Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Ik heb het even gehad
maandag 30 maart 2020 om 10:49
Dag allemaal,
Ik moet het even van mij afschrijven, ik hoop dat het helpt om terug rustiger te worden...
Ondertussen gaat de derde week thuiszitten in (ik woon in
. Ik werk thuis, man werkt thuis, en kinderen zijn ook thuis. Ze zijn 7 en 9.
Ik vind het allemaal erg vermoeiend - zoals ook anderen vermoed ik. Maar, mijn grootste probleem is dat ik weinig steun ervaar van mijn man.
Een kleine situatieschets hoe het hier aan toe gaat:
ik sta op tijd op, om op tijd te kunnen beginnen werken om aan mijn werkuren te geraken. Ik zet het ontbijt klaar voor de kinderen, hun schoolwerk. Ik laat de hond buiten, geef hem eten en begin te werken.
De kinderen staan op, ontbijten braaf (meestal, vandaag maken ze ruzie), en houden zich goed aan de afspraken. Ondertussen ligt mijn man nog steeds in bed (hij beweert dat hij om 9u begint te werken, maar vanuit zijn bed). Daarna beginnen ze aan hun schoolwerk. Bij vragen komen ze naar mij (papa is anderstalig en zegt dat hij hen niet kan helpen, wat voor mij echt niet waar is). Af en toe gaan ze naar hem. Hen motiveren, ondersteunen, zien dat ze doen wat ze moeten doen, schoolwerk verbeteren, zorgen voor het eten, huishouden,... is allemaal voor mij. Ik ervaar heel weinig steun van hem. Dit is in niet-coronatijden ook met periodes het geval, en zorgt ook af en toe voor ruzie. Maar nu kan ik moeilijker ventileren, krijg ik het niet uit mijn systeem.
Dit weekend heeft hij zaterdag wel klusjes gedaan in huis die dringend gedaan moesten worden. Op zondag heeft hij weeral de hele dag in de zetel gehangen, (waar hij al heel de week zit om te werken), want zaterdag had hij al zo hard gewerkt en hij mag ook eens ontspannen. Ik had voor de start van het weekend gevraagd dat hij af en toe een spelletje of zo zou doen met de kinderen, dit heeft hij niet gedaan.
Hij zit ook vaak met een koptelefoon op zijn hoofd, waardoor hij niet hoort wat er om hen heen gebeurd. Als de kinderen iets vragen, ruzie hebben,... hoort hij dit niet en moet ik dus ook tussenkomen. ALTIJD!
's Middags werkt hij gewoon verder, hij stopt niet om te eten met ons. Voor het eten van de kinderen zorgen is mijn taak... vb. gisteren hadden we erg laat ontbeten, ik probeer wat te vermageren dus dacht het middageten de skippen. Hij had wel honger en wou wel pasta eten (een gewone boterham wil meneer niet eten), en ipv water op te zetten voor hem en de kinderen, wacht hij totdat ik het doe (ik was nog aan het strijken).
's Avonds zelfde verhaal: hij zit in de zetel met zijn laptop (aan het werken? geen idee), ik kook en probeer wat met de kinderen bezig te zijn en ondertussen ook wat op te ruimen. Ze hebben zich al de hele dag alleen moeten bezighouden! We eten, de kinderen ruimen af, en hij ruimt de keuken op.
Daarna gaat hij... in de zetel zitten... Ik leg de jongste in bed - lees nog wat met hem, speel een spelletje met de oudste en leg haar ook in bed. En dan ben ik echt uitgeput!
Gisteren vroeg ik of hij mee wou gaan wandelen, maar het was te koud (hij wandelt ook echt niet graag, maar ja, dat is het enige dat we nu nog kunnen doen...). Dus ben ik maar alleen geweest met de kinderen (net zoals alle dagen ervoor).
Hij belde met zijn ouders, en ik hoorde hem ook zeggen dat hij ZO veel werk heeft (is op zich wel waar), en dat het voor mij wel meevalt. Dat is dus absoluut niet waar, ik heb mijn gewone werk, plus de kinderen, plus al de rest! Daar werd ik dus ook kwaad van!
