Entertainment
alle pijlers
Boek over ingrijpende gebeurtenis
dinsdag 23 juni 2015 om 19:59
Hallo iedereen,
Ik weet niet of dit de beste topic rubriek is (entertainment) maar vond het de meest passende.
Om te beginnen, ik wilde altijd al een boek schrijven. Als kind schreef ik al en ben het altijd blijven doen. Vooral gedichten en korte verhalen.
Maar dit boek dat ik nu schrijf is heel anders..
Ik heb sinds drie jaar maagklachten, ik ben nu 18, bijna 19. Ik heb nu een fatsoenlijke diagnose (Gastroparese) en nu geloven de artsen mij wel. Maar dit was anders een jaar terug. Ik werd weggestuurd bij de internist met de boodschap dat ze het niet wisten en dat ik misschien gewoon depressief was of het zelfs verzon voor de aandacht. Ik geloofde het maar en belandde via een psycholoog bij een psychiater. Ik kreeg Prozac voorgeschreven. In het kort mijn verhaal.
Ik werd in het begin heel ziek van de bijwerkingen, daarna kwam er de angst. Ik kreeg extreme angstklachten en dus heel veel kalmerende middelen (wat weer tot verslaving leidde). Daarna werd ik suïcidaal en begon ik met automutileren. Dit nam heftige vormen aan en ik belandde tweemaal op een (gesloten) afdeling. Mijn vader wist dat de SSRI antidepressivum die ik gebruikte dit kon veroorzaken (hij is zelf gepromoveerd moleculair dokter en werkt in de farmaceutische industrie en weet dus hoe medicatie werkt). Ik mocht niet stoppen van de psychiater, maar na deze ellende besloot ik zelf te stoppen zonder hun hulp omdat mijn vader mij bijna smeekte te stoppen. Binnen drie weken was ik weer mijzelf: geen angsten, geen depressie, geen suïcidaliteit en geen automutileren. Ik had wel nog last van mijn onverklaarbare maagklachten (uiteraard). Toen ben ik naar een nieuw ziekenhuis gegaan en kreeg kort daarna mijn diagnose: ik was niet gek, ik was écht ziek. En overgevoelig voor serotonine (Prozac is een SSRI..).
De artsen weten dat ze fouten hebben gemaakt en mijn vader heeft mijn ex-psychiater bij de tuchtrechter aangeklaagd (die zaak loopt nu).
Maar om dit allemaal te verwerken ben ik alles gaan herhalen in mijn hoofd (om het op een rijtje te kunnen zetten), en ik schrijf het van mijzelf af. Gewoon een soort autobiografie over deze periode. Hoe het is om op een gesloten afdeling te zitten, angstaanvallen te hebben en hoe het is om de moed weer terug te vinden.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.
Ik vraag mijzelf af of ik dit boek zou publiceren. Het is interessant, misschien leerzaam en opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt. Er zijn meer van dit soort boeken (Prozac is mijn paracetamol) maar die verheerlijken eigenlijk een beetje dit medicijn. Ik wil dat mensen weten dat het niet zomaar een snoepje is wat je inneemt en dat je ineens weer staat te springen van geluk: het kan ook een nachtmerrie zijn.
Wat is jullie mening hierover? Ik weet dat mensen op dit forum vaak hun ongezouten (soms harde) mening geven maar dat is misschien juist wel goed, dan weet ik waar ik aan toe ben..
Dank jullie!
Ik weet niet of dit de beste topic rubriek is (entertainment) maar vond het de meest passende.
Om te beginnen, ik wilde altijd al een boek schrijven. Als kind schreef ik al en ben het altijd blijven doen. Vooral gedichten en korte verhalen.
Maar dit boek dat ik nu schrijf is heel anders..
Ik heb sinds drie jaar maagklachten, ik ben nu 18, bijna 19. Ik heb nu een fatsoenlijke diagnose (Gastroparese) en nu geloven de artsen mij wel. Maar dit was anders een jaar terug. Ik werd weggestuurd bij de internist met de boodschap dat ze het niet wisten en dat ik misschien gewoon depressief was of het zelfs verzon voor de aandacht. Ik geloofde het maar en belandde via een psycholoog bij een psychiater. Ik kreeg Prozac voorgeschreven. In het kort mijn verhaal.
