Entertainment
alle pijlers
'De BV IK': leuke, herkenbare docu
vrijdag 16 december 2011 om 13:51
... van de VPRO. Over keuzestress bij twintigers (en begin dertigers), prestatiedrang, invloed van social media. Interviews met o.a. succesvolle jonge ondernemers.
Ik vind het heel herkenbaar, de angst om te falen en het jezelf vergelijken met anderen... en toch proberen 'bij jezelf te blijven', in deze tijd waarin succes als je eigen keuze wordt gezien.
Wie heeft het ook gezien?
BV IK
Ik vind het heel herkenbaar, de angst om te falen en het jezelf vergelijken met anderen... en toch proberen 'bij jezelf te blijven', in deze tijd waarin succes als je eigen keuze wordt gezien.
Wie heeft het ook gezien?
BV IK
vrijdag 16 december 2011 om 23:36
quote:ailien schreef op 16 december 2011 @ 23:19:
Ik word er trouwens wel moe van dat ze denken een hele generatie te kunnen omschrijven op basis van mensen die
- woonachtig zijn in Amsterdam, grachtengordel
- Hoogopgeleid zijn
Hallo?! Er zijn meer mensen dan alleen jouw kleine wereldje binnen de grachtengordel... Net als journalisten van met name de Volkskrant, die gaan ervan uit dat de lezer:
- ongeveer 40 jaar is
- kleine kinderen heeft
- hoogopgeleid
- woonachtig in Amsterdam, of tenminste de randstad....En volgens mij had minstens de helft ook nog eens (zeer) welvarende ouders.
Ik word er trouwens wel moe van dat ze denken een hele generatie te kunnen omschrijven op basis van mensen die
- woonachtig zijn in Amsterdam, grachtengordel
- Hoogopgeleid zijn
Hallo?! Er zijn meer mensen dan alleen jouw kleine wereldje binnen de grachtengordel... Net als journalisten van met name de Volkskrant, die gaan ervan uit dat de lezer:
- ongeveer 40 jaar is
- kleine kinderen heeft
- hoogopgeleid
- woonachtig in Amsterdam, of tenminste de randstad....En volgens mij had minstens de helft ook nog eens (zeer) welvarende ouders.
vrijdag 16 december 2011 om 23:45
Vond het ook een stel verwende kids. Ouders moeten hun kinderen niet wijsmaken dat ze alles kunnen, kunnen doen, kunnen worden. Een beroepsopleiding met veel praktijk heeft in mijn vriendenkring de gelukkigste en zelfstandigste mensen opgeleverd. Veel creatievelingen zijn helemaal niet zo ondernemend en zitten na hun kunstzinnige studie in een diep dal door gebrek aan opdrachtgevers en eigen ideeen.
vrijdag 16 december 2011 om 23:48
quote:roosnijs schreef op 16 december 2011 @ 23:45:
Vond het ook een stel verwende kids. Ouders moeten hun kinderen niet wijsmaken dat ze alles kunnen, kunnen doen, kunnen worden. Een beroepsopleiding met veel praktijk heeft in mijn vriendenkring de gelukkigste en zelfstandigste mensen opgeleverd. Veel creatievelingen zijn helemaal niet zo ondernemend en zitten na hun kunstzinnige studie in een diep dal door gebrek aan opdrachtgevers en eigen ideeen.
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...
En je hébt het trouwens ook moeilijker op de arbeidsmarkt als creatieveling. Als jij verpleegkunde hebt gestudeerd, dan is het heel duidelijk wat je gaat doen. Dan ga je solliciteren op een functie voor verpleegkundige en dat is dan wat je gaat doen. Mensen helpen. Maar met een vagere opleiding is dat veel lastiger te bepalen, je hebt veel meer keuzes. Helemaal als je iets creatiefs doet, dan moet het keer op keer helemaal uit jezelf komen. Het is geen kwestie van iemand moet naar het toilet en jij steekt er een po onder...
Vond het ook een stel verwende kids. Ouders moeten hun kinderen niet wijsmaken dat ze alles kunnen, kunnen doen, kunnen worden. Een beroepsopleiding met veel praktijk heeft in mijn vriendenkring de gelukkigste en zelfstandigste mensen opgeleverd. Veel creatievelingen zijn helemaal niet zo ondernemend en zitten na hun kunstzinnige studie in een diep dal door gebrek aan opdrachtgevers en eigen ideeen.
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...
En je hébt het trouwens ook moeilijker op de arbeidsmarkt als creatieveling. Als jij verpleegkunde hebt gestudeerd, dan is het heel duidelijk wat je gaat doen. Dan ga je solliciteren op een functie voor verpleegkundige en dat is dan wat je gaat doen. Mensen helpen. Maar met een vagere opleiding is dat veel lastiger te bepalen, je hebt veel meer keuzes. Helemaal als je iets creatiefs doet, dan moet het keer op keer helemaal uit jezelf komen. Het is geen kwestie van iemand moet naar het toilet en jij steekt er een po onder...
zaterdag 17 december 2011 om 00:22
quote:ailien schreef op 16 december 2011 @ 23:48:
[...]
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...
Daar zat ik laatst ook over na te denken. Wat hadden we gekozen als er niet al een keuze vast stond? Want idd, als je 6 jaar vwo hebt gedaan dan ga je meestal geen kappers, koks of verpleegkunde opleiding doen!De meeste vwo-ers denken daar nieteens over na want het wordt helemaal niet gezien als optie. Het is bijna ondenkelijk. Terwijl je daar misschien wel gelukkiger van zou worden dan van...bedrijfskunde of geschiedenis.
