Entertainment
alle pijlers
Leven voor de dood
vrijdag 21 mei 2021 om 20:51
Nou, in de tijd dat ik mijn al niet zo gelukkige vriendinnen kinderen zag nemen, vond ik dat wel erg moeilijk. Ik kon er niet echt blij om zijn voor hen, zag een bak ellende aankomen. Maar dat kun je niet zeggen he, tegen een vriendin die zwanger is. Hoe eerlijk en oprecht ik doorgaans ook ben en wilde zijn. Dus ik voelde me een huichelaar.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:52
Daar werd je depressief en suïcidaal van?impala schreef: ↑21-05-2021 20:51Nou, in de tijd dat ik mijn al niet zo gelukkige vriendinnen kinderen zag nemen, vond ik dat wel erg moeilijk. Ik kon er niet echt blij om zijn voor hen, zag een bak ellende aankomen. Maar dat kun je niet zeggen he, tegen een vriendin die zwanger is. Hoe eerlijk en oprecht ik doorgaans ook ben en wilde zijn. Dus ik voelde me een huichelaar.
vrijdag 21 mei 2021 om 20:56
Ik zeg dat het fijn is dat je je het allemaal niet kan voorstellen of indenken hoe een hele heftige depressie en suicidegedachten voelen. Daarop reageer jij over hoe verschrikkelijk je het vond om je ongelukkige vriendinnen kinderen te zien krijgen. Dus vandaar.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:01
Dat heb ik helemaal niet gezegd. In tegendeel, ik zei juist dat ik die gevoelens wél kan begrijpen.
Ik kan alleen niet begrijpen dat mensen die al niet gelukkig zijn kinderen nemen. En dat zijn er best veel.
Maar dat ging in jouw geval niet op, want jij kreeg het pas na de geboorte.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:24
Los van de rest kan ik je gedachtegang goed begrijpen.impala schreef: ↑21-05-2021 20:38Terwijl je over het algemeen al niet zo gelukkig was met het leven? Dat vind ik altijd zo moeilijk te begrijpen, dat mensen die het leven geen feest vinden toch kinderen nemen. Ik ken er genoeg in mijn omgeving, en helaas zie ik hun kinderen ook worstelen. Meer dan kinderen van ouders die over het gemeen wel happy waren. Hoewel dat ook geen garantie is voor gelukkige kinderen, maar de kansen liggen wel beter.
Voor mij was het al heel vroeg duidelijk dat ik met mijn erfelijke aanleg nooit voor kinderen zou kiezen omdat ik ze het leven niet wou aandoen. Vind het ook onbegrijpelijk dat met de kennis van nu mensen die zelf worstelen met het leven toch kiezen voor kinderen.
Had ooit zo'n collega die al jaren worstelde met depressies en stevig aan de medicatie zat, wou toch kinderen en het gevolg is dat zij nu opgroeien met een depressieve vader die kampt met een alcoholprobleem en uitgesproken zelfmoordgedachten; fijn, nog los van het gegeven dat ze er zelf meer vatbaar voor zijn.
Bedankt To voor de kijktip trouwens.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:30
Ik heb een poosje kinderen gewild. En tegelijkertijd koos ik daar niet voor, na mijn miskraam. Ten eerste wat ik al eerder schreef vanwege NLD en autisme. Later kwamen daar de andere psychische klachten bij. Voor mijn dertigste wilde ik geen kinderen. Omdat ik niet wilde dat ze zo'n zelfde leven zouden krijgen als ik en ik wilde ze gewoon niet. Totdat ik last kreeg van rammelende eierstokken.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:33
Ah ok, ik snap hem. Het verschil tussen willen en willen. Wat je eierstokken/hormonen willen en wat je brein wil.Elfje* schreef: ↑21-05-2021 21:30Ik heb een poosje kinderen gewild. En tegelijkertijd koos ik daar niet voor. Ten eerste wat ik al eerder schreef vanwege NLD en autisme. Later kwamen daar de andere psychische klachten bij. Voor mijn dertigste wilde ik geen kinderen. Omdat ik niet wilde dat ze zo'n zelfde leven zouden krijgen als ik en ik wilde ze gewoon niet. Totdat ik last kreeg van rammelende eierstokken.
