Entertainment
alle pijlers
Je zal het maar hebben... 😳
dinsdag 12 januari 2021 om 21:38
Echt, ten eerste: respect hoor voor alle deelnemers, maar jeeeeetje, dat meisje met de split personality... sick!
Het lijkt soms ook echt geacteerd, poeh. Verder heb ik me er totaal niet in verdiept, maar moest even een topic openen.
Het lijkt me trouwens ook zo enorm vermoeiend om dit te hebben of iemand te kennen die dit heeft
Het lijkt soms ook echt geacteerd, poeh. Verder heb ik me er totaal niet in verdiept, maar moest even een topic openen.
Het lijkt me trouwens ook zo enorm vermoeiend om dit te hebben of iemand te kennen die dit heeft
dinsdag 12 januari 2021 om 22:10
Het bizarre is dat bij mensen die dit hebben, er in alle "persoonlijkheden" een gezamenlijke (achter)grond te vinden is, die die verschillende persoonlijkheden samenbindt. Het probleem en de uitdaging is dan voor de behandelaar die gemeenschappelijke basis van al die persoonlijkheden te ontdekken, en vandaar uit kan dan een behandeling worden gestart. Maar het is een vreselijk langdurig en moeilijk proces.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 12 januari 2021 om 22:15
*niet quoten*
Zo gaat 't (deels) ook in mijn hoofd. Ik laat veel daarvan niet zien, maar de constante verwarring, tegengestelde behoeftes, gedachten intrusies en associaties, andere energie, stem, lichaamgebruik, motoriek... Ik heb het allemaal.
Ik heb geen dis, maar dsnao, zit op het randje. Heb dus geen uitgesproken delen.
Kan ook niet zoveel met het 'mensen noemen'. Voor mij zijn het flinters.
Het komt op deze manier nogal excentriek over wat maakt dat het snel aapjes kijken wordt.
Maar wat ik iig nog niet gezien heb - ben nog aan het kijken- is de lijdensdruk. Want het ziet er nu vooral uit als een ongebruikelijke copingstijl.
Wat ik niet hoor is fysieke pijn van de herbelevingen, het inconsequent functioneren. Het andere mensen slecht kunnen vertrouwen, constant jezelf af vragen waar je bent en wat je er doet. Je eigen huis niet herkennen. En tegelijk weten dat het niet echt is. Bij mij is veel dubbel bewustzijn, coproductie noem ik dat, maar bij veel verwarring draait de caroussel. De moeheid van het geflinter, zeker als het als een caroussel ronddraait. De paniek van de mentale herinneringen. Mijn lijf opeens totaal anders waarnemen. De schaamte. Het isolement.
Zo gaat 't (deels) ook in mijn hoofd. Ik laat veel daarvan niet zien, maar de constante verwarring, tegengestelde behoeftes, gedachten intrusies en associaties, andere energie, stem, lichaamgebruik, motoriek... Ik heb het allemaal.
Ik heb geen dis, maar dsnao, zit op het randje. Heb dus geen uitgesproken delen.
Kan ook niet zoveel met het 'mensen noemen'. Voor mij zijn het flinters.
Het komt op deze manier nogal excentriek over wat maakt dat het snel aapjes kijken wordt.
Maar wat ik iig nog niet gezien heb - ben nog aan het kijken- is de lijdensdruk. Want het ziet er nu vooral uit als een ongebruikelijke copingstijl.
Wat ik niet hoor is fysieke pijn van de herbelevingen, het inconsequent functioneren. Het andere mensen slecht kunnen vertrouwen, constant jezelf af vragen waar je bent en wat je er doet. Je eigen huis niet herkennen. En tegelijk weten dat het niet echt is. Bij mij is veel dubbel bewustzijn, coproductie noem ik dat, maar bij veel verwarring draait de caroussel. De moeheid van het geflinter, zeker als het als een caroussel ronddraait. De paniek van de mentale herinneringen. Mijn lijf opeens totaal anders waarnemen. De schaamte. Het isolement.
hanke321 wijzigde dit bericht op 13-01-2021 01:55
3.01% gewijzigd
dinsdag 12 januari 2021 om 22:36
Veel persoonlijkheidsstoornissen ontstaan door verwaarlozing en traumatische ervaringen.Moon-Alisa schreef: ↑12-01-2021 21:58Ik heb het ook gezien. Het is ergens ook wel een heel nuchtere meid, tenminste de 'hoofdpersoon' (hoe heet dat?) Dapper dat ze het durfde te vertellen.
