Actueel
alle pijlers
Langer thuiswonen bejaarden veroorzaakt dit
zaterdag 3 oktober 2015 om 22:33
Alarm geslagen: meer ouderen lopen ernstige brandwonden op
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
zondag 4 oktober 2015 om 08:38
zondag 4 oktober 2015 om 08:40
quote:Dreamer schreef op 03 oktober 2015 @ 23:35:
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag.+1000
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag.+1000
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 08:50
quote:Sid-returns schreef op 03 oktober 2015 @ 23:46:
Als ik om me heen kijk zie ik dit soort dingen vooral gebeuren bij bejaarden die zich met hand en tand verzetten tegen een bejaardentehuis. Alles kan op de overheid afgeschoven worden, maar men kan ook zelf nadenken over de toekomst lijkt me. En in mijn omgeving zijn er behoorlijk wat ouderen die op hun 85e nog thuis wonen, omdat ze dat willen. Niet per se omdat ze dat nog kunnen. In mijn familie en schoonfamilie zijn er heel wat discussies geweest voordat oma en/of opa verhuisde, en daar moest in alle gevallen een ongeluk aan te pas komen, of het is nog stééds niet gelukt en het is evengoed onverantwoord.
Mijn opa en oma hadden rustig een jaar of 15 terug een aanleunwoning kunnen regelen. Dat ze dat nu eind 80 niet meer willen snap ik, maar ze hadden ook vooruit kunnen kijken.
Er is zat op aan te merken hoor, de ouderenzorg. Absoluut. Maar het is niet allemaal de schuld van de overheid. Mijn ouders, begin 60, hebben het er nu zo'n beetje al over dat ze hun huis gaan verkopen en gelijkvloers gaan wonen bijvoorbeeld. Nog lang niet nodig, maar als je 84 bent en het is wél nodig dan wil je niet meer.
In ieder geval in mijn omgeving geen drama's met wachtlijsten en te weinig geld, maar wel drama's door bejaarden die niet weg willen uit hun huis (wat ik snap, maar wat in sommige gevallen levensgevaarlijk is )het gaat niet om gelijkvloers wonen, of kleiner, het gaat erom dat je tegenwoordig alleen nog maar in een verzorgingstehuis terecht kunt als je dement bent, maar lichamelijke zwakte slaat ook toe, mijn moeder is 92, en kan bijna niks meer. BV de buitendeur van de flat openmaken heeft ze al de kracht niet voor, dus die zit dan altijd binnen afgezien van twee dagen dagopvang.
Als ik om me heen kijk zie ik dit soort dingen vooral gebeuren bij bejaarden die zich met hand en tand verzetten tegen een bejaardentehuis. Alles kan op de overheid afgeschoven worden, maar men kan ook zelf nadenken over de toekomst lijkt me. En in mijn omgeving zijn er behoorlijk wat ouderen die op hun 85e nog thuis wonen, omdat ze dat willen. Niet per se omdat ze dat nog kunnen. In mijn familie en schoonfamilie zijn er heel wat discussies geweest voordat oma en/of opa verhuisde, en daar moest in alle gevallen een ongeluk aan te pas komen, of het is nog stééds niet gelukt en het is evengoed onverantwoord.
Mijn opa en oma hadden rustig een jaar of 15 terug een aanleunwoning kunnen regelen. Dat ze dat nu eind 80 niet meer willen snap ik, maar ze hadden ook vooruit kunnen kijken.
Er is zat op aan te merken hoor, de ouderenzorg. Absoluut. Maar het is niet allemaal de schuld van de overheid. Mijn ouders, begin 60, hebben het er nu zo'n beetje al over dat ze hun huis gaan verkopen en gelijkvloers gaan wonen bijvoorbeeld. Nog lang niet nodig, maar als je 84 bent en het is wél nodig dan wil je niet meer.
In ieder geval in mijn omgeving geen drama's met wachtlijsten en te weinig geld, maar wel drama's door bejaarden die niet weg willen uit hun huis (wat ik snap, maar wat in sommige gevallen levensgevaarlijk is )het gaat niet om gelijkvloers wonen, of kleiner, het gaat erom dat je tegenwoordig alleen nog maar in een verzorgingstehuis terecht kunt als je dement bent, maar lichamelijke zwakte slaat ook toe, mijn moeder is 92, en kan bijna niks meer. BV de buitendeur van de flat openmaken heeft ze al de kracht niet voor, dus die zit dan altijd binnen afgezien van twee dagen dagopvang.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
zondag 4 oktober 2015 om 08:51
quote:Sid-returns schreef op 03 oktober 2015 @ 23:46:
Als ik om me heen kijk zie ik dit soort dingen vooral gebeuren bij bejaarden die zich met hand en tand verzetten tegen een bejaardentehuis. Alles kan op de overheid afgeschoven worden, maar men kan ook zelf nadenken over de toekomst lijkt me. En in mijn omgeving zijn er behoorlijk wat ouderen die op hun 85e nog thuis wonen, omdat ze dat willen. Niet per se omdat ze dat nog kunnen. In mijn familie en schoonfamilie zijn er heel wat discussies geweest voordat oma en/of opa verhuisde, en daar moest in alle gevallen een ongeluk aan te pas komen, of het is nog stééds niet gelukt en het is evengoed onverantwoord.
Mijn opa en oma hadden rustig een jaar of 15 terug een aanleunwoning kunnen regelen. Dat ze dat nu eind 80 niet meer willen snap ik, maar ze hadden ook vooruit kunnen kijken.
Er is zat op aan te merken hoor, de ouderenzorg. Absoluut. Maar het is niet allemaal de schuld van de overheid. Mijn ouders, begin 60, hebben het er nu zo'n beetje al over dat ze hun huis gaan verkopen en gelijkvloers gaan wonen bijvoorbeeld. Nog lang niet nodig, maar als je 84 bent en het is wél nodig dan wil je niet meer.
In ieder geval in mijn omgeving geen drama's met wachtlijsten en te weinig geld, maar wel drama's door bejaarden die niet weg willen uit hun huis (wat ik snap, maar wat in sommige gevallen levensgevaarlijk is )achhhhhhhhh wat verrassend om dat uitgerekend van jou te horen. Je kan niet alles op onze overheid afschuiven inderdaad.
ps De verzorgingstehuizen WAREN er al, velen waren pas opgeknapt, vernieuwd of zo goed als nieuw, toen de overheid besloot om ze te gaan sluiten.....de verzorgingstehuizen waar de hulpbehoevende ZELF de huur en zorg betaalden. Je kan op je vingers uitrekenen dat het kapitaalsvernietiging zal zijn als de huizen leeg blijven staan, er stroomt geen huur meer binnen van de ouderen.
