Entertainment
alle pijlers
Je zal het maar hebben, iemand gisteren gezien?
maandag 19 mei 2008 om 10:25
Gisteren keek ik naar de laatste aflevering van Je zal het maar hebben. Daar kwam in het laatste deel een meisje/vrouw van 31 in die een conversiestoornis had. Dat hield in dat zij op de meest onverwachte momenten flauwviel. Ruben Nicolai (presentator) vroeg of je zo'n aanval ook kon uitlokken en ze zei dat hij haar kon laten schrikken. Nou, toen trok hij dus quasi onverwacht zijn blouse open en die vrouw viel spontaan flauw. Ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat zij deze aanval fakete , het zag er zo nep uit. Later, in het Euromast gebouw, zaten ze te praten aan een tafeltje en toen keek Ruben haar even heel doordringend aan, en ja hoor, daar ging ze weer. Kijk, ik zou ook in katzwijm vallen als deze meneer mij zo diep in de ogen keek, maar dit zag er echt heel gespeeld uit. Het leek wel alsof ze het fijn vond dat hij haar dan moest aanraken en iets onder haar hoofd moest leggen.
Iemand dit gezien, ik was benieuwd of jullie mijn mening delen of dat het wel echt zal zijn. Je kunt het ook terug kijken op uitzending gemist.
Iemand dit gezien, ik was benieuwd of jullie mijn mening delen of dat het wel echt zal zijn. Je kunt het ook terug kijken op uitzending gemist.
donderdag 27 november 2008 om 23:46
Toch wel grappig om dit allemaal te lezen en wat jammer dat ik het niet eerder heb gezien. Ik ben de persoon uit de uitzending ik het enige wat ik erover kwijt wil is het volgende: De reacties zijn de reacties die ik in mijn dagelijks leven krijg, dus dat is niet nieuw voor me en ik denk dat het goed is, dat deze discussie is gevoerd.
De reden om mee te werken aan het programma was heel simpel: onbekend maakt onbemind (zie bovenstaande reacties) en laat mensen maar zien wat er gebeurd. Ik snap dat het er raar uitzag, dat vond ik zelf ook, terwijl de mensen die me echt kennen me zeiden dat ik ook zo neer ga, zonder Ruben Nicolai voor mijn neus. Bovendien, daar zag ik toch weinig van, want wat ze in de uitzending vergaten te melden, was dat ik 15% zag, en spastisch ben, een van de hoofdoorzaken van mijn conversie.
Al werd dit programma door Andries Knevel gepresenteerd (met het risico dat hij me had moeten oprapen) dan had ik nog meegewerkt. Het idee dat ik kickte op aanraking van Ruben is te belachelijk voor woorden en zegt alles over de persoon die een dergelijke opmerking plaatst.
De reden om mee te werken aan het programma was heel simpel: onbekend maakt onbemind (zie bovenstaande reacties) en laat mensen maar zien wat er gebeurd. Ik snap dat het er raar uitzag, dat vond ik zelf ook, terwijl de mensen die me echt kennen me zeiden dat ik ook zo neer ga, zonder Ruben Nicolai voor mijn neus. Bovendien, daar zag ik toch weinig van, want wat ze in de uitzending vergaten te melden, was dat ik 15% zag, en spastisch ben, een van de hoofdoorzaken van mijn conversie.
Al werd dit programma door Andries Knevel gepresenteerd (met het risico dat hij me had moeten oprapen) dan had ik nog meegewerkt. Het idee dat ik kickte op aanraking van Ruben is te belachelijk voor woorden en zegt alles over de persoon die een dergelijke opmerking plaatst.
donderdag 11 december 2008 om 21:24
donderdag 11 december 2008 om 21:33
dinsdag 16 december 2008 om 16:50
Hoi,
@hanke21, Met mij gaat het naar omstandigheden goed. Ben op 15 oktober j.l ontslagen uit de kliniek, waar ik een half jaar heb gezeten. Aanvallen heb ik niet tot nauwelijks meer. De laatste dateert van afgelopen zaterdag en dan kan ik voor mezelf ook nagaan waardoor het komt: moeheid, te veel enthausiasme en alcohol. Kortom ik had lol en dat is niet erg. Blijkbaar horen die aanvallen bij mijn systeem en heb ik ze nu nog nodig. Ik zit er verder ook niet mee dat ik ze heb. Ik vind het ook niet eng om ze te hebben, dit even naar aanleiding van vat @Stephanietje schreef. Het klinkt misschien raar, maar het went. Ook voor mijn omgeving. Afgelopen zaterdag gebeurde het op de mitwinter fair op het Archeon tijdens een optreden van een band.(Rapalje) Die gasten schrokken zich wild, net als de andere aanwezigen, maar mijn vriendin bleef heel kalm en dat nemen mensen dan over.
