Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk 2016
donderdag 7 januari 2016 om 23:48
Vandaag was de eerste aflevering van Over mijn lijk.
Aangezien ik zag dat er geen topic was, zal ik beginnen.
Elk seizoen zit ik met regelmaat met tranen in mijn ogen te kijken.. Hartverscheurend!
Dit jaar:
Edgar:
Ziektebeeld: Longkanker met uitzaaiingen in de lever en wervelkolom
In 2014 krijgt de sportieve, niet rokende Edgar van 34 te horen dat hij longkanker heeft. Als snel blijkt dat Edgar niet te genezen is en dat hij nog maximaal één jaar heeft.
Eveline:
Ziektebeeld: Baarmoederhalskanker met uitzaaiingen
Eveline is een fanatieke student die bezig is met twee masterstudies. En dan hoort ze opeens dat ze baarmoederhalskanker heeft. Met uitzaaiingen.
Mathijs:
Ziektebeeld: Oscteosarcoom; botkanker met uitzaaiingen
De 18-jarige Mathijs komt er per toeval achter dat hij kanker heeft. Tijdens een voetbalwedstrijd breekt hij zijn kuitbeen. Wanneer hij in het ziekenhuis komt blijkt hij een tumor ter grootte van een mannenvuist in zijn bot te hebben.
Ariejanne:
Ziektebeeld: Baarmoederhalskanker
Ariejanne is 29 en moeder van Lennard (12) en Jennifer (6 ). Ze werkt in de thuiszorg en geniet vol van haar gezin. Tot ze in 2012 hoort dat ze baarmoederhalskanker heeft.
Chelsea:
Ziektebeeld: PSMA, een zeldzame variant van ALS
Chelsea is 22 jaar en heeft PSMA, een zeldzame vorm van ALS. “Het komt voornamelijk voor bij 40-plussers, dus ik ben wel een gevalletje apart.”
Aangezien ik zag dat er geen topic was, zal ik beginnen.
Elk seizoen zit ik met regelmaat met tranen in mijn ogen te kijken.. Hartverscheurend!
Dit jaar:
Edgar:
Ziektebeeld: Longkanker met uitzaaiingen in de lever en wervelkolom
In 2014 krijgt de sportieve, niet rokende Edgar van 34 te horen dat hij longkanker heeft. Als snel blijkt dat Edgar niet te genezen is en dat hij nog maximaal één jaar heeft.
Eveline:
Ziektebeeld: Baarmoederhalskanker met uitzaaiingen
Eveline is een fanatieke student die bezig is met twee masterstudies. En dan hoort ze opeens dat ze baarmoederhalskanker heeft. Met uitzaaiingen.
Mathijs:
Ziektebeeld: Oscteosarcoom; botkanker met uitzaaiingen
De 18-jarige Mathijs komt er per toeval achter dat hij kanker heeft. Tijdens een voetbalwedstrijd breekt hij zijn kuitbeen. Wanneer hij in het ziekenhuis komt blijkt hij een tumor ter grootte van een mannenvuist in zijn bot te hebben.
Ariejanne:
Ziektebeeld: Baarmoederhalskanker
Ariejanne is 29 en moeder van Lennard (12) en Jennifer (6 ). Ze werkt in de thuiszorg en geniet vol van haar gezin. Tot ze in 2012 hoort dat ze baarmoederhalskanker heeft.
Chelsea:
Ziektebeeld: PSMA, een zeldzame variant van ALS
Chelsea is 22 jaar en heeft PSMA, een zeldzame vorm van ALS. “Het komt voornamelijk voor bij 40-plussers, dus ik ben wel een gevalletje apart.”
The finest pleasure is kindness to others.
vrijdag 26 februari 2016 om 08:56
quote:Wilhelmina82 schreef op 25 februari 2016 @ 23:25:
[...]
Dat kan en vind ik ook zeker een interessante discussie hoor. Alleen moet je er dan voor kiezen om te trouwen terwijl je aan haar man kan zien dat hij het er wat minder mee eens is/anders in het proces staat. Een echtgenoot heeft er toch ook recht op om er deel van te zijn, in voor- en tegenspoed?Hoe zie jij dat dan aan haar man? En waarom denk jij te weten dat jij de dingen die jij denkt te zien goed interpreteert?
[...]
Dat kan en vind ik ook zeker een interessante discussie hoor. Alleen moet je er dan voor kiezen om te trouwen terwijl je aan haar man kan zien dat hij het er wat minder mee eens is/anders in het proces staat. Een echtgenoot heeft er toch ook recht op om er deel van te zijn, in voor- en tegenspoed?Hoe zie jij dat dan aan haar man? En waarom denk jij te weten dat jij de dingen die jij denkt te zien goed interpreteert?
vrijdag 26 februari 2016 om 09:00
quote:calvijn1 schreef op 26 februari 2016 @ 08:56:
[...]