Die drempel (gelijkvloers in het huis van je nu nog jonge ouders) zal straks misschien niet eens het probleem hoeven te worden als ze zouden gaan dementeren. De slapenlozen nachten voor hun kind/kinderen wel.
Als ik om me heen kijk zie ik dit soort dingen vooral gebeuren bij bejaarden die zich met hand en tand verzetten tegen een bejaardentehuis. Alles kan op de overheid afgeschoven worden, maar men kan ook zelf nadenken over de toekomst lijkt me. En in mijn omgeving zijn er behoorlijk wat ouderen die op hun 85e nog thuis wonen, omdat ze dat willen. Niet per se omdat ze dat nog kunnen. In mijn familie en schoonfamilie zijn er heel wat discussies geweest voordat oma en/of opa verhuisde, en daar moest in alle gevallen een ongeluk aan te pas komen, of het is nog stééds niet gelukt en het is evengoed onverantwoord.
Mijn opa en oma hadden rustig een jaar of 15 terug een aanleunwoning kunnen regelen. Dat ze dat nu eind 80 niet meer willen snap ik, maar ze hadden ook vooruit kunnen kijken.
Er is zat op aan te merken hoor, de ouderenzorg. Absoluut. Maar het is niet allemaal de schuld van de overheid. Mijn ouders, begin 60, hebben het er nu zo'n beetje al over dat ze hun huis gaan verkopen en gelijkvloers gaan wonen bijvoorbeeld. Nog lang niet nodig, maar als je 84 bent en het is wél nodig dan wil je niet meer.
In ieder geval in mijn omgeving geen drama's met wachtlijsten en te weinig geld, maar wel drama's door bejaarden die niet weg willen uit hun huis (wat ik snap, maar wat in sommige gevallen levensgevaarlijk is )achhhhhhhhh wat verrassend om dat uitgerekend van jou te horen. Je kan niet alles op onze overheid afschuiven inderdaad.
ps De verzorgingstehuizen WAREN er al, velen waren pas opgeknapt, vernieuwd of zo goed als nieuw, toen de overheid besloot om ze te gaan sluiten.....de verzorgingstehuizen waar de hulpbehoevende ZELF de huur en zorg betaalden. Je kan op je vingers uitrekenen dat het kapitaalsvernietiging zal zijn als de huizen leeg blijven staan, er stroomt geen huur meer binnen van de ouderen.
Die drempel (gelijkvloers in het huis van je nu nog jonge ouders) zal straks misschien niet eens het probleem hoeven te worden als ze zouden gaan dementeren. De slapenlozen nachten voor hun kind/kinderen wel.
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 09:00
quote:sjansje schreef op 03 oktober 2015 @ 23:57:
[...]
Probleem alleen is dat bejaardentehuizen niet/nauwelijks meer bestaan. Ouderen kunnen nog wel terecht in een verzorgingstehuis, maar daar moeten ze de allerzwaarste indicatie voor hebben. Voor de rest worden ze geacht thuis te blijven wonen of een appartement in een zorgcomplex te huren. De bijkomende servicekosten maakt dit laatste erg duur.Bejaardenhuizen heten al jaren verzorgingstehuizen. 800 Verzorgingstehuizen in ons land worden gesloten, sommige zijn al gesloten.
Verzorgingstehuizen zijn iets anders dan verpleeghuizen. Het zijn de verpleeghuizen waar de allerzwaarste indicatie voor nodig is. En dat is ook de laatste halte.
In een verzorgingstehuis hebben de mensen nog een eigen kamertje, met een eigen stoel,kast,tafel en wat eigen spullen. Een kamer in een duur verpleegtehuis is een soort ziekenhuiskamer.
[...]
Probleem alleen is dat bejaardentehuizen niet/nauwelijks meer bestaan. Ouderen kunnen nog wel terecht in een verzorgingstehuis, maar daar moeten ze de allerzwaarste indicatie voor hebben. Voor de rest worden ze geacht thuis te blijven wonen of een appartement in een zorgcomplex te huren. De bijkomende servicekosten maakt dit laatste erg duur.Bejaardenhuizen heten al jaren verzorgingstehuizen. 800 Verzorgingstehuizen in ons land worden gesloten, sommige zijn al gesloten.
Verzorgingstehuizen zijn iets anders dan verpleeghuizen. Het zijn de verpleeghuizen waar de allerzwaarste indicatie voor nodig is. En dat is ook de laatste halte.
In een verzorgingstehuis hebben de mensen nog een eigen kamertje, met een eigen stoel,kast,tafel en wat eigen spullen. Een kamer in een duur verpleegtehuis is een soort ziekenhuiskamer.
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 09:01
Mijn vader of schoonouders komen nooit bij ons wonen. Ik heb gewoond in een gezin waar een grootouder bij in woonde. Ik had een top band met mijn grootouder maar voor mijn ouders was het echt niet leuk. Mijn vader voelde zich niet thuis in eigen huis. Van een gezond huwelijk tussen mijn ouders was geen sprake. Het is toch lastig om jezelf te zijn als er constant een grootouder bij je inwoont. Het gaat hier dan ook echt niet gebeuren. Mijn schoonmoeder heeft hier hele andere ideeën over...die baalt van mijn standpunt maar dat is zoals het is. Schoonmoeder werkt in de ouderenzorg en heeft besloten niet in een tehuis te gaan. Hoe ze dit gaat oplossen weet ik niet. En ik heb wel een erg leuke schoonmoeder.
Verder is een verzorgingshuis ook heel sociaal. Lekker samen eten en activiteiten doen. Heb je geen geen zin dan doe je niet mee. Wel schrijnend vind ik dat niet iedere oudere mee kan met een uitje. Soms heeft de oudere maar een laag inkomen en kunnen ze de eigen bijdrage niet betalen. De kinderen hebben ook niet altijd de financiën om dit te bekostigen.
Langer thuis wonen kan, maar dan moet je de verzorging wel goed inrichten. Een ouderencommune. Samen zorg inkopen is denk ik wel een oplossing. Dan woon je wel samen maar ben je baas over eigen portemonnee.