En nu... nu heb ik het dus echt gehad. Ik probeer rustig te blijven om de sfeer positief te houden, maar hier slaag ik niet zo goed in...
Deze morgen hadden de kinderen het dus wat moeilijker en ik moest net iets doen waarbij ik mij meer moet concentreren. De hond deed ook moeilijk. En dan staat meneer rustig op om 10u en komt vragen of alles in orde is. NEEEEEEEEE niet alles is in orde. En dan wordt hij boos omdat IK moeilijk doe!!! Hij heeft wel het afwasmachine uitgeladen (de eerste keer sinds we thuis zitten), en de keuken opgeruimd, maar met het nodige gesakker en gevloek.
Wie heeft ideeën om mij te helpen rustig te blijven? Ik weet dat ik hem niet ga veranderen. Af en toe krijg ik er beweging in, maar ik wil op dit moment de boel niet laten ontploffen, want er zijn weinig manieren om terug tot rust te komen dus is dit geen goed idee (en de kinderen zijn er ook altijd natuurlijk...). Eigenlijk heb ik alleen maar zin om te huilen, maar dat gaat ook niet helpen natuurlijk
.
Ik moet het even van mij afschrijven, ik hoop dat het helpt om terug rustiger te worden...
Ondertussen gaat de derde week thuiszitten in (ik woon in
. Ik werk thuis, man werkt thuis, en kinderen zijn ook thuis. Ze zijn 7 en 9. Ik vind het allemaal erg vermoeiend - zoals ook anderen vermoed ik. Maar, mijn grootste probleem is dat ik weinig steun ervaar van mijn man.
Een kleine situatieschets hoe het hier aan toe gaat:
ik sta op tijd op, om op tijd te kunnen beginnen werken om aan mijn werkuren te geraken. Ik zet het ontbijt klaar voor de kinderen, hun schoolwerk. Ik laat de hond buiten, geef hem eten en begin te werken.
De kinderen staan op, ontbijten braaf (meestal, vandaag maken ze ruzie), en houden zich goed aan de afspraken. Ondertussen ligt mijn man nog steeds in bed (hij beweert dat hij om 9u begint te werken, maar vanuit zijn bed). Daarna beginnen ze aan hun schoolwerk. Bij vragen komen ze naar mij (papa is anderstalig en zegt dat hij hen niet kan helpen, wat voor mij echt niet waar is). Af en toe gaan ze naar hem. Hen motiveren, ondersteunen, zien dat ze doen wat ze moeten doen, schoolwerk verbeteren, zorgen voor het eten, huishouden,... is allemaal voor mij. Ik ervaar heel weinig steun van hem. Dit is in niet-coronatijden ook met periodes het geval, en zorgt ook af en toe voor ruzie. Maar nu kan ik moeilijker ventileren, krijg ik het niet uit mijn systeem.
Dit weekend heeft hij zaterdag wel klusjes gedaan in huis die dringend gedaan moesten worden. Op zondag heeft hij weeral de hele dag in de zetel gehangen, (waar hij al heel de week zit om te werken), want zaterdag had hij al zo hard gewerkt en hij mag ook eens ontspannen. Ik had voor de start van het weekend gevraagd dat hij af en toe een spelletje of zo zou doen met de kinderen, dit heeft hij niet gedaan.
Hij zit ook vaak met een koptelefoon op zijn hoofd, waardoor hij niet hoort wat er om hen heen gebeurd. Als de kinderen iets vragen, ruzie hebben,... hoort hij dit niet en moet ik dus ook tussenkomen. ALTIJD!
's Middags werkt hij gewoon verder, hij stopt niet om te eten met ons. Voor het eten van de kinderen zorgen is mijn taak... vb. gisteren hadden we erg laat ontbeten, ik probeer wat te vermageren dus dacht het middageten de skippen. Hij had wel honger en wou wel pasta eten (een gewone boterham wil meneer niet eten), en ipv water op te zetten voor hem en de kinderen, wacht hij totdat ik het doe (ik was nog aan het strijken).