En wat moet je allemaal meegemaakt hebben dat je hoofd dit gaat doen?
De ex van mijn vriend (andere PS’en) waarschijnlijk doordat ze door haar ouders emotioneel verwaarloosd is, haar ouders waren er nooit, altijd aan het werk en kochten dan alles af, ze was veel alleen, werd ook zwaar gepest. Die moeder lijkt zwaar autistisch en lijkt nauwelijks een geweten te hebben. Vriends ex lijkt dat ook nauwelijks te hebben. De vader is een kerel zonder ruggengraat en was altijd het zwarte schaap van zijn familie.
Ex is door forensische psychiaters gediagnosticeerd nav een strafzaak (soort Pieter Baan Centrum)
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
dinsdag 12 januari 2021 om 22:51
Seksueel trauma op (zeer) jonge leeftijd, onveilige/gedesorganiseerde hechting, emotionele mishandeling, huiselijk geweld meemaken, verwaarlozing, fysieke mishandeling, pesten.
Met name trauma aangedaan door mensen van wie je houdt is fnuikend. De contstante dreiging, het je aan moeten passen aan de luimen van je opvoeders. Merken dat wie je bent er niet toe doet. Dat je gebruikt wordt door sexuele predators (soms in het gezin, soms verder weg zoals in mijn geval) want die voelen haarfijn aan dat je afgeleerd hebt op anderen te vertrouwen of om hulp te vragen. Sitting duck op school.
Wat ik herken is het dóór moeten en trauma in laatjes stoppen, en hup gaan met die banaan als in dagelijks leven.
Een soort van ontkenning, dat het nare mij niet betreft. Ja mijn lijf doet raar en doet pijn. Maar de ervaringen die dat veroorzaakt hebben, wat fors trauma inhoudt, heeft geen betrekking op mij. Dan ben ik 'weg'. Of heb ik het verzonnen.
Met name trauma aangedaan door mensen van wie je houdt is fnuikend. De contstante dreiging, het je aan moeten passen aan de luimen van je opvoeders. Merken dat wie je bent er niet toe doet. Dat je gebruikt wordt door sexuele predators (soms in het gezin, soms verder weg zoals in mijn geval) want die voelen haarfijn aan dat je afgeleerd hebt op anderen te vertrouwen of om hulp te vragen. Sitting duck op school.
Wat ik herken is het dóór moeten en trauma in laatjes stoppen, en hup gaan met die banaan als in dagelijks leven.
Een soort van ontkenning, dat het nare mij niet betreft. Ja mijn lijf doet raar en doet pijn. Maar de ervaringen die dat veroorzaakt hebben, wat fors trauma inhoudt, heeft geen betrekking op mij. Dan ben ik 'weg'. Of heb ik het verzonnen.
dinsdag 12 januari 2021 om 23:07
Ik vind dat je het heel helder weet te omschrijven Hanke, dank je wel. En wat naar dat je hier mee kampt.
Het ligt denk ik niet in de aard van het programma om er dieper op in te gaan, JZMH draait toch om licht informatief zijn maar vooral kijken naar hoe mensen hun leven invullen en wat ze wel kunnen. Ze zoeken heel erg de positiviteit en dat kan mooi zijn, maar soms mist de diepgang.
Suzy dat is ook heftig. Zal voor je vriend heel zwaar geweest zijn. En zo'n strafzaak, vreselijk.
Het ligt denk ik niet in de aard van het programma om er dieper op in te gaan, JZMH draait toch om licht informatief zijn maar vooral kijken naar hoe mensen hun leven invullen en wat ze wel kunnen. Ze zoeken heel erg de positiviteit en dat kan mooi zijn, maar soms mist de diepgang.
Suzy dat is ook heftig. Zal voor je vriend heel zwaar geweest zijn. En zo'n strafzaak, vreselijk.
