Entertainment
alle pijlers
Over mn lijk
woensdag 9 januari 2008 om 13:53
Volgens mij heb ik nergens gezegd dat mensen met kanker zielig zijn. (hoewel ik eerlijk gezegd niet weet waarom dat fout zou zijn. Ik vind het in ieder geval geen geluksvogels)
Maar ik blijf er bij dat "over mijn lijk" in zekere zin ook entertainment is. Niet in de zin van "ha lekker, een avondje huilen", maar mensen kijken er naar om er iets aan over te houden. Het gevoel dat je zelf gelukkig gezond bent. Eens zien hoe andere mensen met ellende omgaan. Je afvragen wat je zelf zou doen. Huilen, ook al is het om de problemen van een ander, lucht altijd op. Het geeft een emotionele schoonmaak. De kankerpatient in questie schiet er weinig mee op, of jij nou kijkt of niet. Dus daar doe je het niet voor. Je kijkt voor jezelf en niet voor iemand anders.
Maar ik blijf er bij dat "over mijn lijk" in zekere zin ook entertainment is. Niet in de zin van "ha lekker, een avondje huilen", maar mensen kijken er naar om er iets aan over te houden. Het gevoel dat je zelf gelukkig gezond bent. Eens zien hoe andere mensen met ellende omgaan. Je afvragen wat je zelf zou doen. Huilen, ook al is het om de problemen van een ander, lucht altijd op. Het geeft een emotionele schoonmaak. De kankerpatient in questie schiet er weinig mee op, of jij nou kijkt of niet. Dus daar doe je het niet voor. Je kijkt voor jezelf en niet voor iemand anders.
maandag 14 januari 2008 om 09:33
maandag 14 januari 2008 om 11:24
Ik heb de 1e serie gezien, en toen vond ik het al heel erg indrukwekkend.
Nu kijk ik deze serie, die net is begonnen. Maar wel met andere ogen...
Ondertussen is een van mijn beste vriendinnen heel jong overleden aan kanker. Het is allemaal heel snel gegaan. Ik vind het sowieso een heel mooi programma, maar het helpt me ook mijn eigen gevoelens te voelen en om te zien en begrijpen hoe dat soort dingen gaan in een ziekenhuis.
Nu kijk ik deze serie, die net is begonnen. Maar wel met andere ogen...
Ondertussen is een van mijn beste vriendinnen heel jong overleden aan kanker. Het is allemaal heel snel gegaan. Ik vind het sowieso een heel mooi programma, maar het helpt me ook mijn eigen gevoelens te voelen en om te zien en begrijpen hoe dat soort dingen gaan in een ziekenhuis.
maandag 14 januari 2008 om 17:45
Vond het ook weer een hele mooie aflevering gisteren. De bovenstaande discussie over het al dan niet nut hebben van dit soort programma's is volgens mij dan ook totaal overbodig. Natuurlijk heeft dit programma iets voyeuristisch, waardoor je je ongemakkelijk kan voelen. Maar ik vind het zo indrukwekkend om te zien hoe deze doodzieke mensen ieder op hun eigen, soms verrassende, manier omgaan met hun ziekte en naderende dood. Daar kan ik wel degelijk iets van leren! Eigenlijk denk ik dat deze mensen er zelf ook wel iets aan hebben om aan deze serie mee te doen. Volgens mij helpt het in het afscheid nemen. En voor de acherblijvers blijf je nog een beetje tastbaar doordat er beeldmateriaal van je is. Ook hoop ik dat het drempelverlagend werkt, zodat mensen met kanker niet meer door het gros van de mensen "eng" gevonden worden en gemeden worden. Raar maar waar, dat komt namelijk nog steeds voor.
maandag 14 januari 2008 om 21:02
De vriendin van Patrick schrijft ook op haar weblog dat ze het zo fijn vindt dat ze zoveel beeldmateriaal heeft van hem en dat ze haar gevoelens kan delen met de andere "deelnemers".
Ik vind het ook een mooi gemaakt programma en dat komt ook met name door de manier waarop Patrick Lodiers het doet. Kan geen ander bedenken, behalve misschien Rob Kamphues, die dit wat mij betreft zou kunnen.
maandag 21 januari 2008 om 00:40
maandag 21 januari 2008 om 12:15
Volgens mij bedoelt presentator Patrick het helemaal niet "leuk" Meds. Bij de meeste vraaggesprekken stelt hij zo onbevooroordeeld mogelijk de vragen. Juist omdat veel mensen alles zelf al invullen voor doodzieke mensen, omdat ze het vaak niet dúrven te vragen.
