Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk
donderdag 2 oktober 2014 om 21:31
Vanavond om 22.20 uur begint er weer een nieuwe serie van over mijn lijk op BNN.
Ik was benieuwd of jullie gaan kijken? Het is heel indrukwekkend en mooi gemaakt maar ik wordt er ook heel verdrietig van dus twijfel of ik ga kijken.
Ik was benieuwd of jullie gaan kijken? Het is heel indrukwekkend en mooi gemaakt maar ik wordt er ook heel verdrietig van dus twijfel of ik ga kijken.
elke dag waarin je je druk maakt over je verleden, gaat af van je toekomst
vrijdag 21 november 2014 om 09:13
vrijdag 21 november 2014 om 10:48
Ik heb na elke uitzending ook altijd ff de behoefte aan geen tv.
Omdat vriend de tv aan heeft vanaf het moment dat hij beneden is tot het moment dat hij naar bed gaat is dat helaas niet altijd mogelijk.
Maar de tv gaat dan wel drie standen zachter.
Even verwerken wat ik gezien heb en al die indrukwekkende beelden een plaats geven...
Mijn petje af voor iedereen die hier aan mee heeft gewerkt. En dan heb ik het over de deelnemers, maar ook over de mensen die het programma maken.
Omdat vriend de tv aan heeft vanaf het moment dat hij beneden is tot het moment dat hij naar bed gaat is dat helaas niet altijd mogelijk.
Maar de tv gaat dan wel drie standen zachter.
Even verwerken wat ik gezien heb en al die indrukwekkende beelden een plaats geven...
Mijn petje af voor iedereen die hier aan mee heeft gewerkt. En dan heb ik het over de deelnemers, maar ook over de mensen die het programma maken.
vrijdag 21 november 2014 om 10:55
Nou, zeg dat wel. Ik heb echt met Patrick te doen, wat moet dat heftig voor hem zijn. Als je ziet hoe wij geraakt worden door die mensen die we niet eens kennen, moet je nagaan hoe hij zich voelt keer op keer. Naar hoor.
Ik heb het idee dat er dit seizoen minder beelden zijn van de deelnemers zelf en meer van hun nabestaanden. Ook een mooi perspectief. Weet niet of ik volgende week nog 'durf' te kijken, vond dat laatste beeld van Annemiek al zo zielig.
Ik heb het idee dat er dit seizoen minder beelden zijn van de deelnemers zelf en meer van hun nabestaanden. Ook een mooi perspectief. Weet niet of ik volgende week nog 'durf' te kijken, vond dat laatste beeld van Annemiek al zo zielig.
vrijdag 21 november 2014 om 11:58
Ik had het ook bij Silvia. Ik vond haar eerst zo positief (ondanks de situatie) en zo krachtig. Maar gisteren zag ik: ik wil nog wel, maar ik ben zo moe... Ik vind het fijndat ze het nog mee heeft mogen maken, maar het maakte me ook triest. Ze was echt op. Je moet toch ook niet denken aan hoe Luc zich moet voelen. Trouwen met de vrouw van je dromen en zes weken later loop je achter de rouwkoets.
Ik vond Anneleen juist een enorm sterke vrouw. Respect voor haar. Dat je dat zo kan. Zo eerlijk en een mix van humor en verdriet.
Fleur en de vrienden van Max vond ik mooi maar ik had ook wel met Fleur te doen. Ik heb ook een vriend gehad waarvan wij toen beide wisten dat hij niet oud zou worden. Hij heeft toen hij 17 ( zeventien ja) was gezegd: als ik er niet meer ben moet jij doorgaan. Ik heb inmiddels twee relaties gehad na hem. Dat lijkt me eigenlijk fijner dan: "Ik hoop dat ze lesbisch wordt." Ik vind dat wel heel eerlijk van Max, maar lijkt me voor Fleur wel moeilijk. Fleur is 21 of zo. Als ik het vergelijk met mezelf zal ze Max nooit vergeten, maar je kan van een vrouw van 21 niet verwachten dat ze altijd alleen blijft. En dat gun ik haar ook niet. ( Al moet zij zeker alle tijd nemen die ze nodig heeft en als ze de eerstkomende jaren geen behoefte heeft aan een relatie dan is dat zo). Ik gun haar gewoon nog wat geluk in haar leven, dat is wat ik wil zeggen. Hetzelfde geldt voor Anneleen, Luc, Jens en Maurits. ( Maar bij Maurits lijkt het me alweer ingewikkelder omdat zij ook een zoontje hebben).