Je kunt méér.
dinsdag 12 januari 2021 om 23:50
*Niet quoten*
Inmiddels goede hulp, al is dat met een lantaarntje te zoeken. Bij reguliere ggz instellingen biedt men veelal geen behandeling aan voor ernstige dissociatieve stoornissen. Topreferente trauma centra hebben wel expertise maar worden veelal door het overkoepelende management als te duur gezien, moeten vaak snijden in behandelduur waardoor het geen optimale behandeling wordt en soms wordt een trtc zelfs opgeheven. Zie vorig jaar bij altrecht.
Maar goed, ik heb inmiddels een jaar een vrijgevestigde behandelaar met echt veel kennis en kunde en ben sinds gisteren officieel door naar fase 2, traumaverwerking. Joehoe.
Het herstellen van de innerlijke gehechtheid (die zoals je zag ernstig is aangetast) is belangrijk. Wat men steeds meer leert door functioneel hersenonderzoek dat door trauma de 3 delen van de hersenen: het reptielenbrein, het limbisch systeem en de prefrontale cortex slecht samenwerken. Waardoor met name de cptss klachten zo op de voorgrond blijven staan en dus ook vage symptomen blijven bestaan, die vaak somatische herinneringen blijken te zijn.
Er komen langzaamaan wel effectieve behandelingen voor ernstig vroegkinderlijk trauma en dissociatie. Vergeleken met 30 jaar geleden weet men veel meer.
Ook dat je na behandeling van de trauma's pas kunt zien of er persoonlijkheidsproblematiek speelt.
Inmiddels goede hulp, al is dat met een lantaarntje te zoeken. Bij reguliere ggz instellingen biedt men veelal geen behandeling aan voor ernstige dissociatieve stoornissen. Topreferente trauma centra hebben wel expertise maar worden veelal door het overkoepelende management als te duur gezien, moeten vaak snijden in behandelduur waardoor het geen optimale behandeling wordt en soms wordt een trtc zelfs opgeheven. Zie vorig jaar bij altrecht.
Maar goed, ik heb inmiddels een jaar een vrijgevestigde behandelaar met echt veel kennis en kunde en ben sinds gisteren officieel door naar fase 2, traumaverwerking. Joehoe.
Het herstellen van de innerlijke gehechtheid (die zoals je zag ernstig is aangetast) is belangrijk. Wat men steeds meer leert door functioneel hersenonderzoek dat door trauma de 3 delen van de hersenen: het reptielenbrein, het limbisch systeem en de prefrontale cortex slecht samenwerken. Waardoor met name de cptss klachten zo op de voorgrond blijven staan en dus ook vage symptomen blijven bestaan, die vaak somatische herinneringen blijken te zijn.
Er komen langzaamaan wel effectieve behandelingen voor ernstig vroegkinderlijk trauma en dissociatie. Vergeleken met 30 jaar geleden weet men veel meer.
Ook dat je na behandeling van de trauma's pas kunt zien of er persoonlijkheidsproblematiek speelt.
woensdag 13 januari 2021 om 00:02
Ik heb me hier ooit een beetje in verdiept. Er schijnt nog wat twijfel te zijn over het bestaan van deze stoornis. Voornamelijk het gedeelte waarin mensen beweren meerdere identiteiten te hebben. Zoals het wordt geportretteerd zouden er allemaal verschillende mensen in je hoofd zitten, die om de beurt de regie overnemen. Hierin zit de twijfel dus. (Lang geleden gelezen dus kan het niet 100% meer uitleggen) Zo hebben ze bijvoorbeeld veel geheugentesten gedaan bij een groep mensen waaronder een aantal met DIS (terwijl hun hersengolven in de gaten werden gehouden). De mensen met DIS scoorden niet anders als de mensen zonder DIS. Ze hebben op geen enkele wijze kunnen aantonen dat hun bewustzijn anders functioneerde. Nu is deze uitkomst niet 100% betrouwbaar natuurlijk, want zo ver zijn we nog niet in de psychologische wetenschap. Maar de vraag is wel of deze mensen niet gewoon verscheept zijn in een grote fantasie. De hersenen geven een signaal af als ze zich iets herinneren. Tijdens de geheugentesten toonden ze dus meerdere keren bepaalde woordjes, tekeningen etc. Sommige mensen met DIS beweerden dat ze deze dingen niet meer konden herinneren, maar hun hersenen gaven toch echt het signaal af van wel. Hoe kan dat?
