Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk 2012
zaterdag 27 februari 2010 om 15:36
De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
vrijdag 12 maart 2010 om 13:03
Tja ik vind de reacties op Yvon ook ietwat overdreven. Je weet hoe ze presenteert dus kan je niet een 2e Patrick Lodiers verwachten?
Ze is dezelfde persoon als in Boer Zoekt Vrouw. En ik moet idd ff wennen aan haar manier van presenteren in dit programma. Maar ik vind het niet dramatisch slecht of misplaatst.
Ze is dezelfde persoon als in Boer Zoekt Vrouw. En ik moet idd ff wennen aan haar manier van presenteren in dit programma. Maar ik vind het niet dramatisch slecht of misplaatst.
vrijdag 12 maart 2010 om 13:19
Ik vind het een heftig programma, maar mooi om te kijken, hoewel mooi helemaal niet de goede bewoording is natuurlijk.
Yvon Jaspers, tja ze presenteert het anders en het is wennen denk. Maar dat vind ik met alle programma's die een nieuwe presentator krijgen (was met wie is de mol ook zo)...
Sommige vragen vond ik stelde ze irritant, maar vond haar wel oprecht overkomen
Yvon Jaspers, tja ze presenteert het anders en het is wennen denk. Maar dat vind ik met alle programma's die een nieuwe presentator krijgen (was met wie is de mol ook zo)...
Sommige vragen vond ik stelde ze irritant, maar vond haar wel oprecht overkomen
vrijdag 12 maart 2010 om 13:50
Als je ziet dat er al 3 van de 6 zijn over leden (eerst in eind 2008)... dan kan je na gaan hoeveel tijd er inzit in het maken van een serie met 7? afleveringen....... ik kan begrijpen dat partick het na 2 seizoenen heeft gezien..... je gaat toch heel close om met de cast misschien is "bevriend" een groot woord... maar je leeft met ze mee.
ik vond het al ondragelijk dat mijn vader aan kanker overleed.... laat staan dat je 6 mensen in korte tijd ziet over lijden (en de lijdens weg daar naar toe)
Petje af voor Yvon,... ik zou het niet kunnen ...... ik vind het een mooie en oprechte serie,.... ookal maakt het me erg verdrietig om er na te kijken.....
ik vond het al ondragelijk dat mijn vader aan kanker overleed.... laat staan dat je 6 mensen in korte tijd ziet over lijden (en de lijdens weg daar naar toe)
Petje af voor Yvon,... ik zou het niet kunnen ...... ik vind het een mooie en oprechte serie,.... ookal maakt het me erg verdrietig om er na te kijken.....
vrijdag 12 maart 2010 om 14:24
DUtchie je zegt "ik vond het al ondragelijk dat mijn vader aan kanker overleed" en wat zou een presentator dan wel niet moeten.
Denk dat het inderdaad moeilijk moet zijn voor een presentator, een arts, een verpleegkundige. Ik werk in de huisartsenzorg en zie ook vaker dan me lief is mensen langzaam aftakelen en een terminale fase ingaan.
Maar toch blijft dat, hoeveel een presentator of een verpleegkundige of ik er ook meemaken, altijd veel minder heftig dan wanneer het je eigen ouders/familie/partner betreft. Je hebt geen keus dan enige afstand te houden en dat kun je met je ouders niet doen. Die heb je heel je leven al.
Denk dat het inderdaad moeilijk moet zijn voor een presentator, een arts, een verpleegkundige. Ik werk in de huisartsenzorg en zie ook vaker dan me lief is mensen langzaam aftakelen en een terminale fase ingaan.
Maar toch blijft dat, hoeveel een presentator of een verpleegkundige of ik er ook meemaken, altijd veel minder heftig dan wanneer het je eigen ouders/familie/partner betreft. Je hebt geen keus dan enige afstand te houden en dat kun je met je ouders niet doen. Die heb je heel je leven al.
vrijdag 12 maart 2010 om 17:30
Ik vond het een mooie aflevering. Moet inderdaad wel wennen aan de presentatie van Yvon, vooral op de manier hoe ze in de tattoo-shop met Pieter-Jan omging. Beetje te overdreven misschien maar ook wel weer relativerend.
