Eenzaam in Nederland

Ik ben geboren in Indonesië, sinds ik 9 jaar oud was, woon ik in Nederland. Ik ben nu 22. Ik wil eerst mijn verleden vertelen, zodat jullie mijn perspectief snapen. Het ligt trouwens aan mij waarom ik zo denk, voel je dus niet beledigt of aangevallen. Ik kies deze gedachten/gevoelens ook niet en wil graag geholpen worden. Ik zit nu op het punt dat ik zelf blij kan zijn als ik in een arme/ontwikkelingsland geen contact problemen meer heb. Als je geen zin hebt om dit allemaal te gaan lezen, dan raad ik je aan om de laatste alinea te gaan lezen.

Ik heb een rot gezin (Ik wil binnenkort ook zelfstandig wonen). Mijn Indonesische moeder is schizofrenisch/psychotisch/bipolar, ze praat de hele tijd tegen zichzelf en hoort stemmetjes. Mijn vader die is een alcoholist, hij drinkt dagelijks meer dan 4 liter alcoholische dranken. Hij drinkt ook in de ochtend en op straat. Daarnaast WAREN mijn 3 broers ook rotmensen.

Toen we in Indonesië waren, ging mijn moeder ons de hele tijd slaan, als we iets stout doen en gaf ook vreselijke straffen zoals in een vies ruimte met kakkerlakken/ratten/muizen opsluiten (gebeurde niet vaak).

Mijn vader werkte ver van ons in Indonesië, we waren best rijk (2 miljoen euro rijk ), we werden niet met dure spullen verwend trouwens (geloof niet in de stereotiepe), mijn vader gaf veel geld aan mijn moeder en die verspilde veel geld aan domme dingen obviously. Ze is manipulatief en liegt de hele tijd.

Mijn broers zijn super agressief (ik snap wel waarom). We vechten de hele tijd om stomme dingen, we gebruikten fysieke geweld en soms scherpe objecten om onze problemen op te lossen. Praten en gevoelens hebben is voor mietje. Ik voelde toen zeer onveilig.

Ik werd ernstig verwaarloosd op veel vlakken en op mn 10e woog ik ongeveer 15 kg. Uit de 5 vreselijke mensen op mijn lijst haat ik mijn vader het ergst, omdat hij dit allemaal liet gebeuren. Toch snap ik waarom hij het niet kan voorkomen, het ligt aan Nederland, de kortzichtige cultuur, de fuck iedereen die anders gedragen/zijn cultuur, de we drinken alcohol omdat het gezelig is maar eigenlijk zijn we dood van binnen maar weten het zelf ook niet alcohol cultuur. Ik ga straks wat meer over Nederland praten.

Wat ik raar vind is dit: Ik voelde me eigenlijk erg gelukkig toen ik in Indonesië was, zelf met mijn problemen. Ik kon makkelijk vrienden maken, maar mijn moeder wilde steeds verhuizen om domme redenen (ze is bang voor spoken), we gingen 6-7 keer verhuizen.

Chagrijnige mensen bestaat niet in Indonesië. Hun strafmethode is niet echt conventioneel, maar ik vond het okee. Ik was wel erg verlegen en angstig op school en vond het moeilijk om vrienden te maken. Een paar keer werd ik gepest toen ik 6 ofzo was, maar ik vond pesterijen op school super zwak, ik snap niet waarom iemand hierdoor zelfmoord willen plegen. Het heeft dus niet zoveel effect op mij.

We gaan nu naar Nederland. Door mijn jeugd begon ik veel klachten op een ernstige mate te ontwikkelen. Ik kreeg last van angstproblemen, sombergevoelens, sociale achterstand, emotionele achterstand, intellectuele achterstand, agressie en veel haat (die ik in controle heb en niet laat zien), ik voel me erg onzeker over mijn lichaam, gedragsproblemen, trust issues, ik kan buiten mijn huis niet normaal praten. En dat allemaal sinds mijn 9e tot heden. Ik ging een paar keren stoppen met school.

