Actueel
alle pijlers
Onderzoek zegt: "vrouwen ongelukkiger dan ooit" ??
dinsdag 2 juni 2009 om 14:41
Geluksgevoel is ernstig gedaald
Vrouwen ongelukkiger dan ooit te voren
De pil maakte de vrouw zo'n 40 jaar geleden baas in eigen buik en het groeiende aantal werkende vrouwen zorgde ook voor financiële onafhankelijkheid. En toch, zo schrijft de Sunday Times, heeft dat de hedendaagse vrouw niet gelukkiger gemaakt. Integendeel zelfs.
Dat vrouwen in veel westerse landen nu ongelukkiger zeggen te zijn dan vroeger - en ook minder tevreden dan mannen - blijkt uit een grote studie van het Amerikaanse Nationaal Bureau voor Economisch Onderzoek.
Ook Betsey Stevenson en Justin Wolfers, vorsers van de universiteit van Pennsylvania, schreven hierover in hun boek 'de paradox van het geluksgevoel bij vrouwen'. Vrouwen hebben sinds de jaren zestig een 'buitengewone' vooruitgang gemaakt. "De inkomenskloof tussen mannen en vrouwen is versmald, de opleidingsgraad is gestegen, vrouwen hebben een grotere greep op hun vruchtbaarheid dan ooit tevoren en de technologische veranderingen, in de vorm van huishoudelijke apparaten, hebben hen verlost van hun vroegere huishoudelijke taken" schrijven ze.
En toch, zo stellen zij vast, is het geluksgevoel bij Amerikaanse vrouwen, in verhouding tot dat van mannen, niet gestegen maar juist gedaald. Europese vrouwen zijn iets gelukkiger dan een generatie geleden, maar de tevredenheid bij mannen nam in die periode toch sterker toe.
Oorzaken
Over de oorzaken verschillen de deskundigen van mening. Andrew Oswald, een economieprofessor aan de universiteit van Warwick, verwijst naar wat sociologen 'de tweede shift' noemen. Daarmee bedoelen ze dat vrouwen veel meer mogelijkheden hebben gekregen op de arbeidsmarkt, maar dat hun huishoudelijke taken, ondanks afwasmachine en dergelijke, niet evenredig zijn afgenomen. Na hun werkuren moeten ze thuis nog een 'tweede shift' doen.
Stevenson en Wolfers zijn het daar echter niet mee eens, want zij onderstrepen dat vrouwen (én mannen) ondanks het druk-druk-druk dat we zo vaak horen sinds 1965 juist minder uren kloppen, waarbij ook de toegenomen neiging van mannen om thuis te helpen meespeelt.
Misschien heeft het te maken met het feit dat vrouwen emotioneel anders reageren op de veranderingen van de jongste tijd dan mannen. Nog een andere mogelijke reden is dat de inkomenskloof tussen mannen en vrouwen weliswaar is versmald, maar toch nog een bron van wrevel blijft voor veel vrouwen. Veel vrouwen hebben nog altijd het gevoel dat ze niet betaald krijgen wat ze verdienen en dat ze dat inslikken omdat ze niet als gulzig willen overkomen.
Vrouwen ongelukkiger dan ooit te voren
De pil maakte de vrouw zo'n 40 jaar geleden baas in eigen buik en het groeiende aantal werkende vrouwen zorgde ook voor financiële onafhankelijkheid. En toch, zo schrijft de Sunday Times, heeft dat de hedendaagse vrouw niet gelukkiger gemaakt. Integendeel zelfs.
Dat vrouwen in veel westerse landen nu ongelukkiger zeggen te zijn dan vroeger - en ook minder tevreden dan mannen - blijkt uit een grote studie van het Amerikaanse Nationaal Bureau voor Economisch Onderzoek.
Ook Betsey Stevenson en Justin Wolfers, vorsers van de universiteit van Pennsylvania, schreven hierover in hun boek 'de paradox van het geluksgevoel bij vrouwen'. Vrouwen hebben sinds de jaren zestig een 'buitengewone' vooruitgang gemaakt. "De inkomenskloof tussen mannen en vrouwen is versmald, de opleidingsgraad is gestegen, vrouwen hebben een grotere greep op hun vruchtbaarheid dan ooit tevoren en de technologische veranderingen, in de vorm van huishoudelijke apparaten, hebben hen verlost van hun vroegere huishoudelijke taken" schrijven ze.
En toch, zo stellen zij vast, is het geluksgevoel bij Amerikaanse vrouwen, in verhouding tot dat van mannen, niet gestegen maar juist gedaald. Europese vrouwen zijn iets gelukkiger dan een generatie geleden, maar de tevredenheid bij mannen nam in die periode toch sterker toe.
Oorzaken
Over de oorzaken verschillen de deskundigen van mening. Andrew Oswald, een economieprofessor aan de universiteit van Warwick, verwijst naar wat sociologen 'de tweede shift' noemen. Daarmee bedoelen ze dat vrouwen veel meer mogelijkheden hebben gekregen op de arbeidsmarkt, maar dat hun huishoudelijke taken, ondanks afwasmachine en dergelijke, niet evenredig zijn afgenomen. Na hun werkuren moeten ze thuis nog een 'tweede shift' doen.
Stevenson en Wolfers zijn het daar echter niet mee eens, want zij onderstrepen dat vrouwen (én mannen) ondanks het druk-druk-druk dat we zo vaak horen sinds 1965 juist minder uren kloppen, waarbij ook de toegenomen neiging van mannen om thuis te helpen meespeelt.
