Entertainment
alle pijlers
Leven voor de dood
donderdag 20 mei 2021 om 20:30
Mijn moeder komt meer met onzin over de depressie dan over mijn doodswens. Met mijn man heb ik het er wel over en met mijn hulpverleners. Mijn man begrijpt het niet, maar luistert en praat met me. Die panische ongerustheid herken ik niet. Mijn man is alleen wel eens terecht bang. Mijn moeder ook wel, maar sluit zich ervoor af. Ze heeft genoeg aan haar hoofd.LīlyRose schreef: ↑20-05-2021 20:27Ik heb het er met niemand over, ondanks dat ik een goede erfelijke belasting heb. Mijn moeder gaat dan elke 3 minuten appen of bellen met onzin.
Ik heb hetgeen wel over met mijn spv’er en soms vaag met mijn lief, maar dan eigenlijk altijd vanuit een grap. Hoe goed ze ook hun best doen en hoe hard ze ik willen, ze zullen het nooit begrijpen. En gelukkig maar.
donderdag 20 mei 2021 om 20:33
Ik volg het programma ook en ik vind het ingewikkelde materie.
Ik ben zelf heel erg lang heel erg depressief geweest, tegenwoordig heb ik er minder last van. (Even een heel lang verhaal heel kort.
) Maar ik heb nooit echt een einde aan mijn leven willen maken.
Aan de andere kant begrijp ik dus wel het hele depressieve zwarte gevoel en de uitzichtloosheid die deze mensen ervaren.
Nou ja, ik denk het te begrijpen.
Goed dat dit programma gemaakt is trouwens, het onderwerp mag wat mij betreft wel meer in de openbaarheid.
Ik ben zelf heel erg lang heel erg depressief geweest, tegenwoordig heb ik er minder last van. (Even een heel lang verhaal heel kort.
) Maar ik heb nooit echt een einde aan mijn leven willen maken. Aan de andere kant begrijp ik dus wel het hele depressieve zwarte gevoel en de uitzichtloosheid die deze mensen ervaren.
Nou ja, ik denk het te begrijpen.
Goed dat dit programma gemaakt is trouwens, het onderwerp mag wat mij betreft wel meer in de openbaarheid.
Olijk, guitig, jofel, koddig, schrander, schalks en hip.
donderdag 20 mei 2021 om 20:44
Ik heb stukjes gezien vond het confronterend. Emotionele eenzaamheid zo omschrijf ik het altijd. Het is ook pittig voor buitenstaanders om het te begrijpen als ik mezelf soms niet eens begrijp! Soms zo krachtig en dan ineens weer diep zitten.
Vond het zo treffend dat een van de personen in afl 1 zei "Misschien ben ik wel gelukkig maar weet ik niet hoe gelukkig zijn voelt".
Vond het zo treffend dat een van de personen in afl 1 zei "Misschien ben ik wel gelukkig maar weet ik niet hoe gelukkig zijn voelt".
donderdag 20 mei 2021 om 20:45
Ik kan het op sommige dagen niet verborgen houden hoe ik me voel. Dan wil mijn man dat we erover praten. En heel af en toe met mijn moeder. Praat er niet heel veel over. Ik heb wel behoefte aan meer openheid over depressies en gedachten aan de dood. Eerlijk gezegd voel ik wel de behoefte om erover te praten.
anoniem_63b69dd0648a4 wijzigde dit bericht op 20-05-2021 21:06
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
11.49% gewijzigd
donderdag 20 mei 2021 om 20:58
Wat ik bedoel...als iemand heel erg verliefd wordt, een nieuwe relatie krijgt, dan zie je alles toch door een roze bril, dan ben je toch super gelukkig? Dat stukje begrijp ik dus niet. Die vrouw wiens relatie nu verbroken is, zei in een eerdere aflevering dat haar relatie niet zaligmakend is, daar begrijp ik uit, dat ze er misschien wel tevreden mee was, maar dat het toch niet helemaal super top was, of zie ik dat verkeerd?.
