Actueel
alle pijlers
van miljonair tot krantenjongen
zondag 27 januari 2008 om 19:37
Sander Kramer heeft een boek geschreven wat morgen uit komt
Aan lager wal geraakte miljonairs, gestruikelde topsporters en in de war geraakte professoren. In Van miljonair tot krantenjongen vertellen ooit succesvolle mensen hoe zij door een bizarre speling van het lot op straat zijn terechtgekomen. Zoals Ton die een goedlopende praktijk had met honderden patiënten. Totdat het noodlot toesloeg. Nu woont hij in het bos en leeft hij van zelfgevangen visjes en groenten die hij achter zijn tent kweekt. Ook onthult acteur Peter Faber zijn ontroerende en persoonlijke levensverhaal uit de periode dat hij op straat leefde.
Wie Van miljonair tot krantenjongen heeft gelezen zal nooit meer zeggen: 'Dat zal míj niet overkomen....'
Schrijver en journalist Sander de Kramer (1973) werd landelijk bekend als hoofdredacteur van de Straatkrant. Daarnaast is hij al jaren succesvol columnist voor De Telegraaf. Hij houdt zich al vele jaren letterlijk bezig met de onderkant van de samenleving. De fascinerende wereld van daklozen heeft hem zo gegrepen, dat De Kramer voor dit boek zelfs vrijwillig een periode op straat heeft geleefd. Uit de vele gesprekken die hij met daklozen voerde, merkte De Kramer dat de meesten van hen buiten hun schuld in de goot zijn beland. Achter iedere dakloze schuilt een vaak aangrijpend levensverhaal. Dit inspireerde hem tot het schrijven van Van miljonair tot krantenjongen.
denk jij dat jij dakloos zou kunnen worden ??
Aan lager wal geraakte miljonairs, gestruikelde topsporters en in de war geraakte professoren. In Van miljonair tot krantenjongen vertellen ooit succesvolle mensen hoe zij door een bizarre speling van het lot op straat zijn terechtgekomen. Zoals Ton die een goedlopende praktijk had met honderden patiënten. Totdat het noodlot toesloeg. Nu woont hij in het bos en leeft hij van zelfgevangen visjes en groenten die hij achter zijn tent kweekt. Ook onthult acteur Peter Faber zijn ontroerende en persoonlijke levensverhaal uit de periode dat hij op straat leefde.
Wie Van miljonair tot krantenjongen heeft gelezen zal nooit meer zeggen: 'Dat zal míj niet overkomen....'
Schrijver en journalist Sander de Kramer (1973) werd landelijk bekend als hoofdredacteur van de Straatkrant. Daarnaast is hij al jaren succesvol columnist voor De Telegraaf. Hij houdt zich al vele jaren letterlijk bezig met de onderkant van de samenleving. De fascinerende wereld van daklozen heeft hem zo gegrepen, dat De Kramer voor dit boek zelfs vrijwillig een periode op straat heeft geleefd. Uit de vele gesprekken die hij met daklozen voerde, merkte De Kramer dat de meesten van hen buiten hun schuld in de goot zijn beland. Achter iedere dakloze schuilt een vaak aangrijpend levensverhaal. Dit inspireerde hem tot het schrijven van Van miljonair tot krantenjongen.
denk jij dat jij dakloos zou kunnen worden ??
zondag 27 januari 2008 om 19:44
Gosh, in theorie zou het natuurlijk kunnen, maar kan gelukkig altijd terugvallen op mijn familie.
En stel dat die zouden wegvallen, dan zou ik nog voor hulp aankloppen ergens bij een instantie om mij weer op de rit te krijgen(daar zijn ze tenslotte voor).
Ik zie mijzelf niet op straat leven, zou het niet kunnen.
En stel dat die zouden wegvallen, dan zou ik nog voor hulp aankloppen ergens bij een instantie om mij weer op de rit te krijgen(daar zijn ze tenslotte voor).
