Actueel
alle pijlers
Veranderend zorgstelsel voor kwetsbare doelgroepen
vrijdag 20 november 2015 om 12:13
Hallo allemaal!
Mijn broer heeft een licht verstandelijke beperking en woont zelfstandig. Door de transities heeft hij te maken gekregen met de Wmo. De uren begeleiding die hij krijgt zijn ingekort van 4 uren per week naar 2 uren per week. Overige hulp moet hij zoeken in zijn eigen netwerk. Mijn ouders doen al veel voor hem en krijgen door deze verandering er nog meer taken bij. Zij vragen mij nu ook steeds vaker om bij mijn broer langs te gaan. Ik vind dit moeilijk. Ik wil mijn ouders graag ontlasten maar heb het zelf ook druk met school.
Zijn er meer mensen die dit herkennen? Hoe ervaren jullie dit? Merken jullie ook dat er meer taken (die voorheen werden uitgevoerd door professionals) bij jullie komt te liggen? Hoe pakken jullie dit aan?
De overheid stelt dat mensen met een licht verstandelijke beperking ook genoeg terug kunnen doen. Ik ervaar dit bij mijn eigen broer niet zo. Hij kan niet eens dankjewel zeggen als ik hem heb geholpen met het huishouden.
Ik ben zoals ik eerder vermelde benieuwd hoe andere mensen die iemand in hun omgeving hebben met een licht verstandelijke beperking dit ervaren.
Groetjes, Wilhelmine
Mijn broer heeft een licht verstandelijke beperking en woont zelfstandig. Door de transities heeft hij te maken gekregen met de Wmo. De uren begeleiding die hij krijgt zijn ingekort van 4 uren per week naar 2 uren per week. Overige hulp moet hij zoeken in zijn eigen netwerk. Mijn ouders doen al veel voor hem en krijgen door deze verandering er nog meer taken bij. Zij vragen mij nu ook steeds vaker om bij mijn broer langs te gaan. Ik vind dit moeilijk. Ik wil mijn ouders graag ontlasten maar heb het zelf ook druk met school.
Zijn er meer mensen die dit herkennen? Hoe ervaren jullie dit? Merken jullie ook dat er meer taken (die voorheen werden uitgevoerd door professionals) bij jullie komt te liggen? Hoe pakken jullie dit aan?
De overheid stelt dat mensen met een licht verstandelijke beperking ook genoeg terug kunnen doen. Ik ervaar dit bij mijn eigen broer niet zo. Hij kan niet eens dankjewel zeggen als ik hem heb geholpen met het huishouden.
Ik ben zoals ik eerder vermelde benieuwd hoe andere mensen die iemand in hun omgeving hebben met een licht verstandelijke beperking dit ervaren.
Groetjes, Wilhelmine
vrijdag 20 november 2015 om 12:24
Vrijwel iedereen in een dergelijke situatie hakt met hetzelfde bijltje. Ik schrijf en bel me suf maar stuit op de betonnen muur van de WMO. Mijn moeder had vier uur hulp per week, nu anderhalf uur. Twee keer in de week een douchebeurt (mag ze niet meer alleen) en iedere avond komt er iemand voor de medicijnen en een beetje controle. De rest komt op mij neer, de was, administratie, allerlei geregel, boodschappen, maaltijden maken omdat ze thuis bezorgd eten niet lust. Eens in de week doet een vrijwilliger de supermarktboodschappen. Ze woont ook niet bepaald om de hoek.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 12:27
Ik heb geen gehandicapte broer maar wel een dementerende moeder. Ze is 92 en woont nog zelfstandig. Dat vind ze zelf tenminste. Dat het erop neerkomt dat wij kinderen alles doen voor haar, wassen, de boodschappen, iedere dag effe langs.
Vroeger zou iemand die zodanig aan het dementeren was dat ze niet meer weet wat voor dag het is, en dat de kinderen bang zijn dat ze het gas aan laat en het hele flatgebouw in de hens zet, allang in een tehuis worden opgenomen.
Nu modderen we door, er moet tafeltje dekje komen (wil ze niet), er moet iemand anders 's morgens helpen met aankleden (wil ze niet).
In een tehuis zou het gewoon allemaal gebeuren maar nu kan mijn moeder alles dwarsbomen door gewoonweg helpers niet binnen te laten.
Ik ga dinsdag hier weer over praten met een team, ja ja, vroeger besliste de huisarts alles, tegenwoordig heb je een heel team met experts. Niet dat we daarmee nu erg verder zijn gekomen.
Vroeger zou iemand die zodanig aan het dementeren was dat ze niet meer weet wat voor dag het is, en dat de kinderen bang zijn dat ze het gas aan laat en het hele flatgebouw in de hens zet, allang in een tehuis worden opgenomen.
Nu modderen we door, er moet tafeltje dekje komen (wil ze niet), er moet iemand anders 's morgens helpen met aankleden (wil ze niet).
In een tehuis zou het gewoon allemaal gebeuren maar nu kan mijn moeder alles dwarsbomen door gewoonweg helpers niet binnen te laten.