Waar ik me wel aan stoor, is de reacties van sommigen hierboven. Men oordeelt over iets, waarvan ze absoluut niet van weten wat het is en omdat de presentator van het programma blijkbaar een gewild lustopject is, word er vannuit gegaan, dat ik het erom deed. Tijdens de castings heb ik aan de redacteur verteld hoe een aanval werkte en dat ze door emoties (dus ook schrik, lachen,) konden opgewekt. Hierna hebben ze voorzichtig gevraagd of ze het op mochten wekken en ik vond het prima en ik sta er ondanks de reacties (van onder andere de topictarter) nog steeds achter dat het zo gegaan is. Daarbij is mijn schoonzus steeds aanwezig geweest, omdat ik na een aanval redelijk de weg kwijt kan zijn, dus ja, het is wel een hele stap geweest OM dit te laten gebeuren.
Veel mensen met een conversiestoornis, of een lichamelijk onverklaarbare klacht, zijn mensen, die, altijd maar doorgegaan zijn in hun leven, niet van opgeven weten en vaak gebukt gaan onder de nodige trauma's. (denk hierbij aan misbruik, verwaarlozing en mishandeling) Deze mensen hebben vaak maskers op, om te kunnen blijven functioneren in een harde, oordelende maatschappij en die uiteindelijk ten onder gaan, aan hun eigen masker. Simpelweg omdat het lijf op een gegeven moment: "Ho stop!" zegt en middels dit soort klachten een keihard signiaal afgeeft dat het niet meer gaat en die signialen kunnen steeds harder worden. Mensen met pseudo-verlammingen, chronische pijnklachen, pseudo epelepsie....
@hanke21, Met mij gaat het naar omstandigheden goed. Ben op 15 oktober j.l ontslagen uit de kliniek, waar ik een half jaar heb gezeten. Aanvallen heb ik niet tot nauwelijks meer. De laatste dateert van afgelopen zaterdag en dan kan ik voor mezelf ook nagaan waardoor het komt: moeheid, te veel enthausiasme en alcohol. Kortom ik had lol en dat is niet erg. Blijkbaar horen die aanvallen bij mijn systeem en heb ik ze nu nog nodig. Ik zit er verder ook niet mee dat ik ze heb. Ik vind het ook niet eng om ze te hebben, dit even naar aanleiding van vat @Stephanietje schreef. Het klinkt misschien raar, maar het went. Ook voor mijn omgeving. Afgelopen zaterdag gebeurde het op de mitwinter fair op het Archeon tijdens een optreden van een band.(Rapalje) Die gasten schrokken zich wild, net als de andere aanwezigen, maar mijn vriendin bleef heel kalm en dat nemen mensen dan over.
Waar ik me wel aan stoor, is de reacties van sommigen hierboven. Men oordeelt over iets, waarvan ze absoluut niet van weten wat het is en omdat de presentator van het programma blijkbaar een gewild lustopject is, word er vannuit gegaan, dat ik het erom deed. Tijdens de castings heb ik aan de redacteur verteld hoe een aanval werkte en dat ze door emoties (dus ook schrik, lachen,) konden opgewekt. Hierna hebben ze voorzichtig gevraagd of ze het op mochten wekken en ik vond het prima en ik sta er ondanks de reacties (van onder andere de topictarter) nog steeds achter dat het zo gegaan is. Daarbij is mijn schoonzus steeds aanwezig geweest, omdat ik na een aanval redelijk de weg kwijt kan zijn, dus ja, het is wel een hele stap geweest OM dit te laten gebeuren.
Veel mensen met een conversiestoornis, of een lichamelijk onverklaarbare klacht, zijn mensen, die, altijd maar doorgegaan zijn in hun leven, niet van opgeven weten en vaak gebukt gaan onder de nodige trauma's. (denk hierbij aan misbruik, verwaarlozing en mishandeling) Deze mensen hebben vaak maskers op, om te kunnen blijven functioneren in een harde, oordelende maatschappij en die uiteindelijk ten onder gaan, aan hun eigen masker. Simpelweg omdat het lijf op een gegeven moment: "Ho stop!" zegt en middels dit soort klachten een keihard signiaal afgeeft dat het niet meer gaat en die signialen kunnen steeds harder worden. Mensen met pseudo-verlammingen, chronische pijnklachen, pseudo epelepsie....
dinsdag 16 december 2008 om 17:02
Hoi Drekidi,
Gelukkig dat het nu wat beter met je gaat.