Ik zie mijzelf niet op straat leven, zou het niet kunnen.
zondag 27 januari 2008 om 19:44
Interessant, hier een topic over!
Het is idd altijd wel mijn grote angst. Ik ben al jaren single (en ook niet op zoek naar de prins met witte audi tt) en heb een goede baan. Maar 's nachts... brrr... dan droom ik weleens dat ik arbeidsongeschikt raak (bijvoorbeeld door aanrijding met lichamelijke gevolgen) en dat ik dan mijn veilige huis en al mijn spullen kwijt raak, en over hoe ik dan zou moeten leven. In mijn gedachte zou ik dan zelfmoord plegen oid, want zo leven is in mijn ogen niet leven.
Het is idd altijd wel mijn grote angst. Ik ben al jaren single (en ook niet op zoek naar de prins met witte audi tt) en heb een goede baan. Maar 's nachts... brrr... dan droom ik weleens dat ik arbeidsongeschikt raak (bijvoorbeeld door aanrijding met lichamelijke gevolgen) en dat ik dan mijn veilige huis en al mijn spullen kwijt raak, en over hoe ik dan zou moeten leven. In mijn gedachte zou ik dan zelfmoord plegen oid, want zo leven is in mijn ogen niet leven.
zondag 27 januari 2008 om 19:52
Ik denk dat het iedereen kan overkomen. Je denkt namelijk altijd dat je alles goed hebt afgedekt, goed verzekerd bent etc etc. Maar er zijn altijd onverwachte dingen in het leven die je niet ziet aankomen. De kans is groot dat je dan ook nog door de stress een verkeerde inschatting maakt en een verkeerde beslissing neemt en voor je het weet ben je verder van huis dan je denkt. En leuk dat er instanties zijn die je helpen zoals Miesteph maar blijkbaar heeft die er nog nooit mee te maken gehad, Wel eens gemerkt hoelang het duurt voordat je door die hele bureaucratie heen bent? Ja u krijgt ...toeslag, daar heeft u recht op. Wanneer het gestort gaat worden tja ........zo spoedig mogelijk. En voor je het weet ben je 2 maanden verder. En zie maar eens 2 maanden zonder geld door te komen...
Ik hoop het in iedergeval nooit mee te hoeven maken.
Ik hoop het in iedergeval nooit mee te hoeven maken.
zondag 27 januari 2008 om 19:59
Joh, Marije, weet er alles van. Heb toen ik 8,5 maand zwanger was bij het CWI gestaan, bij de Sociale Dienst, paspoort was gestolen, ja mevrouwtje, heel spijtig allemaal, u moet eerst paspoort hebben voordat we iets kunnen doen. Toeslag betalen omdat paspoort was gestolen, maakt totaalbedrag op 70 euro, dat is veel als je nog geen stuiver hebt.
Geen inkomen, geen uitkering, geen spaargeld, achterstallige betalingen, een electriciteit, geen water meer. Heel fijn als je op het punt staat een kindje te krijgen.
Hoe het zover is gekomen ga ik je niet mee vermoeien en misschien was de opmerking dat instanties je kunnen helpen wel een beetje verkeerd geplaatst.
Wilde het allemaal zelf doen, maar dat is inderdaad niet gelukt en dankzij ouders
is alles uiteindelijk goed gekomen.
Was op straat belandt als mijn ouders er niet waren geweest.
Die instanties, tsja, heel veel (teveel) bureaucratie maar uiteindelijk kunnen ze je wel helpen.
Je hoeft in Nederland in ieder geval niet op straat te slapen.
ook al lijkt het Leger des heils niet direct de hemel op aarde, je hebt iig even een dak boven je hoofd totdat alle andere rompslomp in werking is gezet.
Geen inkomen, geen uitkering, geen spaargeld, achterstallige betalingen, een electriciteit, geen water meer. Heel fijn als je op het punt staat een kindje te krijgen.
Hoe het zover is gekomen ga ik je niet mee vermoeien en misschien was de opmerking dat instanties je kunnen helpen wel een beetje verkeerd geplaatst.