's Avonds zelfde verhaal: hij zit in de zetel met zijn laptop (aan het werken? geen idee), ik kook en probeer wat met de kinderen bezig te zijn en ondertussen ook wat op te ruimen. Ze hebben zich al de hele dag alleen moeten bezighouden! We eten, de kinderen ruimen af, en hij ruimt de keuken op.
Daarna gaat hij... in de zetel zitten... Ik leg de jongste in bed - lees nog wat met hem, speel een spelletje met de oudste en leg haar ook in bed. En dan ben ik echt uitgeput!
Gisteren vroeg ik of hij mee wou gaan wandelen, maar het was te koud (hij wandelt ook echt niet graag, maar ja, dat is het enige dat we nu nog kunnen doen...). Dus ben ik maar alleen geweest met de kinderen (net zoals alle dagen ervoor).
Hij belde met zijn ouders, en ik hoorde hem ook zeggen dat hij ZO veel werk heeft (is op zich wel waar), en dat het voor mij wel meevalt. Dat is dus absoluut niet waar, ik heb mijn gewone werk, plus de kinderen, plus al de rest! Daar werd ik dus ook kwaad van!
En nu... nu heb ik het dus echt gehad. Ik probeer rustig te blijven om de sfeer positief te houden, maar hier slaag ik niet zo goed in...
Deze morgen hadden de kinderen het dus wat moeilijker en ik moest net iets doen waarbij ik mij meer moet concentreren. De hond deed ook moeilijk. En dan staat meneer rustig op om 10u en komt vragen of alles in orde is. NEEEEEEEEE niet alles is in orde. En dan wordt hij boos omdat IK moeilijk doe!!! Hij heeft wel het afwasmachine uitgeladen (de eerste keer sinds we thuis zitten), en de keuken opgeruimd, maar met het nodige gesakker en gevloek.
Wie heeft ideeën om mij te helpen rustig te blijven? Ik weet dat ik hem niet ga veranderen. Af en toe krijg ik er beweging in, maar ik wil op dit moment de boel niet laten ontploffen, want er zijn weinig manieren om terug tot rust te komen dus is dit geen goed idee (en de kinderen zijn er ook altijd natuurlijk...). Eigenlijk heb ik alleen maar zin om te huilen, maar dat gaat ook niet helpen natuurlijk
.
maandag 30 maart 2020 om 16:05
Je klinkt als iemand die het allemaal in eigen hand wil houden en die ook alles zelf wil doen want jij kan het beter dan hij en ondertussen zeik je de hele dag. Ik snap wel waarom hij uitcheckt en je kinderen boven zitten. Je wil zaken helemaal niet aan hem overlaten of afspraken maken want dan verlies je de controle en jij kan toch alles beter.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 maart 2020 om 16:10
Maar hoe gaat het dan normaal bij jou als de kinderen wel naar school zijn en jij buiten de deur werkt? Want ik begrijp dat je normaal buiten de deur werkt toch? En hij ook? Wat speelt zich dan af in een weekend bijvoorbeeld? Misschien kom je nu ineens achter hele vervelende eigenschappen van jouw partner. Dat is ontzettend naar maar dan helpt praten misschien om iets aan de situatie te doen.
