Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk 2012
zaterdag 27 februari 2010 om 15:36
De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
maandag 1 maart 2010 om 09:45
Ik vind het zeer zeker geen sensatietv. Volgens mij heeft dit programma primair voor ogen om ook de dood bespreekbaar te maken, ook bij ongeneeselijk zieke jongere mensen.
Op dood en ziekte rust een groot taboe en veel mensen vinden het eng. Zeker als jonge mensen niet lang meer te leven hebben. Ik vind dat juist deze serie helpt om, mocht het in je eigen omgeving voorkomen, het taboe bespreekbaar te maken. Zodat je dus ook zelf ongeneeselijk zieken kan steunen in hun laatste levensfase.
Ik heb de 1e en 2e serie via Uitzending gemist gezien en vond het hele integere programma's. Ook heel aangrijpend. Ik denk dat ik weer via Uitzending gemist ga kijken, want ze zenden nogal laat uit.
Op dood en ziekte rust een groot taboe en veel mensen vinden het eng. Zeker als jonge mensen niet lang meer te leven hebben. Ik vind dat juist deze serie helpt om, mocht het in je eigen omgeving voorkomen, het taboe bespreekbaar te maken. Zodat je dus ook zelf ongeneeselijk zieken kan steunen in hun laatste levensfase.
Ik heb de 1e en 2e serie via Uitzending gemist gezien en vond het hele integere programma's. Ook heel aangrijpend. Ik denk dat ik weer via Uitzending gemist ga kijken, want ze zenden nogal laat uit.
zondag 7 maart 2010 om 22:30
quote:Ikbenanoniem schreef op 01 maart 2010 @ 09:45:
Ik vind het zeer zeker geen sensatietv. Volgens mij heeft dit programma primair voor ogen om ook de dood bespreekbaar te maken, ook bij ongeneeselijk zieke jongere mensen.
Op dood en ziekte rust een groot taboe en veel mensen vinden het eng. Zeker als jonge mensen niet lang meer te leven hebben. Ik vind dat juist deze serie helpt om, mocht het in je eigen omgeving voorkomen, het taboe bespreekbaar te maken. Zodat je dus ook zelf ongeneeselijk zieken kan steunen in hun laatste levensfase.
Ik heb de 1e en 2e serie via Uitzending gemist gezien en vond het hele integere programma's. Ook heel aangrijpend. Ik denk dat ik weer via Uitzending gemist ga kijken, want ze zenden nogal laat uit.
Precies zoals ik het ook voel. Heel veel herkenning om nog met mensen te praten over mijn ongeneeslijke ziekte met 0 % genezingskans. Zelfs mijn vrienden en familie begrijpen het niet altijd. Ik heb alle afleveringen gezien, soms wel heel confronterend.
Is het alweer begonnen? Ik heb het dan dus gemist?
Ik vind het zeer zeker geen sensatietv. Volgens mij heeft dit programma primair voor ogen om ook de dood bespreekbaar te maken, ook bij ongeneeselijk zieke jongere mensen.
Op dood en ziekte rust een groot taboe en veel mensen vinden het eng. Zeker als jonge mensen niet lang meer te leven hebben. Ik vind dat juist deze serie helpt om, mocht het in je eigen omgeving voorkomen, het taboe bespreekbaar te maken. Zodat je dus ook zelf ongeneeselijk zieken kan steunen in hun laatste levensfase.
Ik heb de 1e en 2e serie via Uitzending gemist gezien en vond het hele integere programma's. Ook heel aangrijpend. Ik denk dat ik weer via Uitzending gemist ga kijken, want ze zenden nogal laat uit.
Precies zoals ik het ook voel. Heel veel herkenning om nog met mensen te praten over mijn ongeneeslijke ziekte met 0 % genezingskans. Zelfs mijn vrienden en familie begrijpen het niet altijd. Ik heb alle afleveringen gezien, soms wel heel confronterend.
Is het alweer begonnen? Ik heb het dan dus gemist?
maandag 8 maart 2010 om 13:41
quote:traincha2 schreef op 08 maart 2010 @ 12:50:
Ik kijk niet. Ik vind het te confronterend.
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?
Ik kijk niet. Ik vind het te confronterend.
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?
maandag 8 maart 2010 om 16:33
quote:absoluteEinstein schreef op 08 maart 2010 @ 13:41:
[...]
