Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Welke kinderen zijn 'kwetsbaar'?
vrijdag 18 december 2020 om 21:25
Wij hebben de vorige lockdown alles zelf gedaan, maar ik ben wel uiteindelijk zodanig in de knel gekomen dat ik meer hulp heb gevraagd omdat de zorg voor onze zoon echt iedere ruimte opmaakte die mijn man en ik nodig hadden om in balans te blijven. Mijn man heeft NAH en zoon en ik hebben ADD en ASS (ik zit na een aantal burn outs afgekeurd thuis). We zijn inmiddels geregistreerd als mantelzorgers voor elkaar. En we hebben totaal geen netwerk.
CJG is na mijn hulpvraag meer gaan meedenken, ik heb de afgelopen maand begeleiding gekregen om mee te sparren, en er is net een mantelzorgvrijwilliger gevonden om te helpen met achterstallige klussen. Mijn man en ik hadden (in afstemming met een SI therapeut van zoon) een programma bedacht om zoon in de kerstvakantie met een paar therapeutische doelen te begeleiden naar meer zelfstandigheid; belangrijk voor zijn ontwikkeling, maar ook nodig voor onszelf.
En toen kwam die lockdown (waardoor ik ook de kennismaking met de klusvrijwilliger moest cancelen)...
We gingen er van uit dat we het dus weer zelf zouden oplossen (zijn nu hard op zoek naar een refurbished laptop omdat de hele oude van mijn zoon wel echt gebrekkig is). Voor ons enorm intensief, maar voor zoon echt verantwoord en een voordeel qua maatwerk.
Toen kreeg ik gister een bericht van zijn lerares dat zoon op school zou mogen komen in januari.
En dan gaat we wel veel door je heen; aan de ene kant dankbaarheid om eindelijk gezien te worden, maar ook twijfel of wij dan een risico voor een onstabiele thuissituatie zouden zijn, of waar we deze nominatie aan te danken hebben...
En hoe je dit ooit durft te vertellen (hoe moet je jezelf verantwoorden?!) aan andere ouders dat ons kind wel mocht gaan... Andere mensen hebben het toch ook moeilijk?
Ik heb het gevoel dat we het niet echt verdienen: dat we het onszelf te makkelijk zouden maken. We zijn allebei slim en thuis, en we zijn totaal niet gewelddadig ofzo. Zoon krijgt heel veel aandacht en we stellen zijn behoeften op 1.
Het is 1000x makkelijker als je "gewoon" ALS, kanker of MS hebt. Als je dat niet kan noemen, heb je toch een soort stigma. Ik weet niet of ik er aan toe ben om me daarmee te verzoenen.
We twijfelen dus. Maar stiekem hopen we denk ik dat het acceptabel is voor 2 dagen, zodat we tussendoor een beetje bij kunnen tanken...
Ik geloof dat er uit zoons klas van 31, een stuk of 5 kinderen max. zouden komen. Ik hoop nu eigenlijk dat school groep 8 ook weer gaat toelaten: dat doen verschillende scholen en het mag van de minister.
Zoon zit in combigroep 7/8, en zijn vrienden zitten vooral in groep 8. Dan zou hij sowieso zelf graag willen. Nu wil hij liever thuis in de buurt van de PlayStation blijven, vrees ik. Ik weet niet eens hoe ik aan HEM moet uitleggen dat die 2 dagen toch wel belangrijk zijn voor ons.
CJG is na mijn hulpvraag meer gaan meedenken, ik heb de afgelopen maand begeleiding gekregen om mee te sparren, en er is net een mantelzorgvrijwilliger gevonden om te helpen met achterstallige klussen. Mijn man en ik hadden (in afstemming met een SI therapeut van zoon) een programma bedacht om zoon in de kerstvakantie met een paar therapeutische doelen te begeleiden naar meer zelfstandigheid; belangrijk voor zijn ontwikkeling, maar ook nodig voor onszelf.
En toen kwam die lockdown (waardoor ik ook de kennismaking met de klusvrijwilliger moest cancelen)...
We gingen er van uit dat we het dus weer zelf zouden oplossen (zijn nu hard op zoek naar een refurbished laptop omdat de hele oude van mijn zoon wel echt gebrekkig is). Voor ons enorm intensief, maar voor zoon echt verantwoord en een voordeel qua maatwerk.
Toen kreeg ik gister een bericht van zijn lerares dat zoon op school zou mogen komen in januari.
En dan gaat we wel veel door je heen; aan de ene kant dankbaarheid om eindelijk gezien te worden, maar ook twijfel of wij dan een risico voor een onstabiele thuissituatie zouden zijn, of waar we deze nominatie aan te danken hebben...