Over die collega: Ik heb een vriendin die ook geen zin had in het leven, maar dacht dat kinderen haar die zin wel zouden geven. We zijn nu 20 jaar verder. Het werd een erg triest verhaal. Voor alle partijen.
.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:37
Ik heb wel een miskraam gehad. Godzijdank denk ik nu. Op dat moment ging het eigenlijk wel goed met me.impala schreef: ↑21-05-2021 21:33Ah ok, ik snap hem. Het verschil tussen willen en willen. Wat je eierstokken/hormonen willen en wat je brein wil.
Over die collega: Ik heb een vriendin die ook geen zin had in het leven, maar dacht dat kinderen haar die zin wel zouden geven. We zijn nu 20 jaar verder. Het werd een erg triest verhaal. Voor alle partijen.
vrijdag 21 mei 2021 om 21:55
Ik heb een postnatale depressie overgehouden, die wel over is, maar ik slik nog steeds AD waar ik maar niet vanaf kom.
Ik heb nooit een doodswens gehad, maar wel tijden gekend dat ik weinig levensvreugde had.
Wat ik heel lastig vind is om te begrijpen waarom de deelnemers aan het programma nog leven als ze zo graag dood willen.
Ik heb nooit een doodswens gehad, maar wel tijden gekend dat ik weinig levensvreugde had.
Wat ik heel lastig vind is om te begrijpen waarom de deelnemers aan het programma nog leven als ze zo graag dood willen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 21 mei 2021 om 21:58
Omdat ze het hun kinderen of ouders niet willen aandoen?calvijn1 schreef: ↑21-05-2021 21:55Ik heb een postnatale depressie overgehouden, die wel over is, maar ik slik nog steeds AD waar ik maar niet vanaf kom.
Ik heb nooit een doodswens gehad, maar wel tijden gekend dat ik weinig levensvreugde had.
Wat ik heel lastig vind is om te begrijpen waarom de deelnemers aan het programma nog leven als ze zo graag dood willen.
Of omdat ze hopen dat het toch ooit nog beter wordt.
Of misschien omdat ze denken dat ze in de échte hel gaan komen? Redenen genoeg lijkt mij.
.
zaterdag 22 mei 2021 om 00:52
Ik denk omdat ze de stap zelf niet durven/willen nemen.
Heb net de vier afleveringen gekeken en vraag me vooral af waarom je een partner of ouders deel uit laat maken van die gedachten. Begrijp niet waarom je nog een verjaardag zou vieren als je in een euthanasietraject zit.
Voelde weinig herkenning of zwaarte bij de afleveringen.
zaterdag 22 mei 2021 om 07:14
Dus het is beter je mond te houden over hoe je je voelt en te leven alsof je al dood bent.Moirmel schreef: ↑22-05-2021 00:52Ik denk omdat ze de stap zelf niet durven/willen nemen.
Heb net de vier afleveringen gekeken en vraag me vooral af waarom je een partner of ouders deel uit laat maken van die gedachten. Begrijp niet waarom je nog een verjaardag zou vieren als je in een euthanasietraject zit.
Voelde weinig herkenning of zwaarte bij de afleveringen.
Mijn man wil juist dat ik er met hem over praat. Omdat het me vaak wat oplucht en hij wil dat ik gewoon eerlijk en open moet kunnen zijn naar hem toe. Hij probeert me ook te steunen op de momenten dat het kut gaat. Ik heb het er niet dagelijks over. Voel het ook niet altijd dagelijks. Maar als ik me echt slecht voel wil ik praten.
Puur voor mezelf sprekend haalt praten vaak de druk wat van de ketel.
zaterdag 22 mei 2021 om 09:45
Ik vind je gevoelens bespreken met je partner ook iets anders dan met je ouders. Je partner is niet verantwoordelijk voor jouw bestaan. Voor ouders lijkt het me echt meer dan verschrikkelijk om hiermee om te moeten gaan.
Ik vind dat je ouders hier niet mee zou mogen belasten. Je trekt ze onherroepelijk mee in jouw depressie. En dan zijn er drie mensen doodongelukkig ipv één.
Ik twijfel alleen over de situatie waarin de ouders écht verantwoordelijk zijn voor jouw ongeluk. Mag je hen dat dan verwijten of je gevoel delen, dat ze je leven tot een hel hebben gemaakt? Of jou geboren hebben laten worden terwijl ze zelf al zwaar ongelukkig waren en jou dus weinig positiefs te bieden hadden? Ik denk het wel, in die situatie. Alleen, je schiet er niks mee op. In tegendeel, van rancune wordt niemand gelukkiger. Hoe begrijpelijk ook.