[...]
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...
Daar zat ik laatst ook over na te denken. Wat hadden we gekozen als er niet al een keuze vast stond? Want idd, als je 6 jaar vwo hebt gedaan dan ga je meestal geen kappers, koks of verpleegkunde opleiding doen!De meeste vwo-ers denken daar nieteens over na want het wordt helemaal niet gezien als optie. Het is bijna ondenkelijk. Terwijl je daar misschien wel gelukkiger van zou worden dan van...bedrijfskunde of geschiedenis.
zaterdag 17 december 2011 om 00:27
Ja precies, ik ben hierover ook veel aan het nadenken de laatste tijd. Ik heb een passie ontwikkeld enkele jaren geleden. Ik wil niet zeggen wat het is, maar het is iets waar je je beroep van zou kunnen maken. Ik doe het nu met zoveel plezier, maar om er mijn beroep van te maken zou ik een 4 jarige MBO opleiding moeten volgen en met mijn 25 jaar tussen de 16 jarigen zitten... daar heb ik niet zoveel zin in. (plus nog eens 4 jaar studiegeld betalen)...
zaterdag 17 december 2011 om 00:44
Ik heb de docu ook gezien en blijkbaar vond ik hem zo boeiend dat ik er op actueel een eigen topic over geopend heb . Vraag of ie dicht kan ligt al bij de mods, één topic over keuzestress lijkt mij meer dan genoeg.
Anyway. Ik val in de besproken leeftijdsgroep en ben op dit moment aan het bepalen wat ik de komende jaren ga doen met mijn leven, dus waarschijnlijk sprak het programma me daarom aan. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik ben zeker wel ambitieus, maar niet omdat ik veel geld wil verdienen of status wil vergaren. Ik doe wat mij gelukkig maakt, en bij mij betekent dat: uitdagingen opzoeken. Van de mensen in de docu word ik af en toe een beetje verdrietig. Zeker van Roos. Een leuk, talentvol meisje dat doodsbang is niet goed genoeg te zijn en te falen. Ergens is er dan toch iets misgegaan. Ik vind het jammer dat zij en de andere geportretteerde mensen zo ontzettend bezig zijn met wat "moet" in plaats van de mogelijkheden die er zijn te gebruiken om te doen wat ze echt willen.
Anyway. Ik val in de besproken leeftijdsgroep en ben op dit moment aan het bepalen wat ik de komende jaren ga doen met mijn leven, dus waarschijnlijk sprak het programma me daarom aan. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Ik ben zeker wel ambitieus, maar niet omdat ik veel geld wil verdienen of status wil vergaren. Ik doe wat mij gelukkig maakt, en bij mij betekent dat: uitdagingen opzoeken. Van de mensen in de docu word ik af en toe een beetje verdrietig. Zeker van Roos. Een leuk, talentvol meisje dat doodsbang is niet goed genoeg te zijn en te falen. Ergens is er dan toch iets misgegaan. Ik vind het jammer dat zij en de andere geportretteerde mensen zo ontzettend bezig zijn met wat "moet" in plaats van de mogelijkheden die er zijn te gebruiken om te doen wat ze echt willen.
zaterdag 17 december 2011 om 00:50
Misschien is het wel juist dat iemand heeft bedacht dat als je je best maar doet, dat je dan alles kunt bereiken. Uit de ghetto naar de white house zeg maar.
De harde realiteit is dat dat voor 99% van de mensen niet waar is. Waar dus sommige mensen gefrustreerd raken omdat ze zich helemaal uit de naad werken maar niet veel verder komen. En anderen dus het idee krijgen dat ze dan ook echt het allerbeste MOETEN worden.
De harde realiteit is dat dat voor 99% van de mensen niet waar is. Waar dus sommige mensen gefrustreerd raken omdat ze zich helemaal uit de naad werken maar niet veel verder komen. En anderen dus het idee krijgen dat ze dan ook echt het allerbeste MOETEN worden.
zaterdag 17 december 2011 om 00:58
quote:Ruza schreef op 17 december 2011 @ 00:50:
Misschien is het wel juist dat iemand heeft bedacht dat als je je best maar doet, dat je dan alles kunt bereiken. Uit de ghetto naar de white house zeg maar.
De harde realiteit is dat dat voor 99% van de mensen niet waar is. Waar dus sommige mensen gefrustreerd raken omdat ze zich helemaal uit de naad werken maar niet veel verder komen. En anderen dus het idee krijgen dat ze dan ook echt het allerbeste MOETEN worden.Het idee dat je alles kunt bereiken wat je maar wilt is typisch Amerikaans: the American Dream. Het is tevens niet waar: het leven is maar tot op zekere hoogte maakbaar. Ik zal nooit een beroemde ballerina worden, simpelweg omdat ik er het talent niet voor heb. En dan heb ik het nog niet eens over dingen waar je al helemaal geen vat op hebt, zoals ziekte en dood. Ik vind het deprimerend dat dit idee zo dominant lijkt te zijn bij een bepaalde groep mensen. Het impliceert namelijk dat het jouw persoonlijke schuld is als het niet lukt te bereiken wat je wilt, dat je dan dus gefaald hebt. Een mens zou van minder depressief worden...