Ik vond Anneleen juist een enorm sterke vrouw. Respect voor haar. Dat je dat zo kan. Zo eerlijk en een mix van humor en verdriet.
Fleur en de vrienden van Max vond ik mooi maar ik had ook wel met Fleur te doen. Ik heb ook een vriend gehad waarvan wij toen beide wisten dat hij niet oud zou worden. Hij heeft toen hij 17 ( zeventien ja) was gezegd: als ik er niet meer ben moet jij doorgaan. Ik heb inmiddels twee relaties gehad na hem. Dat lijkt me eigenlijk fijner dan: "Ik hoop dat ze lesbisch wordt." Ik vind dat wel heel eerlijk van Max, maar lijkt me voor Fleur wel moeilijk. Fleur is 21 of zo. Als ik het vergelijk met mezelf zal ze Max nooit vergeten, maar je kan van een vrouw van 21 niet verwachten dat ze altijd alleen blijft. En dat gun ik haar ook niet. ( Al moet zij zeker alle tijd nemen die ze nodig heeft en als ze de eerstkomende jaren geen behoefte heeft aan een relatie dan is dat zo). Ik gun haar gewoon nog wat geluk in haar leven, dat is wat ik wil zeggen. Hetzelfde geldt voor Anneleen, Luc, Jens en Maurits. ( Maar bij Maurits lijkt het me alweer ingewikkelder omdat zij ook een zoontje hebben).
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
vrijdag 21 november 2014 om 13:30
Re_ske, mee eens! Vorig seizoen was er een meisje dat het goed verwoord had (al heb ik zelf toen niet gekeken maar mijn vriend vertelde het). Volgens mij heette ze Marieke. Ze zei toen dat ze natuurlijk wilde dat haar vriend (of man) door zou gaan en gelukkig zou worden met iemand anders, maar dat ze het tegelijkertijd ook niet wilde, want wat ze het liefst wilde was dat hij gewoon met haar oud kon worden, maar dat kon helaas niet. Vreselijk zielig en begrijpelijk. Ik denk dat Max ook zoiets bedoeld heeft.
Heftig voor jou dat je ook zoiets meegemaakt hebt zeg!
Vreselijk he, dat je gewoon vlak voor het overlijden al aan de ogen ziet dat het einde nadert. En die arme Sylvia. In de eerste aflevering viel het me juist op hoe ontzettend gezond zij eruit zag. Ik kon bijna niet geloven dat ze echt kanker had. Nou dat is nu wel anders
Heftig voor jou dat je ook zoiets meegemaakt hebt zeg!
Vreselijk he, dat je gewoon vlak voor het overlijden al aan de ogen ziet dat het einde nadert. En die arme Sylvia. In de eerste aflevering viel het me juist op hoe ontzettend gezond zij eruit zag. Ik kon bijna niet geloven dat ze echt kanker had. Nou dat is nu wel anders
vrijdag 21 november 2014 om 16:57
Ja Marieke inderdaad. Die gaf ook gewoon eerlijk toe dat ze bang was om vergeten te worden.
Tja, verliefdheid plan je toch niet. Nadat hij was overleden wist ik zeker dat ik nooit meer verliefd zou worden, maar ruim een jaar later gebeurde het toch. En ik ken iemand die ruim een half jaar na het overlijden van zijn vriendin al verliefd werd. Daar hadden veel mensen toen moeite mee, maar ze zijn nu getrouwd. Het kan dus weeldegelijk. Maar niets moet. Het kan ook jaren duren en sommigen blijven ook altijd alleen.
Tja, verliefdheid plan je toch niet. Nadat hij was overleden wist ik zeker dat ik nooit meer verliefd zou worden, maar ruim een jaar later gebeurde het toch. En ik ken iemand die ruim een half jaar na het overlijden van zijn vriendin al verliefd werd. Daar hadden veel mensen toen moeite mee, maar ze zijn nu getrouwd. Het kan dus weeldegelijk. Maar niets moet. Het kan ook jaren duren en sommigen blijven ook altijd alleen.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
vrijdag 21 november 2014 om 17:05
Ik heb alle afleveringen gezien maar nog niet eerder hier geschreven. Word er ook verdrietig van hoe snel ze overlijden. Bij iedereen tot nu toe gaat het toch ineens sneller bergafwaarts dan gedacht.