En wat mij betreft hoef je je absoluut niet te verdedigen hoor!
Ik vond het juist heel knap dat je zo openhartig was en liet zien wat er precies gebeurt als je zomaar neer valt.
Er zijn nu eenmaal mensen die alles gauw aanstellerij vinden (totdat ze zelf eens iets hebben). Trek je niets van die meningen aan!
Sterkte met alles..
Gelukkig dat het nu wat beter met je gaat.
En wat mij betreft hoef je je absoluut niet te verdedigen hoor!
Ik vond het juist heel knap dat je zo openhartig was en liet zien wat er precies gebeurt als je zomaar neer valt.
Er zijn nu eenmaal mensen die alles gauw aanstellerij vinden (totdat ze zelf eens iets hebben). Trek je niets van die meningen aan!
Sterkte met alles..
dinsdag 16 december 2008 om 19:38
Ik heb gedocumenteerde sessies gezien van gesprekken van psychiaters met patienten met conversiestoornissen. Niet allemaal waren het getraumatiseerde mensen overigens. Maar de hoofdlijn is dat het allemaal mensen waren die een uitvlucht hadden verzonnen voor situaties waarin ze zich ongemakkelijk/naar etc. in voelden. De hoofdlijn van de behandeling bestond dan ook uit het geen aandacht besteden aan deze uiting en een andere manier zoeken om een time-out te creeren. In vrij korte tijd hadden meerdere patienten de 'aanvallen' deels onder controle.
Ik kan het zelf niet helpen, maar ik heb ook weinig empathie met dergelijke psychosomatische uitingen.
Ik kan het zelf niet helpen, maar ik heb ook weinig empathie met dergelijke psychosomatische uitingen.
dinsdag 16 december 2008 om 20:41
@bruinoog: Ik ben zeer benieuwd naar deze gedocumanteerde sessies en naar de datering vooral daarvan. Ten tijde van mijn opname zaten we met 15 vrouwen, waarvan twaalf een ernstig psychotrauma, dus ja, je hebt gelijk als je stelt dat het niet voor allemaal geld. Helaas toch wel voor het leeuwendeel.
Emphatie is niet af te dwingen. In dat geval ben ik alleen heel blij dat jij mijn hulpverlener niet bent.
Emphatie is niet af te dwingen. In dat geval ben ik alleen heel blij dat jij mijn hulpverlener niet bent.
dinsdag 16 december 2008 om 23:38
quote:drekidi schreef op 16 december 2008 @ 20:41:
@bruinoog: Ik ben zeer benieuwd naar deze gedocumanteerde sessies en naar de datering vooral daarvan. Ten tijde van mijn opname zaten we met 15 vrouwen, waarvan twaalf een ernstig psychotrauma, dus ja, je hebt gelijk als je stelt dat het niet voor allemaal geld. Helaas toch wel voor het leeuwendeel.
Emphatie is niet af te dwingen. In dat geval ben ik alleen heel blij dat jij mijn hulpverlener niet bent.
De sessies waren allemaal gedateerd van het afgelopen decennium.
Voor de opname zijn waarschijnlijk de extreme gevallen uitgenodigd. Zoals met de meeste zaken op tv wordt gedaan....
Oprechte empathie is zeker niet af te dwingen. Ik vind het een interessante discussie hoeveel hulpverleners daadwerkelijk empathie hebben voor iedere patient die ze tegenover zich hebben zitten. Het is je vak die je uitoefend. Mijns inziens behoort een adequate hulpverlener ook patienten die problematiek hebben waarbij hij of zij niet direct overloopt van de empathie uitstekend te kunnen behandelen. Dat heet professionaliteit in mijn ogen.
Ik zou een patient zoals jij uitermate boeiend en interessant vinden. En mijn empathie zou zo ver rijken dat ik daadwerkelijk de achtergrond van de problematiek oprecht naar zou vinden. Maar de psychsomatische uiting ervan, daar heb ik niets mee. Voor mij valt het in het rijtje syndromen die er tegenwoordig zijn waar absoluut geen medische achtergrond voor is.
