Entertainment
alle pijlers
Drama van Zoetermeer
maandag 5 juli 2010 om 22:09
Ik kwam toevallig bij deze docu terecht ivm Spoorloos op Ned 1.
Zo goed weergegeven hoe de nabestaanden zich voelen......het ongeloof....het onbegrip....en niet zien aankomen.
Ik zit met dikke ogen hier van het huilen.
Ik vind haar moeder heel sterk maar je ziet en hoort dat ze van binnen helemaal stuk is.
Ben er helemaal stuk van.....................
Zo goed weergegeven hoe de nabestaanden zich voelen......het ongeloof....het onbegrip....en niet zien aankomen.
Ik zit met dikke ogen hier van het huilen.
Ik vind haar moeder heel sterk maar je ziet en hoort dat ze van binnen helemaal stuk is.
Ben er helemaal stuk van.....................
donderdag 8 juli 2010 om 09:59
ik heb ook de uitzending gezien, vreselijk wat een afschuwelijk drama. En inderdaad zo eng dat de man ogenschijnlijk heel normaal was. En dat verhaal van hij moet recht hebben om daarna weer een leven op te bouwen. Hoe krijg je het als rechter uit je mond werkelijk waar.
Ik weet nog dat er een foto in de krant stond van het hele gezin en dat mijn vader toen zei hij zou het best zelf gedaan kunnen hebben. En een paar dagen later bleek dat ook zo te zijn.
Ik weet nog dat er een foto in de krant stond van het hele gezin en dat mijn vader toen zei hij zou het best zelf gedaan kunnen hebben. En een paar dagen later bleek dat ook zo te zijn.
donderdag 8 juli 2010 om 10:50
Man ik waren beiden van slag na het zien van deze documentaire. Niet te bevatten dat je dit kunt doen. En daarna vrolijk gaan wippen met je poolse minares en flirten op je werk met collega. echt walgelijk....
Ik brak toen die rechercheur zei dat ze als eerste een kinderknietje zagen.
Die moeder..verliest haar dochter en kleindochters ineens..Geen woorden voor.. Toen ze op het einde bij het graf vertelde over de dag dat ze altijd oppaste en hoe ze haar kleinkinderen noemde..Wat een inmens groot verdriet draagt zij de rest van haar leven met haar mee. Laat er iets zijn na de dood, iets moois en dat ze haar kinderen weer terug ziet..
Ik brak toen die rechercheur zei dat ze als eerste een kinderknietje zagen.
Die moeder..verliest haar dochter en kleindochters ineens..Geen woorden voor.. Toen ze op het einde bij het graf vertelde over de dag dat ze altijd oppaste en hoe ze haar kleinkinderen noemde..Wat een inmens groot verdriet draagt zij de rest van haar leven met haar mee. Laat er iets zijn na de dood, iets moois en dat ze haar kinderen weer terug ziet..
vrijdag 9 juli 2010 om 08:27
zondag 11 juli 2010 om 10:17
Tja, ik begrijp het op zich van die tante wel, dat ze het raar vond dat de rechters vrouwen waren. Maar aan de andere kant: als de rechter een man was geweest had het ook een softie kunnen zijn. Dat weet je toch niet. Voor de familie is geen straf hoog genoeg. Maar strafvermindering moet gewoon onverteerbaar zijn.
Ikk snap niet hoe de rechtbank kan oordelen dat zo iemand "een gezond verstand heeft." Kom op zeg... Dat ie slim is geloof ik best, maar gezond verstand? Die benaming verdiend ie niet.
Tja, zijn moeder had zoiets gezegd van: Het blijft mijn zoon. Toch? Als ik ooit een zoon krijg en die zou zoiets doen, zou ik me de rest van mijn leven schamen en me waarschijnlijk mijn hele leven afvragen waar het fout is gegaan met hem. Al krijg je daar waarschijnlijk nooit antwoord op. Maar ik zou mijn zoon geen zoon meer willen noemen. En hem zeker niet opzoeken in zijn cel.
Dat denk ik nu tenminste. Waarschijnlijk kan je pas echt oordelen over zoiets als het je ook echt overkomt.
En ik hoop, dat zoiets mij nooit zal overkomen.
Ikk snap niet hoe de rechtbank kan oordelen dat zo iemand "een gezond verstand heeft." Kom op zeg... Dat ie slim is geloof ik best, maar gezond verstand? Die benaming verdiend ie niet.
Tja, zijn moeder had zoiets gezegd van: Het blijft mijn zoon. Toch? Als ik ooit een zoon krijg en die zou zoiets doen, zou ik me de rest van mijn leven schamen en me waarschijnlijk mijn hele leven afvragen waar het fout is gegaan met hem. Al krijg je daar waarschijnlijk nooit antwoord op. Maar ik zou mijn zoon geen zoon meer willen noemen. En hem zeker niet opzoeken in zijn cel.
Dat denk ik nu tenminste. Waarschijnlijk kan je pas echt oordelen over zoiets als het je ook echt overkomt.
En ik hoop, dat zoiets mij nooit zal overkomen.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
