Actueel
alle pijlers
Trieste cijfers.
maandag 8 december 2014 om 10:15
http://www.nu.nl/binnenla ... -stijgt-recordhoogte.html
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
maandag 8 december 2014 om 11:17
quote:Janneke012345 schreef op 08 december 2014 @ 11:11:
[...]
Ik kan me ook wel voorstellen dat je een grens trekt bij psychisch lijden van verder gezonde mensen. Bij psychisch lijden is er namelijk de hoop en verwachting dat het na een tijdje en al dan niet met wat hulp weer beter gaat. Bij een ongeneeslijk en terminaal ziektebeeld, of bij een lichaam dat gewoon volledig op is, ligt dit wat anders. Er komt geen genezing, alleen maar pijn die ondraaglijk en mensonwaardig kan worden.
Stel dat zich een 30-jarige man meldt bij een arts die psychisch zo in de knoop zit dat-ie niet meer wil leven, maar verder kerngezond is. Dan kan een arts toch niet meewerken aan euthanasie?Ik denk dat je juist de kern van de discussie niet begrijpt als je dit zegt. Of eigenlijk....dit IS de hele kern van de discussie.
[...]
Ik kan me ook wel voorstellen dat je een grens trekt bij psychisch lijden van verder gezonde mensen. Bij psychisch lijden is er namelijk de hoop en verwachting dat het na een tijdje en al dan niet met wat hulp weer beter gaat. Bij een ongeneeslijk en terminaal ziektebeeld, of bij een lichaam dat gewoon volledig op is, ligt dit wat anders. Er komt geen genezing, alleen maar pijn die ondraaglijk en mensonwaardig kan worden.
Stel dat zich een 30-jarige man meldt bij een arts die psychisch zo in de knoop zit dat-ie niet meer wil leven, maar verder kerngezond is. Dan kan een arts toch niet meewerken aan euthanasie?Ik denk dat je juist de kern van de discussie niet begrijpt als je dit zegt. Of eigenlijk....dit IS de hele kern van de discussie.
maandag 8 december 2014 om 11:20
quote:dubbeltje4 schreef op 08 december 2014 @ 11:12:
De drang tot zelfdoding is niet of nauwelijks bespreekbaar binnen de psychiatrie.
Kijk nou eens naar ""Jeroen wilde niet dood", krijg je er toch een ander beeld bij.Volgens mij is dit inderdaad de aflevering die ik bedoelde in mijn post, dit onderwerp wordt in de tweede helft van de aflevering (kort) besproken, maar ik meen dat het bij meerdere documentaires over zelfdoding (even) aan de orde komt.
De drang tot zelfdoding is niet of nauwelijks bespreekbaar binnen de psychiatrie.
Kijk nou eens naar ""Jeroen wilde niet dood", krijg je er toch een ander beeld bij.Volgens mij is dit inderdaad de aflevering die ik bedoelde in mijn post, dit onderwerp wordt in de tweede helft van de aflevering (kort) besproken, maar ik meen dat het bij meerdere documentaires over zelfdoding (even) aan de orde komt.
maandag 8 december 2014 om 11:21
quote:blijekip schreef op 08 december 2014 @ 11:17:
[...]
Ik denk dat je juist de kern van de discussie niet begrijpt als je dit zegt. Of eigenlijk....dit IS de hele kern van de discussie.Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
[...]
Ik denk dat je juist de kern van de discussie niet begrijpt als je dit zegt. Of eigenlijk....dit IS de hele kern van de discussie.Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren
maandag 8 december 2014 om 11:28
quote:dubbeltje4 schreef op 08 december 2014 @ 11:22:
Willen mensen nou echt dood?
Of willen ze af van de ellende die een zware depressie met zich meebrengt?
Ik denk dat mensen van de ellende af willen. Soms lijkt de enige mogelijkheid daartoe de dood.
Ik denk niet dat mensen dood willen zijn om het dood zijn. Maar dat is de manier waarop ze kunnen bereiken wat ze wel willen: niet meer lijden.
Willen mensen nou echt dood?
Of willen ze af van de ellende die een zware depressie met zich meebrengt?
Ik denk dat mensen van de ellende af willen. Soms lijkt de enige mogelijkheid daartoe de dood.