Ik kijk dit programma ook altijd. Vooral omdat het (klinkt voor sommigen misschien raar) relativerend werkt. Ik ben nogal eens een zwartkijker en als ik dit programma heb gekeken, dan weet ik weer dat het allemaal niet zo erg is wat ik meemaak/meegemaakt heb. Het is zeker niet zo dat ik wil zeggen dat ik beter wil worden van andermans narigheid. Maar het zet je wel aan het nadenken vind ik.
Ik kijk dit programma ook altijd. Vooral omdat het (klinkt voor sommigen misschien raar) relativerend werkt. Ik ben nogal eens een zwartkijker en als ik dit programma heb gekeken, dan weet ik weer dat het allemaal niet zo erg is wat ik meemaak/meegemaakt heb. Het is zeker niet zo dat ik wil zeggen dat ik beter wil worden van andermans narigheid. Maar het zet je wel aan het nadenken vind ik.
Na regen komt regent, kijk maar in de woordenboek
vrijdag 12 maart 2010 om 17:50
Ik vind het een goed programma.Heb het toen ook gekeken
toen Patrick het deed en Yvonne doet het dan op haar manier.
Ik ken haar nog niet zo goed en ga haar ook niet afzeiken omdat zij het anders doet dan Patrick.Het programma zelf vind
ik zowel ontroerend als ook heftig.En het is zeker ook goed
eruit te halen en te genieten van alles zo goed mogelijk.Ik blijf
gewoon kijken (en niet uit sensatielust).Ik heb ook heftige dingen meegemaakt maar dan weer andere dingen.
toen Patrick het deed en Yvonne doet het dan op haar manier.
Ik ken haar nog niet zo goed en ga haar ook niet afzeiken omdat zij het anders doet dan Patrick.Het programma zelf vind
ik zowel ontroerend als ook heftig.En het is zeker ook goed
eruit te halen en te genieten van alles zo goed mogelijk.Ik blijf
gewoon kijken (en niet uit sensatielust).Ik heb ook heftige dingen meegemaakt maar dan weer andere dingen.
zaterdag 13 maart 2010 om 11:23
Ik heb de eerste twee series ook gezien en heb donderdag ook weer gekeken. Toen het voor het eerst werd uitgezonden, in maart 2006, was er net een vriendin van mij overleden. Niet aan kanker, maar aan de gevolgen van een andere ziekte. \ik vond het toen erg aangrijpend, maar ik vond het toen fijn om te zien hoe anderen er mee omgingen.
Omdat ik serie 1 mooi en integer gemaakt vond, heb ik serie 2 ook gekeken. En ja, het raakte me weer. Ik was oprecht verdrietig toen, met name Margreet, Karina en Emmy waren overleden.
Nu ga ik toch ook weer kijken. Maar ik vond het nu al hartverscheurend. Die Pieterjan, zo jong... Maarja, die vriendin van mij waarover ik hierboven schreef was ook 16. Ik weet dus weldegelijk dat het gebeurt, maar dat wil niet zeggen dat het je minder raakt. En dan Sandra. Altijd zo sportief, een godelijk lichaam, en dan gebeurt je dat. En Maartje, die zag er zo mooi uit in haar trouwjurk, maar die is er dus ook al niet meer. Ja, dat stemt je wel verdrietig.
Ik vond het trouwens best eeh gek dat Bob? en zijn vriendin nog over een kind nadenken / na dachten. Ik kan me heel goed voorstellen dat de wens er is, maar ik vind het vreemd dat je dan evt. voor een kind besluit dat het zonder vader opgroeit. Dat is bij bewust alleenstaande moeders natuurlijk ook wel, maar daar bij vind ik het ook best appart dat ze voor het kind beslist dat het geen vader heeft.
Lonneke vind ik ook triest. Je opa en oma verloren aan kanker, je vader, en dan ben je verdomme 26 en dan ga je er zelf aan dood. Hoe erg moet dat zijn voor bijvoorbeeld haar moeder... Maar zij heeft hopelijk nog een tijd te gaan...
Ik vond Patrick een goede presentator. Durfde inderdaad goede vragen te dstellen, op de goede manier. Maar ik heb me ook niet geirriteerd aan Yvon, Zij doet het op haar manier en ik vond het goed. Oprecht. Dat ze inderdaad ook aan Pieter Jan vroeg of ze niet te hard was. En ja, een bepaald stukjr, bij Bob was dat geloof ik, ( heet ie wel Bob?) kreeg ik wel een flashback naar haar klokhuis tijd. Stelde ze een vraag een beetje kinderlijk. Maar ja, ze heeft twee kleine kindjes. Ze moet er misschien ook een beetje inkomen. Ik vond haar in ieder geval totaal niet storend.