Ik ga dinsdag hier weer over praten met een team, ja ja, vroeger besliste de huisarts alles, tegenwoordig heb je een heel team met experts. Niet dat we daarmee nu erg verder zijn gekomen.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 12:28
quote:MarianneDavids schreef op 20 november 2015 @ 12:24:
Vrijwel iedereen in een dergelijke situatie hakt met hetzelfde bijltje. Ik schrijf en bel me suf maar stuit op de betonnen muur van de WMO. Mijn moeder had vier uur hulp per week, nu anderhalf uur. Twee keer in de week een douchebeurt (mag ze niet meer alleen) en iedere avond komt er iemand voor de medicijnen en een beetje controle. De rest komt op mij neer, de was, administratie, allerlei geregel, boodschappen, maaltijden maken omdat ze thuis bezorgd eten niet lust. Eens in de week doet een vrijwilliger de supermarktboodschappen. Ze woont ook niet bepaald om de hoek.Dit dus! Alleen heeft mijn moeder die 4 uur hulp wel behouden, waarschijnlijk omdat ze die gewoon zelf betaald. (goed pensioen enzo)
Vrijwel iedereen in een dergelijke situatie hakt met hetzelfde bijltje. Ik schrijf en bel me suf maar stuit op de betonnen muur van de WMO. Mijn moeder had vier uur hulp per week, nu anderhalf uur. Twee keer in de week een douchebeurt (mag ze niet meer alleen) en iedere avond komt er iemand voor de medicijnen en een beetje controle. De rest komt op mij neer, de was, administratie, allerlei geregel, boodschappen, maaltijden maken omdat ze thuis bezorgd eten niet lust. Eens in de week doet een vrijwilliger de supermarktboodschappen. Ze woont ook niet bepaald om de hoek.Dit dus! Alleen heeft mijn moeder die 4 uur hulp wel behouden, waarschijnlijk omdat ze die gewoon zelf betaald. (goed pensioen enzo)
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 12:29
Mijn moeder is ook 92. Gelukkig kan ze zich wel zelf aankleden en een zogenaamd boerenbad nemen (bij de wastafel achter de rollator). Ze dementeert ook aardig maar zolang ze iedere test doorstaat kun je niets doen. Ze weigert een uitgebreide test.
Mijn moeder betaalt aan eigen bijdrage méér dan wat ze kwijt zou zijn aan een particuliere hulp maar dan heb je een probleem met de vakanties, nu wordt er voor vervanging gezorgd, als je zelf iemand inhuurt lukt dat lang niet altijd.
Mijn moeder betaalt aan eigen bijdrage méér dan wat ze kwijt zou zijn aan een particuliere hulp maar dan heb je een probleem met de vakanties, nu wordt er voor vervanging gezorgd, als je zelf iemand inhuurt lukt dat lang niet altijd.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 12:55
quote:MarianneDavids schreef op 20 november 2015 @ 12:29:
Mijn moeder is ook 92. Gelukkig kan ze zich wel zelf aankleden en een zogenaamd boerenbad nemen (bij de wastafel achter de rollator). Ze dementeert ook aardig maar zolang ze iedere test doorstaat kun je niets doen. Ze weigert een uitgebreide test.
Mijn moeder betaalt aan eigen bijdrage méér dan wat ze kwijt zou zijn aan een particuliere hulp maar dan heb je een probleem met de vakanties, nu wordt er voor vervanging gezorgd, als je zelf iemand inhuurt lukt dat lang niet altijd.Nou die vervanging is niet zo best, mijn moeder's 4 uur komen om de 14 dagen, dus als er 1x uitvalt zit je meteen 4 weken met een vies huis. (ja dan zijn wij er weer natuurlijk) En we kunnen nooit bewijzen dat er niemand geweest is, dan wel dat mijn moeder ze simpelweg niet binnenliet. (hoewel de meesten dan mij bellen, dus dan fiets ik er snel heen om de deur open te krijgen, elke keer denk ik dan dat ik haar dood aan zal treffen......
Mijn moeder is ook 92. Gelukkig kan ze zich wel zelf aankleden en een zogenaamd boerenbad nemen (bij de wastafel achter de rollator). Ze dementeert ook aardig maar zolang ze iedere test doorstaat kun je niets doen. Ze weigert een uitgebreide test.
Mijn moeder betaalt aan eigen bijdrage méér dan wat ze kwijt zou zijn aan een particuliere hulp maar dan heb je een probleem met de vakanties, nu wordt er voor vervanging gezorgd, als je zelf iemand inhuurt lukt dat lang niet altijd.Nou die vervanging is niet zo best, mijn moeder's 4 uur komen om de 14 dagen, dus als er 1x uitvalt zit je meteen 4 weken met een vies huis. (ja dan zijn wij er weer natuurlijk) En we kunnen nooit bewijzen dat er niemand geweest is, dan wel dat mijn moeder ze simpelweg niet binnenliet. (hoewel de meesten dan mij bellen, dus dan fiets ik er snel heen om de deur open te krijgen, elke keer denk ik dan dat ik haar dood aan zal treffen......
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 12:57
Ik zit in een vergelijkbare situatie als Wilhelmine. Ik heb een zusje met een psychiatrische stoornis die heel veel zorg en aandacht nodig heeft. Ze woont nog thuis maar eigenlijk gaat dat niet meer. Mijn moeder doet veel maar heeft ook een baan. Mijn vriend en ik vangen een hoop op om mijn moeder te ontlasten maar het is wel moeilijk om het te regelen. Er moet eigenlijk altijd iemand van ons met haar eten en we willen liever niet dat ze te lang alleen is.
We wachten al een flinke tijd op een begeleid kamer wonen project en het feit dat er uitzicht is op beter helpt. Het wachten duurt echter wel lang en zo langzamerhand is iedereen er wel aan toe dat ze een plekje voor zichzelf krijgt en wij weer familie kunnen zijn in plaats van hulpverleners.
We wachten al een flinke tijd op een begeleid kamer wonen project en het feit dat er uitzicht is op beter helpt. Het wachten duurt echter wel lang en zo langzamerhand is iedereen er wel aan toe dat ze een plekje voor zichzelf krijgt en wij weer familie kunnen zijn in plaats van hulpverleners.
vrijdag 20 november 2015 om 13:00
quote:Zwartvlekje schreef op 20 november 2015 @ 12:57:
Het wachten duurt echter wel lang en zo langzamerhand is iedereen er wel aan toe dat ze een plekje voor zichzelf krijgt en wij weer familie kunnen zijn in plaats van hulpverleners.Wat zal dat moeilijk zijn voor jullie.
Het wachten duurt echter wel lang en zo langzamerhand is iedereen er wel aan toe dat ze een plekje voor zichzelf krijgt en wij weer familie kunnen zijn in plaats van hulpverleners.Wat zal dat moeilijk zijn voor jullie.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 13:08
quote:mienietjefietje schreef op 20 november 2015 @ 12:55:
[...]