Wilde het allemaal zelf doen, maar dat is inderdaad niet gelukt en dankzij ouders
is alles uiteindelijk goed gekomen.
Was op straat belandt als mijn ouders er niet waren geweest.
Die instanties, tsja, heel veel (teveel) bureaucratie maar uiteindelijk kunnen ze je wel helpen.
Je hoeft in Nederland in ieder geval niet op straat te slapen.
ook al lijkt het Leger des heils niet direct de hemel op aarde, je hebt iig even een dak boven je hoofd totdat alle andere rompslomp in werking is gezet.
miesteph wijzigde dit bericht op 27-01-2008 20:21
Reden: wat toegevoegd
Reden: wat toegevoegd
% gewijzigd
zondag 27 januari 2008 om 20:04
Goeie analyse, Marije.
Mijn moeder zou dakloos geraakt zijn als ze geen kinderen had gehad of als haar kinderen gezegd hadden "tja mam, ik wil je niet in huis". Dat is idd ongeveer gegaan zoals Marije beschrijft, een kwestie van totaal onvoorziene problemen, een hoop stress, daardoor een aantal verkeerde inschattingen en een hoop ge-emmer met bureaucratische instellingen. Hoe bureaucratisch die instellingen soms zijn blijkt wel uit het feit dat mijn moeder al 3 jaar dood is en ik pas een maand geleden de rechtszaak die zij begonnen is in haar plaats heb gevoerd, zo lang kan dat dus duren.
Door haar situatie heb ik wel een hele andere kijk op de verzorgingsstaat gekregen, want ik heb nu zelf meegemaakt dat het echt geen kwestie is van bij een instantie aankloppen en geholpen worden, ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeders advocaat mij en mijn broer, op onze vraag "wat nu als wij niet meer kunnen helpen?" als antwoord gaf: dan rest alleen nog het leger des heils.
Zo makkelijk is het dus niet om hulp te krijgen. Ik ben me er in ieder geval door die situatie erg van bewust dat ook ik slechts 1 paycheck away from poverty ben.
Mijn moeder zou dakloos geraakt zijn als ze geen kinderen had gehad of als haar kinderen gezegd hadden "tja mam, ik wil je niet in huis". Dat is idd ongeveer gegaan zoals Marije beschrijft, een kwestie van totaal onvoorziene problemen, een hoop stress, daardoor een aantal verkeerde inschattingen en een hoop ge-emmer met bureaucratische instellingen. Hoe bureaucratisch die instellingen soms zijn blijkt wel uit het feit dat mijn moeder al 3 jaar dood is en ik pas een maand geleden de rechtszaak die zij begonnen is in haar plaats heb gevoerd, zo lang kan dat dus duren.
Door haar situatie heb ik wel een hele andere kijk op de verzorgingsstaat gekregen, want ik heb nu zelf meegemaakt dat het echt geen kwestie is van bij een instantie aankloppen en geholpen worden, ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeders advocaat mij en mijn broer, op onze vraag "wat nu als wij niet meer kunnen helpen?" als antwoord gaf: dan rest alleen nog het leger des heils.
Zo makkelijk is het dus niet om hulp te krijgen. Ik ben me er in ieder geval door die situatie erg van bewust dat ook ik slechts 1 paycheck away from poverty ben.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 januari 2008 om 20:05
Als ik ze zie, de daklozen/zwervers, dan denk ik "ikke niet! Nevernooit!". Maar als je veilig bent, je baan en gezin hebt, dan kun je je dat toch ook niet voorstellen? Net zoals die daklozen van nu, die zullen hetzelfde gedacht hebben als ik nu. Van miljonair naar krantenjongen, dat is zo'n gigantische val, die gaat keihard. Maar nee, ik kan me niet voorstellen zelf ooit zo terecht te komen.
Er gaat inderdaad een verhaal achter elke zwerver schuil, hele boeiende, ontroerende en soms schokkende verhalen. Het intrigeert me overigens enorm!
