Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Covid in de zorg
zondag 21 juni 2020 om 11:36
Beste allemaal.
Ik ben zelf werkzaam in een umc als verpleegkundige. Ik merk dat, nu de covid periode wat minder word en de reguliere zorg opstart ik meer tijd heb om na te denken wat er allemaal gebeurt is de afgelopen tijd. Ik moet zeggen... het doet me meer dan ik dacht.
Ik heb dit topic geopend met als reden dat er misschien meer zorgmedewerkers zijn die dit ook zo ervaren, hun hart willen luchten of tips hebben voor anderen.
Ik ben zelf werkzaam in een umc als verpleegkundige. Ik merk dat, nu de covid periode wat minder word en de reguliere zorg opstart ik meer tijd heb om na te denken wat er allemaal gebeurt is de afgelopen tijd. Ik moet zeggen... het doet me meer dan ik dacht.
Ik heb dit topic geopend met als reden dat er misschien meer zorgmedewerkers zijn die dit ook zo ervaren, hun hart willen luchten of tips hebben voor anderen.
Leven en laten leven 
zondag 21 juni 2020 om 11:44
Hebben jullie geen maatschappelijk werkers voor de medewerkers? Bij ons kwamen ze drie keer per week op de afdeling voor wie er behoefte aan had en daarbuiten kon je zelf contact opnemen.
Ik herken wel wat je schrijft. Sommige gebeurtenissen hakken er wel in en als ik daar aan terug denk, kan ik er nog verdrietig van worden.
Ik herken wel wat je schrijft. Sommige gebeurtenissen hakken er wel in en als ik daar aan terug denk, kan ik er nog verdrietig van worden.
zondag 21 juni 2020 om 11:58
Ja hebben we wel. Moet wel zeggen dat de IC wel echt meer in het vizier ligt van hulp aanbiedingen dan andere afdelingen.. niet om te klagen hoor maar meer dat de drempel dan wat hoger wordthuisduif schreef: ↑21-06-2020 11:44Hebben jullie geen maatschappelijk werkers voor de medewerkers? Bij ons kwamen ze drie keer per week op de afdeling voor wie er behoefte aan had en daarbuiten kon je zelf contact opnemen.
Ik herken wel wat je schrijft. Sommige gebeurtenissen hakken er wel in en als ik daar aan terug denk, kan ik er nog verdrietig van worden.
Waar ik vooral last van had was toch angst om zelf ziek te worden of dierbaren te besmetten. Ook wel een eenzame tijd.
Hadden jullie voldoende beschermingsmiddelen huisduif??
Leven en laten leven
zondag 21 juni 2020 om 12:39
Ja ik herken het. Het is heel lang zo hectisch geweest dat er geen tijd was om te verwerken. Nu komt bij mij en veel collega's het besef hoe heftig het was. Tijdens de piek hadden we na elke dienst een evaluatie met iemand van de medische psychologie of psychiatrie erbij, nu is dat natuurlijk niet meer.
Je kan nog steeds mensen benaderen als je het moeilijk hebt maar niet meer zo laagdrempelig als eerst.
Het helpt mij om veel met mijn directe collega's te praten.
Je kan nog steeds mensen benaderen als je het moeilijk hebt maar niet meer zo laagdrempelig als eerst.
Het helpt mij om veel met mijn directe collega's te praten.
zondag 21 juni 2020 om 13:24
Klinkt alsof je erg in de overlevingsstand hebt gewerkt en nu pas aan het verwerken bent. Heel begrijpelijk want we zijn in een periode van drie/vier maanden door zoveel verschillende fases met nieuwe indrukken gegaan waarbij er telkens weer nieuwe werkroutines, oplettendheid, aandacht etc nodig was. Buiten het werk was er ook niet aan te ontsnappen want heel de wereld ging door deze crisis. Emotioneel bijna niet te volgen..maar ook gebruikelijke copingsstrategieen konden lang niet altijd ingezet worden. Geen rondje hardlopen, niet even face to face bijkletsen met vriendinnen, geen winkelmiddagen, geen bioscoop om even te ontstressen.
Zelf ben ik ingezet om zoveel mogelijk ondersteuning te geven aan zorgmedewerkers tijdens en na de coronaperiode. Vond het zelf ook een zeer heftige periode waarin ik ook nog een plek aan alle indrukken aan het geven ben. Moet zeggen dat het qua begeleiden van collega's erg zoeken was (en nog steeds is) wat het beste werkt..voor ons was deze crisis ook geen dagelijkse kost en je wilt ook niet teveel in de weglopen. Het blijft vooral ook steeds monitoren wat er leeft in welke fase en welke belasting dit geeft..en wat je er dan het beste mee kunt doen.