Iemand hierboven zei dat er meer nadruk ligt op de nabestaanden deze keer. Ik krijg ook het idee dat ze van sommigen gewoon nog niet zo heel veel beeldmateriaal hadden op het moment dat diegene overlijdt.... Sommigen zijn vorige zomer al overleden.
Als ik er naar kijk krijg ik echt het idee dat ze met de montage nog geprobeerd hebben de laatste afleveringen een beetje te 'vullen' maar iedereen was zo snel weg
Volgens mij heb ik niet eerder een serie met Patrick gezien, alleen die met Yvon. Wat is hij goed, idd.
Iemand hierboven zei dat er meer nadruk ligt op de nabestaanden deze keer. Ik krijg ook het idee dat ze van sommigen gewoon nog niet zo heel veel beeldmateriaal hadden op het moment dat diegene overlijdt.... Sommigen zijn vorige zomer al overleden.
Als ik er naar kijk krijg ik echt het idee dat ze met de montage nog geprobeerd hebben de laatste afleveringen een beetje te 'vullen' maar iedereen was zo snel weg
Volgens mij heb ik niet eerder een serie met Patrick gezien, alleen die met Yvon. Wat is hij goed, idd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 21 november 2014 om 18:09
vrijdag 21 november 2014 om 18:34
Ik kijk met veel bewondering en respect naar OML. Hartverscheurend, triest maar ook zo mooi en krachtig.
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
Ik bedoel; hij had al zijn twijfels en dat begrijp ik goed. Officieel gaan trouwen omdat iemand gaat sterven vind ik gek. Een ceremonie had ook kunnen volstaan om je eeuwige liefde voor elkaar uit te spreken. Ik vind dat ook voor de achterblijvende partner wel zo eerlijk, met het oog op de toekomst, hoe pijnlijk ook.
[als er kinderen zijn ligt het weer wat anders, naar mijn mening]
Over kinderen gesproken; ook daar zet ik mijn vraagtekens bij in het geval van Anneleen.
Het lijkt heel mooi en nobel om nog zwanger te willen raken van je overleden geliefde, maar hoe eerlijk is dat tegenover een eventuele nieuwe partner als je nog zo jong bent en nog vele, hopelijk vruchtbare, jaren voor je hebt? Daar is IVF in eerste instantie niet voor bedoeld, toch?
Harde woorden wellicht en het is zeker niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten! Ik vraag het me gewoon af of er niet teveel wordt doorgeschoten als het om wensen gaat. Zowel voor de inmiddels overledenen als de voor de achterblijvers.
Nogmaals, met alle respect..
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
Ik bedoel; hij had al zijn twijfels en dat begrijp ik goed. Officieel gaan trouwen omdat iemand gaat sterven vind ik gek. Een ceremonie had ook kunnen volstaan om je eeuwige liefde voor elkaar uit te spreken. Ik vind dat ook voor de achterblijvende partner wel zo eerlijk, met het oog op de toekomst, hoe pijnlijk ook.
[als er kinderen zijn ligt het weer wat anders, naar mijn mening]
Over kinderen gesproken; ook daar zet ik mijn vraagtekens bij in het geval van Anneleen.
Het lijkt heel mooi en nobel om nog zwanger te willen raken van je overleden geliefde, maar hoe eerlijk is dat tegenover een eventuele nieuwe partner als je nog zo jong bent en nog vele, hopelijk vruchtbare, jaren voor je hebt? Daar is IVF in eerste instantie niet voor bedoeld, toch?
Harde woorden wellicht en het is zeker niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten! Ik vraag het me gewoon af of er niet teveel wordt doorgeschoten als het om wensen gaat. Zowel voor de inmiddels overledenen als de voor de achterblijvers.
Nogmaals, met alle respect..
vrijdag 21 november 2014 om 19:30
Halve_Haan: Sylvia gaf ik de aflevering gisteren zelf aan dat ze trouwden uit liefde, niet omdat ze doodging. Daarom wilde ze het gisteren ook niet over de dood hebben. Wel is het denk ik zo dat als ze niet terminaal was geweest, ze waarschijnlijk op dat moment nog niet waren getrouwd, maar ja. Blijkbaar wilden ze toch graag voor zichzelf en voor iedereen bezegelen dat ze van elkaar hielden.
