Actueel
alle pijlers
Niet werkende moeders, zoek toch een baan!
dinsdag 3 juli 2007 om 10:07
Hi daar, het kan zijn dat deze discussie al ergens staat, of iets wat er op lijkt, maar ik kon t niet vinden.
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
Ik wil graag jullie mening;
Zelf werk ik vanaf mijn 18e dus al zo'n dikke 22 jaar eerst full, bij komst kinderen part-time. Ik ben alleen gestopt tijdends zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof. Ik vind ook dat élke vrouw die dat kan (!) moet werken, gewoon omdat je zelfstandig moet kunnen verder gaan. Je weet niet of je man bv arbeidsongeschikt raakt, of je ooit gaat scheiden enz.
Ik hoor zó veel om me heen van vriendinnen, hád ik maar een baan. Kerel gaat ervan door oid. Dan denk ik, tja, gewoon te lui of zo??.:@ Ik vind het alleen dom en heel beperkt om te denken dat er niets kan gebeuren...
Ben ik nu aanvallend? Tja...
Oké, mijn huishouden is soms een puinhoop, ik heb t niet zo fraai als mijn niet werkende vriendinnnen die dagen bezig zijn met herinrichting van hun schone huis. Ik doe mijn eigen huishouden, man is 1 dag in de week vrij, en in plaats van poetsen ga ik gezellie op mijn vrije dagen met kids iets doen. :D
Ook ik heb giga veel gezeur gehad met het vinden van goede oppas. Ook ik ben soms best heel moe van alles. Ook mijn man was in begin niet zo happig om een dag minder te werken, zou niet kunnen van zijn baas. Mehoela, kan best...En kijk nu, hij vindt het heerlijk!
Maar ondanks dat, ben ik soms overblijfmoeder, elke week één ochtend leesmoeder en werk 3 dagen in de week. Overigens soms ook weekenden, avond-en nachtdiensten. (zorg)
Ik heb t niet over moeders met een ziek kind of met zelf een handicap, maar die moeders die een man hebben en zelf thuis zitten.
Oké, kom maar op! Waarom denk je dat je de hele dag moet poetsen, ik kan het ook tussendoor!!
dinsdag 3 juli 2007 om 11:12
dinsdag 3 juli 2007 om 11:19
quote: biga reageerde
Ik ben ook van mening dat iedereen moet doen waar hij of zij zich het beste bij voelt maarrrrr........... dan niet lopen zeiken als je weinig inkomen hebt als je eventueel alleen komt te staan!
TO werkt part-time in de zorg. No offence, maar dan heb je als je alleen komt te staan óók weinig inkomen.
Ik ben ook van mening dat iedereen moet doen waar hij of zij zich het beste bij voelt maarrrrr........... dan niet lopen zeiken als je weinig inkomen hebt als je eventueel alleen komt te staan!
TO werkt part-time in de zorg. No offence, maar dan heb je als je alleen komt te staan óók weinig inkomen.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:27
Bravoooooo!!! Dat soort one-liners moet je hebben! Ik ben het volledig met je eens. Geen zorgen voor de dag van morgen. Mocht ik straks stoppen met werken voor kinderen, heb ik nog steeds een opleiding en interesses genoeg om, als de nood aan de man is, mijn geld op een manier te gaan verdienen. maar sorry hoor, hebben jullie al zandzakken in huis voor als het heel hard gaat regenen? Op dit moment ga ik er gewoon vanuit dat ik met vriendlief samen blijf tot sint juttemis! En dat maakt de relatie een stuk leuker. Beslissingen kunnen altijd op het juiste moment genomen worden.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:37
ieder moet voor zichzelf weten wat hij/zij doet.
Ik ben 15 jaar thuis geweest met veel plezier .. ben bij alle diploma,kijkdagen en noem het maar op geweest..actief geholpen op school en straatspeeldagen e.d .
Heb hier helemaal geen spijt van ..ik heb wat beteuterde kids gezien waarvan eigenlijk nooit iemand kwam kijken .
Ben ook van mening dat het niet slecht is als je als ouders beide werkt zolang je goede oppas of zo hebt.