Belangrijk is om goed bij jezelf en collega's in de gaten te houden of er tekenen van uitputting, slecht slapen, overmatige emotionaliteit (niet in verhouding zeg maar) etc is. Buddy systeem werkt hierbij vaak wel goed.
Zou het kunnen helpen om je gevoel eens te bespreken met een collega die je vertrouwt en met wie je goed kan? Je kunt zo op elkaar letten, ervaringen delen, steun geven en elkaar ook een seintje geven als de klachten van de ander toch wel erg lijken te worden.
Weet je wat er in jullie organisatie verder gedaan wordt om te monitoren op klachten van overbelasting, traumatisering etc?
Zelf ben ik ingezet om zoveel mogelijk ondersteuning te geven aan zorgmedewerkers tijdens en na de coronaperiode. Vond het zelf ook een zeer heftige periode waarin ik ook nog een plek aan alle indrukken aan het geven ben. Moet zeggen dat het qua begeleiden van collega's erg zoeken was (en nog steeds is) wat het beste werkt..voor ons was deze crisis ook geen dagelijkse kost en je wilt ook niet teveel in de weglopen. Het blijft vooral ook steeds monitoren wat er leeft in welke fase en welke belasting dit geeft..en wat je er dan het beste mee kunt doen.
Belangrijk is om goed bij jezelf en collega's in de gaten te houden of er tekenen van uitputting, slecht slapen, overmatige emotionaliteit (niet in verhouding zeg maar) etc is. Buddy systeem werkt hierbij vaak wel goed.
Zou het kunnen helpen om je gevoel eens te bespreken met een collega die je vertrouwt en met wie je goed kan? Je kunt zo op elkaar letten, ervaringen delen, steun geven en elkaar ook een seintje geven als de klachten van de ander toch wel erg lijken te worden.
Weet je wat er in jullie organisatie verder gedaan wordt om te monitoren op klachten van overbelasting, traumatisering etc?
zondag 21 juni 2020 om 18:09
Ik herken het wel een beetje. Ik werk op de IC. De reguliere zorg is weer opgestart. We hebben meer bedden geopend dan normaal, maar natuurlijk niet met meer personeel.
En ik merk dat ik nu begin te merken dat ik nog geen dag vakantie heb gehad dit jaar.
In augustus als het goed is 2 weken waar ik wel naar uit kijk. Ik heb dan 1 week ingeleverd omdat het anders echt niet te doen is met de extra bedden.
En wat me ook zwaar tegenvalt is dat we tot nu toe nog niets van de beloofde bonus hebben gezien en de loonsverhoging er ook niet door lijkt te komen.
Ik voel me nu ook veel minder gemotiveerd om bij een volgende piek weer zoveel extra te werken. Alleen applaus is echt niet genoeg.
En ik merk dat ik nu begin te merken dat ik nog geen dag vakantie heb gehad dit jaar.
In augustus als het goed is 2 weken waar ik wel naar uit kijk. Ik heb dan 1 week ingeleverd omdat het anders echt niet te doen is met de extra bedden.
En wat me ook zwaar tegenvalt is dat we tot nu toe nog niets van de beloofde bonus hebben gezien en de loonsverhoging er ook niet door lijkt te komen.
Ik voel me nu ook veel minder gemotiveerd om bij een volgende piek weer zoveel extra te werken. Alleen applaus is echt niet genoeg.