Ik werd in het begin heel ziek van de bijwerkingen, daarna kwam er de angst. Ik kreeg extreme angstklachten en dus heel veel kalmerende middelen (wat weer tot verslaving leidde). Daarna werd ik suïcidaal en begon ik met automutileren. Dit nam heftige vormen aan en ik belandde tweemaal op een (gesloten) afdeling. Mijn vader wist dat de SSRI antidepressivum die ik gebruikte dit kon veroorzaken (hij is zelf gepromoveerd moleculair dokter en werkt in de farmaceutische industrie en weet dus hoe medicatie werkt). Ik mocht niet stoppen van de psychiater, maar na deze ellende besloot ik zelf te stoppen zonder hun hulp omdat mijn vader mij bijna smeekte te stoppen. Binnen drie weken was ik weer mijzelf: geen angsten, geen depressie, geen suïcidaliteit en geen automutileren. Ik had wel nog last van mijn onverklaarbare maagklachten (uiteraard). Toen ben ik naar een nieuw ziekenhuis gegaan en kreeg kort daarna mijn diagnose: ik was niet gek, ik was écht ziek. En overgevoelig voor serotonine (Prozac is een SSRI..).
De artsen weten dat ze fouten hebben gemaakt en mijn vader heeft mijn ex-psychiater bij de tuchtrechter aangeklaagd (die zaak loopt nu).
Maar om dit allemaal te verwerken ben ik alles gaan herhalen in mijn hoofd (om het op een rijtje te kunnen zetten), en ik schrijf het van mijzelf af. Gewoon een soort autobiografie over deze periode. Hoe het is om op een gesloten afdeling te zitten, angstaanvallen te hebben en hoe het is om de moed weer terug te vinden.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.
Ik vraag mijzelf af of ik dit boek zou publiceren. Het is interessant, misschien leerzaam en opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt. Er zijn meer van dit soort boeken (Prozac is mijn paracetamol) maar die verheerlijken eigenlijk een beetje dit medicijn. Ik wil dat mensen weten dat het niet zomaar een snoepje is wat je inneemt en dat je ineens weer staat te springen van geluk: het kan ook een nachtmerrie zijn.
Wat is jullie mening hierover? Ik weet dat mensen op dit forum vaak hun ongezouten (soms harde) mening geven maar dat is misschien juist wel goed, dan weet ik waar ik aan toe ben..
Dank jullie!
woensdag 24 juni 2015 om 09:44
quote:JohannaMaria schreef op 24 juni 2015 @ 02:48:
[...]
Ik heb echter al meerdere uitgevers gesproken en de meesten wilden hun vingers niet branden aan het feit dat ik de merknaam van fluoxetine (Prozac) gebruik. In verband met lawsuits enzovoorts. Maar één uitgever wel, en als ik daarbij mijn boek zou uitgeven komt het ook automatisch op Bol.com, wat ook weer handig is. Maar uiteraard heb ik daar nog niets mee gedaan, want ik twijfel nog en het is nog niet af.Nou, op naar die uitgever dan om te overleggen waar je boek aan moet voldoen om uitgegeven te worden, welke investering van jou wordt verwacht en wat hij denkt dat de oplage zal worden.
[...]