@bruinoog: Ik ben zeer benieuwd naar deze gedocumanteerde sessies en naar de datering vooral daarvan. Ten tijde van mijn opname zaten we met 15 vrouwen, waarvan twaalf een ernstig psychotrauma, dus ja, je hebt gelijk als je stelt dat het niet voor allemaal geld. Helaas toch wel voor het leeuwendeel.
Emphatie is niet af te dwingen. In dat geval ben ik alleen heel blij dat jij mijn hulpverlener niet bent.
De sessies waren allemaal gedateerd van het afgelopen decennium.
Voor de opname zijn waarschijnlijk de extreme gevallen uitgenodigd. Zoals met de meeste zaken op tv wordt gedaan....
Oprechte empathie is zeker niet af te dwingen. Ik vind het een interessante discussie hoeveel hulpverleners daadwerkelijk empathie hebben voor iedere patient die ze tegenover zich hebben zitten. Het is je vak die je uitoefend. Mijns inziens behoort een adequate hulpverlener ook patienten die problematiek hebben waarbij hij of zij niet direct overloopt van de empathie uitstekend te kunnen behandelen. Dat heet professionaliteit in mijn ogen.
Ik zou een patient zoals jij uitermate boeiend en interessant vinden. En mijn empathie zou zo ver rijken dat ik daadwerkelijk de achtergrond van de problematiek oprecht naar zou vinden. Maar de psychsomatische uiting ervan, daar heb ik niets mee. Voor mij valt het in het rijtje syndromen die er tegenwoordig zijn waar absoluut geen medische achtergrond voor is.
woensdag 17 december 2008 om 11:50
Ik denk dat die hulpverlenders - en dat meen ik serieus, dan beter op zoek kunnen gaan naar een baan die ze wel past. Veel medici en paramedici maken in mijn ogen de fout een patient te degraderen tot een ding. Ik ben er in mijn loopbaan al een aantal tegen gekomen inmiddels. Dat waren zonder uitzondering mensen waar ik ben opgestapt, omdat ik de - voor mij binnen een therapie zo belangrijke - klik miste.
Dan heb je bijvoorbeeld EMDR gehad, ze graven in je rottigheid, de tijd is om en je wordt zonder enig emphatisch onthaal weggestuurd. Ik kan je vertellen, dat op dat moment het heel aantrekkelijk was om onder de tram te springen, in plaats van erin. Daarna moet je ook niet bellen dat je in een crisis zit, want ja, kantoortijd of je psych is ziek thuis, waardoor jij al vier weken geen therapie hebt, maar men wel even de week daarvoor alles naar de oppervlakte heeft gebracht bij een vervanger. Kortom: het leeuwendeel van de hulpvelening in dit land is bal en zo'n uitspraak over "oprechte emphatie" sterkt me alleen in mijn mening. Heb ik het nog niet zo slecht gedaan, door tijdens mijn opname, ook mijn alternatief therapeut aan te houden, iemand die wel betrokken en empatisch is, simpelweg, omdat hij uit ervaring weet wat het is om een crisis te hebben en die mag ik wel bellen.
Waarom moet alles toch maar wetenschappelijk verklaarbaar zijn? Waarom moet alles voor een groot gedeelte van de geestelijke gezondheidszorg maar in hokjes te plaatsen zijn, volgens de DSM-IV? Ik vind dat knap ongezond. Proffessionalliteit is ook toegeven dat je iets NIET weet, maar het tegelijkertijd wel accepteert dat het blijkbaar voor je patient zo werkt. Die patient heeft een probleem, waar niet voor gekozen wordt (op bewust gebied, let wel!!!) en waar hij of zij hulp voor nodig heeft.
En: hoezo niet wetenschappelijk? nooit van een totstell-reflex gehoord? De reflex die in het dierenrijk optreet als een prooidier tegenover een jager komt te staan? Of vissen, die nadat ze gevangen zijn, en teruggezet worden, nog even op hun zij blijven drijven, alsof ze doof zijn? Koeien die geslacht worden, vertonen soms voor de slacht verlammingsverschijnselen, ze zakken door de poten en komen niet meer overeind: downer cow syndrome. Wat is hier anders aan dan conversieverschijnselen bij de mens, vraag ik me af? Het is een blokkade tussen het vegetief zenuwstelsel en het denken als een overreactie op stress. Dus geen medische actergrond?