Naast het onderzoek las ik ook wat anekdotes. Bijvoorbeeld hulpverleners die het opvielen dat als er één cliënt met DIS in de kliniek kwam, opeens de halve kliniek symptomen van DIS begon te vertonen. Dit geeft te denken of het niet gewoon interessant-doenerij kan zijn.
Dat er geheugenverlies optreed bij een heftige gebeurtenis daar is geen twijfel over. Maar dus wel over de meerdere persoonlijkheden. Is dit echt een oncontroleerbare coping van de hersenen geworden? Dus echt een fragmentatie van het brein? Of is het een rollenspel? Zijn het niet gewoon botsende karaktereigenschappen die onterecht aangezien worden als verschillende persoonlijkheden?
Naast het onderzoek las ik ook wat anekdotes. Bijvoorbeeld hulpverleners die het opvielen dat als er één cliënt met DIS in de kliniek kwam, opeens de halve kliniek symptomen van DIS begon te vertonen. Dit geeft te denken of het niet gewoon interessant-doenerij kan zijn.
Dat er geheugenverlies optreed bij een heftige gebeurtenis daar is geen twijfel over. Maar dus wel over de meerdere persoonlijkheden. Is dit echt een oncontroleerbare coping van de hersenen geworden? Dus echt een fragmentatie van het brein? Of is het een rollenspel? Zijn het niet gewoon botsende karaktereigenschappen die onterecht aangezien worden als verschillende persoonlijkheden?
anoniem_64c24aae5301f wijzigde dit bericht op 13-01-2021 00:07
3.25% gewijzigd
woensdag 13 januari 2021 om 00:05
woensdag 13 januari 2021 om 00:05
*niet quoten*
Of ik veel thuis ben? Ja denk het wel. Naar buiten gaan geeft nogal eens gedoe van binnen. Niet kunnen besluiten, lijf intrusies, motoriek die niet meer wil, heftige schaamte en verstop neigingen vanuit het niks.
Dus ja, ik heb aardig wat plantjes dagen (achter de geraniums) dat ik binnen wat rommel en af en toe mosdagen (het is al heel wat als ik uit mijn freeze kom en naar het toilet ga, de verwarming aanzet of thee maak). Ik ben erg prikkel gevoelig.
Deels door de cptss en deels door de innerlijke verwarring.
Hoe houd ik me staande? Nog even herhalen, ik val onder de 'niet erg genoeg om dis te heten maar wel zo'n beetje alles wat erbij hoort als symptoom en daar ook goed last van'. Dus dit is puur mijn ervaring en kan niet in het algemeen getrokken worden.
Ik heb ook een eetverslaving, werk aan mijn herstel en daarin heb ik veel lotgenoten contact. Elke dag is er wel telefoon en door de structuur van dat zelfhulp gedoe ligt de focus op elke dag goed mezelf managen.
Of ik veel thuis ben? Ja denk het wel. Naar buiten gaan geeft nogal eens gedoe van binnen. Niet kunnen besluiten, lijf intrusies, motoriek die niet meer wil, heftige schaamte en verstop neigingen vanuit het niks.
Dus ja, ik heb aardig wat plantjes dagen (achter de geraniums) dat ik binnen wat rommel en af en toe mosdagen (het is al heel wat als ik uit mijn freeze kom en naar het toilet ga, de verwarming aanzet of thee maak). Ik ben erg prikkel gevoelig.
Deels door de cptss en deels door de innerlijke verwarring.
Hoe houd ik me staande? Nog even herhalen, ik val onder de 'niet erg genoeg om dis te heten maar wel zo'n beetje alles wat erbij hoort als symptoom en daar ook goed last van'. Dus dit is puur mijn ervaring en kan niet in het algemeen getrokken worden.
