Nieuwe regering Israël

In Israël hebben de leiders van Likud en Kadima de verkiezingsoverwinning geclaimd. Kadima van Tzipi Livni komt volgens de voorlopige uitslagen op 28 zetels (was 29).Benjamin Netanyahu's Likud krijgt 27 zetels (was 12).



Het uiterst rechtse Israël Ons Huis zou uitkomen op 15 zetels (was 11).Grote verliezer is de Arbeidspartij, die van 19 naar 13 zetels zakt. De definitieve uitslag wordt later deze week verwacht.



Livni riep Netanyahu vannacht op om een eenheidsregering te vormen, onder haar leiding. Netanyahu op zijn beurt zei dat Israël een coalitie zal krijgen die geleid wordt door zijn Likud-partij. (Bron: Teletekst)



Omdat de kans op wereldvrede, in mijn beleving, staat of valt bij de uitkomst van de onderhandelingen in Israël over een nieuwe regering na de verkiezingen, open ik er een nieuw topic over. Hoe zien jullie de kansen voor Obama om tot een oplossing te komen met twee gescheiden staten na de ruk naar rechts in Israël? Wat zal de uitkomst van de formatie zijn?

Gaza Harbor was één van de lichtpunjes na Wye. Noah's Ark was een onduidelijk verhaal, waarbij uiteenlopende partijen betrokken waren, en Israël stelde dat de PA (Fatah/Arafat, Mahmoud Abbas) de begunstigden waren.



Dit stukje uit Wiki vertelt het verhaal van Gaza Harbor:



Economic output in the Gaza Strip declined by about one-third between 1992 and 1996. This downturn has been variously attributed to corruption and mismanagement by Yasser Arafat, and to Israeli closure policies. An important hindrance to economic development is the lack of a sea harbour. A harbour was built in Gaza city with help from France and the Netherlands, but was regularly bombed by Israel.[citation needed] As a result, any international transports (both trade and aid) have to go through Israel, which are hindered by the imposition of generalized border closures. These also disrupted previously established labor and commodity market relationships between Israel and the Strip. A serious negative social effect of this downturn was the emergence of high unemployment.



Het verwijt dat de Palestijnen kiezen voor hun isolement, en geen economische ontwikkeling willen, is een giftige leugen.

quote:Winston schreef op 15 februari 2009 @ 14:21:

(..)Ik schat de kans dat Shas in een regering toetreed met Yisrael Beitenu in op ongeveer nul. De kans op een coalitie Groen-Links / Nederlandse Volks Unie zou nog waarschijnlijker zijn.(..)

JERUSALEM (Reuters) – Benjamin Netanyahu's chances of becoming Israel's prime minister were boosted on Thursday by the conditional backing of an ultranationalist politician who emerged as a kingmaker in a photo-finish election.



Avigdor Lieberman, leader of the Yisrael Beiteinu party, recommended to President Shimon Peres that he tap Netanyahu to form a government, if the right-wing Likud chief pursued a broad coalition. Netanyahu has said he would do so.



(..)



With Lieberman's support, Netanyahu has the backing of some 65 legislators, enough for a narrow, governing majority of right-wing and Jewish religious parties.



In a statement, Kadima said that "in light of the apparent decision of 65 Knesset members to support Netanyahu," Livni had told party members the stage had been set for an "extreme, right-wing government" headed by Netanyahu.



"We must represent an alternative of hope and go into the opposition," the statement quoted Livni as saying. Peres was widely expected to meet Livni and Netanyahu on Friday before making his decision.



(..)



In de pers zegt Lieberman dat hij met z'n steun aan Netanyahu, terwijl Livni de meeste stemmen kreeg, beoogt een coalitie tussen Likud, zijn partij en Kadima mogelijk te maken. De reactie van Livni maakt duidelijk dat daar, met Netanyahu als premier, geen zicht op is. Lieberman kan dan zeggen dat hij het niet heeft gewild, en dat het aan de onwil van Livni lag dat het rechtse blok tenslotte een regering vormde.