Op mijn 16e/17e antidepressiva en methylfenidaat begonnen. Methylfenidaat gestopt (maakt angst erger), omdat ik super angstig was en de psychiater kan het blijkbaar niet zien terwijl ik het 20 keer verteld heb dat ik voor mijn angstproblemen kom. Hij dacht "ooh het gaat slecht met zijn concentratie, als zijn concentratie beter wordt, dan haalt hij goede cijfers en word hij niet meer onzeker en ongelukkig". Ik dacht toen: "Fuck school, cijfers en succes heeft geen effect op mij".

Ik ben nu wel intrinsiek anders geworden, door een aparte reden ging ik ineens mezelf verbeteren. Ik was verliefd toen ik 15 was, het gaf me hoop. Het verliep slecht af obviously lol, maar het heeft me heel erg geholpen. Ik merkte na een tijdje dat ik best intelligent ben, ik heb zoveel dingen ontdekt die me kan helpen om academisch succesvoller te worden, er zijn veel goede eigenschappen die ik heb, maar niet kon zien. Na de zomervakantie heb ik mijn mbo-4 af en ga ik naar havo, ik wil graag tot vwo komen en na vwo naar een ander land te gaan verhuizen en daar te gaan studeren.

Nu naar het probleem. Ik heb sinds ik in Nederland ben nog nooit een vriend gekregen. Nederland is heel anders dan in Indonesië. Nu ik volwassen ben, is het onmogelijk om vrienden te maken, het is niet moeilijk, het is onmogelijk, ik kan het wiskundig bewijzen. Okee het is misschien wel mogelijk, maar de kans is erg klein.

Conformist gaat hier heel erg te ver. Je wordt gehaat en mensen worden boos als je anders bent, Nederlanders willen alles op hun manier doen en conversaties voelen erg gedwongen. Ik ging bijvoorbeeld naar een teamsport, ik vind het sport erg leuk, de mensen zijn vreselijk, ze zijn 30+ers trouwens. Ik ging na het sporten met hun samen drinken. Iemand vroeg of ik wat wilde drinken, ik zei: "Nee het hoeft niet, ik heb water bij me". Ze kijken daarna naar me alsof ik iemand vermoord heb.

Ik zei helemaal niks, ik voelde ongemakkelijk, onderwerpen vond ik niet interessant en zij vonden het ook niet interessant. Ze willen gewoon praten, omdat het moet. Ze kijken boos naar me, omdat ik niks zei. Ik was in een hele goede stemming, ik had op die dag net geleerd hoe je optimistisch moet denken. Mijn stemming werd ineens erger door de toxische mensen, veel erger dan voorheen.

Ze denken dat je sociaal bent als je brutaal bent en veel praat. Brutaal zijn betekent dat je eerlijk bent en geen meeloper bent, naar hun idee. Ze zijn positieve mensen als je iets goed doet, maar je wordt gelijk gehaat als je iets fout doet.

Verder zijn ze super kortzichtig, asociaal en hebben stereotiepe beeld op alles. Ik heb op 3 clubs gezeten, de mensen gingen alle drie in het Engels met me praten. Ik ging zelf in het begin via e-mail in het Nederlands communiceren en regeerde steeds met Nederlandse woorden. Waar ging het mis? Wtf?

En je bent gestoord als je in Nederland met een vreemde praat.

Ik heb nu 0 vrienden. Wat doe je als je in mijn positie bent? Mijn plan is om eerst aan mijn stemming en sociale vaardigheid te gaan werken, voordat ik vrienden maak. Of ik kan proberen om de juiste mensen te gaan zoeken, ik heb heleboel leuke interesse, zoals: Muziek, tekenen, sport, boeken, filosofie, wetenschap, kunst en nog veel meer. Maar wat ik graag wil is iemand die een beetje als mij denkt. Maar dat is onmogelijk te vinden.
Of ik kan ook sociaal zijn opgeven, ik loop nu al erg "achter", volgens de Nederlandse norm. Als laatste kan ik ook naar een ander land toe gaan. Ik wil in Azië wonen, daar voel ik me thuis, ik ga daaraan werken, ik moet nog 4-6 jaren doorzetten. Het is rot dat ik, door de mensen (en mschn ook door mezelf), niet eens normale dingen kan doen, zoals naar een sportclub.

TL:DR Slechte verleden, moeite met Nederlandse cultuur/mensen, geen vrienden, eenzaam, ik mag niet mezelf zijn en wil graag advies.