Haar vriendin tijdens het sushi eten, zei dat ze voor haar kinderen wel door moet gaan, dus voor de liefde die ze voor haar kinderen heeft, evenals de man met het VVV winkeltje, die gaat voor zijn kinderen en relatie verder. Maar dan Rudy, die zegt tevreden te zijn als hij op het terras zit, maar als hij dan weer alleen thuis komt, is hij weer terug bij af.
En dan ook de mensen die vertelden dat ze uit de depressie kwamen.
Als ik dan die jonge vrouw zie die haar leven wil beëindigen, dan vraag ik me af of er werkelijk niks is dat haar kan helpen? Of is dat te simpel gedacht?.
donderdag 20 mei 2021 om 21:48
Ik herken me hier volledig in, alleen heb ik geen partner, dus trek ik me op die dagen wat terug als mogelijk. Hoewel het verloren,Elfje* schreef: ↑20-05-2021 20:45Ik kan het op sommige dagen niet verborgen houden hoe ik me voel. Dan wil mijn man dat we erover praten. En heel af en toe met mijn moeder. Praat er niet heel veel over. Ik heb wel behoefte aan meer openheid over depressies en gedachten aan de dood. Eerlijk gezegd voel ik wel de behoefte om erover te praten.
uitzichtloze gevoel dan groot is helpt praten me op zo'n moment niet. Ik krijg dan het idee dat ik het moet verantwoorden, dat ik het niet goed doe, dat ik beter m'n best moet doen, zelf de slingers op moet hangen, moet zien wat er wel is enzovoort.
Dat werkt averechts en zorgt juist voor meer verwijdering dan verbinding die ik eigenlijk zoek. Herkennen jullie dat?
Op zich ben ik er wel open over, dat ik het leven best hard werken vind. Inderdaad een streven naar meer erkenning van dat dit er ook is, helaas. Terwijl ik regelmatig als sprankelend word omschreven. Complex. Ik snap goed dat mensen het niet snappen. Dat zorgt wel voor een een diepe eenzaamheid van binnen, zoals Vlinder volgens mij ook bedoelt.
donderdag 20 mei 2021 om 21:57
Ik waardeer het dat je je best doet om het te begrijpen. Ik omschrijf het wel eens als een kapotte fundering: je kunt daar nog zo'n mooie villa op bouwen (verliefdheid ofzo, zoals je noemt), het doet niet af aan iets basaals dat niet 'klopt'. Ik kom niet goed uit m'n woorden.Gisselle schreef: ↑20-05-2021 20:58Wat ik bedoel...als iemand heel erg verliefd wordt, een nieuwe relatie krijgt, dan zie je alles toch door een roze bril, dan ben je toch super gelukkig? Dat stukje begrijp ik dus niet. Die vrouw wiens relatie nu verbroken is, zei in een eerdere aflevering dat haar relatie niet zaligmakend is, daar begrijp ik uit, dat ze er misschien wel tevreden mee was, maar dat het toch niet helemaal super top was, of zie ik dat verkeerd?.
Haar vriendin tijdens het sushi eten, zei dat ze voor haar kinderen wel door moet gaan, dus voor de liefde die ze voor haar kinderen heeft, evenals de man met het VVV winkeltje, die gaat voor zijn kinderen en relatie verder. Maar dan Rudy, die zegt tevreden te zijn als hij op het terras zit, maar als hij dan weer alleen thuis komt, is hij weer terug bij af.
En dan ook de mensen die vertelden dat ze uit de depressie kwamen.
Als ik dan die jonge vrouw zie die haar leven wil beëindigen, dan vraag ik me af of er werkelijk niks is dat haar kan helpen? Of is dat te simpel gedacht?.
Of op Hawai zitten, of een andere zogenaamde droomlocatie maar barsten van de heimwee. Het niet kunnen vinden. Zonder 'geldige reden' totaal niet op je plek zijn, terwijl je dierbaren zich optimaal vermaken.