En hoe je dit ooit durft te vertellen (hoe moet je jezelf verantwoorden?!) aan andere ouders dat ons kind wel mocht gaan... Andere mensen hebben het toch ook moeilijk?
Ik heb het gevoel dat we het niet echt verdienen: dat we het onszelf te makkelijk zouden maken. We zijn allebei slim en thuis, en we zijn totaal niet gewelddadig ofzo. Zoon krijgt heel veel aandacht en we stellen zijn behoeften op 1.
Het is 1000x makkelijker als je "gewoon" ALS, kanker of MS hebt. Als je dat niet kan noemen, heb je toch een soort stigma. Ik weet niet of ik er aan toe ben om me daarmee te verzoenen.
We twijfelen dus. Maar stiekem hopen we denk ik dat het acceptabel is voor 2 dagen, zodat we tussendoor een beetje bij kunnen tanken...
Ik geloof dat er uit zoons klas van 31, een stuk of 5 kinderen max. zouden komen. Ik hoop nu eigenlijk dat school groep 8 ook weer gaat toelaten: dat doen verschillende scholen en het mag van de minister.
Zoon zit in combigroep 7/8, en zijn vrienden zitten vooral in groep 8. Dan zou hij sowieso zelf graag willen. Nu wil hij liever thuis in de buurt van de PlayStation blijven, vrees ik. Ik weet niet eens hoe ik aan HEM moet uitleggen dat die 2 dagen toch wel belangrijk zijn voor ons.
vrijdag 18 december 2020 om 21:33
blijmetmij schreef: ↑18-12-2020 21:25Wij hebben de vorige lockdown alles zelf gedaan, maar ik ben wel uiteindelijk zodanig in de knel gekomen dat ik meer hulp heb gevraagd omdat de zorg voor onze zoon echt iedere ruimte opmaakte die mijn man en ik nodig hadden om in balans te blijven. Mijn man heeft NAH en zoon en ik hebben ADD en ASS (ik zit na een aantal burn outs afgekeurd thuis). We zijn inmiddels geregistreerd als mantelzorgers voor elkaar. En we hebben totaal geen netwerk.
CJG is na mijn hulpvraag meer gaan meedenken, ik heb de afgelopen maand begeleiding gekregen om mee te sparren, en er is net een mantelzorgvrijwilliger gevonden om te helpen met achterstallige klussen. Mijn man en ik hadden (in afstemming met een SI therapeut van zoon) een programma bedacht om zoon in de kerstvakantie met een paar therapeutische doelen te begeleiden naar meer zelfstandigheid; belangrijk voor zijn ontwikkeling, maar ook nodig voor onszelf.
En toen kwam die lockdown (waardoor ik ook de kennismaking met de klusvrijwilliger moest cancelen)...
We gingen er van uit dat we het dus weer zelf zouden oplossen (zijn nu hard op zoek naar een refurbished laptop omdat de hele oude van mijn zoon wel echt gebrekkig is). Voor ons enorm intensief, maar voor zoon echt verantwoord en een voordeel qua maatwerk.
Toen kreeg ik gister een bericht van zijn lerares dat zoon op school zou mogen komen in januari.
En dan gaat we wel veel door je heen; aan de ene kant dankbaarheid om eindelijk gezien te worden, maar ook twijfel of wij dan een risico voor een onstabiele thuissituatie zouden zijn, of waar we deze nominatie aan te danken hebben...
En hoe je dit ooit durft te vertellen (hoe moet je jezelf verantwoorden?!) aan andere ouders dat ons kind wel mocht gaan... Andere mensen hebben het toch ook moeilijk?
Ik heb het gevoel dat we het niet echt verdienen: dat we het onszelf te makkelijk zouden maken. We zijn allebei slim en thuis, en we zijn totaal niet gewelddadig ofzo. Zoon krijgt heel veel aandacht en we stellen zijn behoeften op 1.
Het is 1000x makkelijker als je "gewoon" ALS, kanker of MS hebt. Als je dat niet kan noemen, heb je toch een soort stigma. Ik weet niet of ik er aan toe ben om me daarmee te verzoenen.
We twijfelen dus. Maar stiekem hopen we denk ik dat het acceptabel is voor 2 dagen, zodat we tussendoor een beetje bij kunnen tanken...
Ik geloof dat er uit zoons klas van 31, een stuk of 5 kinderen max. zouden komen. Ik hoop nu eigenlijk dat school groep 8 ook weer gaat toelaten: dat doen verschillende scholen en het mag van de minister.