Misschien heeft het te maken met het feit dat vrouwen emotioneel anders reageren op de veranderingen van de jongste tijd dan mannen. Nog een andere mogelijke reden is dat de inkomenskloof tussen mannen en vrouwen weliswaar is versmald, maar toch nog een bron van wrevel blijft voor veel vrouwen. Veel vrouwen hebben nog altijd het gevoel dat ze niet betaald krijgen wat ze verdienen en dat ze dat inslikken omdat ze niet als gulzig willen overkomen.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
woensdag 3 juni 2009 om 15:29
quote:HoiPippiLangkous schreef op 03 juni 2009 @ 14:46:
Tja Sarah, shit happens. Dan moet je misschien aan hetw erk terwijl je liever thuis zou zitten. Dan kun je nog een realistische keuze maken hoor. Namelijk die dat je de situatie accepteert en er het beste van probeert te maken.
nou dat vind ik dus ook, ik hou dan ook liever rekening mee dat het goed gaat, is wel zo gezellig voor de sfeer, als dat ik aan mijn carierre blijf hangen omdat het weleens fout kan gaan en je weet wat ze zeggen he, dat ene spreekwoord,iets met fullfilling etc etc
wie komt erop, ik nu ff niet
Tja Sarah, shit happens. Dan moet je misschien aan hetw erk terwijl je liever thuis zou zitten. Dan kun je nog een realistische keuze maken hoor. Namelijk die dat je de situatie accepteert en er het beste van probeert te maken.
nou dat vind ik dus ook, ik hou dan ook liever rekening mee dat het goed gaat, is wel zo gezellig voor de sfeer, als dat ik aan mijn carierre blijf hangen omdat het weleens fout kan gaan en je weet wat ze zeggen he, dat ene spreekwoord,iets met fullfilling etc etc
wie komt erop, ik nu ff niet
woensdag 3 juni 2009 om 17:45
ik hang niet aan mijn carriere omdat mijn relatie fout kan gaan. Ik vind het leuk en ik kan zijn geld echt niet als mijn of ons geld zien, sorry maar ik wil er voor werken.
in sommige relaties geeft het denk ik juist rust als je niet afhankelijk bent van elkaar, in welk opzicht dan ook. Om te denken dat het handig is om ooit voor jezelf te kunnen zorgen mocht het nodig zijn is geen selfulfilling prophecy.
Het is realistisch en de wetenschap dat je dat kan MOCHT het nodig zijn OOIT MISSCHIEN is juist een reden voor veel vrouwen om zich zekerder en veiliger in een relatie te voelen.
De eventuele keuzestress bij vrouwen komt niet door het feminisme of omdat 'we' (voel me niet aangesproken maar okay) e veel keus hebben. Het komt doordat we a) keuzes niet zien als keuzes maar als punten die we allemaal moeten kunnen afvinken (kinderen, check. koophuis, check. Carriere, check.. en b) doordat we mannen niet dwingen te kiezen.
Het is bespottelijk dat je nooit een man hoort tobben over de keuze carriere of kind. De pauze die je fysiek nodig hebt om een kind te krijgen (16 weken, give or take) is het punt niet.
Het is bespottelijk dat mannen nog steeds verwachten dat vrouwlief wel voetstoots haar ambities tempert zodra er kinderen komen.
het is bespottelijk dat er nog steeds een hogere beloning is voor mannen waardoor de keuze wie voor de kinderen zorgt snel gemaakt is.
het is bespottelijk dat er nog steeds een mannencultuur heerst in sectoren die allang getalsmatig geen mannenbolwerk meer zijn.
het is bespottelijk dat de overheid niet voorziet in goede betaalbare opvang op flexibele uren
het is bespottelijk dat vrouwen die voor veel geld hebben gestudeerd thuis kunnen gaan zitten zonder een deel van dat geld te moeten terugbetalen
het is bespottelijk dat er kinderbijslag wordt uitgekeerd boven een bepaald inkomen en/of bij meer dan 2 kinderen
het is bespottelijk dat vrouwen die werken evengoed nog het leeuwendeel in huis doen en de opvang regelen
het is bespottelijk dat mannen geen keuzestress hebben maar wel banen, koophuizen en kinderen, plus me-time in de sportschool
etc etc..
we hebben juist nog veel meer emancipatie nodig.
in sommige relaties geeft het denk ik juist rust als je niet afhankelijk bent van elkaar, in welk opzicht dan ook. Om te denken dat het handig is om ooit voor jezelf te kunnen zorgen mocht het nodig zijn is geen selfulfilling prophecy.
Het is realistisch en de wetenschap dat je dat kan MOCHT het nodig zijn OOIT MISSCHIEN is juist een reden voor veel vrouwen om zich zekerder en veiliger in een relatie te voelen.
De eventuele keuzestress bij vrouwen komt niet door het feminisme of omdat 'we' (voel me niet aangesproken maar okay) e veel keus hebben. Het komt doordat we a) keuzes niet zien als keuzes maar als punten die we allemaal moeten kunnen afvinken (kinderen, check. koophuis, check. Carriere, check.. en b) doordat we mannen niet dwingen te kiezen.
Het is bespottelijk dat je nooit een man hoort tobben over de keuze carriere of kind. De pauze die je fysiek nodig hebt om een kind te krijgen (16 weken, give or take) is het punt niet.
Het is bespottelijk dat mannen nog steeds verwachten dat vrouwlief wel voetstoots haar ambities tempert zodra er kinderen komen.
het is bespottelijk dat er nog steeds een hogere beloning is voor mannen waardoor de keuze wie voor de kinderen zorgt snel gemaakt is.
het is bespottelijk dat er nog steeds een mannencultuur heerst in sectoren die allang getalsmatig geen mannenbolwerk meer zijn.
het is bespottelijk dat de overheid niet voorziet in goede betaalbare opvang op flexibele uren
het is bespottelijk dat vrouwen die voor veel geld hebben gestudeerd thuis kunnen gaan zitten zonder een deel van dat geld te moeten terugbetalen
het is bespottelijk dat er kinderbijslag wordt uitgekeerd boven een bepaald inkomen en/of bij meer dan 2 kinderen
het is bespottelijk dat vrouwen die werken evengoed nog het leeuwendeel in huis doen en de opvang regelen
het is bespottelijk dat mannen geen keuzestress hebben maar wel banen, koophuizen en kinderen, plus me-time in de sportschool
etc etc..
we hebben juist nog veel meer emancipatie nodig.
woensdag 3 juni 2009 om 18:07
hah, dat heb ik ook vandaag gelezen in een Belgische krant.. Pff ik geloof niet zo in die studies. Die zijn veel te algemeen en soms op iets vaags gebaseerd. Wie kan nu zeggen dat de vrouwen die ongelukkig zijn, ongelukkig zijn omdat ze zoveel willen en het niet kunnen realiseren? Waarom zou dat nu de oorzaak zijn, zouden die vrouwen dat zelf hebben bedacht? Denk het niet. Er zijn toch ook zoveel vrouwen die wèl alles hebben gerealiseerd. Maar ja, je kunt niet alles willen in het leven en velen denken van wel, dat is misschien het probleem. Maar zeggen dat vrouwen daarom ongelukkiger zijn, is toch veeel te vaag.