Dat zegt Wilhelmina.x toch ook helemaal niet?
Gedurende de afleveringen kwam af en toe naar voren dat haar man moeite had met een aantal dingen die Eveline graag wildedat is niet waar. ik heb de aflevering gezien. Man had het moeilijk. nergens werd duidelijk dat hij moeite had met wat evelien wilde. Het zou ook kunnen zijn dat hij praten over de begrafenis van zijn vrouw gewoon moeilijk vindt
[...]
Dat zegt Wilhelmina.x toch ook helemaal niet?
Gedurende de afleveringen kwam af en toe naar voren dat haar man moeite had met een aantal dingen die Eveline graag wildedat is niet waar. ik heb de aflevering gezien. Man had het moeilijk. nergens werd duidelijk dat hij moeite had met wat evelien wilde. Het zou ook kunnen zijn dat hij praten over de begrafenis van zijn vrouw gewoon moeilijk vindt
vrijdag 26 februari 2016 om 09:16
quote:Bruschetta schreef op 26 februari 2016 @ 09:14:
Bij mij wekte hij ook de indruk haar ideeën echt te moeten laten bezinken.
Hij hoeft natuurlijk ook niet alles toe te juichen maar zal wss wel gewoon accepteren dat dat haar wensen zijn.Laten bezinken is een mooie beschrijving
Bij mij wekte hij ook de indruk haar ideeën echt te moeten laten bezinken.
Hij hoeft natuurlijk ook niet alles toe te juichen maar zal wss wel gewoon accepteren dat dat haar wensen zijn.Laten bezinken is een mooie beschrijving
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 26 februari 2016 om 10:08
Die kraan hier ook open gisteren hoor. En helemaal na het overlijdensbericht deze week.
Patrick vond ik goed. Yvon voor dit programma niet. Valerio vindt ik echt passen. Maar was al "fan" van zijn manier van doen door het programma Je zal het maar hebben. Geweldig deed hij dat (vond ik dan). Daarom had ik er ook alle vertrouwen in dat ze de juiste hadden gekozen.
En bij Je zal het maar hebben, was er geen sprake (althans niet tijdens opnames of intentie) dat diegene waar hij naartoe ging kwamen te overlijden. Maar dit kun je van je te voren ook nooit weten hoe je reactie zal zijn, het is actie-reactie en dit kun je ook niet oefenen of eindeloos herhalen als het een keer niet goed gaat (gesprek met Mathijs bijvoorbeeld).
Hoop dat hij het volgende seizoen (als die komt en helaas dat het überhaupt gemaakt kan worden dit programma) ook mag doen.
Ben nog helemaal ontdaan van Lennard.
Patrick vond ik goed. Yvon voor dit programma niet. Valerio vindt ik echt passen. Maar was al "fan" van zijn manier van doen door het programma Je zal het maar hebben. Geweldig deed hij dat (vond ik dan). Daarom had ik er ook alle vertrouwen in dat ze de juiste hadden gekozen.
En bij Je zal het maar hebben, was er geen sprake (althans niet tijdens opnames of intentie) dat diegene waar hij naartoe ging kwamen te overlijden. Maar dit kun je van je te voren ook nooit weten hoe je reactie zal zijn, het is actie-reactie en dit kun je ook niet oefenen of eindeloos herhalen als het een keer niet goed gaat (gesprek met Mathijs bijvoorbeeld).
Hoop dat hij het volgende seizoen (als die komt en helaas dat het überhaupt gemaakt kan worden dit programma) ook mag doen.
Ben nog helemaal ontdaan van Lennard.
I love you,because you join on my weirdness
vrijdag 26 februari 2016 om 13:43
Ik heb dat stuk van Eveline en haar vriendin gelezen en kan me er van alles bij voorstellen.
Wij zijn bij mijn vader gebleven toen die gesedeerd was, wachtend tot hij zou overlijden en hoewel dat maar 2 dagen duurde herken ik het gevoel wel. Wij waren opgelucht toen het "eindelijk" klaar was, je wacht op het onvermijdelijke en verder is er weinig ruimte voor iets anders.
Wel bizar dat ze dus nog steeds leeft terwijl ze dacht dat het snel voorbij zou zijn na het afscheidsfeest.
Dan heb je dus je hele bucketlist afgevinkt, en dan? Dat lijkt mij ook niet makkelijk, ook niet voor haar dierbaren.
En Chelsea, kan begrijpen dat zij ook een raar omslagpunt heeft gehad zoals ze zelf al zei. Ze heeft nu moeten leren leven met haar beperkingen terwijl ze dacht te gaan overlijden, ook niet makkelijk om de rest van je leven zo afhankelijk te zijn van anderen.
En Valerio doet het hartstikke goed, beter dan Yvon vind ik.