Zoon zit in combigroep 7/8, en zijn vrienden zitten vooral in groep 8. Dan zou hij sowieso zelf graag willen. Nu wil hij liever thuis in de buurt van de PlayStation blijven, vrees ik. Ik weet niet eens hoe ik aan HEM moet uitleggen dat die 2 dagen toch wel belangrijk zijn voor ons.
Niet, je kunt je zoon toch vertellen dat het goed is voor hem om even onder de mensen of in dit geval kinderen te zijn. Dat zijn leerkracht dit belangrijk vindt voor hem?
vrijdag 18 december 2020 om 21:38
blijmetmij schreef: ↑18-12-2020 21:25[.....]
En hoe je dit ooit durft te vertellen (hoe moet je jezelf verantwoorden?!) aan andere ouders dat ons kind wel mocht gaan... Andere mensen hebben het toch ook moeilijk?
[.....]
Je hoeft je niet te verantwoorden aan andere ouders. De leerkracht heeft jouw zoon gekozen, zij heeft daar haar redenen voor, alle andere ouders hebben daar maar mee te dealen.
vrijdag 18 december 2020 om 21:39
Scholen krijgen het vertrouwen om dat zelf te bepalen. Dat is mooi én het is efficiënt. Dat kunnen we wel gebruiken.
Je zeurt, TO.
vrijdag 18 december 2020 om 21:44
Op mijn kvd vangen we een tweeling op van een alleenstaande moeder met een fulltime baan. Vader is niet in zicht en ze geeft nauwelijks een netwerk. We weten dat ze t niet redt nu en wij vangen haar kinderen op.Irish_Wasser_Woman schreef: ↑14-12-2020 22:06Hij had het toch over kinderdagverblijven die open bleven voor kwetsbare kinderen en van ouders met cruciale beroepen? Ik dacht eerlijk gezegd dat hij een vergissing maakte met dat kwetsbare.....
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
vrijdag 18 december 2020 om 22:27
Sorry dan. (Al herken ik het zelf niet als zeuren, maar goed)captain_hindsight schreef: ↑18-12-2020 21:39Scholen krijgen het vertrouwen om dat zelf te bepalen. Dat is mooi én het is efficiënt. Dat kunnen we wel gebruiken.
Je zeurt, TO.
Ik denk dat dat komt omdat ik er niet voldoende vertrouwen in heb dat alle scholen dit goed gaan oppakken en niet alle ouders hierin se goede keuzes maken. De kinderen worden daarvan de dupe en dat vind ik erg.
vrijdag 18 december 2020 om 22:42
Hoe had jij het in gedachten dan?Forte schreef: ↑18-12-2020 22:27Sorry dan. (Al herken ik het zelf niet als zeuren, maar goed)
Ik denk dat dat komt omdat ik er niet voldoende vertrouwen in heb dat alle scholen dit goed gaan oppakken en niet alle ouders hierin se goede keuzes maken. De kinderen worden daarvan de dupe en dat vind ik erg.
Ik denk niet dat er een betere manier is nu, met de middelen en de tijd die we hebben.
Niet alle scholen zullen dit goed oppakken. De meesten wel.
zaterdag 19 december 2020 om 00:09
Ze hoeft zich inderdaad niet te verantwoorden aan andere ouders maar andere ouders zullen nu wel nieuwsgierig worden waarom hun kind wél mag en van alles gaan invullen.
Kind niet laten gaan is trouwens geen optie meer nu ze het CJG om hulp heeft gevraagd.
Tenminste niet als ze wil voorkomen dat ze van een vrijwillig traject in een drang traject terecht komt.
zaterdag 19 december 2020 om 00:36
To waarom vindt je het zo moeilijk om af te gaan op je gevoel welk kind het wel of niet nodig heeft. Waarom wil je persee kunnen verschuilen achter regeltjes? Bang om foute beslissingen te maken?
En wat is er zo erg aan als scholen daar verschillend mee omgaan?
Op de ene school is er misschien wel ruimte om de alleenstaande moeder met een niet essentieel beroep die wel oppas nodig heeft uit de brand te helpen omdat er niet zo veel echt kwetsbare kinderen op die school zitten.
Kan het kind met een leerachterstand die een prima thuissituatie heeft er nog wel bij.
Op een andere school zijn er misschien zoveel leerlingen met een moeilijke thuissituatie dat er geen extra ruimte is omdat je anders de hele school wel open kan gooien.
En wat is er zo erg aan als scholen daar verschillend mee omgaan?
Op de ene school is er misschien wel ruimte om de alleenstaande moeder met een niet essentieel beroep die wel oppas nodig heeft uit de brand te helpen omdat er niet zo veel echt kwetsbare kinderen op die school zitten.
Kan het kind met een leerachterstand die een prima thuissituatie heeft er nog wel bij.
