Severe covid (sorry lang)

Hey iedereen ,
Dit topic is niet om iemand bang te maken, want ik weet dat wat mij overkomen is niet vaak gebeurd, maar ik vraag me af of hier nog mensen zijn die ernstige verwikkelingen hebben gehad van een covid infectie? Wij wonen in België.
Mijn verhaal: op woensdag 31 maart testte onze jongste positief. Besmet geraakt op school na een grote uitbraak daar. Onze jongste is ondanks zijn jonge leeftijd een groot risico kind, dus waren we heel bang voor hem. Maar op keelpijn na is hij niet ziek geworden. Hele gezin is getest, enkel nog 1 dochter was ook positief. (5 kinderen)
Dochter en zoon zijn meteen in isolatie gegaan op hun kamer, de rest van ons in quarantaine.
Op 5 april sta ik op met een drukkende pijn op mijn longen en een diepe droge hoest. Mijn man staat op met geur en smaakverlies. Dezelfde avond sneltest bij de huisarts. Man positief , ik negatief.
De volgende ochtend een afspraak bij de huisarts voor de rest van de kinderen (pcr test). Ze zegt nog tegen mij, ik laat het aan jou over of jij nog een test wil. De voorschriften zeggen iedereen een test op dag 1, maar het is nog niet eens 12 uur geleden dat ik een test gedaan heb bij jou. Ik vroeg toch voor een test want ik vertrouwde het zelf niet.
resultaat: ik toch positief, kinderen nog steeds negatief.

Daarna is het eigenlijk snel te gaan. Sta ik het ene moment nog te zwaaien naar mijn mama die boodschappen heeft gedaan voor ons en te zeggen van echt alles is ok ik ben helemaal niet ziek van covid. Lig ik een paar uren later zo ziek dat ik zelfs mijn bed niet meer uit kon.
Huisarts gekomen, bloed genomen... wil ze dat ik naar het ziekenhuis ga. Ik (koppig) neen ik wil thuisblijven. Ik had namelijk het stomme idee in mijn hoofd gestoken dat 1 op 3 in het ziekenhuis op intensieve beland, en ik dacht nou, als ik niet naar het ziekenhuis ga, kan ik ook niet op intensieve belanden.
Uiteindelijk afgesproken met haar dat ze dat bloed met spoed ging laten analyseren en dat als de waarden niet goed waren ik toch naar spoed zou gaan.
Twee uur later stond ze al terug aan de deur. Ze had nog niet alle resultaten maar wat ze had was niet goed, en ze had er ook geen goed gevoel bij hoe ik eruit zag. Ik kon kiezen , of je laat je door je man naar spoed brengen of ik bel nu de ziekenwagen.
Uiteindelijk om zes uur 's avonds op spoed aangekomen, zijn ze tot half 2 'snachts bezig geweest met een heleboel onderzoeken en scans... Ik bleek een zware dubbele longontsteking te hebben en een longembolie.
In mediumcare opgenomen.
3 dagen later tijdens een hevige hoestbui, heel heftige pijn in mijn buik. Ik ging vrij snel achteruit, bloeddrukval, nog meer zuurstofnood, wegvallen... Naar intensieve gebracht, bleek dus dat ik een buikspier gescheurd had door het hoesten en dat ik vanbinnen aan het leegbloeden was ( ik kreeg natuurlijk ook bloedverdunners voor die longembolie)
diezelfde nacht nog zijn ze bijna 6 uur bezig geweest om de bloeding te proberen stoppen in een cath lab. En ondertussen ook nog een tweede grote embolie te verwijderen die ze ook in mijn buik hadden gevonden ondertussen.
Terug op intensieve bleef ik achteruitgaan, organen kwamen in de problemen door de grote druk in mijn buik van al het bloed dat erin zat. Er moest een tweede operatie gebeuren om dat bloed er zoveel mogelijk uit te scheppen , maar dat moest zolang mogelijk uitgesteld worden omdat de kans heel groot was dat ik er op dat moment, niet levend uit zou komen. Twee dagen later werd mijn man 's nachts uit bed gebeld. Ze moesten dan toch onmiddellijk opereren want ik was weer inwendig gaan bloeden en als ze niks deden ging ik het sowieso niet halen.
Ik ben de operatie goed doorgekomen , en herstelde daarna vrij goed. 3 dagen na de tweede operatie mocht ik van intensieve en zelfs naar de gewone covidafdeling.
Daar dook er een nieuw probleem op. Mijn buik begon te zwellen (formaat je hebt een basketbal ingeslikt) ik had veel pijn van de druk en werd weer naar mediumcare gebracht. Na onderzoeken werd een complete maag/darm verlamming vastgesteld.
Mocht meteen weer niks meer eten of drinken tot mijn maag/ darmen weer begonnen te werken, wat een week heeft geduurd, en daarna opbouwen met 1 joghurtje de eerste dag, tweede dag 2...