Dat het leven mijn feestje niet is. Dat ik het echt echt echt al heel lang aan het proberen ben, maar het lukt me niet en ik ben zo moe. Mag ik gewoon naar huis? Zoiets.
vrijdag 21 mei 2021 om 06:51
Dat gevoel van moeten verantwoorden herken ik niet. Mijn man probeert er voor me te zijn en hoe hij dat doet werkt voor mij. Hij wil vaak praten, omdat het me op kan luchten. Niet willen praten is ook goed. Bij hem kan ik 100% zijn wie ik ben, ook als het heel kut gaat.katinke schreef: ↑20-05-2021 21:48Ik herken me hier volledig in, alleen heb ik geen partner, dus trek ik me op die dagen wat terug als mogelijk. Hoewel het verloren,
uitzichtloze gevoel dan groot is helpt praten me op zo'n moment niet. Ik krijg dan het idee dat ik het moet verantwoorden, dat ik het niet goed doe, dat ik beter m'n best moet doen, zelf de slingers op moet hangen, moet zien wat er wel is enzovoort.
Dat werkt averechts en zorgt juist voor meer verwijdering dan verbinding die ik eigenlijk zoek. Herkennen jullie dat?
Op zich ben ik er wel open over, dat ik het leven best hard werken vind. Inderdaad een streven naar meer erkenning van dat dit er ook is, helaas. Terwijl ik regelmatig als sprankelend word omschreven. Complex. Ik snap goed dat mensen het niet snappen. Dat zorgt wel voor een een diepe eenzaamheid van binnen, zoals Vlinder volgens mij ook bedoelt.
Ik kan oprecht genieten van een vakantie bijvoorbeeld, maar de dood laat me niet los.
vrijdag 21 mei 2021 om 10:16
katinke schreef: ↑20-05-2021 21:57Ik waardeer het dat je je best doet om het te begrijpen. Ik omschrijf het wel eens als een kapotte fundering: je kunt daar nog zo'n mooie villa op bouwen (verliefdheid ofzo, zoals je noemt), het doet niet af aan iets basaals dat niet 'klopt'. Ik kom niet goed uit m'n woorden.
Of op Hawai zitten, of een andere zogenaamde droomlocatie maar barsten van de heimwee. Het niet kunnen vinden. Zonder 'geldige reden' totaal niet op je plek zijn, terwijl je dierbaren zich optimaal vermaken.
Dat het leven mijn feestje niet is. Dat ik het echt echt echt al heel lang aan het proberen ben, maar het lukt me niet en ik ben zo moe. Mag ik gewoon naar huis? Zoiets.
Ik begrijp het een beetje... maar....met de juiste hulp, kunnen mensen hier dan uit komen? Het toch anders gaan zien? En zo ja... hoe zou deze hulp er dan uit moeten zien?. Volgens mij is het iets dat steeds terug kan komen toch?. Lijkt me trouwens ook echt enorm enorm kut voor degene die dit hebben en hier mee te maken hebben.
Aan de buitenkant zie je vaak niks maar van binnen voelen mensen zich dan zo verrot.
vrijdag 21 mei 2021 om 18:47
Kan wel en kan niet.Gisselle schreef: ↑21-05-2021 10:16Ik begrijp het een beetje... maar....met de juiste hulp, kunnen mensen hier dan uit komen? Het toch anders gaan zien? En zo ja... hoe zou deze hulp er dan uit moeten zien?. Volgens mij is het iets dat steeds terug kan komen toch?. Lijkt me trouwens ook echt enorm enorm kut voor degene die dit hebben en hier mee te maken hebben.
Aan de buitenkant zie je vaak niks maar van binnen voelen mensen zich dan zo verrot.
vrijdag 21 mei 2021 om 18:52
Ik kan het wel begrijpen. Maar ik begrijp niet dat je kinderen neemt, als je met dergelijke gevoelens en een doodswens worstelt. Want dan ben je niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf. En zadel je bewust kinderen op met een zwaar depressieve moeder, of zelfs eentje die een eind aan haar leven maakt. Wat je dan idd niet meer kan maken, vind ik.Gisselle schreef: ↑20-05-2021 20:58Wat ik bedoel...als iemand heel erg verliefd wordt, een nieuwe relatie krijgt, dan zie je alles toch door een roze bril, dan ben je toch super gelukkig? Dat stukje begrijp ik dus niet. Die vrouw wiens relatie nu verbroken is, zei in een eerdere aflevering dat haar relatie niet zaligmakend is, daar begrijp ik uit, dat ze er misschien wel tevreden mee was, maar dat het toch niet helemaal super top was, of zie ik dat verkeerd?.