Nou die vervanging is niet zo best, mijn moeder's 4 uur komen om de 14 dagen, dus als er 1x uitvalt zit je meteen 4 weken met een vies huis. (ja dan zijn wij er weer natuurlijk) En we kunnen nooit bewijzen dat er niemand geweest is, dan wel dat mijn moeder ze simpelweg niet binnenliet. (hoewel de meesten dan mij bellen, dus dan fiets ik er snel heen om de deur open te krijgen, elke keer denk ik dan dat ik haar dood aan zal treffen......Is jouw moeder ook doof? Dat maakt het nog een beetje lastiger want ik moet drie keer antwoord geven op een vraag. Dat antwoord is ze na een halve minuut alweer vergeten dus dan begint het opnieuw. Ze vertikt het vaak om haar gehoorapparaatje in te doen. De bel hoort ze dikwijls niet omdat ze de deur naar de hal stijf dicht houdt, het is gemiddeld 26 graden in de woonkamer.
[...]
Nou die vervanging is niet zo best, mijn moeder's 4 uur komen om de 14 dagen, dus als er 1x uitvalt zit je meteen 4 weken met een vies huis. (ja dan zijn wij er weer natuurlijk) En we kunnen nooit bewijzen dat er niemand geweest is, dan wel dat mijn moeder ze simpelweg niet binnenliet. (hoewel de meesten dan mij bellen, dus dan fiets ik er snel heen om de deur open te krijgen, elke keer denk ik dan dat ik haar dood aan zal treffen......Is jouw moeder ook doof? Dat maakt het nog een beetje lastiger want ik moet drie keer antwoord geven op een vraag. Dat antwoord is ze na een halve minuut alweer vergeten dus dan begint het opnieuw. Ze vertikt het vaak om haar gehoorapparaatje in te doen. De bel hoort ze dikwijls niet omdat ze de deur naar de hal stijf dicht houdt, het is gemiddeld 26 graden in de woonkamer.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 13:16
quote:MarianneDavids schreef op 20 november 2015 @ 13:08:
[...]
Is jouw moeder ook doof? Dat maakt het nog een beetje lastiger want ik moet drie keer antwoord geven op een vraag. Dat antwoord is ze na een halve minuut alweer vergeten dus dan begint het opnieuw. Ze vertikt het vaak om haar gehoorapparaatje in te doen. De bel hoort ze dikwijls niet omdat ze de deur naar de hal stijf dicht houdt, het is gemiddeld 26 graden in de woonkamer.Ja, ze is stokdoof, maar ze ontkent het, heeft dus geen gehoorapparaat. Ze heeft ook staar en ziet bijna niks. Dit, samen met moeilijk lopen vanwege een gebroken heup (inmiddels een nieuwe, maar iedere stap doet pijn) en dementie ....... ja hier ook een snikhete kamer.
[...]
Is jouw moeder ook doof? Dat maakt het nog een beetje lastiger want ik moet drie keer antwoord geven op een vraag. Dat antwoord is ze na een halve minuut alweer vergeten dus dan begint het opnieuw. Ze vertikt het vaak om haar gehoorapparaatje in te doen. De bel hoort ze dikwijls niet omdat ze de deur naar de hal stijf dicht houdt, het is gemiddeld 26 graden in de woonkamer.Ja, ze is stokdoof, maar ze ontkent het, heeft dus geen gehoorapparaat. Ze heeft ook staar en ziet bijna niks. Dit, samen met moeilijk lopen vanwege een gebroken heup (inmiddels een nieuwe, maar iedere stap doet pijn) en dementie ....... ja hier ook een snikhete kamer.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 13:22
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.
vrijdag 20 november 2015 om 13:25
Hier ook ervaring. Ook een familielid. Er werd zo bezuinigd dat familie zelfs is gevraagd te komen schoonmaken in het huis waar familielid begeleid woont.
Er is een grote familie gelukkig, maar het levert wel lastige situaties op. Iedereen heeft z'n eigen gezin immers en woont ook niet om de hoek.
Familielid heeft nu gelukkig nog een uitkering, maar ik hou m'n hart vast voor de herkeuring van alle Wajongers.
Er is een grote familie gelukkig, maar het levert wel lastige situaties op. Iedereen heeft z'n eigen gezin immers en woont ook niet om de hoek.
Familielid heeft nu gelukkig nog een uitkering, maar ik hou m'n hart vast voor de herkeuring van alle Wajongers.
vrijdag 20 november 2015 om 13:29
@Chiefseattle: heel vervelend, de ervaringen die jij hebt. Maar volgens mij zitten hier vooral mensen die juist van hun familieleden houden! En juist daarom geconfronteerd worden met deze problemen. Want uit die liefde wil je alles doen, je bent alleen beperkt in praktische zin. Veel willen en niet alles kunnen, de spagaat tussen wat er nu steeds meer van familie gevraagd wordt en wat de familie kan geven.
Het breekt juist mijn hart hoe mijn familielid tussen wal en schip valt! En ja, daar doen we als familie alles aan om dat zo goed mogelijk op te vangen.
Het breekt juist mijn hart hoe mijn familielid tussen wal en schip valt! En ja, daar doen we als familie alles aan om dat zo goed mogelijk op te vangen.
vrijdag 20 november 2015 om 13:35
quote:mienietjefietje schreef op 20 november 2015 @ 13:16:
[...]
Ja, ze is stokdoof, maar ze ontkent het, heeft dus geen gehoorapparaat. Ze heeft ook staar en ziet bijna niks. Dit, samen met moeilijk lopen vanwege een gebroken heup (inmiddels een nieuwe, maar iedere stap doet pijn) en dementie ....... ja hier ook een snikhete kamer.Drie jaar geleden ook een gebroken heup, een jaar later vermoedelijk een delier, dat was niet vast te stellen zei men.