Misschien is het wel juist dat iemand heeft bedacht dat als je je best maar doet, dat je dan alles kunt bereiken. Uit de ghetto naar de white house zeg maar.
De harde realiteit is dat dat voor 99% van de mensen niet waar is. Waar dus sommige mensen gefrustreerd raken omdat ze zich helemaal uit de naad werken maar niet veel verder komen. En anderen dus het idee krijgen dat ze dan ook echt het allerbeste MOETEN worden.Het idee dat je alles kunt bereiken wat je maar wilt is typisch Amerikaans: the American Dream. Het is tevens niet waar: het leven is maar tot op zekere hoogte maakbaar. Ik zal nooit een beroemde ballerina worden, simpelweg omdat ik er het talent niet voor heb. En dan heb ik het nog niet eens over dingen waar je al helemaal geen vat op hebt, zoals ziekte en dood. Ik vind het deprimerend dat dit idee zo dominant lijkt te zijn bij een bepaalde groep mensen. Het impliceert namelijk dat het jouw persoonlijke schuld is als het niet lukt te bereiken wat je wilt, dat je dan dus gefaald hebt. Een mens zou van minder depressief worden...
zaterdag 17 december 2011 om 04:51
Ik herken t wel. Ik heb helemaal niet t juiste paadje bewandelt. Heb 3 onafgemaakte studies en 1 wel afgemaakte studie. Daarnaast ook nog jong kinderen gekregen dus ook daarin niet standaard. Maar juist na m'n grootste dip, heb ik nu een baan gevonden waar die brede achtergrond van mij super van pas komt. Die parttime is en op niveau. Wat ik zeggen wil is dat t ook met mensen zoals ik goed komt. Het loopt soms wat anders maar dat maakt jouw ervaringen niet minder belangrijk. Laat je dus vooral niet teveel druk opleggen en doe dat zelf ook niet.
zaterdag 17 december 2011 om 12:31
quote:Carolien28 schreef op 16 december 2011 @ 19:38:
[...]
Helemaal eens. Vind je het niet vermoeiend dat je je misschien een beetje moet 'verantwoorden' naar anderen dat je niet voor die carriere hebt gekozen? Maar goed van je hoor, dat je echt kiest voor wat je zelf wil!
Ik heb een tijdje 'groots en meeslepend' geleefd... wisselende vriendjes, veel feesten, beetje aanmodderen met studie en werk... maar ik was eigenlijk op zoek naar liefde en best ongelukkig. Nu ben ik heerlijk burgerlijk en saai Maar soms heb ik nog dat stemmetje in mijn hoofd: mis ik niet iets? Moet ik toch niet naar dat feestje toe? Moet ik toch niet die cursus gaan doen, dat staat zo goed op m'n cv? Blijf ik echt altijd alleen nog maar seks hebben met mijn man? (Ja dat ben ik wel van plan hoor ) Dus eigenlijk: Is dit het nou? Maar ja dat heeft iedereen misschien.
Verantwoorden...hmm. Ik denk dat de meeste mensen in mijn familie geen flauw vermoeden hadden dus die weten niet wat ze missen. En wat mijn vrienden betreft, die vinden het belangrijk dat ik me lekker voel en die zien ook dat ik nu veel meer ontspannen kan leven dan toen ik nog enorm bezig was met carrière maken. Dat lijkt nu zo betrekkelijk, waar heb ik me druk om gemaakt? De mensen die soms wel kritisch zijn (op vrij milde manier gelukkig) kan ik tot zwijgen brengen met: ik kies voor een leven waarin mijn gezin de hoofdrol speelt en niet mijn werk. Ondanks dat ik mijn werk erg leuk en belangrijk vindt. Zonder zou ik ook niet kunnen trouwens, ik zou niet helemaal thuis kunnen zitten. Mijn hoofd moet wel uitgedaagd worden.
En burgerlijk? Saai? So be it, ik voel me er goed bij!
[...]
Helemaal eens. Vind je het niet vermoeiend dat je je misschien een beetje moet 'verantwoorden' naar anderen dat je niet voor die carriere hebt gekozen? Maar goed van je hoor, dat je echt kiest voor wat je zelf wil!
Ik heb een tijdje 'groots en meeslepend' geleefd... wisselende vriendjes, veel feesten, beetje aanmodderen met studie en werk... maar ik was eigenlijk op zoek naar liefde en best ongelukkig. Nu ben ik heerlijk burgerlijk en saai Maar soms heb ik nog dat stemmetje in mijn hoofd: mis ik niet iets? Moet ik toch niet naar dat feestje toe? Moet ik toch niet die cursus gaan doen, dat staat zo goed op m'n cv? Blijf ik echt altijd alleen nog maar seks hebben met mijn man? (Ja dat ben ik wel van plan hoor ) Dus eigenlijk: Is dit het nou? Maar ja dat heeft iedereen misschien.
Verantwoorden...hmm. Ik denk dat de meeste mensen in mijn familie geen flauw vermoeden hadden dus die weten niet wat ze missen. En wat mijn vrienden betreft, die vinden het belangrijk dat ik me lekker voel en die zien ook dat ik nu veel meer ontspannen kan leven dan toen ik nog enorm bezig was met carrière maken. Dat lijkt nu zo betrekkelijk, waar heb ik me druk om gemaakt? De mensen die soms wel kritisch zijn (op vrij milde manier gelukkig) kan ik tot zwijgen brengen met: ik kies voor een leven waarin mijn gezin de hoofdrol speelt en niet mijn werk. Ondanks dat ik mijn werk erg leuk en belangrijk vindt. Zonder zou ik ook niet kunnen trouwens, ik zou niet helemaal thuis kunnen zitten. Mijn hoofd moet wel uitgedaagd worden.