Toen onze jongste 11 werd ging het toch wel kriebelen..ik heb stukken meer tijd dus ben gaan solliciteren en ben eigenlijk gelijk aangenomen als kwaliteitsmedewerkster in de voedingssector ,misschien geen flitsende baan maar ik heb het naar mijn zin en kan werken in overleg met de tijden..het bedrijf werkt in 3-4 en 5 ploegendienst.
Ik kan er niets aan doen maar heb niet het vrijgevochten gevoel van dat ik onafhankelijk moet zijn.Mijn man is hoofdkostwinner en ik blijf zo lang het kan zomaar een uur of 15 werken,bevalt me prima
Ik ben 15 jaar thuis geweest met veel plezier .. ben bij alle diploma,kijkdagen en noem het maar op geweest..actief geholpen op school en straatspeeldagen e.d .
Heb hier helemaal geen spijt van ..ik heb wat beteuterde kids gezien waarvan eigenlijk nooit iemand kwam kijken .
Ben ook van mening dat het niet slecht is als je als ouders beide werkt zolang je goede oppas of zo hebt.
Toen onze jongste 11 werd ging het toch wel kriebelen..ik heb stukken meer tijd dus ben gaan solliciteren en ben eigenlijk gelijk aangenomen als kwaliteitsmedewerkster in de voedingssector ,misschien geen flitsende baan maar ik heb het naar mijn zin en kan werken in overleg met de tijden..het bedrijf werkt in 3-4 en 5 ploegendienst.
Ik kan er niets aan doen maar heb niet het vrijgevochten gevoel van dat ik onafhankelijk moet zijn.Mijn man is hoofdkostwinner en ik blijf zo lang het kan zomaar een uur of 15 werken,bevalt me prima
dinsdag 3 juli 2007 om 11:43
Jij zult dan waarschijnlijk ook niet het type zijn dat later gaat lopen klagen over het toen. Prima toch! Ik zei al: iedereen moet het lekker zelf weten, het maakt mij niks uit of mensen wel of niet willen werken als ze kinderen hebben om welke reden dan ook. Zolang ze ook maar respecteren dat ik wél wil werken, ook als ik geen alleenverdiener was geweest.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:47
quote
Ik heb mijn werk nodig om me geestelijk te ontplooien.
Grappig, bij mij voelt het net omgekeerd: hoewel ik zogenaamd 'intellectueel' werk heb, verlang ik naar meer vrije tijd om me geestelijk te ontplooien. Als ik te veel werk, kom ik minder aan lezen en aan mijn andere 'geestelijke' hobby's toe.
Was na elk zwangerschapsverlof altijd weer erg heppie dat ik weer mocht werken.
Ik niet, ik vond het veel interessanter om mijn (andere) kinderen voor te lezen, spelletjes met ze te doen, met ze naar musea enz. te gaan.
Daarbij wil ik mijn man meer te vertellen hebben dan wat de kinders hebben meegemaakt en wie ik waar gezien heb in de supermarkt etc. etc....
Ik vind persoonlijk de 'werkverhalen' meestal weinig interessant. Ik praat liever over maatschappelijke zaken, maar dan moet je wel tijd hebben om de krant te lezen.
Vond met het thuiszijn mijn wereldje enorm krimpen en vond mezelf ook zelfs direct een stuk minder interessant....
Toen ik niet of weinig werkte (toen de kinderen nog heel klein waren) voelde ik mijn wereld enorm verruimen. Ik had tijd om me met allerlei interessante dingen bezig te houden (ook kinderen opvoeden vond ik heel interessant). Als ik het een periode te druk heb op mijn werk, heb ik de indruk dat ik geleefd word en niet aan leuke dingen toe kom.
Je ziet dus dat wat voor de een goed voelt, anders is dan voor de ander.
Ik heb mijn werk nodig om me geestelijk te ontplooien.
Grappig, bij mij voelt het net omgekeerd: hoewel ik zogenaamd 'intellectueel' werk heb, verlang ik naar meer vrije tijd om me geestelijk te ontplooien. Als ik te veel werk, kom ik minder aan lezen en aan mijn andere 'geestelijke' hobby's toe.
Was na elk zwangerschapsverlof altijd weer erg heppie dat ik weer mocht werken.
Ik niet, ik vond het veel interessanter om mijn (andere) kinderen voor te lezen, spelletjes met ze te doen, met ze naar musea enz. te gaan.