Ik heb echter al meerdere uitgevers gesproken en de meesten wilden hun vingers niet branden aan het feit dat ik de merknaam van fluoxetine (Prozac) gebruik. In verband met lawsuits enzovoorts. Maar één uitgever wel, en als ik daarbij mijn boek zou uitgeven komt het ook automatisch op Bol.com, wat ook weer handig is. Maar uiteraard heb ik daar nog niets mee gedaan, want ik twijfel nog en het is nog niet af.Nou, op naar die uitgever dan om te overleggen waar je boek aan moet voldoen om uitgegeven te worden, welke investering van jou wordt verwacht en wat hij denkt dat de oplage zal worden.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 24 juni 2015 om 10:01
quote:Maar om dit allemaal te verwerken ben ik alles gaan herhalen in mijn hoofd (om het op een rijtje te kunnen zetten), en ik schrijf het van mijzelf af. Gewoon een soort autobiografie over deze periode. Hoe het is om op een gesloten afdeling te zitten, angstaanvallen te hebben en hoe het is om de moed weer terug te vinden.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.Oprechte vraag: hoe groot is de doelgroep denk je die dit interessant vindt? Zo interessant dat ze je boek gaan kopen? Er zijn al verschillende boeken die het verblijf op een (al dan niet gesloten) psychiatrische afdeling en psychiatrische aandoeningen beschrijven. In roman-, thriller- of non fictie-vorm. Bij jou komt er dan nog overgevoeligheid van een middel bij. Maakt dat jou boek veel interessanter? Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.Oprechte vraag: hoe groot is de doelgroep denk je die dit interessant vindt? Zo interessant dat ze je boek gaan kopen? Er zijn al verschillende boeken die het verblijf op een (al dan niet gesloten) psychiatrische afdeling en psychiatrische aandoeningen beschrijven. In roman-, thriller- of non fictie-vorm. Bij jou komt er dan nog overgevoeligheid van een middel bij. Maakt dat jou boek veel interessanter? Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 24 juni 2015 om 10:01
Wat een heftige periode heb jij achter de rug! Je bent nog jong en dan is het goed om je ervaringen van je af te schrijven, zeker in het verwerkingsproces waarin je nu zit.
Ik heb werkelijk geen idee of er " markt" is voor jouw boek maar als jij die behoefte voelt dan zou ik het gewoon doen. Er zijn altijd mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die steun kunnen gebruiken in hun eigen proces.
Misschien kan je daarmee deze hele vervelende periode afsluiten en je weer richten op de toekomst.
Het wordt anders als je het boek gaat gebruiken om je gevoelens van boosheid en wrok te willen delen met de rest van de wereld, of dat je iets in de openbaarheid wil brengen. Daar is een heel ander publiek voor, een publiek wat kritischer is en vragen gaat stellen over hetgeen wat jij hebt geschreven, daar moet je dan wel klaar voor zijn.
Maar ik wens je in ieder geval veel succes!
Ik heb werkelijk geen idee of er " markt" is voor jouw boek maar als jij die behoefte voelt dan zou ik het gewoon doen. Er zijn altijd mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die steun kunnen gebruiken in hun eigen proces.
Misschien kan je daarmee deze hele vervelende periode afsluiten en je weer richten op de toekomst.
Het wordt anders als je het boek gaat gebruiken om je gevoelens van boosheid en wrok te willen delen met de rest van de wereld, of dat je iets in de openbaarheid wil brengen. Daar is een heel ander publiek voor, een publiek wat kritischer is en vragen gaat stellen over hetgeen wat jij hebt geschreven, daar moet je dan wel klaar voor zijn.
Maar ik wens je in ieder geval veel succes!
woensdag 24 juni 2015 om 11:18
quote:JohannaMaria schreef op 23 juni 2015 @ 22:47:
[...]
Wauw.. Dit vind ik persoonlijk een klein beetje onvriendelijk. Kritiek oké, maar dit is niet zo netjes.
Het is vooral deze zin die me ontzettend tegen de borst stuit: "opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt.". Ik ga ervan uit dat artsen altijd hun best doen hun patiënten beter te maken. Er zullen ongetwijfeld rotte appels tussen zitten en blijkbaar heb jij er een getroffen. Het is alleen jouw kant van het verhaal over de fout van een ander en dat wil je publiceren. Ik vind dat niet kunnen. Ik denk dat je zelfs moet oppassen dat het niet onder smaad valt.
Verder wil je ook schrijven over positieve dingen, maar ik lees alleen maar negativiteit en verongelijktheid in de OP. Ik denk dat je veel verder komt als je alleen schrijft over hoe je er weer bovenop bent gekomen. Dan help je anderen die zoiets ook hebben meegemaakt.