Zijn manier van interviewen laat juist zien dat doodzieke mensen niet altijd zo denken en handelen als van ze verwacht wordt. Bijv toen dat meisje dat een kuif wilde zei dat haar haar de beoogde lengte wel niet meer zal redden om er een kuif van te creeren. Nee, dus niet omdat ze denkt dat ze volgende maand dood is, maar omdat ze, net zoals alle andere die hun korte kopje langer willen groeien, die tussenfase gewoon niet leuk vindt en het haar dan weer kort wil. Hetzelfde voor die moeder (sorry, ben alle namen even kwijt) waarbij de ene borst geamputeerd is, die juist blij was dat 'ie eraf was.
Zijn manier van interviewen laat juist zien dat doodzieke mensen niet altijd zo denken en handelen als van ze verwacht wordt. Bijv toen dat meisje dat een kuif wilde zei dat haar haar de beoogde lengte wel niet meer zal redden om er een kuif van te creeren. Nee, dus niet omdat ze denkt dat ze volgende maand dood is, maar omdat ze, net zoals alle andere die hun korte kopje langer willen groeien, die tussenfase gewoon niet leuk vindt en het haar dan weer kort wil. Hetzelfde voor die moeder (sorry, ben alle namen even kwijt) waarbij de ene borst geamputeerd is, die juist blij was dat 'ie eraf was.
maandag 21 januari 2008 om 12:48
Volgens mij werd de hele discussie over of dit programma al dan niet nut zou hebben heel mooi samengevat door dat meisje (ik ben haar naam kwijt...) die tegen de dagboekcam zei dat ze zich "zwak" voelt omdat verhalen in de media zo vaak over sterke mensen gaan die kanker overwonnen hebben, en dat zij niets te overwinnen heeft. Dat ze zich daardoor in de steek gelaten voelt, maar toch niet helemaal, omdat "over mijn lijk" er is. Het heeft dus wel degelijk meer nut dan alleen ter sensatie, of om er als kijken een opgelucht (want gezond) gevoel aan over te houden.
maandag 21 januari 2008 om 13:26
Even Patrick "verdedigen".
Hero was gevraagd om aan deze serie van Over Mijn Lijk mee te doen. UIteindelijk hebben we samen besloten om dit niet te doen (het zou Hero teveel energie hebben gekost, energie die hij liever in Mops en mij stak).
Eén van de redenen om het wel te doen, was Patrick Lodiers. Juist vanwege die directe vragen, vanwege zijn soms keiharde waarheden. Er waren genoeg mensen om Hero heen die het moeilijk vonden om over kanker te praten, het over "die ziekte" hadden, of over "K". Die medelijden, hoe begrijpelijk ook, verwarden met medeleven. Die de vragen die op hun lippen brandden neit durfden te stellen; dat zou veels te gevoelig liggen bij die arme Hero.
Terwijl Hero wilde praten, wilde uitleggen, wilde delen. Dat sprak hem aan in een mogelijke deelname aan OML. Voor mij was het beeldmateriaal wel weer fijn, voor hem de mogelijkheid zich uit te spreken. Juist door de directe vraagstelling van Patrick Lodiers.
Bovendien kon Hero een heel duidelijke verschuiving zien in hoe de mensen hem benaderden sinds OML1 op de televisie was geweest. Niet dat ze niet meer schrokken van zijn chemokoppie, maar het taboe leek minder te worden. Want kanker is voor veel mensen nog een taboe, hoewel je daar hier op het forum gelukkig niets van merkt.
Inmiddels ben ik blij dat we neit mee hebben gedaan. Hero zou ook in één van de eerste afleveringen zijn overleden, en dan zou ik nu, net nu ik mijn leven héél, héél langzaam probeer op te bouwen, via de media opnieuw pril weduwe zijn. Dat stadium moeten doorlopen. Ik denk dat ik dat heel moeilijk zou hebben gevonden.
Chapeau dus voor de deelnemers.
Chapeau dus voor Patrick Lodiers.
En ook een beetje chapeau voor de mensen die kijken, omdat die soms (al dan niet bewust) toch een beetje van dat programma meenemen in hun eigen leven en vuisie op jonge kankerpatiënten.
Hero was gevraagd om aan deze serie van Over Mijn Lijk mee te doen. UIteindelijk hebben we samen besloten om dit niet te doen (het zou Hero teveel energie hebben gekost, energie die hij liever in Mops en mij stak).