Verder is een verzorgingshuis ook heel sociaal. Lekker samen eten en activiteiten doen. Heb je geen geen zin dan doe je niet mee. Wel schrijnend vind ik dat niet iedere oudere mee kan met een uitje. Soms heeft de oudere maar een laag inkomen en kunnen ze de eigen bijdrage niet betalen. De kinderen hebben ook niet altijd de financiën om dit te bekostigen.
Langer thuis wonen kan, maar dan moet je de verzorging wel goed inrichten. Een ouderencommune. Samen zorg inkopen is denk ik wel een oplossing. Dan woon je wel samen maar ben je baas over eigen portemonnee.
zondag 4 oktober 2015 om 11:11
Mijn ouders zullen nu, en ook om 1 minuut voor 12, niet nadenken over dit soort zaken. Te confronterend, te emotioneel, te simpel......redenen genoeg waarom ze zo in elkaar zitten.
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!
zondag 4 oktober 2015 om 11:20
quote:Troelalaaaa schreef op 04 oktober 2015 @ 11:11:
Mijn ouders zullen nu, en ook om 1 minuut voor 12, niet nadenken over dit soort zaken. Te confronterend, te emotioneel, te simpel......redenen genoeg waarom ze zo in elkaar zitten.
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!Ik denk dat het merendeel dat ook van zich zelf weet. Ik kon het goed vinden met mijn schoonmoeder, maar als ze hier had ingewoond waren de rapen meer dan gaar.
Mijn ouders zullen nu, en ook om 1 minuut voor 12, niet nadenken over dit soort zaken. Te confronterend, te emotioneel, te simpel......redenen genoeg waarom ze zo in elkaar zitten.
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!Ik denk dat het merendeel dat ook van zich zelf weet. Ik kon het goed vinden met mijn schoonmoeder, maar als ze hier had ingewoond waren de rapen meer dan gaar.
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 12:07
quote:missie_m schreef op 04 oktober 2015 @ 09:00:
[...]
Bejaardenhuizen heten al jaren verzorgingstehuizen. 800 Verzorgingstehuizen in ons land worden gesloten, sommige zijn al gesloten.
Verzorgingstehuizen zijn iets anders dan verpleeghuizen. Het zijn de verpleeghuizen waar de allerzwaarste indicatie voor nodig is. En dat is ook de laatste halte.
In een verzorgingstehuis hebben de mensen nog een eigen kamertje, met een eigen stoel,kast,tafel en wat eigen spullen. Een kamer in een duur verpleegtehuis is een soort ziekenhuiskamer.Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft.
[...]
Bejaardenhuizen heten al jaren verzorgingstehuizen. 800 Verzorgingstehuizen in ons land worden gesloten, sommige zijn al gesloten.
Verzorgingstehuizen zijn iets anders dan verpleeghuizen. Het zijn de verpleeghuizen waar de allerzwaarste indicatie voor nodig is. En dat is ook de laatste halte.
In een verzorgingstehuis hebben de mensen nog een eigen kamertje, met een eigen stoel,kast,tafel en wat eigen spullen. Een kamer in een duur verpleegtehuis is een soort ziekenhuiskamer.Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft.
zondag 4 oktober 2015 om 12:47
Ouders in huis nemen is wel een goede oplossing in sommige gevallen maar niet altijd haalbaar. Hier op het platteland zie ik het wel vaker dat het gebeurd maar hier zijn de huizen ook wat groter. Bovendien woon ik in een vrij conservatief christelijke omgeving waar a) veel vrouwen nog thuis zijn en b) eer uw vader en moeder nog altijd belangrijk is. Mijn oma woonde vroeger ook bij ons in en ik heb daar heel goede herinneringen aan. Maar mijn ouders hadden een boerderij en er was dus eigenlijk altijd wel iemand aanwezig in huis. Bovendien hebben mijn ouders veel kinderen dus er was ook altijd wel iemand oma even kon helpen of haar gezelschap kon houden.
Als je een klein rijtjeshuis hebt met twee werkende ouders is het al wel moeilijker. Al zou ik het nog steeds met liefde doen.
Mijn ouders wonen trouwens in hetzelfde huis als mijn broer en zijn vrouw. Mijn broer heeft de boerderij overgenomen en mijn ouders wonen daar natuurlijk ook nog. Mijn ouders zijn verder nog niet hulpbehoevend maar mijn broer heeft altijd aangegeven dat dit het huis van zijn ouders is en dat hij tot op het laatst voor ze zal zorgen (hoewel ik hem persoonlijk geen zorg zie verlenen, dat zal hij wel overlaten aan zijn vrouw en de rest van ons)
Als je een klein rijtjeshuis hebt met twee werkende ouders is het al wel moeilijker. Al zou ik het nog steeds met liefde doen.
Mijn ouders wonen trouwens in hetzelfde huis als mijn broer en zijn vrouw. Mijn broer heeft de boerderij overgenomen en mijn ouders wonen daar natuurlijk ook nog. Mijn ouders zijn verder nog niet hulpbehoevend maar mijn broer heeft altijd aangegeven dat dit het huis van zijn ouders is en dat hij tot op het laatst voor ze zal zorgen (hoewel ik hem persoonlijk geen zorg zie verlenen, dat zal hij wel overlaten aan zijn vrouw en de rest van ons)
zondag 4 oktober 2015 om 13:08
zondag 4 oktober 2015 om 13:39
Ik vind dat kinderen/kleinkinderen/de persoonlijke omgeving etc veel te zwaar worden belast met de zorg van ouderen. Zie ik vooral in mijn schoonfamilie gebeuren en vind dat zorgwekkend. Oma van 92 maar is nog "te goed" voor het bejaardenhuis. En dan komt daar niet alleen persoonlijke zorg (helpen met een kop koffie zetten, wassen, aan- en uitkleden bij kijken) maar ook complete daginvulling dus omdat je op je 92e ook niet zomaar even zelf met de auto rijdt naar de dagbesteding bij de bejaardentehuizen, als je er al gebruik van mag maken. Maar intussen zie ik wel hoe mensen zich bezwaard voelen om eens een keer over te slaan, op vakantie te gaan etc. Of er ontstaan complete familieruzies omdat dochter 1 er om de twee dagen zit en dochter 2 zich eens per drie maanden een middag laat zien... Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
zondag 4 oktober 2015 om 13:51
quote:Dreamer schreef op 03 oktober 2015 @ 23:35:
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag. Maar die zijn er dus niet meer.