In totaal dus meer dan een maand in het ziekenhuis gelegen. De eerste 3 weken zijn 1 groot wazig gebied voor mij. En wat ik weet , weet ik vooral van de gesprekken met dokters, familie, en de verslagen die ik meekreeg.
Ik was er , en toch niet. Ik hoorde dingen op intensieve, en wist dat de kans zeer klein was dat ik het ging overleven, maar het kon me precies niet schelen. Het was alsof ze over iemand anders spraken, terwijl ik wist dat het over mij ging.
Daar heb ik me achteraf heel schuldig over gevoeld. Dat ik naar mijn gevoel er niet eens mee in zat dat ik waarschijnlijk dood ging gaan, terwijl ik kinderen heb die me nodig hebben. Dat ik familieleden heb die doodsbang waren, en ik alleen maar dacht van, ja ga ik dood , dan ga ik dood he.
Let wel ik ben dolgelukkig dat ik nog leef, en ben stapelgek van mijn kinderen, en kan er nu echt niet aan denken dat ze bijna zonder mij verder moesten zonder in tranen uit te barsten.
In het ziekenhuis komt er ook een psycholoog bij iedereen die op intensieve heeft gelegen, en daar heb ik dat gevoel mee besproken. hij zei me dat hij dat heel vaak hoort bij mensen die op het randje van de dood hebben gestaan , maar er toch doorkwamen. Dat dat een soort van gelatenheid, een soort van vrede met wat dan onafwendbaar lijkt, blijkt te zijn, dat heel vaak terugkeert in gesprekken met mensen achteraf.


Ergens hoop ik dat niemand mijn verhaal herkent. En toch had ik het nodig om dit even van me af te schrijven.
Mijn opname was natuurlijk niet leuk, maar eigenlijk nog veeeeeel erger voor de mensen om te heen. Mijn 5 autistische kinderen lopen allemaal bij een psycholoog nu om te verwerken wat er gebeurd is.
één van hen is nu opgenomen wegens hervallen in haar anorexia, terwijl het eindelijk al een hele tijd zo goed met haar ging. Omdat ze gewoon geen eten meer door haar keel kreeg uit zorgen om mij. Een andere dochter is opgenomen omdat ze door de angst zoveel paniekaanvallen deed (en nog doet) dat ze te weinig zuurstof had.
Ze zijn nog steeds overbezorgd (ik hoest nog veel door long en middenrif beschadigingen) en zijn telkens bang dat ik weer iets ga scheuren.
Het zal nog een lange weg zijn( met hulp van hun psychologen) om dat vertrouwen weer te vinden.
Iemand tips wat ik best kan doen om hen erdoor te helpen?

Dank je wel iedereen al voor de waardevolle reacties. Het helpt me zeker om te horen van andere mensen dat mijn gelatenheid helemaal niet abnormaal was. Want met dat gevoel heb ik heel erg in gezeten.
Iemand vroeg me of ik nu nog naar de psycholoog ga. Neen voorlopig niet. Ik sta wel op de wachtlijst voor een revalidatieprogramma en daar zit ook psychologische therapie bij.

De tip om vooral gewone dingen te doen met hen (bordspel...) is zeker iets wat ik meeneem. Voor ik ziek werd was dat iets wat ik namelijk heel veel met hen deed. Nu ontbreekt me nog veel energie, en alles moet nog zeer gedoseerd gepland worden, maar als ik al zie hoeveel de jongste twee al genieten van gewoon even lekker liggen kroelen in mijn bed terwijl we samen tv kijken, besef ik hoeveel ze dat nodig hebben, dat ik weer gewoon hun mama ben. De jongste genoot er zelfs van dat ik deze week zijn leerstof voor een toets opvroeg

Zelf merk ik dat ik mezelf niet veel (durf/mag/wil) toestaan om te denken van wat er allemaal gebeurd is. Maar soms overvalt het me opeens. De jongste en ik hadden de traditie om elke zondagavond samen naar de mol te kijken bvb. Toen ik opgenomen werd heeft hij ook niet meer verder willen kijken , want dat was iets met mama. Vorig weekend hebben we dus samen een aflevering gekeken. Springt opeens de gedachte uit het niks in mijn hoofd van : amai, je kon nu al twee weken begraven/ gecremeerd zijn, dan had hij dit mama- zoon momentje nooit meer kunnen hebben. En dan moet ik echt vechten om mijn gedachten daar niet in te laten hangen. .Dan kan ik opeens zo intens verdrietig worden om de angst en verdriet dat ik hen eigenlijk heb aangedaan.

Ook bepaalde ervaringen die ik op intensieve heb beleefd komen nu pas echt binnen. Een man die naast je ligt op zijn buik aan de beademing, je hoort dat het niet goed gaat met hem, je zakt weg en als je weer bijkomt hoor je dat die ventilator is uitgeschakeld. Dus je weet dat hij het niet heeft gehaald.
Midden in de nacht wakker worden met een heel erg verdrietig klinkend gejammer aan de overkant van de zaal van een vrouw die huilt en roept dat ze het niet geloofd, en dat ze niet mogen stoppen (mama? echtgenote?)
Verpleging die oordopjes in je oren komt stoppen, want je hoeft dit echt niet te horen, je hebt het al zwaar genoeg...
Verpleging die elke dag enkele keren een update gaf aan de man de andere kant van mij die ook aan een ventilator lag. Die berichtjes voorlas van zijn vrouw over hun baby. Later hoorde ik dat die jongen al een maand in coma lag en zijn vrouw ondertussen bevalen was van hun eerste baby.
terug op de gewone afdeling kreeg ik te horen gekregen dat het allemaal jonge mensen waren die met mij op intensieve (en op de covid afdeling) lagen. Dat er zo goed als geen oudere mensen meer opgenomen worden maar allemaal 20ers, 30ers, 40ers . Allemaal mensen van rond mijn leeftijd waarvan minstens 2 van hen het dus al zeker niet gehaald hebben. Dat spookt de laatste tijd wel regelmatig door mijn hoofd. Die hadden misschien ook wel een gezin , en kinderen, en familieleden die heel bang waren maar niet het geluk hebben gehad om hun geliefde terug te krijgen.