Ik heb ook een eetverslaving, werk aan mijn herstel en daarin heb ik veel lotgenoten contact. Elke dag is er wel telefoon en door de structuur van dat zelfhulp gedoe ligt de focus op elke dag goed mezelf managen.
woensdag 13 januari 2021 om 00:17
Dogge je schrijft dat je je hier ooit in verdiept hebt.
Dat blijkt inderdaad uit wat je schrijft. Ik heb in dezelfde tijd als jij de discussie gevolgd maar de ontwikkelingen op DIS-gebied hebben niet stilgestaan.
Er zijn nog wat notoire ontkenners maar inmiddels is het bestaan van persoonlijkheidsdelen breed geaccepteerd en is de behandeling van DIS volop in ontwikkeling.
Dat blijkt inderdaad uit wat je schrijft. Ik heb in dezelfde tijd als jij de discussie gevolgd maar de ontwikkelingen op DIS-gebied hebben niet stilgestaan.
Er zijn nog wat notoire ontkenners maar inmiddels is het bestaan van persoonlijkheidsdelen breed geaccepteerd en is de behandeling van DIS volop in ontwikkeling.
woensdag 13 januari 2021 om 00:19
*niet quoten *
Hoe het bij anderen is kan ik niet voor spreken. Bij mij is het geen rollenspel. Zoals ik al aangaf, is het in het dagelijks leven amper zichtbaar voor anderen waar ik last van heb. En doe ik hard mijn best eea niet te tonen. Zie je me hoogstens schrikken, verstarren, staren en afwezig zijn. En vervolgens of wegduiken, of hyper worden.
Maar bij mijn psych laat ik alles zien wat er gebeurt, omdat al dat verbergen zonde van de tijd is. Kan beter laten zien wat er nou echt gebeurt van binnen.
En die ziet verschil in mimiek, wanneer er geswitcht wordt, ik uit contact ga, wanner er fysieke veranderingen zijn of ik getriggerd raak. Op die momenten mijn 3 stukken brein laten/leren samenwerken, daar oefenen we nu volop mee.
Hoe het bij anderen is kan ik niet voor spreken. Bij mij is het geen rollenspel. Zoals ik al aangaf, is het in het dagelijks leven amper zichtbaar voor anderen waar ik last van heb. En doe ik hard mijn best eea niet te tonen. Zie je me hoogstens schrikken, verstarren, staren en afwezig zijn. En vervolgens of wegduiken, of hyper worden.
Maar bij mijn psych laat ik alles zien wat er gebeurt, omdat al dat verbergen zonde van de tijd is. Kan beter laten zien wat er nou echt gebeurt van binnen.
En die ziet verschil in mimiek, wanneer er geswitcht wordt, ik uit contact ga, wanner er fysieke veranderingen zijn of ik getriggerd raak. Op die momenten mijn 3 stukken brein laten/leren samenwerken, daar oefenen we nu volop mee.
woensdag 13 januari 2021 om 00:29
Yes, ooit. Er was toen een doc op tv over ene Patricia geloof ik. Dus dat is inderdaad jaren terug al weer. Ik kan met een snelle google zoekopdracht ook niet gelijk vinden welke ontwikkeling je bedoelt. Heb je een linkje? Hoe hebben ze kunnen aantonen dat het niet gewoon botsende karaktereigenschappen zijn of een levendige fantasie? Dus wel een echte fragmentatie in het brein?zakdoek schreef: ↑13-01-2021 00:17Dogge je schrijft dat je je hier ooit in verdiept hebt.
Dat blijkt inderdaad uit wat je schrijft. Ik heb in dezelfde tijd als jij de discussie gevolgd maar de ontwikkelingen op DIS-gebied hebben niet stilgestaan.
Er zijn nog wat notoire ontkenners maar inmiddels is het bestaan van persoonlijkheidsdelen breed geaccepteerd en is de behandeling van DIS volop in ontwikkeling.
Ik ontken de lijdensdruk en symptomen niet, maar ik denk wel dat de oorzaak anders ligt dan beweerd wordt. Ik hoor graag waarom ik het verkeerd heb.