zondag 21 juni 2020 om 19:08
Die bonus ansich daar kan ik Nog niet Eens zoveel mee zitten. (Wel een beetje natuurlijk) Al dat geklets aangezwengeld door oppositie voor goede sier terwijl het helemaal niet zo simpel is
Maar wat ik wel heel stom vind/vond is die overdreven verering die er ineens was voor zorgpersoneel Maar ook waardering (gratis maaltijden, fruit) en nu weer helemaal voorbij Lijkt (betaal gewoon weer 7euro in het personeelstestaurant bijv voor een maaltijd) Terwijl echt waar, zowel voor de coronatijd als nu is mijn werk bij net zo belangrijk ook nu begeleid ik stervende mensen en handel ik in acute situaties enz enz
Dat voelt gewoon heel cru
Alsof een coronapatient verplegen belangrijker is dan een open tbc patient(Ook erg besmettelijk ) of terminale kankerpatient (Ook erg stervend)
Maar wat ik wel heel stom vind/vond is die overdreven verering die er ineens was voor zorgpersoneel Maar ook waardering (gratis maaltijden, fruit) en nu weer helemaal voorbij Lijkt (betaal gewoon weer 7euro in het personeelstestaurant bijv voor een maaltijd) Terwijl echt waar, zowel voor de coronatijd als nu is mijn werk bij net zo belangrijk ook nu begeleid ik stervende mensen en handel ik in acute situaties enz enz
Dat voelt gewoon heel cru
Alsof een coronapatient verplegen belangrijker is dan een open tbc patient(Ook erg besmettelijk ) of terminale kankerpatient (Ook erg stervend)
zondag 21 juni 2020 om 20:31
Ik werk normaliter op de OK, maar moest in maart en april ook op de COVID IC werken. Ik vond het moeilijk. Sommige van mijn collega's leek het niet zoveel te doen maar ik heb er veel stress van gehad. Door alles wat er in de wereld gebeurde, en dan ook nog eens op je werk uit je comfortzone op een andere afdeling moeten werken. En niet zomaar een afdeling, nee, de COVID IC. Ik was diep onder de indruk.
Waar ik het meeste moeite mee had, en nog steeds soms heb, is niet zozeer wat er op mijn werk gebeurde (al was dat soms ook heftig!), maar meer rondom huis. Buren die toch visite kregen, etc. Terwijl er dan net weer iemand dood was gegaan op mijn werk.
Ik heb wel een klein beetje angst voor een tweede golf. Ik wil echt niet weer op de IC aan het werk, hoe lief mijn IC-collega's daar ook waren.
Nu is alles weer redelijk normaal en werk ik weer gewoon op de OK. Het lijkt alweer ver weg, en toch soms nog zo dichtbij. Jammer dat de waardering voor ons weer verdwenen is, en die bonus er ook niet meer lijkt te komen. Het gaat me niet om het geld, dat heb ik zelf genoeg. Maar wel om het feit dat we weer eens over ons heen laten lopen in de zorg, want we doen ons werk toch wel. Honderden miljoenen naar andere sectoren, en wij krijgen een haring. De buitenwereld heeft geen idee wat wij hebben moeten doorstaan op ons werk.
Waar ik het meeste moeite mee had, en nog steeds soms heb, is niet zozeer wat er op mijn werk gebeurde (al was dat soms ook heftig!), maar meer rondom huis. Buren die toch visite kregen, etc. Terwijl er dan net weer iemand dood was gegaan op mijn werk.
Ik heb wel een klein beetje angst voor een tweede golf. Ik wil echt niet weer op de IC aan het werk, hoe lief mijn IC-collega's daar ook waren.
Nu is alles weer redelijk normaal en werk ik weer gewoon op de OK. Het lijkt alweer ver weg, en toch soms nog zo dichtbij. Jammer dat de waardering voor ons weer verdwenen is, en die bonus er ook niet meer lijkt te komen. Het gaat me niet om het geld, dat heb ik zelf genoeg. Maar wel om het feit dat we weer eens over ons heen laten lopen in de zorg, want we doen ons werk toch wel. Honderden miljoenen naar andere sectoren, en wij krijgen een haring. De buitenwereld heeft geen idee wat wij hebben moeten doorstaan op ons werk.
zondag 21 juni 2020 om 20:59
Het raakt mij ook nog steeds. Ik weet niet of het enkel de heftige situaties waren of het feit dat de waardering nu helemaal uitblijft. Niet enkel die bonus, maar ook contracten die niet verleend worden waardoor collega’s die zich zo ingezet hebben nu (voor mijn gevoel) een trap na krijgen.
Mensen pakken de draad weer op en veel mensen lijken de maatregelen overdreven te vinden, ik ben wel bang voor een tweede golf. Wij hebben in de beginperiode geen beschermingsmateriaal tot beschikking gehad. Er zijn ook collega’s zelf ziek geworden.
Wij kregen tijdens de piek ook psychologische ondersteuning en veel waardering, ik hoef geen applaus en presentjes. Ik wil dat wij in de zorgsector een loon krijgen dat in verhouding staat naar wat we doen, dat er niet enkel maar bezuiniging wordt en dat er ook aan onze gezondheid gedacht wordt. Maar nu de angst weg is lijkt die waardering ook ver te zoeken.