Nog zo'n stomme studie: (vind ik toch) dat mensen niet gemaakt zijn om samen in een bed te slapen. Dat vrouwen er minder tegen kunnen dan mannen omdat mannen gezelligheidsdiertjes zijn, terwijl vrouwen het gevoel zouden hebben dat er een hulpeloze baby bij hen slaapt. Onzin. In veel gevallen is het omgekeerd... Dat is geval per geval te bekijken. Bovendien slapen bepaalde mensen veel vaster dan anderen, dus die hebben geen last van een ander persoon in hun bed.
Die kranten schrijven soms ook maar om te schrijven.
Nog zo'n stomme studie: (vind ik toch) dat mensen niet gemaakt zijn om samen in een bed te slapen. Dat vrouwen er minder tegen kunnen dan mannen omdat mannen gezelligheidsdiertjes zijn, terwijl vrouwen het gevoel zouden hebben dat er een hulpeloze baby bij hen slaapt. Onzin. In veel gevallen is het omgekeerd... Dat is geval per geval te bekijken. Bovendien slapen bepaalde mensen veel vaster dan anderen, dus die hebben geen last van een ander persoon in hun bed.
Die kranten schrijven soms ook maar om te schrijven.
woensdag 3 juni 2009 om 19:24
Hier een lap tekst uit dat onderzoek waarin ook een aantal alternatieve verklaringen genoemd worden:
***
This finding of a decline in women;s well-being relative to that of men raises questions about whether modern social constructs have made women worse off, or alternatively about the interpretability of subjective wellbeing data analyzed over long-time periods. Despite findings of higher well-being among women in countries with less gender discrimination (Bjørnskov, Dreher, & Fischer, 2007), the decrease in gender discrimination since the 1970s has not improved the (subjectively perceived) lot of women. Rather than immediately inferring that the women;s movement failed to improve the lot of women, we
conclude with a simple taxonomy for organizing alternative explanations of this paradox.
First, there may be other important socio-economic forces that have made women worse off. A number of important macro trends have been documented;decreased social cohesion (Putnam,
2000), increased anxiety and neuroticism (Twenge, 2000), and increased household risk (Hacker,
2006). While each of these trends have impacted both men and women, it is possible for even apparently gender-neutral trends to have gender-biased impacts if men and women respond
differently to these forces. For example, if women are more risk averse than men, then an increase in risk may lower women;s utility relative to that of men.
The second possibility is that broad social shifts such as those brought on by the changing role of women in society fundamentally alter what measures of subjective well-being are capturing. Over time it is likely that women are aggregating satisfaction over an increasingly larger domain set. For
example, life satisfaction may have previously meant ;satisfaction at home; and has increasingly come to mean some combination of ;satisfaction at home; and ;satisfaction at work. This averaging over many domains may lead to falling average satisfaction if it is difficult to achieve the same degree of satisfaction in multiple domains. One piece of evidence along these lines is that the correlation between happiness and marital happiness is lower for women who work compared with those who
are stay at home wives, and the correlation has fallen over time for all women in our sample. Unfortunately, data limitations prevent us from fully exploring this theory.
Subjective well-being data have come to be used in the psychology and economics literatures because they have been shown to be correlated with more objective measures of happiness. Yet these measures do not necessarily indicate that subjective well-being measures are able to capture the
positive or negative consequences of large-scale social changes over time. It has been recognized that an individual;s assessment of their well-being may reflect the social desirability of responses and Kahneman (1999) argues that people in good circumstances may be hedonically better off than people in worse circumstances, yet they may require more to declare themselves happy.
In the context of the findings presented in this paper, women may now feel more comfortable being honest about their true happiness and have thus deflated their previously inflated responses. Or, as in Kahneman;s example,
the increased opportunities available to women may have increased what women require to declare themselves happy. And indeed, Figure 7 shows that contrary to the subjective well-being trends we document, female suicide rates have been falling, even as male suicide rates have remained roughly
constant through most of our sample. As such, from the early 1970s to the mid-1990s the ratio of female-to-male suicide declined. It is plausible that the happiness of those at the extreme tail that is represented by suicide may have risen, while the happiness of those at the median may have fallen.
Equally, this may indicate changing responses to the well-being question for a given level of happiness. In either case, the link between reported well-being (a subjective measure) and suicide (an objective measure) has changed over time.
Finally, the changes brought about through the women;s movement may have decreased women;s happiness. The increased opportunity to succeed in many dimensions may have led to an increased likelihood of believing that one;s life is not measuring up. Similarly, women may now compare their lives to a broader group, including men, and find their lives more likely to come up short in this assessment. Or women may simply find the complexity and increased pressure in their modern
lives to have come at the cost of happiness.
Diener (2000) notes that one of the hallmarks of subjective well-being is that it is subjective, stating that ;objective conditions such as health, comfort, virtue, or wealth; are notably absent; and,
while influencing subjective well-being,;they are not seen as inherent;. This aspect of subjective wellbeing
makes understanding what is behind declining female happiness a challenging task, yet decoding the paradox identified in this paper may indeed be the key to a better understanding of subjective well-being.
***
***
This finding of a decline in women;s well-being relative to that of men raises questions about whether modern social constructs have made women worse off, or alternatively about the interpretability of subjective wellbeing data analyzed over long-time periods. Despite findings of higher well-being among women in countries with less gender discrimination (Bjørnskov, Dreher, & Fischer, 2007), the decrease in gender discrimination since the 1970s has not improved the (subjectively perceived) lot of women. Rather than immediately inferring that the women;s movement failed to improve the lot of women, we
conclude with a simple taxonomy for organizing alternative explanations of this paradox.
First, there may be other important socio-economic forces that have made women worse off. A number of important macro trends have been documented;decreased social cohesion (Putnam,
2000), increased anxiety and neuroticism (Twenge, 2000), and increased household risk (Hacker,
2006). While each of these trends have impacted both men and women, it is possible for even apparently gender-neutral trends to have gender-biased impacts if men and women respond
differently to these forces. For example, if women are more risk averse than men, then an increase in risk may lower women;s utility relative to that of men.