Op een andere school zijn er misschien zoveel leerlingen met een moeilijke thuissituatie dat er geen extra ruimte is omdat je anders de hele school wel open kan gooien.
zaterdag 19 december 2020 om 04:25
Klopt, ouders gaan dat invullen. Al denk ik dat ze het add en ass gedrag ook wel in de smiezen hebben.
zaterdag 19 december 2020 om 07:29
Forte schreef: ↑18-12-2020 22:27Sorry dan. (Al herken ik het zelf niet als zeuren, maar goed)
Ik denk dat dat komt omdat ik er niet voldoende vertrouwen in heb dat alle scholen dit goed gaan oppakken en niet alle ouders hierin se goede keuzes maken. De kinderen worden daarvan de dupe en dat vind ik erg.
Kinderen worden er sowieso de dupe van. Probeer het los te laten anders word je overspannen. Je kunt ze niet allemaal 'redden', dus maak je keuzes die de ene keer in het voordeel van kind A werken en de andere keer in het voordeel van kind B.
De kinderen redden is niet de taak van het onderwijs. Als het echt nodig is zijn er andere instanties.
Hij doet een MBO 2 opleiding, omdat hij dat beroep leuk vind. Maar heel MBO 1 en 2 is als kwetsbare groep aangemerkt.
zaterdag 19 december 2020 om 07:56
Dat snap ik dan wel weer, mbo1 en 2 zijn over het algemeen niet de sterkte leerlingen. Als jouw zoon wel wat makkelijker leert maar 95% van de kinderen niet, dan is het natuurlijk makkelijker om hem ook te laten komen IPV hem in zijn eentje thuisonderwijs te geven.
zaterdag 19 december 2020 om 09:54
blijmetmij schreef: ↑18-12-2020 21:25
Toen kreeg ik gister een bericht van zijn lerares dat zoon op school zou mogen komen in januari.
En dan gaat we wel veel door je heen; aan de ene kant dankbaarheid om eindelijk gezien te worden, maar ook twijfel of wij dan een risico voor een onstabiele thuissituatie zouden zijn, of waar we deze nominatie aan te danken hebben...
En hoe je dit ooit durft te vertellen (hoe moet je jezelf verantwoorden?!) aan andere ouders dat ons kind wel mocht gaan... Andere mensen hebben het toch ook moeilijk?
Ik heb het gevoel dat we het niet echt verdienen: dat we het onszelf te makkelijk zouden maken. We zijn allebei slim en thuis, en we zijn totaal niet gewelddadig ofzo. Zoon krijgt heel veel aandacht en we stellen zijn behoeften op 1.
Het is 1000x makkelijker als je "gewoon" ALS, kanker of MS hebt. Als je dat niet kan noemen, heb je toch een soort stigma. Ik weet niet of ik er aan toe ben om me daarmee te verzoenen.
We twijfelen dus. Maar stiekem hopen we denk ik dat het acceptabel is voor 2 dagen, zodat we tussendoor een beetje bij kunnen tanken...
Ik schreef eerder al in dit topic dat onze zoon in de eerste golf naar school is geweest omdat het thuis niet ging. Dat hij een kwetsbaar kind is waar in de thuissituatie niks aan de hand is. En ook na de kerstvakantie gaat hij weer en blijven zijn brussen thuis. Ik schreef toen ook hoe moeilijk ik dat vond voor mezelf.
Maar ‘blijmetmij’, doe het gewoon en breng het als iets positiefs naar je zoon.
Naar de buitenwereld hoef je je niet te verdedigen. Het feit is, hij gaat naar school omdat het nodig is.
Kijk er later, net als ik, met een goed gevoel op terug. Je maakt de beste keuze voor je kind en voor jou.
zaterdag 19 december 2020 om 11:22
Jij begint nu ook al met invullen alsof we leip zijn en gedragsgestoord.
We zijn redelijk open over de ADD omdat hij sinds de diagnose en de medicatie op school ineens behoorlijke topprestaties levert, wat de vrienden waarmee hij zich omringt gemeen hebben. Hij draagt een pillenkokertje om zijn nek en bepaalt zelf ik hij om 12:00 een tweede pil neemt als hij focuswerk moet doen. Dat kunnen ze zien, en we vertellen soms wel dat hij daardoor op school moeilijker eet zodat ze snappen dat een tosti na school wel fijn is als hij ergens speelt (iedereen moet wat eten na school dus dat is niet heel bijzonder en veel ouders kiezen voor tosti's dus het is niet alsof we daar aparte instructies voor geven).