Er gaat inderdaad een verhaal achter elke zwerver schuil, hele boeiende, ontroerende en soms schokkende verhalen. Het intrigeert me overigens enorm!
zondag 27 januari 2008 om 20:11
zo zie je maar .. je hoeft niet dom, verslaafd of psychisch niet in orde te zijn. als je door omstandig heden in zwaar weer terecht komt en het een na het ander gaat fout ... dan is het randje nabij ...
Ook mijn moeder is net als FV haar moeder bijna dakloos geweest. enkele jaren geleden
tuurlijk was moeders blij dat haar kinderen haar te hulp konden schieten .. tot op dusverre... maar een half jaar geen inkomen door gerommel met instanties is heel zuur ! heel zuur! huisuitzetting dreigde ... ternouwernood af kunnen houden .... kastje muur en de rest van de klerezooi.
goddank hebben we dat allang achter ons kunnen laten
maar ik zeg je ; iedereen kan dakloos worden!
Ook mijn moeder is net als FV haar moeder bijna dakloos geweest. enkele jaren geleden
tuurlijk was moeders blij dat haar kinderen haar te hulp konden schieten .. tot op dusverre... maar een half jaar geen inkomen door gerommel met instanties is heel zuur ! heel zuur! huisuitzetting dreigde ... ternouwernood af kunnen houden .... kastje muur en de rest van de klerezooi.
goddank hebben we dat allang achter ons kunnen laten
maar ik zeg je ; iedereen kan dakloos worden!
zondag 27 januari 2008 om 20:22
Mijn moeder heeft in totaal 18 maanden geen inkomen gehad en ging toen dood. Bijna een jaar na haar dood wonnen we de eerste rechtszaak, dat was tegen UWV, en toen is dus met terugwerkende kracht haar WAO uitkering uitbetaald.
Afgelopen december was het dus 3 jaar na haar dood, en toen was eindelijk de rechtszaak tegen haar werkgever. Maar wat mij zo enorm tegen de borst stuitte was dat de rechter vroeg "is er eigenlijk ooit ziekengeld betaald?" Dus wij: ehm... nee, daarom zitten we hier.
"Ja," zegt de rechter, "ik zag namelijk in de stukken dat UWV betaald heeft, dus dan is er toch geen sprake van achterstallig inkomen?"
Dus wij weer: "nou, UWV heeft ook pas een jaar na haar dood betaald, toen was het bedrag natuurlijk al lang niet meer toereikend."
Weet je wat die rechter zei? "Ja, het kan nou eenmaal soms even duren, maar als er inmiddels betaald is dan zitten we hier voor niks."
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat iemand in totaal dus 2,5 jaar op geld waar ze recht op heeft zou moeten wachten. En denk maar niet dat er gecompenseerd wordt voor de schade die daardoor is ontstaan hoor, daar zouden we dan wéér een nieuwe procedure voor moeten opstarten. Elke keer als we feiten wilden inbrengen die het gevolg zijn van dat 18 maanden geen inkomen hebben, werd ons op het hart gedrukt dat de zaak daar niet om ging.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 januari 2008 om 20:28
18 maanden???? Dat vind ik toch echt niet normaal hoor!!! Natuurlijk probeer ik (en indereen denk ik) ervoor te zorgen dat je wel even 3-6 maanden zonder inkomen kunt (dus dat spaarpotje achter de hand houden), maar 18 (!!!) maanden, daar heb ik niets op te zeggen...
Werkt er iemand hier bij de gemeente / uitkeringsinstanties? En kan die toelichten waarom dit zo werkt? Want ik vind het echt raar!
zondag 27 januari 2008 om 20:36
Spaarpotje, dat lukt dus al niet als je in de uitkering zit. Ik was van de week echt wel even bang dat het me zou gebeuren dat de Sociale Dienst denkt dat ik samenwoon -doe het niet, ex ontvangt nog wel post op mijn adres- ... ik zou gelijk materiaal voor de vrouwenopvang zijn. Kwestie van een paar maanden of zo.