The second possibility is that broad social shifts such as those brought on by the changing role of women in society fundamentally alter what measures of subjective well-being are capturing. Over time it is likely that women are aggregating satisfaction over an increasingly larger domain set. For
example, life satisfaction may have previously meant ;satisfaction at home; and has increasingly come to mean some combination of ;satisfaction at home; and ;satisfaction at work. This averaging over many domains may lead to falling average satisfaction if it is difficult to achieve the same degree of satisfaction in multiple domains. One piece of evidence along these lines is that the correlation between happiness and marital happiness is lower for women who work compared with those who
are stay at home wives, and the correlation has fallen over time for all women in our sample. Unfortunately, data limitations prevent us from fully exploring this theory.
Subjective well-being data have come to be used in the psychology and economics literatures because they have been shown to be correlated with more objective measures of happiness. Yet these measures do not necessarily indicate that subjective well-being measures are able to capture the
positive or negative consequences of large-scale social changes over time. It has been recognized that an individual;s assessment of their well-being may reflect the social desirability of responses and Kahneman (1999) argues that people in good circumstances may be hedonically better off than people in worse circumstances, yet they may require more to declare themselves happy.
In the context of the findings presented in this paper, women may now feel more comfortable being honest about their true happiness and have thus deflated their previously inflated responses. Or, as in Kahneman;s example,
the increased opportunities available to women may have increased what women require to declare themselves happy. And indeed, Figure 7 shows that contrary to the subjective well-being trends we document, female suicide rates have been falling, even as male suicide rates have remained roughly
constant through most of our sample. As such, from the early 1970s to the mid-1990s the ratio of female-to-male suicide declined. It is plausible that the happiness of those at the extreme tail that is represented by suicide may have risen, while the happiness of those at the median may have fallen.
Equally, this may indicate changing responses to the well-being question for a given level of happiness. In either case, the link between reported well-being (a subjective measure) and suicide (an objective measure) has changed over time.
Finally, the changes brought about through the women;s movement may have decreased women;s happiness. The increased opportunity to succeed in many dimensions may have led to an increased likelihood of believing that one;s life is not measuring up. Similarly, women may now compare their lives to a broader group, including men, and find their lives more likely to come up short in this assessment. Or women may simply find the complexity and increased pressure in their modern
lives to have come at the cost of happiness.
Diener (2000) notes that one of the hallmarks of subjective well-being is that it is subjective, stating that ;objective conditions such as health, comfort, virtue, or wealth; are notably absent; and,
while influencing subjective well-being,;they are not seen as inherent;. This aspect of subjective wellbeing
makes understanding what is behind declining female happiness a challenging task, yet decoding the paradox identified in this paper may indeed be the key to a better understanding of subjective well-being.
***
donderdag 4 juni 2009 om 08:25
quote:sarah2ndlife schreef op 03 juni 2009 @ 12:23:
[...]
Ik vind ook dat teveel vrouwen stilstaan bij de worst scenario, iedereen komt altijd op de proppen met , wat als manlief de benen neemt, ik denk dat als je al zo leeft en daarom misschien geforceerd je eigen onafhankelijkheid prefireert dat dat al een richting is voor een portie stress,
Het percentage echtscheidingen ligt momenteel rond de 40 %. Daarnaast is de gemiddelde levensverwachting van vrouwen hoger dan van mannen.
Ervan uitgaan dat je er vroeger of later alleen voor komt te staan is dus niet een worst case scenario, maar tamelijk realistisch.
[...]
Ik vind ook dat teveel vrouwen stilstaan bij de worst scenario, iedereen komt altijd op de proppen met , wat als manlief de benen neemt, ik denk dat als je al zo leeft en daarom misschien geforceerd je eigen onafhankelijkheid prefireert dat dat al een richting is voor een portie stress,
Het percentage echtscheidingen ligt momenteel rond de 40 %. Daarnaast is de gemiddelde levensverwachting van vrouwen hoger dan van mannen.
Ervan uitgaan dat je er vroeger of later alleen voor komt te staan is dus niet een worst case scenario, maar tamelijk realistisch.
donderdag 4 juni 2009 om 08:35
Die verklaringen zijn heel wat genuanceerder, Soundpost.quote:Soundpost schreef op 03 juni 2009 @ 19:24:
A number of important macro trends have been documented;decreased social cohesion (Putnam,
2000), increased anxiety and neuroticism (Twenge, 2000), and increased household risk (Hacker,
2006). While each of these trends have impacted both men and women, it is possible for even apparently gender-neutral trends to have gender-biased impacts if men and women respond
differently to these forces. For example, if women are more risk averse than men, then an increase in risk may lower women;s utility relative to that of men.Dit doet me denken aan een onderzoek waar ik onlangs over las, over de invloed van stress op mannen- en vrouwenhersens. Ze hadden dat voor het eerst onderzocht bij ratten. Normaal gesproken testen ze dat op mannetjes, omdat vrouwtjes door de hormonen niet zo constant zijn en dus moeilijker te onderzoeken. Wat bleek: vrouwen (vrouwtjesratten) hebben hersens die minder goed tegen stress kunnen, en dat ligt niet aan de hormonen maar aan de hersens. De gestresste vrouwtjes knapten trouwens wel sneller op als je ze bij andere vrouwtjes zette.
A number of important macro trends have been documented;decreased social cohesion (Putnam,
2000), increased anxiety and neuroticism (Twenge, 2000), and increased household risk (Hacker,
2006). While each of these trends have impacted both men and women, it is possible for even apparently gender-neutral trends to have gender-biased impacts if men and women respond
differently to these forces. For example, if women are more risk averse than men, then an increase in risk may lower women;s utility relative to that of men.Dit doet me denken aan een onderzoek waar ik onlangs over las, over de invloed van stress op mannen- en vrouwenhersens. Ze hadden dat voor het eerst onderzocht bij ratten. Normaal gesproken testen ze dat op mannetjes, omdat vrouwtjes door de hormonen niet zo constant zijn en dus moeilijker te onderzoeken. Wat bleek: vrouwen (vrouwtjesratten) hebben hersens die minder goed tegen stress kunnen, en dat ligt niet aan de hormonen maar aan de hersens. De gestresste vrouwtjes knapten trouwens wel sneller op als je ze bij andere vrouwtjes zette.
donderdag 4 juni 2009 om 09:47
quote:korenwolf schreef op 04 juni 2009 @ 08:35:
[...]