Wij zijn bij mijn vader gebleven toen die gesedeerd was, wachtend tot hij zou overlijden en hoewel dat maar 2 dagen duurde herken ik het gevoel wel. Wij waren opgelucht toen het "eindelijk" klaar was, je wacht op het onvermijdelijke en verder is er weinig ruimte voor iets anders.
Wel bizar dat ze dus nog steeds leeft terwijl ze dacht dat het snel voorbij zou zijn na het afscheidsfeest.
Dan heb je dus je hele bucketlist afgevinkt, en dan? Dat lijkt mij ook niet makkelijk, ook niet voor haar dierbaren.
En Chelsea, kan begrijpen dat zij ook een raar omslagpunt heeft gehad zoals ze zelf al zei. Ze heeft nu moeten leren leven met haar beperkingen terwijl ze dacht te gaan overlijden, ook niet makkelijk om de rest van je leven zo afhankelijk te zijn van anderen.
En Valerio doet het hartstikke goed, beter dan Yvon vind ik.
vrijdag 26 februari 2016 om 14:58
Stukje op Facebook van Eveline,
Geen goede woorden kan ik bedenken die kunnen beschrijven in welke mate ik rust had gevonden in het feit dat de dood voor mijn deur stond. Ik voelde zo’n onwerkelijke tevredenheid en dankbaarheid voor het leven dat ik had gehad, hoe kort dit ook nog mocht duren; het was goed zoals het was.
Ik had eind 2013 ‘ongeveer een jaar’ van mijn arts gekregen, en zeker nu achteraf bezien, is zoiets heel vreemd. Want daarmee dacht ik een soort van zekerheid te hebben gekregen, mijn leven werd afgebakend. 2014 zou ik nog (gedeeltelijk) meemaken, daarna niet meer. Ik had dus eigenlijk geen toekomst meer, en daarom was ‘in het NU leven’ gemakkelijker voor mij.
Door die geschatte tijdslimiet werd het jaar 2014 een ongelooflijk bijzonder en vooral intens jaar. Het beïnvloedde niet alleen míjn leven, maar ook dat van de vele dierbaren om mij heen. Alles stond in het teken van mijn ziekte, van de vergankelijkheid van ons leven, de beperkingen en van het bijeensprokkelen van mooie momenten en daarmee herinneringen voor de toekomst. Bij alles wat wij ondernamen in de laatste jaren werd de ervaring in het moment doordrenkt met een bepaalde lading: het leven kan zo kort zijn, luister meer naar je gevoel, geniet! En meer van dit zulk soort dingen.. Stel, de artsen hadden mij vijf jaar gegeven, of tien, hadden mijn omgeving en ik die laatste twee jaren dan anders ervaren? Zou mijn leven in die periode er dan anders hebben uitgezien? Absoluut!
Los van de tijdslimiet, speelde de kanker dus niet alleen in mijn leven de hoofdrol, maar ook in dat van mijn man, mijn ouders en broertje en van veel vrienden en vriendinnen. Aangezien vrijwel iedereen een dierbare in hun naaste omgeving kent met deze ziekte met helaas veelal een fatale afloop, zal bovenstaand voor velen herkenbaar zijn. En met bovenstaand bedoel ik dan simpel gezegd: de gegeven tijd die nog rest optimaal van en met elkaar genieten.
Maar wat nu als de hoofdrolspe(e)l(st)er klaar is om te sterven. De uitvaart is geregeld, afscheid is genomen en jij als dierbare ziet dat jouw geliefde steeds vaker te maken krijgt met wat voor soort vorm van lijden dan ook. En jij als dierbare beseft steeds meer dat na het overlijden van die persoon er nog een verdomd zwaar rouwtraject te wachten staat. Alles staat ‘on-hold’, ook jouw leven, maar dat ene finale moment blijft maar uit. Dagen worden weken, en voor je het weet worden weken maanden. Totaal tegen alle verwachtingen in gebeurde dat ook bij mij. Vanavond kon je zien in Over mijn Lijk dat we klaar waren voor mijn sterven, ik gaf zelfs een heus afscheidsfeest voor familie en vrienden, omdat we oprecht dachten dat door de nieuwe uitzaaiing en de toenemende klachten mijn resterende tijd bijzonder kort zou zijn.
Maar het sterven kwam niet. Ik schreef al eerder over de onverwachte reserve tijd, ik ben letterlijk ‘over de datum’. Waarbij de switch van het voorbereiden op de dood, naar het voorbereiden op het leven me totaal niet gemakkelijk afging. Maar ook voor de dierbaren om mij heen blijkt de blessuretijd een waar gevecht soms.
Een tijdje na mijn afscheidsfeest had ik met mijn goede vriendin Saskia een gesprek over dit thema: als naaste klaar zijn voor iemands afscheid. Ernaar uitkijken misschien zelfs wel op een bepaalde vreemde manier. Ondanks dat wij als vriendinnen nooit of te nimmer een gespreksthema uit de weg zijn gegaan, bleek dit voor haar erg zwaar om aan te kaarten. En juist daarom, omdat het zo verdomd lastig is, er een soort taboe op lijkt te rusten en omdat wij sowieso geloven in totale open- en eerlijkheid in zo’n heftige situatie als deze, deelt zij graag de kern van ons gesprek.