Mijn oma was een van de laatste. Toen ze daar kwam waren er 4 verdiepingen vol. Toen ging 4 leeg voor dementen en bedlegerig, toen moest oma van 3 naar 2 omdat ook deze verdieping niet meer gebruikt ging worden. Ze namen gewoon geen nieuwe bewoners meer. Zij had nog mazzel maar had het de laatste 2 jaar ook echt minder naar haar zin vanwege de vele veranderingen.
Die optie is er dus gewoon niet meer.
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag. Maar die zijn er dus niet meer.
Mijn oma was een van de laatste. Toen ze daar kwam waren er 4 verdiepingen vol. Toen ging 4 leeg voor dementen en bedlegerig, toen moest oma van 3 naar 2 omdat ook deze verdieping niet meer gebruikt ging worden. Ze namen gewoon geen nieuwe bewoners meer. Zij had nog mazzel maar had het de laatste 2 jaar ook echt minder naar haar zin vanwege de vele veranderingen.
Die optie is er dus gewoon niet meer.
zondag 4 oktober 2015 om 13:55
quote:Pyjamabroek schreef op 04 oktober 2015 @ 12:07:
[...]
Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft. Ben ik niet met je eens. Alleen dement is niet genoeg om in een verpleegtehuis te komen. Mijn schoonmoeder is om die reden dement en wel ook nog gewoon thuis en zie ik mijn vriend maar 2 dagen per week.
O ja er is een hele mooie zorgboerderij... en dat kost dan ook wat en meer dan ze aan inkomen heeft. Dat is dus niet echt een optie.
[...]
Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft. Ben ik niet met je eens. Alleen dement is niet genoeg om in een verpleegtehuis te komen. Mijn schoonmoeder is om die reden dement en wel ook nog gewoon thuis en zie ik mijn vriend maar 2 dagen per week.
O ja er is een hele mooie zorgboerderij... en dat kost dan ook wat en meer dan ze aan inkomen heeft. Dat is dus niet echt een optie.
zondag 4 oktober 2015 om 14:00
Ik zie bij mijn oma binnenkort ook wel problemen ontstaan. Ze is 86 en mijn opa is al ruim 10 jaar dood. Mijn oma heeft nu bijna een jaar geleden de diagnose Alzheimer gekregen en je begint het steeds meer te merken. Deze kant van de familie heeft gelukkig geld om oma te verzorgen. Zo heeft een van mijn ooms de flat van mijn oma gekocht na de dood van mijn opa zodat oma geen huurkosten meer heeft maar misschien zou het verstandiger zijn als ze kleiner zou wonen. Het is een 55+ flat, maar heeft wel drie slaapkamers. Ze krijgt een keer per week iemand die schoonmaakt en er komt twee keer per dag iemand om haar medicatie langs te brengen.
Er moet soms echt een rooster gemaakt worden om te zorgen dat oma genoeg bezoek krijgt. Wij wonen bijvoorbeeld op ruim een uur reizen en het is nauwelijks mogelijk om dat door de weeks te doen. En er moet ook gewoon een hoop gedaan worden in huis. Oma heeft een ruime indicatie maar die dame kan gewoon niet alles bijhouden dus doet de familie dat.
Ik vraag me wel eens af waar we naar toe moeten als oma slechter wordt, en dat zal geen jaren meer gaan duren. Er zijn drie ooms die mijn oma eventueel in huis zouden kunnen nemen maar of dat echt fijn zal zijn voor alle partijen is nog maar de vraag. Daarnaast heeft nog een van de koppels een volwassen zoon die ziek is in huis wonen en van het andere koppel gaat het met de vrouw ook niet erg goed. Dan heb je het nog niet over drukke banen en andere verplichtingen. Ik vermoed dat mijn vermogende familieleden geld bij elkaar leggen voor een privaat initiatief waar je ook terecht kan zonder indicatie, zeker zolang mijn oma niet in een verzorgingstehuis terecht kan. Dat kost per jaar al snel een modaal jaarsalaris en dat is voor weinig mensen zo op te hoesten. Mijn oma heeft wat dat betreft een hoop geluk.
Er moet soms echt een rooster gemaakt worden om te zorgen dat oma genoeg bezoek krijgt. Wij wonen bijvoorbeeld op ruim een uur reizen en het is nauwelijks mogelijk om dat door de weeks te doen. En er moet ook gewoon een hoop gedaan worden in huis. Oma heeft een ruime indicatie maar die dame kan gewoon niet alles bijhouden dus doet de familie dat.
Ik vraag me wel eens af waar we naar toe moeten als oma slechter wordt, en dat zal geen jaren meer gaan duren. Er zijn drie ooms die mijn oma eventueel in huis zouden kunnen nemen maar of dat echt fijn zal zijn voor alle partijen is nog maar de vraag. Daarnaast heeft nog een van de koppels een volwassen zoon die ziek is in huis wonen en van het andere koppel gaat het met de vrouw ook niet erg goed. Dan heb je het nog niet over drukke banen en andere verplichtingen. Ik vermoed dat mijn vermogende familieleden geld bij elkaar leggen voor een privaat initiatief waar je ook terecht kan zonder indicatie, zeker zolang mijn oma niet in een verzorgingstehuis terecht kan. Dat kost per jaar al snel een modaal jaarsalaris en dat is voor weinig mensen zo op te hoesten. Mijn oma heeft wat dat betreft een hoop geluk.
zondag 4 oktober 2015 om 17:21
quote:Pyjamabroek schreef op 04 oktober 2015 @ 12:07:
[...]
Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft.Een gesloten afdeling kan inderdaad kamers hebben met een klein aanrechtblok en een badkamer, maar dat zijn vaak verzorgingstehuizen waar destijds van een of twee afdelingen gesloten afdelingen zijn gemaakt. En inderdaad zijn er ook verpleeghuizen met één-persoonskamers, (wat niet te vergelijken is met een appartement in een verzorgingstehuis, tenminste niet in die tehuizen die ik ken) maar mocht de kamer in eens nodig zijn voor iemand die alleen moet liggen dan zal de bewoner naar een andere kamer verhuizen.
Ziekenhuiskamers worden ook luxer, eenpersoonskamers met eigen badkamer.En wat er nu nog gebouwd of omgebouwd word tot verpleegafdeling weet ik niet. Wel weet ik dat de huurprijzen voor seniorenflatjes erg hoog zijn.
[...]