Dat je me wellicht interressant vind, dat snap ik, maar alsi k dat zou willen, interressant gevonden worden, was ik wel rond gaan reizen met een freakshow, om mijn inkomen wat op te krikken. Zit door dit geintje al bijna twee jaar in de ziektewet en als ik morgen weer kon beginnen, zonder al deze klachten: ik zou er voor tekenen!.
Dan heb je bijvoorbeeld EMDR gehad, ze graven in je rottigheid, de tijd is om en je wordt zonder enig emphatisch onthaal weggestuurd. Ik kan je vertellen, dat op dat moment het heel aantrekkelijk was om onder de tram te springen, in plaats van erin. Daarna moet je ook niet bellen dat je in een crisis zit, want ja, kantoortijd of je psych is ziek thuis, waardoor jij al vier weken geen therapie hebt, maar men wel even de week daarvoor alles naar de oppervlakte heeft gebracht bij een vervanger. Kortom: het leeuwendeel van de hulpvelening in dit land is bal en zo'n uitspraak over "oprechte emphatie" sterkt me alleen in mijn mening. Heb ik het nog niet zo slecht gedaan, door tijdens mijn opname, ook mijn alternatief therapeut aan te houden, iemand die wel betrokken en empatisch is, simpelweg, omdat hij uit ervaring weet wat het is om een crisis te hebben en die mag ik wel bellen.
Waarom moet alles toch maar wetenschappelijk verklaarbaar zijn? Waarom moet alles voor een groot gedeelte van de geestelijke gezondheidszorg maar in hokjes te plaatsen zijn, volgens de DSM-IV? Ik vind dat knap ongezond. Proffessionalliteit is ook toegeven dat je iets NIET weet, maar het tegelijkertijd wel accepteert dat het blijkbaar voor je patient zo werkt. Die patient heeft een probleem, waar niet voor gekozen wordt (op bewust gebied, let wel!!!) en waar hij of zij hulp voor nodig heeft.
En: hoezo niet wetenschappelijk? nooit van een totstell-reflex gehoord? De reflex die in het dierenrijk optreet als een prooidier tegenover een jager komt te staan? Of vissen, die nadat ze gevangen zijn, en teruggezet worden, nog even op hun zij blijven drijven, alsof ze doof zijn? Koeien die geslacht worden, vertonen soms voor de slacht verlammingsverschijnselen, ze zakken door de poten en komen niet meer overeind: downer cow syndrome. Wat is hier anders aan dan conversieverschijnselen bij de mens, vraag ik me af? Het is een blokkade tussen het vegetief zenuwstelsel en het denken als een overreactie op stress. Dus geen medische actergrond?
Dat je me wellicht interressant vind, dat snap ik, maar alsi k dat zou willen, interressant gevonden worden, was ik wel rond gaan reizen met een freakshow, om mijn inkomen wat op te krikken. Zit door dit geintje al bijna twee jaar in de ziektewet en als ik morgen weer kon beginnen, zonder al deze klachten: ik zou er voor tekenen!.
donderdag 18 december 2008 om 09:36
[quote]bruinoog schreef op 16 december 2008 @ 23:38:
[...]
De sessies waren allemaal gedateerd van het afgelopen decennium.
Voor de opname zijn waarschijnlijk de extreme gevallen uitgenodigd. Zoals met de meeste zaken op tv wordt gedaan....
Oprechte empathie is zeker niet af te dwingen. Ik vind het een interessante discussie hoeveel hulpverleners daadwerkelijk empathie hebben voor iedere patient die ze tegenover zich hebben zitten. Het is je vak die je uitoefend. Mijns inziens behoort een adequate hulpverlener ook patienten die problematiek hebben waarbij hij of zij niet direct overloopt van de empathie uitstekend te kunnen behandelen. Dat heet professionaliteit in mijn ogen.
Ik zou een patient zoals jij uitermate boeiend en interessant vinden. En mijn empathie zou zo ver rijken dat ik daadwerkelijk de achtergrond van de problematiek oprecht naar zou vinden. Maar de psychsomatische uiting ervan, daar heb ik niets mee. Voor mij valt het in het rijtje syndromen die er tegenwoordig zijn waar absoluut geen medische achtergrond voor is.[/quote]
Zo denk ik er ook over. Een psychisch probleem wordt omgezet in een lichamelijke uiting.
Door flauw te vallen onttrekt de betrokkene zich aan een situatie en krijgt er heel veel aandacht door.