edit: ik zie nu de update hoe het normaal gaat en wat er veranderd is. Praten praten en vooral niets 'veronderstellen'. Je kunt niet voor iemand anders denken en je kunt beter zeggen wat je zou willen dan ervan uitgaan dat de man het wel zal begrijpen. Want dat is dus niet zo
edit: ik zie nu de update hoe het normaal gaat en wat er veranderd is. Praten praten en vooral niets 'veronderstellen'. Je kunt niet voor iemand anders denken en je kunt beter zeggen wat je zou willen dan ervan uitgaan dat de man het wel zal begrijpen. Want dat is dus niet zo
maandag 30 maart 2020 om 17:16
Dit dagenlang samen zitten eist zijn tol. ik heb hetzelfde met mijn man voorgehad een paar dagen geleden. Hij speelde wel met de kinderen maar huishoudelijke taken kwamen sowieso op mij terecht. We hebben flink ruzie gemaakt (dat raad ik je niet aan nu je 24u op 24 bij elkaar zit). Maar uiteindelijk hebben we tot een oplossing gekomen. Ik kook, hij dekt de tafel en ruimt af. Ik ben 's morgens bij de kinderen (ontbijt etc) en werk tot s middags in het salon terwijl hij dan rustig boven zit te werken zonder kinderen. Na het eten wisselen we. Poetsen blijft wel grotendeels mijn ding maar hij stofzuigt om de twee dagen het huis en ik doe de rest. De was doe ik ook maar hij hangt het te drogen. Wegleggen in de kasten doe ik. De ene dag doe ik het huiswerk met de kinderen, de andere dag hij.
Het moet gewoon TO, je moet hem vragen om duidelijke afspraken te maken hieromtrent. Anders ga je gek worden. De truk is om niet boos te worden en niet in verwijten te vallen. Want tenslotte heb je dit door veel voor hem te doen in de hand gewerkt al die jaren. Dus niet verwijten maar rustig praten, hem de noodzaak duidelijk maken en concrete afspraken maken. Dat is belangrijk want dat maakt het duidelijker voor hen. Desnoods op een papier de taakverdeling opschrijven.
Het moet gewoon TO, je moet hem vragen om duidelijke afspraken te maken hieromtrent. Anders ga je gek worden. De truk is om niet boos te worden en niet in verwijten te vallen. Want tenslotte heb je dit door veel voor hem te doen in de hand gewerkt al die jaren. Dus niet verwijten maar rustig praten, hem de noodzaak duidelijk maken en concrete afspraken maken. Dat is belangrijk want dat maakt het duidelijker voor hen. Desnoods op een papier de taakverdeling opschrijven.
maandag 30 maart 2020 om 17:18
Ken jij TO persoonlijk? Nee toch?viva-amber schreef: ↑30-03-2020 16:05Je klinkt als iemand die het allemaal in eigen hand wil houden en die ook alles zelf wil doen want jij kan het beter dan hij en ondertussen zeik je de hele dag. Ik snap wel waarom hij uitcheckt en je kinderen boven zitten. Je wil zaken helemaal niet aan hem overlaten of afspraken maken want dan verlies je de controle en jij kan toch alles beter.
maandag 30 maart 2020 om 17:33
Haha, viva-amber... je zegt het een beetje extreem, maar hebt voor een stuk gelijk.
Ik heb het graag in de hand.
Maar wat podiki zegt is ook wat ik bedoel. Ik wil eigenlijk op een rustige moment met hem praten om duidelijke afspraken te maken, maar deze ochtend was ik niet echt rustig en zocht ik een manier om dat wel te worden.
Ondertussen hebben we er allebei (bijna) een werkdag op zitten, zijn de kinderen (redelijk) braaf weeral geweest, en is de rust weergekeerd. Vanavond toch even duidelijke afspraken maken. Hij zegt altijd wat hij niet kan, maar wat kan hij wel...
nog een kleine toevoeging (misschien wat laat, maar dat zijn ook maar allemaal hypotheses), soms denk ik dat hij wat depressief is, want hij is moeilijk te motiveren om dingen te doen. Hij ging heel graag sporten, had daar ook veel deugd van, maar wegens een kwetsuur is hij daar al een aantal maanden geleden mee moeten stoppen. Eens heel de crisis voorbij is, zal dat waarschijnlijk wel terug in orde komen.
