Actueel
alle pijlers
Pleegzorg
zondag 22 april 2007 om 11:03
We hebben er goed over nagedacht,veel informatie opgezocht op internet,bij het forum van pleegzorg en de officiele instantie,en vanochtend hebben we besloten:
We schrijven ons in als pleeggezin:)
We hebben zelf 2 zoons en we hebben plek om nog 4 kinderen/jongeren een liefdevol (tijdelijk) thuis te geven.
Wie van jullie heeft reeds pleegkinderen of denkt er over na?
Heb je voorkeuren voor leeftijden?
Crisesopvang of alleen voor langere tijd?
Ik lees en schrijf er hier dan graag over:)
We schrijven ons in als pleeggezin:)
We hebben zelf 2 zoons en we hebben plek om nog 4 kinderen/jongeren een liefdevol (tijdelijk) thuis te geven.
Wie van jullie heeft reeds pleegkinderen of denkt er over na?
Heb je voorkeuren voor leeftijden?
Crisesopvang of alleen voor langere tijd?
Ik lees en schrijf er hier dan graag over:)
donderdag 26 april 2007 om 08:53
CeeWee, hoewel het niet erg leuk moet zijn voor jullie als haar echte familie, om geen/weinig contact met je zus te hebben, kan ik wel begrijpen hoe zoiets tot stand komt. Inderdaad, voor haar is dt haar echte familie. Ze is daar helemaal opgenomen als zijnde hun echte kind. In mijn geval was mijn echte familie ook niet van goede invloed op mijn welbevinden. Dat zag ik ook en ik wilde dus zelf weinig contact. Ik heb geen contact meer met ze, ze kijken wel mijn moeder met scheve ogen aan, mijn pleegmoeder dus. Zo van, jij hebt haar van ons afgepakt. Heel lastig.
Maar het is wel een loyaliteitsconflict en vooral lastig als je een groot deel vna je leven in een ander gezin bent gaan leven.
Wat ook uitmaakt, is dat mijn echte familie een zgn uitkeringstrekkersfamilie is, om zo maar uit te drukken. Veel op het slechte pad. Mijn pleegfamilie is welgesteld, en natuurlijk zijn ze dan weer bekakt wat je dan te horen krijgt. Dus ik zat tussen twee werelden in, en langzamerhand werd ik ook "bekakt". Onvermijdelijk volgens mij.
Ga nu aan het werk, moet ook gebeuren he.
Maar het is wel een loyaliteitsconflict en vooral lastig als je een groot deel vna je leven in een ander gezin bent gaan leven.
Wat ook uitmaakt, is dat mijn echte familie een zgn uitkeringstrekkersfamilie is, om zo maar uit te drukken. Veel op het slechte pad. Mijn pleegfamilie is welgesteld, en natuurlijk zijn ze dan weer bekakt wat je dan te horen krijgt. Dus ik zat tussen twee werelden in, en langzamerhand werd ik ook "bekakt". Onvermijdelijk volgens mij.
Ga nu aan het werk, moet ook gebeuren he.
donderdag 26 april 2007 om 08:58
Dat tekort is er wel degelijk! Het zou zo moeten zijn dat er voor een pleegkind gekozen zou kunnen worden tussen een aantal gezinnen en dat het kind geplaatst wordt in een gezin wat aansluit op zijn/haar behoeften en hulpvragen.
Nu is er veel te weinig keus. Soms zelfs zo erg dat kinderen van het ene crisis-gezin naar het andere moeten of naar een kindertehuis of internaat gaan, terwijl ze het best af zouden zijn in een gezin.
Alleen omdat sommige mensen lang moeten wachten betekend niet dat er geen tekorten zijn. Pleegzorg levert geen kind op bestelling!
En als je aanbod heel beperkt is (bv baby's tot 3 maanden oud, langdurig, en voorkeur jongen/meisje en regio ed) dan kan het heel lang duren.
Mamarleen
Maar ik kan wel begrijpen dat die pleeggezinnen dat denken,nou zo hoog is die nood toch niet,ze staan al 6 jaar ineschreven en ze hebben nog nooit een beroep op hun gedaan.Maar ik vind dan ook dat het een taak van pleegzorg is om deze groep mensen daarvan op de hoogte te brengen waarom ze na 6 jaar nog geen kind in nood hebben kunnen helpen,misschien door met hun hunvoorwaarden bij te stellen in zoverre ze dat willen?