Dit doet me denken aan een onderzoek waar ik onlangs over las, over de invloed van stress op mannen- en vrouwenhersens. Ze hadden dat voor het eerst onderzocht bij ratten. Normaal gesproken testen ze dat op mannetjes, omdat vrouwtjes door de hormonen niet zo constant zijn en dus moeilijker te onderzoeken. Wat bleek: vrouwen (vrouwtjesratten) hebben hersens die minder goed tegen stress kunnen, en dat ligt niet aan de hormonen maar aan de hersens. De gestresste vrouwtjes knapten trouwens wel sneller op als je ze bij andere vrouwtjes zette. Zie hier de verklaring van de populariteit van het viva-forum : )
[...]
Dit doet me denken aan een onderzoek waar ik onlangs over las, over de invloed van stress op mannen- en vrouwenhersens. Ze hadden dat voor het eerst onderzocht bij ratten. Normaal gesproken testen ze dat op mannetjes, omdat vrouwtjes door de hormonen niet zo constant zijn en dus moeilijker te onderzoeken. Wat bleek: vrouwen (vrouwtjesratten) hebben hersens die minder goed tegen stress kunnen, en dat ligt niet aan de hormonen maar aan de hersens. De gestresste vrouwtjes knapten trouwens wel sneller op als je ze bij andere vrouwtjes zette. Zie hier de verklaring van de populariteit van het viva-forum : )
donderdag 4 juni 2009 om 09:48
Ik denk dat vrouwen zouden moeten leren om "te leven met een 7", dit is een nummer van Doe Maar. "Altijd streven naar een 10, terwijl iik eigenlijk misschien, wil leven met een 7".
Het feminisme heeft een soort paradijs beloofd, en ook de route uitgestippeld hoe daar te komen, maar je wordt natuurlijk helemaal stapelgek als je dat zou willen, en een kind, en een carriere. Een recept voor een ramp. Laat staan meerdere kinderen.
Bovendien steken vrouwen elkaar de ogen uit. Vrouwen zijn allemaal kleine Sunny Bergmannetjes. Fotomodel zijn, het geld aanpakken, en dan ouder worden, en dan later, als je begint te rimpelen, de fotomodellen verwijten dat ze er zo goed uitzien en willen dat mooie mensen in reclames verboden worden. Of gephotoshopte vrouwen. Iets meer laisser faire zou vrouwen goed staan, niet en moeder, en carrierevrouw en fotomodel tegelijk willen zijn. Maatschappelijk gezien hebben vrouwen wel de publieke opinie nog mee, maar het begint te kantelen. Ik heb op een andere plek al gezegd dat vrouwen hun "slechte" gedrag wordt vergoeilijkt op dit forum, terwijl ik heel zeker weet dat als mannnen dergerlijke dingen uithalen, ze er heel slecht vanaf komen (zie de Rutte-discussie op de actueel pijler). Er is een soort feminisering aan de gang van de maatschappij, met idiote gevolgen. Zo is er anderhalf uur in de 2e kamer gediscussierd over een verbod op de vissenkom, want dat was zielig voor de vis, aldus Marianne Thieme. Ik vind dat te idioot voor woorden. Ik zou een herijking van de vrouwelijke normen en waarden zeker toejuichen, en misschien dat vrouwen kunnen leren om ook met geen prins op het witte paard, maar een gewone man, genoegen te nemen.
Het feminisme heeft een soort paradijs beloofd, en ook de route uitgestippeld hoe daar te komen, maar je wordt natuurlijk helemaal stapelgek als je dat zou willen, en een kind, en een carriere. Een recept voor een ramp. Laat staan meerdere kinderen.
Bovendien steken vrouwen elkaar de ogen uit. Vrouwen zijn allemaal kleine Sunny Bergmannetjes. Fotomodel zijn, het geld aanpakken, en dan ouder worden, en dan later, als je begint te rimpelen, de fotomodellen verwijten dat ze er zo goed uitzien en willen dat mooie mensen in reclames verboden worden. Of gephotoshopte vrouwen. Iets meer laisser faire zou vrouwen goed staan, niet en moeder, en carrierevrouw en fotomodel tegelijk willen zijn. Maatschappelijk gezien hebben vrouwen wel de publieke opinie nog mee, maar het begint te kantelen. Ik heb op een andere plek al gezegd dat vrouwen hun "slechte" gedrag wordt vergoeilijkt op dit forum, terwijl ik heel zeker weet dat als mannnen dergerlijke dingen uithalen, ze er heel slecht vanaf komen (zie de Rutte-discussie op de actueel pijler). Er is een soort feminisering aan de gang van de maatschappij, met idiote gevolgen. Zo is er anderhalf uur in de 2e kamer gediscussierd over een verbod op de vissenkom, want dat was zielig voor de vis, aldus Marianne Thieme. Ik vind dat te idioot voor woorden. Ik zou een herijking van de vrouwelijke normen en waarden zeker toejuichen, en misschien dat vrouwen kunnen leren om ook met geen prins op het witte paard, maar een gewone man, genoegen te nemen.
donderdag 4 juni 2009 om 09:54
donderdag 4 juni 2009 om 09:59
Naar mijn idee heeft het feminisme absoluut geen paradijs beloofd, maar vond zij het belangrijk dat er emancipatie zou plaatsvinden onder burgers, opdat alle burgers, ongeacht van welk geslacht, dezelfde kansen, rechten en plichten zouden krijgen in de samenleving.
Een carrière en kinderen hebben kan prima samengaan bij vrouwen. Immers, ook mannen kunnen dit toch combineren? Maar dan moeten er wel voorwaarden worden gecreëerd waaronder die twee zaken samen kunnen gaan. Dus goede kinderopvang, bijvoorbeeld.
Je verhaal (meelezer) omtrent Sunny Bergman en fotomodel willen zijn en dergelijke, heeft verder weinig van doen met het feminisme en is daar ook naar mijn idee geen consequentie van.