Ben in het verleden op een haar na dakloos geweest, we konden min of meer terecht bij vrienden, ik heb ook flink wat nachten doorgebracht in een jeugdherberg. Heeft twee maanden geduurd of zo. Ja, ik ben ook zo iemand die denkt dat het haar nooit -meer- zal overkomen. Het is wel gebeurd door verkeerde partnerkeuze. Ex is zelf nog steeds dakloos en eigenlijk afhankelijk van instanties om weer eens aan een kamer te geraken.
Ben in het verleden op een haar na dakloos geweest, we konden min of meer terecht bij vrienden, ik heb ook flink wat nachten doorgebracht in een jeugdherberg. Heeft twee maanden geduurd of zo. Ja, ik ben ook zo iemand die denkt dat het haar nooit -meer- zal overkomen. Het is wel gebeurd door verkeerde partnerkeuze. Ex is zelf nog steeds dakloos en eigenlijk afhankelijk van instanties om weer eens aan een kamer te geraken.
zondag 27 januari 2008 om 20:42
een spaarpotje zodat je drie tot 6 maanden zonder inkomen kan ???
hahaha
stel je bent alleenstaand met kinderen. kan niet fulltime werken door de zorg voor je kids ... dus een vetpot is het niet !
stel je hebt een bijstands uitkering of bent arbeids ongeschikt ......
stel je man heeft je verlaten ... en zijn dubbelleven komt aan het licht ...schuldeisers ... een heleboel .....
oh en de bijstand had mijn moeder niet "zomaar" laten zitten hoor
ze kreeg 13.50 broodgeld per week.
want immer niemand hoeft honger te hebben in nederland
hahaha
stel je bent alleenstaand met kinderen. kan niet fulltime werken door de zorg voor je kids ... dus een vetpot is het niet !
stel je hebt een bijstands uitkering of bent arbeids ongeschikt ......
stel je man heeft je verlaten ... en zijn dubbelleven komt aan het licht ...schuldeisers ... een heleboel .....
oh en de bijstand had mijn moeder niet "zomaar" laten zitten hoor
ze kreeg 13.50 broodgeld per week.
want immer niemand hoeft honger te hebben in nederland
zondag 27 januari 2008 om 20:50
zondag 27 januari 2008 om 21:02
Kletsbets, ik denk niet dat iemand zich gekwetst voelt door jouw opmerking, hoor. Hij gaf slechts aan dat jij nooit in zo'n rotsituatie hebt gezeten en dat is alleen maar heel erg fijn.
Ik ben me er ongelooflijk van bewust dat je door wat verkeerde beslissingen, genomen in stress, plus een aantal fikse tegenslagen, zomaar ineens een haartje van de dakgoot verwijderd kunt zijn. Zo heb ik zelf samen met mijn gezin met 4 jonge kinderen, een aantal maanden in de winter in een krakkemikkerige stacaravan gewoond omdat we werkelijk bijna alles wat we hadden, waren kwijtgeraakt na ziekte (van mij), een verloren inkomen en geen enkel recht op bijstand (we woonden niet in Nederland), gevolgd door een aantal verkeerde beslissingen en hoppa: we zaten in een piepkleine stacaravan zonder uitzicht op een inkomen of zelfs maar een huis.
Gelukkig is het bij ons relatief snel goedgekomen, omdat ik eenmaal terug in NL vrij gemakkelijk weer werk kon vinden waarmee ik dermate goed verdiende dat de inmiddels opgelopen schulden ook snel weer afbetaald konden worden zonder hulp van buitenaf, maar ik realiseer me dat dat kwam omdat mij een aantal dingen meezaten. Ik was weer gezond, goed opgeleid en nog relatief jong. Maar er zijn legio mensen die het minder treffen en die zijn dus veroordeeld tot de goot.