Iemand stelde de vraag hoe het er anders aan toe gaat... zoals vele gezinnen hebben we een drukke agenda, maar ook hier komt het meeste op mijn schouders terecht. Het zijn ook allemaal slechte gewoontes... als ik het kan doen (vb. kinderen brengen of halen), doe ik het. Hij gaat wel wanneer ik niet kan, maar eigenlijk nooit wanneer ik gewoon thuis blijf. En meestal vind ik dat wel ok (ik zie graag waar de kinderen mee bezig zijn, doe een babbeltje,...), maar soms wordt het mij te veel. Maar vanuit gewoonte doe ik het toch, en dan word ik kwaad op hem. Eigen schuld... Plus dat het sociale aspect voor hem wel moeilijker is, en ik daar van kan genieten. Ik maak het hem gewoon te gemakkelijk
Ik heb het graag in de hand.
Maar wat podiki zegt is ook wat ik bedoel. Ik wil eigenlijk op een rustige moment met hem praten om duidelijke afspraken te maken, maar deze ochtend was ik niet echt rustig en zocht ik een manier om dat wel te worden.
Ondertussen hebben we er allebei (bijna) een werkdag op zitten, zijn de kinderen (redelijk) braaf weeral geweest, en is de rust weergekeerd. Vanavond toch even duidelijke afspraken maken. Hij zegt altijd wat hij niet kan, maar wat kan hij wel...
nog een kleine toevoeging (misschien wat laat, maar dat zijn ook maar allemaal hypotheses), soms denk ik dat hij wat depressief is, want hij is moeilijk te motiveren om dingen te doen. Hij ging heel graag sporten, had daar ook veel deugd van, maar wegens een kwetsuur is hij daar al een aantal maanden geleden mee moeten stoppen. Eens heel de crisis voorbij is, zal dat waarschijnlijk wel terug in orde komen.
Iemand stelde de vraag hoe het er anders aan toe gaat... zoals vele gezinnen hebben we een drukke agenda, maar ook hier komt het meeste op mijn schouders terecht. Het zijn ook allemaal slechte gewoontes... als ik het kan doen (vb. kinderen brengen of halen), doe ik het. Hij gaat wel wanneer ik niet kan, maar eigenlijk nooit wanneer ik gewoon thuis blijf. En meestal vind ik dat wel ok (ik zie graag waar de kinderen mee bezig zijn, doe een babbeltje,...), maar soms wordt het mij te veel. Maar vanuit gewoonte doe ik het toch, en dan word ik kwaad op hem. Eigen schuld... Plus dat het sociale aspect voor hem wel moeilijker is, en ik daar van kan genieten. Ik maak het hem gewoon te gemakkelijk
maandag 30 maart 2020 om 17:35
dat die man slecht is opgevoed is geen excuus om zich als een labbekak te gedragen hoor. Hij ziet heus wel dat er vuile was ligt maar het interesseert hem gewoon niet/ hij weet toch wel dat jij het opruimtevenchecken schreef: ↑30-03-2020 16:04Tja, in theorie ben ik het er wel mee eens dat het een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid is, dus dat ik hem geen instructies moet geven, maar dan komt er niets van, behalve veel frustratie en onbegrip.
Ik hoop dat ik mijn zoon anders kan opvoeden (ondanks het voorbeeld hier in huis).
Ik zie wel wat patronen - mijn schoonouders behandelen ons soms nog als kinderen, ik heb het daar best moeilijk mee (vb. een probleem waarbij we onze verzekering moeten aanspreken, dan bellen ze verschillende keren om te zeggen wat we moeten doen, waaraan we moeten denken,... - uit zorg, dat zie ik ook wel, maar hey, we zijn wel volwassen hé). Dus misschien heeft hij het nooit geleerd, en zit daar wel een kans.
Ik ben al veel rustiger dan deze morgen en zie ook meer perspectief, ik zie ook mijn eigen stuk. Wil natuurlijk niet zeggen dat er niets moet veranderen, maar ik heb wel een deel van de oplossing in eigen handen.
Wat de verwachtingen zijn, ik denk dat ik inderdaad andere verwachtingen heb, omdat de noden anders zijn... maar die ziet hij niet.