Welke 'feminisering van de samenleving' is er in jouw ogen gaande, meelezer? Je hebt daar een afkeurend oordeel over, maar ik zie niet terug wat je met die feminisering van de samenleving bedoelt.
Die discussie over de vissenkom, denk je nu werkelijk dat met name vrouwen daarop zitten te wachten? En zo ja, welke vrouwen zijn dit? Dezelfde vrouwen die veel liever zich druk maken over goede kinderopvang?
Wat stel je voor, bij de door jou genoemde 'herijking van de vrouwelijke normen en waarden' ? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.
En die prins op het witte paard, ik geloof niet dat daar nog iemand in gelooft vandaag de dag.
Een carrière en kinderen hebben kan prima samengaan bij vrouwen. Immers, ook mannen kunnen dit toch combineren? Maar dan moeten er wel voorwaarden worden gecreëerd waaronder die twee zaken samen kunnen gaan. Dus goede kinderopvang, bijvoorbeeld.
Je verhaal (meelezer) omtrent Sunny Bergman en fotomodel willen zijn en dergelijke, heeft verder weinig van doen met het feminisme en is daar ook naar mijn idee geen consequentie van.
Welke 'feminisering van de samenleving' is er in jouw ogen gaande, meelezer? Je hebt daar een afkeurend oordeel over, maar ik zie niet terug wat je met die feminisering van de samenleving bedoelt.
Die discussie over de vissenkom, denk je nu werkelijk dat met name vrouwen daarop zitten te wachten? En zo ja, welke vrouwen zijn dit? Dezelfde vrouwen die veel liever zich druk maken over goede kinderopvang?
Wat stel je voor, bij de door jou genoemde 'herijking van de vrouwelijke normen en waarden' ? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar.
En die prins op het witte paard, ik geloof niet dat daar nog iemand in gelooft vandaag de dag.
donderdag 4 juni 2009 om 10:01
quote:korenwolf schreef op 04 juni 2009 @ 08:25:
[...]
Het percentage echtscheidingen ligt momenteel rond de 40 %. Daarnaast is de gemiddelde levensverwachting van vrouwen hoger dan van mannen.
Ervan uitgaan dat je er vroeger of later alleen voor komt te staan is dus niet een worst case scenario, maar tamelijk realistisch.
Hear hear!
Daar werk ik trouwens niet voor hoor, ik vind het gewoon leuk om te werken en zelfstandig te zijn.
En het is retehandig, door mijn werk kan Mr Nilsson nu voor zichzelf beginnen (als alles lukt) want ik verdien genoeg.
[...]
Het percentage echtscheidingen ligt momenteel rond de 40 %. Daarnaast is de gemiddelde levensverwachting van vrouwen hoger dan van mannen.
Ervan uitgaan dat je er vroeger of later alleen voor komt te staan is dus niet een worst case scenario, maar tamelijk realistisch.
Hear hear!
Daar werk ik trouwens niet voor hoor, ik vind het gewoon leuk om te werken en zelfstandig te zijn.
En het is retehandig, door mijn werk kan Mr Nilsson nu voor zichzelf beginnen (als alles lukt) want ik verdien genoeg.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 4 juni 2009 om 10:07
Ondraaglijke feminisering
Mensen die menen te mogen spreken namens de Nederlandse goudvissen horen niet thuis in de Tweede Kamer, vindt Michael van Eekeren. Hij ziet de Partij voor de Dieren als een teken dat de samenleving door en door is vervrouwelijkt.
Op woensdag 6 februari 2008 diende Marianne Thieme, fractieleider van de Partij voor de Dieren, een motie in waarin ze een verbod eiste op de vissenkom. De goudvis zou in zo’n kom geen andere keuze hebben dan rondjes zwemmen. En dat is zielig. De Tweede Kamer vergaderde anderhalf uur over de motie, waarna die werd verworpen.
Voor mij was dit een verontrustend dieptepunt in de toch al weinig florissante recente parlementaire geschiedenis. Mensen die menen te weten wat goudvissen denken en prettig vinden en die zichzelf gemachtigd voelen om namens de Nederlandse goudvissen op te treden, horen in mijn ogen niet thuis in de Tweede Kamer – het hoogste orgaan van ons land. En het verontrust mij dat parlementaire journalisten en collega-politici de Partij voor de Dieren schaapachtig gedogen of zelfs lof toezwaaien.
De combinatie van het tienermeisjesachtige mededogen met zielige diertjes en het gedogen daarvan in de Tweede Kamer toont aan dat de feminisering een nieuwe variant heeft gekregen. Vrouwelijke kernwaarden als ’gevoel’, ’mededogen’ en ’idealisme’ zijn dominant geworden in de politiek-maatschappelijke werkelijkheid.
Natuurlijk zijn die feminiene waarden er altijd geweest. Maar tot de flowerpowerrevolutie van de jaren zestig domineerden in de buitenwereld mannelijke kernwaarden als ’verstand’ en ’realisme’. Die leidden tot competitie en ongelijkheid. Daardoor konden in de afgelopen eeuwen geniale denkers, wetenschappers, uitvinders en kunstenaars tot bloei komen – wat weer leidde tot de dominantie van de westerse cultuur.
In de rauwe praktijk van het organiseren van de buitenwereld heb je nu eenmaal niet zoveel aan het idee hoe de wereld er idealiter zou moeten uitzien. En individueel mededogen is een slechte basis voor beleid. Het falen van vijfendertig jaar ontwikkelingshulp in Afrika – terwijl het Westen daar vele miljarden euro heeft ingepompt – is misschien wel het sprekendste bewijs hiervan. En dit falen wordt erkend noch opgelost. Darfur is allang opgegeven.
’Gevoel’ en ’idealisme’ leiden tot slecht leiderschap, tot een afname van het vermogen om prioriteiten te stellen en keuzes te maken, om problemen te analyseren en op te lossen. Onderhuidse chaos, bestuurlijke verlamming en maatschappelijke stilstand zijn het resultaat als gevoel en idealisme domineren. Je ziet het aan de files in Nederland (zijn files nu goed of slecht voor het milieu?), je ziet het aan de wachtlijsten die in de Randstad overal en voor alles bestaan. Nederland is de onbetwiste en absolute wereldkampioen wachtlijsten.