Ik denk dat je goed moet kijken naar je doel van het verhaal. Als je doel is om het van je af te schrijven en "misschien is het leerzaam voor anderen", dan heb je waarschijnlijk weinig kans dat het wordt uitgegeven. Wil je anderen helpen, wil je je verhaal kwijt, wil je aandacht voor de negatieve uitwerking van Prozac of wil je aantonen dat er fouten worden gemaakt in de psychiatrie? En in het geval van het laatste: bereid je dan ook voor op reacties.
[...]
Wauw.. Dit vind ik persoonlijk een klein beetje onvriendelijk. Kritiek oké, maar dit is niet zo netjes.
Het is vooral deze zin die me ontzettend tegen de borst stuit: "opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt.". Ik ga ervan uit dat artsen altijd hun best doen hun patiënten beter te maken. Er zullen ongetwijfeld rotte appels tussen zitten en blijkbaar heb jij er een getroffen. Het is alleen jouw kant van het verhaal over de fout van een ander en dat wil je publiceren. Ik vind dat niet kunnen. Ik denk dat je zelfs moet oppassen dat het niet onder smaad valt.
Verder wil je ook schrijven over positieve dingen, maar ik lees alleen maar negativiteit en verongelijktheid in de OP. Ik denk dat je veel verder komt als je alleen schrijft over hoe je er weer bovenop bent gekomen. Dan help je anderen die zoiets ook hebben meegemaakt.
Ik denk dat je goed moet kijken naar je doel van het verhaal. Als je doel is om het van je af te schrijven en "misschien is het leerzaam voor anderen", dan heb je waarschijnlijk weinig kans dat het wordt uitgegeven. Wil je anderen helpen, wil je je verhaal kwijt, wil je aandacht voor de negatieve uitwerking van Prozac of wil je aantonen dat er fouten worden gemaakt in de psychiatrie? En in het geval van het laatste: bereid je dan ook voor op reacties.
woensdag 24 juni 2015 om 14:21
TO, de uitgever die jij gesproken hebt is waarschijnlijk een POD-uitgever. Die geven in principe alles uit, omdat je zelf betaalt voor de kosten en het aanvragen van een ISBN. Er is dan verder geen redactie en ook geen promotie. Dan komt je boek inderdaad op bol.com. Een oplage is er dan ook niet, want het boek wordt alleen geprint op het moment dat iemand je boek bestelt. Kortom; het is niet echt een uitgeverij te noemen, meer iemand die jouw tekst uitprint in boekformaat en verdient aan het feit dat jij deze productiekosten zelf betaalt.
Als je serieus overweegt het schrijversvak in te gaan, zul je je hier goed in moeten verdiepen, heel veel schrijfmeters maken, cursussen of een opleiding volgen, enz. Trek daar een aantal jaar voor uit, alvorens je je 'echte' boek gaat schrijven. Zomaar opschrijven wat je allemaal meegemaakt hebt is iets totaal anders dan daadwerkelijk een roman schrijven. Neem anders eens een kijkje op de website schrijvenonline.org; daar kun je op het forum discussiëren met andere (aspirant-)schrijvers en eventueel proeflezers vinden voor je verhaal.
Als je serieus overweegt het schrijversvak in te gaan, zul je je hier goed in moeten verdiepen, heel veel schrijfmeters maken, cursussen of een opleiding volgen, enz. Trek daar een aantal jaar voor uit, alvorens je je 'echte' boek gaat schrijven. Zomaar opschrijven wat je allemaal meegemaakt hebt is iets totaal anders dan daadwerkelijk een roman schrijven. Neem anders eens een kijkje op de website schrijvenonline.org; daar kun je op het forum discussiëren met andere (aspirant-)schrijvers en eventueel proeflezers vinden voor je verhaal.
woensdag 24 juni 2015 om 15:36
Schrijf je verhaal gewoon. En kijk daarna eens of je het überhaupt nog uit wilt (laten) geven, of het in deze vorm kan of niet, enzovoorts.
Maar schrijf het vooral. Als is het maar om het van je af te schrijven en dat je over zoveel jaar niet denkt, had ik maar.