Luc had inderdaad om die reden die jij noemt twijfels, maar hij heeft haar zelf gevraagd dus ja. Hij zal zijn redenen gehad hebben om het tóch wel te doen.
Wat betreft Anneleen: ik zou er zelf geloof ik ook niet voor kiezen, maar hoezo is het niet eerlijk tegenover haar nieuwe partner? Er is geen nieuwe partner. In ieder geval nog niet. En zij wil een kindje van hem. En die mogelijkheid is er. Dus ja. Zij wil het ook niet alleen "om zijn wens te vervullen." Zij wil zelf ook graag een kind van hem.
Luc had inderdaad om die reden die jij noemt twijfels, maar hij heeft haar zelf gevraagd dus ja. Hij zal zijn redenen gehad hebben om het tóch wel te doen.
Wat betreft Anneleen: ik zou er zelf geloof ik ook niet voor kiezen, maar hoezo is het niet eerlijk tegenover haar nieuwe partner? Er is geen nieuwe partner. In ieder geval nog niet. En zij wil een kindje van hem. En die mogelijkheid is er. Dus ja. Zij wil het ook niet alleen "om zijn wens te vervullen." Zij wil zelf ook graag een kind van hem.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
vrijdag 21 november 2014 om 19:31
quote:Halve-Haan schreef op 21 november 2014 @ 18:34:
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
..
Ik was niet getrouwd, maar voelde me net zo goed weduwe. En hij was onofficieel niet eens mijn partner meer toen hij overleed, maar sinds kort daarvoor mijn ex. Ik denk dat het niks uit maakt. En het doet er in mijn ogen ook niet toe.
En nergens niet om, maar als je trouwt(of gaat samenwonen of geregistreerd partnerschap aangaat): iedereen gaat dood. Vroeger of later. Van een echtpaar, gaat er altijd ééntje als eerste. Daar 'kies' je dan toch ook voor? Het enige verschil is, dat zij weten dat ze eerder zullen overlijden.
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
..
Ik was niet getrouwd, maar voelde me net zo goed weduwe. En hij was onofficieel niet eens mijn partner meer toen hij overleed, maar sinds kort daarvoor mijn ex. Ik denk dat het niks uit maakt. En het doet er in mijn ogen ook niet toe.
En nergens niet om, maar als je trouwt(of gaat samenwonen of geregistreerd partnerschap aangaat): iedereen gaat dood. Vroeger of later. Van een echtpaar, gaat er altijd ééntje als eerste. Daar 'kies' je dan toch ook voor? Het enige verschil is, dat zij weten dat ze eerder zullen overlijden.
vrijdag 21 november 2014 om 21:27
Luc zat er inderdaad erg mee, dat ie zo jong weduwnaar zou worden. Daarom wilde hij eerst ook niet. Maar ik denk dat hij er uiteindelijk ook achter kwam dat er qua gevoel toch al geen weg terug meer was. Getrouwd of niet. Zij wilde heel graag trouwen en hij ook omdat hij van haar houdt. Zonder de ziekte hij had waarschijnlijk niet zo getwijfeld in het begin.
Dit wordt volgens mij het eerste seizoen dat iedereen er aan het einde vd opnames al niet meer is.
Vond het wederom een aangrijpende aflevering.
Wat betreft Anneleen, wat een power vrouw. En iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes. Ik denk niet dat er een goed of fout is.
Knuffels voor alle familieleden van de OML'ers.
Dit wordt volgens mij het eerste seizoen dat iedereen er aan het einde vd opnames al niet meer is.
Vond het wederom een aangrijpende aflevering.
Wat betreft Anneleen, wat een power vrouw. En iedereen maakt zijn of haar eigen keuzes. Ik denk niet dat er een goed of fout is.
Knuffels voor alle familieleden van de OML'ers.
If we don't get lost, we'll never find a new route
vrijdag 21 november 2014 om 22:18
Ik vind dit programma zo vreselijk en mooi tegelijk.
Elke week moet ik het gewoon kijken, en jank er bijna emmers bij vol.
Zo erg om te zien hoe ze per aflevering er slechter uit gaan zien... Zoals bij arme Sylvia, eerst nog vol kracht en daarna is het op...
Vreselijk om te zien hoe ze allemaal overgenomen worden door de ziekte...