Ik denk niet dat mensen dood willen zijn om het dood zijn. Maar dat is de manier waarop ze kunnen bereiken wat ze wel willen: niet meer lijden.
maandag 8 december 2014 om 11:35
quote:Janneke012345 schreef op 08 december 2014 @ 11:21:
[...]
Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
Dit is ook wat ik schreef in mijn eerdere post inderdaad. Mensen die psychisch gezond zijn (en dat zijn behandelaars doorgaans) zien altijd hoop en kansen op herstel. Die kunnen zich niet voorstellen hoe het is om jarenlang psychisch te lijden. Die kunnen de zwaarte daarvan niet voelen. Op dat punt is het leven zo donker, zo zwaar, zo zwart, zo uitzichtloos. Ik gun de mensen die zelfmoord plegen zo dat er een betere weg is, voor zichzelf en voor hun omgeving.
En ja, een 'state of mind' kan veranderen, maar sommige mensen hebben zoveel geleden dat die verandering daar niet tegenop weegt, of niet haalbaar is. Soms is het gewoon niet genoeg. Maar dat kunnen psychisch gezonde mensen maar heel erg moeilijk begrijpen. Mensen hopen altijd op leven en verbetering, al helemaal als ze zelf een 'normaal' leven hebben. Ze kunnen zich niet inleven omdat ze gezond zijn. Soms is er wel licht aan het einde van de tunnel. Soms is het licht echter zo zwak, dat de weg er naartoe het niet waard is. En eigenlijk kun je dat voor een ander niet bepalen.
Zelfmoord is niet weg te werken, maar een begin van een beter beleid is meer praten hierover, meer open zijn hierover, meer en beter luisteren naar mensen die zelfmoord overwegen.
[...]
Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
Dit is ook wat ik schreef in mijn eerdere post inderdaad. Mensen die psychisch gezond zijn (en dat zijn behandelaars doorgaans) zien altijd hoop en kansen op herstel. Die kunnen zich niet voorstellen hoe het is om jarenlang psychisch te lijden. Die kunnen de zwaarte daarvan niet voelen. Op dat punt is het leven zo donker, zo zwaar, zo zwart, zo uitzichtloos. Ik gun de mensen die zelfmoord plegen zo dat er een betere weg is, voor zichzelf en voor hun omgeving.
En ja, een 'state of mind' kan veranderen, maar sommige mensen hebben zoveel geleden dat die verandering daar niet tegenop weegt, of niet haalbaar is. Soms is het gewoon niet genoeg. Maar dat kunnen psychisch gezonde mensen maar heel erg moeilijk begrijpen. Mensen hopen altijd op leven en verbetering, al helemaal als ze zelf een 'normaal' leven hebben. Ze kunnen zich niet inleven omdat ze gezond zijn. Soms is er wel licht aan het einde van de tunnel. Soms is het licht echter zo zwak, dat de weg er naartoe het niet waard is. En eigenlijk kun je dat voor een ander niet bepalen.
Zelfmoord is niet weg te werken, maar een begin van een beter beleid is meer praten hierover, meer open zijn hierover, meer en beter luisteren naar mensen die zelfmoord overwegen.
maandag 8 december 2014 om 11:39
quote:Janneke012345 schreef op 08 december 2014 @ 11:21[/message]:
[...]
Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
het heeft niks met een state of mind te maken.
als je steeds weer in een depressie belandt is dat op een gegeven moment niet meer op te brengen.
de helft van de zelfdodingen wordt gepleegd door mensen tussen de 40 en 65 jaar.
dat zijn mensen die alles al geprobeerd hebben en waarbij niets helpt.
plus dat de depressies vaak zwaarder worden als je ouder bent.
dan is de dood rust.
[...]