Daarbij wil ik mijn man meer te vertellen hebben dan wat de kinders hebben meegemaakt en wie ik waar gezien heb in de supermarkt etc. etc....
Ik vind persoonlijk de 'werkverhalen' meestal weinig interessant. Ik praat liever over maatschappelijke zaken, maar dan moet je wel tijd hebben om de krant te lezen.
Vond met het thuiszijn mijn wereldje enorm krimpen en vond mezelf ook zelfs direct een stuk minder interessant....
Toen ik niet of weinig werkte (toen de kinderen nog heel klein waren) voelde ik mijn wereld enorm verruimen. Ik had tijd om me met allerlei interessante dingen bezig te houden (ook kinderen opvoeden vond ik heel interessant). Als ik het een periode te druk heb op mijn werk, heb ik de indruk dat ik geleefd word en niet aan leuke dingen toe kom.
Je ziet dus dat wat voor de een goed voelt, anders is dan voor de ander.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:54
er wordt gezegd dat je wereldje zo klein is als je (kleine) kinderen heb,
ik vind dat niet ..heb leuke contacten gehad en overgehouden aan die tijd dat ik "thuis"was,
kwam overal met mijn kids daarbij ging ik geregeld sporten als ze op school zaten..tijd om te lezen /puzzelen ,
ik ben heel dankbaar dat ik er voor de jongens kon zijn en nu nog ..ik kan ook voor een andere baan gaan maar dan zit ik met mijn tijden .. de jongens zijn nu 11 en 17.
ik vind dat niet ..heb leuke contacten gehad en overgehouden aan die tijd dat ik "thuis"was,
kwam overal met mijn kids daarbij ging ik geregeld sporten als ze op school zaten..tijd om te lezen /puzzelen ,
ik ben heel dankbaar dat ik er voor de jongens kon zijn en nu nog ..ik kan ook voor een andere baan gaan maar dan zit ik met mijn tijden .. de jongens zijn nu 11 en 17.
dinsdag 3 juli 2007 om 11:57
We mogen heel blij zijn dat het in deze tijd een kwestie is van kiezen.
Kiezen voelt als meer vrijheid. En dat is iets heel belangrijks.
Binnen elke situatie heb je min of meer een keuzevrijheid; een alleenstaande moeder kan thuisblijven maar heeft dan geen inkomen. Fulltime werken kan, maar voelt vaak niet fijn. Dus dan de gulden middenweg; 3,5 tot vier dagen werken, waardoor je toch in eigen levensonderhoud kunt voorzien en je kind vaak genoeg ziet.
Een tbm heeft op dat moment wel inkomen, nl doordat haar man de kostwinner is. Als ze er alleen voor komt te staan, valt dat inkomen weg.
Dus dan zou je de keuze kunnen maken om binnen je huwelijk te blijven werken. Wil je dat niet, ook prima, maar het is nou eenmaal erg lastig om na jarenlang thuiszitten aan de bak te komen. En omdat dat zo enorm vaak voorkomt, zijn de waarschuwingen niet van de lucht. Denk dat er hier vrouwen zitten die gescheiden zijn en zijn gaan werken, maar die in eerste instantie afhankelijk waren van hun man. Die situatie is niet ideaal en dat hebben zij ervaren.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:00
Ik zie dat anders; ook in het hier-en-nu vind ik het prettiger om onafhankelijk te zijn. Ook binnen een relatie kun je er voordeel van hebben om te werken. Dat is investeren in en anticiperen op evt toekomstige rampen. Denk maar aan spaargeld wat je opzij kunt zetten omdat je allebei geld binnen brengt. Geen schulden hoeven maken, meer leuke dingen doen met je gezin.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:03
Hoe weet jij nou wat voor keuzes die mensen hebben gemaakt?
Misschien komt één van de ouders wel uit een arm buitenland en onderhoud zij/hij door haar/zijn baan wel een complete familie incl. kleine kinderen uit dat land zodat die kinderen ook kansen krijgen?
Misschien kan de ouder door het soort werk wel niet minder werken. Of stel jij geen prijs erop dat je dood- en doodzieke kind door een kundig arts wordt behandeld? Heb je liever iemand die de geneeskunde er maar 'bij doet"?