[...]
Ja, ze is stokdoof, maar ze ontkent het, heeft dus geen gehoorapparaat. Ze heeft ook staar en ziet bijna niks. Dit, samen met moeilijk lopen vanwege een gebroken heup (inmiddels een nieuwe, maar iedere stap doet pijn) en dementie ....... ja hier ook een snikhete kamer.Drie jaar geleden ook een gebroken heup, een jaar later vermoedelijk een delier, dat was niet vast te stellen zei men.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 13:43
Ik woon begeleid zelfstandig en heb een meervoudige beperking. Licht verstandelijk en lichamelijk. Evenwichtstoornis en een zwakke rug, lopen is ook niet altijd even makkelijk. Mijn begeleiding helpt mij met de post en wmo 4 uur in de maand in het huishouden. 2 uur om de week. De andere weken komt een vriendin helpen in het huishouden. Ik ben blij dat mijn vriendin wilt helpen, aan de andere kant zou ik het liever met instanties regelen omdat het dan zakelijk blijft.
Ik wil mijn vrienden en familie zou weinig mogelijk belasten omdat ze hun eigen leven hebben en ik zelfstandig wil zijn maar dat gaat niet altijd. Als ik mank loop gaat boodschappen doen al lastig worden. Ik snap dat het voor jullie zwaar is, op mijn moeder kan ik nu niet terug vallen omdat ze met chemo bezig is. Soms doet ze mijn tuin en gaan we naar ikea. Het is zo klote, voor de client en de familie.
Ik wil mijn vrienden en familie zou weinig mogelijk belasten omdat ze hun eigen leven hebben en ik zelfstandig wil zijn maar dat gaat niet altijd. Als ik mank loop gaat boodschappen doen al lastig worden. Ik snap dat het voor jullie zwaar is, op mijn moeder kan ik nu niet terug vallen omdat ze met chemo bezig is. Soms doet ze mijn tuin en gaan we naar ikea. Het is zo klote, voor de client en de familie.
vrijdag 20 november 2015 om 14:12
Liefdeloos over iemand praten is iets anders dan het probleem gewoon benoemen, Chief.
Met jongeren met een verstandelijke beperking heb ik geen ervaring, maar bij ouderen die (licht) dementeren levert de mantelzorger vaak niet alleen een gevecht met de instanties om hulp te krijgen of te behouden, maar ook een gevecht met de oudere zelf die helemaal geen zin heeft in vreemden in huis. En die ook te weinig realiteitsbesef heeft om te begrijpen dat kinderen een opleiding/baan/gezin hebben en gewoon niet op afroep beschikbaar kunnen zijn. Terwijl het toch ook in hun eigen belang is voor die oudere om hulp van buiten te accepteren, want een overbelaste mantelzorger wordt er ook niet gezelliger op.
Kunnen jullie geen hulp van vrijwilligers inzetten, TO? Zoek eens of er in de gemeente een vrijwilligers-organisatie is die iets voor je broer kan betekenen.
Met jongeren met een verstandelijke beperking heb ik geen ervaring, maar bij ouderen die (licht) dementeren levert de mantelzorger vaak niet alleen een gevecht met de instanties om hulp te krijgen of te behouden, maar ook een gevecht met de oudere zelf die helemaal geen zin heeft in vreemden in huis. En die ook te weinig realiteitsbesef heeft om te begrijpen dat kinderen een opleiding/baan/gezin hebben en gewoon niet op afroep beschikbaar kunnen zijn. Terwijl het toch ook in hun eigen belang is voor die oudere om hulp van buiten te accepteren, want een overbelaste mantelzorger wordt er ook niet gezelliger op.
Kunnen jullie geen hulp van vrijwilligers inzetten, TO? Zoek eens of er in de gemeente een vrijwilligers-organisatie is die iets voor je broer kan betekenen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
vrijdag 20 november 2015 om 14:20
De Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers, waar tegenwoordig ook mannelijke vrijwilligers werken, bestaat nog steeds. Ik heb via de UVV eens in de week boodschappenhulp voor mijn moeder, de standaard boodschappen van de supermarkt, ik vind het niet nodig om iemand van de banketbakker naar de slager, van de slager naar de groenteboer, van de groenteboer naar de bloemenman, van de bloemenman naar de kaasboer en van de kaasboer naar de drogist te sturen, die boodschappen combineer ik eens in de week met die van mij.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 14:49
quote:Chiefseattle schreef op 20 november 2015 @ 13:22:
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.Prachtig verwoord! Ik werk bij een grote GHZ organisatie en ben ook nog vrijwilliger naast mijn baan daar. Het is idd triest dat men de bewoners van zo'n organisatie vergeten. Hoe kun je nou iemand vergeten die familie van je is?
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.Prachtig verwoord! Ik werk bij een grote GHZ organisatie en ben ook nog vrijwilliger naast mijn baan daar. Het is idd triest dat men de bewoners van zo'n organisatie vergeten. Hoe kun je nou iemand vergeten die familie van je is?
vrijdag 20 november 2015 om 15:15
quote:Chiefseattle schreef op 20 november 2015 @ 13:22:
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.
Het is helemaal erg dat je weet dat mensen er al vaak niet (kunnen) zijn voor anderen, je deze mensen daadwerkelijk voor hun zorg overlaat aan die anderen. Deze anderen ken je niet, je weet niet of ze door diezelfde ouder niet in hun jeugd mishandeld zijn, of ze niet verslaafd zijn, of ze zelf niet genoeg empathisch vermogen hebben en of ze het wel aankunnen die extra taak naast hun al werkende en zorgende leven voor anderen en hun eigen gezondheidsproblemen.
De mensen die zorg nodig hebben, hebben dat ook echt nodig, vaak professionele hulp juist waarbij er emotionele afstand is. Hoe dwing je je moeder haar gehoorapparaat te dragen. Of ruzie met je psychisch snel in de war zijnde buurvrouw wil je ook niet als je haar boodschappen moet doen en weet dat ze niets goed vindt en dan ruzie gaat zoeken.