* * *
Waarom ik als vriendin van Eef er ook klaar voor was? Hoe bizar het misschien ook klinkt, maar voor mijn gevoel was de cirkel rond. In 2014 hadden we álles intens samen mogen beleven. De bucketlist was afgevinkt. Alles was gezegd en gedaan. Met een bepaalde hyperbewustheid van alle ‘laatste keren’. Met de komst van uitzaaiing Jean Pierre in november groeide de gedachte ‘dat het begin van het einde’ nu echt was begonnen. Kortom, ik groeide helemaal mee in Eef haar rust en acceptatie naar haar dood toe. Een extra toevoeging hierbij is dat ik er op een bepaalde manier ook een soort van naar snakte (hoewel ik dit wel met het schaamrood op mijn kaken typ). Maar vanaf het bericht ‘ongeneeslijk’ (en eigenlijk alle tijd daarvoor ook al) geef jij, als naaste, jouw gevoel weinig ruimte. Je hebt een enorm verdriet, maar schuift het stoer en doelbewust voor je uit. Nú is Eef er nog, kun je samen in het ‘nu’ leven en intens genieten van alle momenten. Dus wil je dat zonder meer doen! Waardoor je de pijn van dat moment uitstelt tot later. Je prent jezelf in; nog even sterk zijn, dan mag de pijn komen. En dus zet je je tanden op elkaar, en organiseer je een afscheidsfeest en regel je de crematie mee. Waarbij het verdriet continu op de loer ligt, omdat veelvuldig ter sprake komt ‘als ze er straks niet meer is’.
Verdriet vooruitschuiven is verschrikkelijk vermoeiend merkte ik. Tel daarbij op dat 2014 zó intens was geweest, waarbij we zo op de toppen van ons kunnen hadden gefeest, gepraat, gelachen, gehuild en geleefd, dat ik steeds meer merkte dat ik toe was aan rust. En die rust, zou naar mijn idee pas komen als Eef was overleden. Dan zou ik toekomen aan het verwerken van dit meest magnifieke, maar ook heftige jaar uit mijn leven.
Maar precies daar zit voor mijn gevoel ook meteen het taboe. Want om al voorzichtig met jezelf bezig te zijn, te verlangen naar rust en rouwen, die alleen gaan komen als je vriendinnetje er niet meer is, dat voelt zo totaal tegenstrijdig, enorm egoïstisch en foeilelijk fout.
En ik kan hier alleen maar (weer!) voor Eef een diepe buiging maken. Hoe ze me aanhoorde, toen ik dit verhaal met horten en stoten vertelde. Hoe ze me begreep, ondanks dat het haar natuurlijk toch op een bepaalde manier ook raakte.
En daarom, kan ik nu oprecht zeggen, dat ik intens blij ben dat Eef heel 2015 ook nog bij ons is geweest. Waar we in 2014 een soort fanatieke feestrobotjes waren die dansten van piek naar piek, ontwikkelden we ons het jaar erna allemaal tot completere mensen die open en eerlijk over ál hun gevoelens durven spreken. En voor die ontwikkeling ben ik eeuwig dankbaar.
Nu, een jaar na het afscheidsfeest, weten we dat het leven zich niet laat voorspellen. Je kan wel denken dat je alles “voor een laatste keer doet” en een afscheidsfeest geven. Maar het leven komt zoals het komt. It is what it is.
Geen goede woorden kan ik bedenken die kunnen beschrijven in welke mate ik rust had gevonden in het feit dat de dood voor mijn deur stond. Ik voelde zo’n onwerkelijke tevredenheid en dankbaarheid voor het leven dat ik had gehad, hoe kort dit ook nog mocht duren; het was goed zoals het was.
Ik had eind 2013 ‘ongeveer een jaar’ van mijn arts gekregen, en zeker nu achteraf bezien, is zoiets heel vreemd. Want daarmee dacht ik een soort van zekerheid te hebben gekregen, mijn leven werd afgebakend. 2014 zou ik nog (gedeeltelijk) meemaken, daarna niet meer. Ik had dus eigenlijk geen toekomst meer, en daarom was ‘in het NU leven’ gemakkelijker voor mij.
Door die geschatte tijdslimiet werd het jaar 2014 een ongelooflijk bijzonder en vooral intens jaar. Het beïnvloedde niet alleen míjn leven, maar ook dat van de vele dierbaren om mij heen. Alles stond in het teken van mijn ziekte, van de vergankelijkheid van ons leven, de beperkingen en van het bijeensprokkelen van mooie momenten en daarmee herinneringen voor de toekomst. Bij alles wat wij ondernamen in de laatste jaren werd de ervaring in het moment doordrenkt met een bepaalde lading: het leven kan zo kort zijn, luister meer naar je gevoel, geniet! En meer van dit zulk soort dingen.. Stel, de artsen hadden mij vijf jaar gegeven, of tien, hadden mijn omgeving en ik die laatste twee jaren dan anders ervaren? Zou mijn leven in die periode er dan anders hebben uitgezien? Absoluut!
