Entertainment
alle pijlers
Boek over ingrijpende gebeurtenis
dinsdag 23 juni 2015 om 19:59
Hallo iedereen,
Ik weet niet of dit de beste topic rubriek is (entertainment) maar vond het de meest passende.
Om te beginnen, ik wilde altijd al een boek schrijven. Als kind schreef ik al en ben het altijd blijven doen. Vooral gedichten en korte verhalen.
Maar dit boek dat ik nu schrijf is heel anders..
Ik heb sinds drie jaar maagklachten, ik ben nu 18, bijna 19. Ik heb nu een fatsoenlijke diagnose (Gastroparese) en nu geloven de artsen mij wel. Maar dit was anders een jaar terug. Ik werd weggestuurd bij de internist met de boodschap dat ze het niet wisten en dat ik misschien gewoon depressief was of het zelfs verzon voor de aandacht. Ik geloofde het maar en belandde via een psycholoog bij een psychiater. Ik kreeg Prozac voorgeschreven. In het kort mijn verhaal.
Ik werd in het begin heel ziek van de bijwerkingen, daarna kwam er de angst. Ik kreeg extreme angstklachten en dus heel veel kalmerende middelen (wat weer tot verslaving leidde). Daarna werd ik suïcidaal en begon ik met automutileren. Dit nam heftige vormen aan en ik belandde tweemaal op een (gesloten) afdeling. Mijn vader wist dat de SSRI antidepressivum die ik gebruikte dit kon veroorzaken (hij is zelf gepromoveerd moleculair dokter en werkt in de farmaceutische industrie en weet dus hoe medicatie werkt). Ik mocht niet stoppen van de psychiater, maar na deze ellende besloot ik zelf te stoppen zonder hun hulp omdat mijn vader mij bijna smeekte te stoppen. Binnen drie weken was ik weer mijzelf: geen angsten, geen depressie, geen suïcidaliteit en geen automutileren. Ik had wel nog last van mijn onverklaarbare maagklachten (uiteraard). Toen ben ik naar een nieuw ziekenhuis gegaan en kreeg kort daarna mijn diagnose: ik was niet gek, ik was écht ziek. En overgevoelig voor serotonine (Prozac is een SSRI..).
De artsen weten dat ze fouten hebben gemaakt en mijn vader heeft mijn ex-psychiater bij de tuchtrechter aangeklaagd (die zaak loopt nu).
Maar om dit allemaal te verwerken ben ik alles gaan herhalen in mijn hoofd (om het op een rijtje te kunnen zetten), en ik schrijf het van mijzelf af. Gewoon een soort autobiografie over deze periode. Hoe het is om op een gesloten afdeling te zitten, angstaanvallen te hebben en hoe het is om de moed weer terug te vinden.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.
Ik vraag mijzelf af of ik dit boek zou publiceren. Het is interessant, misschien leerzaam en opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt. Er zijn meer van dit soort boeken (Prozac is mijn paracetamol) maar die verheerlijken eigenlijk een beetje dit medicijn. Ik wil dat mensen weten dat het niet zomaar een snoepje is wat je inneemt en dat je ineens weer staat te springen van geluk: het kan ook een nachtmerrie zijn.
Wat is jullie mening hierover? Ik weet dat mensen op dit forum vaak hun ongezouten (soms harde) mening geven maar dat is misschien juist wel goed, dan weet ik waar ik aan toe ben..
Dank jullie!
Ik weet niet of dit de beste topic rubriek is (entertainment) maar vond het de meest passende.
Om te beginnen, ik wilde altijd al een boek schrijven. Als kind schreef ik al en ben het altijd blijven doen. Vooral gedichten en korte verhalen.
Maar dit boek dat ik nu schrijf is heel anders..
Ik heb sinds drie jaar maagklachten, ik ben nu 18, bijna 19. Ik heb nu een fatsoenlijke diagnose (Gastroparese) en nu geloven de artsen mij wel. Maar dit was anders een jaar terug. Ik werd weggestuurd bij de internist met de boodschap dat ze het niet wisten en dat ik misschien gewoon depressief was of het zelfs verzon voor de aandacht. Ik geloofde het maar en belandde via een psycholoog bij een psychiater. Ik kreeg Prozac voorgeschreven. In het kort mijn verhaal.