En burgerlijk? Saai? So be it, ik voel me er goed bij!
zaterdag 17 december 2011 om 12:56
Ik herken het wel. Ik ben van de Havo (door 2x ziek te worden) terug gezakt naar het vmbo en daar op m'n sokken allles met dikke voldoendes geslaagd. Ik had geen flauw idee wat ik wilde doen, zeker omdat ik me altijd georienteerd had op HBO opleidingen. Ik ben een dure prive MBO opleiding die 2 jaar duurde gaan doen omdat ik daarmee snel aan de slag kon, in iedergeval een diploma had en altijd baan kans had. Iedereen riep ook 'oooh dat is eeecht iets voor jou'. Het was helemaal niets voor mij. Ik ben nog overgestapt naar de reguliere opleiding. Maar ik zat elke dag jankend weer thuis na een verschrikkelijke dag met 16 jarige meiden en lessen die ellenlang duurde terwijl ik al een halfjaar vooruit had gewerkt.
Ik ben gestopt, en aan het werk gegaan. Ik ben nu 2 jaar aan het werk geweest bij twee totaal verschillende werkgevers in totaal verschillende vakgebieden. Ik doe verschillende soorten vrijwilligerswerk. Ik weet nu eindelijk welke richting ik op wil. Ik heb me ingeschreven voor een MBO opleiding, maar ook voor een HBO opleiding die ik nog liever ga doen. Ik moet daar toelatingstesten op HAVO niveau gaan doen en ik ben eerlijk gezegd doodsbang. Maar ik wil niet dat me dat tegenhoud.
Ik heb zo lang het gevoel gehad dat ik had gefaald. Ik had ondanks die ziektes mn havo best af kunnen maken, en ik had ook nog eens bewezen dat ik echt dom was omdat ik die mbo opleidingen niet had afgemaakt. De reden dat ik niet eerder ben begonnen met een opleiding is angst. Doodsbang dat ik weer tegen mezelf aan zou lopen, en zou falen en 'iedereen' weer kon zeggen dat ik het niet kon.
Mijn ouders interesseert het geen reet. Die zijn hartstikke blij en trots op me, dat ik nu eindelijk iets heb gevonden waar ik echt zelf voor kies.
Ze waren wel een beetje aan het pushen dat ik toch een opleiding ging volgen, maar meer vanuit de gedachte dat een diploma toch wel belangrijk is, ongeacht op welk niveau dat is.
Maar ik heb vooral mezelf heel veel tegengehouden. Ik denk dat het achteraf de juiste weg was. Ik kende mezelf niet eens toen ik een keuze moest maken. Nu wel, in iedergeval genoeg om te weten waar ik op dit moment gelukkig van wordt.
Maar ik leg de lat wel hoog voor mezelf. Ik wil persoonlijke groei, een leuk sociaal leven, een leuke baan, een opleiding, het liefst HBO, vrijwilligerswerk, rondreizen, fijne familie, een leuk opgeruimd huis, wat tijd voor mezelf....
*svp niet qouten, kan ik later weer verwijderen.
Ik ben gestopt, en aan het werk gegaan. Ik ben nu 2 jaar aan het werk geweest bij twee totaal verschillende werkgevers in totaal verschillende vakgebieden. Ik doe verschillende soorten vrijwilligerswerk. Ik weet nu eindelijk welke richting ik op wil. Ik heb me ingeschreven voor een MBO opleiding, maar ook voor een HBO opleiding die ik nog liever ga doen. Ik moet daar toelatingstesten op HAVO niveau gaan doen en ik ben eerlijk gezegd doodsbang. Maar ik wil niet dat me dat tegenhoud.
Ik heb zo lang het gevoel gehad dat ik had gefaald. Ik had ondanks die ziektes mn havo best af kunnen maken, en ik had ook nog eens bewezen dat ik echt dom was omdat ik die mbo opleidingen niet had afgemaakt. De reden dat ik niet eerder ben begonnen met een opleiding is angst. Doodsbang dat ik weer tegen mezelf aan zou lopen, en zou falen en 'iedereen' weer kon zeggen dat ik het niet kon.
Mijn ouders interesseert het geen reet. Die zijn hartstikke blij en trots op me, dat ik nu eindelijk iets heb gevonden waar ik echt zelf voor kies.
Ze waren wel een beetje aan het pushen dat ik toch een opleiding ging volgen, maar meer vanuit de gedachte dat een diploma toch wel belangrijk is, ongeacht op welk niveau dat is.
Maar ik heb vooral mezelf heel veel tegengehouden. Ik denk dat het achteraf de juiste weg was. Ik kende mezelf niet eens toen ik een keuze moest maken. Nu wel, in iedergeval genoeg om te weten waar ik op dit moment gelukkig van wordt.
Maar ik leg de lat wel hoog voor mezelf. Ik wil persoonlijke groei, een leuk sociaal leven, een leuke baan, een opleiding, het liefst HBO, vrijwilligerswerk, rondreizen, fijne familie, een leuk opgeruimd huis, wat tijd voor mezelf....
