Met afschuw heb ik net een artikel gelezen op de website van De Telegraaf over een leraar dierverzorging (!!!) die voor het oog van zijn hele klas een konijn heeft doodgeslagen. Waarom? Omdat het arme beest een verlamd pootje had!
Mijn Foppe (langoor wit k'nijn) had dat ook en is ruim 8 jaar oud geworden dankzij een liefdevolle verzorging. Dat dier was voor de rest zo ontzettend blij, vrolijk en gezond! Ik kon het niet laten om onder mijn oude nickname een reactie achter te laten op de site van de Telegraaf!
Wat een hufter en wat heb ik te doen met die klas die dat heeft moeten aanschouwen!
Ach, het artikel over het doodgeslagen konijn heeft op de telegraaf-site ook al meer reacties dan het artikel over Willem Holleeder, dus het was te verwachten.
De man zijn hand is een stuk groter dan zijn hoofd, dus klopt er iets niet. Hoogstwaarschijnlijk staat de fotograaf ongeveer met de lens op het konijn, en de man een eindje er van af.
Om het te onderstrepen in de vorm van een voorbeeld. Toen ik ca. 5 jaar was, heb ik ooit een man een kat zien doodtrappen. Ik ben nu 35 jaar en heb dat beeld nog altijd op het netvlies en heb er nog steeds last van. In zekere zin dus ook een soort van trauma.
Dierenliefde kent vele gradaties en in onze familie zijn we daarin misschien extreem.