Nu is er veel te weinig keus. Soms zelfs zo erg dat kinderen van het ene crisis-gezin naar het andere moeten of naar een kindertehuis of internaat gaan, terwijl ze het best af zouden zijn in een gezin.
Alleen omdat sommige mensen lang moeten wachten betekend niet dat er geen tekorten zijn. Pleegzorg levert geen kind op bestelling!
En als je aanbod heel beperkt is (bv baby's tot 3 maanden oud, langdurig, en voorkeur jongen/meisje en regio ed) dan kan het heel lang duren.
Mamarleen
Maar ik kan wel begrijpen dat die pleeggezinnen dat denken,nou zo hoog is die nood toch niet,ze staan al 6 jaar ineschreven en ze hebben nog nooit een beroep op hun gedaan.Maar ik vind dan ook dat het een taak van pleegzorg is om deze groep mensen daarvan op de hoogte te brengen waarom ze na 6 jaar nog geen kind in nood hebben kunnen helpen,misschien door met hun hunvoorwaarden bij te stellen in zoverre ze dat willen?
donderdag 26 april 2007 om 09:01
quote:Nou als ik dan zo vandaag lees hoe schrikbarend veel kinderen in Nederland mishandeld worden in welke vorm dan ook,dan wordt ik toch weer kotsmisselijk,en denk ik dat je nooit genoeg pleeggezinnen kan hebben.
Ik kreeg vandaag de nieuwsbrief van de pleegzorg uit deze regio,daarin stond een stukje over een initiatief dat een aantal pleegouders hebben genomen om een uitleen winkeltje op te zetten,vooral als je kinderen in crisis krijgt,die hebben vaak weinig tot niets aan kleding enzo bij zich.
Daar is dus aan gedacht,je kunt daar oa terecht voor het lenen van bedjes badjes,auto stoeltjes.
Geweldig toch...Er bestaat al reeds een uitleenwinkel,las ik op het forum van pleeggezinnen,maar 1 voor geheel nederland is natuurlijk veel te weinig,goed dat daar meer van worden opgericht.
Ik kreeg vandaag de nieuwsbrief van de pleegzorg uit deze regio,daarin stond een stukje over een initiatief dat een aantal pleegouders hebben genomen om een uitleen winkeltje op te zetten,vooral als je kinderen in crisis krijgt,die hebben vaak weinig tot niets aan kleding enzo bij zich.
Daar is dus aan gedacht,je kunt daar oa terecht voor het lenen van bedjes badjes,auto stoeltjes.
Geweldig toch...Er bestaat al reeds een uitleenwinkel,las ik op het forum van pleeggezinnen,maar 1 voor geheel nederland is natuurlijk veel te weinig,goed dat daar meer van worden opgericht.
donderdag 26 april 2007 om 09:15
quote:Hartstikke goed dat er nog steeds mensen zijn die pleegkinderen in huis willen nemen. Ik ben (was) een pleegkind, ben bij het derde gezin blijven hangen, nu alweer 20 jaar.Hoe oud was je toen je in dat derde gezin terechtkwam,reeds een puber?Hoe ging het met school,kon je op je oude school blijven of moest je naar een andere school? Ben ex-pleegkind, want noem pleegouders gewoon ouders en ik ben gewoon hun vierde kind.
Ik ben enorm blij met de kansen die ik heb gekregen, al was het een lange en zware weg. Voor iedereen, dat erken ik ook.