Mensen pakken de draad weer op en veel mensen lijken de maatregelen overdreven te vinden, ik ben wel bang voor een tweede golf. Wij hebben in de beginperiode geen beschermingsmateriaal tot beschikking gehad. Er zijn ook collega’s zelf ziek geworden.
Wij kregen tijdens de piek ook psychologische ondersteuning en veel waardering, ik hoef geen applaus en presentjes. Ik wil dat wij in de zorgsector een loon krijgen dat in verhouding staat naar wat we doen, dat er niet enkel maar bezuiniging wordt en dat er ook aan onze gezondheid gedacht wordt. Maar nu de angst weg is lijkt die waardering ook ver te zoeken.
zondag 21 juni 2020 om 21:37
Absoluut! Helemaal eens met jullie.
Ik werd ook wat ongemakkelijk van het applaus en helden en frontlinie. Het is natuurlijk ook gewoon het werk wat je doet. Maar toch is dat ook wel een valkuil.
Je probeert het zoveel mogelijk in het zkh te laten. Maar dat lukt niet altijd.
De regels werden steeds meer aangescherpt en veranderden constant. De grip raak je kwijt.
We hadden wel peer support, dat was fijn.
Waar ik het meeste last van had was het isolement waar je in zit. Alleen werk en thuis.
Geen vrienden of familie. En de onrust en angst ook bij collega’s.
Contracten omhoog, vakanties ingetrokken. Ik vraag me af in hoeverre de zorg een tweede golf gaat trekken.
Ik werd ook wat ongemakkelijk van het applaus en helden en frontlinie. Het is natuurlijk ook gewoon het werk wat je doet. Maar toch is dat ook wel een valkuil.
Je probeert het zoveel mogelijk in het zkh te laten. Maar dat lukt niet altijd.
De regels werden steeds meer aangescherpt en veranderden constant. De grip raak je kwijt.
We hadden wel peer support, dat was fijn.
Waar ik het meeste last van had was het isolement waar je in zit. Alleen werk en thuis.
Geen vrienden of familie. En de onrust en angst ook bij collega’s.
Contracten omhoog, vakanties ingetrokken. Ik vraag me af in hoeverre de zorg een tweede golf gaat trekken.
Leven en laten leven
zondag 21 juni 2020 om 21:40
Dat lijkt me echt vreselijk, geen pbm. Dat hebben wij gelukkig niet gehad! Ook dat voelde oneerlijk vond ik, al was ik blij dat ik ze hadmiss-confused- schreef: ↑21-06-2020 20:59
Mensen pakken de draad weer op en veel mensen lijken de maatregelen overdreven te vinden, ik ben wel bang voor een tweede golf. Wij hebben in de beginperiode geen beschermingsmateriaal tot beschikking gehad. Er zijn ook collega’s zelf ziek geworden.
Leven en laten leven
zondag 21 juni 2020 om 21:47
Ik denk dat je het niet zo persoonlijk moet opvatten. Het is een blijk van waardering maar dat duurt nooit lang.absor schreef: ↑21-06-2020 19:08Die bonus ansich daar kan ik Nog niet Eens zoveel mee zitten. (Wel een beetje natuurlijk) Al dat geklets aangezwengeld door oppositie voor goede sier terwijl het helemaal niet zo simpel is
Maar wat ik wel heel stom vind/vond is die overdreven verering die er ineens was voor zorgpersoneel Maar ook waardering (gratis maaltijden, fruit) en nu weer helemaal voorbij Lijkt (betaal gewoon weer 7euro in het personeelstestaurant bijv voor een maaltijd) Terwijl echt waar, zowel voor de coronatijd als nu is mijn werk bij net zo belangrijk ook nu begeleid ik stervende mensen en handel ik in acute situaties enz enz
Dat voelt gewoon heel cru
Alsof een coronapatient verplegen belangrijker is dan een open tbc patient(Ook erg besmettelijk ) of terminale kankerpatient (Ook erg stervend)
Ik werkte op de extra Covid IC, en ik kan het allemaal goed een plekje geven. Wat me in die tijd wel eens aanvloog was dat de mensen bij wie wij wekenlang zo dichtbij waren geen familie mochten ontvangen. En dan videobellen met verdrietige, wanhopige familie. Ik heb regelmatig met natte ogen zo'n gesprek gevoerd. Was blij met mn beschermingsbril.
zondag 21 juni 2020 om 21:54
zondag 21 juni 2020 om 22:03
Ik werk in een verpleeghuis op de afdeling waar ik werk was ook corona uitgebroken. Voldoende berschermings materiaal was lastig aan te komen.