Misschien spring ik te snel naar de conclusies. Je kunt mijns inziens bepaald niet iedere wens om euthanasie honoreren. Dat is een gevoel en ik vind het lastig om de argumenten erbij te bedenken. Maar als ik een poging moet doen: mensen in een depressie denken vaak ten onrechte dat er geen licht is aan het einde van de tunnel en dat de toekomst alleen maar ellende brengt. Dat is een 'state of mind' die ook weer kan veranderen. Dan is euthanasie een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. En daar is het niet voor bedoeld.
het heeft niks met een state of mind te maken.
als je steeds weer in een depressie belandt is dat op een gegeven moment niet meer op te brengen.
de helft van de zelfdodingen wordt gepleegd door mensen tussen de 40 en 65 jaar.
dat zijn mensen die alles al geprobeerd hebben en waarbij niets helpt.
plus dat de depressies vaak zwaarder worden als je ouder bent.
dan is de dood rust.
wij slapen nooit.
maandag 8 december 2014 om 11:48
Ik zit nu te denken aan de zelfmoorden in mijn omgeving waar ik iets van heb meegekregen. In alle gevallen denk ik: was dat nou nodig.
1. Een jongen op de middelbare school. Ik kende hem niet zo goed want hij zat in een andere klas. Maar eigenlijk kende niemand hem goed. Hij was een einzelgänger, geen vrienden, erg gesloten maar deed verder gewoon zijn ding. Op een dag fietste hij in plaats van naar school naar een flatgebouw en sprong ervan af.
2. Vader van een kind op school is met auto stil gaan staan op een overweg ergens in Brabant. Later hoor je dan dat zijn eigen bedrijf op de rand van faillissement stond en dat hij daar totaal niet mee om kon gaan. Gezin bleef verbijsterd achter, niemand had dit verwacht.
3. Op de lagere school zat in een hogere klas een meisje dat naar huis ging, haar moeder deed de deur niet open en toen ze door het raam keek zag ze haar moeder aan de trap bungelen. Geen idee wat er verder achter zat.
Bij in ieder geval de eerste 2 denk ik: zonde, was niet nodig geweest. Makkelijk oordelen achteraf natuurlijk, maar er zijn wel meer mensen die op de middelbare school moeilijk meekomen en met wie het daarna meer dan goed komt. En financiële ellende duurt meestal ook niet oneindig. Maar ja, wat kun je eraan doen als mensen hun plan trekken zonder wie dan ook erbij te betrekken?
1. Een jongen op de middelbare school. Ik kende hem niet zo goed want hij zat in een andere klas. Maar eigenlijk kende niemand hem goed. Hij was een einzelgänger, geen vrienden, erg gesloten maar deed verder gewoon zijn ding. Op een dag fietste hij in plaats van naar school naar een flatgebouw en sprong ervan af.
2. Vader van een kind op school is met auto stil gaan staan op een overweg ergens in Brabant. Later hoor je dan dat zijn eigen bedrijf op de rand van faillissement stond en dat hij daar totaal niet mee om kon gaan. Gezin bleef verbijsterd achter, niemand had dit verwacht.
3. Op de lagere school zat in een hogere klas een meisje dat naar huis ging, haar moeder deed de deur niet open en toen ze door het raam keek zag ze haar moeder aan de trap bungelen. Geen idee wat er verder achter zat.
Bij in ieder geval de eerste 2 denk ik: zonde, was niet nodig geweest. Makkelijk oordelen achteraf natuurlijk, maar er zijn wel meer mensen die op de middelbare school moeilijk meekomen en met wie het daarna meer dan goed komt. En financiële ellende duurt meestal ook niet oneindig. Maar ja, wat kun je eraan doen als mensen hun plan trekken zonder wie dan ook erbij te betrekken?
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren
maandag 8 december 2014 om 11:48
Hoe triest het ook is, ik kan een heel rijtje ellendige dingen noemen waarvoor ik, zoals ik er nu overdenk, zelfmoord zou plegen als euthanasie niet mogelijk zou zijn. Ik denk dat ik liever er zelf bewust uit zou stappen dan dat ik zou gaan lijden in een ellendig bestaan. Ik zou het alleen wel wat chiquer doen dan mijn vader. Die ging gewoon in het donker op de rails staan wachten tot de eerste sneltrein kwam in de vroege ochtend. Ik vind dat je dat echt niet kan maken, er zijn mensen geweest die het hebben zien gebeuren, groot trauma voor deze mensen. Ook voor de machinist. Dat zou ik iemand echt nooit aan willen doen. Het is trouwens niet altijd drama voor de nabestaanden, voor ons was het een opluchting.
maandag 8 december 2014 om 12:01
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar mijn leven is op een bepaald moment zo ellendig geweest dat ik steeds zekerder wist dat op deze manier leven niet langer een optie was.