Het lijkt me handig dat je als pleeggezin je verdiept in de geschiedenis van je pleegkind. Vaak zijn er veel traumatische dingen gebeurd, waarvoor je als pleegouders begrip moet kunnen tonen. Ik heb gemerkt dat het soms lastig was om echt te begrijpen met welke issues ik worstelde. Mijn ouders hebben nooit echt tegenslag gekend, het is een welvarend en gelukkig gezin. De dingen die ik heb meegemaakt hebben veel impact gehad mbt mijn gedrag, zeker in de puberteit. Als je als ouders je inleest in welk gedrag kan behoren bij een bepaalde traumatische ervaring, dan sta je sterker.Inderdaad,gelukkig ben ik daar goed van op de hoogte,heb een arbeidsverleden in de kinder/jeugdzorg,maar je leert in praktijk steeds meer bij en er zullen ook dingen aan de orde komen die voor mij ook nieuw zullen zijn. En ook heel belangrijk; zorg ervoor dat het contact met de echte ouder(s) goed verloopt. Mijn pleegmoeder ging jarenlang mee met mij naar de kliniek waar mijn moeder opgenomen zat. Ze heeft er alles aan gedaan om die band goed te houden, maar ik wilde zelf niet meer. Vind ik ook heel belangrijk,maar het kind komt op de eerste plaats,als die het zelf niet meer wil dan houdt het ook op....Maar ook als er gevaar dreigt voor de veiligheid van het kind,het belang van het kind weegt zwaarder dan het belang van de ouder...
Als pleegkind is het lastig om de loyaliteit tov je echte familie en je pleegfamilie in stand te houden. Als je op je plek zit bij je pleegfamilie, dan wordt je echte familie minde belangrijk waardoor zij het idee krijgen dat je je "beter" voelt dan zij. Als pleegkind wel die behoefte heeft om de familie op te zoeken, dan moet je dat accepteren. Vanzelfsprekend
Ik ben enorm blij met de kansen die ik heb gekregen, al was het een lange en zware weg. Voor iedereen, dat erken ik ook.
Het lijkt me handig dat je als pleeggezin je verdiept in de geschiedenis van je pleegkind. Vaak zijn er veel traumatische dingen gebeurd, waarvoor je als pleegouders begrip moet kunnen tonen. Ik heb gemerkt dat het soms lastig was om echt te begrijpen met welke issues ik worstelde. Mijn ouders hebben nooit echt tegenslag gekend, het is een welvarend en gelukkig gezin. De dingen die ik heb meegemaakt hebben veel impact gehad mbt mijn gedrag, zeker in de puberteit. Als je als ouders je inleest in welk gedrag kan behoren bij een bepaalde traumatische ervaring, dan sta je sterker.Inderdaad,gelukkig ben ik daar goed van op de hoogte,heb een arbeidsverleden in de kinder/jeugdzorg,maar je leert in praktijk steeds meer bij en er zullen ook dingen aan de orde komen die voor mij ook nieuw zullen zijn. En ook heel belangrijk; zorg ervoor dat het contact met de echte ouder(s) goed verloopt. Mijn pleegmoeder ging jarenlang mee met mij naar de kliniek waar mijn moeder opgenomen zat. Ze heeft er alles aan gedaan om die band goed te houden, maar ik wilde zelf niet meer. Vind ik ook heel belangrijk,maar het kind komt op de eerste plaats,als die het zelf niet meer wil dan houdt het ook op....Maar ook als er gevaar dreigt voor de veiligheid van het kind,het belang van het kind weegt zwaarder dan het belang van de ouder...
Als pleegkind is het lastig om de loyaliteit tov je echte familie en je pleegfamilie in stand te houden. Als je op je plek zit bij je pleegfamilie, dan wordt je echte familie minde belangrijk waardoor zij het idee krijgen dat je je "beter" voelt dan zij. Als pleegkind wel die behoefte heeft om de familie op te zoeken, dan moet je dat accepteren. Vanzelfsprekend
donderdag 26 april 2007 om 09:30
quote:
quote: iris16 reageerde
Nou als ik dan zo vandaag lees hoe schrikbarend veel kinderen in Nederland mishandeld worden in welke vorm dan ook,dan wordt ik toch weer kotsmisselijk,en denk ik dat je nooit genoeg pleeggezinnen kan hebben.
Ik kreeg vandaag de nieuwsbrief van de pleegzorg uit deze regio,daarin stond een stukje over een initiatief dat een aantal pleegouders hebben genomen om een uitleen winkeltje op te zetten,vooral als je kinderen in crisis krijgt,die hebben vaak weinig tot niets aan kleding enzo bij zich.
Daar is dus aan gedacht,je kunt daar oa terecht voor het lenen van bedjes badjes,auto stoeltjes.
Geweldig toch... Goed initiatief. Het klopt idd, als je verwaarloost bent heb je vaak geen kleding, of kapotte kleding. Het is niet leuk om gepest te worden vanwege je kleding, zeker op een bepaalde leeftijd.