De overheid laat deze mensen in de steek. Ik ben alleenstaand. Heb geen kinderen. Geen goede gezondheid waardoor weinig sociaal contact. Als ik oud ben, maak ik mij ernstig zorgen hoe het gaat met mijn geld, mijn integriteit, mijn gezondheid en zorg.
Als je zorgprofessional bent, dan weet je hoe mensen zijn, maar dus ook hoe die ouderen wellicht zelf geweest zijn. En ook dat niet iedereen dat kan.
De meeste mensen moeten verder allebei fulltime werken en hebben ook nog zorg voor hun kinderen op een plaats ver weg van dat familielid en daarvoor wellicht ook al nooit contact met hen gehad en je weet niet hoe die mensen zijn, veelal zijn mensen inderdaad helaas teveel met zich bezig. Soms ook niet maar kregen ze toen de ander nog psychisch gewoon gezond was, zelf alsnog de kous op de kop bij ziekte. Sta je jarenlang voor iemand klaar, word je zelf ziek, zegt de ander bekijk het maar. En als je alle verhalen leest van mensen die nu op hun tandvlees lopen omdat ze het niet meer aankunnen, dat is te erg voor woorden. Die mensen dóen hun best, maar het is zwaar en vaak te zwaar om als individu aan te kunnen zonder achtergrondkennis, zonder opleiding, zonder opvang als je zelf niet kan, zonder aansturing, zonder mensen achter je die de juiste tools en hulpmiddelen allemaal bij de hand hebben en kennis en ervaring met de problematiek die een zorginstelling op hulpverlenersinstantie bij de hand heeft.
Daarom is het van heel erg groot belang dat je een sociaal zorgstelsel instand houdt. Met mensen die daadwerkelijk weten, kunnen en willen zorgen voor anderen, op een professioneel niveau. Zodat zorg gecontinueerd kan worden met goede toezicht op kwetsbare mensen.
En niet overgelaten wordt aan Jan met de pet in het kader van participatiemaatschappij dat je afhankelijk wordt van de drugsverslaafde buurman om jouw boodschappen te doen terwijl jij zelf niet meer je pincode kan onthouden.
Ik ken verder het verhaal van de andere kant. Namelijk die waarbij het in de professionele zorginstellingen al mis ging. Dusdanig dat zorg tekort schoot en je nog meer bij gaat springen en ondertussen overdenkt om dat familielid zelf in huis te nemen, met je trappen, je niet voorziene badkamer, de 40-urige werkweek, de eigen slechte fysieke gezondheid omdat je bang bent dat er iets misgaat omdat ze niet genoeg letten of dat familielid wel voldoende water krijgt, ze elke keer onder blauwe plekken zit etc. Dus in zorginstellingen gebeurde het al dat mensen hun drinken niet kregen of niet werd afgevinkt of ze wel gedronken hadden, bij dementie erg belangrijk of zelfs vergaten bij het ontbijt of weg te brengen naar een sociaal gebeuren of vergeten het gehoorapparaat pas te maken en te checken of het goed zat, of...noem maar op.
Dus kan je nagaan dat als zelfs de zorginstellingen het niet (meer) aankunnen, daar al diefstal, mishandelingen en slechte zorg plaatsvindt, wat er gebeurt als je dat overlaat aan onbekwame mensen, aan mensen die het niet willen, of mensen die het sowieso niet aankunnen.
Ik weet dat het niet gewaardeerd gaat worden maar ik ga het toch vertellen. Sorry alvast.
Ik ben woonbegeleider geweest in de gehandicaptenzorg en heb wat ervaringen opgedaan met familieleden in die tijd. Ik heb op ongeveer 10 woongroepen gewerkt, intramuraal dus. Ook met mensen met een LVB trouwens. Doordeweeks woonden ze op de woongroep, in het weekend ook, want niemand kwam ze ophalen.
Op de meeste woongroepen woonden er tien bewoners. Van al die groepen, hadden de meeste mensen die er woonden, geen of nauwelijks contact met hun familie. Ik schat dat er per groep 1-2 mensen waren die wel contact met de familie had. Er kwamen geen kaartjes met verjaardagen, geen kadootjes met kerst, geen telefoontjes met hoe het ging. De mensen leken ze vergeten te zijn. Terwijl de meeste mensen waar ik voor zorgde het denkvermogen hadden van een kind. Dat heeft mij altijd verdriet gedaan. En ik weet dat dat veel van mijn collega's verdriet deed en doet.
Ik weet echt wel hoeveel energie deze mensen kunnen kosten. Maar ze vragen er niet om. Ze hebben het alleen nodig. En het zijn jullie familieleden. In dit topic, bedenk ajb dat het mensen zijn waar jullie over praten, geen baantjes die je in je maag gesplitst krijgt. Ik heb me altijd afgevraagd waarom al die mensen nooit alleen al de moeite namen om een kaartje te sturen. Nu dwingt deze regering jullie om te gaan helpen, dat doen ze met argumenten waar ik het ook niet mee eens ben, maar ergens ben ik er wel een beetje blij mee. Sorry. Nu leren die mensen hun familie misschien een keer kennen.
Je hoeft helemaal geen hulpverlener te zijn om op een minder energievretende manier met mensen met een beperking om te gaan. Daar kun je ook een topic over openen he? Hoe ga ik om met mijn verstandelijk beperkt familielid? Want ik weet heel wat tips waar je veel aan kunt hebben en vele anderen hier ook. Maar die ga ik niet in dit topic posten. Ik word nl een beetje verdrietig van hoe jullie praten over mensen die kwetsbaar zijn.