Verder is hij gewoon rustig, beleefd en inschikkelijk. Over de ASS vertellen we niet iedereen omdat mensen daar snel voordelen bij hebben die helemaal niet op mijn zoon van toepassing zijn. Mijn zoon vertoont op school en bij vriendjes helemaal geen gedrag dat richting ASS doet denken; hij wijkt qua gedrag niet erg af van vriendjes en zit in een leuke vriendengroep. Sommigen hebben (nog) geen diagnose, maar ze hebben allemaal gewoon dingen die bij jongens van deze leeftijd passen. Ik zie vriendjes die veel minder verfijnd sociaal schakelen dan die van mij. Die zijn ook welkom bij anderen.
Ik heb zelf mijn bagage, maar doe wel mijn best om anderen daar niet mee lastig te vallen. De mensen die ik soms wel vertel over mijn diagnose, vinden dat vaak verrassend. Ik steek veel energie in contact soepel laten verlopen, of ik schuif mijn man naar voren. Dat maakt het alleen lastig om tegelijkertijd kwetsbaar te mogen zijn. Mensen kunnen er zich ook gewoon niet zoveel bij voorstellen: het zijn al snel cliche's waar dan aan gedacht wordt (net als op dit forum).
Omdat er overal gesproken wordt over "kwetsbare kinderen", vind ik het lastig dat de suggestie gewekt wordt dat er bij ons mogelijk verwaarlozing of mishandeling loert ofzo. Het is meer dat we er gewoon veel meer energie in moeten steken met elkaar.
zaterdag 19 december 2020 om 11:33
blijmetmij schreef: ↑19-12-2020 11:22Jij begint nu ook al met invullen alsof we leip zijn en gedragsgestoord.
We zijn redelijk open over de ADD omdat hij sinds de diagnose en de medicatie op school ineens behoorlijke topprestaties levert, wat de vrienden waarmee hij zich omringt gemeen hebben. Hij draagt een pillenkokertje om zijn nek en bepaalt zelf ik hij om 12:00 een tweede pil neemt als hij focuswerk moet doen. Dat kunnen ze zien, en we vertellen soms wel dat hij daardoor op school moeilijker eet zodat ze snappen dat een tosti na school wel fijn is als hij ergens speelt (iedereen moet wat eten na school dus dat is niet heel bijzonder en veel ouders kiezen voor tosti's dus het is niet alsof we daar aparte instructies voor geven).
Verder is hij gewoon rustig, beleefd en inschikkelijk. Over de ASS vertellen we niet iedereen omdat mensen daar snel voordelen bij hebben die helemaal niet op mijn zoon van toepassing zijn. Mijn zoon vertoont op school en bij vriendjes helemaal geen gedrag dat richting ASS doet denken; hij wijkt qua gedrag niet erg af van vriendjes en zit in een leuke vriendengroep. Sommigen hebben (nog) geen diagnose, maar ze hebben allemaal gewoon dingen die bij jongens van deze leeftijd passen. Ik zie vriendjes die veel minder verfijnd sociaal schakelen dan die van mij. Die zijn ook welkom bij anderen.
Ik heb zelf mijn bagage, maar doe wel mijn best om anderen daar niet mee lastig te vallen. De mensen die ik soms wel vertel over mijn diagnose, vinden dat vaak verrassend. Ik steek veel energie in contact soepel laten verlopen, of ik schuif mijn man naar voren. Dat maakt het alleen lastig om tegelijkertijd kwetsbaar te mogen zijn. Mensen kunnen er zich ook gewoon niet zoveel bij voorstellen: het zijn al snel cliche's waar dan aan gedacht wordt (net als op dit forum).
Omdat er overal gesproken wordt over "kwetsbare kinderen", vind ik het lastig dat de suggestie gewekt wordt dat er bij ons mogelijk verwaarlozing of mishandeling loert ofzo. Het is meer dat we er gewoon veel meer energie in moeten steken met elkaar.
Die invulling van 'kwetsbaar' maak je nu zelf. Kwetsbaar is veel meer omvattend dan alleen verwaarlozing of mishandeling of misbruik.
Kwetsbaar is een kind in deze situatie ook als een kind aantoonbaar meer kans heeft op een achterstand na de lockdown. Die achterstand kan op leergebied zijn maar ook op sociaal gebied. En de vorige schoolsluiting heeft de school een aardig beeld gegeven voor wie dat van belang is.
zaterdag 19 december 2020 om 11:34
CJG heeft niets te maken met veilig thuis he?
Het CJG is al heel lang betrokken omdat zij voor de gemeente over de geldstromen voor behandelingen voor kinderen gaan.
Dus het GGZ onderzoek en de begeleidende gesprekken die daarna zijn geweest, moeten door het CJG worden goedgekeurd om betaald te worden.