En er was geen enkele aanwijsbare reden waarom ik me zo voelde. Goed huwelijk, fijne kinderen..... Ik ben nooit achter de reden van mijn depressie gekomen. De gedachte aan de dood kwam steeds vaker op. De enige uitweg die ik nog zag. Tegelijkertijd joeg de gedachte me ook vreselijk angst aan, en dat is de reden dat ik er nog ben. De angst was groter.
Maar geloof me als ik zeg dat je je zo ellendig en ongelukkig kunt voelen dat je geen andere optie ziet.
En er was geen enkele aanwijsbare reden waarom ik me zo voelde. Goed huwelijk, fijne kinderen..... Ik ben nooit achter de reden van mijn depressie gekomen. De gedachte aan de dood kwam steeds vaker op. De enige uitweg die ik nog zag. Tegelijkertijd joeg de gedachte me ook vreselijk angst aan, en dat is de reden dat ik er nog ben. De angst was groter.
Maar geloof me als ik zeg dat je je zo ellendig en ongelukkig kunt voelen dat je geen andere optie ziet.
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.
maandag 8 december 2014 om 12:14
quote:koffieprut schreef op 08 december 2014 @ 12:01:
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar mijn leven is op een bepaald moment zo ellendig geweest dat ik steeds zekerder wist dat op deze manier leven niet langer een optie was.
En er was geen enkele aanwijsbare reden waarom ik me zo voelde. Goed huwelijk, fijne kinderen..... Ik ben nooit achter de reden van mijn depressie gekomen. De gedachte aan de dood kwam steeds vaker op. De enige uitweg die ik nog zag. Tegelijkertijd joeg de gedachte me ook vreselijk angst aan, en dat is de reden dat ik er nog ben. De angst was groter.
Maar geloof me als ik zeg dat je je zo ellendig en ongelukkig kunt voelen dat je geen andere optie ziet.
En dan ben jij nog iemand die alleen de gedachten gehad heeft, die het niet geprobeerd heeft (toch?) én niet geslaagd is. Kun je nagaan hoe de mensen zich voelen die het wél doen en wél slagen.... (slechts 2% van de pogingen is geslaagd meen ik)
@Janneke, je schrijft met een bepaalde naiviteit, dus ik ga er vanuit dat je hier zelf geen ervaring mee hebt. Van 'was dat nou nodig' gaan mijn haren recht overeind. Wat jou betreft niet nodig maar daar gaat het niet om, voor die mensen op dat moment was het de enige uitweg die zij nog zagen. Het gaat niet om de daad zelf, maar de gevoelens die daarachter zitten en dat die mensen dusdanig onder deze gevoelens leden dat ze geen andere uitweg meer zagen. In alle genoemde gevallen weet je niet wat erachter zat. Je pleegt geen zelfmoord omdat je een slechte dag hebt. Meestal pleeg van een enkele depressie ook nog geen zelfmoord. Ook voor de mensen die dit doen is het geen 'quick fix'.
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar mijn leven is op een bepaald moment zo ellendig geweest dat ik steeds zekerder wist dat op deze manier leven niet langer een optie was.
En er was geen enkele aanwijsbare reden waarom ik me zo voelde. Goed huwelijk, fijne kinderen..... Ik ben nooit achter de reden van mijn depressie gekomen. De gedachte aan de dood kwam steeds vaker op. De enige uitweg die ik nog zag. Tegelijkertijd joeg de gedachte me ook vreselijk angst aan, en dat is de reden dat ik er nog ben. De angst was groter.
Maar geloof me als ik zeg dat je je zo ellendig en ongelukkig kunt voelen dat je geen andere optie ziet.