De oriëntatie op ’zwak en zielig’ is in de organisatie van de grotemensenwereld onwerkbaar. Waarom? Omdat zieligheid een subjectief, relatief en dus een onverzadigbaar begrip is. De een heeft medelijden met een goudvis, de ander met een belasting betalende ouder die twee keer per dag een uur in de file moet staan, terwijl hij liever zijn kinderen een verhaaltje voorleest over een doorgedraaide goudvis.
Een goed voorbeeld van hoe de obsessie met ’zwak en zielig’ prioriteiten ondermijnt is het geduld waarmee de rechterlijke macht elk verhaal van elke individuele klager aanhoort. Met als gevolg eindeloze bodemprocedures die grote projecten jarenlang kunnen tegenhouden. Deze procedures worden dikwijls misbruikt door mensen of instellingen met dubbele agenda’s. En niemand trekt lering uit het feit dat die grote projecten uiteindelijk bijna altijd toch doorgaan, maar dan jaren later en vele malen duurder. Wie wordt daar gelukkig van? En wat is er dan bereikt?
Als er één zielig geval is opgelost, dan duikt er altijd meteen weer een nieuw zielig geval op, zoals de opkomst van de Partij voor de Dieren aantoont. Het is in dit verband misschien niet toevallig dat de partij in dezelfde periode het licht zag dat – mede door de aanslagen op de Twin Towers en het optreden van Pim Fortuyn – de islamitische medeburgers definitief hun hulpbehoevende onschuld verloren. Zij kunnen tegenwoordig heel goed voor zichzelf zorgen.
De partij van Marianne Thieme – opgericht in het jaar dat Fortuyn werd vermoord door een dierenrechtenactivist, die zei gedreven te zijn door mededogen voor de zwakkeren – heeft een compleet nieuwe, bijna per definitie irrationele wereld van mededogen aangeboord. Aangezien dieren niet kunnen duidelijk maken dat ze niet gediend zijn van menselijk mededogen, kunnen de idealistische dierenvrienden de grotemensenwereld oneindig lastigvallen.
Zwak en zielig zijn emotionele categorieën met een open einde. Daarom zijn ze ongeschikt voor de organisatie van de buitenwereld. Ze kennen geen rationeel gefundeerde langetermijnvisie, geen stappenplan met meetbare tussendoelen en dus ook geen sluitende begroting.
En behalve de al genoemde ontwikkelingshulp zijn er nog meer dossiers die dit laten zien: de immigratiepolitiek (de eerste berichten over 26.000 nieuwe zielige gezichten duiken alweer op), de onderwijsvernieuwing, de draaideurcriminelen, maar ook de manier waarop de VS en Europa op dit moment aan symptoombestrijding doen door onvoorstelbare sommen geld tegen de kredietcrisis aan te gooien – zonder een duidelijke analyse of een welomschreven plan.
Misschien nog wel verlammender dan de oriëntatie op mededogen is de oriëntatie op ’gelijkheid’ tussen man en vrouw. Ook die is onverzadigbaar en dus onwerkbaar.
Natuurlijk, in tegenstelling tot ’mededogen’ is ’gelijkheid’ wél een objectief begrip. Maar in dit geval is juist dat de reden waarom het streven onbereikbaar is.
bron: Trouw.
Mensen die menen te mogen spreken namens de Nederlandse goudvissen horen niet thuis in de Tweede Kamer, vindt Michael van Eekeren. Hij ziet de Partij voor de Dieren als een teken dat de samenleving door en door is vervrouwelijkt.
Op woensdag 6 februari 2008 diende Marianne Thieme, fractieleider van de Partij voor de Dieren, een motie in waarin ze een verbod eiste op de vissenkom. De goudvis zou in zo’n kom geen andere keuze hebben dan rondjes zwemmen. En dat is zielig. De Tweede Kamer vergaderde anderhalf uur over de motie, waarna die werd verworpen.
Voor mij was dit een verontrustend dieptepunt in de toch al weinig florissante recente parlementaire geschiedenis. Mensen die menen te weten wat goudvissen denken en prettig vinden en die zichzelf gemachtigd voelen om namens de Nederlandse goudvissen op te treden, horen in mijn ogen niet thuis in de Tweede Kamer – het hoogste orgaan van ons land. En het verontrust mij dat parlementaire journalisten en collega-politici de Partij voor de Dieren schaapachtig gedogen of zelfs lof toezwaaien.
De combinatie van het tienermeisjesachtige mededogen met zielige diertjes en het gedogen daarvan in de Tweede Kamer toont aan dat de feminisering een nieuwe variant heeft gekregen. Vrouwelijke kernwaarden als ’gevoel’, ’mededogen’ en ’idealisme’ zijn dominant geworden in de politiek-maatschappelijke werkelijkheid.
Natuurlijk zijn die feminiene waarden er altijd geweest. Maar tot de flowerpowerrevolutie van de jaren zestig domineerden in de buitenwereld mannelijke kernwaarden als ’verstand’ en ’realisme’. Die leidden tot competitie en ongelijkheid. Daardoor konden in de afgelopen eeuwen geniale denkers, wetenschappers, uitvinders en kunstenaars tot bloei komen – wat weer leidde tot de dominantie van de westerse cultuur.
In de rauwe praktijk van het organiseren van de buitenwereld heb je nu eenmaal niet zoveel aan het idee hoe de wereld er idealiter zou moeten uitzien. En individueel mededogen is een slechte basis voor beleid. Het falen van vijfendertig jaar ontwikkelingshulp in Afrika – terwijl het Westen daar vele miljarden euro heeft ingepompt – is misschien wel het sprekendste bewijs hiervan. En dit falen wordt erkend noch opgelost. Darfur is allang opgegeven.
’Gevoel’ en ’idealisme’ leiden tot slecht leiderschap, tot een afname van het vermogen om prioriteiten te stellen en keuzes te maken, om problemen te analyseren en op te lossen. Onderhuidse chaos, bestuurlijke verlamming en maatschappelijke stilstand zijn het resultaat als gevoel en idealisme domineren. Je ziet het aan de files in Nederland (zijn files nu goed of slecht voor het milieu?), je ziet het aan de wachtlijsten die in de Randstad overal en voor alles bestaan. Nederland is de onbetwiste en absolute wereldkampioen wachtlijsten.