Maar toch moet ik het elke week zien, want jemig, wat goed hoe ze er allemaal mee om zijn gegaan... en dan heb ik het niet alleen over de deelnemers en hun familie, maar ook over Patrick...
Elke week moet ik het gewoon kijken, en jank er bijna emmers bij vol.
Zo erg om te zien hoe ze per aflevering er slechter uit gaan zien... Zoals bij arme Sylvia, eerst nog vol kracht en daarna is het op...
Vreselijk om te zien hoe ze allemaal overgenomen worden door de ziekte...
Maar toch moet ik het elke week zien, want jemig, wat goed hoe ze er allemaal mee om zijn gegaan... en dan heb ik het niet alleen over de deelnemers en hun familie, maar ook over Patrick...
vrijdag 21 november 2014 om 22:37
quote:Halve-Haan schreef op 21 november 2014 @ 18:34:
Ik kijk met veel bewondering en respect naar OML. Hartverscheurend, triest maar ook zo mooi en krachtig.
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
Ik bedoel; hij had al zijn twijfels en dat begrijp ik goed. Officieel gaan trouwen omdat iemand gaat sterven vind ik gek. Een ceremonie had ook kunnen volstaan om je eeuwige liefde voor elkaar uit te spreken. Ik vind dat ook voor de achterblijvende partner wel zo eerlijk, met het oog op de toekomst, hoe pijnlijk ook.
[als er kinderen zijn ligt het weer wat anders, naar mijn mening]
Over kinderen gesproken; ook daar zet ik mijn vraagtekens bij in het geval van Anneleen.
Het lijkt heel mooi en nobel om nog zwanger te willen raken van je overleden geliefde, maar hoe eerlijk is dat tegenover een eventuele nieuwe partner als je nog zo jong bent en nog vele, hopelijk vruchtbare, jaren voor je hebt? Daar is IVF in eerste instantie niet voor bedoeld, toch?
Harde woorden wellicht en het is zeker niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten! Ik vraag het me gewoon af of er niet teveel wordt doorgeschoten als het om wensen gaat. Zowel voor de inmiddels overledenen als de voor de achterblijvers.
Nogmaals, met alle respect..Maar wat is dan het verschil tussen als weduwnaar achterblijven of als vriend van vrouw die overleden is? Het maakt het toch niet erger, of minder erg? Het maakt hoe dan ook deel uit van je verleden, ook als je nog eens een nieuwe partner krijgt (ik neem aan dat je dat met "met het oog op de toekomst" bedoelt).
Ik kijk met veel bewondering en respect naar OML. Hartverscheurend, triest maar ook zo mooi en krachtig.
Hoewel ik ieders keuze respecteer in deze moeilijke situatie, moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed begrijp waarom iemand er bewust voor kiest om op zo'n jonge leeftijd de status van weduwnaar op zich wil nemen.
Ik bedoel; hij had al zijn twijfels en dat begrijp ik goed. Officieel gaan trouwen omdat iemand gaat sterven vind ik gek. Een ceremonie had ook kunnen volstaan om je eeuwige liefde voor elkaar uit te spreken. Ik vind dat ook voor de achterblijvende partner wel zo eerlijk, met het oog op de toekomst, hoe pijnlijk ook.
[als er kinderen zijn ligt het weer wat anders, naar mijn mening]
Over kinderen gesproken; ook daar zet ik mijn vraagtekens bij in het geval van Anneleen.
Het lijkt heel mooi en nobel om nog zwanger te willen raken van je overleden geliefde, maar hoe eerlijk is dat tegenover een eventuele nieuwe partner als je nog zo jong bent en nog vele, hopelijk vruchtbare, jaren voor je hebt? Daar is IVF in eerste instantie niet voor bedoeld, toch?
Harde woorden wellicht en het is zeker niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten! Ik vraag het me gewoon af of er niet teveel wordt doorgeschoten als het om wensen gaat. Zowel voor de inmiddels overledenen als de voor de achterblijvers.
Nogmaals, met alle respect..Maar wat is dan het verschil tussen als weduwnaar achterblijven of als vriend van vrouw die overleden is? Het maakt het toch niet erger, of minder erg? Het maakt hoe dan ook deel uit van je verleden, ook als je nog eens een nieuwe partner krijgt (ik neem aan dat je dat met "met het oog op de toekomst" bedoelt).
