los te laten.

Ook mijn jongens dromen natuurlijk van een carriere in Amerika, maar toch vind ik een reguliere opleiding veel belangrijker. Vooral omdat de kans zo klein is dat ze er komen, ik denk dat voor ijshockey hetzelfde geldt. Een kleine kans dat ze de top zullen halen.



Groeten

X

X, loslaten is zeker niet makkelijk, zeker als je weet dat het ook nog eens een adoptie-kind betreft. In het wedstrijdseizoen van september tot april is hij misschien een keer per maand een weekend thuis. We proberen wel zoveel mogelijk naar wedstrijden te gaan die een beetje bij ons in de buurt zijn. Er zijn vier ijshockeyverenigingen waar ze tegen spelen op een uur/anderhalf uur rijden van ons. Daarnaast hebben we onze oudste die daar ook niet de dupe van mag worden.



Groetjes,



Zwarteraaf

het is ook lullig als een kind de kansen niet krijgt om zijn talenten te ontplooien, want als je sportaanleg hebt en je ontwikkelt het niet op jonge leeftijd dan wordt het nooit meer wat. Datzelfde geldt natuurlijk voor muzikaliteit.

Ik ben denk ik zo'n 10.000 uren kind. Alhoewel het vanuit mezelf kwam. En heel eerlijk: had liever gehad dat mn ouders mij veel eerder hadden gepushed. Wil je de beste zijn in iets, dan moet je keihard werken en alles opgeven. En ja, nummer 1 is het enige wat voor mij telt.

HoiPippiLangkous schreef op 10 augustus 2008 @ 07:59:

Zwarte raaf, ik ben onder de indruk van je verhaal. Zo te lezen heb je goed over alles nagedacht.



Elninjoo, er zit nogal een verschil tussen het een kind met een handicap of een kind dat op hoog niveau sport (of muzikaal is whatever)? Die 2 kun je toch helemaal niet vergelijken?

Als je een gehandicapt kind niet ergens intern doet, lijden daar de rest van de gezinsleden ook onder omdat zij allemaal ernstig beperkt worden in hun gezinsactiviteiten. Als je 'n sportkind hebt en alles draait om dat ene kind en moeten de andere kinderen zich naar dat schema schikken, net zo goed. Tenzij ze zelf ook iets vinden om in uit te blinken.



Overigens ken ik 'n gezin waarvan de 2 kinderen beiden goed zijn in hun sport. Alleen de ene zeilt, de andere doet aan kunstschaatsen. Nu is de oudste zover dat ze haar rijbewijs heeft en zelf naar de wedstrijden kan, maar voorheen ging de vader met 't ene kind mee en de moeder met 't andere. En uiteraard konden ze ook wel 'ns met ouders van sportgenoten mee. Maar wat moet een ouder dan? Hun kinderen remmen in hun ontwikkeling? Als je je kinderen niet toe wil staan het beste uit hunzelf te halen omdat je daar je eigen leven voor om moet gooien, kun je dan niet beter gewoon 'n hond nemen?

Mijn jongens spelen beiden in een ander team, spelen allebei landelijke competitie en we hebben maar één auto.



Toch krijgen we het altijd voor elkaar dat we op wedstrijden en andere zaken komen en dat of MisterX of ik altijd bij één van de kinderen kijkt.

Het meest ideale is natuurlijk als ze op twee verschillende dagen hun wedstrijden hebben, zodat we allebei de kinderen kunnen zien spelen.

Wij zijn erg betrokken bij wat de kinderen doen en we vinden het ook leuk om te kijken. We kunnen natuurlijk ook vragen of ze mee konden rijden met een teamgenoot en dat we s avonds wel horen hoe ze gespeeld hebben, maar dat is niet onze keuze.



We hebben trouwens ook een hond....

Mijn dochter heeft van haar 7e tot haar 15e aan topsport-turnen gedaan, trainde op het laatst bijna 30 uur in de week.

Ik heb haar altijd zelf de keuze laten maken, heb haar nooit gepusht maar voor haar was het haar leven.

Ze zit in een speciale topsport klas, dus haar school hoefde er niet onder te lijden.

De sociale contacten hadden de meiden onderling, lief en leed werd er gedeeld.

Vorig jaar hield de vereniging ermee op en kon ze of kiezen om een heel stuk verder weg te gaan, of een niveau lager te gaan.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik haar toen wel een beetje gepusht heb om haar vleugels eens uit te slaan, om eens rond te gaan kijken wat er nog meer te koop is in de wereld ipv van van s`morgens 6 uur tot s àvonds 8 uur de turnhal en tussendoor school.

Maar had zij perse door willen gaan had ik dat gerespecteerd.

Ik vond de trainingen vaak berezwaar, maar zij wisten niet beter. Ook werd er regelmatig door getraind met blessures, er werd wel rekening mee gehouden maar omdat de meiden zelf zo keihard voor zichzelf waren schoot dat er nog wel eens bij in.

Daarbij alle lof voor de trainers, die zoveel van hun eigen tijd in onze kinderen staken naast hun gewone baan, en daar werden ze echt niet rijk van.

Ik denk dat mijn dochter een hele mooie periode gehad heeft, ze is in het buitenland geweest, heeft de sfeer en de onderlinge band kunnen proeven.

En daarnaast heeft het haar gevormd tot een sterk mens, met een ijzeren discipline en een nuchtere kijk op de wereld.

Maar ik vind het wel goed dat ze nu eens verder gaat kijken, de eerste weken na het stoppen vloog ze echt tegen de muren op, wist ze zich met haarzelf geen raad, nu is dat allemaal weer tot rust gekomen en gaat ze kijken welke sport ze nu wil gaan doen.

HoiPippiLangkous schreef op 10 augustus 2008 @ 15:37:

Elninjoo, zie je echt niet dat je vergelijking helemaal mank gaat? De vraag van dreamer, over bv muzikaal talent die snap ik. Jouw vergelijking met een gehandicapt kind daarentegen...

Hoe kun je talent vergelijken met een handicap?

Het zijn 2 totaal verschillende dingen, maar wel 2 dingen die het gezinsleven op z'n kop kunnen zetten.

Vond het nogal lullig van degene die schreef dat ze haar kids nooit de kans zou geven topsport te bedrijven mochten zij dat ambieeren en talent hebben, omdat d'r eigen leventje dan te veel in de war geschopt zou worden. Wel, als ze toevallig een kind met 'n handicap had gehad, dan had ze daar toch ook mee moeten dealen. Okee, die kun je nog fulltime uit huis plaatsen natuurlijk, maar je kunt 'n sporttalentje ook intern laten gaan als je vindt dat je gezinsleven er onder zou lijden.

Als je eigen droomgezinsleventje belangrijker is dan je kids zich naar hun eigen passies/talenten te laten ontplooien, kun je dus beter een hond nemen zodat je je niet aan je gezinsleden hoeft aan te passen, was daarop mijn antwoord.