Inmiddels wel corona vrij
Ik werk wel in een fijn en hecht team waar door je toch makkelijker met elkaar praat over alles.
Inmiddels wel corona vrij
Ik werk wel in een fijn en hecht team waar door je toch makkelijker met elkaar praat over alles.
derooiekater wijzigde dit bericht op 21-06-2020 22:03
5.33% gewijzigd
zondag 21 juni 2020 om 22:03
Ik vond dit vooral erg vervelend. Alsof zorgmedewerkers alleen de helden waren.absor schreef: ↑21-06-2020 19:08Die bonus ansich daar kan ik Nog niet Eens zoveel mee zitten. (Wel een beetje natuurlijk) Al dat geklets aangezwengeld door oppositie voor goede sier terwijl het helemaal niet zo simpel is
Maar wat ik wel heel stom vind/vond is die overdreven verering die er ineens was voor zorgpersoneel Maar ook waardering (gratis maaltijden, fruit) en nu weer helemaal voorbij Lijkt (betaal gewoon weer 7euro in het personeelstestaurant bijv voor een maaltijd) Terwijl echt waar, zowel voor de coronatijd als nu is mijn werk bij net zo belangrijk ook nu begeleid ik stervende mensen en handel ik in acute situaties enz enz
Dat voelt gewoon heel cru
Alsof een coronapatient verplegen belangrijker is dan een open tbc patient(Ook erg besmettelijk ) of terminale kankerpatient (Ook erg stervend)
Wij als onderzoekers hebben ook 24-uursdiensten gedraaid om het virus in kaart te brengen, medicijnen te testen enz en krijgen geen enkele blijk van waardering. Ook hebben een aantal collega’s en ik onze onderzoekswerkzaamheden gestaakt en zijn aan de slag gegaan in het ziekenhuis lab om COVID testen te draaien. Dat steekt mij nog het meeste. Ondertussen worden wij ook elk jaar weer gekort op onderzoeksbudget terwijl onderzoek (voorkomen) toch echt belangrijker is dan genezen.
zondag 21 juni 2020 om 22:18
PhiIae schreef: ↑21-06-2020 22:03Ik vond dit vooral erg vervelend. Alsof zorgmedewerkers alleen de helden waren.
Wij als onderzoekers hebben ook 24-uursdiensten gedraaid om het virus in kaart te brengen, medicijnen te testen enz en krijgen geen enkele blijk van waardering. Ook hebben een aantal collega’s en ik onze onderzoekswerkzaamheden gestaakt en zijn aan de slag gegaan in het ziekenhuis lab om COVID testen te draaien. Dat steekt mij nog het meeste. Ondertussen worden wij ook elk jaar weer gekort op onderzoeksbudget terwijl onderzoek (voorkomen) toch echt belangrijker is dan genezen.
Oja dat vind ik ook nog, er zijn zoveel mensen die zich uit de naad hebben gewerkt, ook daarom vond ik dat applaus zo stom. Het voelde gewoon raar
Ook bv dat aandacht alleen naar zkhuizen leek te gaan maar dat mijn vriendin in het verpleeghuis, ik meen het echt, voortaan zelf moest koken want door covid regels mocht de kok niet meer komen, geen familie dus geen afleiding, geen vrijwilligers en oja de gene die de binnentuin en voliere bijhoudt mocht ook niet komen dus moest de verpleging ook nog even doen.
Ja sorry maar ik zou dan echt ontslag hebben genomen
Toedeloe
Maar ook al die andere beroepen die zich uit de naad werkten idd
zondag 21 juni 2020 om 22:41
Ja inderdaad echt vreselijk!
Je voelt je gewoon bezwaard om die aandacht te krijgen. En al die cadeautjes ! Heel leuk natuurlijk... maar ook een beetje... tja..
Vind trouwens dat er wel wat makkelijk voorbij gegaan wordt aan de oververmoeidheid van medewerkers.
We zijn nu weer dubbel en dwars ingepland om een wachtlijst weg te werken. Ik snap dat wel natuurlijk maar we zijn gewoon kapot.
Tijdens covid allemaal full time ongeveer en nu weer volle bak voor de wachtenden.
Je voelt je gewoon bezwaard om die aandacht te krijgen. En al die cadeautjes ! Heel leuk natuurlijk... maar ook een beetje... tja..