Bah, wat een nare vooroordelen. En misschien hebben 'die' ouders wel kinderen 'genomen' omdat ze erg van kinderen houden en besteden ze de vrije tijd die ze hebben aan hun gezin. Je woont toch niet bij die mensen? Hoe kun je er dan zo snoeihard over oordelen? Je kunt toch niet alles zo maar bot over 1 kam scheren? Er zijn ook ouders die allebéi werkloos de hele dag thuis zitten en vervolgens hun kinderen totaal in elkaar tremmen.
En die badinerende opmerking over 'huisvrouwtje spelen'. Ben jij degene die de norm mag bepalen?
Waarom kunnen mensen nou gewoon niet elkaar keuzes respecteren? Of tenminste proberen er niet zo hard over te oordelen?
dinsdag 3 juli 2007 om 12:08
Ik kan me in de reactie van Bagheera wel vinden. Ik denk ook dat in een ideale situatie kinderen niet volle dagen in de opvang zouden hoeven te zitten. Maar lang niet elke situatie is ideaal. En in sommige gevallen is het voor ouders en/of kinderen noodzakelijk en/of zelfs de betere keuze om daar wel voor te kiezen. Vooroordelen is erg makkelijk, maar je weet nooit wat er aan keuzes van mensen ten grondslag ligt.
Bovendien heb ik vaak zat gezien dat ouders die fulltime werken meer qualitytime met hun kinderen doorbrengen dan mijn thuisblijvende moeder vroeger met mij deed...
Bovendien heb ik vaak zat gezien dat ouders die fulltime werken meer qualitytime met hun kinderen doorbrengen dan mijn thuisblijvende moeder vroeger met mij deed...
dinsdag 3 juli 2007 om 12:11
dinsdag 3 juli 2007 om 12:15
dinsdag 3 juli 2007 om 12:16
Ik verbaas me er toch altijd weer over dat het in dit soort discussies, én in het 'echte leven', altijd gaat over vrouwen die wel, niet of parttime werken. Bijna nooit gaat het over de mogelijkheid dat de mán minder gaat werken, en meer tijd aan zijn gezin kan besteden. Is het dan zo'n automatisme dat we er meteen vanuit gaan dat als er voldoende geld is en er een wens is om meer thuis te zijn voor de kinderen, dat dan op de vrouw neerkomt?
Mijn vriend zou daar niet zomaar mee akkoord gaan, in het kader van gelijkheid wil hij óók meer tijd met zijn kinderen (die we nog niet hebben overigens) doorbrengen. Dus niet ik twee dagen minder werken, maar hij en ik allebei een dag minder. Vinden andere mannen dat geen punt dan?
Mijn vriend zou daar niet zomaar mee akkoord gaan, in het kader van gelijkheid wil hij óók meer tijd met zijn kinderen (die we nog niet hebben overigens) doorbrengen. Dus niet ik twee dagen minder werken, maar hij en ik allebei een dag minder. Vinden andere mannen dat geen punt dan?
dinsdag 3 juli 2007 om 12:21
@ Yoyo
Ik snap precies wat je bedoelt en kan me goed voorstellen dat je medelijden hebt met zo'n "eenzaam" kind.
Maar je ziet niet wat er verder nog gebeurt in de relatie van die ouders met dat kind. Misschien hebben de ouders na hun werk wel alle aandacht voor het kind en doen ze elk weekend leuke dingen met hun kinderen.
En die leuke moeder die elk dag, weer of geen weer, op het schoolplein staat om haar kind op te halen, wie weet hoe die thuis is met haar kids. Misschien stuurt ze het kind wel direct door naar de kamer en wil ze het de rest van de dag niet meer zien of horen...
Ik snap precies wat je bedoelt en kan me goed voorstellen dat je medelijden hebt met zo'n "eenzaam" kind.
Maar je ziet niet wat er verder nog gebeurt in de relatie van die ouders met dat kind. Misschien hebben de ouders na hun werk wel alle aandacht voor het kind en doen ze elk weekend leuke dingen met hun kinderen.