Nu zijn we alweer wat jaren verder, leven we in relatieve luxe en kennen we geen financiele problemen meer, maar ik blijf me er altijd van bewust dat heel veel mensen inderdaad 1 loonstrook verwijderd van de goot zijn. Het kan inderdaad iedereen overkomen.
Ik ben me er ongelooflijk van bewust dat je door wat verkeerde beslissingen, genomen in stress, plus een aantal fikse tegenslagen, zomaar ineens een haartje van de dakgoot verwijderd kunt zijn. Zo heb ik zelf samen met mijn gezin met 4 jonge kinderen, een aantal maanden in de winter in een krakkemikkerige stacaravan gewoond omdat we werkelijk bijna alles wat we hadden, waren kwijtgeraakt na ziekte (van mij), een verloren inkomen en geen enkel recht op bijstand (we woonden niet in Nederland), gevolgd door een aantal verkeerde beslissingen en hoppa: we zaten in een piepkleine stacaravan zonder uitzicht op een inkomen of zelfs maar een huis.
Gelukkig is het bij ons relatief snel goedgekomen, omdat ik eenmaal terug in NL vrij gemakkelijk weer werk kon vinden waarmee ik dermate goed verdiende dat de inmiddels opgelopen schulden ook snel weer afbetaald konden worden zonder hulp van buitenaf, maar ik realiseer me dat dat kwam omdat mij een aantal dingen meezaten. Ik was weer gezond, goed opgeleid en nog relatief jong. Maar er zijn legio mensen die het minder treffen en die zijn dus veroordeeld tot de goot.
Nu zijn we alweer wat jaren verder, leven we in relatieve luxe en kennen we geen financiele problemen meer, maar ik blijf me er altijd van bewust dat heel veel mensen inderdaad 1 loonstrook verwijderd van de goot zijn. Het kan inderdaad iedereen overkomen.
.
zondag 27 januari 2008 om 21:06
:
[...]
18 maanden???? Dat vind ik toch echt niet normaal hoor!!! Natuurlijk probeer ik (en indereen denk ik) ervoor te zorgen dat je wel even 3-6 maanden zonder inkomen kunt (dus dat spaarpotje achter de hand houden), maar 18 (!!!) maanden, daar heb ik niets op te zeggen...
Werkt er iemand hier bij de gemeente / uitkeringsinstanties? En kan die toelichten waarom dit zo werkt? Want ik vind het echt raar!
Mijn moeders zaak was gelukkig redelijk uitzonderlijk, ik denk dat het niet zo heel erg vaak voorkomt dat iemand zooo lang zonder inkomen zit. Althans, ik hóóp dat het niet zo vaak voorkomt. Mijn moeder werkte overigens zelf bij een gemeente, ironisch genoeg.
Wat wel heel zuur is, en dat geldt ook als de ellende máár 6 maanden duurt, is dat tegen de tijd dat je de uitkering of het salaris of wat het dan ook is waar je recht op hebt ontvangt, dat bij lange na niet meer genoeg is om je kosten te dekken. Geen geld hebben is een dure grap, een paar maanden je rekeningen niet meer kunnen betalen en ze verdubbelen waar je bij staat. Dus dat is een extra complicerende factor, zelfs als je dan eindelijk door de bureaucratische romplslomp heen bent zit je nog diep in de penarie.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 januari 2008 om 21:12
Wat jullie zeggen klopt idd, ik heb zelf (gelukkig) nooit in zo'n situatie gezeten en kan 'm daarom ook niet goed inschatten. Het is in de praktijk blijkbaar nog erger dan mijn 'worst nightmare' (zie mijn eerste posting op dit topic)....
Wat ik dan ook afvraag (FV, weet jij dat), stel dat je na 1 jaar ofzo dan toch je uitkering krijgt, kun je de gemeente (of andere instantie) dan aansprakelijk stellen voor de extra geleden schade, verdubbeling van rekeningen etc door te late betaling?