Los van de tijdslimiet, speelde de kanker dus niet alleen in mijn leven de hoofdrol, maar ook in dat van mijn man, mijn ouders en broertje en van veel vrienden en vriendinnen. Aangezien vrijwel iedereen een dierbare in hun naaste omgeving kent met deze ziekte met helaas veelal een fatale afloop, zal bovenstaand voor velen herkenbaar zijn. En met bovenstaand bedoel ik dan simpel gezegd: de gegeven tijd die nog rest optimaal van en met elkaar genieten.
Maar wat nu als de hoofdrolspe(e)l(st)er klaar is om te sterven. De uitvaart is geregeld, afscheid is genomen en jij als dierbare ziet dat jouw geliefde steeds vaker te maken krijgt met wat voor soort vorm van lijden dan ook. En jij als dierbare beseft steeds meer dat na het overlijden van die persoon er nog een verdomd zwaar rouwtraject te wachten staat. Alles staat ‘on-hold’, ook jouw leven, maar dat ene finale moment blijft maar uit. Dagen worden weken, en voor je het weet worden weken maanden. Totaal tegen alle verwachtingen in gebeurde dat ook bij mij. Vanavond kon je zien in Over mijn Lijk dat we klaar waren voor mijn sterven, ik gaf zelfs een heus afscheidsfeest voor familie en vrienden, omdat we oprecht dachten dat door de nieuwe uitzaaiing en de toenemende klachten mijn resterende tijd bijzonder kort zou zijn.
Maar het sterven kwam niet. Ik schreef al eerder over de onverwachte reserve tijd, ik ben letterlijk ‘over de datum’. Waarbij de switch van het voorbereiden op de dood, naar het voorbereiden op het leven me totaal niet gemakkelijk afging. Maar ook voor de dierbaren om mij heen blijkt de blessuretijd een waar gevecht soms.
Een tijdje na mijn afscheidsfeest had ik met mijn goede vriendin Saskia een gesprek over dit thema: als naaste klaar zijn voor iemands afscheid. Ernaar uitkijken misschien zelfs wel op een bepaalde vreemde manier. Ondanks dat wij als vriendinnen nooit of te nimmer een gespreksthema uit de weg zijn gegaan, bleek dit voor haar erg zwaar om aan te kaarten. En juist daarom, omdat het zo verdomd lastig is, er een soort taboe op lijkt te rusten en omdat wij sowieso geloven in totale open- en eerlijkheid in zo’n heftige situatie als deze, deelt zij graag de kern van ons gesprek.
* * *
Waarom ik als vriendin van Eef er ook klaar voor was? Hoe bizar het misschien ook klinkt, maar voor mijn gevoel was de cirkel rond. In 2014 hadden we álles intens samen mogen beleven. De bucketlist was afgevinkt. Alles was gezegd en gedaan. Met een bepaalde hyperbewustheid van alle ‘laatste keren’. Met de komst van uitzaaiing Jean Pierre in november groeide de gedachte ‘dat het begin van het einde’ nu echt was begonnen. Kortom, ik groeide helemaal mee in Eef haar rust en acceptatie naar haar dood toe. Een extra toevoeging hierbij is dat ik er op een bepaalde manier ook een soort van naar snakte (hoewel ik dit wel met het schaamrood op mijn kaken typ). Maar vanaf het bericht ‘ongeneeslijk’ (en eigenlijk alle tijd daarvoor ook al) geef jij, als naaste, jouw gevoel weinig ruimte. Je hebt een enorm verdriet, maar schuift het stoer en doelbewust voor je uit. Nú is Eef er nog, kun je samen in het ‘nu’ leven en intens genieten van alle momenten. Dus wil je dat zonder meer doen! Waardoor je de pijn van dat moment uitstelt tot later. Je prent jezelf in; nog even sterk zijn, dan mag de pijn komen. En dus zet je je tanden op elkaar, en organiseer je een afscheidsfeest en regel je de crematie mee. Waarbij het verdriet continu op de loer ligt, omdat veelvuldig ter sprake komt ‘als ze er straks niet meer is’.
Verdriet vooruitschuiven is verschrikkelijk vermoeiend merkte ik. Tel daarbij op dat 2014 zó intens was geweest, waarbij we zo op de toppen van ons kunnen hadden gefeest, gepraat, gelachen, gehuild en geleefd, dat ik steeds meer merkte dat ik toe was aan rust. En die rust, zou naar mijn idee pas komen als Eef was overleden. Dan zou ik toekomen aan het verwerken van dit meest magnifieke, maar ook heftige jaar uit mijn leven.