Ik heb al een paar keer het vermoeden geuit dat hij misschien wat autistische trekjes heeft. Soms kan hij dat zien, op andere momenten dan weer niet.
En de opmerkingen over babies en echtscheidingen... ik plan geen van beiden! Af en toe onenigheid en een nieuw evenwicht zoeken zal bij anderen ook gebeuren veronderstel ik.
Ik heb veel gehad aan jullie reacties!
maandag 30 maart 2020 om 17:37
wanneer ga jij eens kijken naar hoe jij zelf communiceert?
Hij is lui, hij doet niets, hij is niet warm en hij is depressief. Dat zijn een hele hoop negatieve oordelen over je partner.
Wanneer mijn partner zo over mij denkt, alles op haar eigen manier wil, niets goed genoeg is en dingen niet gezegd maar geschreeuwd of gezeurd worden ipv normaal gevraagd dan is er wel heel erg weinig respect over in de relatie.
Daar zou ik mij ook niet voor lenen.
Elke keer dat je ergens op wordt aangesproken of tips krijgt dan gooi je weer een bak modder over je partner.
Hij is lui, hij doet niets, hij is niet warm en hij is depressief. Dat zijn een hele hoop negatieve oordelen over je partner.
Wanneer mijn partner zo over mij denkt, alles op haar eigen manier wil, niets goed genoeg is en dingen niet gezegd maar geschreeuwd of gezeurd worden ipv normaal gevraagd dan is er wel heel erg weinig respect over in de relatie.
Daar zou ik mij ook niet voor lenen.
Elke keer dat je ergens op wordt aangesproken of tips krijgt dan gooi je weer een bak modder over je partner.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 maart 2020 om 22:01
God wat zijn jullie toch allemaal serieus! Waar zeg ik dat ik of TO jankt om haar zin te krijgen?justagirly schreef: ↑30-03-2020 16:04Eens met bovenstaande 3 berichten.
Niet gaan janken om je zin te krijgen, bah.
Als het soms even tegenzit of je ziet het ff niet zitten mag je best een keer een potje janken. Maar gelukkig zijn jullie allemaal uiterst stabiel en sterk.
maandag 30 maart 2020 om 22:10
Oké oké, sorry hoor.SofieJ1986 schreef: ↑30-03-2020 22:01God wat zijn jullie toch allemaal serieus! Waar zeg ik dat ik of TO jankt om haar zin te krijgen?
Als het soms even tegenzit of je ziet het ff niet zitten mag je best een keer een potje janken. Maar gelukkig zijn jullie allemaal uiterst stabiel en sterk.
Jij zei het op zo'n manier dat het zou kunnen helpen. Dan zet je het in als een soort middel, en daar vinden wij wat van.
Als je dat zo niet bedoelt hebt :
maandag 30 maart 2020 om 22:16
Zo bedoelde ik het inderdaad niet.justagirly schreef: ↑30-03-2020 22:10Oké oké, sorry hoor.
Jij zei het op zo'n manier dat het zou kunnen helpen. Dan zet je het in als een soort middel, en daar vinden wij wat van.
Als je dat zo niet bedoelt hebt :
Als mijn man zo was als die van TO en ik zoals haar hadden wel allang een goed gesprek gevoerd. Succes ermee TO!
maandag 30 maart 2020 om 22:32
Ik denk dat je een liefdevolle moeder bent die altijd alles met liefde op zich nam. Nadeel is dat je ook iemand uit het gezin drukt op die manier en namelijk je man. Hij heeft geen idee wanneer hij wel of niet iets kan/mag beslissen. Jij verwacht initiatief maar hij is ook gewend dat jij alles uit zijn handen pakt, het "beter"kan en het heel graag doet.