Nothing happens for a reason
vrijdag 21 november 2014 om 22:58
Halve Haan, ik was 1 maand min 1 dag getrouwd toen Hero overleed. En daar ben ik tot op de dag van vandaag blij om. Want nu, 7,5 jaar later, draag ik nogsteeds vol trots zijn achternaam. Zo is hij toch nog een beetje bij me. Is hij toch nog mijn Man.
Oneerlijk tegenover mijn nieuwe partner (en vader van mijn peuter)? Neuh, zo zie ik dat niet. Ik mag van twee mannen houden, en dat doe ik dan ook. Met de ene deel ik mijn leven, en met de andere mijn naam.
Trouwen doe ik niet meer. Dan verlies ik mijn achternaam. Tja, dat is pech voor mijn nieuwe Lief, maar Hero was "eerder". Ook dat accepteert mijn nieuwe Lief. Het is geen competitie, geen concurrentie. Het is Hero. En dat mijn nieuwe Lief mij de ruimte geeft om ook nog van Hero te houden, maakt dat hij mijn nieuwe Lief kan zijn. Ze staan naast elkaar, de een zichtbaar en de ander niet. Mijn verleden en mijn toekomst. Ze horen bij mij, allebei. Maar dat zou ook zo zijn als ik niet de status van weduwe zou hebben...
(Overigens heeft Hero ook nooit gezegd dat hij hoopte dat ik een nieuwe relatie zou krijgen. Dat ik daar open voor moest/mocht staan. Het idee alleen al maakte hem groen van jaloezie. Daar wilde hij echt niet over nadenken. Wel dat hij hoopte dat ik gelukkig zou worden, maar de invulling van dat geluk... neuh, dat trok hij niet zo goec, ).
Oneerlijk tegenover mijn nieuwe partner (en vader van mijn peuter)? Neuh, zo zie ik dat niet. Ik mag van twee mannen houden, en dat doe ik dan ook. Met de ene deel ik mijn leven, en met de andere mijn naam.
Trouwen doe ik niet meer. Dan verlies ik mijn achternaam. Tja, dat is pech voor mijn nieuwe Lief, maar Hero was "eerder". Ook dat accepteert mijn nieuwe Lief. Het is geen competitie, geen concurrentie. Het is Hero. En dat mijn nieuwe Lief mij de ruimte geeft om ook nog van Hero te houden, maakt dat hij mijn nieuwe Lief kan zijn. Ze staan naast elkaar, de een zichtbaar en de ander niet. Mijn verleden en mijn toekomst. Ze horen bij mij, allebei. Maar dat zou ook zo zijn als ik niet de status van weduwe zou hebben...
(Overigens heeft Hero ook nooit gezegd dat hij hoopte dat ik een nieuwe relatie zou krijgen. Dat ik daar open voor moest/mocht staan. Het idee alleen al maakte hem groen van jaloezie. Daar wilde hij echt niet over nadenken. Wel dat hij hoopte dat ik gelukkig zou worden, maar de invulling van dat geluk... neuh, dat trok hij niet zo goec, ).
Wat wilde ik nou toch typen?
zaterdag 22 november 2014 om 11:33
Ik wist niet dat het weer op de buis was, dus gister aflevering 4,5 en 7 teruggekeken en dat was eigenlijk te heftig. Heb er zo'n beetje de nacht niet van geslapen. Maar als je eenmaal kijkt, wil je doorkijken ook al wil je dat eigenlijk niet. Je ziet jonge mensen zo achteruit gaan en tegelijkertijd wil je het graag zien omdat je zo meeleeft met alle betrokkenen. Ik ken ze niet, maar het voelt als een soort band dat ik met ze heb. Ze laten zich zo kwetsbaar zien.
Ik denk dat ik volgende aflevering met Annemiek eventjes skip. Toen Patrick aan haar vroeg of hij haar nog eens zou zien en ze zei dat ze dat niet dacht, toen brak ik finaal.
Ik denk dat ik volgende aflevering met Annemiek eventjes skip. Toen Patrick aan haar vroeg of hij haar nog eens zou zien en ze zei dat ze dat niet dacht, toen brak ik finaal.
zaterdag 22 november 2014 om 12:47
Pff ik sluit nieuw aan hier bij het forum maar kijk de serie ook met veel interesse en betrokkenheid.
Ik vind het zo'n ontzettend heftige serie omdat je het terug gaat naar de essentie van het leven, de dood, liefde, hoop, verdriet.. Super confronterend ook om te zien hoe kanker mensen echt kapot kan maken, dat je de fysieke achteruitgang ziet en de worsteling van hoe daar mentaal mee om te gaan.