Maar laten we wel wezen, Kadima is bepaald ook geen 'duif'. De uitbreiding van de kolonies op de West-Bank is onder Kadima werkelijk explosief geweest. Dus wat het ook wordt, zicht op vrede biedt het Israëlisch perspectief niet.

quote:Winston schreef op 15 februari 2009 @ 14:21:

(..)Ik schat de kans dat Shas in een regering toetreed met Yisrael Beitenu in op ongeveer nul. De kans op een coalitie Groen-Links / Nederlandse Volks Unie zou nog waarschijnlijker zijn.(..)



Tot zover het inzicht van Winston in de politieke verhoudingen in Israël. 'Nul' was ook wel vrágen om een reactie als het uiteindelijk realiteit zou worden, uiteraard.

Maar goed, zoals ik voorspelde, is het een uiterst rechtse regering geworden, met de regeringsgeile ex-generaal Ehud Barak als schaamlap.

Wat bezielt zo'n Barak, vraag je je af. Vaag hoop je dan dat hij vooral als intrigant in zo'n kabinet plaats zal nemen. Maar ik vrees toch dat hij vooral als intrigant in de Arbeiderspartij fungeert. 'Veel beloven, en weinig geven, doet de gek in vreugde leven'.

Hoe gek is zijn achterban? En hoe gek zijn de Amerikanen? En hoe gek zijn ze bij Fatah en in Egypte? Dat wordt nu de grote vraag. Elders trof ik dit artikel:



Inlichtingenexpert VS: 'Obama zal Israël verraden'



Een hoge Amerikaanse inlichtingenofficial, die begin dit jaar is gestopt met zijn werk, zegt genoeg informatie te hebben om te kunnen stellen dat de regering Obama stap voor stap de vriendschapsbanden met Israël zal verbreken, en zelfs aktief zal gaan meewerken aan de verdwijning van de Joodse staat.



De vanwege veiligheidsredenen niet bij name genoemde official deed zijn uitspraken tegenover Doug Hagmann, de directeur van het Northeast Intelligence Network, een particulier opgezet inlichtingennetwerk van ervaren en erkende professionele onderzoekers, analisten, militaire specialisten en andere experts op dit gebied.



De official gaf eind december 2008 al eens eerder een interview aan Hagmann, en voorspelde toen op grond van zijn informatie correct de in januari startende Israëlische invasie van de Gazastrook.

'Ik heb alle redenen om aan te nemen, gebaseerd op wat ik weet op basis van mijn toegang tot geclassificeerde informatie, dat Israël binnenkort aan haar lot zal worden overgelaten.... of erger nog.' Toen Hagmann hem vroeg wat voor Israël dan nog erger zou kunnen zijn dan het verliezen van de steun van Amerika, antwoordde hij: 'Wanneer onze regering nog meer militaire steun zal geven aan Arabische landen, Israël's defensie zal ondermijnen en Israël zal dwingen om volstrekt onredelijke eisen (ten aanzien van een vredesverdrag) te accepteren, dat als doel zal hebben het ophouden van het bestaan van Israël als Joodse staat.'



De VS zou volgens hem de politiek van het langzaam loslaten van Israël al enige jaren navolgen. Als voorbeeld gaf hij de opgave van de Gazastrook door Israël, hiertoe gedwongen door de regering Bush. 'Ondanks kritieke informatie die wij in de inlichtingendiensten hadden dat alles er op wees dat dit een desastreuze zet was, die zou leiden tot de gebeurtenissen die we vandaag zien, werd het toch doorgezet.'



Hij voegde er aan toe dat de Westerse media een zeer belangrijke rol spelen bij het conflict in het Midden Oosten, mede dankzij zorgvuldig opgestelde verklaringen door politici in Washington. Ook officials in de huidige regering stellen persberichten op voor de media, die gecontroleerd wordt door partijen die geen belang hebben bij vrede in het Midden Oosten of bij Israël. 'Het is doorgestoken kaart. Door de hoogste kringen van de VS en zelfs door sommigen in Israël, is het allemaal een vooropgezet plan.'