Ik weet dat je vaak veel geld moet toeleggen als je een pleegkind in huis neemt. Zeker als ze heel lang blijven. Denk aan studie etc.
Dat moet je gewoon zelf betalen.
Ik weet dat ik meteen nieuwe kleding kreeg, het was van de Zeeman oid.
Maar ook daarmee werd ik gepest. En hoe goedbedoeld het ook was, het heeft mij niet geholpen. Klinkt ondankbaar, maar als je als pleegkind zo'n verleden hebt, hakt het er keihard in. Kan ik best begrijpen.Je hebt als pleegkind al in principe je jeugdjaren in moeten leveren,je wilt voor de rest mee kunnen doen met je klasgenoten.
Zou zelf best een pleegkind willen hebben, maar zou het gwoon niet aankunnen. Daarvoor moet je geestelijk sterk in je schoenen staan, samen met een solide basis qua inkomen, relatie en woning. Dat kan ik niet bieden. Zouden er veel voormalig pleegkinderen zijn die nu zelf een pleeggezin zijn geworden?Ik zou het niet weten,maar deze zouden zich als geen ander kunnen inleven in het kind door hun eigen ervaring als pleegkind....
quote: iris16 reageerde
Nou als ik dan zo vandaag lees hoe schrikbarend veel kinderen in Nederland mishandeld worden in welke vorm dan ook,dan wordt ik toch weer kotsmisselijk,en denk ik dat je nooit genoeg pleeggezinnen kan hebben.
Ik kreeg vandaag de nieuwsbrief van de pleegzorg uit deze regio,daarin stond een stukje over een initiatief dat een aantal pleegouders hebben genomen om een uitleen winkeltje op te zetten,vooral als je kinderen in crisis krijgt,die hebben vaak weinig tot niets aan kleding enzo bij zich.
Daar is dus aan gedacht,je kunt daar oa terecht voor het lenen van bedjes badjes,auto stoeltjes.
Geweldig toch... Goed initiatief. Het klopt idd, als je verwaarloost bent heb je vaak geen kleding, of kapotte kleding. Het is niet leuk om gepest te worden vanwege je kleding, zeker op een bepaalde leeftijd.
Ik weet dat je vaak veel geld moet toeleggen als je een pleegkind in huis neemt. Zeker als ze heel lang blijven. Denk aan studie etc.
Dat moet je gewoon zelf betalen.
Ik weet dat ik meteen nieuwe kleding kreeg, het was van de Zeeman oid.
Maar ook daarmee werd ik gepest. En hoe goedbedoeld het ook was, het heeft mij niet geholpen. Klinkt ondankbaar, maar als je als pleegkind zo'n verleden hebt, hakt het er keihard in. Kan ik best begrijpen.Je hebt als pleegkind al in principe je jeugdjaren in moeten leveren,je wilt voor de rest mee kunnen doen met je klasgenoten.
Zou zelf best een pleegkind willen hebben, maar zou het gwoon niet aankunnen. Daarvoor moet je geestelijk sterk in je schoenen staan, samen met een solide basis qua inkomen, relatie en woning. Dat kan ik niet bieden. Zouden er veel voormalig pleegkinderen zijn die nu zelf een pleeggezin zijn geworden?Ik zou het niet weten,maar deze zouden zich als geen ander kunnen inleven in het kind door hun eigen ervaring als pleegkind....
donderdag 26 april 2007 om 09:43
Ik kan begrijpen dat het lastig is Julus. Maar we zijn tot onze pubertijd wel 'samen' opgegroeit. Dezelfde kleuterschool, woensdag samen spelen, in het weekend samen dingen doen, logeerfeestjes. Toen begon ze met puberen terwijl ik nog een meisje was. Kan ik ook begrijpen, echt.
Maar tegen mij zeuren, dat ze naar haar biologische vader gaat en dat ze daar geen zin in heeft, omdat ze wilt paardrijden. Terwijl hij mij niet eens wilt kennen? Zeuren dat ze dit jaar weer drie weken naar Frankrijk op vakantie gaan, terwijl ik nog nooit op vakantie ben geweest? Welgesteld tegenover een bijstandgezin werkt dan indd niet. Maar de meeste pijn kwam toch toen ik ook in dat pleeggezin kwam te wonen en ze niets met me te maken wilde hebben. Ze ging weg toen ik mijn verjaardag vierde. En door haar ben ik ook weer uit het gezin gezet. Letterlijk op straat!