Er is nergens een rapport dat ons gekeurd heeft als ouders ofzo, of waarin wij wilsonbekwaam of handelingsonbekwaam worden verklaard. Het CJG gaat er van uit dat er professionele mensen assisteren, en gaat niet zelf dingen onderzoeken.
Wat er nu alleen intensiever is geworden, is dat ik meer werk gemaakt heb van onze status als mantelzorgers. Dus dat daar nu een vrijwilliger werd gezocht, en dat ik (op basis van mijn eigen diagnose in de WMO) iemand heb gekregen om mee te denken hoe ik alles op de rit houd. Er is geen dreiging van mentale instabiliteit: alleen van overbelasting, zoals mantelzorgers zonder netwerk overbelast kunnen raken.
zaterdag 19 december 2020 om 11:44
zaterdag 19 december 2020 om 11:55
Bij jeugdjournaal etc. wordt er bij kwetsbaar toch snel een link gelegd met niet veilig thuis zijn etc.Andersom schreef: ↑19-12-2020 11:33Die invulling van 'kwetsbaar' maak je nu zelf. Kwetsbaar is veel meer omvattend dan alleen verwaarlozing of mishandeling of misbruik.
Kwetsbaar is een kind in deze situatie ook als een kind aantoonbaar meer kans heeft op een achterstand na de lockdown. Die achterstand kan op leergebied zijn maar ook op sociaal gebied. En de vorige schoolsluiting heeft de school een aardig beeld gegeven voor wie dat van belang is.
Nou ja; mijn zoon kwam eigenlijk wel prima uit de lockdown. Alleen wij zelf wat minder...
Wat je zou kunnen zeggen, is dat hij zich thuis veel minder naar ons schikt dan op school naar medewerkers en klasgenoten, waardoor nu naar boven is gekomen dat hij nu thuis ook zelfstandiger gedrag moet gaan ontwikkelen. Maar dat moeten we juist HIER in gang zetten. Meer inzetten op oefeningen voor executieve functies etc. We hebben sinds de medicatie (een jaar geleden) vooral ruimte geboden om goed aan te haken op school etc: er was bij zoon ook niet altijd ruimte over naast die ontwikkelingen om thuis ook nog van alles te moeten.
Als ik het zo opschrijf, zie ik wel dat het voor ons juist weer enorm intensief is om samen (zonder begeleiding in de vakantie) dit ontwikkel traject aan te zwengelen. En dat we waarschijnlijk meer kans van slagen hebben als we het afwisselen met 2 schooldagen ofzo. Dan hebben wij even ruimte om samen af te stemmen/ plannen bij te sturen of nieuwe projecten voor te bereiden.
Als ik het zo "vertaal", dan krijg ik meer het gevoel dat we dit mogen aannemen, en dat dat goed is voor zoon. Soms helpt ook een topic als dit wel even als er verder niemand is om mee te sparren...
Het vervelende is dat met vakantie en lockdown juist alle begeleiding stil staat tot een nog niet gepland gezamenlijk overlegmoment dat ik na de vakantie nog moest organiseren. Er was net een wisseling van CJG medewerker (we zijn er enorm op achteruit gegaan helaas), en de GGZ wilde de begeleiding afbouwen of overdragen omdat mijn zoon niet problematisch genoeg is om hun dure begeleiding nog langer te rechtvaardigen. Daarvoor had ik een team van SI therapeut en kindertherapeut op het oog, maar nu is er nog helemaal niets afgestemd, terwijl wij gewoon aan de slag moeten (en ik graag een sparringpartner zou hebben).
zaterdag 19 december 2020 om 12:05
Test het maar uit.blijmetmij schreef: ↑19-12-2020 11:34CJG heeft niets te maken met veilig thuis he?
Het CJG is al heel lang betrokken omdat zij voor de gemeente over de geldstromen voor behandelingen voor kinderen gaan.
Dus het GGZ onderzoek en de begeleidende gesprekken die daarna zijn geweest, moeten door het CJG worden goedgekeurd om betaald te worden.
Er is nergens een rapport dat ons gekeurd heeft als ouders ofzo, of waarin wij wilsonbekwaam of handelingsonbekwaam worden verklaard. Het CJG gaat er van uit dat er professionele mensen assisteren, en gaat niet zelf dingen onderzoeken.
Wat er nu alleen intensiever is geworden, is dat ik meer werk gemaakt heb van onze status als mantelzorgers. Dus dat daar nu een vrijwilliger werd gezocht, en dat ik (op basis van mijn eigen diagnose in de WMO) iemand heb gekregen om mee te denken hoe ik alles op de rit houd. Er is geen dreiging van mentale instabiliteit: alleen van overbelasting, zoals mantelzorgers zonder netwerk overbelast kunnen raken.