Omdat ik serie 1 mooi en integer gemaakt vond, heb ik serie 2 ook gekeken. En ja, het raakte me weer. Ik was oprecht verdrietig toen, met name Margreet, Karina en Emmy waren overleden.
Nu ga ik toch ook weer kijken. Maar ik vond het nu al hartverscheurend. Die Pieterjan, zo jong... Maarja, die vriendin van mij waarover ik hierboven schreef was ook 16. Ik weet dus weldegelijk dat het gebeurt, maar dat wil niet zeggen dat het je minder raakt. En dan Sandra. Altijd zo sportief, een godelijk lichaam, en dan gebeurt je dat. En Maartje, die zag er zo mooi uit in haar trouwjurk, maar die is er dus ook al niet meer. Ja, dat stemt je wel verdrietig.
Ik vond het trouwens best eeh gek dat Bob? en zijn vriendin nog over een kind nadenken / na dachten. Ik kan me heel goed voorstellen dat de wens er is, maar ik vind het vreemd dat je dan evt. voor een kind besluit dat het zonder vader opgroeit. Dat is bij bewust alleenstaande moeders natuurlijk ook wel, maar daar bij vind ik het ook best appart dat ze voor het kind beslist dat het geen vader heeft.
Lonneke vind ik ook triest. Je opa en oma verloren aan kanker, je vader, en dan ben je verdomme 26 en dan ga je er zelf aan dood. Hoe erg moet dat zijn voor bijvoorbeeld haar moeder... Maar zij heeft hopelijk nog een tijd te gaan...
Ik vond Patrick een goede presentator. Durfde inderdaad goede vragen te dstellen, op de goede manier. Maar ik heb me ook niet geirriteerd aan Yvon, Zij doet het op haar manier en ik vond het goed. Oprecht. Dat ze inderdaad ook aan Pieter Jan vroeg of ze niet te hard was. En ja, een bepaald stukjr, bij Bob was dat geloof ik, ( heet ie wel Bob?) kreeg ik wel een flashback naar haar klokhuis tijd. Stelde ze een vraag een beetje kinderlijk. Maar ja, ze heeft twee kleine kindjes. Ze moet er misschien ook een beetje inkomen. Ik vond haar in ieder geval totaal niet storend.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
zaterdag 13 maart 2010 om 15:22
zaterdag 13 maart 2010 om 18:20
Enigme dus je vind het ook egoistisch als een vrouw besluit om alleen een kind te nemen m.b.v. een zaaddonor?
En vind je het ook egoistisch als twee mannen of twee vrouwen besluiten een kind te nemen, aangezien ze dan ook niet met een moeder of vader opgroeien?
Waarom moet alles maar volgens het traditionele plaatje?
En waarom zou je geen kind meer mogen omdat je ziek ben? Sommige leven nog heel lang, ondanks dat ze zijn uitbehandeld. Volgens mij leeft er namelijk nog steeds iemand uit de eerste serie.
En vind je het ook egoistisch als twee mannen of twee vrouwen besluiten een kind te nemen, aangezien ze dan ook niet met een moeder of vader opgroeien?
Waarom moet alles maar volgens het traditionele plaatje?
En waarom zou je geen kind meer mogen omdat je ziek ben? Sommige leven nog heel lang, ondanks dat ze zijn uitbehandeld. Volgens mij leeft er namelijk nog steeds iemand uit de eerste serie.
zaterdag 13 maart 2010 om 20:56
@discovery: Ik denk dat enigme bedoelt dat het besluit tot het krijgen van een kind altijd een egoïstisch besluit is, ook als het om een man-vrouwrelatie gaat waarbij beide partners (naar verwachting) gezond zijn.
Ik denk dat elk besluit egoïstisch is: wel kinderen, geen kinderen, kinderen krijgen in je eentje, kinderen krijgen als homostel.
Je probeert ten slotte te streven naar de situatie die voor jou het prettigst is.
Ik moest in het begin wel wennen aan zwangerschappen bij stellen waarbij één van de twee ongeneeslijk ziek is maar ik begin het wel steeds meer te begrijpen.