En die leuke moeder die elk dag, weer of geen weer, op het schoolplein staat om haar kind op te halen, wie weet hoe die thuis is met haar kids. Misschien stuurt ze het kind wel direct door naar de kamer en wil ze het de rest van de dag niet meer zien of horen...
dinsdag 3 juli 2007 om 12:29
Als een alleenstaande ouder de kinderen de hele dag door anderen laat opvangen omdat er in een noodzakelijk inkomen voorzien moet worden, hoor je er niemand over. Terwijl het resultaat hetzelfde is (of misschien nog wel ongunstiger voor het kind omdat thuis ook alles door één persoon gedaan moet worden). Dat vind ik dan ineens gek. Omdat een ander vindt dat dit kennelijk niet anders kan, mag het wel. Maar als er wel andere mogelijkheden zijn, is het ineens schadelijk voor het kind, omgeving, familie, whatever.
Net zoals bij de eeuwige (emotionele) strijd flesvoeding/borstvoeding. Als je een keuze hebt, wordt je afgemaakt omdat voor je flesvoeding kiest, maar als je geen borstvoeding geven kunt, is het ineens wel o.k. Het resultaat voor het kind is toch zeker hetzelfde ongeacht de oorzaak? Dat vind ik ook met de kinderopvang. Het belang van een kind blijkt dan ineens rekbaar te worden naar gelang de sociale wenselijkheid.
Waarom oordelen wij zo hard over elkaar? Omdat -zoals iemand al eerder opmerkte- iedereen vindt dat de norm door zichzelf gesteld wordt? Dat neigt naar betweterij. Het allergrootste deel van de mensen met kinderen streeft ernaar de kinderen groot te brengen met liefde, aandacht en in een stabiele omgeving waar kinderen zich goed ontwikkelen. De één creeert een stabiele omgeving door, mits financieel mogelijk, thuis te blijven. De ander creeert een stabiele omgeving door fulltime te werken zodat de kinderen door de financiele ruimte in een veiligere buurt kunnen wonen of de ouders willen allebei graag werken omdat zij vinden dat ze kinderen het beste kunnen opvoeden als zij zelf goed in het leven staan. Het is geen exacte wetenschap. Ik denk dat niemand gelijk heeft of de norm kan bepalen maar dat we wel zouden kunnen proberen wat respect voor elkaar op te brengen en elkaar te helpen ipv over elkaar te oordelen.
Net zoals bij de eeuwige (emotionele) strijd flesvoeding/borstvoeding. Als je een keuze hebt, wordt je afgemaakt omdat voor je flesvoeding kiest, maar als je geen borstvoeding geven kunt, is het ineens wel o.k. Het resultaat voor het kind is toch zeker hetzelfde ongeacht de oorzaak? Dat vind ik ook met de kinderopvang. Het belang van een kind blijkt dan ineens rekbaar te worden naar gelang de sociale wenselijkheid.
Waarom oordelen wij zo hard over elkaar? Omdat -zoals iemand al eerder opmerkte- iedereen vindt dat de norm door zichzelf gesteld wordt? Dat neigt naar betweterij. Het allergrootste deel van de mensen met kinderen streeft ernaar de kinderen groot te brengen met liefde, aandacht en in een stabiele omgeving waar kinderen zich goed ontwikkelen. De één creeert een stabiele omgeving door, mits financieel mogelijk, thuis te blijven. De ander creeert een stabiele omgeving door fulltime te werken zodat de kinderen door de financiele ruimte in een veiligere buurt kunnen wonen of de ouders willen allebei graag werken omdat zij vinden dat ze kinderen het beste kunnen opvoeden als zij zelf goed in het leven staan. Het is geen exacte wetenschap. Ik denk dat niemand gelijk heeft of de norm kan bepalen maar dat we wel zouden kunnen proberen wat respect voor elkaar op te brengen en elkaar te helpen ipv over elkaar te oordelen.
dinsdag 3 juli 2007 om 12:30
Ik mag hopen dat de nieuwe norm 4 dagen per week werken wordt voor twee verdieners. In mijn omgeving zie ik dat heel veel. Vrouwen zijn ooit begonnen met parttime werken, maar nu de mannen het ook steeds gewoner gaan vinden staat het straks echt een carriere niet meer in de weg en worden we inderdaad steeds gelijkwaardiger in gezin en in carriere. Een goede zaak vind ik dat!
dinsdag 3 juli 2007 om 12:41
zoals de een zich misschien soms schuldig voelt omdat ze werkt en niet mee kan doen aan die schoolactivitijd
voelt de ander zich misschien schuldig omdat ze geen geld heeft om het kind dat ene ding te kopen wat de rest wel heeft.