Eén van de redenen om het wel te doen, was Patrick Lodiers. Juist vanwege die directe vragen, vanwege zijn soms keiharde waarheden. Er waren genoeg mensen om Hero heen die het moeilijk vonden om over kanker te praten, het over "die ziekte" hadden, of over "K". Die medelijden, hoe begrijpelijk ook, verwarden met medeleven. Die de vragen die op hun lippen brandden neit durfden te stellen; dat zou veels te gevoelig liggen bij die arme Hero.
Terwijl Hero wilde praten, wilde uitleggen, wilde delen. Dat sprak hem aan in een mogelijke deelname aan OML. Voor mij was het beeldmateriaal wel weer fijn, voor hem de mogelijkheid zich uit te spreken. Juist door de directe vraagstelling van Patrick Lodiers.
Bovendien kon Hero een heel duidelijke verschuiving zien in hoe de mensen hem benaderden sinds OML1 op de televisie was geweest. Niet dat ze niet meer schrokken van zijn chemokoppie, maar het taboe leek minder te worden. Want kanker is voor veel mensen nog een taboe, hoewel je daar hier op het forum gelukkig niets van merkt.
Inmiddels ben ik blij dat we neit mee hebben gedaan. Hero zou ook in één van de eerste afleveringen zijn overleden, en dan zou ik nu, net nu ik mijn leven héél, héél langzaam probeer op te bouwen, via de media opnieuw pril weduwe zijn. Dat stadium moeten doorlopen. Ik denk dat ik dat heel moeilijk zou hebben gevonden.
Chapeau dus voor de deelnemers.
Chapeau dus voor Patrick Lodiers.
En ook een beetje chapeau voor de mensen die kijken, omdat die soms (al dan niet bewust) toch een beetje van dat programma meenemen in hun eigen leven en vuisie op jonge kankerpatiënten.
Wat wilde ik nou toch typen?
maandag 21 januari 2008 om 16:49
Mims, wat bijzonder dat jullie benaderd zijn voor OML. Hoe is het voor jou om dit programma nu te volgen? Kun je er uberhaupt wel naar kijken?
Fijn om te lezen dat jullie in jullie omgeving inderdaad iets gemerkt hebben van de taboedoorbrekende werking. Ik denk dat dat het mooiste compliment is dat dit programma kan krijgen.
Fijn om te lezen dat jullie in jullie omgeving inderdaad iets gemerkt hebben van de taboedoorbrekende werking. Ik denk dat dat het mooiste compliment is dat dit programma kan krijgen.
maandag 21 januari 2008 om 23:40
Ik volg het nu niet, Dibbus. Niet omdat ik dat niet aankan, maar omdat ik de rust nog niet kan vinden om in mijn eentje op de bank televisie te kijken. Ik krijg dat nog niet voor elkaar.
Ik heb wel de weblogs gelezen, en heb diep respect voor ze allemaal. Soms kun je ook als je de strijd lijkt te verliezen een winnaar zijn.
Ik heb wel de weblogs gelezen, en heb diep respect voor ze allemaal. Soms kun je ook als je de strijd lijkt te verliezen een winnaar zijn.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 22 januari 2008 om 00:44
Nou dat "proefliggen" vond ik geen serieuze vraag en de jongen in kwestie vond hem ook niet leuk. In de 1e serie vond ik Patrick een stuk beter, het lijkt alsof hij nu steeds een trucje opvoert (kijk ik kan heel gewoon doen over doodgaan)
Het hoeft voor mij heus niet dramatischer worden gebracht dan dat het al is, maar ik verwacht eigenlijk net een beetje meer diepgang.
Het hoeft voor mij heus niet dramatischer worden gebracht dan dat het al is, maar ik verwacht eigenlijk net een beetje meer diepgang.
dinsdag 22 januari 2008 om 01:16
Nou meds, ook al zegt Patrick af en toe misschien iets wat in jouw ogen niet helemaal gepast is..... vind je het gek.
Denk je dat jij altijd alle goede woorden zou vinden als je met een gozer van 33 bij zijn doodskist staat....
Ik vind dat hij het uitzonderlijk respectvol en moedig doet en kan me heel goed voorstellen dat ook hij af en toe met zijn bek vol tanden staat en er dan iets uitgooit dat niet helemaal handig is...
Denk je dat jij altijd alle goede woorden zou vinden als je met een gozer van 33 bij zijn doodskist staat....
