Actueel
alle pijlers
Veranderend zorgstelsel voor kwetsbare doelgroepen
vrijdag 20 november 2015 om 12:13
Hallo allemaal!
Mijn broer heeft een licht verstandelijke beperking en woont zelfstandig. Door de transities heeft hij te maken gekregen met de Wmo. De uren begeleiding die hij krijgt zijn ingekort van 4 uren per week naar 2 uren per week. Overige hulp moet hij zoeken in zijn eigen netwerk. Mijn ouders doen al veel voor hem en krijgen door deze verandering er nog meer taken bij. Zij vragen mij nu ook steeds vaker om bij mijn broer langs te gaan. Ik vind dit moeilijk. Ik wil mijn ouders graag ontlasten maar heb het zelf ook druk met school.
Zijn er meer mensen die dit herkennen? Hoe ervaren jullie dit? Merken jullie ook dat er meer taken (die voorheen werden uitgevoerd door professionals) bij jullie komt te liggen? Hoe pakken jullie dit aan?
De overheid stelt dat mensen met een licht verstandelijke beperking ook genoeg terug kunnen doen. Ik ervaar dit bij mijn eigen broer niet zo. Hij kan niet eens dankjewel zeggen als ik hem heb geholpen met het huishouden.
Ik ben zoals ik eerder vermelde benieuwd hoe andere mensen die iemand in hun omgeving hebben met een licht verstandelijke beperking dit ervaren.
Groetjes, Wilhelmine
Mijn broer heeft een licht verstandelijke beperking en woont zelfstandig. Door de transities heeft hij te maken gekregen met de Wmo. De uren begeleiding die hij krijgt zijn ingekort van 4 uren per week naar 2 uren per week. Overige hulp moet hij zoeken in zijn eigen netwerk. Mijn ouders doen al veel voor hem en krijgen door deze verandering er nog meer taken bij. Zij vragen mij nu ook steeds vaker om bij mijn broer langs te gaan. Ik vind dit moeilijk. Ik wil mijn ouders graag ontlasten maar heb het zelf ook druk met school.
Zijn er meer mensen die dit herkennen? Hoe ervaren jullie dit? Merken jullie ook dat er meer taken (die voorheen werden uitgevoerd door professionals) bij jullie komt te liggen? Hoe pakken jullie dit aan?
De overheid stelt dat mensen met een licht verstandelijke beperking ook genoeg terug kunnen doen. Ik ervaar dit bij mijn eigen broer niet zo. Hij kan niet eens dankjewel zeggen als ik hem heb geholpen met het huishouden.
Ik ben zoals ik eerder vermelde benieuwd hoe andere mensen die iemand in hun omgeving hebben met een licht verstandelijke beperking dit ervaren.
Groetjes, Wilhelmine
vrijdag 20 november 2015 om 18:51
quote:Chiefseattle schreef op 20 november 2015 @ 13:22:
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt. Je hebt het over mensen die moeilijk wennen aan nieuwe en plotselinge situaties. En ja dan is het als je als ouder ouder word dat het beter is om de bezoekjes af te bouwen. Hoe pijnlijk het ook is het is voor het "kind" beter langzaam te wennen aan geen bezoek dan dat dat in één keer afkapt omdat pa of ma overlijd, dement word, niet meer kan lopen etc.
Snap jij dat echt niet? Dat vind ik dan heel dom.
En heel respectloos naar de ouders die met pijn in hun hart het beste doen voor hun kind.
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt. Je hebt het over mensen die moeilijk wennen aan nieuwe en plotselinge situaties. En ja dan is het als je als ouder ouder word dat het beter is om de bezoekjes af te bouwen. Hoe pijnlijk het ook is het is voor het "kind" beter langzaam te wennen aan geen bezoek dan dat dat in één keer afkapt omdat pa of ma overlijd, dement word, niet meer kan lopen etc.
Snap jij dat echt niet? Dat vind ik dan heel dom.
En heel respectloos naar de ouders die met pijn in hun hart het beste doen voor hun kind.
vrijdag 20 november 2015 om 20:16
vrijdag 20 november 2015 om 20:45