Maar precies daar zit voor mijn gevoel ook meteen het taboe. Want om al voorzichtig met jezelf bezig te zijn, te verlangen naar rust en rouwen, die alleen gaan komen als je vriendinnetje er niet meer is, dat voelt zo totaal tegenstrijdig, enorm egoïstisch en foeilelijk fout.
En ik kan hier alleen maar (weer!) voor Eef een diepe buiging maken. Hoe ze me aanhoorde, toen ik dit verhaal met horten en stoten vertelde. Hoe ze me begreep, ondanks dat het haar natuurlijk toch op een bepaalde manier ook raakte.
En daarom, kan ik nu oprecht zeggen, dat ik intens blij ben dat Eef heel 2015 ook nog bij ons is geweest. Waar we in 2014 een soort fanatieke feestrobotjes waren die dansten van piek naar piek, ontwikkelden we ons het jaar erna allemaal tot completere mensen die open en eerlijk over ál hun gevoelens durven spreken. En voor die ontwikkeling ben ik eeuwig dankbaar.
Nu, een jaar na het afscheidsfeest, weten we dat het leven zich niet laat voorspellen. Je kan wel denken dat je alles “voor een laatste keer doet” en een afscheidsfeest geven. Maar het leven komt zoals het komt. It is what it is.
Just because your past has been damaged doesn’t mean your future has to be worthless
vrijdag 26 februari 2016 om 18:59
quote:Boardbabe82 schreef op 26 februari 2016 @ 18:55:
Ze heeft niet de dodelijke PMSA variant waarvan ze dachten dat die ze had. Ze is al 1,5 jaar stabiel en de verlamming is bij haar armen gebleven.
Begrijpelijk dat ze er van in de put raakte.
Ineens had ze weer een toekomst en moest ze leren dealen met haar handicap
Ze heeft niet de dodelijke PMSA variant waarvan ze dachten dat die ze had. Ze is al 1,5 jaar stabiel en de verlamming is bij haar armen gebleven.
Begrijpelijk dat ze er van in de put raakte.
Ineens had ze weer een toekomst en moest ze leren dealen met haar handicap
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 26 februari 2016 om 19:06
quote:calvijn1 schreef op 26 februari 2016 @ 18:59:
[...]
Begrijpelijk dat ze er van in de put raakte.
Ineens had ze weer een toekomst en moest ze leren dealen met haar handicapKan ik ook heel goed begrijpen. Je bent jong en krijgt te horen dat je niet lang meer hebt. Je accepteert dat soort van en besluit alles uit je leven te halen wat er nog in zit. En opeens heb je toch WEL een toekomst, en moet je daar iets mee, ga je niet dood, maar heb je wel een levenslange beperking.
[...]
Begrijpelijk dat ze er van in de put raakte.
Ineens had ze weer een toekomst en moest ze leren dealen met haar handicapKan ik ook heel goed begrijpen. Je bent jong en krijgt te horen dat je niet lang meer hebt. Je accepteert dat soort van en besluit alles uit je leven te halen wat er nog in zit. En opeens heb je toch WEL een toekomst, en moet je daar iets mee, ga je niet dood, maar heb je wel een levenslange beperking.
vrijdag 26 februari 2016 om 19:09
Lijkt me zo bizar, dat je denkt dat je nog maar een jaar of 2 hebt en dan ligt op eens je toekomst weer open.
Voor Eveline en haar familie en vrienden lijkt het me trouwens ook heel zwaar. Iedereen was "klaar" voor haar overlijden in eind 2014, en dan leeft ze wonder boven wonder in februari 2016 gewoon nog.
Voor Eveline en haar familie en vrienden lijkt het me trouwens ook heel zwaar. Iedereen was "klaar" voor haar overlijden in eind 2014, en dan leeft ze wonder boven wonder in februari 2016 gewoon nog.
If kisses were snowflakes, I'd send you a blizzard
vrijdag 26 februari 2016 om 19:10
vrijdag 26 februari 2016 om 19:11
zaterdag 27 februari 2016 om 08:27
Deze aflevering raakte me. De beelden van Ariejanne. Hoe moeilijk moet het voor de familie niet zijn om haar net kwijt te zijn en dan toch haar weer zien en horen?
En idd heftig, te horen krijgen dat je snel dood gaat om vervolgens te horen dat ze blijft leven en met een handicap moet leren leven.
Ook voor Eveline. Ze is er klaar voor, en dan nu nog leven. Dat onzekere. Mooie sterke vrouw!
En idd heftig, te horen krijgen dat je snel dood gaat om vervolgens te horen dat ze blijft leven en met een handicap moet leren leven.
Ook voor Eveline. Ze is er klaar voor, en dan nu nog leven. Dat onzekere. Mooie sterke vrouw!