Ik kijk de serie al vanaf het eerste seizoen. Dit jaar heeft het voor mij een andere lading omdat ik ruim een jaar geleden, op mn 25ste, zelf eierstokkanker heb gekregen. Hoewel deze diagnose in eerste instantie samen leek te gaan met een heel slechte prognose, is het bij mij uiteindelijk gelukkig heel erg meegevallen en kan ik nu in goede gezondheid en met optimisme naar de toekomst kijken.
Na enige twijfel heb ik besloten om ook dit nieuwe seizoen te gaan volgen. En ondanks dat elke aflevering de tranen over mijn wangen lopen, geeft het programma me op een rare manier ook troost. Hoe heftig het is ook, en hoe zeer ik ook denk dat het bij mij ook zo hád kunnen verlopen, ik vind het toch mooi om te zien hoe mensen in zo'n laatste fase met elkaar om gaan. Ook kan ik me voorstellen dat het prettig is om aan een dergelijk programma mee te doen, om wat mee te kunnen geven aan 'de wereld' en als herinnering voor nabestaanden.
Ik vind het zo'n ontzettend heftige serie omdat je het terug gaat naar de essentie van het leven, de dood, liefde, hoop, verdriet.. Super confronterend ook om te zien hoe kanker mensen echt kapot kan maken, dat je de fysieke achteruitgang ziet en de worsteling van hoe daar mentaal mee om te gaan.
Ik kijk de serie al vanaf het eerste seizoen. Dit jaar heeft het voor mij een andere lading omdat ik ruim een jaar geleden, op mn 25ste, zelf eierstokkanker heb gekregen. Hoewel deze diagnose in eerste instantie samen leek te gaan met een heel slechte prognose, is het bij mij uiteindelijk gelukkig heel erg meegevallen en kan ik nu in goede gezondheid en met optimisme naar de toekomst kijken.
Na enige twijfel heb ik besloten om ook dit nieuwe seizoen te gaan volgen. En ondanks dat elke aflevering de tranen over mijn wangen lopen, geeft het programma me op een rare manier ook troost. Hoe heftig het is ook, en hoe zeer ik ook denk dat het bij mij ook zo hád kunnen verlopen, ik vind het toch mooi om te zien hoe mensen in zo'n laatste fase met elkaar om gaan. Ook kan ik me voorstellen dat het prettig is om aan een dergelijk programma mee te doen, om wat mee te kunnen geven aan 'de wereld' en als herinnering voor nabestaanden.
zaterdag 22 november 2014 om 12:50
quote:mimsey schreef op 21 november 2014 @ 22:58:
Halve Haan, ik was 1 maand min 1 dag getrouwd toen Hero overleed. En daar ben ik tot op de dag van vandaag blij om. Want nu, 7,5 jaar later, draag ik nogsteeds vol trots zijn achternaam. Zo is hij toch nog een beetje bij me. Is hij toch nog mijn Man.
Oneerlijk tegenover mijn nieuwe partner (en vader van mijn peuter)? Neuh, zo zie ik dat niet. Ik mag van twee mannen houden, en dat doe ik dan ook. Met de ene deel ik mijn leven, en met de andere mijn naam.
Trouwen doe ik niet meer. Dan verlies ik mijn achternaam. Tja, dat is pech voor mijn nieuwe Lief, maar Hero was "eerder". Ook dat accepteert mijn nieuwe Lief. Het is geen competitie, geen concurrentie. Het is Hero. En dat mijn nieuwe Lief mij de ruimte geeft om ook nog van Hero te houden, maakt dat hij mijn nieuwe Lief kan zijn. Ze staan naast elkaar, de een zichtbaar en de ander niet. Mijn verleden en mijn toekomst. Ze horen bij mij, allebei. Maar dat zou ook zo zijn als ik niet de status van weduwe zou hebben...
Beste Mimsey, ik ken je verhaal niet omdat ik nog niet zo lang op het Viva-forum zit.
Maar ik vind dat je dit ontzettend mooi verwoord... Als ik zelf ooit (jong) kom te overlijden, zou ik ontzettend graag willen dat mijn partner uiteindelijk gelukkig kan worden met iemand anders. Niet in plaats van mij, maar náást mij met iemand anders.