Je weet inderdaad niet hoe lang je nog gaat leven en hoeveel je je kind kunt meegeven en je kind van jou ervaart maar je krijgt wel een kind samen met een persoon van wie je veel houdt.
Ook als één van de partners overlijdt als het kind heel jong of zelfs nog niet geboren is, kan de andere partner wel heel veel vertellen over de vader/moeder.
In het geval van Bob en Nancy kan het ook uit praktische overwegingen een goed besluit zijn. Nancy 'spendeert' haar 'vruchtbare' jaren met Bob en stel dat ze nu niet voor een kind zouden gaan dan is het nog maar de vraag of Nancy dan ooit een kindje zou krijgen.
Ik denk dat elk besluit egoïstisch is: wel kinderen, geen kinderen, kinderen krijgen in je eentje, kinderen krijgen als homostel.
Je probeert ten slotte te streven naar de situatie die voor jou het prettigst is.
Ik moest in het begin wel wennen aan zwangerschappen bij stellen waarbij één van de twee ongeneeslijk ziek is maar ik begin het wel steeds meer te begrijpen.
Je weet inderdaad niet hoe lang je nog gaat leven en hoeveel je je kind kunt meegeven en je kind van jou ervaart maar je krijgt wel een kind samen met een persoon van wie je veel houdt.
Ook als één van de partners overlijdt als het kind heel jong of zelfs nog niet geboren is, kan de andere partner wel heel veel vertellen over de vader/moeder.
In het geval van Bob en Nancy kan het ook uit praktische overwegingen een goed besluit zijn. Nancy 'spendeert' haar 'vruchtbare' jaren met Bob en stel dat ze nu niet voor een kind zouden gaan dan is het nog maar de vraag of Nancy dan ooit een kindje zou krijgen.
zaterdag 13 maart 2010 om 21:12
Eigenlijk vind ik, puur persoonlijk, het best egoistisch als je voor een kind kiest terwijl een ouder (in dit geval de vader) waarschijnlijk niet lang meer leeft. Maar ik vind ook dat je niet mag oordelen over een situatie als je er zelf niet in zit, dus daarom noemde ik het in mijn vorige posting appart.
Maar ja: ik vind moeders die kiezen voor een kind via een zaaddonor ook egoistisch ja. Misschien nog wel erger dan in het geval van Bob en Nancy. Iemand die een kind krijgt via een zaaddonor, kiest echt daar bewust voor. Bob en Nancy worden nog tot de situatie gedwongen. Hoewel ze er ook voor zouden kunnen kiezen geen kind te nemen.
Ik heb al drie mensen in mijn leven gekend die jong hun vader of moeder hebben moeten missen Dat deed ze veel verdriet. Dus daarom zou ik er zelf denk ik nooit voor kiezen. Ik heb zelf ook een partner gehad die levensbedreigend ziek was. Voor ons heeft het altijd vast gestaan dat er nooit kinderen zouden komen. Maar we waren sowieso nog erg jong. En dat was praktisch gezien ook niet te doen geweest.
Bij homostellen vind ik het toch weer anders. Dan heeft een kind in ieder geval twee ouders. Ook al zijn ze van hetzelfde geslacht.
Maar dat is mijn mening. En daar hoeven Bob en Nancy, of wie dan ook, niet naar te luisteren.
Maar ja: ik vind moeders die kiezen voor een kind via een zaaddonor ook egoistisch ja. Misschien nog wel erger dan in het geval van Bob en Nancy. Iemand die een kind krijgt via een zaaddonor, kiest echt daar bewust voor. Bob en Nancy worden nog tot de situatie gedwongen. Hoewel ze er ook voor zouden kunnen kiezen geen kind te nemen.
Ik heb al drie mensen in mijn leven gekend die jong hun vader of moeder hebben moeten missen Dat deed ze veel verdriet. Dus daarom zou ik er zelf denk ik nooit voor kiezen. Ik heb zelf ook een partner gehad die levensbedreigend ziek was. Voor ons heeft het altijd vast gestaan dat er nooit kinderen zouden komen. Maar we waren sowieso nog erg jong. En dat was praktisch gezien ook niet te doen geweest.
Bij homostellen vind ik het toch weer anders. Dan heeft een kind in ieder geval twee ouders. Ook al zijn ze van hetzelfde geslacht.