Vind trouwens dat er wel wat makkelijk voorbij gegaan wordt aan de oververmoeidheid van medewerkers.
We zijn nu weer dubbel en dwars ingepland om een wachtlijst weg te werken. Ik snap dat wel natuurlijk maar we zijn gewoon kapot.
Tijdens covid allemaal full time ongeveer en nu weer volle bak voor de wachtenden.
Leven en laten leven
maandag 22 juni 2020 om 08:36
Ja er was wel altijd genoeg materiaal waar we uiteraard wel zuinig mee om moesten gaan. Toch bleef ik daardoor ook wel langer op een kamer dan goed voor mij was en zag ik dingen die ik niet wilde zien. Normaal loop ik regelmatig even van een kamer af als iets me aangrijpt maar dat ging nu niet. Het wordt niet makkelijker om emotioneel afstand te houden.machientje schreef: ↑21-06-2020 11:58Ja hebben we wel. Moet wel zeggen dat de IC wel echt meer in het vizier ligt van hulp aanbiedingen dan andere afdelingen.. niet om te klagen hoor maar meer dat de drempel dan wat hoger wordt
Waar ik vooral last van had was toch angst om zelf ziek te worden of dierbaren te besmetten. Ook wel een eenzame tijd.
Hadden jullie voldoende beschermingsmiddelen huisduif??
Zelf was ik niet zo zeer bang om ziek te worden maar wel om anderen te besmetten. Mensen wilden mij soms ook niet meer zien uit angst dat ik iets mee zou brengen en hen zou besmetten. Anderen maken zich zorgen om mij omdat de media schetst dat het allemaal zo vreselijk zou zijn in het ziekenhuis en dan had ik weer het idee dat ik hen ook nog gerust moest stellen dat het allemaal wel meeviel. Wat soms echt niet zo was maar dat ga ik niet vertellen want dan maken ze zich nog meer zorgen.
dinsdag 23 juni 2020 om 01:17
Goed topic.
Hier geen ic, maar verpleeghuis. Kleinschalig wonen voor met name dementie. Wij hadden nog voor de overheid dit besloot te maken met een sluiting voor familieleden, wat voor ons veel drama en extra werk betekende. En dat was nog maar het begin. Wij hebben lang moeten werken zonder beschermingsmiddelen.
Eerst was het heel spannend allemaal. Later werd het werken ook steeds lastiger. Qua bewegingsvrijheid, extra kleding, looproutes en mondkapjes die de ademhaling enorm beperken.
Vrijwel al mijn collega’s en sowieso bijna alle bewoners werden uiteindelijk toch positief getest. Van mijn groep is de helft overleden. Ik denk inherent aan het kleinschalig wonen. Zes mensen in één huis, dicht op elkaar, met decorumverlies en met veel wisselend personeel. Al die tijd draaide ik op de adrenaline.
Voor mij betekende het dat ik weken in een soort van oorlogsgebied heb gewerkt en dat ik uiteindelijk ook ziek thuis kwam te zitten. Positief getest. Met astma, wat het heel spannend maakte. Uiteindelijk bleek dat ik qua covid-19 lichamelijk weinig problemen heb gehad, maar psychisch des te meer.
Hier geen ic, maar verpleeghuis. Kleinschalig wonen voor met name dementie. Wij hadden nog voor de overheid dit besloot te maken met een sluiting voor familieleden, wat voor ons veel drama en extra werk betekende. En dat was nog maar het begin. Wij hebben lang moeten werken zonder beschermingsmiddelen.
Eerst was het heel spannend allemaal. Later werd het werken ook steeds lastiger. Qua bewegingsvrijheid, extra kleding, looproutes en mondkapjes die de ademhaling enorm beperken.
Vrijwel al mijn collega’s en sowieso bijna alle bewoners werden uiteindelijk toch positief getest. Van mijn groep is de helft overleden. Ik denk inherent aan het kleinschalig wonen. Zes mensen in één huis, dicht op elkaar, met decorumverlies en met veel wisselend personeel. Al die tijd draaide ik op de adrenaline.
Voor mij betekende het dat ik weken in een soort van oorlogsgebied heb gewerkt en dat ik uiteindelijk ook ziek thuis kwam te zitten. Positief getest. Met astma, wat het heel spannend maakte. Uiteindelijk bleek dat ik qua covid-19 lichamelijk weinig problemen heb gehad, maar psychisch des te meer.
donderdag 25 juni 2020 om 12:50