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?Omdat het je iets leert. Leert over leven, leert over sterven, wat onlosmakelijk met het leven verbonden is.
[...]
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?Omdat het je iets leert. Leert over leven, leert over sterven, wat onlosmakelijk met het leven verbonden is.
maandag 8 maart 2010 om 16:42
maandag 8 maart 2010 om 16:44
Absoluteeinstein,
Dat is een vreemde opmerking;
Waarom zou je iemand willen leren kennen die toch doodgaat?
Dus terminale patiënten hebben geen toegevoegde waarde meer voor jou?
En waarom wil jij in je eigen omgeving mensen leren kennen? Misschien gaan ze wel dood, zonde van de energie die je erin hebt gestopt...
Waarom worden er mensen op de wereld gezet als ze toch ziek worden of doodgaan?
Dat is een vreemde opmerking;
Waarom zou je iemand willen leren kennen die toch doodgaat?
Dus terminale patiënten hebben geen toegevoegde waarde meer voor jou?
En waarom wil jij in je eigen omgeving mensen leren kennen? Misschien gaan ze wel dood, zonde van de energie die je erin hebt gestopt...
Waarom worden er mensen op de wereld gezet als ze toch ziek worden of doodgaan?
maandag 8 maart 2010 om 16:51
quote:emmenn schreef op 08 maart 2010 @ 16:44:
Absoluteeinstein,
Dat is een vreemde opmerking;
Waarom zou je iemand willen leren kennen die toch doodgaat?
Dus terminale patiënten hebben geen toegevoegde waarde meer voor jou?
En waarom wil jij in je eigen omgeving mensen leren kennen? Het lijkt me nogal een verschil wanneer het iemand is die je kent, of iemand van de TV die je nooit zal ontmoeten in het echt. Ik ben het dus niet met je eens. Ik kan me best voorstellen dat je jezelf wil beschermen tegen het leed in de wereld, als je daar niet deel uit van HOEFT te maken. Als het iemand is in je directe omgeving, dan heb je die keuze niet.
Absoluteeinstein,
Dat is een vreemde opmerking;
Waarom zou je iemand willen leren kennen die toch doodgaat?
Dus terminale patiënten hebben geen toegevoegde waarde meer voor jou?
En waarom wil jij in je eigen omgeving mensen leren kennen? Het lijkt me nogal een verschil wanneer het iemand is die je kent, of iemand van de TV die je nooit zal ontmoeten in het echt. Ik ben het dus niet met je eens. Ik kan me best voorstellen dat je jezelf wil beschermen tegen het leed in de wereld, als je daar niet deel uit van HOEFT te maken. Als het iemand is in je directe omgeving, dan heb je die keuze niet.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 maart 2010 om 16:53
Mijn man bijvoorbeeld heeft een boek gekocht en gelezen van een moeder die schreef over haar kinderen en over de ziekte die mijn zoon volgens de artsen op dat moment had/heeft (daar is nu weer twijfel over). Ik kan/kon dat niet aan, het verdriet van een andere vrouw zo beschreven, en heb het boek ook nog steeds niet gelezen. Jezelf beschermen heet dat soms.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 maart 2010 om 17:03
Nee, ik snap dat het heftig is als je gaat meeleven met zieke mensen die je niet kent.
Zelfbescherming is niets mis mee. Maar ik vind het zo onaardig klinken t.o.v. de mensen die aan het programma meedoen. Alsof ze 'eng' zijn.
Een boek lezen dat gaat over je eigen situatie lijkt mij ook heftig. Dat moet je alleen willen lezen als je er behoefte aan hebt. Net zoals lotgenotencontact in ziekenhuizen. Dat zijn vaak de emotioneel zwaarste bijeenkomsten die er zijn. Veel mensen kunnen daar meestal beter wegblijven.
Zelfbescherming is niets mis mee. Maar ik vind het zo onaardig klinken t.o.v. de mensen die aan het programma meedoen. Alsof ze 'eng' zijn.
Een boek lezen dat gaat over je eigen situatie lijkt mij ook heftig. Dat moet je alleen willen lezen als je er behoefte aan hebt. Net zoals lotgenotencontact in ziekenhuizen. Dat zijn vaak de emotioneel zwaarste bijeenkomsten die er zijn. Veel mensen kunnen daar meestal beter wegblijven.
maandag 8 maart 2010 om 17:06
Ik denk dat A-Einstein niet bedoeld dat ze geen mensen wil leren kennen die ziek zijn, maar er zit een knop op de TV en er is niks mis met je als je niet wil kijken en ook niet als je wel wil kijken denk ik.