Maar dat is mijn mening. En daar hoeven Bob en Nancy, of wie dan ook, niet naar te luisteren.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
zaterdag 13 maart 2010 om 21:49
zondag 14 maart 2010 om 12:25
quote:_discovery_ schreef op 13 maart 2010 @ 18:20:
Enigme dus je vind het ook egoistisch als een vrouw besluit om alleen een kind te nemen m.b.v. een zaaddonor?
En vind je het ook egoistisch als twee mannen of twee vrouwen besluiten een kind te nemen, aangezien ze dan ook niet met een moeder of vader opgroeien?
Waarom moet alles maar volgens het traditionele plaatje?
En waarom zou je geen kind meer mogen omdat je ziek ben? Sommige leven nog heel lang, ondanks dat ze zijn uitbehandeld. Volgens mij leeft er namelijk nog steeds iemand uit de eerste serie.Euhmmm ik vind een kinderwens altijd een egoistische keuze. Wat de oudersamenstelling ook moge zijn. Alleen als je beginsituatie niet zo ideaal mogelijk is, vind het nog egoistischer.
En dat er nog steeds iemand leeft uit de 1e serie. Nou en? Dat is er 1 van de 10 of 12.
Enigme dus je vind het ook egoistisch als een vrouw besluit om alleen een kind te nemen m.b.v. een zaaddonor?
En vind je het ook egoistisch als twee mannen of twee vrouwen besluiten een kind te nemen, aangezien ze dan ook niet met een moeder of vader opgroeien?
Waarom moet alles maar volgens het traditionele plaatje?
En waarom zou je geen kind meer mogen omdat je ziek ben? Sommige leven nog heel lang, ondanks dat ze zijn uitbehandeld. Volgens mij leeft er namelijk nog steeds iemand uit de eerste serie.Euhmmm ik vind een kinderwens altijd een egoistische keuze. Wat de oudersamenstelling ook moge zijn. Alleen als je beginsituatie niet zo ideaal mogelijk is, vind het nog egoistischer.
En dat er nog steeds iemand leeft uit de 1e serie. Nou en? Dat is er 1 van de 10 of 12.
zondag 14 maart 2010 om 16:42
Erg mooi, ik ga het zeker volgen! Ik vond Yvon af en toe inderdaad een beetje "te", maar het doet niet af aan de documentaire (zieke man loopt met verhuisdoos de trap op, Yvon vraagt vooraf heel vriendelijk of hij dat wel aankan. Tijdens het traplopen gaat ze hem vervolgens bestoken met vragen . Lijkt me niet echt handig als zijn conditie al niet optimaal is)
zondag 14 maart 2010 om 19:40
quote:Enigme schreef op 14 maart 2010 @ 12:25:
[...]
Euhmmm ik vind een kinderwens altijd een egoistische keuze. Wat de oudersamenstelling ook moge zijn. Alleen als je beginsituatie niet zo ideaal mogelijk is, vind het nog egoistischer.
En dat er nog steeds iemand leeft uit de 1e serie. Nou en? Dat is er 1 van de 10 of 12.
Ok, ik had niet begrepen dat je het in het algemeen al een egoistische keuze vindt. Tja zit wat in.
Oh en Bob kan ook 1 van die 10 of 12 zijn, waar hij dus mogelijk een kans heeft zijn kind nog een tijd te zien opgroeien. Ik vind het geen reden om niet voor een kind te gaan, omdat hij mogelijk net bij de (grote) groep hoort die wel vrij snel overlijdt.
[...]
Euhmmm ik vind een kinderwens altijd een egoistische keuze. Wat de oudersamenstelling ook moge zijn. Alleen als je beginsituatie niet zo ideaal mogelijk is, vind het nog egoistischer.
En dat er nog steeds iemand leeft uit de 1e serie. Nou en? Dat is er 1 van de 10 of 12.
Ok, ik had niet begrepen dat je het in het algemeen al een egoistische keuze vindt. Tja zit wat in.
Oh en Bob kan ook 1 van die 10 of 12 zijn, waar hij dus mogelijk een kans heeft zijn kind nog een tijd te zien opgroeien. Ik vind het geen reden om niet voor een kind te gaan, omdat hij mogelijk net bij de (grote) groep hoort die wel vrij snel overlijdt.