En dan ben jij nog iemand die alleen de gedachten gehad heeft, die het niet geprobeerd heeft (toch?) én niet geslaagd is. Kun je nagaan hoe de mensen zich voelen die het wél doen en wél slagen.... (slechts 2% van de pogingen is geslaagd meen ik)
@Janneke, je schrijft met een bepaalde naiviteit, dus ik ga er vanuit dat je hier zelf geen ervaring mee hebt. Van 'was dat nou nodig' gaan mijn haren recht overeind. Wat jou betreft niet nodig maar daar gaat het niet om, voor die mensen op dat moment was het de enige uitweg die zij nog zagen. Het gaat niet om de daad zelf, maar de gevoelens die daarachter zitten en dat die mensen dusdanig onder deze gevoelens leden dat ze geen andere uitweg meer zagen. In alle genoemde gevallen weet je niet wat erachter zat. Je pleegt geen zelfmoord omdat je een slechte dag hebt. Meestal pleeg van een enkele depressie ook nog geen zelfmoord. Ook voor de mensen die dit doen is het geen 'quick fix'.
maandag 8 december 2014 om 12:18
@netniet, ook voor de omgeving is het enorm heftig inderdaad. Maar dan denk ik, hoe vreselijk ellendig voel je je als je ook dit niet meer belangrijk vindt? Hoe ver heen ben je als je geen andere optie meer ziet dan zo ver te gaan? Los van hoe vreselijk gewelddadig een zelfmoord vaak is. En dan de ravage die je achterlaat inderdaad...zowel praktisch als emotioneel. Bij de mensen die dichtbij je stonden, bij kennissen, maar ook bij voorbijgangers, omstanders, degene die je vindt. Hoe vreselijk voel je je, als dit alles je niet genoeg meer doet om je ervan te weerhouden...?
maandag 8 december 2014 om 12:25
quote:valentinamaria schreef op 08 december 2014 @ 11:39:
[...]
het heeft niks met een state of mind te maken.
als je steeds weer in een depressie belandt is dat op een gegeven moment niet meer op te brengen.
de helft van de zelfdodingen wordt gepleegd door mensen tussen de 40 en 65 jaar.
dat zijn mensen die alles al geprobeerd hebben en waarbij niets helpt.
plus dat de depressies vaak zwaarder worden als je ouder bent.
dan is de dood rust.Zo is t...mensen die psychisch lijden en dat al tig jaar doen...willen rust.Willen niet meer elke dag moeten vechten om de dag door te komen.
[...]
het heeft niks met een state of mind te maken.
als je steeds weer in een depressie belandt is dat op een gegeven moment niet meer op te brengen.
de helft van de zelfdodingen wordt gepleegd door mensen tussen de 40 en 65 jaar.
dat zijn mensen die alles al geprobeerd hebben en waarbij niets helpt.
plus dat de depressies vaak zwaarder worden als je ouder bent.
dan is de dood rust.Zo is t...mensen die psychisch lijden en dat al tig jaar doen...willen rust.Willen niet meer elke dag moeten vechten om de dag door te komen.
maandag 8 december 2014 om 12:26
quote:blijekip schreef op 08 december 2014 @ 12:14:
[...]
En dan ben jij nog iemand die alleen de gedachten gehad heeft, die het niet geprobeerd heeft (toch?) én niet geslaagd is. Kun je nagaan hoe de mensen zich voelen die het wél doen en wél slagen.... (slechts 2% van de pogingen is geslaagd meen ik)Dat is best belangrijk, dat maar zo weinig pogingen slagen. Het doet mij vermoeden dat de meeste mensen hulp willen in plaats van dood willen, en dat de meeste mislukte pogingen een (nogal dramatische) schreeuw om aandacht en hulp zijn.
[...]
En dan ben jij nog iemand die alleen de gedachten gehad heeft, die het niet geprobeerd heeft (toch?) én niet geslaagd is. Kun je nagaan hoe de mensen zich voelen die het wél doen en wél slagen.... (slechts 2% van de pogingen is geslaagd meen ik)Dat is best belangrijk, dat maar zo weinig pogingen slagen. Het doet mij vermoeden dat de meeste mensen hulp willen in plaats van dood willen, en dat de meeste mislukte pogingen een (nogal dramatische) schreeuw om aandacht en hulp zijn.
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren
maandag 8 december 2014 om 12:31
quote:Janneke012345 schreef op 08 december 2014 @ 12:26[/message]:
[...]
Dat is best belangrijk, dat maar zo weinig pogingen slagen. Het doet mij vermoeden dat de meeste mensen hulp willen in plaats van dood willen, en dat de meeste mislukte pogingen een (nogal dramatische) schreeuw om aandacht en hulp zijn.
jezelf om het leven brengen is ontzettend moeilijk.
een touw wat breekt, net te weinig pillen, niet aan een pistool kunnen komen, geen mensen willen traumatiseren door voor een trein te springen, enz.