Maar als er hier al staat; op de site kun je zien wie er dood is...
dat trek ik ook wel even mijn wenkbrauwen op.
Maar in het gemiddelde dorp gaat het niet anders, want toen ik bij de PTT werkte gingen de rouwkaarten meteen open.
Maar als er hier al staat; op de site kun je zien wie er dood is...
dat trek ik ook wel even mijn wenkbrauwen op.
Maar in het gemiddelde dorp gaat het niet anders, want toen ik bij de PTT werkte gingen de rouwkaarten meteen open.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 8 maart 2010 om 17:12
Misschien kijken sommige mensen wel 'graag' naar andermans leed als een soort van 'zelf-relativering'
Andere mensen willen er wat van leren. Ik denk dat de dood best wat meer bespreekbaar zou mogen zijn. Het gaat namelijk gebeuren, bij iedereen. Vroeg of laat, hoe oneerlijk soms ook. Maar de manier waarop je mensen bijstaat, hoe mensen het beleven lijkt mij wel leerzaam.
Andere mensen willen er wat van leren. Ik denk dat de dood best wat meer bespreekbaar zou mogen zijn. Het gaat namelijk gebeuren, bij iedereen. Vroeg of laat, hoe oneerlijk soms ook. Maar de manier waarop je mensen bijstaat, hoe mensen het beleven lijkt mij wel leerzaam.
maandag 8 maart 2010 om 17:16
quote:absoluteEinstein schreef op 08 maart 2010 @ 13:41:
[...]
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?Het stemt me inderdaad verdrietig. Zulke jonge mensen in de bloei van hun leven, die het allemaal niet meer mee mogen maken. Nee laat maar. Ik kijk liever naar vrolijker programma's.
[...]
Ik ook. Ik begrijp niet waarom je er naar zou kijken.
Waarom er voor kiezen om iemand te leren kennen waarvan je zeker weet dat deze persoon dood gaat?
Je helpt er niemand mee. Zelf wordt je er alleen verdrietig van. En niet 'lekker' verdrietig, zoals met een droevige film. Nee, je wordt echt verdrietig van iemand die echt dood gaat.
Waarom zou je dat willen?Het stemt me inderdaad verdrietig. Zulke jonge mensen in de bloei van hun leven, die het allemaal niet meer mee mogen maken. Nee laat maar. Ik kijk liever naar vrolijker programma's.
maandag 8 maart 2010 om 17:20
Wat ik ervan leer, en wat ik bewonder van de mensen in de eerste twee series, is de gigantische levenslust die ze uitstralen. Ze genieten zo intens van elk moment, daar kan zo'n beetje iedereen nog wat van leren denk ik...En dat vind ik prachtig om te zien, en ik vind dat het heel mooi weergegeven wordt door het programma.
Ik ga ook dit keer zeker weer kijken.
Ik ga ook dit keer zeker weer kijken.
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
maandag 8 maart 2010 om 20:19
quote:Igoneh schreef op 08 maart 2010 @ 17:19:
Mooie serie, maar best heftig. Ik weet niet of ik nog een seizoen zou willen volgen, ben wel benieuwd naar hoe Yvon dit programma doet. Ik vind haar altijd zo huppelig blij, dat ik haar niet echt kan plaatsen in een serieuzere context.Ik ook niet. Ik heb haar een keer gezien in een programma over anorexia patienten en toen stelde ze dusdanige vragen dat ik er plaatsvervangende schaamte van kreeg. Ze lijkt mij niet de aangewezen persoon om dit te doen, maar goed: wie weet doet ze het juist heel goed. (Dat zal ik nooit weten, want ik ging toch niet kijken )
Mooie serie, maar best heftig. Ik weet niet of ik nog een seizoen zou willen volgen, ben wel benieuwd naar hoe Yvon dit programma doet. Ik vind haar altijd zo huppelig blij, dat ik haar niet echt kan plaatsen in een serieuzere context.Ik ook niet. Ik heb haar een keer gezien in een programma over anorexia patienten en toen stelde ze dusdanige vragen dat ik er plaatsvervangende schaamte van kreeg. Ze lijkt mij niet de aangewezen persoon om dit te doen, maar goed: wie weet doet ze het juist heel goed. (Dat zal ik nooit weten, want ik ging toch niet kijken )
maandag 8 maart 2010 om 21:42
Ik ben nu de eerste aflevering aan het kijken en ik vind Yvon totaal misplaatst. Die luide stem, dat overdreven enthousiaste... af en toe heb ik het idee alsof ze denkt dat ze een kinderprogramma aan het presenteren is.