Ik werd in het begin heel ziek van de bijwerkingen, daarna kwam er de angst. Ik kreeg extreme angstklachten en dus heel veel kalmerende middelen (wat weer tot verslaving leidde). Daarna werd ik suïcidaal en begon ik met automutileren. Dit nam heftige vormen aan en ik belandde tweemaal op een (gesloten) afdeling. Mijn vader wist dat de SSRI antidepressivum die ik gebruikte dit kon veroorzaken (hij is zelf gepromoveerd moleculair dokter en werkt in de farmaceutische industrie en weet dus hoe medicatie werkt). Ik mocht niet stoppen van de psychiater, maar na deze ellende besloot ik zelf te stoppen zonder hun hulp omdat mijn vader mij bijna smeekte te stoppen. Binnen drie weken was ik weer mijzelf: geen angsten, geen depressie, geen suïcidaliteit en geen automutileren. Ik had wel nog last van mijn onverklaarbare maagklachten (uiteraard). Toen ben ik naar een nieuw ziekenhuis gegaan en kreeg kort daarna mijn diagnose: ik was niet gek, ik was écht ziek. En overgevoelig voor serotonine (Prozac is een SSRI..).
De artsen weten dat ze fouten hebben gemaakt en mijn vader heeft mijn ex-psychiater bij de tuchtrechter aangeklaagd (die zaak loopt nu).
Maar om dit allemaal te verwerken ben ik alles gaan herhalen in mijn hoofd (om het op een rijtje te kunnen zetten), en ik schrijf het van mijzelf af. Gewoon een soort autobiografie over deze periode. Hoe het is om op een gesloten afdeling te zitten, angstaanvallen te hebben en hoe het is om de moed weer terug te vinden.
Maar niet alleen negatieve zaken, ook over hoe het is om hier weer uit te komen en hoe mensen die je haast niet kende ineens dierbaar worden.
Ik vraag mijzelf af of ik dit boek zou publiceren. Het is interessant, misschien leerzaam en opent een boekje (letterlijk) over de fouten die deze kant van de hulpverlening maakt. Er zijn meer van dit soort boeken (Prozac is mijn paracetamol) maar die verheerlijken eigenlijk een beetje dit medicijn. Ik wil dat mensen weten dat het niet zomaar een snoepje is wat je inneemt en dat je ineens weer staat te springen van geluk: het kan ook een nachtmerrie zijn.
Wat is jullie mening hierover? Ik weet dat mensen op dit forum vaak hun ongezouten (soms harde) mening geven maar dat is misschien juist wel goed, dan weet ik waar ik aan toe ben..
Dank jullie!
dinsdag 23 juni 2015 om 20:08
Ik zou het voor jezelf opschrijven en bij jezelf houden.
Ik zou niet weten waarom een wildvreemde dit verhaal moet horen.
En als het nu goed gaat met je, waarom in de ellende blijven hangen door er een boek van te maken en eraan herinnerd te blijven?
Richt je op iets positiefs, niet op de negativiteit die je de wereld in wilt slingeren.
Ik zou niet weten waarom een wildvreemde dit verhaal moet horen.
En als het nu goed gaat met je, waarom in de ellende blijven hangen door er een boek van te maken en eraan herinnerd te blijven?
Richt je op iets positiefs, niet op de negativiteit die je de wereld in wilt slingeren.
dinsdag 23 juni 2015 om 20:08
dinsdag 23 juni 2015 om 20:13
Ik denk dat het van je af schrijven goed voor je is maar ik betwijfel of er een grote doelgroep lezers voor je boek is. Ik zou dan eerder een blog opzetten zodat je ook reacties krijgt. Los daarvan is schrijven een vak, geen kunstje. Het valt niet mee om de aandacht van lezers te houden bij een onderwerp als het jouwe. Je beschrijft het namelijk erg eenzijdig en het is alleen jouw ervaring.
Een blog lijkt me daarom beter en je kunt veel meer mensen bereiken.
Een blog lijkt me daarom beter en je kunt veel meer mensen bereiken.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
dinsdag 23 juni 2015 om 20:21
Wat bedoel je met 'willen publiceren'? Ik denk dat je geen uitgever kunt vinden die interesse heeft, omdat er niemand/niet veel mensen geïnteresseerd zullen zijn in jouw verhaal.
Je zou het in een blog kunnen zetten, maar ik vraag me af of je daar mensen naar toe krijgt. Hoogstens van wat mensen die ook slechte ervaringen met artsen hebben denk ik. Bovendien, hoe lang wil je lezen over maagklachten, Prozac, suicidepogingen en foute artsen?
Ik ben de zoveelste die zegt 'schrijf het voor jezelf als jou dat goed doet', print het en zet het in je eigen boekenkast.
Succes met je verwerking.