Halve Haan, ik was 1 maand min 1 dag getrouwd toen Hero overleed. En daar ben ik tot op de dag van vandaag blij om. Want nu, 7,5 jaar later, draag ik nogsteeds vol trots zijn achternaam. Zo is hij toch nog een beetje bij me. Is hij toch nog mijn Man.
Oneerlijk tegenover mijn nieuwe partner (en vader van mijn peuter)? Neuh, zo zie ik dat niet. Ik mag van twee mannen houden, en dat doe ik dan ook. Met de ene deel ik mijn leven, en met de andere mijn naam.
Trouwen doe ik niet meer. Dan verlies ik mijn achternaam. Tja, dat is pech voor mijn nieuwe Lief, maar Hero was "eerder". Ook dat accepteert mijn nieuwe Lief. Het is geen competitie, geen concurrentie. Het is Hero. En dat mijn nieuwe Lief mij de ruimte geeft om ook nog van Hero te houden, maakt dat hij mijn nieuwe Lief kan zijn. Ze staan naast elkaar, de een zichtbaar en de ander niet. Mijn verleden en mijn toekomst. Ze horen bij mij, allebei. Maar dat zou ook zo zijn als ik niet de status van weduwe zou hebben...
Beste Mimsey, ik ken je verhaal niet omdat ik nog niet zo lang op het Viva-forum zit.
Maar ik vind dat je dit ontzettend mooi verwoord... Als ik zelf ooit (jong) kom te overlijden, zou ik ontzettend graag willen dat mijn partner uiteindelijk gelukkig kan worden met iemand anders. Niet in plaats van mij, maar náást mij met iemand anders.
zaterdag 22 november 2014 om 13:11
Ik durf geen mening te hebben wat de mensen moeten of willen doen in het programma.
Ik denk dat ik weet wat ik zou doen in een bepaalde situatie maar ik weet niet of ik hetzelfde zou doen als ik in hun schoenen sta. Wat ik bedoel is dat ik geen mening durf te hebben vanaf de zijlijn. Ik heb dit gelukkig niet meegemaakt en weet daardoor niet hoe ik zou reageren. Het programma is zo knap en integer gemaakt. Petje af voor allen die hier aan gewerkt hebben.
Ik denk dat ik weet wat ik zou doen in een bepaalde situatie maar ik weet niet of ik hetzelfde zou doen als ik in hun schoenen sta. Wat ik bedoel is dat ik geen mening durf te hebben vanaf de zijlijn. Ik heb dit gelukkig niet meegemaakt en weet daardoor niet hoe ik zou reageren. Het programma is zo knap en integer gemaakt. Petje af voor allen die hier aan gewerkt hebben.
zaterdag 22 november 2014 om 15:25
Pieter, dat is ook zo. Je weet niet hoe je reageert als het jou zou overkomen. Toen de vader van een vriendin van me ongeneeslijk ziek werd en dr artsen niets meer voor hem konden doen, heeft hij nog één of andere alternatieve geneeswijze geprobeerd. Tegen beter weten in natuurlijk, maar ik begreep het wel. Uit wanhoop ga je dat soort dingen doen, het gaat wel over je leven. Terwijl je van tevoren misschien denkt dat je zoiets nooit zou doen.
Van deze serie vond ik het mooi hoe max en mark (en in het begin ook Sylvia) met de ziekte om gingen. Volgens mij hebben zij nog wel enigszins van het leven kunnen genieten. Ben bang dat ik dat zelf niet zou kunnen, dat het moment van de diagnose al mijn levensvreugde weg zou nemen. Een beetje zoals bij Annemiek, die zoals iemand hier al schreef, tijdens haar leven al enorm bezig was met alles wat ze zou moeten gaan missen. Sanne vond ik weer een heel ander verhaal, dat was echt nog een kind.
Van deze serie vond ik het mooi hoe max en mark (en in het begin ook Sylvia) met de ziekte om gingen. Volgens mij hebben zij nog wel enigszins van het leven kunnen genieten. Ben bang dat ik dat zelf niet zou kunnen, dat het moment van de diagnose al mijn levensvreugde weg zou nemen. Een beetje zoals bij Annemiek, die zoals iemand hier al schreef, tijdens haar leven al enorm bezig was met alles wat ze zou moeten gaan missen. Sanne vond ik weer een heel ander verhaal, dat was echt nog een kind.