Maar schrijf het vooral. Als is het maar om het van je af te schrijven en dat je over zoveel jaar niet denkt, had ik maar.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zondag 28 juni 2015 om 03:04
quote:sweetfirefly schreef op 24 juni 2015 @ 09:39:
De reacties zijn toch niet zo kwetsend of beledigend om ze "ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen" te noemen. Mensen geven eerlijk hun mening omdat jij daar ook naar vraagt. Er worden goede tips en adviezen gegeven. De meningen zijn oprecht en realistisch. Dat niet alles is wat jij graag wil horen en we je de hemel niet in prijzen zou je met beide benen op de grond moeten zetten. Zoals iemand anders al zei; je moet als schrijver wel tegen kritiek kunnen.
Ik heb ook met je meegedacht en heb nog een tip; probeer het met crowdfunding. Of combineer jouw verhaal met mensen die iets insgelijks hebben meegemaakt. Of maak er alleen een Ebook van. Dan heb je ook een breder publiek.
Nou, ik verwoord het misschien wat overdreven inderdaad, maar een van de reacties vond ik niet echt heel netjes.
Thanks voor de tips!
De reacties zijn toch niet zo kwetsend of beledigend om ze "ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen" te noemen. Mensen geven eerlijk hun mening omdat jij daar ook naar vraagt. Er worden goede tips en adviezen gegeven. De meningen zijn oprecht en realistisch. Dat niet alles is wat jij graag wil horen en we je de hemel niet in prijzen zou je met beide benen op de grond moeten zetten. Zoals iemand anders al zei; je moet als schrijver wel tegen kritiek kunnen.
Ik heb ook met je meegedacht en heb nog een tip; probeer het met crowdfunding. Of combineer jouw verhaal met mensen die iets insgelijks hebben meegemaakt. Of maak er alleen een Ebook van. Dan heb je ook een breder publiek.
Nou, ik verwoord het misschien wat overdreven inderdaad, maar een van de reacties vond ik niet echt heel netjes.
Thanks voor de tips!
zondag 28 juni 2015 om 15:41
Een boek schrijf je niet in eerste instantie voor je publiek. Maar voor jezelf. Daar zou ik mee beginnen, wat er binnen in je zit op papier te zetten. Of er mensen zijn die het willen lezen zie je dan wel.
Ik vraag me ook af: zou je met je opgedane ervaring niet mensen juist willen steunen? Is dat de achterliggende gedachte bij het schrijven van je boek? Dit lees ik in je zinnen: "Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden." Hier is WEL degelijk behoefte aan. Meer dan aan het lezen over de negatieve dingen die jou zijn overkomen. Mensen worden daar gauw moe van, en je brengt ze daarmee (dieper) in de put.
Je kunt mensen die in een soortgelijke positie zitten wel proberen te bereiken op vele (andere) manieren, en ze laten zien hoe je uit de ellende kunt geraken- als dat je doel is.
Als het -daarnaast- voor jou nog belangrijk is de nare dingen die je hebt meegemaakt de verwerken, koppel het schrijven dan los van je (gehoopte) publiek en doe dit voor jezelf.
Kortom: haal die 2 dingen uit elkaar.
Ik vraag me ook af: zou je met je opgedane ervaring niet mensen juist willen steunen? Is dat de achterliggende gedachte bij het schrijven van je boek? Dit lees ik in je zinnen: "Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden." Hier is WEL degelijk behoefte aan. Meer dan aan het lezen over de negatieve dingen die jou zijn overkomen. Mensen worden daar gauw moe van, en je brengt ze daarmee (dieper) in de put.
Je kunt mensen die in een soortgelijke positie zitten wel proberen te bereiken op vele (andere) manieren, en ze laten zien hoe je uit de ellende kunt geraken- als dat je doel is.
Als het -daarnaast- voor jou nog belangrijk is de nare dingen die je hebt meegemaakt de verwerken, koppel het schrijven dan los van je (gehoopte) publiek en doe dit voor jezelf.
Kortom: haal die 2 dingen uit elkaar.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zondag 28 juni 2015 om 15:49
Kijk eens als inspiratiebron naar de serie Recht uithet Hart op de TV (presentatie Anita Witzier en tijdje geleden op de buis te zien geweest: wel terug te kijken via uitzending gemist).