Je zou het in een blog kunnen zetten, maar ik vraag me af of je daar mensen naar toe krijgt. Hoogstens van wat mensen die ook slechte ervaringen met artsen hebben denk ik. Bovendien, hoe lang wil je lezen over maagklachten, Prozac, suicidepogingen en foute artsen?
Ik ben de zoveelste die zegt 'schrijf het voor jezelf als jou dat goed doet', print het en zet het in je eigen boekenkast.
Succes met je verwerking.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 23 juni 2015 om 20:25
dinsdag 23 juni 2015 om 20:34
Begin eerst met schrijven. Dat is goed voor de verwerking. Ga daarna pas kijken of je het dan alsnog zou willen publiceren. Een boek uitgeven is tegenwoordig helemaal niet makkelijk. Je moet niet alleen goed kunnen schrijven, je moet ook iets te vertellen hebben wat interessant is voor een groot publiek. Om eerlijk te zijn: dat prozac geen snoepjes zijn, weten de meeste mensen heus wel. En medische fouten worden helaas gemaakt, dat weet iedereen, maar voor de meeste mensen gaat dat pas leven als ze het zelf meemaken.
Je schrijft dat je altijd al graag hebt willen schrijven, misschien is het een idee om je ervaringen te verwerken in een verhaal of een roman? Mocht je willen publiceren, zoek dan goede proeflezers die je kunnen helpen en die een objectief en eerlijk oordeel durven geven, daar heb je het meeste aan.
Je schrijft dat je altijd al graag hebt willen schrijven, misschien is het een idee om je ervaringen te verwerken in een verhaal of een roman? Mocht je willen publiceren, zoek dan goede proeflezers die je kunnen helpen en die een objectief en eerlijk oordeel durven geven, daar heb je het meeste aan.
dinsdag 23 juni 2015 om 21:15
Gewoon lekker schrijven en kijken wat er uitkomt. Dan kan je altijd nog wel kijken hoe of wat je ermee gaat doen. Veel goede schrijvers hebben eerst negatieve reacties gekregen tot iemand het oppikte en het ineens een hit werd. Laat je droom niet tegenhouden en gewoon proberen 
het onderwerp spreekt mij namelijk wel aan.
het onderwerp spreekt mij namelijk wel aan.
dinsdag 23 juni 2015 om 22:46
quote:Saliziatinka schreef op 23 juni 2015 @ 20:09:
Ik persoonlijk zou zo'n boek niet willen lezen. Ben altijd een beetje bang dat zulke boeken een groot 'artsen zijn slecht!!'-verhaal worden.Artsen zijn slecht? Artsen hebben mijn leven gered (of het gebied van mijn maagziekte).. Ik suggereer nergens dat artsen slecht zijn. Ik suggereer dat mijn psychiater fouten heeft gemaakt.
Ik persoonlijk zou zo'n boek niet willen lezen. Ben altijd een beetje bang dat zulke boeken een groot 'artsen zijn slecht!!'-verhaal worden.Artsen zijn slecht? Artsen hebben mijn leven gered (of het gebied van mijn maagziekte).. Ik suggereer nergens dat artsen slecht zijn. Ik suggereer dat mijn psychiater fouten heeft gemaakt.
dinsdag 23 juni 2015 om 22:47
dinsdag 23 juni 2015 om 22:52
quote:jolie123 schreef op 23 juni 2015 @ 21:15:
Gewoon lekker schrijven en kijken wat er uitkomt. Dan kan je altijd nog wel kijken hoe of wat je ermee gaat doen. Veel goede schrijvers hebben eerst negatieve reacties gekregen tot iemand het oppikte en het ineens een hit werd. Laat je droom niet tegenhouden en gewoon proberen het onderwerp spreekt mij namelijk wel aan.
Een positieve reactie! Dank je wel!
Ik dacht persoonlijk dat het best wel aanspreekt. Het is vrij actueel, herkenbaar (hoeveel mensen kampen wel niet met psychische problemen?) enzovoorts. Ik vind kritiek hier niet erg, maar sommige reacties kunnen mensen beter voor zich houden. Dat is geen kritiek meer, dat is ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen.
Gewoon lekker schrijven en kijken wat er uitkomt. Dan kan je altijd nog wel kijken hoe of wat je ermee gaat doen. Veel goede schrijvers hebben eerst negatieve reacties gekregen tot iemand het oppikte en het ineens een hit werd. Laat je droom niet tegenhouden en gewoon proberen
het onderwerp spreekt mij namelijk wel aan.Een positieve reactie! Dank je wel!