[...]
Dat is best belangrijk, dat maar zo weinig pogingen slagen. Het doet mij vermoeden dat de meeste mensen hulp willen in plaats van dood willen, en dat de meeste mislukte pogingen een (nogal dramatische) schreeuw om aandacht en hulp zijn.
jezelf om het leven brengen is ontzettend moeilijk.
een touw wat breekt, net te weinig pillen, niet aan een pistool kunnen komen, geen mensen willen traumatiseren door voor een trein te springen, enz.
wij slapen nooit.
maandag 8 december 2014 om 12:37
quote:netniet schreef op 08 december 2014 @ 11:48:
Hoe triest het ook is, ik kan een heel rijtje ellendige dingen noemen waarvoor ik, zoals ik er nu overdenk, zelfmoord zou plegen als euthanasie niet mogelijk zou zijn. Ik denk dat ik liever er zelf bewust uit zou stappen dan dat ik zou gaan lijden in een ellendig bestaan. Ik zou het alleen wel wat chiquer doen dan mijn vader. Die ging gewoon in het donker op de rails staan wachten tot de eerste sneltrein kwam in de vroege ochtend. Ik vind dat je dat echt niet kan maken, er zijn mensen geweest die het hebben zien gebeuren, groot trauma voor dezie mensen. Ook voor de machinist. Dat zou ik iemand echt nooit aan willen doen. Het is trouwens niet altijd drama voor de nabestaanden, voor ons was het een opluchting.
Dit dus! Vrij naar mijn opa:
'Inmiddels ben ik erg oud. Ik draag een luier en een slab, drink koffie uit een tuitbeker en wordt rondgereden in een karretje. Maar ik bof, gelukkig is mijn hoofd nog helemaal goed! Gelukkig ben ik niet kinds. Ik ben er volledig met mijn volle verstand bij als; mijn luier wordt verschoont, als de koffie uit mijn mond in mijn slab druipt, als ik op de drempel van de wc in mijn broek schijt omdat niemand tijd had om me even te helpen. Gelukkig zit ik lekker te genieten als iemand me in mijn karretje naar buiten rijdt! Maar soms komt de dagbesteding, dan prik ik wat droogbloemen in een stukkie oase, en ben er met mijn volle verstand bij als de dames van de dagbesteding de rest doen. Dat boemstukkie staat vervolgens op mijn nachtkastje waardoor ik me elke dag bewust ben, dat ik zoiets lulligs ook al niet meer kan. Soms heb ik kookbeurt, dan moet ik helpen aardappelsschillen, met een onverantwoord bot mes, maar dat heet juist verantwoord, dan kan ik mezelf niet snijden. De aardappels ook niet, dus ik zit er voor spek en bonen bij! Maar gelukkig is mijn hoofd nog goed, dus ik besef het maar al te goed, dat mijn lijf niks meer kan. Soms zou ik willen dat ik dement was of dood.'
Hoe triest het ook is, ik kan een heel rijtje ellendige dingen noemen waarvoor ik, zoals ik er nu overdenk, zelfmoord zou plegen als euthanasie niet mogelijk zou zijn. Ik denk dat ik liever er zelf bewust uit zou stappen dan dat ik zou gaan lijden in een ellendig bestaan. Ik zou het alleen wel wat chiquer doen dan mijn vader. Die ging gewoon in het donker op de rails staan wachten tot de eerste sneltrein kwam in de vroege ochtend. Ik vind dat je dat echt niet kan maken, er zijn mensen geweest die het hebben zien gebeuren, groot trauma voor dezie mensen. Ook voor de machinist. Dat zou ik iemand echt nooit aan willen doen. Het is trouwens niet altijd drama voor de nabestaanden, voor ons was het een opluchting.