Haar vriendin tijdens het sushi eten, zei dat ze voor haar kinderen wel door moet gaan, dus voor de liefde die ze voor haar kinderen heeft, evenals de man met het VVV winkeltje, die gaat voor zijn kinderen en relatie verder. Maar dan Rudy, die zegt tevreden te zijn als hij op het terras zit, maar als hij dan weer alleen thuis komt, is hij weer terug bij af.
En dan ook de mensen die vertelden dat ze uit de depressie kwamen.
Als ik dan die jonge vrouw zie die haar leven wil beëindigen, dan vraag ik me af of er werkelijk niks is dat haar kan helpen? Of is dat te simpel gedacht?.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:05
Het kan ook pas later ontstaan. Dus voordat je kinderen kreeg had je die gevoelens en gedachten nog niet. Ik ben ook een aantal jaar geleden depressief geworden.impala schreef: ↑21-05-2021 18:52Ik kan het wel begrijpen. Maar ik begrijp niet dat je kinderen neemt, als je met dergelijke gevoelens en een doodswens worstelt. Want dan ben je niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf. En zadel je bewust kinderen op met een zwaar depressieve moeder, of zelfs eentje die een eind aan haar leven maakt. Wat je dan idd niet meer kan maken, vind ik.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:11
Zomaar uit het niks?
Ik had ook in die serie de indruk dat zulke gevoelens al vanaf vrij jonge leeftijd aanwezig zijn. Misschien minder heftig, maar dat ze nooit echt blij met het leven zijn geweest. Was jij dat wel? En dan bedoel ik niet als kind, maar in de vruchtbare leeftijd.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:13
Deze vriendin heeft kinderen, niet de vrouw die een hoofdpersoon is in dit programma.impala schreef: ↑21-05-2021 18:52Ik kan het wel begrijpen. Maar ik begrijp niet dat je kinderen neemt, als je met dergelijke gevoelens en een doodswens worstelt. Want dan ben je niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf. En zadel je bewust kinderen op met een zwaar depressieve moeder, of zelfs eentje die een eind aan haar leven maakt. Wat je dan idd niet meer kan maken, vind ik.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 21 mei 2021 om 19:13
Nee, niet zomaar uit het niets. Maar had het ook niet verwacht dat ik depressief zou worden en deze gevoelens zou krijgen. Ja, anderen hebben het al sinds hun kindertijd.impala schreef: ↑21-05-2021 19:11Zomaar uit het niks?
Ik had ook in die serie de indruk dat zulke gevoelens al vanaf vrij jonge leeftijd aanwezig zijn. Misschien minder heftig, maar dat ze nooit echt blij met het leven zijn geweest. Was jij dat wel? En dan bedoel ik niet als kind, maar in de vruchtbare leeftijd.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:13
Mijn eerste depressie kwam pas toen kind er was.impala schreef: ↑21-05-2021 18:52Ik kan het wel begrijpen. Maar ik begrijp niet dat je kinderen neemt, als je met dergelijke gevoelens en een doodswens worstelt. Want dan ben je niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf. En zadel je bewust kinderen op met een zwaar depressieve moeder, of zelfs eentje die een eind aan haar leven maakt. Wat je dan idd niet meer kan maken, vind ik.
Ik kon prima verantwoordelijkheid voor hem nemen.
Kind heeft nooit wat gemerkt van die zwaar depressieve moeder.
Ik heb er idd voor gekozen dat ik geen zelfmoord kan plegen zolang mijn kind leeft. Er zijn mensen die ook dat niet meer op kunnen brengen. Tis geen hobby waar je voor kiest hè.
vrijdag 21 mei 2021 om 19:17
Ik kon wel met bepaalde momenten blij zijn, maar over het algemeen was en ben ik niet zo blij met mijn leven.impala schreef: ↑21-05-2021 19:11Zomaar uit het niks?