Later begon ze mij te verwijten dat ik niet ben komen kijken toen ze 'uit huis ging', terwijl ze in de aanleunwoning ging wonen nog steeds bij haar ouders at 's avonds en de was deed. In mijn ogen gewoon een nieuwe slaapkamer dus. Ze verweet me ook dat ik niets van me liet horen (terwijl ik steeds afgescheept werd als ik belde om een afspraak te maken) en niet op haar verjaardag ben geweest terwijl ze dan altijd op vakantie was. Dat schiet dan toch behoorlijk in het verkeerde keelgat!
Maar tegen mij zeuren, dat ze naar haar biologische vader gaat en dat ze daar geen zin in heeft, omdat ze wilt paardrijden. Terwijl hij mij niet eens wilt kennen? Zeuren dat ze dit jaar weer drie weken naar Frankrijk op vakantie gaan, terwijl ik nog nooit op vakantie ben geweest? Welgesteld tegenover een bijstandgezin werkt dan indd niet. Maar de meeste pijn kwam toch toen ik ook in dat pleeggezin kwam te wonen en ze niets met me te maken wilde hebben. Ze ging weg toen ik mijn verjaardag vierde. En door haar ben ik ook weer uit het gezin gezet. Letterlijk op straat!
Later begon ze mij te verwijten dat ik niet ben komen kijken toen ze 'uit huis ging', terwijl ze in de aanleunwoning ging wonen nog steeds bij haar ouders at 's avonds en de was deed. In mijn ogen gewoon een nieuwe slaapkamer dus. Ze verweet me ook dat ik niets van me liet horen (terwijl ik steeds afgescheept werd als ik belde om een afspraak te maken) en niet op haar verjaardag ben geweest terwijl ze dan altijd op vakantie was. Dat schiet dan toch behoorlijk in het verkeerde keelgat!
zaterdag 5 mei 2007 om 16:13
Portret van een pleeggezin met pleegkinderen rond achttien jaar
Door: Judith Zijtregtop
John en Jolande rolden als vanzelf de pleegzorg in. Eerst door informeel twee meisjes uit de buurt op te vangen. Later besloten ze om officieel pleegouder te worden. Ze kozen ervoor om te zorgen voor kinderen die extra aandacht nodig hebben. Hun pleegzoon Ben heeft een verstandelijke beperking.
Wat is de samenstelling van jullie gezin?
John is medisch analist bij een zelfstandig laboratorium en Jolande werkt bij de Voorziening voor Pleegzorg. Samen hebben ze twee zonen. Jacques is 25 en trouwde afgelopen zomer met Esther. Bas is 23 en woont samen met zijn vriendin José bij John en Jolande. Ben is hun pleegzoon van 20. Hij heeft een verstandelijke beperking en werkt bij de werkvoorziening in de buurt. Ilona, hun pleegdochter van 16 jaar, volgt HAVO en doet aan stijldansen.
Hoe kwamen jullie er toe om pleeggezin te worden?
In de tijd dat onze zoons nog erg jong waren, zorgden we regelmatig voor twee meisjes uit de buurt na school en in de vakanties. Op een natuurlijke manier is de relatie met deze meisjes afgesloten. We merkten dat onze zoons een grote draagkracht hadden en dat wij graag meer wilden betekenen voor andere kinderen. Ben is op vijfjarige leeftijd bij ons komen wonen en Ilona op driejarige leeftijd.
Hoe reageerde jullie omgeving en familie op het pleegouderschap?
Onze familie toonde een lieve bezorgdheid. Ze vonden dat we goed moesten nadenken en goed voor onze kinderen en onszelf moesten zorgen.
Hoe ziet jullie begeleiding eruit en voorziet die in de behoefte?
Met Ben hebben we zeer grote problemen gehad door zijn overstap van speciaal voortgezet onderwijs naar het reguliere beroepsonderwijs. Wij hadden het gevoel dat deze overstap te groot was voor Ben. Wij stonden hierin alleen. Ben kon het reguliere onderwijs niet aan. Dat uitte zich in zeer grote psychische problemen. In die tijd is de begeleiding duidelijk tekort geschoten. We zijn verder erg tevreden over de intensieve pleegzorg van de William Schrikker Groep.