Ik dacht persoonlijk dat het best wel aanspreekt. Het is vrij actueel, herkenbaar (hoeveel mensen kampen wel niet met psychische problemen?) enzovoorts. Ik vind kritiek hier niet erg, maar sommige reacties kunnen mensen beter voor zich houden. Dat is geen kritiek meer, dat is ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen.
woensdag 24 juni 2015 om 00:10
Een artikel in een tijdschrift over psychische problemen zou ik misschien nog wel lezen (mits interessant onderwerp en leesbaar geschreven) maar aan een heel boek zou ik niet beginnen. Ik denk ook niet dat daar een markt voor is en dat je daarom geen uitgever zult vinden. Ook staat de boekenmarkt al jaren onder druk.
Maar je kunt het ook altijd nog in eigen beheer uitgeven.
Maar je kunt het ook altijd nog in eigen beheer uitgeven.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 24 juni 2015 om 02:48
quote:himalaya schreef op 24 juni 2015 @ 00:10:
Een artikel in een tijdschrift over psychische problemen zou ik misschien nog wel lezen (mits interessant onderwerp en leesbaar geschreven) maar aan een heel boek zou ik niet beginnen. Ik denk ook niet dat daar een markt voor is en dat je daarom geen uitgever zult vinden. Ook staat de boekenmarkt al jaren onder druk.
Maar je kunt het ook altijd nog in eigen beheer uitgeven.
Ik snap wat je bedoelt, ben het er ook wel deels mee eens! Vandaar dat ik dus ook twijfel.
Ik heb echter al meerdere uitgevers gesproken en de meesten wilden hun vingers niet branden aan het feit dat ik de merknaam van fluoxetine (Prozac) gebruik. In verband met lawsuits enzovoorts. Maar één uitgever wel, en als ik daarbij mijn boek zou uitgeven komt het ook automatisch op Bol.com, wat ook weer handig is. Maar uiteraard heb ik daar nog niets mee gedaan, want ik twijfel nog en het is nog niet af.
Een artikel in een tijdschrift over psychische problemen zou ik misschien nog wel lezen (mits interessant onderwerp en leesbaar geschreven) maar aan een heel boek zou ik niet beginnen. Ik denk ook niet dat daar een markt voor is en dat je daarom geen uitgever zult vinden. Ook staat de boekenmarkt al jaren onder druk.
Maar je kunt het ook altijd nog in eigen beheer uitgeven.
Ik snap wat je bedoelt, ben het er ook wel deels mee eens! Vandaar dat ik dus ook twijfel.
Ik heb echter al meerdere uitgevers gesproken en de meesten wilden hun vingers niet branden aan het feit dat ik de merknaam van fluoxetine (Prozac) gebruik. In verband met lawsuits enzovoorts. Maar één uitgever wel, en als ik daarbij mijn boek zou uitgeven komt het ook automatisch op Bol.com, wat ook weer handig is. Maar uiteraard heb ik daar nog niets mee gedaan, want ik twijfel nog en het is nog niet af.
woensdag 24 juni 2015 om 03:14
Als je nu al zelf twijfelt, zou ik het persoonlijk niet doen. De uitgeefwereld is hard en je moet daarom wel echt stevig in je schoenen staan en overtuigd zijn van het feit dat jouw verhaal een boek waard is.
Voor een boek moet ook een markt zijn die groter is dan jouw geïnteresseerde familie en vrienden, en je kunt de reacties van sommigen hier wel hard vinden, het geeft wel aan dat op dit moment niet veel mensen interesse hebben in een heel boek over een nare periode in jouw leven. Uitgevers zijn daar helemaal huiverig voor. Persoonlijk zou ik me er niet aan wagen als ik je verhaal zo lees, de markt hiervoor is echt te smal, maar misschien heb je wel een originele invalshoek gekozen waardoor je verhaal opeens voor veel meer mensen interessant wordt (al kan ik dat nu niet opmaken uit je OP).
Ik zou je aanraden om vooral lekker door te schrijven en pas als het helemaal af is en je er zelf tevreden mee bent nogmaals na te denken over een eventuele uitgave, in welke vorm en hoe je dat dan aan wilt pakken. Laat de reacties hier én de gedachte aan een uitgave je schrijfproces niet verstoren (dat zou zonde zijn, je geeft zelf al aan dat alles opschrijven goed is voor je verwerking).
Voor een boek moet ook een markt zijn die groter is dan jouw geïnteresseerde familie en vrienden, en je kunt de reacties van sommigen hier wel hard vinden, het geeft wel aan dat op dit moment niet veel mensen interesse hebben in een heel boek over een nare periode in jouw leven. Uitgevers zijn daar helemaal huiverig voor. Persoonlijk zou ik me er niet aan wagen als ik je verhaal zo lees, de markt hiervoor is echt te smal, maar misschien heb je wel een originele invalshoek gekozen waardoor je verhaal opeens voor veel meer mensen interessant wordt (al kan ik dat nu niet opmaken uit je OP).