Op de vraag hoe hij dit allemaal zo zeker kan weten, antwoordde hij dat hij zich de laatste 20 jaar in de 'onfortuinlijke positie' bevond waar inlichtingeninformatie en politiek vaak met elkaar in botsing kwamen. In die periode zou er een politiek zijn ontstaan die er alleen op gericht zou zijn geweest om de agenda van een select clubje uit te voeren. Dat is dan ook de reden dat hij stopt met zijn werk.



'Als ik zie dat door ons verzamelde, grondige inlichtingeninformatie aan Washington wordt gegeven, en ze er daar vervolgens doelbewust een totaal andere, geheel inaccurate verklaring van maken voor de media, omdat er één bepaalde politiek dient te worden gevolgd, dan is het tijd voor mij om te vertrekken.'



'Het is overduidelijk dat de meeste Amerikanen geen benul hebben wat er in het Midden Oosten gebeurt ten aanzien van Israël, of hier gewoon niet in geinteresseerd zijn. De mensen begrijpen niets van de geschiedenis, of zijn misleid door een herschreven geschiedenis, die gebaseerd is op leugens en nog eens leugens. Tel daarbij op dat de media een vals beeld geeft van wat er gebeurt in Israël en Gaza, en je krijgt een zeer sombere toekomst voor Israël.' Volgens hem wordt de desinformatie vanuit Washington over Israël steeds erger, waardoor de media steeds meer anti-Israël wordt.



Als voorbeeld geeft hij dat de inlichtingendiensten volop bewijs hebben dat Soennitische en Shi'itische islamitische terreurgroepen gewoon met elkaar -en met Hamas- samenwerken, terwijl de media berichtten dat het 'rivaliserende' groepen zijn. Daarnaast wordt de overduidelijke rol van Iran door Washington voortdurend gebagatelliseerd.



Zoals veel critici vooraf al vreesden, blijken Obama's pro-Israël woorden tijdens zijn campagne steeds meer een dun laagje lucht te zijn. Hoe kan het ook anders voor een man, die zegt zeer beïnvloed te zijn door de dominee van zijn kerk, die al decennia lang uiterst anti-Semitische en anti-Israëlische preken houdt.



Het is niet voor niets dat Obama Samantha Power opname in de Nationale Veiligheids Raad (hier berichtten we vorig jaar al eens over). Power is uitgesproken pro-Palestijns, pro-Hamas, en heeft in een TV-interview al eens gesuggeerd dat de VS een invasie van Israël zouden moeten uitvoeren.



Het lijkt er dus steeds meer op dat Israël haar belangrijkste bondgenoot definitief gaat kwijtraken, en -als enige democratie in het Midden Oosten- volledig alleen zal komen te staan. Overigens niet voor het eerst, want al in 1967 en in 1973, toen Israël door diverse Arabische landen werd aangevallen, werd de Joodse Staat door de VS gedwongen te stoppen met oorlogvoeren, op het moment dat Israël aan de winnende hand was. Ook de voortijdige beëindiging van de 2e Libanonoorlog, alsmede van de recente Gazacrisis, is te wijten aan grote politieke druk vanuit de VS.



Hoezeer je van 'verraden' kunt spreken is natuurlijk de vraag. Je kunt ook zeggen dat Israël zelf verraad heeft gepleegd door vrij consequent internationale verdragen niet na te komen, en zich nooit iets aan te trekken van VN-resoluties. Ik kan het geen verraad noemen als een land openlijk de bakens verzet op grond van 'facts on the ground', zoals dat in militaire termen wel wordt genoemd. Van 'verraad' is volgens mij pas sprake als je de kiezer bedriegt, zoals Barak nu doet. Of Bush met zijn 'Weapons of Mass Destruction' en zijn 'Roadmap'. Of Israël en de VS onder Reagan, toen ze wapens leverden aan Iran om aan geld te komen voor een illegale oorlog in Midden Amerika waar het Amerikaanse Congres haar veto over had uitgesproken.