Tegenwoordig hebben ook steeds meer verpleeghuizen eigen kamers. Ken meerdere dementerenden die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis, waarvan het merendeel een eigen (grote) kamer incl. eigen badkamer heeft.Een gesloten afdeling kan inderdaad kamers hebben met een klein aanrechtblok en een badkamer, maar dat zijn vaak verzorgingstehuizen waar destijds van een of twee afdelingen gesloten afdelingen zijn gemaakt. En inderdaad zijn er ook verpleeghuizen met één-persoonskamers, (wat niet te vergelijken is met een appartement in een verzorgingstehuis, tenminste niet in die tehuizen die ik ken) maar mocht de kamer in eens nodig zijn voor iemand die alleen moet liggen dan zal de bewoner naar een andere kamer verhuizen.
Ziekenhuiskamers worden ook luxer, eenpersoonskamers met eigen badkamer.En wat er nu nog gebouwd of omgebouwd word tot verpleegafdeling weet ik niet. Wel weet ik dat de huurprijzen voor seniorenflatjes erg hoog zijn.
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 17:43
quote:missie_m schreef op 04 oktober 2015 @ 17:21:
[...]
Een gesloten afdeling kan inderdaad kamers hebben met een klein aanrechtblok en een badkamer, maar dat zijn vaak verzorgingstehuizen waar destijds van een of twee afdelingen gesloten afdelingen zijn gemaakt. En inderdaad zijn er ook verpleeghuizen met één-persoonskamers, (wat niet te vergelijken is met een appartement in een verzorgingstehuis, tenminste niet in die tehuizen die ik ken) maar mocht de kamer in eens nodig zijn voor iemand die alleen moet liggen dan zal de bewoner naar een andere kamer verhuizen.
Ziekenhuiskamers worden ook luxer, eenpersoonskamers met eigen badkamer.En wat er nu nog gebouwd of omgebouwd word tot verpleegafdeling weet ik niet. Wel weet ik dat de huurprijzen voor seniorenflatjes erg hoog zijn. Mijn schoonvader zat op een gesloten afdeling, en had een eigen kamer, met per twee kamers een gezamenlijke badkamer. In zijn kamer had hij behalve een bed, ook een klein aanrechtje, een makkelijke stoel en een tafeltje. In principe was dit voldoende, omdat hij in de praktijk de hele dag in de gemeenschappelijke zitkamer zat. Die overigens verrassend "huiselijk" was ingericht, met verschillende zithoeken. Ook was er een binnentuin waar je kon zitten met mooi weer. Ik heb het nooit als vervelend ervaren daar (al blijft het natuurlijk een plek waar je liever niet terecht komt.) Je hoort wel eens andere verhalen helaas...
[...]
Een gesloten afdeling kan inderdaad kamers hebben met een klein aanrechtblok en een badkamer, maar dat zijn vaak verzorgingstehuizen waar destijds van een of twee afdelingen gesloten afdelingen zijn gemaakt. En inderdaad zijn er ook verpleeghuizen met één-persoonskamers, (wat niet te vergelijken is met een appartement in een verzorgingstehuis, tenminste niet in die tehuizen die ik ken) maar mocht de kamer in eens nodig zijn voor iemand die alleen moet liggen dan zal de bewoner naar een andere kamer verhuizen.
Ziekenhuiskamers worden ook luxer, eenpersoonskamers met eigen badkamer.En wat er nu nog gebouwd of omgebouwd word tot verpleegafdeling weet ik niet. Wel weet ik dat de huurprijzen voor seniorenflatjes erg hoog zijn. Mijn schoonvader zat op een gesloten afdeling, en had een eigen kamer, met per twee kamers een gezamenlijke badkamer. In zijn kamer had hij behalve een bed, ook een klein aanrechtje, een makkelijke stoel en een tafeltje. In principe was dit voldoende, omdat hij in de praktijk de hele dag in de gemeenschappelijke zitkamer zat. Die overigens verrassend "huiselijk" was ingericht, met verschillende zithoeken. Ook was er een binnentuin waar je kon zitten met mooi weer. Ik heb het nooit als vervelend ervaren daar (al blijft het natuurlijk een plek waar je liever niet terecht komt.) Je hoort wel eens andere verhalen helaas...
zondag 4 oktober 2015 om 18:13
quote:nina1966 schreef op 04 oktober 2015 @ 13:51:
[...]
Maar die zijn er dus niet meer.
Mijn oma was een van de laatste. Toen ze daar kwam waren er 4 verdiepingen vol. Toen ging 4 leeg voor dementen en bedlegerig, toen moest oma van 3 naar 2 omdat ook deze verdieping niet meer gebruikt ging worden. Ze namen gewoon geen nieuwe bewoners meer. Zij had nog mazzel maar had het de laatste 2 jaar ook echt minder naar haar zin vanwege de vele veranderingen.
Die optie is er dus gewoon niet meer.
Ik weet dat die er steeds minder zijn, maar ik reageerde dan ook op iemand, die het maar niets vond dat mensen hun ouders wegstoppen in een verzorgingstehuis, waar ze vervolgens weg zitten te rotten. Ik wilde een tegengeluid laten horen, dat 'verzorgingstehuis' niet gelijk staat aan 'wegrotten' en dat ouders niet per se door hun kinderen 'weggestopt' worden, maar ook graag zélf naar zo'n instelling willen.
Ik heb hier geen mogelijkheid ouders in huis te nemen. Mijn zus zou dat misschien wel hebben, maar mijn moeder roept altijd dat ze écht niet bij ons in huis wil (hoewel we wel een goede band hebben) Zij merkte vroeger, als mijn oma kwam logeren, wat een druk dat op het gezin en de gang van zaken kan leggen.
[...]
Maar die zijn er dus niet meer.
Mijn oma was een van de laatste. Toen ze daar kwam waren er 4 verdiepingen vol. Toen ging 4 leeg voor dementen en bedlegerig, toen moest oma van 3 naar 2 omdat ook deze verdieping niet meer gebruikt ging worden. Ze namen gewoon geen nieuwe bewoners meer. Zij had nog mazzel maar had het de laatste 2 jaar ook echt minder naar haar zin vanwege de vele veranderingen.
Die optie is er dus gewoon niet meer.
Ik weet dat die er steeds minder zijn, maar ik reageerde dan ook op iemand, die het maar niets vond dat mensen hun ouders wegstoppen in een verzorgingstehuis, waar ze vervolgens weg zitten te rotten. Ik wilde een tegengeluid laten horen, dat 'verzorgingstehuis' niet gelijk staat aan 'wegrotten' en dat ouders niet per se door hun kinderen 'weggestopt' worden, maar ook graag zélf naar zo'n instelling willen.