Waar hebben jullie steun bij nodig, waar zijn jullie onzeker over?
In de zeer moeilijke tijd met Ben wilden we serieus genomen worden. Wij voelden aan dat het niet lekker ging met Ben, maar we wisten te weinig van psychiatrie om het te kunnen benoemen. Ondanks onze twijfel en het gebrek aan steun waren we vastberaden. Deze vastberadenheid en het centraal stellen van Ben, heeft ons geholpen om samen uit het diepe dal te klimmen. We worden nu wel serieus genomen en daar plukt Ilona de vruchten van. We zijn wel onzeker over de toekomst van Ilona. Wat gaat er gebeuren als zij achttien wordt?
Hoe ziet het contact met de ouders en de familieleden eruit?
Ben heeft een groot netwerk. Hij ziet zijn broers en zus en sinds kort ook zijn zwakbegaafde vader. Hij bepaalt zelf wie hij ziet en ze komen allemaal bij ons over de vloer. Telefonisch heeft Ben wekelijks contact met hen. Soms gaat hij naar zijn zus en blijft daar logeren.
De vader van Ilona komt uit Afrika en haar moeder uit Zuid-Amerika. Haar vader is overleden. Gelukkig heeft ze afscheid kunnen nemen, samen met haar Afrikaanse familie. Doordat de familie is teruggegaan naar Afrika heeft zij hen daarna niet meer gezien. Haar moeder heeft steeds een andere man. Een keer per jaar gingen wij met Ilona op familiebezoek. Naar oma, moeder, tante en haar broer. Door omstandigheden heeft Ilona haar moeder nu al twee jaar niet gezien. Moeder wil Ilona graag zien, maar Ilona zegt dat ze dat niet wil.
We denken dat ze zich niet prettig voelt in de buurt waar haar moeder woont en dat ze niet goed weet hoe ze met haar moeder om moet gaan. Nu zijn we op zoek naar een goede manier om Ilona toch in contact te laten komen met haar moeder.
Welke praktische problemen komen jullie tegen?
Ilona heeft een eetstoornis. We kunnen geen koekje op tafel laten liggen. Ze eet alles op wat ze ziet en ze kan niet stoppen. Om haar niet in de problemen te brengen, sluiten we de kelder met etenswaren af.
Hoe gaan jullie kinderen om met de pleegkinderen?
Onze zonen gaan geweldig met Ben en Ilona om. Ze zijn heel loyaal en hebben veel begrip voor hun problemen en beperkingen. Ben en Ilona zijn gewoon hun broer en zus.
Zijn er momenten dat jullie denken, hier hadden we nooit aan moeten beginnen?
Die momenten hebben we niet gehad. Er zijn wel momenten geweest waarin we ons afvroegen: “Hoe moeten we nu verder? Welke hulp kunnen we inschakelen om verder te gaan?”
Beschrijf een ervaring die illustreert: daar doen wij het voor!
Laatst liet Ben door een uitspraak merken dat hij blij is dat we veel voor hem gedaan hebben. •
Door: Judith Zijtregtop
John en Jolande rolden als vanzelf de pleegzorg in. Eerst door informeel twee meisjes uit de buurt op te vangen. Later besloten ze om officieel pleegouder te worden. Ze kozen ervoor om te zorgen voor kinderen die extra aandacht nodig hebben. Hun pleegzoon Ben heeft een verstandelijke beperking.
Wat is de samenstelling van jullie gezin?
John is medisch analist bij een zelfstandig laboratorium en Jolande werkt bij de Voorziening voor Pleegzorg. Samen hebben ze twee zonen. Jacques is 25 en trouwde afgelopen zomer met Esther. Bas is 23 en woont samen met zijn vriendin José bij John en Jolande. Ben is hun pleegzoon van 20. Hij heeft een verstandelijke beperking en werkt bij de werkvoorziening in de buurt. Ilona, hun pleegdochter van 16 jaar, volgt HAVO en doet aan stijldansen.
Hoe kwamen jullie er toe om pleeggezin te worden?