De oriëntatie op ’zwak en zielig’ is in de organisatie van de grotemensenwereld onwerkbaar. Waarom? Omdat zieligheid een subjectief, relatief en dus een onverzadigbaar begrip is. De een heeft medelijden met een goudvis, de ander met een belasting betalende ouder die twee keer per dag een uur in de file moet staan, terwijl hij liever zijn kinderen een verhaaltje voorleest over een doorgedraaide goudvis.
Een goed voorbeeld van hoe de obsessie met ’zwak en zielig’ prioriteiten ondermijnt is het geduld waarmee de rechterlijke macht elk verhaal van elke individuele klager aanhoort. Met als gevolg eindeloze bodemprocedures die grote projecten jarenlang kunnen tegenhouden. Deze procedures worden dikwijls misbruikt door mensen of instellingen met dubbele agenda’s. En niemand trekt lering uit het feit dat die grote projecten uiteindelijk bijna altijd toch doorgaan, maar dan jaren later en vele malen duurder. Wie wordt daar gelukkig van? En wat is er dan bereikt?
Als er één zielig geval is opgelost, dan duikt er altijd meteen weer een nieuw zielig geval op, zoals de opkomst van de Partij voor de Dieren aantoont. Het is in dit verband misschien niet toevallig dat de partij in dezelfde periode het licht zag dat – mede door de aanslagen op de Twin Towers en het optreden van Pim Fortuyn – de islamitische medeburgers definitief hun hulpbehoevende onschuld verloren. Zij kunnen tegenwoordig heel goed voor zichzelf zorgen.
De partij van Marianne Thieme – opgericht in het jaar dat Fortuyn werd vermoord door een dierenrechtenactivist, die zei gedreven te zijn door mededogen voor de zwakkeren – heeft een compleet nieuwe, bijna per definitie irrationele wereld van mededogen aangeboord. Aangezien dieren niet kunnen duidelijk maken dat ze niet gediend zijn van menselijk mededogen, kunnen de idealistische dierenvrienden de grotemensenwereld oneindig lastigvallen.
Zwak en zielig zijn emotionele categorieën met een open einde. Daarom zijn ze ongeschikt voor de organisatie van de buitenwereld. Ze kennen geen rationeel gefundeerde langetermijnvisie, geen stappenplan met meetbare tussendoelen en dus ook geen sluitende begroting.
En behalve de al genoemde ontwikkelingshulp zijn er nog meer dossiers die dit laten zien: de immigratiepolitiek (de eerste berichten over 26.000 nieuwe zielige gezichten duiken alweer op), de onderwijsvernieuwing, de draaideurcriminelen, maar ook de manier waarop de VS en Europa op dit moment aan symptoombestrijding doen door onvoorstelbare sommen geld tegen de kredietcrisis aan te gooien – zonder een duidelijke analyse of een welomschreven plan.
Misschien nog wel verlammender dan de oriëntatie op mededogen is de oriëntatie op ’gelijkheid’ tussen man en vrouw. Ook die is onverzadigbaar en dus onwerkbaar.
Natuurlijk, in tegenstelling tot ’mededogen’ is ’gelijkheid’ wél een objectief begrip. Maar in dit geval is juist dat de reden waarom het streven onbereikbaar is.
bron: Trouw.
donderdag 4 juni 2009 om 10:12
ach herremetiet, ik zou niet eens weten waar ik moest beginnen na het lezen hiervan. Eerst maar eens luid en welgemeend schateren.
en dan bedenken dat dit frustrie mannetje zo duidelijk een polemische ramkoers inzet, dat een verstandige vrouw hem niet de discussie geeft waar hij op hoopt, maar een aai over de bol en een welgemeend 'och menneke toch..'
en dan bedenken dat dit frustrie mannetje zo duidelijk een polemische ramkoers inzet, dat een verstandige vrouw hem niet de discussie geeft waar hij op hoopt, maar een aai over de bol en een welgemeend 'och menneke toch..'
donderdag 4 juni 2009 om 10:15
donderdag 4 juni 2009 om 12:03
quote:Donkeyshot schreef op 04 juni 2009 @ 10:43:
Ik vind het wel leuk dat Ant... MeelezerT dit soort berichten plaatst. Krijgen we weer eens wat variatie in de discussie
Joh, dat betoog rammelt op zoveel punten, ik zou niet eens weten waar ik moet beginnen met de discussie. Moet ook nog de kost verdienen, tenslotte.
Ik denk dat ik me, net als RosieRo, maar beperk tot een welgemeende schaterlach.
Het verband tussen een vissenkom en feminisering is natuurlijk glashelder: want een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.
Ik vind het wel leuk dat Ant... MeelezerT dit soort berichten plaatst. Krijgen we weer eens wat variatie in de discussie
Joh, dat betoog rammelt op zoveel punten, ik zou niet eens weten waar ik moet beginnen met de discussie. Moet ook nog de kost verdienen, tenslotte.
Ik denk dat ik me, net als RosieRo, maar beperk tot een welgemeende schaterlach.
Het verband tussen een vissenkom en feminisering is natuurlijk glashelder: want een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.
donderdag 4 juni 2009 om 12:05
donderdag 4 juni 2009 om 13:26
quote:korenwolf schreef op 04 juni 2009 @ 12:03:
[...]
Het verband tussen een vissenkom en feminisering is natuurlijk glashelder: want een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.Onderzoeken tonen aan, dat vrouwen mannen eigenlijk nergens echt voor nodig hebben, behalve misschien sex, maar mannen hebben daarentegen vrouwen heel erg nodig. Voor sex, maar ook voor verzorging, een klankbord, het niet alleen hoeven zijn.
[...]
Het verband tussen een vissenkom en feminisering is natuurlijk glashelder: want een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.Onderzoeken tonen aan, dat vrouwen mannen eigenlijk nergens echt voor nodig hebben, behalve misschien sex, maar mannen hebben daarentegen vrouwen heel erg nodig. Voor sex, maar ook voor verzorging, een klankbord, het niet alleen hoeven zijn.