Klaag rustig over de regering en de wmo maar ajb, have a heart, praat met liefde over je familie. Ze gaan op een dag dood en dan kun je spijt krijgen van wat je nu zegt. Mensen met een beperking (of psychische problemen) kunnen misschien niet steeds overal dankjewel en alsjeblieft op zeggen, ze missen de fijnere sociale vaardigheden maar ze kunnen je heel wat leren. Bv geduld hebben, iemand tegemoet komen, genieten van samenzijn zonder iets te zeggen, lachen om jezelf, lachen om een ander, etc etc.
Ik heb er heel wat wijsheden opgedaan, mensen met een beperking beoordelen je niet op hoe slim je bent, maar op hoe lief je bent. Wees heel erg lief tegen ze en verbaas je over het verschil in interactie. Sterkte en succes iig.
Nou, kom er maar in dat ik er niks van snap enzo. Ik wilde het graag kwijt voor het topic volgeklaagd wordt over hoeveel last de mensen jullie bezorgen, al begrijp ik dat het zwaar moet zijn, probeer ajb niet te hard te praten over de mensen zelf. Bedankt.
Het is helemaal erg dat je weet dat mensen er al vaak niet (kunnen) zijn voor anderen, je deze mensen daadwerkelijk voor hun zorg overlaat aan die anderen. Deze anderen ken je niet, je weet niet of ze door diezelfde ouder niet in hun jeugd mishandeld zijn, of ze niet verslaafd zijn, of ze zelf niet genoeg empathisch vermogen hebben en of ze het wel aankunnen die extra taak naast hun al werkende en zorgende leven voor anderen en hun eigen gezondheidsproblemen.
De mensen die zorg nodig hebben, hebben dat ook echt nodig, vaak professionele hulp juist waarbij er emotionele afstand is. Hoe dwing je je moeder haar gehoorapparaat te dragen. Of ruzie met je psychisch snel in de war zijnde buurvrouw wil je ook niet als je haar boodschappen moet doen en weet dat ze niets goed vindt en dan ruzie gaat zoeken.
De overheid laat deze mensen in de steek. Ik ben alleenstaand. Heb geen kinderen. Geen goede gezondheid waardoor weinig sociaal contact. Als ik oud ben, maak ik mij ernstig zorgen hoe het gaat met mijn geld, mijn integriteit, mijn gezondheid en zorg.
Als je zorgprofessional bent, dan weet je hoe mensen zijn, maar dus ook hoe die ouderen wellicht zelf geweest zijn. En ook dat niet iedereen dat kan.
De meeste mensen moeten verder allebei fulltime werken en hebben ook nog zorg voor hun kinderen op een plaats ver weg van dat familielid en daarvoor wellicht ook al nooit contact met hen gehad en je weet niet hoe die mensen zijn, veelal zijn mensen inderdaad helaas teveel met zich bezig. Soms ook niet maar kregen ze toen de ander nog psychisch gewoon gezond was, zelf alsnog de kous op de kop bij ziekte. Sta je jarenlang voor iemand klaar, word je zelf ziek, zegt de ander bekijk het maar. En als je alle verhalen leest van mensen die nu op hun tandvlees lopen omdat ze het niet meer aankunnen, dat is te erg voor woorden. Die mensen dóen hun best, maar het is zwaar en vaak te zwaar om als individu aan te kunnen zonder achtergrondkennis, zonder opleiding, zonder opvang als je zelf niet kan, zonder aansturing, zonder mensen achter je die de juiste tools en hulpmiddelen allemaal bij de hand hebben en kennis en ervaring met de problematiek die een zorginstelling op hulpverlenersinstantie bij de hand heeft.
Daarom is het van heel erg groot belang dat je een sociaal zorgstelsel instand houdt. Met mensen die daadwerkelijk weten, kunnen en willen zorgen voor anderen, op een professioneel niveau. Zodat zorg gecontinueerd kan worden met goede toezicht op kwetsbare mensen.
En niet overgelaten wordt aan Jan met de pet in het kader van participatiemaatschappij dat je afhankelijk wordt van de drugsverslaafde buurman om jouw boodschappen te doen terwijl jij zelf niet meer je pincode kan onthouden.
Ik ken verder het verhaal van de andere kant. Namelijk die waarbij het in de professionele zorginstellingen al mis ging. Dusdanig dat zorg tekort schoot en je nog meer bij gaat springen en ondertussen overdenkt om dat familielid zelf in huis te nemen, met je trappen, je niet voorziene badkamer, de 40-urige werkweek, de eigen slechte fysieke gezondheid omdat je bang bent dat er iets misgaat omdat ze niet genoeg letten of dat familielid wel voldoende water krijgt, ze elke keer onder blauwe plekken zit etc. Dus in zorginstellingen gebeurde het al dat mensen hun drinken niet kregen of niet werd afgevinkt of ze wel gedronken hadden, bij dementie erg belangrijk of zelfs vergaten bij het ontbijt of weg te brengen naar een sociaal gebeuren of vergeten het gehoorapparaat pas te maken en te checken of het goed zat, of...noem maar op.
Dus kan je nagaan dat als zelfs de zorginstellingen het niet (meer) aankunnen, daar al diefstal, mishandelingen en slechte zorg plaatsvindt, wat er gebeurt als je dat overlaat aan onbekwame mensen, aan mensen die het niet willen, of mensen die het sowieso niet aankunnen.
vrijdag 20 november 2015 om 15:20
quote:viavia2013 schreef op 20 november 2015 @ 14:49:
[...]
Prachtig verwoord! Ik werk bij een grote GHZ organisatie en ben ook nog vrijwilliger naast mijn baan daar. Het is idd triest dat men de bewoners van zo'n organisatie vergeten. Hoe kun je nou iemand vergeten die familie van je is?