*svp niet qouten, kan ik later weer verwijderen.
zaterdag 17 december 2011 om 13:01
oh ik heb de docu niet helemaal gezien. De meeste van die gastjes waren in mijn optiek bezig met een groot ego of dikke portemonnee. Dat ene meisje herkende ik me meer in.
In mijn vriendengroep zitten hbo, wo opgeleide mensen, mensen met een uitkering, een parttime baantje, mbo'ers. Ik ben een van de jongsten, de meestten zijn rond de 30. Ik zie bij een aantal 'jongeren' wel ook dat ze verdrinken in alle keuzes en uiteindelijk apathisch op de bank zitten te kankeren op de wereld (even heel grof gezegd)
In mijn vriendengroep zitten hbo, wo opgeleide mensen, mensen met een uitkering, een parttime baantje, mbo'ers. Ik ben een van de jongsten, de meestten zijn rond de 30. Ik zie bij een aantal 'jongeren' wel ook dat ze verdrinken in alle keuzes en uiteindelijk apathisch op de bank zitten te kankeren op de wereld (even heel grof gezegd)
zaterdag 17 december 2011 om 13:19
zaterdag 17 december 2011 om 13:19
Lees weer veel herkenbare dingen. Even een paar er uit gehaald:quote:Ruza schreef op 16 december 2011 :
De mening van anderen boeit me trouwens niet heel veel. Maar bijv. mijn ouders die bepaalde hopes voor me hebben, dat vind ik wel lastig om daar dan vanaf te wijken.
Helemaal mee eens. Dat ik niet hetzelfde paadje loop als veel van mijn studiegenoten (zeg maar de groep waarmee ik begonnen met m'n bachelor) interesseert me bijzonder weinig. Dat mijn vader niet begrijpt dat ik nog steeds niet afgestudeerd ben doet daarentegen wel pijn.
quote:DeKenau schreef op 16 december 2011 @ 23:34:
nou, inderdaad. Ik zag een stel MEGA verwende rijkeluiskinderen, lijkt me niet representatief voor de rest van Nederland.
Wat een lege treurigheid. ( natuurlijk zit er in grote lijnen heus wel herkenbaarheid in, maar kom op, wat een volk zeg..)
Inderdaad. Ik ben toch met heel wat meer realiteitszin opgevoed. Tekenend vond ik ook de angst van Roos om te falen, dat ze dus totaal niet geleerd heeft hoe ze met tegenslag om kan gaan.
quote:ailien schreef op 16 december 2011 @ 23:48:
[...]
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...Dat herken ik wel. In de derde klas VWO kregen wij als eerste keuzebegeleiding een bak met voorlichtingsfolders van uni's onder onze neus. Degenen die toen al wisten dat ze liever fysiotherapie wilden gaan doen kregen vervolgens drie jaar lang van de decaan te horen dat dat wel zonde was van hun VWO. Dat vind ik wel triest. Mezelf even als voorbeeld nemend: ik vind het ook heerlijk om met m'n handen bezig te zijn, vooral houtbewerking (meubels maken, figuurzagen). Maar dan wordt je dus verteld dat zoiets een hobby is en geen beroep.
De mening van anderen boeit me trouwens niet heel veel. Maar bijv. mijn ouders die bepaalde hopes voor me hebben, dat vind ik wel lastig om daar dan vanaf te wijken.
Helemaal mee eens. Dat ik niet hetzelfde paadje loop als veel van mijn studiegenoten (zeg maar de groep waarmee ik begonnen met m'n bachelor) interesseert me bijzonder weinig. Dat mijn vader niet begrijpt dat ik nog steeds niet afgestudeerd ben doet daarentegen wel pijn.
quote:DeKenau schreef op 16 december 2011 @ 23:34:
nou, inderdaad. Ik zag een stel MEGA verwende rijkeluiskinderen, lijkt me niet representatief voor de rest van Nederland.
Wat een lege treurigheid. ( natuurlijk zit er in grote lijnen heus wel herkenbaarheid in, maar kom op, wat een volk zeg..)
Inderdaad. Ik ben toch met heel wat meer realiteitszin opgevoed. Tekenend vond ik ook de angst van Roos om te falen, dat ze dus totaal niet geleerd heeft hoe ze met tegenslag om kan gaan.
quote:ailien schreef op 16 december 2011 @ 23:48:
[...]
Maar als jij VWO advies krijgt, dan gá je wel vwo doen... dat lijkt dan een logische stap. En als je dan VWO hebt gedaan, dan is het een logische stap om een studie te gaan doen op de universiteit. Dan denk je er niet eens meer aan dat je ook nog koekjes kan gaan bakken...Dat herken ik wel. In de derde klas VWO kregen wij als eerste keuzebegeleiding een bak met voorlichtingsfolders van uni's onder onze neus. Degenen die toen al wisten dat ze liever fysiotherapie wilden gaan doen kregen vervolgens drie jaar lang van de decaan te horen dat dat wel zonde was van hun VWO. Dat vind ik wel triest. Mezelf even als voorbeeld nemend: ik vind het ook heerlijk om met m'n handen bezig te zijn, vooral houtbewerking (meubels maken, figuurzagen). Maar dan wordt je dus verteld dat zoiets een hobby is en geen beroep.
zaterdag 17 december 2011 om 13:49
Ik heb de documentaire vanmorgen zitten kijken. Ik vind dat ze toch wel een grote groep hoogopgeleide twintigers hebben overgeslagen: de groep die is afgestudeerd en maar niet aan het werk komt, en van het ene in het andere tijdelijke baantje blijft rollen. Ik weet best wat ik wil, maar dat lijkt momenteel gewoon niet mogelijk. En dat probleem hebben een aantal vriendinnen van mij ook.