Dit als voorbeeld voor wat ik in bovenstaande post bedoel: het zijn mensen die daar hun verhaal vertellen die na een tijd van verwerking van hun ervaringen (ziekte, etc) zijn gegaan en er nu op een inspirerende manier (door zich kwetsbaar op te stellen en hun succes te delen met het publiek) en beschouwend op kunnen reflecteren. Ze hebben vaak het doel om anderen te laten zien: als ik hier mee om heb leren gaan, kun jij dit ook.
Dat inspireert en ontroert.
Je merkt dat zij al door die persoonlijker verwerking (voor een groot deel, sommige dingen kun je natuurlijk nooit afsluiten) heen zijn gegaan. Ik zou dus daarmee beginnen.
Schrijf er voor jezelf over voor je dit uitdraagt aan de wereld; dit doe je al. Maar denk ook na over je boodschap. Wat wil je ermee zeggen?
Wat moet t publiek uit je verhaal halen?
Langzaam maar zeker zul je dan merken of je een diepere boodschap voor de wereld hebt, of dat het meer de persoonlijke verwerking is geweest (fijn dat het je hielp!!).
Dit als voorbeeld voor wat ik in bovenstaande post bedoel: het zijn mensen die daar hun verhaal vertellen die na een tijd van verwerking van hun ervaringen (ziekte, etc) zijn gegaan en er nu op een inspirerende manier (door zich kwetsbaar op te stellen en hun succes te delen met het publiek) en beschouwend op kunnen reflecteren. Ze hebben vaak het doel om anderen te laten zien: als ik hier mee om heb leren gaan, kun jij dit ook.
Dat inspireert en ontroert.
Je merkt dat zij al door die persoonlijker verwerking (voor een groot deel, sommige dingen kun je natuurlijk nooit afsluiten) heen zijn gegaan. Ik zou dus daarmee beginnen.
Schrijf er voor jezelf over voor je dit uitdraagt aan de wereld; dit doe je al. Maar denk ook na over je boodschap. Wat wil je ermee zeggen?
Wat moet t publiek uit je verhaal halen?
Langzaam maar zeker zul je dan merken of je een diepere boodschap voor de wereld hebt, of dat het meer de persoonlijke verwerking is geweest (fijn dat het je hielp!!).
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zondag 28 juni 2015 om 18:12
quote:JohannaMaria schreef op 28 juni 2015 @ 03:04:
[...]
Nou, ik verwoord het misschien wat overdreven inderdaad, maar een van de reacties vond ik niet echt heel netjes.
Thanks voor de tips!
Je vraagt of mensen het willen lezen en geeft aan dat je de ongezouten meningen hier waardeert.
Wat ik hier gelezen heb is hoogstens ongezouten, maar wat vind je precies niet netjes?
Het is pijnlijk als mensen zeggen dat jouw leven ze niet interesseert, of dat ze je tekst niet boeiend vinden. Maar het is wel precies de feedback die je vraagt.
Ik ben ook afgehaakt bij je OP, ik zal proberen uit te leggen waarom:
- Je beginzin pakt me niet. Je hebt maagklachten sinds drie jaar. Voor mij niet herkenbaar, maar ook niet zo dramatisch dat het van zichzelf interessant is.
- Er volgt een lijstje met klachten, specialisten en medicijnen. Opnieuw niets dat mij aantrekt om verder te lezen, en het is mij ook nog niet duidelijk wat je eigenlijk wilt vertellen, en er is dus geen spanningsboog naar een antwoord/ontknoping die me door laat lezen. Ken je die semi-grappige opmerkingen over familiefeestjes in kringetjes waarbij de bejaarde tante uren doorgaat over haar lichamelijke klachten en artsenbezoeken? Jouw verhaal verschilt er niet veel van voor iemand die jou persoonlijk niet kent. Oftewel, de vraag die jij voor jezelf zou moeten beantwoorden is: wat maakt mijn verhaal de moeite waard voor iemand die geen ervaring met of bijzondere interesse in het onderwerp heeft? En kun je dat vervolgens zodanig verwoorden dat het boeiend is?