Dit dus! Vrij naar mijn opa:
'Inmiddels ben ik erg oud. Ik draag een luier en een slab, drink koffie uit een tuitbeker en wordt rondgereden in een karretje. Maar ik bof, gelukkig is mijn hoofd nog helemaal goed! Gelukkig ben ik niet kinds. Ik ben er volledig met mijn volle verstand bij als; mijn luier wordt verschoont, als de koffie uit mijn mond in mijn slab druipt, als ik op de drempel van de wc in mijn broek schijt omdat niemand tijd had om me even te helpen. Gelukkig zit ik lekker te genieten als iemand me in mijn karretje naar buiten rijdt! Maar soms komt de dagbesteding, dan prik ik wat droogbloemen in een stukkie oase, en ben er met mijn volle verstand bij als de dames van de dagbesteding de rest doen. Dat boemstukkie staat vervolgens op mijn nachtkastje waardoor ik me elke dag bewust ben, dat ik zoiets lulligs ook al niet meer kan. Soms heb ik kookbeurt, dan moet ik helpen aardappelsschillen, met een onverantwoord bot mes, maar dat heet juist verantwoord, dan kan ik mezelf niet snijden. De aardappels ook niet, dus ik zit er voor spek en bonen bij! Maar gelukkig is mijn hoofd nog goed, dus ik besef het maar al te goed, dat mijn lijf niks meer kan. Soms zou ik willen dat ik dement was of dood.'
maandag 8 december 2014 om 12:40
quote:Istar_ schreef op 08 december 2014 @ 11:08:
[...]
Misschien slaat het kant nog wal, maar zou het kunnen komen dat veel vrouwen moeder zijn en voor de kinderen nog doorgaan?Dat zou zo maar kunnen hoor. Ik heb 1 keer in mijn leven gedacht dood te willen als ik geen kinderen had. Maar aan de andere kant ben ik er misschien te veel een lafbek voor. Ik durf het misschien niet.
[...]
Misschien slaat het kant nog wal, maar zou het kunnen komen dat veel vrouwen moeder zijn en voor de kinderen nog doorgaan?Dat zou zo maar kunnen hoor. Ik heb 1 keer in mijn leven gedacht dood te willen als ik geen kinderen had. Maar aan de andere kant ben ik er misschien te veel een lafbek voor. Ik durf het misschien niet.
maandag 8 december 2014 om 13:02
quote:blijekip schreef op 08 december 2014 @ 12:18:
@netniet, ook voor de omgeving is het enorm heftig inderdaad. Maar dan denk ik, hoe vreselijk ellendig voel je je als je ook dit niet meer belangrijk vindt? Hoe ver heen ben je als je geen andere optie meer ziet dan zo ver te gaan? Los van hoe vreselijk gewelddadig een zelfmoord vaak is. En dan de ravage die je achterlaat inderdaad...zowel praktisch als emotioneel. Bij de mensen die dichtbij je stonden, bij kennissen, maar ook bij voorbijgangers, omstanders, degene die je vindt. Hoe vreselijk voel je je, als dit alles je niet genoeg meer doet om je ervan te weerhouden...?
Dat is een hele lieve gedachte van je maar ik geloof dat toch niet altijd. Je hebt ook echt gewoon mensen die hun hele leven al een groot gebrek aan empathie hadden en zichzelf centraal hadden staan en zich weinig aantrekken van wat ze een ander hier mee aan doen. Voor deze mensen weegt het weinig of niets mee wat ze een ander aan doen.
Ravage heeft mijn vader inderdaad achtergelaten, psychisch mensen beschadigen die het zagen gebeuren en niets konden doen. En die twee politie-agenten die lijkbleek bij mijn moeder aan de deur stonden. Mijn moeder zei dat ze zo'n medelijden met ze had, jongste was nog maar een twintiger. Mijn moeder ging gelijk koffie voor ze zetten zodra ze het slechte nieuws aan mijn moeder hadden verteld.
@netniet, ook voor de omgeving is het enorm heftig inderdaad. Maar dan denk ik, hoe vreselijk ellendig voel je je als je ook dit niet meer belangrijk vindt? Hoe ver heen ben je als je geen andere optie meer ziet dan zo ver te gaan? Los van hoe vreselijk gewelddadig een zelfmoord vaak is. En dan de ravage die je achterlaat inderdaad...zowel praktisch als emotioneel. Bij de mensen die dichtbij je stonden, bij kennissen, maar ook bij voorbijgangers, omstanders, degene die je vindt. Hoe vreselijk voel je je, als dit alles je niet genoeg meer doet om je ervan te weerhouden...?