De grap vond ik dat dat meisje dat het allemaal aan elkaar praatte, zei dat ze zo opkeek tegen leeftijdsgenoten van haar die al van alles bereikt hadden op jonge leeftijd. Terwijl zij zelf ook op haar twintigste een belangrijke rol in een VPRO-docu heeft. Zij verschilt helemaal niet van de mensen waar zij zo tegen opkijkt. Alle mensen in deze docu maken deel uit van hetzelfde kleine elitaire groepje, maar ik vind hen niet per se representatief voor onze hele generatie. Zoals uit de reacties op dit topic al blijkt, is er een heel groot deel van de Nederlandse twintigers dat zich totaal niet in dit beeld herkent. Gelukkig maar
De grap vond ik dat dat meisje dat het allemaal aan elkaar praatte, zei dat ze zo opkeek tegen leeftijdsgenoten van haar die al van alles bereikt hadden op jonge leeftijd. Terwijl zij zelf ook op haar twintigste een belangrijke rol in een VPRO-docu heeft. Zij verschilt helemaal niet van de mensen waar zij zo tegen opkijkt. Alle mensen in deze docu maken deel uit van hetzelfde kleine elitaire groepje, maar ik vind hen niet per se representatief voor onze hele generatie. Zoals uit de reacties op dit topic al blijkt, is er een heel groot deel van de Nederlandse twintigers dat zich totaal niet in dit beeld herkent. Gelukkig maar
zaterdag 17 december 2011 om 16:06
Ik heb de documentaire vanochtend ook even zitten kijken. Ik vond de successstory mensen helemaal niet vervelend of perse oppervlakkig, ze kwamen stuk voor stuk heel tolerant over. Die jongen die het over Mulisch had, had die het niet ook over dat ie een impact wilde maken op mensen, mensen een ervaring wilde geven. Die twee jongens van de zuurstofbar waren wel een beetje snelle types, maar he hadden het gewoon naar hun zin met dat spelletje, ze keken niet op anderen neer en staken ook zelf de handen uit de mouwen. Ik vond ze eigenlijk allemaal helemaal niet zo 'leeg' (maar misschien zegt dat meer over mij )
Wat ik me wel de hele tijd afvroeg is, hoe nieuw is dat nou eigenlijk allemaal? Ik had dan twintig jaar geleden ws keuzestress avant-la-lettre (en er waren ook van dat soort 'strebers' die een enorm prestigeuze stage kregen waar iedereen zich vanaf vroeg hoe ze het hadden gekregen). Niet omdat ik rijk wilde worden, maar wel omdat ik me graag met dingen bezig wilde houden die ik interressant vond. Keuzes maken en onzeker zijn is toch juist iets wat bij jongvolwassenheid hoort. Het niet om kunnen gaan met een beetje verdriet/twijfel/tegenslag is misschien wat dit tot een 'issue' maakt, en de cultuur van jezelf 'displayen' zal ook niet helpen (het laatste dat ik wilde toen was mezelf eens even tonen aan de wereld, je wil eerst zelf een beetje weten wie/wat je bent en dat gaat voor het merendeel van de mensheid nou eenmaal met vallen en opstaan). Ik bedoel, als een twintigjarige filosofiestudente al niet meer mag twijfelen wie in hemelsnaam dan wel?
Wat ik me wel de hele tijd afvroeg is, hoe nieuw is dat nou eigenlijk allemaal? Ik had dan twintig jaar geleden ws keuzestress avant-la-lettre (en er waren ook van dat soort 'strebers' die een enorm prestigeuze stage kregen waar iedereen zich vanaf vroeg hoe ze het hadden gekregen). Niet omdat ik rijk wilde worden, maar wel omdat ik me graag met dingen bezig wilde houden die ik interressant vond. Keuzes maken en onzeker zijn is toch juist iets wat bij jongvolwassenheid hoort. Het niet om kunnen gaan met een beetje verdriet/twijfel/tegenslag is misschien wat dit tot een 'issue' maakt, en de cultuur van jezelf 'displayen' zal ook niet helpen (het laatste dat ik wilde toen was mezelf eens even tonen aan de wereld, je wil eerst zelf een beetje weten wie/wat je bent en dat gaat voor het merendeel van de mensheid nou eenmaal met vallen en opstaan). Ik bedoel, als een twintigjarige filosofiestudente al niet meer mag twijfelen wie in hemelsnaam dan wel?