Ik heb hier geen mogelijkheid ouders in huis te nemen. Mijn zus zou dat misschien wel hebben, maar mijn moeder roept altijd dat ze écht niet bij ons in huis wil (hoewel we wel een goede band hebben) Zij merkte vroeger, als mijn oma kwam logeren, wat een druk dat op het gezin en de gang van zaken kan leggen.
Later is nu
zondag 4 oktober 2015 om 20:00
Maar kan iedereen in Nederland dan maar zomaar een rusthuis betalen?
Hier in België zijn die dingen bijna "luxe" geworden gezien de minimumprijs ongeveer 1500 à 2000 euro per maand is (en een gemiddeld pensioen 1200 euro). In die prijs zitten dan nog geen dokterskosten, kapper, ...
Plus dat er gigantische wachtlijsten zijn.
Mijn oma kon het bijvoorbeeld betalen, maar heeft meer dan een half jaar op de wachtlijst van 3 verschillende instellingen gestaan vooraleer er ergens plaats was.
Mijn schoonmoeder wil echt nooit of te never naar een rusthuis.
Ze is (bijna) 82 en redt het nog op haarzelf.
Haar huis is wel veel te groot voor haar alleen, maar ze wil er echt niet weg.
Verhuizen naar kleiner is al vaker te sprake gekomen, maar ze valt echt nog liever dood.
Ze wordt nu bovendien al gek van een buur 100 meter verder die een grasmachine aanzet op een "voor haar ongeschikt moment" ...
Steek haar in een appartement en ze is binnen de 3 maanden echt "weg" of compleet gek van alle geluid rond haar heen en het niet meer hebben van haar tuin.
In huis nemen is voor mij geen optie. Ooit wel gedacht van "dan trekken wij gewoon bij haar in" (huis is toch groot genoeg), maar na wat ze de laatste jaren allemaal gepresteerd heeft ... nee, dank je.
Ze woont 10 minuten van hier en mijn partner gaat er wel geregeld langs.
Mijn ouders ... die zien zichzelf dan weer geen 85 worden.
Ze zijn nu 63 en we zien wel over 15 à 20 jaar hoe het daarmee loopt.
Ze wonen sowieso al 35 jaar in een appartement dus dat helpt.
Mijn moeder zou zich overigens prima redden als ze ooit alleen valt en zou op een bepaalde leeftijd openstaan voor extra hulp of een rusthuis.
Bij mijn vader mogen we dan heel het huishouden overnemen en de rekeningen en facturen in 't oog houden (1 dag mijn moeder niet thuis is nu al een ramp qua huishouden). En een rusthuis is echt totaal niks voor hem, hij zou er gewoon gek worden.
Hier in België zijn die dingen bijna "luxe" geworden gezien de minimumprijs ongeveer 1500 à 2000 euro per maand is (en een gemiddeld pensioen 1200 euro). In die prijs zitten dan nog geen dokterskosten, kapper, ...
Plus dat er gigantische wachtlijsten zijn.
Mijn oma kon het bijvoorbeeld betalen, maar heeft meer dan een half jaar op de wachtlijst van 3 verschillende instellingen gestaan vooraleer er ergens plaats was.
Mijn schoonmoeder wil echt nooit of te never naar een rusthuis.
Ze is (bijna) 82 en redt het nog op haarzelf.
Haar huis is wel veel te groot voor haar alleen, maar ze wil er echt niet weg.
Verhuizen naar kleiner is al vaker te sprake gekomen, maar ze valt echt nog liever dood.
Ze wordt nu bovendien al gek van een buur 100 meter verder die een grasmachine aanzet op een "voor haar ongeschikt moment" ...
Steek haar in een appartement en ze is binnen de 3 maanden echt "weg" of compleet gek van alle geluid rond haar heen en het niet meer hebben van haar tuin.
In huis nemen is voor mij geen optie. Ooit wel gedacht van "dan trekken wij gewoon bij haar in" (huis is toch groot genoeg), maar na wat ze de laatste jaren allemaal gepresteerd heeft ... nee, dank je.
Ze woont 10 minuten van hier en mijn partner gaat er wel geregeld langs.
Mijn ouders ... die zien zichzelf dan weer geen 85 worden.
Ze zijn nu 63 en we zien wel over 15 à 20 jaar hoe het daarmee loopt.
Ze wonen sowieso al 35 jaar in een appartement dus dat helpt.
Mijn moeder zou zich overigens prima redden als ze ooit alleen valt en zou op een bepaalde leeftijd openstaan voor extra hulp of een rusthuis.
Bij mijn vader mogen we dan heel het huishouden overnemen en de rekeningen en facturen in 't oog houden (1 dag mijn moeder niet thuis is nu al een ramp qua huishouden). En een rusthuis is echt totaal niks voor hem, hij zou er gewoon gek worden.
zondag 4 oktober 2015 om 20:40
Hoe zou het eigenlijk komen dat veel ouderen (los van alle wachtlijsten en de kosten die het met zich meebrengen) er toch liever voor kiezen dat hun kinderen en kleinkinderen alles voor en met hen doen dan dat dit door professionals gebeurt? Is dat een stukje vertrouwdheid dat ze alleen aan hun naasten toevertrouwen of is het een 'voor wat hoort wat'-mentaliteit als in: 'Ik heb jullie gevoed en grootgebracht en nu doe je dit maar voor mij.' Want ik kan me niet voorstellen dat je zelf echt liever hebt dat je kind dagelijks stipt om 12 uur bij je op de stoep staat terwijl je ook wel weet/kunt bedenken dat het eens een keertje zwaar is voor die persoon... Of zou je dat inzicht verliezen naarmate je ouder wordt? Dat lijkt me zo erg... Als je dat van jezelf ook niet meer inziet hoe je een ander (zeker een naaste!) belast...
zondag 4 oktober 2015 om 21:06
quote:Dreamer schreef op 04 oktober 2015 @ 18:13:
[...]
Ik weet dat die er steeds minder zijn, maar ik reageerde dan ook op iemand, die het maar niets vond dat mensen hun ouders wegstoppen in een verzorgingstehuis, waar ze vervolgens weg zitten te rotten. Ik wilde een tegengeluid laten horen, dat 'verzorgingstehuis' niet gelijk staat aan 'wegrotten' en dat ouders niet per se door hun kinderen 'weggestopt' worden, maar ook graag zélf naar zo'n instelling willen.