Misschien ben ik er overgevoelig voor door enkele negatieve ervaringen in het verleden, dat zou best kunnen. Mijn oma had precies hetzelfde, alleen was het in haar geval 100% fake. Zij viel weg (ze liet zich echt op de grond vallen) als zich een situatie voordeed waar zij niet mee kon omgaan. Dan lag ze voor dood op de vloer. Als kind maakt dat een enorme indruk en was ik echt bang dat ze dood was. Bij de tiende keer dat zoiets gebeurd denk je dan "oke, been there, done that". Niet aardig misschien, maar wel wat ik en de mensen er omheen dachten. Dit gebeurde veelvuldig in de tijd dat mijn opa nog leefde, zij hadden een bar slecht huwelijk door omstandigheden die door haar waren gecreeerd. Het gekke is dat het na opa's overlijden nooit meer is gebeurd en oma als een blad aan een boom is omgedraaid en opeens een heleboel dingen die zij voorheen niet zei te kunnen, nu wel doet en kan. Tja, ik vind dat vreemd. Het roept bij mij heel veel op, vooral veel onbegrip.
[...]
De sessies waren allemaal gedateerd van het afgelopen decennium.
Voor de opname zijn waarschijnlijk de extreme gevallen uitgenodigd. Zoals met de meeste zaken op tv wordt gedaan....
Oprechte empathie is zeker niet af te dwingen. Ik vind het een interessante discussie hoeveel hulpverleners daadwerkelijk empathie hebben voor iedere patient die ze tegenover zich hebben zitten. Het is je vak die je uitoefend. Mijns inziens behoort een adequate hulpverlener ook patienten die problematiek hebben waarbij hij of zij niet direct overloopt van de empathie uitstekend te kunnen behandelen. Dat heet professionaliteit in mijn ogen.
Ik zou een patient zoals jij uitermate boeiend en interessant vinden. En mijn empathie zou zo ver rijken dat ik daadwerkelijk de achtergrond van de problematiek oprecht naar zou vinden. Maar de psychsomatische uiting ervan, daar heb ik niets mee. Voor mij valt het in het rijtje syndromen die er tegenwoordig zijn waar absoluut geen medische achtergrond voor is.[/quote]
Zo denk ik er ook over. Een psychisch probleem wordt omgezet in een lichamelijke uiting.
Door flauw te vallen onttrekt de betrokkene zich aan een situatie en krijgt er heel veel aandacht door.
Misschien ben ik er overgevoelig voor door enkele negatieve ervaringen in het verleden, dat zou best kunnen. Mijn oma had precies hetzelfde, alleen was het in haar geval 100% fake. Zij viel weg (ze liet zich echt op de grond vallen) als zich een situatie voordeed waar zij niet mee kon omgaan. Dan lag ze voor dood op de vloer. Als kind maakt dat een enorme indruk en was ik echt bang dat ze dood was. Bij de tiende keer dat zoiets gebeurd denk je dan "oke, been there, done that". Niet aardig misschien, maar wel wat ik en de mensen er omheen dachten. Dit gebeurde veelvuldig in de tijd dat mijn opa nog leefde, zij hadden een bar slecht huwelijk door omstandigheden die door haar waren gecreeerd. Het gekke is dat het na opa's overlijden nooit meer is gebeurd en oma als een blad aan een boom is omgedraaid en opeens een heleboel dingen die zij voorheen niet zei te kunnen, nu wel doet en kan. Tja, ik vind dat vreemd. Het roept bij mij heel veel op, vooral veel onbegrip.
donderdag 18 december 2008 om 09:40
quote:emmenn schreef op 19 mei 2008 @ 12:01:
Nee hoor, nergens last van, dank je.
Ik wil je alleen even laten merken dat ik jouw bijdrages totaal niet waardeer en nutteloos vind, dat is alles.
Overigens zul jij met je 'hilarisch' meer last hebben van je hormonen.
Maar goed, terug naar de orde van de dag.Al teruglezende vind ik jouw reacties trouwens echt nergens op slaan. Kinderachtig en niets bijdragend aan de discussie.
Nee hoor, nergens last van, dank je.
Ik wil je alleen even laten merken dat ik jouw bijdrages totaal niet waardeer en nutteloos vind, dat is alles.
Overigens zul jij met je 'hilarisch' meer last hebben van je hormonen.