Carpe Diem!
zaterdag 27 februari 2016 om 15:41
Vond het ook een aangrijpende aflevering. Inderdaad, hoe confronterend moeten die beelden zijn voor de familie van Arijanne.... En die arme Lennard... ( Die wel heel de tijd 12 blijft. Op zich natuurlijk onbelangrijk, maar ik had net op facebook gezien dat hij 15 werd, dus ik denk dat hij daar al 14 was. Daar gaat het verder helemaal niet over natuurlijk, maar in zijn geval is het misschien gek dat ze het niet aanpassen). Ik bedoel er natuurlijk uiteraard niet mee te zeggen dat het dan minder erg is.
Voor Eveline lijkt het me ook heel moeilijk. Je denkt al 1,5 jaar dat je dood gaat, bent er helemaal klaar voor en dan ga je maar niet. Het lijkt me voor haar en ook haar naasten / vrienden heel moeilijk. Je bent toch aan het "wachten" en inderdaad, het rouwproces kan voor diegenen die achterblijven pas beginnen als ze er niet meer is.
Ik vond Chelsea er verdrietiger uit zien als alle voorgaande keren en kan me dat ook goed indenken. Het lijkt me heel ... raar als je eerst denkt dat je dood gaat en dus alles uit het leven haalt en dan blijf je "opeens"gewoon leven en moet je je beperkingen accepteren. Dat is niet makkelijk. Maar zij komt er vast. Sterke vrouw!
Voor Eveline lijkt het me ook heel moeilijk. Je denkt al 1,5 jaar dat je dood gaat, bent er helemaal klaar voor en dan ga je maar niet. Het lijkt me voor haar en ook haar naasten / vrienden heel moeilijk. Je bent toch aan het "wachten" en inderdaad, het rouwproces kan voor diegenen die achterblijven pas beginnen als ze er niet meer is.
Ik vond Chelsea er verdrietiger uit zien als alle voorgaande keren en kan me dat ook goed indenken. Het lijkt me heel ... raar als je eerst denkt dat je dood gaat en dus alles uit het leven haalt en dan blijf je "opeens"gewoon leven en moet je je beperkingen accepteren. Dat is niet makkelijk. Maar zij komt er vast. Sterke vrouw!
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
zaterdag 27 februari 2016 om 15:52
Het lijkt me heel raar dat je, als je een prognose krijgt waarbij je denkt er binnen zoveel maanden niet meer te zijn, toch nog zo veel tijd erbij krijgt. In wat voor onzekerheid leef je dan? Ik heb ooit een docu gezien over mensen in een hospice. Een vrouw die ongeneeslijk ziek was, kanker, en was opgegeven knapte daar helemaal op, zij bleek een verkeerde diagnose te hebben gekregen, ze had geen kanker en was dus ook niet terminaal ziek. Nou zal het ongetwijfeld een uitzondering zijn geweest maar het lijkt me wel een bijzonder rare gewaarwording.
verba volant, scripta manent.
zaterdag 27 februari 2016 om 17:53
Als je weet dat je gaat sterven, dan ga je een ander leven leiden. Veel mensen stoppen met hun studie of baan, want naast dat je er vaak lichamelijk niet meer toe in staat bent, krijgt je leven een compleet ander perspectief. Namelijk een leven zonder toekomst. Dus je hoeft niet meer na te denken over wat je later wilt doen als je groot bent, wat voor carierestappen je nog wilt nemen, of je dat huis gaat kopen, of je een nieuwe relatie gaat aanknopen en je gaat begeven in datingland, of dat je gaat plannen of je misschien wel kinderen wilt en zo ja, wanneer dan. Het doet er nl. allemaal niet meer toe, want je kunt het toch niet meer meemaken. Je hele toekomst valt weg en dus moet je je richten op vandaag, volgende week en misschien volgende maand.
En als je dat dan uiteindelijk -met veel moeite- voor elkaar hebt en weet dat er geen morgen meer zal zijn en je krijgt dan ineens wél een morgen, een overmorgen, een volgende maand en -doe es gek- misschien wel een volgend jaar, wat dan? Weer die complete emotionele shift maken? Moet en mag je nu wel dingen gaan plannen? Ga je dan ook weer de gewone bezigheden oppakken? Zou je dan wel weer moeten gaan studeren of blijft dat toch nog steeds zinloos? In het geval van Chelsea: ze weet niks. Ze weet niet of ze blijft en ze weet niet of ze gaat. Ze weet in ieder geval dat ze haar handicap voorlopig een vaste plek moet gaan geven in haar leven. Maar ze weet dus ook dat een evt. studie -mocht het gegeven zijn- ontzettend bepaald zal gaan worden door wat ze niet meer kan. Ze weet dus ook dat al haar toekomstplannen die ze heel voorzichtigjes misschien weer mag gaan maken, beperkt worden door het feit dat ze geen handen meer heeft. En handen, jeetje, hoevaak gebruik je die wel niet?