In de tijd dat onze zoons nog erg jong waren, zorgden we regelmatig voor twee meisjes uit de buurt na school en in de vakanties. Op een natuurlijke manier is de relatie met deze meisjes afgesloten. We merkten dat onze zoons een grote draagkracht hadden en dat wij graag meer wilden betekenen voor andere kinderen. Ben is op vijfjarige leeftijd bij ons komen wonen en Ilona op driejarige leeftijd.
Hoe reageerde jullie omgeving en familie op het pleegouderschap?
Onze familie toonde een lieve bezorgdheid. Ze vonden dat we goed moesten nadenken en goed voor onze kinderen en onszelf moesten zorgen.
Hoe ziet jullie begeleiding eruit en voorziet die in de behoefte?
Met Ben hebben we zeer grote problemen gehad door zijn overstap van speciaal voortgezet onderwijs naar het reguliere beroepsonderwijs. Wij hadden het gevoel dat deze overstap te groot was voor Ben. Wij stonden hierin alleen. Ben kon het reguliere onderwijs niet aan. Dat uitte zich in zeer grote psychische problemen. In die tijd is de begeleiding duidelijk tekort geschoten. We zijn verder erg tevreden over de intensieve pleegzorg van de William Schrikker Groep.
Waar hebben jullie steun bij nodig, waar zijn jullie onzeker over?
In de zeer moeilijke tijd met Ben wilden we serieus genomen worden. Wij voelden aan dat het niet lekker ging met Ben, maar we wisten te weinig van psychiatrie om het te kunnen benoemen. Ondanks onze twijfel en het gebrek aan steun waren we vastberaden. Deze vastberadenheid en het centraal stellen van Ben, heeft ons geholpen om samen uit het diepe dal te klimmen. We worden nu wel serieus genomen en daar plukt Ilona de vruchten van. We zijn wel onzeker over de toekomst van Ilona. Wat gaat er gebeuren als zij achttien wordt?
Hoe ziet het contact met de ouders en de familieleden eruit?
Ben heeft een groot netwerk. Hij ziet zijn broers en zus en sinds kort ook zijn zwakbegaafde vader. Hij bepaalt zelf wie hij ziet en ze komen allemaal bij ons over de vloer. Telefonisch heeft Ben wekelijks contact met hen. Soms gaat hij naar zijn zus en blijft daar logeren.
De vader van Ilona komt uit Afrika en haar moeder uit Zuid-Amerika. Haar vader is overleden. Gelukkig heeft ze afscheid kunnen nemen, samen met haar Afrikaanse familie. Doordat de familie is teruggegaan naar Afrika heeft zij hen daarna niet meer gezien. Haar moeder heeft steeds een andere man. Een keer per jaar gingen wij met Ilona op familiebezoek. Naar oma, moeder, tante en haar broer. Door omstandigheden heeft Ilona haar moeder nu al twee jaar niet gezien. Moeder wil Ilona graag zien, maar Ilona zegt dat ze dat niet wil.
We denken dat ze zich niet prettig voelt in de buurt waar haar moeder woont en dat ze niet goed weet hoe ze met haar moeder om moet gaan. Nu zijn we op zoek naar een goede manier om Ilona toch in contact te laten komen met haar moeder.
Welke praktische problemen komen jullie tegen?
Ilona heeft een eetstoornis. We kunnen geen koekje op tafel laten liggen. Ze eet alles op wat ze ziet en ze kan niet stoppen. Om haar niet in de problemen te brengen, sluiten we de kelder met etenswaren af.
Hoe gaan jullie kinderen om met de pleegkinderen?
Onze zonen gaan geweldig met Ben en Ilona om. Ze zijn heel loyaal en hebben veel begrip voor hun problemen en beperkingen. Ben en Ilona zijn gewoon hun broer en zus.
Zijn er momenten dat jullie denken, hier hadden we nooit aan moeten beginnen?
Die momenten hebben we niet gehad. Er zijn wel momenten geweest waarin we ons afvroegen: “Hoe moeten we nu verder? Welke hulp kunnen we inschakelen om verder te gaan?”
Beschrijf een ervaring die illustreert: daar doen wij het voor!