Ik heb hier geen mogelijkheid ouders in huis te nemen. Mijn zus zou dat misschien wel hebben, maar mijn moeder roept altijd dat ze écht niet bij ons in huis wil (hoewel we wel een goede band hebben) Zij merkte vroeger, als mijn oma kwam logeren, wat een druk dat op het gezin en de gang van zaken kan leggen.+10
In het verzorgingstehuis werd er van alles georganiseerd, (mede dank aan vrijwilligers) kienmiddagen, modeshow's, bloemschikken, rommelmarkt, carnaval met eigen carnaval-prins of -prinses, kerstviering, gezamenlijk bidden voor overleden bewoner, kruidboeket maken, zangkoor wat komt zingen, sinterklaasviering,volksdansgroep wat een optreden verzorgd enz.enz.enz. Mensen vereenzamen daar niet, genieten van de activiteiten tussen hun pijntjes en kwaaltjes door. Ze rotten daar echt niet weg. Er is was een lange wachtlijst, en als men er niet naar toe wil dan zijn er gegadigden zat die dat graag willen. Natuurlijk zijn er mensen die dat echt niet willen, omdat ze het leven op het land of dorp gewend zijn, wonen in een appartementje valt dan altijd tegen.
[...]
Ik weet dat die er steeds minder zijn, maar ik reageerde dan ook op iemand, die het maar niets vond dat mensen hun ouders wegstoppen in een verzorgingstehuis, waar ze vervolgens weg zitten te rotten. Ik wilde een tegengeluid laten horen, dat 'verzorgingstehuis' niet gelijk staat aan 'wegrotten' en dat ouders niet per se door hun kinderen 'weggestopt' worden, maar ook graag zélf naar zo'n instelling willen.
Ik heb hier geen mogelijkheid ouders in huis te nemen. Mijn zus zou dat misschien wel hebben, maar mijn moeder roept altijd dat ze écht niet bij ons in huis wil (hoewel we wel een goede band hebben) Zij merkte vroeger, als mijn oma kwam logeren, wat een druk dat op het gezin en de gang van zaken kan leggen.+10
In het verzorgingstehuis werd er van alles georganiseerd, (mede dank aan vrijwilligers) kienmiddagen, modeshow's, bloemschikken, rommelmarkt, carnaval met eigen carnaval-prins of -prinses, kerstviering, gezamenlijk bidden voor overleden bewoner, kruidboeket maken, zangkoor wat komt zingen, sinterklaasviering,volksdansgroep wat een optreden verzorgd enz.enz.enz. Mensen vereenzamen daar niet, genieten van de activiteiten tussen hun pijntjes en kwaaltjes door. Ze rotten daar echt niet weg. Er is was een lange wachtlijst, en als men er niet naar toe wil dan zijn er gegadigden zat die dat graag willen. Natuurlijk zijn er mensen die dat echt niet willen, omdat ze het leven op het land of dorp gewend zijn, wonen in een appartementje valt dan altijd tegen.
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 om 21:10
NYC, sommige mensen bezitten de verfijnde gave zich uiterst egoïstisch op te stellen door niet verder te kijken of te denken dan hun neus lang is.
Ik ben heel eerlijk..... Mijn kind is nu nog klein. Echter wanneer ooit de leeftijd is bereikt waarop een goed gesprek mogelijk is over dergelijke materie zal ik haar op haar hart drukken dat ik absoluut nooit wil dat zij haar leven ooit gaat beperken of opofferen omwille van de zorg voor mij.
Ik heb bij wijze van spreken liever dat ze me tegen die tijd in de kliko gooit.
Overigens zal ik die handeling zelf verrichten als het zo ver is. Want ook daarmee weiger ik haar op te zadelen.
Echter voordat het zover is dat ik geen weet meer heb van wat ik te doen heb wil ik schriftelijk vastleggen dat ik er zo insta. Ik heb echter vooralsnog geen enkel idee hoe dit aan te pakken. Dit soort discussies helpen mij weer om de realiteit onder ogen te zien en me te beseffen dat ik actie moet ondernemen. Niet afwachten tot het te laat is.
Ik ben heel eerlijk..... Mijn kind is nu nog klein. Echter wanneer ooit de leeftijd is bereikt waarop een goed gesprek mogelijk is over dergelijke materie zal ik haar op haar hart drukken dat ik absoluut nooit wil dat zij haar leven ooit gaat beperken of opofferen omwille van de zorg voor mij.
Ik heb bij wijze van spreken liever dat ze me tegen die tijd in de kliko gooit.
Overigens zal ik die handeling zelf verrichten als het zo ver is. Want ook daarmee weiger ik haar op te zadelen.
Echter voordat het zover is dat ik geen weet meer heb van wat ik te doen heb wil ik schriftelijk vastleggen dat ik er zo insta. Ik heb echter vooralsnog geen enkel idee hoe dit aan te pakken. Dit soort discussies helpen mij weer om de realiteit onder ogen te zien en me te beseffen dat ik actie moet ondernemen. Niet afwachten tot het te laat is.
zondag 4 oktober 2015 om 21:19
quote:NYC schreef op 04 oktober 2015 @ 20:40:
Hoe zou het eigenlijk komen dat veel ouderen (los van alle wachtlijsten en de kosten die het met zich meebrengen) er toch liever voor kiezen dat hun kinderen en kleinkinderen alles voor en met hen doen dan dat dit door professionals gebeurt? Is dat een stukje vertrouwdheid dat ze alleen aan hun naasten toevertrouwen of is het een 'voor wat hoort wat'-mentaliteit als in: 'Ik heb jullie gevoed en grootgebracht en nu doe je dit maar voor mij.' Want ik kan me niet voorstellen dat je zelf echt liever hebt dat je kind dagelijks stipt om 12 uur bij je op de stoep staat terwijl je ook wel weet/kunt bedenken dat het eens een keertje zwaar is voor die persoon... Of zou je dat inzicht verliezen naarmate je ouder wordt? Dat lijkt me zo erg... Als je dat van jezelf ook niet meer inziet hoe je een ander (zeker een naaste!) belast...Ik denk dat ze het niet zien. Als ik bij mijn familie kijk hebben de grootouders zelf nog het idee dat ze best veel zelf kunnen. Naast de oma die ik eerder beschreef heb ik aan de andere kant mijn beide grootouders nog. Ze wonen in een groot vrijstaand huis maar een groot deel van de kamers is niet meer in gebruik. Bij hen is het niet zo zeer de dagelijkse zorg maar meer de zaken er om heen. Ik denk dat ze niet echt meer merken hoe veel tijd familie daarin steekt. Ze weten wel wat iedereen doet maar zien niet meer hoe veel werk dat is en hoeveel tijd mensen daarin steken. Daarbij hebben ze gewoon nog het idee dat ze zelf nog erg veel doen. Dat is ergens ook wel zo, maar de rest van de familie neemt langzaam steeds meer over en dat lijken ze steeds minder te merken. Waar ze dat een jaar of 5 trouwens heel goed doorhadden en ze dus ook vaak tegenstribbelde als iemand ze iets uit handen wilde nemen. Ze hebben het blijkbaar dus ook erg hard nodig.