toen ik werkte had ik altijd het idee,dat ik me moest verantwoorden waarom ik werkte,terwijl ik thuis zou kunnen zijn
toen ik niet werkte had ik het idee dat ik me moest verantwoorden dat ik niet werkte,aan de maatschappij.
volgens mij gaat het zich om de kwalitijd die je doorbrengt met je kinderen ,of je nu wel of niet werkt.
voelt de ander zich misschien schuldig omdat ze geen geld heeft om het kind dat ene ding te kopen wat de rest wel heeft.
toen ik werkte had ik altijd het idee,dat ik me moest verantwoorden waarom ik werkte,terwijl ik thuis zou kunnen zijn
toen ik niet werkte had ik het idee dat ik me moest verantwoorden dat ik niet werkte,aan de maatschappij.
volgens mij gaat het zich om de kwalitijd die je doorbrengt met je kinderen ,of je nu wel of niet werkt.
dinsdag 3 juli 2007 om 13:05
ik denk dat iedereen deze keuze best voor zichzelf kan maken en niemand anders daarover een "mening" moet hebben. Wat hoort? volgens wie?
Ik ben zelfstandige en werk vanuit huis, daardoor heb ik mijn dochter elke dag bij me, doen we leuke dingen, doen we samen het huishouden en tussendoor mail ik met klanten, werk ik mijn post door, haal ik opdrachten binnen.
Dat is mijn manier, de buurvrouw heeft geen baan en de andere buurvrouw werkt een paar uur in de week. Schoonzus werkt parttime, vriendin werkt fulltime...EN???
ieder doet wat goed voelt en waar hij/ zij gelukkig van word. Lekker in hun waarde laten. Je kan nou eenmaal niet in het huis van een ander kijken (emotioneel gezien) en de keuzes van mensen veroordelen.
Ik ben zelfstandige en werk vanuit huis, daardoor heb ik mijn dochter elke dag bij me, doen we leuke dingen, doen we samen het huishouden en tussendoor mail ik met klanten, werk ik mijn post door, haal ik opdrachten binnen.
Dat is mijn manier, de buurvrouw heeft geen baan en de andere buurvrouw werkt een paar uur in de week. Schoonzus werkt parttime, vriendin werkt fulltime...EN???
ieder doet wat goed voelt en waar hij/ zij gelukkig van word. Lekker in hun waarde laten. Je kan nou eenmaal niet in het huis van een ander kijken (emotioneel gezien) en de keuzes van mensen veroordelen.
dinsdag 3 juli 2007 om 13:05
Gek toch dat mannen nooit de behoefte voelen om 'er voor hun kinderen te zijn' en dat het voor mannen niet zo belangrijk is om 'hun kinderen te zien opgroeien'. Mannen móeten wel hele slechte ouders zijn. Meestal 5 dagen per week werken, en dan in het weekend vaak ook nog dingen voor zichzelf doen.
Gek ook dat mannen het huishouden en thuisblijven voor de kinderen niet als een uitdaging zien en er niet over peinzen om hun zelfstandigheid op te geven om hun leven in dienst te stellen van vrouw en kinderen.
En ook al zo gek dat in het buitenland niet alleen maar kleine psychopaatjes rondlopen. En dat terwijl de meeste kinderen daar 2 (!) van zulke ouders hebben! En toch worden de kinderen daar ook gelukkig groot.
En ook heel vreemd dat er zoveel vrouwen in de bijstand belanden als manlief er vandoor gaat met de secretaresse en geen normale baan meer kunnen vinden.
Gek ook dat mannen het huishouden en thuisblijven voor de kinderen niet als een uitdaging zien en er niet over peinzen om hun zelfstandigheid op te geven om hun leven in dienst te stellen van vrouw en kinderen.
En ook al zo gek dat in het buitenland niet alleen maar kleine psychopaatjes rondlopen. En dat terwijl de meeste kinderen daar 2 (!) van zulke ouders hebben! En toch worden de kinderen daar ook gelukkig groot.
En ook heel vreemd dat er zoveel vrouwen in de bijstand belanden als manlief er vandoor gaat met de secretaresse en geen normale baan meer kunnen vinden.
