Ik heb het even gehad

Dag allemaal,

Ik moet het even van mij afschrijven, ik hoop dat het helpt om terug rustiger te worden...

Ondertussen gaat de derde week thuiszitten in (ik woon in . Ik werk thuis, man werkt thuis, en kinderen zijn ook thuis. Ze zijn 7 en 9.
Ik vind het allemaal erg vermoeiend - zoals ook anderen vermoed ik. Maar, mijn grootste probleem is dat ik weinig steun ervaar van mijn man.
Een kleine situatieschets hoe het hier aan toe gaat:

ik sta op tijd op, om op tijd te kunnen beginnen werken om aan mijn werkuren te geraken. Ik zet het ontbijt klaar voor de kinderen, hun schoolwerk. Ik laat de hond buiten, geef hem eten en begin te werken.
De kinderen staan op, ontbijten braaf (meestal, vandaag maken ze ruzie), en houden zich goed aan de afspraken. Ondertussen ligt mijn man nog steeds in bed (hij beweert dat hij om 9u begint te werken, maar vanuit zijn bed). Daarna beginnen ze aan hun schoolwerk. Bij vragen komen ze naar mij (papa is anderstalig en zegt dat hij hen niet kan helpen, wat voor mij echt niet waar is). Af en toe gaan ze naar hem. Hen motiveren, ondersteunen, zien dat ze doen wat ze moeten doen, schoolwerk verbeteren, zorgen voor het eten, huishouden,... is allemaal voor mij. Ik ervaar heel weinig steun van hem. Dit is in niet-coronatijden ook met periodes het geval, en zorgt ook af en toe voor ruzie. Maar nu kan ik moeilijker ventileren, krijg ik het niet uit mijn systeem.

Dit weekend heeft hij zaterdag wel klusjes gedaan in huis die dringend gedaan moesten worden. Op zondag heeft hij weeral de hele dag in de zetel gehangen, (waar hij al heel de week zit om te werken), want zaterdag had hij al zo hard gewerkt en hij mag ook eens ontspannen. Ik had voor de start van het weekend gevraagd dat hij af en toe een spelletje of zo zou doen met de kinderen, dit heeft hij niet gedaan.

Hij zit ook vaak met een koptelefoon op zijn hoofd, waardoor hij niet hoort wat er om hen heen gebeurd. Als de kinderen iets vragen, ruzie hebben,... hoort hij dit niet en moet ik dus ook tussenkomen. ALTIJD!

's Middags werkt hij gewoon verder, hij stopt niet om te eten met ons. Voor het eten van de kinderen zorgen is mijn taak... vb. gisteren hadden we erg laat ontbeten, ik probeer wat te vermageren dus dacht het middageten de skippen. Hij had wel honger en wou wel pasta eten (een gewone boterham wil meneer niet eten), en ipv water op te zetten voor hem en de kinderen, wacht hij totdat ik het doe (ik was nog aan het strijken).

's Avonds zelfde verhaal: hij zit in de zetel met zijn laptop (aan het werken? geen idee), ik kook en probeer wat met de kinderen bezig te zijn en ondertussen ook wat op te ruimen. Ze hebben zich al de hele dag alleen moeten bezighouden! We eten, de kinderen ruimen af, en hij ruimt de keuken op.

Daarna gaat hij... in de zetel zitten... Ik leg de jongste in bed - lees nog wat met hem, speel een spelletje met de oudste en leg haar ook in bed. En dan ben ik echt uitgeput!

Gisteren vroeg ik of hij mee wou gaan wandelen, maar het was te koud (hij wandelt ook echt niet graag, maar ja, dat is het enige dat we nu nog kunnen doen...). Dus ben ik maar alleen geweest met de kinderen (net zoals alle dagen ervoor).
Hij belde met zijn ouders, en ik hoorde hem ook zeggen dat hij ZO veel werk heeft (is op zich wel waar), en dat het voor mij wel meevalt. Dat is dus absoluut niet waar, ik heb mijn gewone werk, plus de kinderen, plus al de rest! Daar werd ik dus ook kwaad van!

En nu... nu heb ik het dus echt gehad. Ik probeer rustig te blijven om de sfeer positief te houden, maar hier slaag ik niet zo goed in...
Deze morgen hadden de kinderen het dus wat moeilijker en ik moest net iets doen waarbij ik mij meer moet concentreren. De hond deed ook moeilijk. En dan staat meneer rustig op om 10u en komt vragen of alles in orde is. NEEEEEEEEE niet alles is in orde. En dan wordt hij boos omdat IK moeilijk doe!!! Hij heeft wel het afwasmachine uitgeladen (de eerste keer sinds we thuis zitten), en de keuken opgeruimd, maar met het nodige gesakker en gevloek.