Hoe zou het eigenlijk komen dat veel ouderen (los van alle wachtlijsten en de kosten die het met zich meebrengen) er toch liever voor kiezen dat hun kinderen en kleinkinderen alles voor en met hen doen dan dat dit door professionals gebeurt? Is dat een stukje vertrouwdheid dat ze alleen aan hun naasten toevertrouwen of is het een 'voor wat hoort wat'-mentaliteit als in: 'Ik heb jullie gevoed en grootgebracht en nu doe je dit maar voor mij.' Want ik kan me niet voorstellen dat je zelf echt liever hebt dat je kind dagelijks stipt om 12 uur bij je op de stoep staat terwijl je ook wel weet/kunt bedenken dat het eens een keertje zwaar is voor die persoon... Of zou je dat inzicht verliezen naarmate je ouder wordt? Dat lijkt me zo erg... Als je dat van jezelf ook niet meer inziet hoe je een ander (zeker een naaste!) belast...Ik denk dat ze het niet zien. Als ik bij mijn familie kijk hebben de grootouders zelf nog het idee dat ze best veel zelf kunnen. Naast de oma die ik eerder beschreef heb ik aan de andere kant mijn beide grootouders nog. Ze wonen in een groot vrijstaand huis maar een groot deel van de kamers is niet meer in gebruik. Bij hen is het niet zo zeer de dagelijkse zorg maar meer de zaken er om heen. Ik denk dat ze niet echt meer merken hoe veel tijd familie daarin steekt. Ze weten wel wat iedereen doet maar zien niet meer hoe veel werk dat is en hoeveel tijd mensen daarin steken. Daarbij hebben ze gewoon nog het idee dat ze zelf nog erg veel doen. Dat is ergens ook wel zo, maar de rest van de familie neemt langzaam steeds meer over en dat lijken ze steeds minder te merken. Waar ze dat een jaar of 5 trouwens heel goed doorhadden en ze dus ook vaak tegenstribbelde als iemand ze iets uit handen wilde nemen. Ze hebben het blijkbaar dus ook erg hard nodig.
zondag 4 oktober 2015 om 21:19
quote:Troelalaaaa schreef op 04 oktober 2015 @ 21:10:
NYC, sommige mensen bezitten de verfijnde gave zich uiterst egoïstisch op te stellen door niet verder te kijken of te denken dan hun neus lang is.
Ik ben heel eerlijk..... Mijn kind is nu nog klein. Echter wanneer ooit de leeftijd is bereikt waarop een goed gesprek mogelijk is over dergelijke materie zal ik haar op haar hart drukken dat ik absoluut nooit wil dat zij haar leven ooit gaat beperken of opofferen omwille van de zorg voor mij.
Ik heb bij wijze van spreken liever dat ze me tegen die tijd in de kliko gooit.
Overigens zal ik die handeling zelf verrichten als het zo ver is. Want ook daarmee weiger ik haar op te zadelen.
Echter voordat het zover is dat ik geen weet meer heb van wat ik te doen heb wil ik schriftelijk vastleggen dat ik er zo insta. Ik heb echter vooralsnog geen enkel idee hoe dit aan te pakken. Dit soort discussies helpen mij weer om de realiteit onder ogen te zien en me te beseffen dat ik actie moet ondernemen. Niet afwachten tot het te laat is.Ik heb respect voor de ouderen. Als jij je kind wil leren dat ouderen in de kliko thuis horen kweek je geen respect voor ouderen.
Ik zou ook geen blok aan het been willen zijn en zal nu zeker zeggen 'nooit' wil ik dat. Maar stel dat het ooit zover komt, en je eerder oud bent dan je denkt, maar je van binnen toch niet zo oud voelt. Dan wil je misschien toch graag van elke dag genieten (van eventueel kleinkinderen) zolang het kan, en zeker geen leven in de kliko wensen.
NYC, sommige mensen bezitten de verfijnde gave zich uiterst egoïstisch op te stellen door niet verder te kijken of te denken dan hun neus lang is.
Ik ben heel eerlijk..... Mijn kind is nu nog klein. Echter wanneer ooit de leeftijd is bereikt waarop een goed gesprek mogelijk is over dergelijke materie zal ik haar op haar hart drukken dat ik absoluut nooit wil dat zij haar leven ooit gaat beperken of opofferen omwille van de zorg voor mij.
Ik heb bij wijze van spreken liever dat ze me tegen die tijd in de kliko gooit.
Overigens zal ik die handeling zelf verrichten als het zo ver is. Want ook daarmee weiger ik haar op te zadelen.
Echter voordat het zover is dat ik geen weet meer heb van wat ik te doen heb wil ik schriftelijk vastleggen dat ik er zo insta. Ik heb echter vooralsnog geen enkel idee hoe dit aan te pakken. Dit soort discussies helpen mij weer om de realiteit onder ogen te zien en me te beseffen dat ik actie moet ondernemen. Niet afwachten tot het te laat is.Ik heb respect voor de ouderen. Als jij je kind wil leren dat ouderen in de kliko thuis horen kweek je geen respect voor ouderen.
Ik zou ook geen blok aan het been willen zijn en zal nu zeker zeggen 'nooit' wil ik dat. Maar stel dat het ooit zover komt, en je eerder oud bent dan je denkt, maar je van binnen toch niet zo oud voelt. Dan wil je misschien toch graag van elke dag genieten (van eventueel kleinkinderen) zolang het kan, en zeker geen leven in de kliko wensen.
LOEP ME MAAR aub.