Wat ik dan ook afvraag (FV, weet jij dat), stel dat je na 1 jaar ofzo dan toch je uitkering krijgt, kun je de gemeente (of andere instantie) dan aansprakelijk stellen voor de extra geleden schade, verdubbeling van rekeningen etc door te late betaling?
zondag 27 januari 2008 om 21:18
Dat klopt, doe er dus ook absoluut niet lichtzinnig over.
Maar als je het vergelijkt met andere landen, hebben we het in Nederland nog niet zo slecht.
En ja, er zijn heel veel nare verhalen, en heel veel mensen die in slechte situaties zitten.
heb meer ervaring dan ik hier wil vertellen.
En ja, ook al heb ik heel fijne ouders, ze kunnen me vanwege hun eigen omstandigheden niet overal mee helpen, maar heb in ieder geval dak boven mijn hoofd en mijn zoontje heeft het goed. dat is het belangrijkste.
En heb het er ook helemaal niet over dat op korte termijn iedereen direct is geholpen, lees de verhalen hierboven maar.
Maar je hoeft in ieder geval niet op straat te slapen.(ook al is dat misschien dooddoener) en dan werken instanties en gemeentes wel traag, uiteindelijk kun je wel weer op de rit worden gezet.
Maar als je het vergelijkt met andere landen, hebben we het in Nederland nog niet zo slecht.
En ja, er zijn heel veel nare verhalen, en heel veel mensen die in slechte situaties zitten.
heb meer ervaring dan ik hier wil vertellen.
En ja, ook al heb ik heel fijne ouders, ze kunnen me vanwege hun eigen omstandigheden niet overal mee helpen, maar heb in ieder geval dak boven mijn hoofd en mijn zoontje heeft het goed. dat is het belangrijkste.
En heb het er ook helemaal niet over dat op korte termijn iedereen direct is geholpen, lees de verhalen hierboven maar.
Maar je hoeft in ieder geval niet op straat te slapen.(ook al is dat misschien dooddoener) en dan werken instanties en gemeentes wel traag, uiteindelijk kun je wel weer op de rit worden gezet.
zondag 27 januari 2008 om 21:21
Wij zijn wel van plan om een civiele procedure op te starten als we de rechtszaak tegen mijn moeders werkgever winnen. Maar óf we die winnen is maar zeer de vraag. De rechter zei bij de eerste zaak tegen mij (ik was toen nog heel emotioneel, mijn moeder was nog niet zo lang dood) dat het helaas zo was dat gelijk hebben niet altijd betekent dat je gelijk krijgt. En dat is natuurlijk zo, soms kan je door juridische slimmigheidjes toch de verliezende partij zijn en dan heb je dus niks meer.
Ik hoop echter nog steeds dat we de zaak winnen, ten eerste omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn moeder nog zou leven als ze niet in die shit gezeten had en ten tweede omdat deze zaak mij en mijn broer ook inmiddels vier jaar van ons leven heeft gekost. Ik zelf ben er ook bijna alles wat ik had door kwijtgeraakt en moet nog een paar jaar schulden afbetalen, mijn broer heeft er bijna alles wat hij aan eigen geld had ingestoken (hij is gelukkig getrouwd, dus voor hem was de klap iets minder hard, omdat hij nog een vrouw heeft die een heleboel heeft kunnen opvangen), ons leven is compleet verwoest door dat gedoe en we krabbelen eigenlijk nu pas weer een beetje op.
Mochten we winnen dan zijn wij dus wel van plan om een civiele schadeprocedure op te starten en ik heb me laten vertellen dat in dat geval we vrijwel zeker een schadevergoeding zullen krijgen. Ik ga ervan uit dat die schadevergoeding nooit de daadwerkelijke schade zal dekken, de emotionele schade is sowieso niet in geld uit te drukken, maar het zou al heel fijn zijn als we niet meer het juk van die vele schulden zouden hebben.