Bij eerste gelegenheid heeft Lieberman, als minister van Buitenlandse Zaken van het extreem rechtse kabinet van Netanyahu (met Barak als schaamlap) meteen de toon gezet.



De VS nam onmiddelijk afstand van Lieberman, en het heeft er alle schijn van dat mijn gedachten over de politiek van Obama, die ik hier voor zijn aantreden deed, redelijk accuraat zijn.



De Fatah-Palestijnen zitten nu in een uitermate lastig parket. Hoe Hamas dat varkentje gaat wassen, dat is de vraag. En daar zal veel van afhangen, de komende tijd.

quote:Omen schreef op 09 april 2009 @ 07:57:

Lieberman zei 'If you want peace, prepare for war.'



Wat gaat die man met Israel doen?!



De uitspraak is al héél oud:



"Igitur qui desiderat pacem, praeparet bellum." (ook wel: "Si vis pacem, para bellum").



In die zin niet echt iets nieuws, en al vele malen herhaald in de geschiedenis, met uiteenlopende bedoelingen. De één ziet er een aanwijzing in dat het verstandig is om vanuit een positie van militaire macht te onderhandelen over vrede. De ander ziet er een verwijzing in naar het fenomeen dat het juist altijd de machthebbers zijn die openlijk naar vrede streven, die eindigen in een omvangrijk militair conflict (met als onderliggende boodschap dat je dus maar beter flink met de wapens kunt kletteren om dat te voorkomen). Beide interpretaties zijn dus aan elkaar verwant.



In de Israëlische context zag je ook dat er werd gezegd dat de inval in Gaza, die al ruim van tevoren was gepland, vooral een electorale motivatie kende: Kadima en de Arbeiderspartij wilden laten zien dat ze geen 'watjes' waren. Vanuit dat perspectief kun je zeggen dat Netanyahu en Lieberman niks hoeven te bewijzen, en 'dus' de mogelijkheid hebben om tot een akkoord te komen met de Palestijnen.



Echter, de 'track-record' van Netanyahu en Lieberman (en Barak) doet mij vermoeden dat het een illusie is om daarin te geloven. Het zou mooi zijn als het zo uitpakte, maar het is niet onverstandig als de rest van de wereld het Lieberman nazegt in dit verband:

"Si vis pacem, para bellum".

quote:Omen schreef op 09 april 2009 @ 14:19:

Dat de uitdrukking langer bestaat dan Lieberman, dat wist ik al



Wat ik wilde uitdrukken, is mijn bezorgdheid om Israel en de Palestijnen. Naar mijn idee zijn die beide niet gebaat bij een politiek leider die niet zal schromen om naar de wapens te grijpen om een 'oplossing' te forceren.



Wat ik probeerde te benadrukken, is dat die uitspraak door de meest uiteenlopende mensen is gebruikt, waarmee men verschillende bedoelingen had. Zonder te weten wat Lieberman voorstaat kun je makkelijk een analogie vinden van iemand die diezelfde uitspraak gebruikte, en gelauwerd is door de geschiedenis. En dat ontneemt vervolgens het zicht op dat verschil.



Lieberman en Netanyahu hebben niks met een Palestijnse Staat. En dat is de crux.

Beiden hebben bij herhaling te kennen gegeven een 'Groot Israël' na te streven, niet terug te schrikken voor geweld, en Israël te willen zuiveren van mensen die haar 'Joodse' karakter niet erkennen. Dáár gaat de dreiging vanuit.



Ik had niet de indruk dat jij dat niet begreep, Omen. Maar voordat er iemand opstaat en iets gaat roepen van: 'Dat zei Churchill ook! En hij had gelijk!", leek het mij handig die kanttekening te plaatsen.