Ik stel voor dat je samen een lijst gaat maken met wie wat wil doen en laat hem eens kiezen wat hij leuk vindt om te doen, of waar hij meer aandacht aan zou willen besteden of niet erg vindt om te doen. Je zou niet de eerste moeder zijn die vergeet dat haar partner, en mede-ouder, gelijkwaardig is en gelijke rechten heeft. Dat is niet hetzelfde dat je met opzet zijn rol hebt geminimaliseerd in jullie gezin, vaak groeit dat tot je beide in een situatie zit die je beide niet wil maar geen idee hebt hoe je het moet draaien.
Ik stel voor dat je samen een lijst gaat maken met wie wat wil doen en laat hem eens kiezen wat hij leuk vindt om te doen, of waar hij meer aandacht aan zou willen besteden of niet erg vindt om te doen. Je zou niet de eerste moeder zijn die vergeet dat haar partner, en mede-ouder, gelijkwaardig is en gelijke rechten heeft. Dat is niet hetzelfde dat je met opzet zijn rol hebt geminimaliseerd in jullie gezin, vaak groeit dat tot je beide in een situatie zit die je beide niet wil maar geen idee hebt hoe je het moet draaien.
maandag 30 maart 2020 om 22:41
Ik lees hier en daar dat, nu veel mannen en vrouwen thuis werken, er mss wel een babygolf aankomt over 9 maanden of dat men nu ook werkt aan het verhogen vh wekelijkse wipgemiddelde.
Maar als ik het hier en daar eens lees, bekruipt mij het gevoel dat er helemaal niet meer gewipt wordt tijdens de verplichte thuisblijf Corona periode.
Denk zo maar dat de scheidingsmakelaar het heel druk gaat krijgen.
En heel veel psychologen en psychiaters en GGZ.
Maar als ik het hier en daar eens lees, bekruipt mij het gevoel dat er helemaal niet meer gewipt wordt tijdens de verplichte thuisblijf Corona periode.
Denk zo maar dat de scheidingsmakelaar het heel druk gaat krijgen.
En heel veel psychologen en psychiaters en GGZ.
dinsdag 31 maart 2020 om 17:06
Toch nog even een reactie, om te laten weten hoe het hier gaat ondertussen.
Ik ben mij veel bewuster van het stuk dat ik overneem, én probeer ook te zien wat mijn man doet.
Een voorbeeldje van gisteren: hij had tegen zijn ouders gezegd dat we zouden bellen met de kinderen. Ik doe hem er aan denken, en zijn antwoord was 'ik doe dat niet graag, jij doet dat toch meestal'. Ik heb dan gewoon - rustig - gezegd dat daar ook weer tijd in kruipt die ik niet heb. En hij heeft het dan direct gedaan.
En zo zijn er nog een aantal voorbeeldjes tussen gisteren eind van de dag en nu, waarbij ik even stilsta alvorens in mijn 'oude' gewoonte te vervallen. Hij was het afwasmachine aan het inladen met de ontbijtspullen - eerste reactie van mij 'ik zal het straks wel doen'
. Gelukkig heeft hij gewoon verder gedaan.
Er is nog werk aan de winkel, maar stapje per stapje komen we er wel!
Ik ben mij veel bewuster van het stuk dat ik overneem, én probeer ook te zien wat mijn man doet.
Een voorbeeldje van gisteren: hij had tegen zijn ouders gezegd dat we zouden bellen met de kinderen. Ik doe hem er aan denken, en zijn antwoord was 'ik doe dat niet graag, jij doet dat toch meestal'. Ik heb dan gewoon - rustig - gezegd dat daar ook weer tijd in kruipt die ik niet heb. En hij heeft het dan direct gedaan.
En zo zijn er nog een aantal voorbeeldjes tussen gisteren eind van de dag en nu, waarbij ik even stilsta alvorens in mijn 'oude' gewoonte te vervallen. Hij was het afwasmachine aan het inladen met de ontbijtspullen - eerste reactie van mij 'ik zal het straks wel doen'
. Gelukkig heeft hij gewoon verder gedaan.Er is nog werk aan de winkel, maar stapje per stapje komen we er wel!