Laatst liet Ben door een uitspraak merken dat hij blij is dat we veel voor hem gedaan hebben. •
zaterdag 5 mei 2007 om 16:15
Aanvulling op de Wegwijzer 18+ uit Mobiel 6 2006.Twee voorbeelden om een idee te krijgen hoe de financiën er uit kunnen zien. De getallen zijn grotendeels ontleend aan de website van het Nibud, Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting: www.nibud.nl.Uitgaven thuiswonend (pleeg)kind per maandWoonlasten €100,-Verzekering; ziektekosten, aansprakelijkheid €115,-Schoolkosten € 77,- (HAVO/VWO), €57,- (VMBO) of collegegeld/boeken €167,-Kleding € 72,-Vrije tijd/vakantie €110,-Persoonlijke verzorging € 20,-Eten €150,- Totaal €644,- of €734,-Uitgaven uitwonend (pleeg)kindHuur gemiddeld (meestal all in) €295,-Telefoon/internet € 20,-Boodschappen €180,-Studieboeken € 40,-Collegegeld €127,-Vervoer (naast OV) € 25,-Verzekering; ziektekosten, inboedel, aansprakelijkheid €125,-Kleding € 72,-Vrije tijd/vakantie €110,- Totaal €994,-
zaterdag 5 mei 2007 om 19:07
Ik dacht wat is dit toen ik het las:?
We zijn met spoed op zoek naar een pleeggezin voor een een jongen niveau 12 jaar. De jongen zit op dit moment in een tehuis in de omgeving van Heiloo. Wij zoeken een goed pleeggezin het mag in een andere regio zijn. De jongen pas niet in een tehuis met gehandicapten boven de 18 jaar. Verder zit hij op clubs en gaat hij elke maandag naar gym in de leeftijd van 9 tot 12 jaar. En maandag gaat hij naar de knutselclub in dezelfde leeftijd. En hij krijgt les van een juf van de paulusschool uit groep 7. Verder hoeft het pleeggezin niet bekend te zijn bij de jeugdzorg wegens zijn leeftijd. Deze jongen word ook niet zomaar bij vreemde mensen geplaatst en komt het pleeggezin eerst naar het tehuis in Heiloo. En daarna gaat spelen en logeren eerst vooraf om het eerst uit te proberen of het goed gaat. En de volgende stap kan het pleeggezin besluiten, als het tehuis toestemming geeft worden geplaatst in het pleeggezin. Via www.pleeggezindestolp.surft.nl kan u meer te weten komen over de jongen en de leeftijd. Een kind is toch geen speelbal,dit is zo'n advertentie,kind aangeboden:?
Het gezin hoeft niet bekend te zijn bij jeugdzorg maw het hoeft niet gescreend te worden.Dit ga je toch niet zo op internet zetten????????
Dat moet toch discreet via pleegzorg.
Wat vinden jullie hier nou van?
We zijn met spoed op zoek naar een pleeggezin voor een een jongen niveau 12 jaar. De jongen zit op dit moment in een tehuis in de omgeving van Heiloo. Wij zoeken een goed pleeggezin het mag in een andere regio zijn. De jongen pas niet in een tehuis met gehandicapten boven de 18 jaar. Verder zit hij op clubs en gaat hij elke maandag naar gym in de leeftijd van 9 tot 12 jaar. En maandag gaat hij naar de knutselclub in dezelfde leeftijd. En hij krijgt les van een juf van de paulusschool uit groep 7. Verder hoeft het pleeggezin niet bekend te zijn bij de jeugdzorg wegens zijn leeftijd. Deze jongen word ook niet zomaar bij vreemde mensen geplaatst en komt het pleeggezin eerst naar het tehuis in Heiloo. En daarna gaat spelen en logeren eerst vooraf om het eerst uit te proberen of het goed gaat. En de volgende stap kan het pleeggezin besluiten, als het tehuis toestemming geeft worden geplaatst in het pleeggezin. Via www.pleeggezindestolp.surft.nl kan u meer te weten komen over de jongen en de leeftijd. Een kind is toch geen speelbal,dit is zo'n advertentie,kind aangeboden:?
Het gezin hoeft niet bekend te zijn bij jeugdzorg maw het hoeft niet gescreend te worden.Dit ga je toch niet zo op internet zetten????????
Dat moet toch discreet via pleegzorg.
Wat vinden jullie hier nou van?