Maar goed, dat is dus in het meest ideale geval, als we verliezen dan zijn we gewoon alles kwijt, inclusief onze moeder.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 januari 2008 om 21:52
Valt me op dat in alle bovenstaande verhalen het niet om miljonairs gaat, integendeel. Als je idd een relatief laag inkomen hebt, weinig spaargeld, en geen familie of hele goed vrienden om op terug te vallen kun je snel op straat komen te staan.
Maar dat lijken me toch hele andere situaties dan die van mensen met 4 miljoen euro op de bank die het presteren om alles kwijt te raken. Dan zullen er toch meestal andere dingen spelen dan alleen maar "pech". Dingen als arrogantie, nonchalance, hebzucht, domheid etc.
Ik kan me een aantal gevallen uit de media herinneren uit de afgelopen 20 jaar van mensen die miljonair waren en een poosje laten op straat stonden. Maar die hadden het onveranderlijk aan hun eigen gedrag te wijten.
Maar dat lijken me toch hele andere situaties dan die van mensen met 4 miljoen euro op de bank die het presteren om alles kwijt te raken. Dan zullen er toch meestal andere dingen spelen dan alleen maar "pech". Dingen als arrogantie, nonchalance, hebzucht, domheid etc.
Ik kan me een aantal gevallen uit de media herinneren uit de afgelopen 20 jaar van mensen die miljonair waren en een poosje laten op straat stonden. Maar die hadden het onveranderlijk aan hun eigen gedrag te wijten.
zondag 27 januari 2008 om 22:10
Ja, helemaal begrijp ik dat ook niet, ik zou altijd zeggen, als je zo'n smak geld hebt, dan houd een miljoentje ofzo uit de risicozone.
Maar..... vaak zijn dit zakenmensen, en die runnen een bedrijf dat aan elkaar hangt van kredieten, en dan is het net zo als met de bijstandsmensen (gok ik dan maar) dat op het moment dat één afnemer niet betaald, dat je zelf ook geen geld hebt om anderen te betalen en binnen notime word je door de wereld gezien als financieel onbetrouwbaar, wil niemand meer zaken doen, worden orders gecanceld en gaat de curator zich mede verhalen op dat miljoentje wat je apart had gehouden.
Ofzo...
Maar..... vaak zijn dit zakenmensen, en die runnen een bedrijf dat aan elkaar hangt van kredieten, en dan is het net zo als met de bijstandsmensen (gok ik dan maar) dat op het moment dat één afnemer niet betaald, dat je zelf ook geen geld hebt om anderen te betalen en binnen notime word je door de wereld gezien als financieel onbetrouwbaar, wil niemand meer zaken doen, worden orders gecanceld en gaat de curator zich mede verhalen op dat miljoentje wat je apart had gehouden.
Ofzo...
zondag 27 januari 2008 om 22:49
De tijdigheidstermijn voor een uikering is in principe 8 weken. Binnen 8 weken nadat een aanvraag is ingedient, moet er een beslissing genomen worden. Is er nog geen beslissing, dan volgt een voorschot. In de meeste gevallen krijgt iemand dus na twee maanden zijn eerste betaling. Deze termijnen zijn bij wet vastgelegd.
Maar wordt een uitkeringsaanvraag afgewezen, dan krijgt iemand dus niks. Dat kan bijvoorbeeld omdat volgens UWV de werkgever zou moeten betalen, omdat de werkgever of de aanvragen bepaalde informatie die wel relevant is niet heeft aangeleverd, of omdat er bijvoorbeeld geen sprake is van arbeidsongeschiktheid of werkloosheid in de zin van de wet. Dan kan een client bezwaar aantekenen, en dat soort procedures kunnen heel lang lopen, want dan moet er woren aagetoond dat er wel recht op een uitkering is, wat vaak een juridisch getouwtrek is. Al die tijd intvangt iemand geen geld. Blijkt het bezwaar gegrond, dan ontvangt de client alnog het geld, inclusief rente, maar dan ben je dus al snel een jaar verder. ( overigens komt dit niet zo heel vaak voor, maar ja je zult maar net degene zijn).