Ik vind dat hij het uitzonderlijk respectvol en moedig doet en kan me heel goed voorstellen dat ook hij af en toe met zijn bek vol tanden staat en er dan iets uitgooit dat niet helemaal handig is...
dinsdag 22 januari 2008 om 16:38
@Marieke ik denk niet dat ik de goede woorden zou weten, maar dat hoeft ook niet, soms is zwijgen beter. Ben zelf erg ziek geweest en je wilt niet weten wat voor banale dingen mensen soms tegen je zeggen. "Geniet ervan" als je een wat minder slechte uitslag hebt gehad dan de vorige keer. of "Wat heb jij toch geluk gehad" als een behandeling aanslaat. Ja tuurlijk heb ik "geluk" gehad, en jij dan???
dinsdag 22 januari 2008 om 16:44
Nu ik toch bezig ben: vind het ook een goede serie. Heb in mijn omgeving wat mensen gehad en het is toch altijd moeilijk om precies te weten hoe ze dit beleven en wat erbij komt kijken. Vind het heel knap van de deelnemers dat ze televisie-kijkend nederland willen toelaten in deze periode.
Ga DWDD nog eens kijken bij aflevering gemist.
BTW: Zag ik in voorstukje nu dat Emily gaat trouwen?? Snap dat nooit zogoed dat personen plotseling willen trouwen op hun ziekbed..durf je dan plotseling wel omdat het toch maar korte tijd is. Komt er een beetje gek uit qua zin nu, mar jullie snappen wel wat ik bedoel. Zo komt het soms echt op mij over. In de meeste gevallen (zoniet alle) zal het waarschijnlijk een laatste teken van liefde/overgave zijn..maar kan het niet helpen dat ik altijd een beetje vreemd gevoel heb. Zo werd er zondag ook de vraag gesteld of Quinta een plekje in het graf van patrick wilde...kan me voorstellen dat ze dit nog niet weet/wil. Ik hoop ook voor haar dat ze misschien nog een keertje de ware treft en dan staat het idd raar om bij je overleden man te gaan liggen..
Ga DWDD nog eens kijken bij aflevering gemist.
BTW: Zag ik in voorstukje nu dat Emily gaat trouwen?? Snap dat nooit zogoed dat personen plotseling willen trouwen op hun ziekbed..durf je dan plotseling wel omdat het toch maar korte tijd is. Komt er een beetje gek uit qua zin nu, mar jullie snappen wel wat ik bedoel. Zo komt het soms echt op mij over. In de meeste gevallen (zoniet alle) zal het waarschijnlijk een laatste teken van liefde/overgave zijn..maar kan het niet helpen dat ik altijd een beetje vreemd gevoel heb. Zo werd er zondag ook de vraag gesteld of Quinta een plekje in het graf van patrick wilde...kan me voorstellen dat ze dit nog niet weet/wil. Ik hoop ook voor haar dat ze misschien nog een keertje de ware treft en dan staat het idd raar om bij je overleden man te gaan liggen..
dinsdag 22 januari 2008 om 16:57
Ik vind OML een erg goed programa. Tussen mijn 17de en mijn 20ste ben ik drie keer geconfronteerd met de dood van leeftijdsgenoten. Allemaal overleden aan de gevolgen van een chronische ziekte. Ik hoef het dus niet te kijken om te zien ' hoe het nu is als je jong bent en dood gaat' en ook niet echt om het taboe te doorbreken, maar misschien kijk ik het juist omdat ik
' herkenning' zoek.
Patrick verdiend wat mij betreft echt een groot compliment. Hij durft alle vragen te stellen en is daarbij open en eerlijk. Toen bij dat proef liggen zei hij er ook achter aan: ' Nou ja, dat had gekund.' Er zijn inderdaad mensen die dat willen. ( Ik zou het zelf ook niet doen.) Dus zelfs al kwam het er onhandig uit, hij bedoelde het niet zogenaamd grappig of zo.
Ik ben het dus ook niet met Meds eens. Wat had je dan gewild dat mensen hadden gezegd als je een ' goede ' uitslag kreeg? (Gewoon een vraag, geen aanval.) Maar ik vind ' geniet er van' persoonlijk nog niet eens zo gek. ( Al ken ik jou situatie natuurlijk niet,)
' herkenning' zoek.
Patrick verdiend wat mij betreft echt een groot compliment. Hij durft alle vragen te stellen en is daarbij open en eerlijk. Toen bij dat proef liggen zei hij er ook achter aan: ' Nou ja, dat had gekund.' Er zijn inderdaad mensen die dat willen. ( Ik zou het zelf ook niet doen.) Dus zelfs al kwam het er onhandig uit, hij bedoelde het niet zogenaamd grappig of zo.
Ik ben het dus ook niet met Meds eens. Wat had je dan gewild dat mensen hadden gezegd als je een ' goede ' uitslag kreeg? (Gewoon een vraag, geen aanval.) Maar ik vind ' geniet er van' persoonlijk nog niet eens zo gek. ( Al ken ik jou situatie natuurlijk niet,)
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