Ik zou je aanraden om vooral lekker door te schrijven en pas als het helemaal af is en je er zelf tevreden mee bent nogmaals na te denken over een eventuele uitgave, in welke vorm en hoe je dat dan aan wilt pakken. Laat de reacties hier én de gedachte aan een uitgave je schrijfproces niet verstoren (dat zou zonde zijn, je geeft zelf al aan dat alles opschrijven goed is voor je verwerking).
woensdag 24 juni 2015 om 09:10
quote:JohannaMaria schreef op 23 juni 2015 @ 22:52:
[...]
Een positieve reactie! Dank je wel!
Ik dacht persoonlijk dat het best wel aanspreekt. Het is vrij actueel, herkenbaar (hoeveel mensen kampen wel niet met psychische problemen?) enzovoorts. Ik vind kritiek hier niet erg, maar sommige reacties kunnen mensen beter voor zich houden. Dat is geen kritiek meer, dat is ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen.
Je vraagt een ongezouten mening, maar wanneer je die krijgt, is het niet goed
Echt harde kritiek heb ik hier eerlijk gezegd niet gelezen, maar daar moet je als schrijver wel tegen kunnen. Hoewel het een feit is dat je het nooit iedereen naar de zin kunt maken, is het wel verstandig om iedere kritiek af te wegen en te kijken of je er iets mee kunt.
Je schrijft dat je al een uitgever hebt gevonden die geïnteresseerd is. Kan die je niet verder helpen? Kijk wel uit: er zijn tegenwoordig veel uitgeverijen die een flinke investering van je vragen, maar die je nauwelijks enige support geven. Ik weet niet of je er al mee bekend bent, maar je zou eens kunnen kijken op het forum van Schrijven Online. Daar kun je vragen stellen en veel nuttige tips vinden. Ook daar moet je echter niet bang zijn voor ongezouten kritiek en eerlijke meningen.
[...]
Een positieve reactie! Dank je wel!
Ik dacht persoonlijk dat het best wel aanspreekt. Het is vrij actueel, herkenbaar (hoeveel mensen kampen wel niet met psychische problemen?) enzovoorts. Ik vind kritiek hier niet erg, maar sommige reacties kunnen mensen beter voor zich houden. Dat is geen kritiek meer, dat is ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen.
Je vraagt een ongezouten mening, maar wanneer je die krijgt, is het niet goed
Echt harde kritiek heb ik hier eerlijk gezegd niet gelezen, maar daar moet je als schrijver wel tegen kunnen. Hoewel het een feit is dat je het nooit iedereen naar de zin kunt maken, is het wel verstandig om iedere kritiek af te wegen en te kijken of je er iets mee kunt.
Je schrijft dat je al een uitgever hebt gevonden die geïnteresseerd is. Kan die je niet verder helpen? Kijk wel uit: er zijn tegenwoordig veel uitgeverijen die een flinke investering van je vragen, maar die je nauwelijks enige support geven. Ik weet niet of je er al mee bekend bent, maar je zou eens kunnen kijken op het forum van Schrijven Online. Daar kun je vragen stellen en veel nuttige tips vinden. Ook daar moet je echter niet bang zijn voor ongezouten kritiek en eerlijke meningen.
woensdag 24 juni 2015 om 09:39
De reacties zijn toch niet zo kwetsend of beledigend om ze "ordinair je mening op een vervelende manier verkondigen" te noemen. Mensen geven eerlijk hun mening omdat jij daar ook naar vraagt. Er worden goede tips en adviezen gegeven. De meningen zijn oprecht en realistisch. Dat niet alles is wat jij graag wil horen en we je de hemel niet in prijzen zou je met beide benen op de grond moeten zetten. Zoals iemand anders al zei; je moet als schrijver wel tegen kritiek kunnen.
Ik heb ook met je meegedacht en heb nog een tip; probeer het met crowdfunding. Of combineer jouw verhaal met mensen die iets insgelijks hebben meegemaakt. Of maak er alleen een Ebook van. Dan heb je ook een breder publiek.
Ik heb ook met je meegedacht en heb nog een tip; probeer het met crowdfunding. Of combineer jouw verhaal met mensen die iets insgelijks hebben meegemaakt. Of maak er alleen een Ebook van. Dan heb je ook een breder publiek.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