Ik de hele dag door iig. Om aan mijn neus te kriebelen, om die wimper uit mijn ogen te wrijven, om mijn computer te bedienen, om een glas drinken te pakken en daarna naar de wc te gaan, het licht aan te doen en mijn kont af te vegen, om een vestje aan te trekken omdat ik het koud heb gekregen, om het konijn eten te geven en mijn kinderen hun spullen aan te reiken, mee te helpen met schooltassen inpakken, een aai over hun bol, de deur op slot te draaien en geld te halen uit de pinautomaat, om mijn mandje vol te laden bij de super en mijn auto af te tanken en daarna af te rekenen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het recht trekken van mijn kussen omdat ik niet lekker lig. En dan nog eens, en nog eens. En dan weer te herschikken en jaaaaa, dan eindelijk na 10 minuten stoeien ligt mijn kussen ok. Moet je daarvoor dan steeds op het belletje drukken???? Zo´n zorgverlener ziet je al aankomen om 10 x in 10 minuten je kussen anders neer te leggen. En toch zijn dan zulke onbenullige dingen die dan zó belangrijk zijn ineens. En dan niet voor een paar maanden, maar voor de rest van je leven.
Ik snap dat wel. Sterker, ik heb het gevoel dat ik dát heeeel goed snap. Van geen toekomst naar een heel verwarrende mischien toch wel toekomst...
En als je dat dan uiteindelijk -met veel moeite- voor elkaar hebt en weet dat er geen morgen meer zal zijn en je krijgt dan ineens wél een morgen, een overmorgen, een volgende maand en -doe es gek- misschien wel een volgend jaar, wat dan? Weer die complete emotionele shift maken? Moet en mag je nu wel dingen gaan plannen? Ga je dan ook weer de gewone bezigheden oppakken? Zou je dan wel weer moeten gaan studeren of blijft dat toch nog steeds zinloos? In het geval van Chelsea: ze weet niks. Ze weet niet of ze blijft en ze weet niet of ze gaat. Ze weet in ieder geval dat ze haar handicap voorlopig een vaste plek moet gaan geven in haar leven. Maar ze weet dus ook dat een evt. studie -mocht het gegeven zijn- ontzettend bepaald zal gaan worden door wat ze niet meer kan. Ze weet dus ook dat al haar toekomstplannen die ze heel voorzichtigjes misschien weer mag gaan maken, beperkt worden door het feit dat ze geen handen meer heeft. En handen, jeetje, hoevaak gebruik je die wel niet?
Ik de hele dag door iig. Om aan mijn neus te kriebelen, om die wimper uit mijn ogen te wrijven, om mijn computer te bedienen, om een glas drinken te pakken en daarna naar de wc te gaan, het licht aan te doen en mijn kont af te vegen, om een vestje aan te trekken omdat ik het koud heb gekregen, om het konijn eten te geven en mijn kinderen hun spullen aan te reiken, mee te helpen met schooltassen inpakken, een aai over hun bol, de deur op slot te draaien en geld te halen uit de pinautomaat, om mijn mandje vol te laden bij de super en mijn auto af te tanken en daarna af te rekenen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het recht trekken van mijn kussen omdat ik niet lekker lig. En dan nog eens, en nog eens. En dan weer te herschikken en jaaaaa, dan eindelijk na 10 minuten stoeien ligt mijn kussen ok. Moet je daarvoor dan steeds op het belletje drukken???? Zo´n zorgverlener ziet je al aankomen om 10 x in 10 minuten je kussen anders neer te leggen. En toch zijn dan zulke onbenullige dingen die dan zó belangrijk zijn ineens. En dan niet voor een paar maanden, maar voor de rest van je leven.
Ik snap dat wel. Sterker, ik heb het gevoel dat ik dát heeeel goed snap. Van geen toekomst naar een heel verwarrende mischien toch wel toekomst...
zaterdag 27 februari 2016 om 18:05
Mooi verwoord Aquarium. Chelsea zal zich, denk en hoop ik, uiteindelijk wel kunnen verzoenen met het feit dat ze haar armen en handen niet of nauwelijks kan gebruiken. Ik kan me ook wel indenken dat de prognose verwarrend is. Er zijn veel dingen die ze niet meer kan doen maar er zijn ook mensen die helemaal geen armen hebben, door een ongeluk of, zoals in het verleden, door het gebruik van Softenon door hun moeder. Zij leren ook hoe ze daarmee moeten omgaan alhoewel kinderen die het slachtoffer zijn van Softenon daar vanaf het eerste begin mee hebben moeten leven. Er was ooit een documentaire over een, ik meen Duitse, vrouw die geen armen had, ik dacht ook door Softenon, ze is in staat haar kind groot te brengen. Niet dat je dat kunt vergelijken maar er is wel iets van te leren. Een handicap accepteren is moeilijk, net als het omgaan ermee maar er is geen andere mogelijkheid.
verba volant, scripta manent.