Ik had ook in die serie de indruk dat zulke gevoelens al vanaf vrij jonge leeftijd aanwezig zijn. Misschien minder heftig, maar dat ze nooit echt blij met het leven zijn geweest. Was jij dat wel? En dan bedoel ik niet als kind, maar in de vruchtbare leeftijd.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:24
Ik ken zelf eigenlijk niemand en heb ook nooit eerder gehoord van iemand die altijd helemaal ok was en opeens zo'n zware depressie kreeg dat ze dood wilde en dat dit ook niet meer overging. Ik vind dat moeilijk te begrijpen.LīlyRose schreef: ↑21-05-2021 19:13Mijn eerste depressie kwam pas toen kind er was.
Ik kon prima verantwoordelijkheid voor hem nemen.
Kind heeft nooit wat gemerkt van die zwaar depressieve moeder.
Ik heb er idd voor gekozen dat ik geen zelfmoord kan plegen zolang mijn kind leeft. Er zijn mensen die ook dat niet meer op kunnen brengen. Tis geen hobby waar je voor kiest hè.
Voor je een kind kreeg vond je het leven zo fijn dat je dat graag wilde doorgeven?
Ik ben zelf nooit suïcidaal geweest, maar ik heb het leven ook nooit zo'n feest gevonden, dat ik dat een kind zou gunnen. Ik zou eerder zeggen: zou willen aandoen.
En dan beschouwde en beschouw ik mezelf nog als redelijk gelukkig.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:30
Ja klopt. Ik heb een stoornis die zich bij vrouwen vaak pas na een zwangerschap uit. En inmiddels heel veel medicatie, begeleiding, etc en komt zo diep niet vaak meer voor gelukkig. Maar dat heeft heel lang geduurd. Naar je kind kijken, weten dat je van hem houdt maar niet meer voelen dat ik van hem hou of weten hoe dat dan voelde, was ontzettend heftig. Het is voor mij ook niet dood willen, maar gewoon niet meer verder hoeven.impala schreef: ↑21-05-2021 20:24Ik ken zelf eigenlijk niemand en heb ook nooit eerder gehoord van iemand die altijd helemaal ok was en opeens zo'n zware depressie kreeg dat ze dood wilde en dat dit ook niet meer overging. Ik vind dat moeilijk te begrijpen.
Voor je een kind kreeg vond je het leven zo fijn dat je dat graag wilde doorgeven?
Ik ben zelf nooit suïcidaal geweest, maar ik heb het leven ook nooit zo'n feest gevonden, dat ik dat een kind zou gunnen. En dan beschouwde en beschouw ik mezelf nog als redelijk gelukkig.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:33
Voordat ik depressief werd had ik wel kinderen gewild. Maar er niet voor gekozen door NLD en autisme. Niemand in mijn omgeving, incl mijzelf hadden ooit gedacht dat ik zo diep zou komen te zitten.impala schreef: ↑21-05-2021 20:24Ik ken zelf eigenlijk niemand en heb ook nooit eerder gehoord van iemand die altijd helemaal ok was en opeens zo'n zware depressie kreeg dat ze dood wilde en dat dit ook niet meer overging. Ik vind dat moeilijk te begrijpen.
Voor je een kind kreeg vond je het leven zo fijn dat je dat graag wilde doorgeven?
Ik ben zelf nooit suïcidaal geweest, maar ik heb het leven ook nooit zo'n feest gevonden, dat ik dat een kind zou gunnen. Ik zou eerder zeggen: zou willen aandoen.
En dan beschouwde en beschouw ik mezelf nog als redelijk gelukkig.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:38
Terwijl je over het algemeen al niet zo gelukkig was met het leven? Dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen, dat mensen die het leven geen feest vinden toch kinderen nemen. Ik ken er genoeg in mijn omgeving, en helaas zie ik hun kinderen ook worstelen. Meer dan kinderen van ouders die over het gemeen wel happy waren. Hoewel dat ook geen garantie is voor gelukkige kinderen, maar de kansen liggen wel beter.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:43
Ik heb ze toch ook niet.impala schreef: ↑21-05-2021 20:38Terwijl je over het algemeen al niet zo gelukkig was met het leven? Dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen, dat mensen die het leven geen feest vinden toch kinderen nemen. Ik ken er genoeg in mijn omgeving, en helaas zie ik hun kinderen ook worstelen. Meer dan kinderen van ouders die over het gemeen wel happy waren. Hoewel dat ook geen garantie is voor gelukkige kinderen, maar de kansen liggen wel beter.