Maar goed, terug naar de orde van de dag.Al teruglezende vind ik jouw reacties trouwens echt nergens op slaan. Kinderachtig en niets bijdragend aan de discussie.
donderdag 18 december 2008 om 10:21
NoaLuna, in feite denk jij de hele tijd dus al dat deze stoornis niet bestaat? Dat hele verhaal over Ruben Nicolai en of iets er in jouw ogen nep uitzag, had je dan toch net zo goed achterwege kunnen laten? Je had toch veel beter een topic op gezondheid kunnen openen met jouw stelling dat psychosomatische klachten 'niet echt' zijn en dat jij daar álles van weet omdat jouw oma...... etcetera?
En dan had jij de dame in kwestie niet aan hoeven vallen?
Mijn god, wat heb jíj een bord voor je kop.
En dan had jij de dame in kwestie niet aan hoeven vallen?
Mijn god, wat heb jíj een bord voor je kop.
donderdag 18 december 2008 om 12:48
donderdag 18 december 2008 om 12:53
donderdag 18 december 2008 om 12:58
Zo kan je het ook zeggen Emmenn
Helaas zijn er veel mensen die denken dat als iets psychosomatisch is, dat het dan niet echt is. Migraine is vaak psychosomatisch, om een voorbeeld te noemen.
Dan zijn er ook elk jaar weer een aantal mensen die op vakantie overlijden. Komt doordat mensen opeens in een andere leefomgeving zijn, een ander ritme 'moeten' volgen. En tóch zijn die mensen écht dood.....
Helaas zijn er veel mensen die denken dat als iets psychosomatisch is, dat het dan niet echt is. Migraine is vaak psychosomatisch, om een voorbeeld te noemen.
Dan zijn er ook elk jaar weer een aantal mensen die op vakantie overlijden. Komt doordat mensen opeens in een andere leefomgeving zijn, een ander ritme 'moeten' volgen. En tóch zijn die mensen écht dood.....
donderdag 18 december 2008 om 13:13
@noa luna: Heeft jouw oma toegegeven dat ze fakete? Of is dat een conclusie die je zelf getrokken hebt? Kijk, in ben een onwijze simplist:: als ik aandacht wil, dan doe ik dat wel op een andere manier, dan ga ik naar mijn vriend, en vraag ik om een kroel of een aai, daar heb ik echt Ruben Nicolai niet voor nodig.
Waar jij hier mee bezig bent, is mijns inziens projectie. Mij met je oma vergelijken. En ik denk, dat dat niet terecht is, zowel niet voor het mensje als voor mij. Zij faked, dus zal ik het ook wel doen. Nee dame, ik fake niet, ik doe niet alsof en nee, ik ben ook niet belust op sensatie. En met mij een heleboel mensen! Heb een paar rotervaringen achter de rug in mijn leven, die er waarschijnlijk voor gezorgd hebben, dat ik dit syndroom heb ontwikkeld als overlevingstrategie. Net als de eerder aangehaalde migraine van Labryrint, dat ook is. Allemaal stopsignialen van het menselijk systeem. Mensen die dat niet willen inzien, hebben bijna de garantie ook ooit zoiets te ontwikkelen als ze zichzelf voorbij rennen, ik hoop voor jou, dus, dat je een beetje stressbestendig bent.
Kap met oordelen over dingen waar je geen moer van weet! Je weet immers nooit, waar je ooit zelf voor komt te staan!!
Waar jij hier mee bezig bent, is mijns inziens projectie. Mij met je oma vergelijken. En ik denk, dat dat niet terecht is, zowel niet voor het mensje als voor mij. Zij faked, dus zal ik het ook wel doen. Nee dame, ik fake niet, ik doe niet alsof en nee, ik ben ook niet belust op sensatie. En met mij een heleboel mensen! Heb een paar rotervaringen achter de rug in mijn leven, die er waarschijnlijk voor gezorgd hebben, dat ik dit syndroom heb ontwikkeld als overlevingstrategie. Net als de eerder aangehaalde migraine van Labryrint, dat ook is. Allemaal stopsignialen van het menselijk systeem. Mensen die dat niet willen inzien, hebben bijna de garantie ook ooit zoiets te ontwikkelen als ze zichzelf voorbij rennen, ik hoop voor jou, dus, dat je een beetje stressbestendig bent.
Kap met oordelen over dingen waar je geen moer van weet! Je weet immers nooit, waar je ooit zelf voor komt te staan!!