Ik vind dit ook een confronterend programma, maar dat is nu juist de bedoeling. Het is intens verdrietig dat deze 5 jonge mensen de strijd met kanker hebben moeten opgeven, ik vind het ontzettend dapper hoe ze zichzelf hebben laten filmen. Behalve Yvon Jaspers vind ik het een geslaagd programma.
Ik vind dit ook een confronterend programma, maar dat is nu juist de bedoeling. Het is intens verdrietig dat deze 5 jonge mensen de strijd met kanker hebben moeten opgeven, ik vind het ontzettend dapper hoe ze zichzelf hebben laten filmen. Behalve Yvon Jaspers vind ik het een geslaagd programma.
maandag 8 maart 2010 om 22:00
quote:VlammendeTroela schreef op 08 maart 2010 @ 17:20:
Wat ik ervan leer, en wat ik bewonder van de mensen in de eerste twee series, is de gigantische levenslust die ze uitstralen. Ze genieten zo intens van elk moment, daar kan zo'n beetje iedereen nog wat van leren denk ik..
Tja, en dat is soms ook alleen maar omdat ze in beeld zijn.
Ik ken iemand die kanker had en zag dan op TV andere kankerpatiënten die hartstikke positief waren en vol levenslust, en die ging zich weer rot voelen dat hij het allemaal verkeerd deed. Hij heeft toen korrelatie gebeld na de uitzending en daar zeiden ze dat mensen vaak extra positief zijn als ze in beeld komen. Dus.
Maar goed, je kunt er wel van leren meer te waarderen wat je allemaal hebt en kunt, dat wel.
Wat ik ervan leer, en wat ik bewonder van de mensen in de eerste twee series, is de gigantische levenslust die ze uitstralen. Ze genieten zo intens van elk moment, daar kan zo'n beetje iedereen nog wat van leren denk ik..
Tja, en dat is soms ook alleen maar omdat ze in beeld zijn.
Ik ken iemand die kanker had en zag dan op TV andere kankerpatiënten die hartstikke positief waren en vol levenslust, en die ging zich weer rot voelen dat hij het allemaal verkeerd deed. Hij heeft toen korrelatie gebeld na de uitzending en daar zeiden ze dat mensen vaak extra positief zijn als ze in beeld komen. Dus.
Maar goed, je kunt er wel van leren meer te waarderen wat je allemaal hebt en kunt, dat wel.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 9 maart 2010 om 13:46
quote:koko67 schreef op 08 maart 2010 @ 16:40:
Ik ga ook zeker niet kijken. Wat leer je dan over het leven en de dood, ikbenanoniem?
Je ziet in die serie dat er mensen dood gaan aan een ongeneeslijke ziekte, vreselijk. Maar er iets van leren?
Aangezien ik het al meerdere malen van heel dichtbij heb meegemaakt, is het voor mij zeker geen aapjes kijken. Ik vind de mensen die ze filmen heel erg dapper en vol in het leven staan. Ze laten zien dat je met kanker ook kunt leven, al ga je er uiteindelijk wel aan dood.
Het leert mij iets in die zin over leven en relativeren. Over de veerkracht van mensen. En over het uiteindelijke loslaten.
Ik ga ook zeker niet kijken. Wat leer je dan over het leven en de dood, ikbenanoniem?
Je ziet in die serie dat er mensen dood gaan aan een ongeneeslijke ziekte, vreselijk. Maar er iets van leren?
Aangezien ik het al meerdere malen van heel dichtbij heb meegemaakt, is het voor mij zeker geen aapjes kijken. Ik vind de mensen die ze filmen heel erg dapper en vol in het leven staan. Ze laten zien dat je met kanker ook kunt leven, al ga je er uiteindelijk wel aan dood.
Het leert mij iets in die zin over leven en relativeren. Over de veerkracht van mensen. En over het uiteindelijke loslaten.