Vertel jij maar tegen school dat jij je kind toch niet naar school wil laten gaan en dat je het zelf wel red.
Dan moet jij eens zien hoe snel jouw contactpersoon van het cjg met je belt dat je het echt niet zelf hoeft te doen en hoe fijn het toch voor iedereen is dat je zoon naar school kan. Heel vriendelijk en aardig.
Reken maar dat als jij dan zou blijven weigeren kind naar school te sturen dat ze ineens niet zo vriendelijk en aardig meer zijn.
CJG mag rechtstreeks de raad voor de kinderbescherming om een onderzoek vragen.
Daar hebben ze heel veilig thuis niet bij nodig. En voor je het weet heb jij dan een ots te pakken.
Dan zeg je nu wat is het probleem want het is voor iedereen fijn als kind naar school mag.
Nu is er dus ook geen probleem. Maar als de dag komt dat zij iets voorstellen wat jij niet ziet zitten dan heb je wel degelijk een levensgroot probleem.
Hij moet thuis zelfstandiger gedrag gaan ontwikkelen. Voor je het weet is er iemand die roept ouders kunnen vanwege eigen problematiek kind niet goed stimuleren.
zaterdag 19 december 2020 om 13:09
@blijmetmij:
Ik denk echt niet dat veel ouders de tijd hebben om anderen de maat te nemen of daar zin in hebben. Op sommige scholen zijn halve klassen aanwezig gevuld met ‘ouders met cruciaal beroep’, ‘kwetsbaar door leerachterstand’, ‘kwetsbaar door thuissituatie’, ‘kwetsbaar door in het kind gelegen factoren zoals depressie’ of ‘kwetsbaar door omstandigheden’ (zoals die alleenstaande moeder met fulltimebaan, geen netwerk en een tweeling).
Dit is een ‘probleem’ dat alleen in je hoofd zit. En daar ga je nu veel energie aan besteden terwijl het geen issue is.
Ik denk echt niet dat veel ouders de tijd hebben om anderen de maat te nemen of daar zin in hebben. Op sommige scholen zijn halve klassen aanwezig gevuld met ‘ouders met cruciaal beroep’, ‘kwetsbaar door leerachterstand’, ‘kwetsbaar door thuissituatie’, ‘kwetsbaar door in het kind gelegen factoren zoals depressie’ of ‘kwetsbaar door omstandigheden’ (zoals die alleenstaande moeder met fulltimebaan, geen netwerk en een tweeling).
Dit is een ‘probleem’ dat alleen in je hoofd zit. En daar ga je nu veel energie aan besteden terwijl het geen issue is.
zaterdag 19 december 2020 om 13:26
Blijmetmij: ik heb geen idee welke kinderen er wel of niet naar school gaan tijdens de lockdown en als ik dat wel zou weten dan zou ik denken dat daar vast een goede reden voor is (zoals een cruciaal beroep van 1 van de ouders) en verder niks. Er zijn vast heel veel andere mensen die er helemaal niks van denken. Maak er gebruik van en kies voor jullie eigen welzijn en daardoor dus ook voor dat van jullie zoon.
zaterdag 19 december 2020 om 13:30
Lente19251003 schreef: ↑19-12-2020 13:26Blijmetmij: ik heb geen idee welke kinderen er wel of niet naar school gaan tijdens de lockdown en als ik dat wel zou weten dan zou ik denken dat daar vast een goede reden voor is (zoals een cruciaal beroep van 1 van de ouders) en verder niks. Er zijn vast heel veel andere mensen die er helemaal niks van denken. Maak er gebruik van en kies voor jullie eigen welzijn en daardoor dus ook voor dat van jullie zoon.
Er zullen ook genoeg ouders zijn die er wel iets van zullen vinden, maar dat is het probleem van Blij-met-mij niet.
zondag 20 december 2020 om 05:50
Wil jij zeggen dat add en ass gedrag niet opvalt?blijmetmij schreef: ↑19-12-2020 11:22Jij begint nu ook al met invullen alsof we leip zijn en gedragsgestoord.
We zijn redelijk open over de ADD omdat hij sinds de diagnose en de medicatie op school ineens behoorlijke topprestaties levert, wat de vrienden waarmee hij zich omringt gemeen hebben. Hij draagt een pillenkokertje om zijn nek en bepaalt zelf ik hij om 12:00 een tweede pil neemt als hij focuswerk moet doen. Dat kunnen ze zien, en we vertellen soms wel dat hij daardoor op school moeilijker eet zodat ze snappen dat een tosti na school wel fijn is als hij ergens speelt (iedereen moet wat eten na school dus dat is niet heel bijzonder en veel ouders kiezen voor tosti's dus het is niet alsof we daar aparte instructies voor geven).