Daarnaast is mijn mening ook wat gekleurd door de mensen die ik ken met “DIS”. Vervelende, zuigende karakters, en maakten altijd een switch wanneer het toevallig lekker uit kwam. (Dus niet midden in een examen maar wel wanneer er een behoefte was aan aandacht). Ik denk niet dat zij DIS hadden. Maar ik wil niet uitsluiten dat het bestaat. (Maar dus wel zeer sceptisch).
woensdag 13 januari 2021 om 00:35
Niet quoten
Genezen van? Geen idee.
Als ik voor mezelf spreek: nadeel van heftig trauma is dat bij mij hoop en perspectief ernstig is aangetast. Dat ik heb leren samenwerken in dat eetzelfhulpgedoe is al een mirakel. Het heeft gemaakt dat ik veel makkelijker met een behandelaar kan werken nu.
Het is dis ,dus dat gaat over pathologische dissociatie (en niet over personen. Die zijn in feite niet echt, hebben geen apart BSN nr etc)
Of het lukt te intergreren? Ik ga iig voor het proces waarin ik ga verdragen, aanvaarden en liefhebben dat wat flinters dragen aan nare ervaringen (en ook mooie en sterke eigenschappen die nu maar half zijn ontwikkeld), bij mij hoort. Mijn geschiedenis is. En ik alle fysieke, mentale en emotionele aspecten daarvan bij elkaar hark en leer intergreren. Dat is herstel lijkt me. Of ik me dan als heel ga ervaren? Geen idee, ik denk dat het dan wel een eind on de richting komt.
Genezen van? Geen idee.
Als ik voor mezelf spreek: nadeel van heftig trauma is dat bij mij hoop en perspectief ernstig is aangetast. Dat ik heb leren samenwerken in dat eetzelfhulpgedoe is al een mirakel. Het heeft gemaakt dat ik veel makkelijker met een behandelaar kan werken nu.
Het is dis ,dus dat gaat over pathologische dissociatie (en niet over personen. Die zijn in feite niet echt, hebben geen apart BSN nr etc)
Of het lukt te intergreren? Ik ga iig voor het proces waarin ik ga verdragen, aanvaarden en liefhebben dat wat flinters dragen aan nare ervaringen (en ook mooie en sterke eigenschappen die nu maar half zijn ontwikkeld), bij mij hoort. Mijn geschiedenis is. En ik alle fysieke, mentale en emotionele aspecten daarvan bij elkaar hark en leer intergreren. Dat is herstel lijkt me. Of ik me dan als heel ga ervaren? Geen idee, ik denk dat het dan wel een eind on de richting komt.
hanke321 wijzigde dit bericht op 13-01-2021 00:56
5.83% gewijzigd
woensdag 13 januari 2021 om 00:51
Niet quoten
Verschil met cptss? Eerste wat in mij opkomt: dat er geen 'soothing concept of self' is. Dat is denk ik het grootste verschil. Er is geen 'ik' om op terug te vallen. En vaak ook geen objectconstante (vrienden, familie, behandelaars, hechtingsfiguren).
Bij een switch poeh...er is bij mij veel coproductie dus blijf er haast altijd bij (waardoor ik geen tijd kwijt ben maar vaak wel nuances uit de interactie niet mee krijg).
Swtichen houdt in dat ik opeens een ander gevoel heb, een andere motoriek, mijn ademhaling verandert, ik voel me wazig en onwezenlijk, vaak schiet ik emotioneel in een trauma of overalertheid, ik denk dan soms gedachten die veel kinderlijker of afstandelijker zijn dan ik van mijn denken gewend ben.
Eergisteren loop ik vanuit mijn slaapkamer door de woonkamer naar het toilet en hoor ik mezelf hardop zeggen 'ik woon hier niet, dit is stom!' , en zie dat ik van 3 meter afstand een trui op de bank smijt. Ik ben alleen in huis, er is niemand om toneel voor te spelen. Ik snap niet waarom ik dat dan zeg, waar die puberachtige woede vandaan komt, wat ermee bedoeld wordt... Ik heb geen idee. Het is niet heel storend gedrag, ik ga gewoon plassen en naar bed. Maar dat stuk flinter ligt dan boos in bed te wezen zonder dat ik kan plaatsen hoe of wat.