Ik kan me het wel voorstellen. Partner en ik zijn allebei kinderen van een ouder met forse psychiatrische problematiek. Daardoor flink verwaarloosd, zowel in emotionele als praktische zin, lichamelijk mishandeld en heel geïsoleerd opgegroeid. Wij voelen allebei tot op de dag van vandaag de gevolgen daarvan. Nu redt de ene ouder zichzelf redelijk (maar de band zal nooit warm worden) de andere ouder redt zich wat minder goed maar 'is toch niet gek' en doet een beroep op andere mensen dan wij om zijn leven te regelen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat kinderen en familieleden van mensen met dit soort forse problematiek, waarbij vaak weinig inzicht aanwezig is over de consequenties van hun problemen voor de omgeving, het na een aantal decennia ellende opgeven. Ik vind niet dat hulpverleners daar een oordeel over zouden moeten hebben. Als hulpverlener is het je werk, dan moet je medelijden met deze mensen hebben, ze kunnen er ook vaak niks/weinig aan doen. Maar als kind ligt dat anders. Ik zou nooit voor mijn vader kunnen zorgen als hij afhankelijk wordt. Ik heb nog steeds nachtmerries over wat hij mij heeft aangedaan. Als ik hem op regelmatige basis zou moeten zien - laat staan verzorgen - zou ik daar compleet aan onderdoor gaan.
[...]
Prachtig verwoord! Ik werk bij een grote GHZ organisatie en ben ook nog vrijwilliger naast mijn baan daar. Het is idd triest dat men de bewoners van zo'n organisatie vergeten. Hoe kun je nou iemand vergeten die familie van je is?
Ik kan me het wel voorstellen. Partner en ik zijn allebei kinderen van een ouder met forse psychiatrische problematiek. Daardoor flink verwaarloosd, zowel in emotionele als praktische zin, lichamelijk mishandeld en heel geïsoleerd opgegroeid. Wij voelen allebei tot op de dag van vandaag de gevolgen daarvan. Nu redt de ene ouder zichzelf redelijk (maar de band zal nooit warm worden) de andere ouder redt zich wat minder goed maar 'is toch niet gek' en doet een beroep op andere mensen dan wij om zijn leven te regelen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat kinderen en familieleden van mensen met dit soort forse problematiek, waarbij vaak weinig inzicht aanwezig is over de consequenties van hun problemen voor de omgeving, het na een aantal decennia ellende opgeven. Ik vind niet dat hulpverleners daar een oordeel over zouden moeten hebben. Als hulpverlener is het je werk, dan moet je medelijden met deze mensen hebben, ze kunnen er ook vaak niks/weinig aan doen. Maar als kind ligt dat anders. Ik zou nooit voor mijn vader kunnen zorgen als hij afhankelijk wordt. Ik heb nog steeds nachtmerries over wat hij mij heeft aangedaan. Als ik hem op regelmatige basis zou moeten zien - laat staan verzorgen - zou ik daar compleet aan onderdoor gaan.
vrijdag 20 november 2015 om 15:35
Het toch al krappe budget voor de zorg wordt verkeerd besteed, te weinig handen aan het bed, teveel administratieve handelingen en teveel te dure mensen aan de top. Er kan echt niet altijd een beroep worden gedaan op mantelzorg. Iemand van 92 heeft meestal kennissen van ongeveer dezelfde leeftijd en soortgelijke problemen, de één achter de rollator, de ander in een scootmobiel. Mijn man moest meerdere keren revalideren na operaties, daar had ik ook hulp bij nodig. Als hij bijvoorbeeld zou zijn uitgegleden onder de douche zou ik hem niet hebben kunnen helpen in mijn eentje. Het is al moeilijk om iemand, die zich moeilijk kan bewegen, te helpen met aankleden. Daar zijn trucjes voor maar daar moet je wel een opleiding voor hebben. In dezelfde periode waarin hij de laatste keer moest revalideren zat ik in een zorghotel om dezelfde reden. Gelukkig was hij al een eindje op weg en kon hij het met wat hulp van een vriendin aardig redden. De koters hebben het druk, werk, kinderen, studie en zo gaat dat bij veel meer mensen. Mijn moeder is twee keer zes weken in een revalidatieoord geweest, ik stond verbaasd over het aantal vrijwilligers dat daar rondliep, of loopt want dat zal nog wel net zo zijn als twee jaar geleden.
verba volant, scripta manent.
vrijdag 20 november 2015 om 17:39
Het probleem is dat er zaken zijn die familieleden niet kunnen regelen voor hun zieke familielid. Mijn zusje kan soms boos zijn en wordt daarbij vrij agressief. Ze kan daar niets aan doen maar dat is in huis lastig. Ik ben niet haar moeder vertelt ze me altijd en ze weigert dus dingen van mij aan te nemen maar ik wordt als het ware gedwongen in een rol waarbij ik over haar moet moederen. dat is funest voor onze zussenrelatie. Met mijn zusje die aan de andere kant van het land studeert heeft ze die band wel omdat zij dit niet hoeft.
Ik zorg met alle liefde voor mijn zusje en hoop dat als we eenmaal de medicijncombinatie gevonden hebben die voor haar werkt ze ook weer een beetje wordt wie ze voor ze ziek werd was. Met haar ziekte is best goed te leven als de medicatie eenmaal aangeslagen is en de patiënt zich daar goed aan houd. We willen graag dat ze de weekenden thuis komt en toen ze eerder kortdurend opgenomen is geweest ging mijn moeder iedere dag langs. Het punt ligt hem vooral dat de situatie voor ons maar vooral ook voor haar frustrerend.
Ik zorg met alle liefde voor mijn zusje en hoop dat als we eenmaal de medicijncombinatie gevonden hebben die voor haar werkt ze ook weer een beetje wordt wie ze voor ze ziek werd was. Met haar ziekte is best goed te leven als de medicatie eenmaal aangeslagen is en de patiënt zich daar goed aan houd. We willen graag dat ze de weekenden thuis komt en toen ze eerder kortdurend opgenomen is geweest ging mijn moeder iedere dag langs. Het punt ligt hem vooral dat de situatie voor ons maar vooral ook voor haar frustrerend.
vrijdag 20 november 2015 om 17:39
quote:MarianneDavids schreef op 20 november 2015 @ 15:35:
Het toch al krappe budget voor de zorg wordt verkeerd besteed, te weinig handen aan het bed, teveel administratieve handelingen en teveel te dure mensen aan de top.