Verder is hij gewoon rustig, beleefd en inschikkelijk. Over de ASS vertellen we niet iedereen omdat mensen daar snel voordelen bij hebben die helemaal niet op mijn zoon van toepassing zijn. Mijn zoon vertoont op school en bij vriendjes helemaal geen gedrag dat richting ASS doet denken; hij wijkt qua gedrag niet erg af van vriendjes en zit in een leuke vriendengroep. Sommigen hebben (nog) geen diagnose, maar ze hebben allemaal gewoon dingen die bij jongens van deze leeftijd passen. Ik zie vriendjes die veel minder verfijnd sociaal schakelen dan die van mij. Die zijn ook welkom bij anderen.
Ik heb zelf mijn bagage, maar doe wel mijn best om anderen daar niet mee lastig te vallen. De mensen die ik soms wel vertel over mijn diagnose, vinden dat vaak verrassend. Ik steek veel energie in contact soepel laten verlopen, of ik schuif mijn man naar voren. Dat maakt het alleen lastig om tegelijkertijd kwetsbaar te mogen zijn. Mensen kunnen er zich ook gewoon niet zoveel bij voorstellen: het zijn al snel cliche's waar dan aan gedacht wordt (net als op dit forum).
Omdat er overal gesproken wordt over "kwetsbare kinderen", vind ik het lastig dat de suggestie gewekt wordt dat er bij ons mogelijk verwaarlozing of mishandeling loert ofzo. Het is meer dat we er gewoon veel meer energie in moeten steken met elkaar.
zondag 20 december 2020 om 09:14
Ik denk dat vooral jij ermee zit en het groter maakt dan het is. Mijn kind gaat ook naar school en van de 3 kinderen die de vorige lockdown ook naar school gingen had ik geen enkel idee waarom dat kind daar zat, en ik kwam dan nog naar school om mijn kind op te halen. De andere ouders hebben geen benul en het interesseert ze niet zoveel.blijmetmij schreef: ↑19-12-2020 11:22Jij begint nu ook al met invullen alsof we leip zijn en gedragsgestoord.
We zijn redelijk open over de ADD omdat hij sinds de diagnose en de medicatie op school ineens behoorlijke topprestaties levert, wat de vrienden waarmee hij zich omringt gemeen hebben. Hij draagt een pillenkokertje om zijn nek en bepaalt zelf ik hij om 12:00 een tweede pil neemt als hij focuswerk moet doen. Dat kunnen ze zien, en we vertellen soms wel dat hij daardoor op school moeilijker eet zodat ze snappen dat een tosti na school wel fijn is als hij ergens speelt (iedereen moet wat eten na school dus dat is niet heel bijzonder en veel ouders kiezen voor tosti's dus het is niet alsof we daar aparte instructies voor geven).
Verder is hij gewoon rustig, beleefd en inschikkelijk. Over de ASS vertellen we niet iedereen omdat mensen daar snel voordelen bij hebben die helemaal niet op mijn zoon van toepassing zijn. Mijn zoon vertoont op school en bij vriendjes helemaal geen gedrag dat richting ASS doet denken; hij wijkt qua gedrag niet erg af van vriendjes en zit in een leuke vriendengroep. Sommigen hebben (nog) geen diagnose, maar ze hebben allemaal gewoon dingen die bij jongens van deze leeftijd passen. Ik zie vriendjes die veel minder verfijnd sociaal schakelen dan die van mij. Die zijn ook welkom bij anderen.
Ik heb zelf mijn bagage, maar doe wel mijn best om anderen daar niet mee lastig te vallen. De mensen die ik soms wel vertel over mijn diagnose, vinden dat vaak verrassend. Ik steek veel energie in contact soepel laten verlopen, of ik schuif mijn man naar voren. Dat maakt het alleen lastig om tegelijkertijd kwetsbaar te mogen zijn. Mensen kunnen er zich ook gewoon niet zoveel bij voorstellen: het zijn al snel cliche's waar dan aan gedacht wordt (net als op dit forum).
Omdat er overal gesproken wordt over "kwetsbare kinderen", vind ik het lastig dat de suggestie gewekt wordt dat er bij ons mogelijk verwaarlozing of mishandeling loert ofzo. Het is meer dat we er gewoon veel meer energie in moeten steken met elkaar.
De kinderen die op mijn school zijn uitgenodigd hebben allemaal totaal niet met verwaarlozing of mishandeling te maken. Bij geen van de uitgenodigden was dat de reden om ze op school te laten werken trouwens.