Dat is een hele lieve gedachte van je maar ik geloof dat toch niet altijd. Je hebt ook echt gewoon mensen die hun hele leven al een groot gebrek aan empathie hadden en zichzelf centraal hadden staan en zich weinig aantrekken van wat ze een ander hier mee aan doen. Voor deze mensen weegt het weinig of niets mee wat ze een ander aan doen.
Ravage heeft mijn vader inderdaad achtergelaten, psychisch mensen beschadigen die het zagen gebeuren en niets konden doen. En die twee politie-agenten die lijkbleek bij mijn moeder aan de deur stonden. Mijn moeder zei dat ze zo'n medelijden met ze had, jongste was nog maar een twintiger. Mijn moeder ging gelijk koffie voor ze zetten zodra ze het slechte nieuws aan mijn moeder hadden verteld.
maandag 8 december 2014 om 15:45
quote:Janneke012345 schreef op 08 december 2014 @ 11:48:
Ik zit nu te denken aan de zelfmoorden in mijn omgeving waar ik iets van heb meegekregen. In alle gevallen denk ik: was dat nou nodig.
1. Een jongen op de middelbare school. Ik kende hem niet zo goed want hij zat in een andere klas. Maar eigenlijk kende niemand hem goed. Hij was een einzelgänger, geen vrienden, erg gesloten maar deed verder gewoon zijn ding. Op een dag fietste hij in plaats van naar school naar een flatgebouw en sprong ervan af.
2. Vader van een kind op school is met auto stil gaan staan op een overweg ergens in Brabant. Later hoor je dan dat zijn eigen bedrijf op de rand van faillissement stond en dat hij daar totaal niet mee om kon gaan. Gezin bleef verbijsterd achter, niemand had dit verwacht.
3. Op de lagere school zat in een hogere klas een meisje dat naar huis ging, haar moeder deed de deur niet open en toen ze door het raam keek zag ze haar moeder aan de trap bungelen. Geen idee wat er verder achter zat.
Bij in ieder geval de eerste 2 denk ik: zonde, was niet nodig geweest. Makkelijk oordelen achteraf natuurlijk, maar er zijn wel meer mensen die op de middelbare school moeilijk meekomen en met wie het daarna meer dan goed komt. En financiële ellende duurt meestal ook niet oneindig. Maar ja, wat kun je eraan doen als mensen hun plan trekken zonder wie dan ook erbij te betrekken?Je bedoelt geloof ik: "In alle gevallen denk ik: ik stond niet dichtbij genoeg om enig zinnig oordeel te kunnen vellen over de situatie."
Ik zit nu te denken aan de zelfmoorden in mijn omgeving waar ik iets van heb meegekregen. In alle gevallen denk ik: was dat nou nodig.
1. Een jongen op de middelbare school. Ik kende hem niet zo goed want hij zat in een andere klas. Maar eigenlijk kende niemand hem goed. Hij was een einzelgänger, geen vrienden, erg gesloten maar deed verder gewoon zijn ding. Op een dag fietste hij in plaats van naar school naar een flatgebouw en sprong ervan af.
2. Vader van een kind op school is met auto stil gaan staan op een overweg ergens in Brabant. Later hoor je dan dat zijn eigen bedrijf op de rand van faillissement stond en dat hij daar totaal niet mee om kon gaan. Gezin bleef verbijsterd achter, niemand had dit verwacht.
3. Op de lagere school zat in een hogere klas een meisje dat naar huis ging, haar moeder deed de deur niet open en toen ze door het raam keek zag ze haar moeder aan de trap bungelen. Geen idee wat er verder achter zat.
Bij in ieder geval de eerste 2 denk ik: zonde, was niet nodig geweest. Makkelijk oordelen achteraf natuurlijk, maar er zijn wel meer mensen die op de middelbare school moeilijk meekomen en met wie het daarna meer dan goed komt. En financiële ellende duurt meestal ook niet oneindig. Maar ja, wat kun je eraan doen als mensen hun plan trekken zonder wie dan ook erbij te betrekken?Je bedoelt geloof ik: "In alle gevallen denk ik: ik stond niet dichtbij genoeg om enig zinnig oordeel te kunnen vellen over de situatie."
maandag 8 december 2014 om 15:48