Precies dit, als ik alleen al kijk naar het hele team wat dan moet beslissen of mijn moeder dement is....6 stuks! maar dan laatst toen ze flauw was gevallen en ik vroeg of er dan niet een dokter was in dat tehuis (mijn moeder zit 2 dagen in dagbehandeling) werd mij medegedeeld dat die dokter alleen voor de bejaarden zorgt die daar permanent wonen!
Zoiets van iemand wordt onwel bij een toneelvoorstelling en men vraagt, zit er een dokter in de zaal....ja hoor, maar ik heb nu geen dienst....!
Er kan echt niet altijd een beroep worden gedaan op mantelzorg. Iemand van 92 heeft meestal kennissen van ongeveer dezelfde leeftijd en soortgelijke problemen, de één achter de rollator, de ander in een scootmobiel. Mijn man moest meerdere keren revalideren na operaties, daar had ik ook hulp bij nodig. Als hij bijvoorbeeld zou zijn uitgegleden onder de douche zou ik hem niet hebben kunnen helpen in mijn eentje. Het is al moeilijk om iemand, die zich moeilijk kan bewegen, te helpen met aankleden. Daar zijn trucjes voor maar daar moet je wel een opleiding voor hebben. In dezelfde periode waarin hij de laatste keer moest revalideren zat ik in een zorghotel om dezelfde reden. Gelukkig was hij al een eindje op weg en kon hij het met wat hulp van een vriendin aardig redden. De koters hebben het druk, werk, kinderen, studie en zo gaat dat bij veel meer mensen. Mijn moeder is twee keer zes weken in een revalidatieoord geweest, ik stond verbaasd over het aantal vrijwilligers dat daar rondliep, of loopt want dat zal nog wel net zo zijn als twee jaar geleden.Bij mijn moeder zijn alle buren waar ze mee omging en vrienden en kennissen al overleden. Ze worden niet allemaal 92 hé. Bovendien zijn er toch zat oudjes die nooit kinderen gehad hebben of waar de kinderen in een andere stad wonen.
Het toch al krappe budget voor de zorg wordt verkeerd besteed, te weinig handen aan het bed, teveel administratieve handelingen en teveel te dure mensen aan de top.
Precies dit, als ik alleen al kijk naar het hele team wat dan moet beslissen of mijn moeder dement is....6 stuks! maar dan laatst toen ze flauw was gevallen en ik vroeg of er dan niet een dokter was in dat tehuis (mijn moeder zit 2 dagen in dagbehandeling) werd mij medegedeeld dat die dokter alleen voor de bejaarden zorgt die daar permanent wonen!
Zoiets van iemand wordt onwel bij een toneelvoorstelling en men vraagt, zit er een dokter in de zaal....ja hoor, maar ik heb nu geen dienst....!
Er kan echt niet altijd een beroep worden gedaan op mantelzorg. Iemand van 92 heeft meestal kennissen van ongeveer dezelfde leeftijd en soortgelijke problemen, de één achter de rollator, de ander in een scootmobiel. Mijn man moest meerdere keren revalideren na operaties, daar had ik ook hulp bij nodig. Als hij bijvoorbeeld zou zijn uitgegleden onder de douche zou ik hem niet hebben kunnen helpen in mijn eentje. Het is al moeilijk om iemand, die zich moeilijk kan bewegen, te helpen met aankleden. Daar zijn trucjes voor maar daar moet je wel een opleiding voor hebben. In dezelfde periode waarin hij de laatste keer moest revalideren zat ik in een zorghotel om dezelfde reden. Gelukkig was hij al een eindje op weg en kon hij het met wat hulp van een vriendin aardig redden. De koters hebben het druk, werk, kinderen, studie en zo gaat dat bij veel meer mensen. Mijn moeder is twee keer zes weken in een revalidatieoord geweest, ik stond verbaasd over het aantal vrijwilligers dat daar rondliep, of loopt want dat zal nog wel net zo zijn als twee jaar geleden.Bij mijn moeder zijn alle buren waar ze mee omging en vrienden en kennissen al overleden. Ze worden niet allemaal 92 hé. Bovendien zijn er toch zat oudjes die nooit kinderen gehad hebben of waar de kinderen in een andere stad wonen.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
vrijdag 20 november 2015 om 18:00
quote:mienietjefietje schreef op 20 november 2015 @ 17:39:
[...]
Bij mijn moeder zijn alle buren waar ze mee omging en vrienden en kennissen al overleden. Ze worden niet allemaal 92 hé. Bovendien zijn er toch zat oudjes die nooit kinderen gehad hebben of waar de kinderen in een andere stad wonen.
Precies, of in een ander land. Natuurlijk kunnen ze skypen maar snappen opa en oma dat wel?
Naast mijn moeder wonen twee oudere mensen, die werden al op hun AOW gekort dus die zijn maar gaan samenwonen in een seniorencomplex, zij dementeert nu, hij kan nauwelijks meer lopen maar men vindt haar nog goed genoeg om het zonder hulp van buitenaf aan te kunnen. Ze hebben geen van tweëen kinderen.
[...]
Bij mijn moeder zijn alle buren waar ze mee omging en vrienden en kennissen al overleden. Ze worden niet allemaal 92 hé. Bovendien zijn er toch zat oudjes die nooit kinderen gehad hebben of waar de kinderen in een andere stad wonen.
Precies, of in een ander land. Natuurlijk kunnen ze skypen maar snappen opa en oma dat wel?
Naast mijn moeder wonen twee oudere mensen, die werden al op hun AOW gekort dus die zijn maar gaan samenwonen in een seniorencomplex, zij dementeert nu, hij kan nauwelijks meer lopen maar men vindt haar nog goed genoeg om het zonder hulp van buitenaf aan te kunnen. Ze hebben geen van tweëen kinderen.
verba volant, scripta manent.