Wie heeft ideeën om mij te helpen rustig te blijven? Ik weet dat ik hem niet ga veranderen. Af en toe krijg ik er beweging in, maar ik wil op dit moment de boel niet laten ontploffen, want er zijn weinig manieren om terug tot rust te komen dus is dit geen goed idee (en de kinderen zijn er ook altijd natuurlijk...). Eigenlijk heb ik alleen maar zin om te huilen, maar dat gaat ook niet helpen natuurlijk .

Dag allemaal,

Jullie reacties lezen deed veel deugd, bedankt alvast!

Het probleem was er ook al voor corona, maar komt nu nog meer aan het licht natuurlijk.

Iemand vroeg wat hij er zelf van zegt, hij is er écht van overtuigd dat hij veel doet.
We hebben ook niet echt dezelfde visie over wat kinderen nodig hebben. Voor hem zijn ze al groot en moeten ze hun plan kunnen trekken. Wat ze op zich ook doen. En daar botst het een stuk op, ik wil hen ook warmte geven, en betrokkenheid, en ik heb het gevoel dat hij dat minder kan (mijn schoonouders zijn ook niet zo'n warme mensen...). Ik wil wel graag dat hij dat doet...

En inderdaad, mijn eigen stuk is dat ik moeilijk kan loslaten. Ik neem het snel over. De kinderen trekken op zich hun plan wel, maar ik heb de indruk dat hij niet beschikbaar is voor hen, waardoor ze dus naar mij komen. Maar ik hou het in stand door wel altijd beschikbaar te zijn... Dus hoeft hij ook niet beschikbaar te zijn. Wanneer ik écht niet gestoord mag worden komt hij wel tussen indien nodig.

Maar: ik leer bij. Ze zijn net naar boven voor hun schoolwerk en hij zegt dat ze niet hard aan het werk zijn. Heb hem gezegd 'dan ga je naar boven en zeg hen dat ze rustig moeten werken'. En hij heeft het ook gedaan!

Het vervelende is dat hij het niet ziet. En wel altijd zegt dat ik moet vragen wat hij moet doen... maar dat vind ik dan weer vervelend. Hij ziet toch dat die vaatwasser uitgeladen moet worden???

Ik ga dus op een rustige manier het gesprek aan (als ik die koptelefoon stuk sla - waar ik uiteraard regelmatig zin in heb - zal hij direct een nieuwe kopen...), geef aan dat hij meer moet doen én wat hij moet doen, en ondanks dat ik het vervelend vind geef ik duidelijke instructies. En als dat niet lukt,... tja, dan een minder rustig gesprek!

Bedankt alvast!

Tja, in theorie ben ik het er wel mee eens dat het een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid is, dus dat ik hem geen instructies moet geven, maar dan komt er niets van, behalve veel frustratie en onbegrip.
Ik hoop dat ik mijn zoon anders kan opvoeden (ondanks het voorbeeld hier in huis ).
Ik zie wel wat patronen - mijn schoonouders behandelen ons soms nog als kinderen, ik heb het daar best moeilijk mee (vb. een probleem waarbij we onze verzekering moeten aanspreken, dan bellen ze verschillende keren om te zeggen wat we moeten doen, waaraan we moeten denken,... - uit zorg, dat zie ik ook wel, maar hey, we zijn wel volwassen hé). Dus misschien heeft hij het nooit geleerd, en zit daar wel een kans.

Ik ben al veel rustiger dan deze morgen en zie ook meer perspectief, ik zie ook mijn eigen stuk. Wil natuurlijk niet zeggen dat er niets moet veranderen, maar ik heb wel een deel van de oplossing in eigen handen.

Wat de verwachtingen zijn, ik denk dat ik inderdaad andere verwachtingen heb, omdat de noden anders zijn... maar die ziet hij niet.
Ik heb al een paar keer het vermoeden geuit dat hij misschien wat autistische trekjes heeft. Soms kan hij dat zien, op andere momenten dan weer niet.

En de opmerkingen over babies en echtscheidingen... ik plan geen van beiden! Af en toe onenigheid en een nieuw evenwicht zoeken zal bij anderen ook gebeuren veronderstel ik.

Ik heb veel gehad aan jullie reacties!