zondag 18 december 2011 om 20:42
quote:Anna37 schreef op 17 december 2011 @ 16:06:
Ik heb de documentaire vanochtend ook even zitten kijken. Ik vond de successstory mensen helemaal niet vervelend of perse oppervlakkig, ze kwamen stuk voor stuk heel tolerant over. Die jongen die het over Mulisch had, had die het niet ook over dat ie een impact wilde maken op mensen, mensen een ervaring wilde geven. Die twee jongens van de zuurstofbar waren wel een beetje snelle types, maar he hadden het gewoon naar hun zin met dat spelletje, ze keken niet op anderen neer en staken ook zelf de handen uit de mouwen. Ik vond ze eigenlijk allemaal helemaal niet zo 'leeg' (maar misschien zegt dat meer over mij )
Wat ik me wel de hele tijd afvroeg is, hoe nieuw is dat nou eigenlijk allemaal? Ik had dan twintig jaar geleden ws keuzestress avant-la-lettre (en er waren ook van dat soort 'strebers' die een enorm prestigeuze stage kregen waar iedereen zich vanaf vroeg hoe ze het hadden gekregen). Niet omdat ik rijk wilde worden, maar wel omdat ik me graag met dingen bezig wilde houden die ik interressant vond. Keuzes maken en onzeker zijn is toch juist iets wat bij jongvolwassenheid hoort. Het niet om kunnen gaan met een beetje verdriet/twijfel/tegenslag is misschien wat dit tot een 'issue' maakt, en de cultuur van jezelf 'displayen' zal ook niet helpen (het laatste dat ik wilde toen was mezelf eens even tonen aan de wereld, je wil eerst zelf een beetje weten wie/wat je bent en dat gaat voor het merendeel van de mensheid nou eenmaal met vallen en opstaan). Ik bedoel, als een twintigjarige filosofiestudente al niet meer mag twijfelen wie in hemelsnaam dan wel?
Klopt... het hoort inderdaad bij de adolescentie, dus keuzestress zal iets van alle tijden zijn. Ik denk wel dat er iets in de maatschappij verandert en dat jongeren daardoor meer druk voelen dan 'vroeger': minder lang studiefinanciering, langstudeerboetes, al vroeg je profiel moeten kiezen, social media waardoor je meer van anderen ziet wat ze presteren, de mogelijkheden om via internet al jong een bedrijfje op te zetten en in het buitenland te studeren.... dus de druk om je cv te 'builden' is er misschien meer.
Jongeren die enkel (snel) veel geld willen verdienen, daar herken ik mezelf echt niet in. Maar vriendinnen/ studiegenoten.... ik moet zeggen dat ik toch wel eens denk: wauw wat heeft zij toch al veel bereikt/ een mooie kans gehad, dat wil ik ook.
Ik heb de documentaire vanochtend ook even zitten kijken. Ik vond de successstory mensen helemaal niet vervelend of perse oppervlakkig, ze kwamen stuk voor stuk heel tolerant over. Die jongen die het over Mulisch had, had die het niet ook over dat ie een impact wilde maken op mensen, mensen een ervaring wilde geven. Die twee jongens van de zuurstofbar waren wel een beetje snelle types, maar he hadden het gewoon naar hun zin met dat spelletje, ze keken niet op anderen neer en staken ook zelf de handen uit de mouwen. Ik vond ze eigenlijk allemaal helemaal niet zo 'leeg' (maar misschien zegt dat meer over mij )
Wat ik me wel de hele tijd afvroeg is, hoe nieuw is dat nou eigenlijk allemaal? Ik had dan twintig jaar geleden ws keuzestress avant-la-lettre (en er waren ook van dat soort 'strebers' die een enorm prestigeuze stage kregen waar iedereen zich vanaf vroeg hoe ze het hadden gekregen). Niet omdat ik rijk wilde worden, maar wel omdat ik me graag met dingen bezig wilde houden die ik interressant vond. Keuzes maken en onzeker zijn is toch juist iets wat bij jongvolwassenheid hoort. Het niet om kunnen gaan met een beetje verdriet/twijfel/tegenslag is misschien wat dit tot een 'issue' maakt, en de cultuur van jezelf 'displayen' zal ook niet helpen (het laatste dat ik wilde toen was mezelf eens even tonen aan de wereld, je wil eerst zelf een beetje weten wie/wat je bent en dat gaat voor het merendeel van de mensheid nou eenmaal met vallen en opstaan). Ik bedoel, als een twintigjarige filosofiestudente al niet meer mag twijfelen wie in hemelsnaam dan wel?
Klopt... het hoort inderdaad bij de adolescentie, dus keuzestress zal iets van alle tijden zijn. Ik denk wel dat er iets in de maatschappij verandert en dat jongeren daardoor meer druk voelen dan 'vroeger': minder lang studiefinanciering, langstudeerboetes, al vroeg je profiel moeten kiezen, social media waardoor je meer van anderen ziet wat ze presteren, de mogelijkheden om via internet al jong een bedrijfje op te zetten en in het buitenland te studeren.... dus de druk om je cv te 'builden' is er misschien meer.
Jongeren die enkel (snel) veel geld willen verdienen, daar herken ik mezelf echt niet in. Maar vriendinnen/ studiegenoten.... ik moet zeggen dat ik toch wel eens denk: wauw wat heeft zij toch al veel bereikt/ een mooie kans gehad, dat wil ik ook.
maandag 19 december 2011 om 12:08
Ik geloof absoluut dat er een verband is tussen hoe we maatschappelijk dingen organiseren en etaleren en hoe mensen zich over zichzelf voelen. Ik vind de kortere stufie en de enorm hoge prijs voor een tweede studie op zichzelf ook heel erg slechte ontwikkelingen, zeker ook in een kenniseconomie.