Een verhaal is interessant als (a) de persoon zelf interessant is, (b) het verhaal bijzonder is, of (c) de schrijver zo getalenteerd is dat hij/zij uit het alledaagse interessante observaties of nieuwe invalshoeken kan halen en dit zo kan beschrijven dat hij de lezer meeneemt.
Jij bent onbekend, dus niet automatisch interessant. Dat heeft niets met jou persoonlijk te maken. Je verhaal is voor jou heftig, voor lotgenoten herkenbaar en waarschijnlijk interessant, maar het is niet uniek (voor zover ik kan beoordelen). Schrijven om te verwerken en schrijven om te verkopen zijn twee heel verschillende dingen. Als je van schrijven houdt is het absoluut een goede manier om alles te verwerken, maar dat wil nog niet zeggen dat anderen het willen lezen.
[...]
Nou, ik verwoord het misschien wat overdreven inderdaad, maar een van de reacties vond ik niet echt heel netjes.
Thanks voor de tips!
Je vraagt of mensen het willen lezen en geeft aan dat je de ongezouten meningen hier waardeert.
Wat ik hier gelezen heb is hoogstens ongezouten, maar wat vind je precies niet netjes?
Het is pijnlijk als mensen zeggen dat jouw leven ze niet interesseert, of dat ze je tekst niet boeiend vinden. Maar het is wel precies de feedback die je vraagt.
Ik ben ook afgehaakt bij je OP, ik zal proberen uit te leggen waarom:
- Je beginzin pakt me niet. Je hebt maagklachten sinds drie jaar. Voor mij niet herkenbaar, maar ook niet zo dramatisch dat het van zichzelf interessant is.
- Er volgt een lijstje met klachten, specialisten en medicijnen. Opnieuw niets dat mij aantrekt om verder te lezen, en het is mij ook nog niet duidelijk wat je eigenlijk wilt vertellen, en er is dus geen spanningsboog naar een antwoord/ontknoping die me door laat lezen. Ken je die semi-grappige opmerkingen over familiefeestjes in kringetjes waarbij de bejaarde tante uren doorgaat over haar lichamelijke klachten en artsenbezoeken? Jouw verhaal verschilt er niet veel van voor iemand die jou persoonlijk niet kent. Oftewel, de vraag die jij voor jezelf zou moeten beantwoorden is: wat maakt mijn verhaal de moeite waard voor iemand die geen ervaring met of bijzondere interesse in het onderwerp heeft? En kun je dat vervolgens zodanig verwoorden dat het boeiend is?
Een verhaal is interessant als (a) de persoon zelf interessant is, (b) het verhaal bijzonder is, of (c) de schrijver zo getalenteerd is dat hij/zij uit het alledaagse interessante observaties of nieuwe invalshoeken kan halen en dit zo kan beschrijven dat hij de lezer meeneemt.
Jij bent onbekend, dus niet automatisch interessant. Dat heeft niets met jou persoonlijk te maken. Je verhaal is voor jou heftig, voor lotgenoten herkenbaar en waarschijnlijk interessant, maar het is niet uniek (voor zover ik kan beoordelen). Schrijven om te verwerken en schrijven om te verkopen zijn twee heel verschillende dingen. Als je van schrijven houdt is het absoluut een goede manier om alles te verwerken, maar dat wil nog niet zeggen dat anderen het willen lezen.
What a nuanced anxiety
zondag 28 juni 2015 om 18:27
zondag 28 juni 2015 om 19:20
Je kunt je boek natuurlijk ook uitgeven in eigen beheer, je hebt echt geen uitgever nodig.
Vervolgens zou je via een blog aandacht kunnen vragen voor jouw boek.
http://www.zelfjeboekuitgeven.nl/pod/prijzen
http://www.hetboekenschap ... tgeven-boek-eigen-beheer/
http://www.boekscout.nl/eigen-beheer
Vervolgens zou je via een blog aandacht kunnen vragen voor jouw boek.
http://www.zelfjeboekuitgeven.nl/pod/prijzen
http://www.hetboekenschap ... tgeven-boek-eigen-beheer/
http://www.boekscout.nl/eigen-beheer
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