Ik vind dat je ouders hier niet mee zou mogen belasten. Je trekt ze onherroepelijk mee in jouw depressie. En dan zijn er drie mensen doodongelukkig ipv één.
Ik twijfel alleen over de situatie waarin de ouders écht verantwoordelijk zijn voor jouw ongeluk. Mag je hen dat dan verwijten of je gevoel delen, dat ze je leven tot een hel hebben gemaakt? Of jou geboren hebben laten worden terwijl ze zelf al zwaar ongelukkig waren en jou dus weinig positiefs te bieden hadden? Ik denk het wel, in die situatie. Alleen, je schiet er niks mee op. In tegendeel, van rancune wordt niemand gelukkiger. Hoe begrijpelijk ook.
.
zaterdag 22 mei 2021 om 11:26
Wat ook een "mooie" docu is over dit onderwerp. "Moeders springen niet van flats" is terug te vinden op internet.
het verhaal van een dochter die een suïcidale moeder had, die er op een waardige manier mee wilde stoppen maar niet deze hulp kreeg. En hoe dat voor zoveel mensen op invloed is geweest op hun leven. Zoals bv de mensen in de flat waar ze uiteindelijk een einde aan haar leven heeft gemaakt, de hulpverlening, de uitvaartverzorging, de dochter zelf enz.
Dit moet gewoon niet mogen, dat mensen op zo'n manier aan hun einde moeten komen. Zo pijnlijk, zo eenzaam, zo verdrietig. Ik gun deze mensen dat ze als ze echt niet meer kunnen of willen hulp krijgen.
Zelf gelukkig niet te maken met deze gevoelens en gedachten maar door mijn werk er wel heel veel mee te maken met al dan niet geslaagde pogingen.
zaterdag 22 mei 2021 om 11:38
Ik quote je niet Elfje, maar denk wel: natuurlijk zegt je moeder dat, ze wil niet dat jij je nog rotter gaat voelen. En dat zou wel gebeuren als ze zou zeggen: ik had dit liever niet geweten want het maakt mij ook vreselijk ongelukkig en machteloos.
Ik begrijp heel goed dat je haar niet alles verteld hebt en ook wel dat je niet alles kunt blijven verzwijgen.
Ik begrijp heel goed dat je haar niet alles verteld hebt en ook wel dat je niet alles kunt blijven verzwijgen.
.
zaterdag 22 mei 2021 om 12:10
Mag mijn moeder dat gewoon zelf bepalen?impala schreef: ↑22-05-2021 11:38Ik quote je niet Elfje, maar denk wel: natuurlijk zegt je moeder dat, ze wil niet dat jij je nog rotter gaat voelen. En dat zou wel gebeuren als ze zou zeggen: ik had dit liever niet geweten want het maakt mij ook vreselijk ongelukkig en machteloos.
Ik begrijp heel goed dat je haar niet alles verteld hebt en ook wel dat je niet alles kunt blijven verzwijgen.
zaterdag 22 mei 2021 om 14:24
Wat verkoop je toch weer een debiele onzin.impala schreef: ↑22-05-2021 09:45Ik vind je gevoelens bespreken met je partner ook iets anders dan met je ouders. Je partner is niet verantwoordelijk voor jouw bestaan. Voor ouders lijkt het me echt meer dan verschrikkelijk om hiermee om te moeten gaan.
Ik vind dat je ouders hier niet mee zou mogen belasten. Je trekt ze onherroepelijk mee in jouw depressie. En dan zijn er drie mensen doodongelukkig ipv één.
Ik twijfel alleen over de situatie waarin de ouders écht verantwoordelijk zijn voor jouw ongeluk. Mag je hen dat dan verwijten of je gevoel delen, dat ze je leven tot een hel hebben gemaakt? Of jou geboren hebben laten worden terwijl ze zelf al zwaar ongelukkig waren en jou dus weinig positiefs te bieden hadden? Ik denk het wel, in die situatie. Alleen, je schiet er niks mee op. In tegendeel, van rancune wordt niemand gelukkiger. Hoe begrijpelijk ook.