Ik denk toch dat het vooral het 'discours', het hoe je het porteteert, is wat met name een impact heeft (en ook weer leidt tot ontwikkelen van bepaald beleid). Ik ben in een bepaald opzicht erger dat Rutte (de meeste opzichten niet ), ik heb 10 jaar stufi gehad (wel 3 studies afgerond, en ja in het buitenland geweest en heel veel gewerkt naast mijn studie, dat moest financieel ook, maar hielp ook met het cv). Je zou denken, mooie manier om je keuzestress te omzijlen. Het was echter heel ongebruikelijk en er werd absoluut niet positief naar gekeken. Daarnaast kun je je ook met 3 studies nog heel erg hard afvragen of je nu wel gedaan hebt wat goed was (en wanneer is genoeg genoeg). Ik heb me er allemaal superonzeker over gevoeld, de meeste mensen vonden het erg vreemd, zeker in mijn kringen. In die tijd was het (net als nu, ws is het nu nog sterker) helemaal niet zo zeker of ik wel in mijn sector aan de bak kon. Heb ook veel part time en vervangingswerk gedaan, alvorens naar het buitenland te gaan waar het in mijn sector beter was.
De perceptie in NL is heel erg dat je je aan de gebaande paden moet houden, je studie niet afmaken werd ook toen het nog niet zulke gigantische financiele gevolgen had, cultureel heel erg gezien als not done, dan was je Heel Slecht Bezig (ik had voor de 3 successvolle opleidingen in het hoger onderwijs wat 12 ambachten 13 ongelukken gehad in het beroepsonderwijs, dan kreeg je nog 'goh wat zonde dat je je opleiding niet hebt afgemaakt' helloooo ik heb er daarna wel een paar wel afgemaakt). Dat gaat ook gepaard met flinke leeftijdsdiscriminatie, waardoor je vroeg moet wezen waar je (kennelijk voor de rest van je leven, ook al zo onzinnig) wezen wil. Hier op het forum merk je ook dat mensen zich al midden twintig te oud voelen voor een verder studeren. In de UK zie ik twintigers, dertigers, veertigers, en vijftigers terugkeren naar het hoger onderwijs als positive carriere stap. 'Lifelong learning' is daar een belangrijk begrip -niet dat het daar zo rooskleurig is op dit moment btw-.
Komt idd allemaal persoonlijke groei niet ten goede, maar ook niet het gebruik van het potentieel (of moet ik kracht zeggen ) van je populatie. Ik prijs me zeker gelukkig dat ik heb kunnen studeren in de tijd waarin ik studeerde, maar de cultuur die ten grondslag ligt aan de huidige beperkingen in het onderwijsstelsel heeft een lange traditie (ik denk zo uit de losse pols vanaf eind jaren 80, beetje backlash op de jaren 60 misschien) en had ook toen al invloed op je zelfbeeld. Het heeft invloed op hoe je 'coming of age' verloopt denk ik.
Ik denk toch dat het vooral het 'discours', het hoe je het porteteert, is wat met name een impact heeft (en ook weer leidt tot ontwikkelen van bepaald beleid). Ik ben in een bepaald opzicht erger dat Rutte (de meeste opzichten niet ), ik heb 10 jaar stufi gehad (wel 3 studies afgerond, en ja in het buitenland geweest en heel veel gewerkt naast mijn studie, dat moest financieel ook, maar hielp ook met het cv). Je zou denken, mooie manier om je keuzestress te omzijlen. Het was echter heel ongebruikelijk en er werd absoluut niet positief naar gekeken. Daarnaast kun je je ook met 3 studies nog heel erg hard afvragen of je nu wel gedaan hebt wat goed was (en wanneer is genoeg genoeg). Ik heb me er allemaal superonzeker over gevoeld, de meeste mensen vonden het erg vreemd, zeker in mijn kringen. In die tijd was het (net als nu, ws is het nu nog sterker) helemaal niet zo zeker of ik wel in mijn sector aan de bak kon. Heb ook veel part time en vervangingswerk gedaan, alvorens naar het buitenland te gaan waar het in mijn sector beter was.
De perceptie in NL is heel erg dat je je aan de gebaande paden moet houden, je studie niet afmaken werd ook toen het nog niet zulke gigantische financiele gevolgen had, cultureel heel erg gezien als not done, dan was je Heel Slecht Bezig (ik had voor de 3 successvolle opleidingen in het hoger onderwijs wat 12 ambachten 13 ongelukken gehad in het beroepsonderwijs, dan kreeg je nog 'goh wat zonde dat je je opleiding niet hebt afgemaakt' helloooo ik heb er daarna wel een paar wel afgemaakt). Dat gaat ook gepaard met flinke leeftijdsdiscriminatie, waardoor je vroeg moet wezen waar je (kennelijk voor de rest van je leven, ook al zo onzinnig) wezen wil. Hier op het forum merk je ook dat mensen zich al midden twintig te oud voelen voor een verder studeren. In de UK zie ik twintigers, dertigers, veertigers, en vijftigers terugkeren naar het hoger onderwijs als positive carriere stap. 'Lifelong learning' is daar een belangrijk begrip -niet dat het daar zo rooskleurig is op dit moment btw-.
Komt idd allemaal persoonlijke groei niet ten goede, maar ook niet het gebruik van het potentieel (of moet ik kracht zeggen ) van je populatie. Ik prijs me zeker gelukkig dat ik heb kunnen studeren in de tijd waarin ik studeerde, maar de cultuur die ten grondslag ligt aan de huidige beperkingen in het onderwijsstelsel heeft een lange traditie (ik denk zo uit de losse pols vanaf eind jaren 80, beetje backlash op de jaren 60 misschien) en had ook toen al invloed op je zelfbeeld. Het heeft invloed op hoe je 'coming of age' verloopt denk ik.
